Λογοτεχνικό καφενείο

[giorgos]

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγμαατισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της 'Αλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της 'Aμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοττόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

     " Μαραμπου "   Νικος Καββαδιας

[asterenia]

Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας. Κάθε παρόρμηση που πολεμάμε να καταπνίξουμε, μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό και μας δηλητηριάζει. Το σώμα αμαρτάνει μια φορά και ξεμπερδεύει, γιατί η πράξη είναι ένας τρόπος εξαγνισμού. Δε μένει τιποτ’ άλλο παρά η ανάμνηση μιας απόλαυσης ή η πολυτέλεια της μεταμέλειας. Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν. Αν του αντισταθείς, η ψυχή σου θ’ αρρωστήσει απ΄τη λαχτάρα για τα πράγματα που η ίδια απαγόρευσε στον εαυτό της, απ’ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της έχουν κηρύξει τερατώδη και παράνομα. Κάποιος είπε ότι τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου συντελούνται μέσα στο μυαλό. Στο μυαλό, λοιπόν, και μόνο σ’ αυτό γίνονται και οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου”.
 
Oscar Wilde, Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ – απόσπασμα

[asterenia]

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι μού υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ΄ότι έχω ζήσει έως τώρα.
 
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι πού κέρδισε μία σακούλα με καραμέλες,τίς πρώτες τίς έφαγε λαίμαργα,αλλά όταν παρατήρησε ότι τού απέμειναν λίγες άρχισε να τίς γεύεται με βαθειά απόλαυση.
 
Δέν έχω πιά χρόνο γιά ατέρμονες συζητήσεις,όπου συζητούνται καταστατικά,νόρμες,διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί,γνωρίζοντας ότι δέν θα καταλήξει κανείς πουθενά.Δέν έχω πιά χρόνο να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους πού παρά την χρονολογική τους ηλικία δέν έχουν μεγαλώσει.
 
Δέν έχω πιά χρόνο να λογομαχώ με μετριότητες.
 
Δέν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρευλάνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.Δέν ανέχομαι τούς χειριστικούς και τούς καιροσκόπους.Με ενοχλεί η ζήλεια καί όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τούς ικανότερους και να οικειοποιηθούν την θέση τους,τό ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους.Μισώ να είμαι μάρτυρας πού γεννά η μάχη γιά ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
 
Οι άνθρωποι δέν συζητούν πιά γιά το περιεχόμενο.Μετά βίας γιά την επικεφαλίδα.
 
Ο χρόνος μου είναι λίγος γιά να συζήτώ γιά τούς τίτλους,τίς επικεφαλίδες.
 
Θέλω την ουσία,η ψυχή μου βιάζεται….
 
Μού μένουν λίγες καραμέλες στήν σακούλα.
 
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
 
Πού μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
 
Πού δέν επαίρονται γιά τόν θρίαμβο τους.
 
Πού δέν θεωρούν τον εαυτό τους,εκλεκτό πρίν τήν ώρα τους.
 
Πού δέν αποφεύγουν τίς ευθύνες τους.
 
Πού υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
 
Καί πού τό μόνο πού επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια καί την ειλικρίνεια.
 
Το ουσιώδες είναι αυτό πού αξίζει τόν κόπο στήν ζωή.
 
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα πού ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά τών ανθρώπων
 
‘Ανθρωποι τούς οποίους τα σκληρά χτυπήματα τής ζωής,τούς δίδαξαν πώς μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στήν ψυχή.
 
Ναί βιάζομαι,αλλά μόνο γιά να ζήσω με τήν ένταση πού μόνο η ωριμότητα μπορεί να σού χαρίσει.
 
Σκοπεύω να μήν πάει χαμένη καμμία από τίς καραμέλες πού μού έχουν απομείνει….
 
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιό νόστιμες απ΄όσες έχω ήδη φάει
Εύχομαι καί ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί μέ κάποιον τρόπο θα φτάσεις καί εσυ....


