Pretty Maggie Moneyeyes - Harlan Ellison

[foot_employer]

Ο Κόστνερ είχε μείνει να κοιτάζει την τυχερή μηχανή τόση ώρα που τα κουρασμένα καστανά μάτια του έμοιαζαν σαν να είχαν δεθεί με τα γαλάζια μάτια στις μπάρες του τζάκποτ. 'Ηξερε όμως ότι κανένας άλλος δεν μπορούσε να δει τα γαλάζια μάτια ούτε ν' ακούσει τη φωνή και κανένας δεν ήξερε για τη Μάγκι.

'Ηταν ολόκληρος ο κόσμος γι' αυτήν. 'Ολο το σύμπαν.

'Εριξε μέσα άλλο ένα ασημένιο δολάριο ενώ o επόπτης τον παρακολουθούσε, ο επισκευαστής τυχερών μηχανών τον παρακολουθούσε, ο Προϊστάμενος Αίθουσας για τις Μηχανές Κερμάτων τον παρακολουθούσε, τρεις κοπέλες που άλλαζαν μάρκες τον παρακολουθούσαν και πολλοί άγνωστοι παίκτες, μερικοί από τις θέσεις τους.
Τα γρανάζια γύρισαν, ο μοχλός τινάχτηκε πίσω και σε μισό δευτερόλεπτο όλα σταμάτησαν απότομα, είκοσι ασημένια δολάρια κατρακύλησαν στο δισκάκι και μια γυναίκα σ' ένα από τα τραπέζια του πόκερ άφησε να της ξεφύγει ένα θραύσμα υστερικού γέλιου.

Και το γκονγκ άρχισε να χτυπάει σαν τρελό.

Ο Προϊστάμενος Αίθουσας ήρθε κοντά και είπε πολύ σιγανά: «Κύριε Κόστνερ, θα χρειαστούμε γύρω στα δεκαπέντε λεπτά για να αποσυνδέσουμε τη μηχανή και να την ελέγξουμε. Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε». Δυο επισκευαστές μηχανών ήρθαν από μέσα, σήκωσαν τον Αρχηγό από τη βάση του και τον πήραν στο επισκευαστήριο στο πίσω μέρος του Καζίνου.
'Οση ώρα περίμεναν ο Προϊστάμενος Αίθουσας διασκέδασε τον Κόστνερ με ιστορίες για άσους του φτιαξίματος που χρησιμοποιούσαν πολύπλοκους μαγνήτες φορεμένους κάτω από τα ρούχα τους, για σπεσιαλίστες του μπούμεραγκ που στερέωναν τα πλαστικά εργαλεία τους μέσα απ' τα μανίκια τους από τα οποία μπορούσαν να τραβηχτούν με ελατήρια, για απατεώνες πού κατέφθαναν εξοπλισμένοι με μικροσκοπικα ηλεκτρικά τρυπάνια και καλώδια που έχωναν μέσα στις τρύπες που είχαν ανοίξει. 'Ολα αυτά χωρίς να παύει να επαναλαμβάνει ότι βέβαια o Κόστνερ θα καταλάβαινε.
Ο Κόστνερ όμως ήξερε ότι ο Προϊστάμενος Αίθουσας δεν θα καταλάβαινε ποτέ.
'Οταν ξανάφεραν πίσω τον Αρχηγό, οι επισκευαστές κούνησαν το κεφάλι με σιγουριά. «Δεν έχει τίποτε. Δουλεύει ρολόι. Δεν τον έχει πειράξει κανείς».

Τα γαλάζια μάτια όμως είχαν φύγει από τις μπάρες του τζάκποτ.
Ο Κόστνερ ήξερε ότι θα ξαναγύριζαν. Το Καζίνο τον πλήρωσε ξανά.

