Ητανε τελη καλοκαιριου, και εκεινη τη μερα ταξιδευα με λεωφορειο για την Πατρα, την πολη που σπουδαζα. Η τρομερη εμπειρια που μου συνεβη, ηταν νομιζω η πιο εντονη που ειχα ποτε ως τωρα.
Σε μια σταση που καναμε συναντησα τη Θαλεια, η οποια ηταν στο ιδιο ετος με εμενα, αν και ενα χρονο μεγαλυτερη(εγω ημουν 20). Με τη Θαλεια δεν ειχαμε κανει ποτε παρεα και η αληθεια ειναι οτι με τετοια κοπελα, θα σκεφτοσουν πρωτα αλλα πραγματα και μετα την παρεα
...
Ηταν μια ομορφη μελαχρινη, γυρω στο 1.75 με ενα τοσο θηλυκο προσωπο που στολιζαν δυο πρασινα ναζιαρικα ματια, με fit σωμα, στητο στηθος, και υπεροχα σφιχτα ποδια που τονιζαν το σωμα της.
Οταν λοιπον την αντικρυσα, εννοειται οτι αναποφευκτα τα ματια μου ταξιδεψαν κλεφτα στα ποδια της...και εκει συνεβη η πρωτη αναλαμπη! Φορουσε ενα στενο τζιν παντελονι και στα ποδια της φορουσε κλασσικες μαυρες σαγιοναρες οι οποιες ερχονταν σε αντιθεση με το πιο καυλιαρικο γαλλικο, ενω στο δευτερο δαχτυλο του δεξιου ποδιου, φορουσε..ενα ασημενιο μαντεψτε τί. Προφανως ειχα μεινει αποχαυνωμενος απο αυτο που εβλεπα, και η φωνη της με επανεφερε:
-Τι κοιταζεις βρε εκει κατω;
-...τι..τιποτα.. Απλαά αφερεθηκα λιγο
-Σου φαινεται περιεργο που φοραω τις σαγιοναρες μου κι οχι κλειστα παπουτσια; Η αληθεια ειναι οτι με βολευουν πολυ για να μην ιδρωνουν τα ποδαρακια μου στο μακρυ ταξιδι.
Εγω, εχοντας σκαλωσει προσπαθησα να αλλαξω σιγα σιγα θεμα στη συζητηση, οποτε αρχισαμε να μιλαμε για διαφορα πραγματα και οταν μπηκαμε στο λεωφορειο για να συνεχισουμε το ταξιδι μας, καθισαμε μαζι και ειχαμε πολυ καλη και ευχαριστη διαδρομη, αν και σκεφτομουν συνεχεια τα υπεροχα ποδαρακια της...που ναξερα οτι η ατυχια που θα μου συνεβαινε θα εφερνε την πιο καυλωτικη εμπειρια της ζωης μου..
Φτανοντας λοιπον στην Πατρα, κατα τις 4 το πρωι, και οι δυο αγουροξυπνημενοι, παιρνουμε βαλιτσες και ετοιμαζομαστε να φυγουμε,οπου εννοειται σαν καλος τζεντλμαν, τη βοηθησα να κουβαλησει τα πραγματα και τη συνοδευσα μεχρι το σπιτι..με το που φτανουμε, αφου ανεβασαμε τα πραγματα της πανω, ψαχουλευω τις τσεπες μου για να βρω τα κλειδια του σπιτιου...οποτε μενω κοκκαλο:
-νομιζω οτι αποψε θα κοιμοιθω στο δρομο..
-γιατι βρε Μιχαλη, τί εγινε;...μη μου πεις..
-αυτο ακριβως εγινε θαλεια και ο πατερας μου μου ειπε να κοιταξω αν εχω παρει ολα τα πραγματα μου
-μην ανησυχεις γι αυτο εχω μεγαλο σπιτι για να φιλοξενω ξεχασιαρηδες σαν εσενα..
,μου ειπε με ναζι και ανοιγοντας την πορτα μου εκανε νοημα.
-τι να πω βρε Θαλεια με υποχρεωνεις σου χρωσταω χαρη
-θα το εχω υποψιν μου αυτο,
μου ειπε και μου εκλεισε το ματι.
Το σπιτι της πολυ συμπαθητικο με εναν τελειο γωνιακο καναπε, που μολις ειδα φανταστικα τί αγρια γαμησια εχουν πεσει εκει πανω, γιατι φαινόταν πολυ τσαχπινα..
Αφου τακτοποιηθηκαμε αράξαμε στον καναπε και συνεχισαμε να μιλαμε, βρυκολακες πλεον, στις 4:30 το πρωι
- λεω να το παμε σερί, ο υπνος ειναι για τους αδυναμους!
Εκεινη γελασε (ειμαι χιουμοριστας
) δυνατα,και με χαιδεψε στον ωμο παιρνοντας μια γλυκια φατσουλα. Εγω, αμταποκριθηκα και της χαιδεψα απαλα την πλατουλα, σταματησε ομως αποτομα και μου λεει:
- δεν ξεχνω τη χαρη που μου χρωστας, και ηρθε ωρα να μου ν ανταποδωσεις, ειπε πονηρα και τα ματια της πηραν ενα πουτανιστικο υφος. Οποτε κανει το τελειωτικο: σηκωνει τα ποδια της στο υψος του κεφαλιου μου και μου λεει:
-βγαλε μου τα παντοφλακια μου, τα ποδια μου κουραςτικαν πολυ απο το ταξιδι και χρειαζομαι ενα καλο μασαζ(ας με τσιμπησει καποιος).
Εγω με οση ψυχραιμια μπορουσα να αντλησω πιανω ευβλαβικα το ποδι της κα αφαιρω αυτη την σεξυ σαγιοναρα για να φανερωθει το υπεροχο ποδι της με τα γαλλικα νυχακια και το δαχτυλιδι και πανω που ελεγα οτι δεν υπαρχει τιποτα πιο καυλωτικο απ αυτο, αντικρυζω μια απιστευτα απαλη πατουσα με βαθεια καμαρα και απιστευτα καυλιαρικες ζαρες...
Αρχισα λοιπον να βαζω την τεχνη μου για να ικανοποιησω αυτο το απαιτητικο ποδι με τα δυνατα μου χερια, τριβωντας ολο το μηκος της με τους αντιχειρες μου, και χρησιμοιποιωντας τα γνωστα κολπα, που κανουν θαυματα
. Τα ποδια της εντωμεταξυ απειχαν μολις μερικα εκατοστα απο τις εγκαταστασεις του πυραυλου μου, και εγω δεν ειχα ξανανιωσει τοσο καυλωμενος, αλλα δεν εκανα κατι, παρα μονο ακουγα τα γουργουρητα ευχαριστησης που εβγαιναν σιγα σιγα απο το στομα της..
Η θαλεια λοιπον ειχε αραξει πισω με κλειστα ματια, το στομα της ηταν μισανοιχτο για να μην ακουγεται η βαρια της ανασα, ενω καθε τοσο καταφερε να αρθρωνει ενα επιφωνημα ευχαριστησης.ηταν φανερα ξαναμενη αλλα δεν εδωσε καποια συνεχεια..αλλά κατι ειχε στο νου της...
Συνεχιζεται...
