Ξέχασες το κωδικό; Κάνε εγγραφή!



Αποστολέας Θέμα: Ατιτλο....  (Αναγνώστηκε 28067 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος gooddoggy

  • Μέγας ποδολάγνος
  • ****
  • Φύλο: Άντρας
  • Μηνύματα: 310
    • Προφίλ
  • Χυσίματα
  • -Έριξε: 6
  • -Έλαβε: 83
Απ: Ατιτλο....
« Απάντηση #165 στις: Σεπτεμβρίου 02, 2011, 04:44:08 μμ »
Επίλογος
Σημειώσεις από το ημερολόγιο της Ελένης

…Συνέβη. Δεν κατάλαβα πως. Τη σκότωσα όμως.
   Ίσως να έγινε όταν άφησα το σκοινί που με έδενε με τον Μανόλη και είδα πως δεν έπεφτα. Όταν συνειδητοποίησα πως αυτός ο σκλάβος που συνάντησα μια μέρα τυχαία στο δρόμο την μέρα που άλλαξε ο κόσμος, έπρεπε να πάψει να είναι πια το επίκεντρο της ζωής μου. Κατάφερα να σταθώ πάνω από το πτώμα του ευθυτενής γιατί άφησα να παρασύρουν το μυαλό μου εικόνες που βρίσκει κανείς στις ταινίες, στα αισθηματικά μυθιστορήματα, και που υπόσχονται ένα ευτυχισμένο τέλος.
   Κάτι συνέβη. Επαναστάτησα. Αρκετά. Δεν άφησα το φόβο να με διαπεράσει. Γύρισα και την κάρφωσα με την πρόκα. Ένα χτύπημα στην τύχη. Είχα τελικά αρκετή… 

…Όταν έφυγα από την έπαυλη, περπατούσα και περιπλανιόμουν στους δρόμους χωρίς να νιώθω τίποτα. Λες και οι αισθήσεις μου είχαν εξατμιστεί. Ήταν μια εμπειρία παρόμοια με εκείνη που προκαλεί η τοπική αναισθησία. Ένα μέρος του σώματός μου αναισθητοποιήθηκε κρύβοντας ένα πόνο που διαφορετικά θα ήταν αφόρητος. Όταν όμως πέρασαν εκείνες οι ώρες της παγωμάρας, δεν ξαναβρήκα ησυχία. Τα τελευταία γεγονότα επέστρεψαν στη μνήμη μου με τέτοια δύναμη και τόσο ξαφνικά, που μου ήρθε η διάθεση να κάνω εμετό. Περπατούσα στην αρχή χωρίς κατεύθυνση. Είχα ανάγκη να βγάλω από μέσα μου την ένταση. Με δυσκολία σκεφτόμουν.
   Μέρες μετά βρήκα μια κοινότητα με νορμάλ ανθρώπους. Κόσμος μαζεμένος σε μια πλατεία, παιδιά να παίζουν, ο ουρανός μισός γαλάζιος μισός άσπρος, με καλούσαν όλα αυτά στη θερμή αγκαλιά της κανονικής ζωής.
   «Όλα αρχίζουν αλλιώς» μου είπε ο αρχηγός της κοινότητας όταν του διηγήθηκα την περιπέτειά μου. «Όλα αρχίζουν να κινούνται πάλι. Σαν ένας τεράστιος μηχανισμός να βάζει τον κόσμο σε λειτουργία. Το μέλλον έγινε αβέβαιο και επικίνδυνο. Δεν υπάρχει λέξη ή χειρονομία που να μπορεί να ακυρώσει ότι έγινε...