[foot_employer]

Γύρισε πίσω κι έπαιξε ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Του «κόλλησαν» κάποιον να τον παρακολουθεί. Ο Κόστνερ κέρδισε πάλι. Και πάλι. Και πάλι. Το πλήθος είχε αρχίσει να πυκνώνει. Η φήμη απλώθηκε σαν τις σιωπηλές επικοινωνίες του τηλεγραφικού δίκτυου, πάνω και κάτω σ' ολόκληρο το Στριπ, από το κέντρο του Λας Βέγκας ως τα απόμερα Καζίνα εκεί όπου παίζουν νύχτα και μέρα κάθε μέρα του χρόνου, και τα πλήθη άρχισαν να συρρέουν προς το ξενοδοχείο και το Καζίνο του και τον φτωχοντυμένο ξένο με τα κουρασμένα καστανά μάτια. Το πλήθος ερχόταν κοντά του χωρίς να ξέρει γιατί, τραβηγμένο σαν τους λέμμους απο τη μυρωδιά της τύχης που αναδινόταν από μέσα του σαν ηλεκτρικές αρωματικές εκκενώσεις. Κι εκείνος κέρδιζε. Ξανά και ξανά. Τριάντα οχτώ χιλιάδες δολάρια. Και τα τρία γαλάζια μάτια συνέχισαν να τον κοιτάζουν. Ο εραστής της Μάγκι κέρδιζε. Της όμορφης Μάγκι των Ασημένιων Νομισμάτων.
Τελικά το Καζίνο αποφάσισε να μιλήσει στον Κόστνερ. Αποσύνδεσαν τον Αρχηγό για δεκαπέντε λεπτα, όσο χρειαζοταν για ένα συμπληρωματικό έλεγχο από την εταιρεία των τυχερών μηχανών στο κέντρο του Λας Βέγκας, και την ώρα που τον εξέταζαν, ζήτησαν από τον Κόστνερ να πάει στο κεντρικό γραφείο του ξενοδοχείου.
Εκεί τον περίμενε ο ιδιοκτήτης. Το πρόσωπό του φάνηκε κάπως γνωστό στον Κόστνερ. Πού το 'χε δει, στην τηλεόραση; 'Η στις εφημερίδες;

«Κύριε Κόστνερ, το όνομά μου είναι Τζουλς Χάρτσορν».

«Χαίρω πολύ».

«Βλέπω ότι η τύχη σας ευνοεί απανωτά».

«Μου το χρωστάει από καιρό».

«Καταλαβαίνετε ότι αυτό το είδος τύχης είναι απίστευτο».

«Είμαι υποχρεωμένος να το πιστέψω, κύριε Χάρτσορν».

«Χμ. Κι εγώ. Συμβαίνει στο δικό μου Καζίνο. Είμαστε όμως απόλυτα πεπεισμένοι ότι υπάρχουν μόνο δυο πιθανότητες, κ. Κόστνερ: ή η μηχανή έχει χαλάσει με ένα τρόπο που δεν μπορούμε να βρούμε, ή είσαστε ο πιο έξυπνος απατεώνας που πέρασε ποτέ από δω».

«Δεν είμαι».

«Όπως βλέπετε, κ. Κόστνερ, χαμογελάω. Ο λόγος που χαμογελάω είναι η αφέλειά σας να πιστεύετε ότι θα μου αρκούσε ο λόγος σας πάνω σ' αυτό. Είμαι απόλυτα ικανός να κουνάω ευγενικά το κεφάλι μου και να λέω ότι φυσικά δεν είστε απατεώνας. Κανένας δεν μπορεί να κερδίσει τριάντα οχτώ χιλιάδες δολάρια σε δεκαεννιά απανωτά τζάκποτ στην ίδια τυχερή μηχανή. Δεν υπάρχει καν μαθηματικός τύπος που να διατυπώνει αυτή την απιθανότητα, κ. Κόστνερ. Είναι τόσο συμπαντικά απίθανο όσο και το να συγκρουστούν τρεις σκοτεινοί πλανήτες με τον ήλιο μας μέσα στα επόμενα είκοσι λεπτά. Είναι σαν το Πεντάγωνο, το Πεκίνο και το Κρεμλίνο να πατήσουν το κόκκινο κουμπί στο ίδιο μικροδευτερόλεπτο. Είναι κάτι το αδύνατο, κ. Κόστνερ. Κατι το αδύνατο που συμβαίνει σε μένα».