Ο Mário de Andrade (9 Οκτώβρη 1893 – 25 Φεβ. 1945), πλήρες όνομα Mário Raul de Morais Andrade, ήταν Βραζιλιάνος ποιητής, μυθιστοριογράφος, μουσικολόγος, ιστορικός, κριτικός τέχνης και φωτογράφος. Από τους ιδρυτές του βραζιλιάνικου μοντερνισμού, είχε μεγάλη επιρροή στη σύγχρονη βραζιλιάνικη λογοτεχνία ενώ ήταν επίσης  πρωτοπόρος στον τομέα της εθνομουσικολογίας

[giorgos]

 

[asterenia]

Ο Αύγουστος ήταν για μένα, όταν ήμουν παιδί, κι είναι ακόμα, ο πιο αγαπημένος μήνας. Αυτός φέρνει μαθές τα σταφύλια και τα σύκα, τα πεπόνια, τα καρπούζια.
 Τον ονομάτισα Άγιον Αύγουστο, αυτός ο προστάτης μου, έλεγα, σ’ αυτόν θα κάνω την προσευχή μου. Όταν θέλω τίποτα, απ’ αυτόν θα το ζητώ. Κι αυτός θα το ζητήσει απ’ τον Θεό, κι ο Θεός θα μου το δώσει. Και μια φορά πήρα νερομπογιές και τον ζωγράφισα…Από τη στιγμή που τον ζωγράφισα και στερέωσα το πρόσωπό του, στερεώθηκε και μέσα μου η εμπιστοσύνη μου σ’ αυτό, και κάθε χρόνο τον περίμενα να ‘ρθει, να τρυγήσει τα αμπέλια της Κρήτης, να πατήσει τα σταφύλια και να κάμει το θάμα του, να βγάλει απ’ τα σταφύλια κρασί…
απόσπασμα από το Αναφορά στο Γκρέκο  Νίκος Καζαντζάκης

[asterenia]

 Φτιαγμενοι  απο  αστερια 
Ο παππούς του ήταν από τους πρώτους αστρονόμους της Ελλάδας. Ευτυχώς γι’ αυτόν, έφυγε νωρίς για το εξωτερικό, πριν ακόμα αρχίσουν στο χωριό να τον κοροϊδεύουν για το χειροποίητο τηλεσκόπιο που είχε φτιάξει.
Ήταν αστρονόμος, αλλά το μεγάλο του πάθος ήταν η μουσική. Το πιάνο. Έβαζε δίσκους του Σοπέν να παίζουν όσο μελετούσε τον ουρανό και κρατούσε σημειώσεις. Στα κρεσέντα του Μότσαρτ άκουγε μια έκρηξη σουπερνόβα, ενώ στις εκλείψεις της σελήνης του άρεσε να παίζει -τι άλλο;-τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν. Κι εκεί που η σκιά της γης κάλυπτε σχεδόν ολόκληρο το φεγγάρι, αφήνοντας μόνο ένα φωτεινό δαχτυλίδι, άκουγε στ’ αυτιά του το στίχο του ΡίτσουΤο ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο…
Τι τυχερός που ήταν ο Γιώργος να έχει έναν τέτοιο παππού… Όταν ήταν πέντε χρόνων του χάρισε ένα τηλεσκόπιο και του είπε “Κάθε κομμάτι μας προήλθε από το θάνατο ενός αστεριού, είμαστε κι εμείς ένα κομμάτι του σύμπαντος”.
Τον μεγάλωσε μιλώντας του για τα αστέρια και τη μουσική, για το πώς το σύμπαν μεγαλώνει συνεχώς και πώς θα καταλήξει μια μέρα, πολλά πολλά χρόνια μακριά από μας, να πεθάνει, να σβήσει, όπως σβήνουμε το φως πριν κοιμηθούμε.
Ο παππούς του ήταν ένας αστρονόμος που αγαπούσε τη μουσική. Ο Γιώργος έγινε ένα μουσικός που αγαπούσε την αστρονομία. Δυστυχώς, δύο χρόνια πριν το πρώτο του ρεσιτάλ, ο παππούς του έχασε ολοκληρωτικά την ακοή του. Πήγε να τον δει να παίζει, αλλά μόνο τον είδε. Δεν μπόρεσε να τον ακούσει, όσο κι αν προσπάθησε.
Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, στην τελευταία έκλειψη που είδε ο παππούς του, ζήτησε από τον εγγονό του να του παίξει τη Σονάτα του Σεληνόφωτος, κι ας μην μπορούσε να την ακούσει.
Κάθισε στο πιάνο ο Γιώργος και, μόλις η σελήνη άρχισε να μικραίνει, άρχισε να παίζει. Ξαφνικά, ο παππούς του βρήκε ξανά την ακοή του. Καθώς έβλεπε τα δάχτυλα του εγγονού του να πατάνε τα πλήκτρα, άκουγε νότες που τα αυτιά της μνήμης του μπορούσαν να μετατρέψουν στη γνώριμη μελωδία.
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο…
Έτσι πορεύθηκε και ο παππούς του προς το θάνατο εκείνο το βράδυ. Την επόμενη μέρα, στην κηδεία του, ο Γιώργος συνειδητοποίησε για πρώτη φορά το νόημα μιας φράσης που του επαναλάμβανε συνεχώς ο παππούς του:
“Όταν στεναχωριέμαι, ξέρεις τι κάνω; Σκέφτομαι ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι παρά μονάχα μια μικρή στιγμή στην απεραντοσύνη του χρόνου.”
Ο Γιώργος χαμογέλασε στον εαυτό του, σίγουρος ότι μπορούσε να τον δει ο παππούς του…

