Είναι μια από εκείνες τις ζεστές, υγρές νύχτες. Εκείνο το είδος νύχτας που αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν βρώμικες, μύχιες σκέψεις.
Στο παραλιακό θέρετρο που τυχαίνει να κάνω διακοπές ο κόσμος είναι πολύς, και ποιοτικότατος όσον αφορά το θηλυκό τμήμα του. Το βλέμμα μου παίζει αρκετά, πολλές ωραίες γυναίκες που εκτιμώνται αναλόγως. Περπατάω αργά σε μια πασαρέλα ουσιαστικά, που περιβάλλεται από μαγαζιά -εμπορικά και μπαράκια- από τη μια, και τη θάλασσα από την άλλη. Νιώθω ήρεμος, γαλήνιος. Χαζεύω, χαβαλεδιάζω, ξεκουράζομαι. Όλα πάνε κατόπιν σχεδίου-όλα;
Χαμένο καρέ. Εκείνα τα πράσινα μάτια. Εκείνα τα πράσινα μάτια φούντωσαν μέσα μου κάτι εντελώς εκτός κλίματος-ταραχή το λένε. Προσποιούμαι ότι θέλω να πάρω κάτι από το περίπτερο και παγώνω τη βόλτα, θέλω να βεβαιωθώ. Την ξανακοιτάζω. Είναι πιο μελαχρινή από τη νύχτα και πιο όμορφη κι από το καλοκαίρι, τα δε μάτια της έχουν κάτι το αιλουροειδές. Οι ρόλοι γυρίζουν αστραπιαία, νιώθω θύμα στο στόχαστρο της λέαινας. Εϊναι ντυμένη λιτά, ένα μαύρο αμάνικο μπλουζάκι, μαύρο παντελόνι και μαύρα ψηλοτάκουνα πέδιλα. Δεύτερο χαμένο καρέ. Τα πόδια της είναι -θαρρείς- από μαργαριτάρι φτιαγμένα. Σηκώνεται και έχω πλέον πλήρη εικόνα-και πλήρη απώλεια λογικής, συνάμα. Είναι ψηλή για γυναίκα, και αντίστοιχα με το ύψος της γεμάτη, νταρντάνα με τα όλα της. Παραληρώ βουβά όσο με κοιτάει λίγο παραπάνω από αυτό που θα έλεγες "φευγαλέα", πριν προχωρήσει μπροστά μου.
Δεν προλαβαίνει να ρωτήσει κανείς που είναι η μαλακία που ήθελα να πάρω από το περίπτερο κι έχουμε φύγει όλοι σφυρί-πρέπει να την προλάβω, να την ξαναδώ, να της μιλήσω ίσως. Το μυαλό μου γυρίζει, ζαλίζομαι όσο περπατάω, πρέπει να της πω. Πρέπει να της πω ότι θέλω να φιλήσω αυτά τα πόδια ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πατόκορφη ξεφτίλα. Όταν φτάνουμε στο σταυροδρόμι, παγώνω. Έχει σταματήσει, στη μέση του δρόμου, γυρισμένη προς τα εμάς. Με κοιτάζει. Όχι φευγαλέα, ούτε τίποτα κοντά σε αυτή την έννοια, μα έντονα, διαπεραστικά.
"Μίλα της ρε μαλάκα". Νιώθω κάτι σαν αστρική προβολή, είμαι κάποιος άλλος και βλέπω το σώμα μου από μακριά. Γονατίζω μπροστά της, κοιτώντας την ακόμα κατάματα. Τα πράσινα μάτια της λάμπουν στο σκοτάδι, με κοιτούν καθώς φιλάω απαλά το κάθε παπούτσι της-δήλωση υποταγής. Θέλω να είμαι σκλάβος σου. Θέλω να με εξουσιάσεις, να με ταπεινώσεις, να με κάνεις ό,τι ακριβώς θέλεις. Χαμογελάει ελαφρά, σηκώνει το άλλο πόδι της και με πατάει στο πίσω μέρος του κεφαλιού-δήλωση κυριαρχίας. Σέρνομαι πίσω της όσο προχωρά προς το παγκάκι-τελικά κάθεται, σταυρώνει τα πόδια. Το ένα της πέδιλο κρεμάει ελαφρά καθώς το κρατάει μόνο με τα δάχτυλα του ποδιού της. Στέκω ακίνητος, γονατιστός. Λειτουργώ πια μόνο στη διαταγή της. Εκείνη παραμένει σιωπηλή, χαμογελαστή όσο συνεχίζει το dangling. Η κυριαρχία της πάνω μου είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που νιώθω στο δεμένο μου στομάχι, η στέρηση του δικαιώματος μου να αρπάξω το πόδι της και να το γλείψω μέχρι να στεγνώσω αν δεν το διατάξει εκείνη. Η υπακοή στο απόλυτο teasing του μυαλού.
"Γλύψε μου τα πόδια τώρα, δούλε. Σου αξίζει μόνο αυτό."
Περνάω δίπλα της.
Την κοιτάζω στα πράσινα μάτια της.
Δεν καταφέρνω να αρθρώσω κουβέντα.