«Λυπάμαι».

«Όχι πραγματικά».

«'Οχι, όχι πραγματικά. Τα χρειάζομαι τα χρήματα».

«Να τα κάνετε τι, κ. Κόστνερ».

«Δεν ξέρω, δεν έχω σκεφτεί»

[foot_employer]

«Μάλιστα. Λοιπόν κ. Κόστνερ ας το δούμε έτσι το πράγμα. Δεν μπορώ να σας εμποδίσω να παίζετε και αν συνεχίσετε να κερδίζετε είμαι υποχρεωμένος να σας πληρώσω. Κι ούτε θα στείλω κάποιους αλήτες με σημαδεμένα προσωπα να σας ριχτούν σ' ένα σκοτεινό δρομάκι και να σας πάρουν πίσω τα λεφτά. 'Ολες οι επιταγές μου θα πληρωθούν. Το περισσότερο που μπορώ να ελπίσω, κ. Κόστνερ, είναι η διαφήμιση που μου κάνετε. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή κάθε του Λας Βέγκας βρίσκεται μέσα σ' αυτό το Καζίνο και περιμένει να ρίξετε δολάρια μέσα στη μηχανή. Δεν θα αποζημιωθώ γι' αυτά που χάνω, κυρίως αν συνεχίσετε να κερδίζετε με τον ίδιο τρόπο, αλλά θα είναι μια βοήθεια. 'Ολοι οι χοντροί παίκτες της πόλης θα θέλουν να βρεθούν κοντά στην τύχη. Ζητάω μόνο τη συνεργασία σας»,

«Το ελάχιστο που έχω να κάνω μπροστά στη γενναιοδωρία σας».

«Απόπειρα για χιούμορ;»

«Συγνώμη. Τι θέλετε να κάνω;»

«Να κοιμηθείτε καμιά δεκαριά ώρες».

«Ενώ εσείς θα αποσυνδέσετε τη μηχανή και θα την επεξεργαστείτε καταλλήλως;»

«Ναι».

«Αν ήθελα να συνεχίσω να κερδίζω θα ήταν πολύ ηλίθιο εκ μέρους μου να το κάνω αυτό. Μπορεί να της αλλάξετε τα κόλπα μέσα της έτσι που να μην ξανακερδίσω ακόμη κι αν της ρίξω πίσω ένα ένα τα τριάντα οχτώ χιλιάδες δολάρια που πήρα».

«'Εχουμε επίσημη άδεια απο την πολιτεία της Νεβάδα, κ. Κόστνερ».

«Κι εγώ κατάγομαι από καλή οικογένεια και δείτε πώς κατάντησα. Είμαι ένας αλήτης με τριάντα οχτώ χιλιάδες δολάρια στην τσέπη".

«Δεν θα κάνουμε τίποτε στη μηχανή, κ. Κόστνερ».

«Τότε γιατί θέλετε να τη βγάλετε από την κυκλοφορία για δέκα ώρες;»

«Για να την ερευνήσουμε καλά στο εργαστήριο. Αν συμβαίνει κάτι που δεν φαίνεται εύκολα όπως είναι η φθορά των μεταλλων ή κάποιο χαλασμένο δόντι του εσκαλέητορ ή - θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι δεν θα συμβεί αυτό και με τις άλλες μηχανές. Και ταυτόχρονα μέσα σ' αυτό το χρόνο η φήμη θα κάνει το γύρο της πόλης, το θέλουμε αυτό το πλήθος που θα μαζευτεί. Μερικοί απ' αυτούς τους τουρίστες δεν θα ξεκολλάνε από δω κι αυτό θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα να ξετινάξετε το Καζίνο μας - παίζοντας σε μηχανή κερμάτων».