Read more http://stefivos.com/diigimata/

[klv]

 

[asterenia]

Το παρελθόν και το μέλλον είναι πράγματα που δεν υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν.Υπάρχει μόνο το τώρα, το παρόν. Και για το μέλλον δεν μπορούμε να είμαστε εντελώς σίγουροι. Δεν υπάρχει κι ούτε ξέρουμε αν θα έρθει. Ούτε και τι θα φέρει. Και συνήθως, όταν κάνουμε σχέδια, Κάποιος εκεί ψηλά γελάει...
 
Το παρελθόν, όμως, είναι κάτι το περίεργο. Δεν υπάρχει μεν, αλλά έχει αφήσει πάνω μας ανεξίτηλα τα σημάδια του, τα χνάρια του. Το παρελθόν μας έχει φέρει μέχρι το σήμερα, μας έχει κάνει αυτό που είμαστε. Έχει αφήσει στο σώμα και την ψυχή μας πολλά αόρατα τατουάζ. Καμιά φορά αναρωτιέται κανείς αν είναι ευλογία ή κατάρα να θυμάται... Να θυμάται τα πάντα. Μια μυρωδιά, ένα άγγιγμα, έναν καυγά, μια λέξη, ένα χάδι. Θυμόμαστε για να ξέρουμε ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε, για να μην γυρνάμε εδώ κι εκεί κούφιοι από αναμνήσεις, από τη γνώση του εαυτού μας.
 Η ζωή είναι μια σειρά αναρίθμητων συμπτώσεων, μια σειρά από σταυροδρόμια που μας βγάζουν σε μέρη άγνωστα. Τι είναι αυτό που μας κάνει να αποφασίζουμε ποιο δρόμο να πάρουμε; Κι αυτοί οι δρόμοι υπάρχουν και τους ανακαλύπτουμε, ή φτιάχνονται στη διαδρομή, καθώς προχωράμε;
 Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Και αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σαν να γεννήθηκες τώρα. Γιατί η παράσταση μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δε μπορείς να διορθώσεις.
 

Απόσπασμα από το Βιβλίο ' Υπέροχα μόνοι', Πένυ Ραμαντάνη ,  Εκδόσεις 'Ταξιδευτής'

[feetlover73]

Το παρελθόν και το μέλλον είναι πράγματα που δεν υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν.Υπάρχει μόνο το τώρα, το παρόν. Και για το μέλλον δεν μπορούμε να είμαστε εντελώς σίγουροι. Δεν υπάρχει κι ούτε ξέρουμε αν θα έρθει. Ούτε και τι θα φέρει. Και συνήθως, όταν κάνουμε σχέδια, Κάποιος εκεί ψηλά γελάει...
 
Το παρελθόν, όμως, είναι κάτι το περίεργο. Δεν υπάρχει μεν, αλλά έχει αφήσει πάνω μας ανεξίτηλα τα σημάδια του, τα χνάρια του. Το παρελθόν μας έχει φέρει μέχρι το σήμερα, μας έχει κάνει αυτό που είμαστε. Έχει αφήσει στο σώμα και την ψυχή μας πολλά αόρατα τατουάζ. Καμιά φορά αναρωτιέται κανείς αν είναι ευλογία ή κατάρα να θυμάται... Να θυμάται τα πάντα. Μια μυρωδιά, ένα άγγιγμα, έναν καυγά, μια λέξη, ένα χάδι. Θυμόμαστε για να ξέρουμε ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε, για να μην γυρνάμε εδώ κι εκεί κούφιοι από αναμνήσεις, από τη γνώση του εαυτού μας.
 Η ζωή είναι μια σειρά αναρίθμητων συμπτώσεων, μια σειρά από σταυροδρόμια που μας βγάζουν σε μέρη άγνωστα. Τι είναι αυτό που μας κάνει να αποφασίζουμε ποιο δρόμο να πάρουμε; Κι αυτοί οι δρόμοι υπάρχουν και τους ανακαλύπτουμε, ή φτιάχνονται στη διαδρομή, καθώς προχωράμε;
 Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Και αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σαν να γεννήθηκες τώρα. Γιατί η παράσταση μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δε μπορείς να διορθώσεις.
 

