Στα χαρέμια οι γυναίκες δεν ήταν αφέντρες.
Ήταν και αυτές σκλάβες , που είχαν σκλάβους βέβαια τους ευνούχους.
Οι συγγραφείς του 19ου αιώνα κάτι ξέρουν .......
Εκείνοι κάτι ήξεραν αλλά κι εσύ μάλλον το χρησιμοποιείς χωρίς να ξέρεις.
Αν και διαδεδομένος στην Ευρώπη ως και τα μέσα του 19ου αιώνα, ο ευνουχισμός είναι κινεζική εφεύρεση που χρονολογείται εδώ και 5000 χρόνια. Στην Κίνα μόνο οι ευνούχοι μπορούσαν να μιλούν απευθείας με τον αυτοκράτορα, οι υπόλοιποι έπρεπε να του γράφουν (σ.σ. γαμάτο!). Η απόλυτη πίστη των Κινέζων ευνούχων προς τον κύριό τους αμειβόταν με τιμές και τίτλους ως φύλακες χαρεμιών ή ναών ή ως επικεφαλής σημαντικών θρησκευτικών τελετών, καθώς και με αξιοσέβαστες διοικητικές θέσεις. Ως αντάλλαγμα εκείνοι έχαναν τον ανδρισμό τους και τη δυνατότητα ανάπτυξης φυσιολογικών οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων. Παραπλήσιο μοτίβο χρήσης και καθηκόντων ευνούχων υπήρξε στις διάφορες Περσικές Αυτοκρατορίες/Βασίλεια, στην Pώμη, στο Βυζάντιο (Ευτρόπιος, Αέτιος, Χρυσάφιος για να αναφέρω μερικούς) και αργότερα στα Αραβικά Χαλιφάτα και στους Οθωμανούς.
Από την Κίνα, η πρακτική του ευνουχισμού μεταφέρθηκε στη Δύση. Οι Ρωμαίοι εισήγαγαν από τους Χετταίους τη λατρεία της Κουμπάμπα/Κυβέλης, θεότητας της γονιμότητας και της γης. Οι πιστοί της Κυβέλης όφειλαν να προσφέρουν στη θεά το πέος και τους όρχεις τους, κόβοντάς τα μόνοι τους μ’ ένα πέτρινο μαχαίρι κατά τη διάρκεια τελετουργικού οργίου που πραγματοποιούνταν κάθε άνοιξη. Οι Ρωμαίοι "ανακάλυψαν" ότι οι ευνούχοι μπορούσαν να χρησιμεύσουν και σε πιο εγκόσμιες απολαύσεις, αφού η επιδερμίδα τους παρέμενε απαλή και άτριχη κάνοντας το σώμα τους να μοιάζει με το γυναικείο. Καθιέρωσαν έτσι δύο μεθόδους ευνουχισμού. Ο λεγόμενος "μαύρος ευνουχισμός" περιλάμβανε την αφαίρεση όχι μόνο των όρχεων αλλά και του πέους, καθιστώντας τους ευνούχους ακόμα περισσότερο θηλυπρεπείς. Στην περίπτωση του "λευκού ευνουχισμού" διατηρούσαν το πέος. Στα σκλαβοπάζαρα της Ρώμης οι ευνούχοι μοσχοπουλιόντουσαν, πιάνοντας τιμές μέχρι και 200-250 φορές υψηλότερες από εκείνες των κοινών σκλάβων, ανάλογα με την κατηγορία. Οι Άραβες καθυστέρησαν να μάθουν τη χρησιμότητα των ευνούχων γιατί ο Μωάμεθ είχε απαγορεύσει τον ευνουχισμό τόσο των ανθρώπων όσο και των ζώων. Τον ανακάλυψαν όταν κατέκτησαν τα Περσία. Οι Άραβες ξέχασαν αμέσως την εντολή του Προφήτη (!), αφού οι ευνούχοι αποτελούσαν ιδανικούς φύλακες για τα χαρέμια (σ.σ. μαλάκες ήταν?).
Ευνουχισμός και σεξ
Στην περίπτωση του λευκού ευνουχισμού, η αφαίρεση των όρχεων στα παιδιά εμποδίζει τη διαφοροποίηση του αντρικού φύλου, που επέρχεται κατά τη διάρκεια των προ-εφηβικών και εφηβικών χρόνων. Αυτό συμβαίνει γιατί εκλείπει η τεστοστερόνη, η ορμόνη που παράγουν οι όρχεις και η οποία προσδίδει τα αρσενικά χαρακτηριστικά. Το πέος και ο προστάτης παραμένουν μικρά, η φωνή γίνεται ψιλή αντί να βαθαίνει, η τριχοφυΐα εξαφανίζεται και οι μύες ατροφούν. Και καθώς μια από τις σημαντικότερες λειτουργίες της τεστοστερόνης είναι να διεγείρει την ερωτική επιθυμία, οι ευνούχοι δεν είναι μόνο στείροι, αλλά και ανίκανοι. Συμβαίνει ωστόσο, σε λίγες περιπτώσεις, άλλες ορμόνες επινεφρίδιας προέλευσης να υποκαταστήσουν μερικώς τη λειτουργία της τεστοστερόνης. Σε τέτοιες σπάνιες περίπτωσεις έχουμε ευνούχους που μπορούν έως ένα βαθμό να έχουν φυσιολογικές σεξουαλικές σχέσεις. Σ'αυτούς τους λίγους, λείπει η επιθυμία (σεξουαλική ορμή) και όχι η τεχνική ικανότητα. Για τον μαύρο ευνουχισμό ούτε λόγος βέβαια.
Λευκός ευνουχισμός -- Το πως
"Αναισθητοποιούμε με όπιο το νεαρό και τον τοποθετούμε καθιστό μέσα σε μπανιέρα γεμάτη με καυτό νερό, ώσπου να περιπέσει σε κατάσταση πλήρους αναισθησίας. Κατόπιν ανοίγουμε το όσχεον και του αφαιρούμε τους όρχεις". Μ’ αυτά τα περιγραφικά λόγια η Πραγματεία περί Ευνούχων (1701) εξηγεί τη μέθοδο του ευνουχισμού που ακολουθούσαν τότε στην Ιταλία για να δημιουργήσουν τραγουδιστές της όπερας (Castratto) με εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες. Η διαδικασία ήταν ανέκαθεν επικίνδυνη, δύο στα τρία παιδιά που ευνουχίζονταν πέθαιναν κάποτε από μολύνσεις και αιμορραγία.
http://en.wikipedia.org/wiki/CastrattoΓια τον φίλο sklavos_kyriwn που άρχισε το θέμα.
Προτείνω να ακολουθήσει τις διαταγές της Αφέντρας του, αν κάτι τέτοιο συνεχίζει να τον εκφράζει.