«Μου ζητάτε να σας πιστέψω».

«Αυτό το Καζίνο θα συνεχίσει να λειτουργεί πολύ καιρό μετά από σας, Κόστνερ».

«'Οχι αν συνεχίσω να κερδίζω».

[foot_employer]

Το χαμόγελο του Χάρτσορν ήταν μια τεντωμένη γραμμή: «Σωστή υπενθύμιση».

«Δεν είναι και σπουδαία τα επιχειρήματά σας».

«Είναι τα μόνα που έχω. Αν επιμείνετε να ξαναγυρίσετε στην αίθουσα δεν μπορώ να σας εμποδίσω».

«Δεν θα στείλετε τίποτε παλικαράδες της Μαφίας να με περιποιηθούν αργότερα;»

«Συγνώμη δεν σας έπιασα;»

«Είπα: παλικαράδες της Μαφ...»

«Έχετε ένα πολύ γραφικο τρόπο να μιλάτε. Βασικά δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι εννοείτε».

«Είμαι σίγουρος ότι δεν έχετε».

«Πρέπει να πάψετε να διαβάζετε το National Enquirer. Είμαστε μια απολύτως νόμιμη επιχείρηση. Σας ζητάω απλώς μια χάρη».

«Εντάξει, κ. Χάρτσορν. 'Εχω τρεις μέρες να κοιμηθώ. Δέκα ώρες ύπνου θα μου κάνουν πολύ καλό».

«Θα πω στον ρεσεψιονίστα να σας βρει ένα ήσυχο δωμάτιο στο τελευταίο πάτωμα. Ευχαριστώ κ. Κόστνερ».

«Ξεχάστε το».

«Φοβούμαι πως αυτό είναι αδύνατο».

«Πολλά αδύνατα πράγματα συμβαίνουν τώρα τελευταία».

Γύρισε να φύγει καθώς ο Χάρτσορν άναβε τσιγάρο.

«Α, και κάτι άλλο, κ. Κόστνερ».

Τα μάτια του δυσκολεύονταν να εστιάσουν. 'Ενα κουδούνισμα αντήχησε στ' αυτιά του. Ο Χάρτσορν φάνηκε να κυματίζει στα όρια του οπτικού πεδίου σαν καλοκαιρινή αστραπή σε λιβάδι. Σαν μνήμες πραγμάτων που ο Κόστνερ είχε διασχίσει όλη τη χώρα για να τις ξεχάσει. Σαν το θρήσκο και την ικεσία που πολιορκούσε τα κύτταρα του μυαλού του. Τη φωνή της Μαγκι. Πάντα εκεί να λέει... τόσα...

[foot_employer]

Θα προσπαθήσουν να σε κρατήσουν μακριά μου.

Το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν οι δέκα ώρες ύπνου που είχε υποσχεθεί. Ξαφνικά ήταν πιο σημαντικές από τα λεφτά, από τη λησμονιά, από τα πάντα. Ο Χάρτσορν κάτι έλεγε αλλά ο Κόστνερ δεν τον άκουγε. 'Ηταν σαν να 'χε κλείσει τον ήχο κι έβλεπε μόνο τη σιωπηλή λαστιχένια κίνηση των χειλιών του Χάρτσορν. Κούνησε το κεφάλι του προσπαθώντας να το ξεκαθαρίσει.
Οι Χάρτσορν πολλαπλασιάστηκαν κι άρχισαν να σβήνουν ο ένας μέσα στον άλλον. Κι η φωνή της Μάγκι.