…Στο lap top της Ανδριάνας που κουβαλάω μαζί μου, υπάρχει ένας φάκελος με το όνομα του Μανόλη. Έχει βίντεο. Προφανώς μια καταγραφή των βασανιστηρίων που υπέστη μέχρι αυτός να καταλήξει. Δεν τολμώ να δω αυτά τα βίντεο. Όχι τώρα. Ξέρω πως κάποτε θα το κάνω…
   
   …Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει: «Να είσαι ρεαλίστρια, να ζητάς το αδύνατο».
   Μα τότε εγώ δεν έβλεπα πως μπορούσα να συνδέσω τη συνηθισμένη ζωή μου με μια ρήση τόσο βαρύγδουπη. Τότε φεύγοντας από την έπαυλη και βλέποντάς την να φλέγεται, τη μια να είναι εκεί και την άλλη να μην υπάρχει, αποφάσισα να αλλάξω τον κόσμο. Για να αλλάξεις τον κόσμο όμως, πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον μικρόκοσμο που υπάρχει γύρω σου. Σκεφτόμουν πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο –ειδικά όπως έχει διαμορφωθεί ο κόσμος ύστερα από την Ανάπλαση. Όμως μετά σκέφτηκα, πως αντί να αρχίσω να τρέχω να φύγω με την ουρά στα σκέλια, θα μπορούσα να μετατρέψω το αδύνατο σε ευκαιρία. Σε κάτι που θα κάνει τη διαφορά. Αυτοί που άλλαξαν την όψη του κόσμου, ήταν αυτοί που ζήτησαν το αδύνατο. Αυτοί που διώχτηκαν από τα σχολεία και τους κύκλους των επίλεκτων, που διώχτηκαν από τις κυβερνήσεις, αυτοί που σύρθηκαν στους δρόμους για τις ιδέες τους.
   Θέλω να παλέψω όποιο κι αν είναι το τίμημα. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Κι αυτή θα είναι η πιο σημαντική μου συνεισφορά στο να αλλάξει ο κόσμος…

…Γνώρισα κάποιον στην κοινότητα και συζούμε. Δεν υπάρχει μεταξύ μας σχέση αφέντρας-σκλάβου. Μόνο σε κάποιες συνευρέσεις μας τα βράδια. Η ζωή μου με το Λεωνίδα –αυτό είναι το όνομά του- αποδείχτηκε εύκολη σε κάποιες πλευρές και δύσκολη σε κάποιες άλλες. Ο Λεωνίδας έχασε την αφέντρα του κατά τη διάρκεια που συντελέστηκε η Ανάπλαση. Ήταν πιο αυτόνομος από μένα, αλλά ταυτόχρονα πιο εύθραυστος. Υπήρχε κάτι που απλοποιούσε τα πράγματα. Ο Λεωνίδας είχε την ικανότητα να γνωστοποιεί τα συναισθήματά του. Το θέμα ήταν πως θα τα χειριζόμουν εγώ. Η συμβίωσή μας ήταν σε γενικές γραμμές οργανωμένη. Όταν εκείνος έλειπε τη μέρα στη δουλειά, εγώ στο σπίτι έγραφα και έκαμνα διάφορες δουλειές. Τα βράδια μας όμως είναι δύσκολα. Τις πιο πολλές φορές μένουμε σιωπηλοί καθισμένοι στον καναπέ. Είναι μια ζωή ασκητική στο έπακρο, καθιστική και κατά διαστήματα ανυπόφορη...

…Έχω συνειδητοποιήσει πως έχω πάψει να πιστεύω. Είμαι ένας ανάπηρος πολέμου που πρέπει να μάθει να ζει από την αρχή...

…Είμαστε με το Λεωνίδα στον καναπέ και μέσα από τη σιωπή μας σκέφτομαι πόσο απατηλή μπορεί να είναι η οικειότητα. Συχνά την ανακαλώ στο μυαλό μου όταν εκείνος δεν είναι παρών. Γιατί η οικειότητα δεν είναι η ακράτεια των λόγων ή κινήσεων που μας καταλαμβάνει μερικές φορές όταν πιστεύουμε ότι έχουμε βρει κάποιον άξιο των εκμυστηρεύσεων ή του πάθους μας. Η πραγματική οικειότητα είναι φευγαλέα και σπάνια εκφράζεται στο σώμα με τη μορφή μιας ήρεμης ευχάριστης ζεστασιάς και προκαλεί την αυταπάτη της σταθερότητας. Ο Λεωνίδας και γω στο σκοτάδι, παραδομένοι στις σκέψεις μας δεν την αισθανόμαστε με κανέναν τρόπο. Αντίθετα είμαι βέβαιη πως κι εκείνος αισθάνεται τόσο μακριά από μένα όσο κι εγώ από κείνον…