Απόσπασμα από το Βιβλίο ' Υπέροχα μόνοι', Πένυ Ραμαντάνη ,  Εκδόσεις 'Ταξιδευτής'

    

[asterenia]

Και να που φτάσαμε στις αρχές Αυγούστου με μια νότα μελαγχολίας αλλά και χαράς μαζί που το καλοκαιράκι αργεί ακόμα να τελειώσει. Πώς γίνεται αυτά τα δύο να πηγαίνουν μαζί; Δεν είμαι σίγουρη. Όπως σίγουροι δεν είμαστε σε κάθε βήμα που κάνουμε κάθε μέρα στην ζωή μας. Κάθε μέρα προσπαθούμε να απαντήσουμε σε ερωτήσεις με ένα ‘ναι’ ή ‘όχι’, καμιά φορά για να φτάσουμε σε απαντήσεις που μας απασχολούν και από καιρό ψάχνουμε την λύση τους. Πόσο διαφορετικά αποτελέσματα φέρνει το κάθε ένα όμως αν το σκεφτείς..Συνήθως το ‘ναι’ είναι εύκολο, σαν να βγαίνει πιο εύκολα από εκεί μέσα που είναι κρυμμένο. Ίσως δεν φέρει τόση σκέψη ή θάρρος που χρειάζεται να πεις για ένα ‘όχι’. Να ορθώσεις το ανάστημα σου και να αρνηθείς για όλα εκείνα που δεν σου ταιριάζουν και δεν σου προσφέρουν κάτι ή με εκείνα δεν είσαι ο εαυτός σου. Είναι δύσκολο κάποιες φορές να αντισταθείς στην μάζα, σε αυτό που κάνουν οι πολλοί.. Αλλά ευτυχώς, υπάρχουν αρκετοί που πάνε κόντρα σε αυτά που επιθυμούν οι άλλοι για εκείνους, που οι γύρω βλέπουν ως καλό αλλά μόνο η ψυχή του καθενός γνωρίζει. Χαίρομαι που είμαι σε αυτή την κατηγορία και έχω και άλλους δίπλα μου..Γιατί πως αλλιώς θα ήταν όμορφη η ζωή αν κάθε μέρα δεν ήσουν σίγουρος για το βήμα που έκανες, για την επιλογή, απόφαση που πήρες..Τα άγνωστα μονοπάτια παρόλο που είναι πιο δύσβατα λόγωτης δυσκολίας ότι για πρώτη φορά θα τα περπατήσεις, τόσο πιο γεμάτα ενθουσιασμό και αγωνία κρύβουν, κάνοντας την στιγμή να διαρκεί περισσότερο..Ίσως θέλω να καταλήξω στο ότι είναι καλύτερο να λέμε ‘ΝΑΙ στη ΖΩΗ’ ‘ΝΑΙ στη κάθε στιγμή που μας πάει ψηλότερα από το συνηθισμένο’ και ‘ΟΧΙ σε αυτό που μας μαυρίζει την ψυχή’ ΄ΟΧΙ σε ότι είναι ενάντια στον εαυτό μας’..αλλά όχι στο πάνω από τον εαυτό μας, γιατί αυτό πολλές φορές μας πάει ακόμα παραπέρα και βλέπουμε τα όρια μας, τι είμαστε ικανοί να κάνουμε..Πώς τώρα όλα αυτά μου ήρθαν πάλι, δεν ανησυχώ..είναι μέρος της αναζήτησης της ύπαρξης μας..Επιστρέφοντας λοιπόν από εκεί που ξεκίνησα, σκέφτομαι ότι έχουμε αρκετές μέρες ακόμα μέχρι το καλοκαιράκι να μπει σ’ένα φάκελο με αναμνήσεις από φωτογραφίες, παραλίες που περπατήσαμε, βουτιές που χαρήκαμε ψάχνοντας για αυτό το άγνωστο στο βάθος του βυθού, συζητήσεις και ερωτήματα που μένουν αναπάντητα κοιτάζοντας τα αστέρια ως οδηγό και όλες εκείνες οι μικρές στιγμές που σχηματίζουν ένα χαμόγελο καθώς τις θυμόμαστε πάλι..