Είμαι ζεστά εδώ, είμαι μόνη. Θα είμαι καλή μαζί σου αν έρθεις κοντά μου.
'Ελα σε παρακαλώ, κάνε γρηγορα.

«Κ. Κόστνερ;»

Η φωνή του Χάρτσορν έφτασε στ' αυτιά του φιλτραρισμένη μέσα από μια λάσπη παχιά σαν αλλεπάλληλα στρώματα βελούδου. Ο Κόστνερ προσπάθησε να εστιάσει και πάλι. Τα απίστευτα κουρασμένα καστανά μάτια του άρχισαν και πάλι να διακρίνουν.

«Την ξέρετε την ιστορία μ' αυτή την τυχερή μηχανή;» έλεγε ο Χάρτσορν. «'Εγινε ένα περίεργο πράγμα εδώ και έξι βδομάδες».

«Τι έγινε;»

«Μια κοπέλα πέθανε την ώρα που έπαιζε. 'Επαθε καρδιακή προσβολή, ένα έμφραγμα καθώς τραβούσε το μοχλό, και σωριάστηκε κάτω νεκρή».

Ο Κόστνερ έμεινε σιωπηλός για λίγο. Αγωνιούσε να ρωτήσει τον Χάρτσορν τι χρώμα είχαν τα μάτια της νεκρής κοπέλας αλλά φοβόταν πως θα του έλεγε γαλάζια.
Κοντοστάθηκε λίγο με το χέρι στην πόρτα του γραφείου. «Φαίνεται πως δεν είχατε παρά κακοτυχίες μ' αυτή τη μηχανή».
Ο Χάρτσορν χαμογέλασε αινιγματικά. «'Ισως να συνεχιστούν».
Ο Κόστνερ ένιωσε τους μυς των σαγονιών του να τεντώνονται: «Που πάει να πει ότι μπορεί να πεθάνω κι εγώ, πράγμα που θα είναι πολύ μεγάλη κακοτυχία, ε;"
Το χαμόγελο του Χάρτσορν έγινε ιερογλυφικό, αιώνιο, ένα σιωπηλό τραγούδι χαραγμένο πάνω στην πέτρα: «Καλόν ύπνο, κ. Κόστνερ».

[foot_employer]

Μέσα στο όνειρο ήρθε κοντά του. Μακριοί λείοι μηροί και μαλακό χρυσό χνούδι στα μπράτσα. Μάτια γαλανά βαθιά σαν το παρελθόν υγρά από ένα λεπτό στραφτάλισμα σαν γαλάζιος ιστός αράχνης. Σφιχτό σώμα, το μοναδικό σώμα της Γυναίκας από την αρχή του κόσμου. Η Μάγκι ήρθε κοντά του.
Γεια σου, ταξιδεύω πολύ καιρό τώρα.
«Ποια είσαι;» ρώτησε ο Κόστνερ ζαλισμένος. Στεκόταν σε μια παγωμένη πεδιάδα ή μήπως ήταν οροπέδιο; Ο άνεμος τους τύλιγε και τους δυο, ή μόνον αυτόν; 'Ηταν υπέροχη και την έβλεπε καθαρά ή μόνο μέσα από ένα πέπλο ομίχλης; Η φωνή της ήταν βαθιά και μελωδική ή ανάλαφρη και ζεστή σαν νυχτερινό γιασεμί;

Είμαι η Μάγκι. Σ' αγαπώ. Σε περίμενα.

«Τα μάτια σου είναι γαλάζια».
Ναι. Με αγάπη.
«Είσαι πολύ όμορφη».
Ευχαριστώ. Με γυναικεία ελαφράδα.
«Γιατί σ' εμένα όμως; Γιατί άφησες να συμβεί σε μένα; Είσαι η κοπέλα που - είσαι εκείνη που αρρώστησε - εκείνη που;»

Είμαι η Μάγκι. Και σένα σε διάλεξα γιατί με χρειάζεσαι. Είναι πολύς καιρός που χρειάζεσαι κάποιον.