…Είδα σήμερα τα βίντεο των βασανιστηρίων του Μανόλη. Στο τέλος με τη φράση του -Δεν γνωρίζω καμία Ελένη- ένιωσα προδομένη. Το είπα στο Λεωνίδα.
   «Αυτό που θέλεις είναι να μπορέσεις να τον κρίνεις» μου είπε. «Να μπορείς να πεις ορίστε, με πρόδωσε. Και έτσι να δικαιολογήσεις τις τύψεις σου επειδή κατάφερες και γλύτωσες όχι έγκαιρα όμως για να καταφέρεις να σώσεις και εκείνον, και την ντροπή σου επειδή εσύ προχώρησες τελικά παρακάτω. Να δικαιολογήσεις τη θλίψη σου, το χρόνο που σπατάλησες γλείφοντας τις πληγές σου κι όλα όσα έγιναν μετά. Τώρα λοιπόν δυσπιστείς μήπως κάποιος σε πληγώσει ξανά».
   Κοιταχτήκαμε μετρώντας ο ένας τον άλλο δεμένοι με την παράξενη εντιμότητα της σιωπής. Τα αισθήματα που περιέγραφε σαν δικά μου ήταν και δικά του. Αυτή η συμμετρία δημιουργούσε μια νέα τάξη: κανένας από τους δυο μας δεν μπορούσε να αποδώσει στον εαυτό του το ρόλο του θύματος.
   Εγώ όμως που είχα περάσει τόσο καιρό περιμένοντας να δω την κατάληξη του Μανόλη, καθησύχασα τη συνείδησή μου και έκλεισα το κεφάλαιο. Τελικά κατάλαβα ότι στο Λεωνίδα προσκολλήθηκα επειδή βρήκα σ’ αυτόν κάποιο νόημα να με κάνει να ζω. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω. Ο Λεωνίδας ήταν ένας σωρός από αντικατοπτρισμούς με τους οποίους έκρυβα από τον εαυτό μου την αδιάσειστη αλήθεια. Ότι δηλαδή κατά βάθος είμαι μόνη και κενή. Κι όταν ο Λεωνίδας έχασε το νόημά του, τον έδιωξα για να ψάξω άλλο κίνητρο. Και μάλλον θα συνεχίσω έτσι μέχρι να πεθάνω.
   Μου κάνει εντύπωση πως όλα αυτά που απέφευγα να συνειδητοποιήσω για μένα όλη μου τη ζωή καταλήγουν ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω κάποια πράγματα.
   Ο Λεωνίδας μου πρότεινε να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί. Να τα ξεχάσουμε όλα. Θα μπορούσα να είχα δεχτεί την πρόσκληση αλλά δεν το έκανα. Δεν ξέρω γιατί. Στην πραγματικότητα κατά βάθος το ήθελα, αλλά πιο πολύ ανάγκη είχα να νιώσω ακόμα πιο μόνη. Με παρακάλεσε, με ικέτευσε να μείνω. Όταν τελικά είδε ότι δεν υπήρχε τίποτα που να μπορεί να κάνει που θα μου άλλαζε τη γνώμη, είπε: «Ξέρω ότι τελικά όλα ξαναπαίρνουν το δρόμο τους και κάποια μέρα χωρίς να το καταλάβεις ο πόνος εξαφανίζεται. Έτσι είναι. Αρκεί μόνο να κάνεις υπομονή».
   Τον πήρα στην αγκαλιά μου. νομίζω ότι και οι δυο κλείσαμε τα μάτια και μείναμε έτσι για λίγη ώρα ακούγοντας τα πουλιά. Ήταν όσο πιο κοντά είχαμε καταφέρει ποτέ να βρεθούμε. Βγήκαμε από την αγκαλιά και γίναμε μόνοι ξανά. Εγώ έφυγα. Λίγα μέτρα παρακάτω γύρισα πίσω και τον κοίταξα. Εκείνος με τα χέρια σταυρωμένα δεν είχε κουνηθεί. Σήκωσα το χέρι μου και ο Λεωνίδας σήκωσε το δικό του…   