Σας εύχομαι λοιπόν,καλή συνέχεια σε ότι κάνετε και μακάρι τα όνειρα και οι υποσχέσεις του φετινού καλοκαιριού να μην σβηστούν από τα κύματα..
http://asterismosaa.blogspot.gr/search?updated-max=2010-09-01T10:00:00%2B03:00&max-results=10&start=60&by-date=false

[lady in black]

Έρωτας σαν βροχή....Όχι σαν καταιγίδα......σαν βροχή....Να φεύγει και να έρχεται.....Να δυναμώνει και να χαμηλώνει.....Να δροσίζει και να πνίγει......Ν`απορροφάται από τη γη,να χάνεται.....
Πως έζησα έτσι;Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για μένα;Γιατί προσπάθησα να κρατήσω στις χούφτες μου κάτι,που ήξερα οτι θα μου δώσει μόνο μια ψευδαίσθηση δροσιάς και μετά θα μ`αφήσει πιο διψασμένη από πριν,με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή;
Πως μπόρεσα να δεχτώ να συμπληρώνω τη βροχή με τα δάκρυα μου,για κάτι που γνώριζα οτι ήταν μάταιο;
Είδα χιλιάδες ηλιοβασιλέματα μόνη μου,ο ήλιος βουτούσε στο τίποτα κι εγώ πνιγόμουν στη μοναξιά.....Άκουσα εκατοντάδες κεραυνούς και με φόβισαν λιγότερο από τη σιωπή της άδειας ζωής μου........
Μύρισα χιλιάδες λουλούδια,αλλά το άρωμα τους δεν πλημμύρισε την άοσμη ζωή που ο <<έρωτας σαν βροχή>>με καταδίκασε να ζήσω......
Γεύτηκα δεκάδες εδέσματα,αλλά μόνο πίκρα στα χείλη μου..............
Άγγιξα απαλά το κορμί του,κράτησα στη μνήμη της αφής μου κάθε πόντο του σώματος του και αγκάλιαζα μόνη μου τον εαυτό μου τις μοναχικές μου ώρες,με την ψευδαίσθηση πως ήταν εκείνος που με χάιδευε,έχοντας τον στα ακροδάχτυλα μου..... Γέλασα δυνατά στην αρχή της ζωής μου και συνέχισα να χαμογελώ από συνήθεια,χωρίς ποτέ τα μάτια μου να πάρουν χρώμα από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στο πρόσωπο μου,αλλά δεν ζέσταναν την ψυχή μου........
Eκλαψα πολύ για δυό ζωές,από απελπισία,από λαχτάρα για κάποιον που ήρθε κοντά μου για να μου φέρει την επίγνωση ότι η ευτυχία είναι στιγμές....μόνο στιγμές......
Και οι περισσότερες κλεμένες......

Απο το βιβλιο της Λενας Μαντά
Ερωτας σαν βροχη

[giorgos]

 

[lady in black]

Ίσως..
 Δεν έχουν σημασία μόνο αυτά που ζήσαμε..
 Ίσως μεγαλύτερη σημασία.. έχουν αυτά που ΔΕΝ ζήσαμε..
 Οι έρωτες οι ανεκπλήρωτοι.. όλα τα «σ' αγαπώ»... που τσιγκουνευτήκαμε.. όλα τα σώματα... που αγγίξαμε...μόνο νοητά.. όλα τα χείλη.. που ονειρευτήκαμε.. αλλά φοβηθήκαμε να φιλήσουμε..
 Ίσως τα «Όχι» μας.. μας έκαναν αυτό που είμαστε.. όχι τα «Ναι» μας!!
 Κ.Καβάφης

[Vivoula]

«Όταν αγαπάς,κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου».
Δεν είναι κακό αυτό.Αγαπάς για ν’αγαπάς κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση,αυτό δεν είναι αγάπη.
Όταν ελπίζεις,κινδυνεύεις να πονέσεις και όταν δοκιμάζεις,κινδυνεύεις να αποτύχεις.
Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις,γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε...
Όποιος δε ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε,δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε.Μπορεί ν’αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη,αλλά δε μαθαίνει,δε νιώθει,δεν αλλάζει,δεν αναπτύσσεται,δεν ζει και δεν αγαπά.Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του.Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του,την ατομική του ελευθερία.
Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.
Το να κρατάς κρυμμένο τον εαυτό σου,να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες,είναι θάνατος.Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό.Η μεγαλύτερη υποχρέωση σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι όχι μόνο για δικό σου όφελος,αλλά και για δικό μου.
                               