[foot_employer]

Τότε τα πράγματα άρχισαν να ξεδιπλώνονται για τον Κόστνερ. Το παρελθόν ξετυλίχτηκε και είδε ποιο ήταν. Είδε τον εαυτό του μόνο. Παντα μόνο. Σαν παιδί, μόνο ανάμεσα σε καλούς και στοργικούς γονείς που δεν είχαν ιδέα ποιος ήταν, τι ήθελε να γίνει, ποια ήταν τα ταλέντα του. Ετσι το 'χε σκάσει όταν έγινε έφηβος κι από τότε μόνος, πάντα μόνος στο δρόμο. Για χρόνια και μήνες, για μέρες και ώρες χωρίς κανέναν. Πρόχειρες φιλίες βασισμένες στο φαγητό, το σεξ ή σε τεχνητές προασεγγίσεις. Πάντα χωρίς κανέναν να πιαστεί πάνω του, να κολλήσει, να ανήκει. 'Ετσι ήταν τα πράγματα ως την Σούζι και μ' αυτήν είχε βρει το φως. Είχε ανακαλύψει τις χαρές και τα αρώματα μιας άνοιξης που ως τότε δεν είχε έρθει ποτέ. Είχε γελάσει, είχε γελάσει πραγματικά και ήξερε ότι μαζί της τα πράγματα θα κρατούσαν. Ετσι άφησε όλο τον εαυτό του να κυλήσει μέσα της, της έδωσε τα πάντα. Τις ελπίδες, τις κρυφές του σκέψεις, τα ευαίσθητα όνειρα του. Κι εκείνη τα πήρε, τον πήρε, τον πήρε ολόκληρο κι εκείνος ένιωσε για πρώτη φορά τι σημαίνει να έχεις δικό σου τόπο, να έχεις τη φωλιά σου στην καρδιά του άλλου. Ηταν όλα αυτά τα αστεία και τρυφερά πράγματα που κορόιδευε στους άλλους μα γι' αυτόν ήταν ένα βαθύ ανεξήγητο θαύμα.

Εμεινε μαζί της πολύ καιρό και τη συντηρούσε, μαζί με το γιο που είχε αποκτήσει από τον πρώτο της γάμο. Το γάμο για τον οποίο η Σούζι δεν μιλούσε ποτέ. Και μια μέρα αυτός γύρισε όπως το 'ξερε η Σούζι πως θα γύριζε κάποτε. Ηταν ένα σκοτεινό πλάσμα με σκληρούς τρόπους και διεστραμμένη φύση αλλά η Σούζι ήταν πάντα η γυναίκα του κι ο Κόστνερ κατάλαβε πως τον είχε χρησιμοποιήσει σαν ρεζέρβα, για να πληρώνει τους λογαριασμούς ώσπου να γυρίσει κοντά της το περιπλανώμενο τέρας της. Τότε του είπε να φύγει. Αφραγκος και στραγγισμένος μ' όλους αυτούς τους σιωπηλούς εσωτερικούς τρόπους που στραγγίζεται ένας άνδρας, ο Κόστνερ έφυγε χωρίς να παλέψει καν γιατί κάθε ικανότητα για πάλη είχε χαθεί από πάνω του. 'Εφυγε και περιπλανήθηκε στη Δύση μέχρι που τέλος έφτασε στο Λας Βέγκας και χτύπησε πάτο. Και βρήκε τη Μάγκι. Μέσα σ' ένα όνειρο, με γαλάζια μάτια, βρήκε τη Μάγκι.
Θέλω να ανήκεις σε μένα. Σ' αγαπώ. Η αλήθεια της δονούσε το μυαλό του Κόστνερ. Ηταν δικιά του, επιτέλους κάποιος που ήταν γι' αυτόν, δικός του.