Προσευχή για τον Μανόλη…   
…Με όποιον κι αν είμαι, θα ψιθυρίζω πάντα τ’ όνομά σου μες στις σιωπές μου. Θα τυλίγω και σένα μες στις αγκαλιές μου. Θα σε ταξιδεύω σ’ όλου του κόσμου τις γωνιές μέσα απ’ τα όνειρά μου. Θα ζήσω και για σένα. Και θα είμαι για πάντα χαρούμενη -για όσο κρατήσει αυτό το πάντα! Θα ζήσω την αλήθεια, γιατί μέσα μου δε χωράει πια το ψέμα. Θα αγγίζω τ’ αστέρια των ξεχωριστών στιγμών. Θα πάρω τον ανήφορο της ζωής γεμάτη πείσμα και προσμονή, και σα φτάσω στην κορυφή, θα προσπαθήσω να πάω και πιο πέρα. Γιατί ξέρω… Η ζωή είναι ένα όνειρο. Η ζωή είναι ένα λουλούδι!
   Και το λουλούδι τώρα ανθίζει!

…έκανα σπίτι μου μια βιβλιοθήκη. Αφιέρωσα πολύ από το χρόνο μου να γράψω τελικά αυτό το βιβλίο για να πω στον κόσμο όλη αυτή την παράξενη ιστορία. Με βοήθησε πάρα πολύ το ημερολόγιο της Ανδριάνας που το κρατάω στα χέρια μου. Με ενέπνευσαν βιβλία που διάβασα και καθώς τα διάβαζα, οι ιστορίες πολλών χαρακτήρων μπλέκονταν μεταξύ τους. Θέλω να σας αναφέρω ορισμένα, μαζί με τα ονόματα των συγγραφέων. Για τα άλλα που δεν αναφέρω συγγραφείς, παρακαλώ να με συγχωρέσετε…

Από Dean Koontz τα: Φρανκεστάιν (τριλογία), 60 ώρες, Φαντάσματα,
Από Στεφεν Κινγκ τα: Το κινητό, Οι ρυθμιστές, Ο θόλος, Νεκρή ζώνη, σάκος με κόκαλα.

Επίσης τα βιβλία: Στις θάλασσες των πειρατών, ο λευκός τίγρης, η κυρά του πόνου, ο έβδομος ελέφαντας, Δράκουλας ο απέθαντος, η γυναίκα της ζωής μου, το παιχνίδι των εκλεκτών, σκέψου έναν αριθμό, Λίλιθ, το βιβλίο των μυστικών, εργαζόμενο αγόρι, φονικό πάθος, η περυσινή αρραβωνιαστικιά, ο κερασφόρος, έγκλημα στο Έκο Παρκ, επικίνδυνη ομορφιά, η χρονιά της πλημύρας κ. άλλα.