                                                                                                             Από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια ''Να ζεις,να αγαπάς και να μαθαίνεις''

                                                                         

[lady in black]

Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, σε ξεγελούν γιατί δεν μπορείς να τις ερμηνεύσεις. Ίσως είναι μια συμπαντική συνάντηση, ίσως μια απλή εγκεφαλική χημική διεργασία. Κι αυτή η φύση τους που αγνοείς, που δυσκολεύεσαι να εξηγήσεις με καθ’όλα λογικά επιχειρήματα, είναι που σε κάνει υπηρέτη τους.
 Γιατί είναι εκείνες στις οποίες θα ανατρέξεις, όταν τα υπόλοιπα γύρω σου φωνάζουν «μη!».
 Εκείνες που θα κρατήσουν δυο ανθρώπους μαζί, υποταγμένους στη μεγαλειότητά τους.
 Μαγνήτης οι στιγμές. Μαγνήτης και δυνάστης. Μην κάνεις βήμα, μην ξεχάσεις και ξεχαστείς, μην υποτιμήσεις τη σπανιότητά τους. Μην προδώσεις το συναίσθημα που σου γέννησαν και η σκέψη τους στο υπενθυμίζει διαρκώς.
 
Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, παλεύουν να χωρέσουν ολόκληρη ζωή στα δευτερόλεπτά τους. Ασφυκτιά ο χρόνος, σκάει, ωρύεται. Δεν τον χωράει το δωμάτιο, το παρόν, η αγκαλιά.
 
Θες να ξεριζώσεις δέρμα απ’τη λαχτάρα, να μη μυρίσουν ποτέ άλλο άρωμα τα ρουθούνια σου. Εξαρτάσαι από το άρωμα, από το δέρμα.
 Όλες οι αισθήσεις στο κόκκινο, το σώμα σε ολική αναισθησία, το μυαλό παραδιδόμενο.
 
Όχι δε μιλάμε για σεξ εδώ, δε μιλάμε καν για χάδι. Μιλάμε για παράλυση.
 Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, σπάνε πλάκα μαζί του.
 Μπουκάρουν με αυθάδεια διευθυντική. Δε σε ρωτάνε αν θα περάσουν, απλώνουν τις ποδάρες τους στη φλοκάτη, σου σπάνε τα ποτήρια, ζητάνε τα ρέστα και σε αφήνουν ημιλιπόθυμο να κοιτάζεις το ταβάνι.
Μια σιωπηρή συμφωνία ανάμεσα σε σένα και την αγάπη. Ότι έγινε κατανοητή, ότι την αισθάνθηκε κάθε κύτταρό σου, ότι την πίστεψε, ότι επένδυσε, ότι ήρθε για να μείνει.
 Οι στιγμές αποκτούν χαρακτήρα, προσωπικότητα, γίνονται παιδί κι απαιτούν φροντίδα, μνήμη, ενδιαφέρον, πίστη κι αφοσίωση.
 Βαρίδια στα πόδια. Βαρίδια που δε θες να αποχωριστείς. Να μείνεις στο κέντρο της σκηνής, να δεις το έργο ως το τέλος, να το μάθεις απ’έξω κι ανακατωτά.
 Και όταν για λίγο εκείνος φύγει, οι στιγμές γίνονται πουκάμισο που το φοράς και γιακάς που τον μυρίζεις. Δε χρειάζεσαι φωτογραφίες, διαπιστευτήρια, ενθύμια. Τις έχεις όλες μπροστά σου καθαρότατα.
 Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο είναι πάνω από έρωτες, καψούρες κι αγάπες.
 Δε χωράνε πόνο, οδυρμό και προσμονή. Είναι μια ξαφνική ατόφια ευτυχία, τόσο δύσκολα διαχειρίσιμη, τόσο ασυνήθιστη, που θες να την τραβήξεις απ’τη γωνία να την επιμηκύνεις όχι για να την καταχραστείς, αλλά για να προλάβεις να τη συνειδητοποιήσεις.
 Γιατί δεν τις χορταίνεις τις στιγμές. Και όσους θανάτους κι αν υποστείς για χάρη τους, με χαμόγελο και συγκατάβαση, άλλες τόσες ζωές δε θα έφταναν για να τις χορτάσεις.
 Οι στιγμές που αξίζουν ένα θάνατο, ζητάνε μια θέση στην αιωνιότητα. Και τους ανήκει δικαιωματικά
  της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ   ΚΕΧΑΓΙΑ