[foot_employer]

«Μπορώ να σ' εμπιστευτώ; Ποτέ δεν μπόρεσα να εμπιστευτώ κανέναν. Ποτέ τις γυναίκες.
'Ομως χρειάζομαι κάποιον. Χρειάζομαι πραγματικά κάποιον».

Εγώ είμαι, πάντα. Για πάντα. Μπορείς να μ' εμπιστευτείς.

Και ήρθε κοντά του, απόλυτα. Το κορμί της ήταν μια δήλωση αλήθειας κι εμπιστοσύνης που όμοια της δεν είχε ξαναδεί ποτέ ο Κόστνερ. Ηρθε κοντά του στην ανεμοδαρμένη πεδιάδα της σκέψης και τον άφησε να της κάνει έρωτα τόσο απόλυτα που ποτέ δεν είχε ξαναζήσει σε κανένα πάθος. Εκείνη ενώθηκε μαζί του, χύθηκε μέσα του, μέσα στο αίμα και τη σκέψη και την απελπισία του κι ο Κόστνερ βγήκε καθαρός, λάμποντας από ευτυχία.

«Ναι, μπορώ να σ' εμπιστευτώ, σε θέλω, είμαι δικός σου» της ψιθύρισε καθώς ξάπλωναν ο ένας δίπλα στον άλλον μέσα σ' ένα ονειρικό πουθενά φτιαγμένο από ομίχλη και σιωπή. «Είμαι δικός σου».

Εκείνη χαμογέλασε, το χαμόγελο της γυναίκας που πιστεύει στον άντρα της.
Ενα χαμόγελο εμπιστοσύνης και απελευθέρωσης.

Και ο Κόστνερ ξύπνησε.

[foot_employer]

Ο Αρχηγός βρισκόταν και πάλι στημένος στη βάση του και το πλήθος κρατιόταν μακριά με βελουδένια σχοινιά. Πολλοί είχαν ήδη παίξει στη μηχανή, αλλά κανένας δεν είχε βγάλει τζάκποτ.

Τώρα ο Κόστνερ κατέβηκε στην αίθουσα του Καζίνου και τα «μάτια» έπιασαν τα πόστα τους. 'Οση ώρα κοιμόταν είχαν ψάξει τα ρούχα του κοιτώντας για σύρματα, ή μπούμεραγκ. Τίποτε.
Τώρα ο Κόστνερ βάδισε κατ' ευθείαν προς τον Αρχηγό και τον κοίταξε.
Ο Χάρτσορν ήταν εκεί. «Φαίνεστε κουρασμένος» είπε μαλακά στον Κόστνερ κοιτάζοντας τα σβησμένα καστανά του μάτια.
«Είμαι, λιγάκι» είπε ο Κόστνερ δοκιμάζοντας ένα χαμόγελο που δεν πέτυχε. «Είδα ένα παράξενο όνειρο»,
«Α;»
«Ναι... με μια κοπέλα...» δεν είπε περισσότερα.
Το χαμόγελο του Χάρτσορν ήταν γεμάτο κατανόηση. Οίκτο, συμπάθεια και κατανόηση. «Υπάρχουν πολλά κορίτσια σ' αυτή την πόλη. Δεν θα 'ναι δύσκολο να βρείτε κάποιαν, με τόσα λεφτά».

[foot_employer]

Ο Κόστνερ έγνεψε σιωπηλά, και τοποθέτησε το πρώτο ασημένιο δολάριό του στη σχισμή. Τράβηξε τη λαβή. Τα γρανάζια στριφογύρισαν με μια αγριότητα που δεν είχε ξανακούσει πριν ο Κόστνερ και ξαφνικά όλα άρχισαν να γυρίζουν τρελά καθώς ένα φλογερό στρίψιμο του ξερίζωσε το στομάχι, καθώς το κεφάλι του τιναζόταν πάνω στο λεπτό λαιμό του, καθώς μια φλόγα του 'καιγε τα μάτια. Ακούστηκε ένα φοβερό στρίγγλισμα βασανισμένου μετάλλου, σαν μια ταχεία που σχίζει τον αέρα στο πέρασμά της, σαν χιλιάδες μικρά ζώα που τα σφάζουν και τα κομματιάζουν, ένα ουρλιαχτό ανείπωτου πόνου, ανέμων νυχτερινών που γδέρνουν γιγάντιες βουνοκορφές απο τη λάβα τους. Και το σπαρακτικό κλάμα μιας φωνής που θρηνούσε και θρηνούσε και θρηνούσε καθώς χανόταν μακριά μέσα στο εκτυφλωτικό φως...

Ελεύθερη! Ελεύθερη! Παράδεισος ή Κόλαση, τι σημασία! Ελεύθερη!

Ο ήχος που κάνει μια ψυχή καθώς απελευθερώνεται από την αιώνια φυλακή της, ένα πνεύμα που δραπετεύει από το σκοτεινό μπουκάλι. Και μέσα σ' αυτή τη στιγμή της υγρής άηχης ανυπαρξίας, ο Κόστνερ είδε τα γρανάζια να μπλοκάρουν και να μετρούν για τελευταία φορά.

'Ενα, δύο, τρία. Γαλάζια μάτια.

Όμως ποτέ, ποτέ δεν θα εξαργύρωνε τις επιταγές του.

Το πλήθος ούρλιαξε με μια φωνή καθώς ο, Κόστνερ σωριαζόταν μπρούμυτα στο πάτωμα. Η τελική μοναξιά...

Ο Αρχηγός αποσυνδέθηκε οριστικα. Είπαν πως έφερνε γρουσουζιά. Πολλοί παίχτες ενοχλήθηκαν ακομη κι απο την παρουσiα του μέσα στο Καζίνο. 'Ετσι τον αποσύνδεσαν και τον επέστρεψαν στην εταιρεία με ρητές οδηγίες να τον λιώσουν. Και μόνο όταν έφτασε στα χέρια του αρχιεργάτη του χυτηρίου που ετοιμαζοταν να τον πετάξει στο καζάνι, παρατήρησαν την τελική ένδειξη που είχε βγάλει ο Αρχηγός.

«Κοίτα εδώ τι περίεργο» είπε ο αρχιεργάτης του χυτήριου στο βοηθό του. Και του έδειξε τα τρία παραθυράκια.
«Ποτέ δεν έχω ξαναδεί τέτοιες μπάρες του τζάκποτ» συμφώνησε ο βοηθος. «Τρία μάτια. Πρέπει να 'ναι παλιό μοντέλο».
«Ναι, μερικά απ' αυτά τα παιχνίδια έχουν πολύ παλιά ιστορία», είπε ο αρχιεργάτης τοποθετώντας την τυχερή μηχανή στην κινητή ταινία που θα την πήγαινε στο φούρνο.
«Τρία μάτια. Για δες, ε; Τρία καστανά μάτια». Και κατέβασε το μοχλό που έστειλε τον Αρχηγό να γίνει ρευστό μέταλλο μέσα στη φλογερή κόλαση του φούρνου.

Τρία καστανά μάτια.

Τρία καστανά μάτια που κοίταζαν πολύ πολύ κουρασμένα.

Που κοίταζαν πολύ πολύ παγιδευμένα.

Που κοίταζαν πολύ πολύ προδομένα.

Μερικά απ' αυτά τα παιχνίδια έχουν πολύ παλιά ιστορία.

[foot_employer]

Η ιστορία ανέβηκε με copy-paste από εδώ. Θα την ανέβαζα μονοκοπανιά, αλλά θεωρώ ότι δε θα ήταν ευανάγνωστη. Ελπίζω ότι σε κάποιους θα αρέσει. Ο καθένας μπορεί ν'αφήσει τα σχόλιά του/της. Ευπρόσδεκτα