Ίσως να υπάρχουν κι άλλα που δεν θυμάμαι να αναφέρω και ελπίζω να μου συγχωρήσετε αυτή τη μίνι αμνησία, όλα τα παραπάνω όλως είναι σχεδόν το 99% των βιβλίων, αποσπάσματα των οποίων χρησιμοποιήθηκαν για να σας δώσω να καταλάβετε αυτό που συνέβη.
   Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Δεν σταμάτησα να ταξιδεύω, δεν σταμάτησα να διαβάζω, δεν σταμάτησα να γνωρίζω κόσμο και δεν σταμάτησα να λέω την ιστορία μου. Αν ζούσα σε άλλες εποχές παλιότερες, αν ζούσα σε εποχές παραμυθιού, ίσως να γινόμουν βάρδος… 

ΤΕΛΟΣ

Σας ευχαριστώ όλους για την υπομονή που δείξατε μέχρι να τελειώσει αυτή η ιστορία.
Σας ευχαριστώ όλους όσους διαθέσατε έστω και μια στιγμή από το χρόνο σας για να μου πείτε αν σας άρεσε ή όχι.

Αν και ίσως να μην το διαβάσει ποτέ αυτό εδώ μέσα, ζητώ συγνώμη από την γυναίκα μου για κάθε λεπτό που πέρασα μακριά της για να γράψω… της το αφιερώνω.

Αποσυνδεδεμένος manolo

  • Προχωρημένος
  • **
  • Μηνύματα: 55
    • Προφίλ
  • Χυσίματα
  • -Έριξε: 11
  • -Έλαβε: 0
Απ: Ατιτλο....
« Απάντηση #166 στις: Σεπτεμβρίου 02, 2011, 05:11:14 μμ »
οτι καλυτερο εχω δει μεχρι τωρα σε αυτο το site. πραγματικα συγχαρητήρια για τη δουλεια σου. και σε ευχαριστω και γω με τη σειρα μου.

Αποσυνδεδεμένος Fetixistis_

  • *GreekFoot Fanatic*
  • *****
  • Φύλο: Άντρας
  • Μηνύματα: 931
    • Προφίλ
  • Χυσίματα
  • -Έριξε: 14
  • -Έλαβε: 85
Απ: Ατιτλο....
« Απάντηση #167 στις: Σεπτεμβρίου 02, 2011, 06:19:53 μμ »
Τα λόγια περιττεύουν gooddoggy. Η ιστορία σου είναι είναι απλά επική.. Και φυσικά ξεφεύγει πολύ από τα δεδομένα του φόρουμ, αφού αισθητικά απευθύνεται σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό... Είσαι λογοτέχνης! Τελεία και παύλα!

Αποσυνδεδεμένος Lia

  • *GF Pervert*
  • *****
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Μηνύματα: 2745
    • Προφίλ
  • Χυσίματα
  • -Έριξε: 15
  • -Έλαβε: 316
Απ: Ατιτλο....
« Απάντηση #168 στις: Σεπτεμβρίου 03, 2011, 11:29:19 πμ »
απο μενα μπραβο σου και αριστα  :thumbsup1:


Αποσυνδεδεμένος Anubis

  • *GF Pervert*
  • *****
  • Αηδιασμένος
  • Μηνύματα: 2974
    • Προφίλ
  • Χυσίματα
  • -Έριξε: 2572
  • -Έλαβε: 308
Απ: Ατιτλο....
« Απάντηση #169 στις: Σεπτεμβρίου 03, 2011, 01:57:48 μμ »
Αν και ίσως να μην το διαβάσει ποτέ αυτό εδώ μέσα, ζητώ συγνώμη από την γυναίκα μου για κάθε λεπτό που πέρασα μακριά της για να γράψω… της το αφιερώνω.

Εύχομαι να το διαβάσει για να καταλάβει ότι δίπλα της έχει έναν χαρισματικό άνθρωπο.  :thumbsup1: :respekt:
Η τιμή, τιμή δεν έχει.

Αποσυνδεδεμένος STAL

  • Νέος
  • *
  • Φύλο: Άντρας
  • Μηνύματα: 40
    • Προφίλ
  • Χυσίματα
  • -Έριξε: 0
  • -Έλαβε: 5
Απ: Ατιτλο....
« Απάντηση #170 στις: Οκτωβρίου 04, 2016, 12:36:36 μμ »
τελεια ιστορία  :thumbsup1: :thumbsup1: :thumbsup1: