Την χάζευα καιρό τώρα. Όταν βρισκόμαστε σε μια φιλική παρέα, εκείνη με τον άντρα της, αρκετά χρόνια μεγαλύτερό της, εγώ με τη γυναίκα μου και δύο άλλα ζευγάρια. Βγαίναμε όλοι μαζί, στο θέατρο, σε ταβέρνες και, συχνά, σε σπίτια όπου τρώγαμε, κουβεντιάζαμε, γελούσαμε και κάναμε ό,τι κάνουν οι φιλικές παρέες. Το μάτι μου σταματούσε πολλές φορές σε κείνη και ξεχνιόταν εκεί. Η γυναίκα μου το παρατήρησε με τη γνωστή ανασφάλεια των ερωτευμένων γυναικών και μού πέταγε σπόντες κάθε τόσο, χαϊδευτικές πάντως, όχι ζηλόφθονες. Το είχε αντιληφθεί όμως κι εκείνη και έμοιαζε να κολακεύεται ή να διασκεδάζει. Όταν τύχαινε να συναντηθούν τα βλέμματά μας μού έστελνε μηνύματα αμφίσημα, μπερδευτικά. Κάτω από την αθώα και φιλική τους έκφραση, περνούσαν κάποιες σιωπηλές ανταύγειες βαθύτερου ενδιαφέροντος, τουλάχιστον έτσι νόμιζα ή ήθελα να νομίζω. Και την σκεφτόμουν όλο και περισσότερο. Πολλές φορές πριν με πάρει ο ύπνος ή όταν έκανα έρωτα με τη γυναίκα μου.
Να βρεθούμε μόνοι δεν ήταν δυνατόν, δεν υπήρχε η ευκαιρία. Με τον άντρα της ήμαστε παλιοί φίλοι και δεν υπήρχε περίπτωση ούτε να διανοηθώ να πάρω τέτοια πρωτοβουλία. Με αιφνιδίασε όμως εκείνη, όταν σε μια στιγμή που δημιουργήθηκε από το τίποτα, μού είπε μια κουβέντα τόσο αδιάφορη, αλλά ταυτόχρονα τόσο εκρηκτική που με έκανε άνω κάτω. Είχαμε πάει εκδρομή στην Αράχοβα τρία ζευγάρια και οι μισοί ψώνιζαν προμήθειες στο σούπερ μάρκετ, ο φίλος μου, ο Φίλιππος, η γυναίκα μου και η άλλη γυναίκα της παρέας, ενώ εγώ, εκείνη και ο άλλος φίλος, ο Γιάννης πήγαμε να αγοράσουμε εφημερίδες. Στο πρακτορείο του Τύπου, ενώ ο Γιάννης ξεφύλλιζε περιοδικά λίγο παράμερα, εκείνη μού είπε: «Μου ανέθεσαν μια μελέτη για ένα θέμα της ειδικότητάς σου. Μπορείς να ρίξεις μια ματιά στο κείμενο που έχω γράψει;» «Μπορώ», της απάντησα χαμένος ενώ ο Γιάννης ερχόταν με τα περιοδικά που είχε διαλέξει. «Πήρα έντυπα για όλα τα γούστα , έλεγε γελώντας, φεύγουμε;». Αυτό ήταν. Τσιμουδιά μετά.
Η εκδρομή ήταν επιτυχής για όλους εκτός από εμένα. Διασκέδασαν, γέλασαν, έφαγαν, ήπιαν… Εγώ δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Έφαγα λίγο, ήπια όμως πολύ. Δεν πολυμίλησα και η παρουσία μου πέρασε απαρατήρητη. Όταν φεύγαμε κι ενώ φόρτωνα το αυτοκίνητο εκείνη πέρασε δίπλα μου και μου είπε χαμηλόφωνα: «Αύριο στις έντεκα θα κάνω διάλειμμα για καφέ στο F… απέναντι από τη δουλειά μου. Αν μπορείς έλα να δεις το κείμενο». Έφυγε πριν προλάβω να απαντήσω.
Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ παρόλο που ήμουν πολύ κουρασμένος. Με έτρωγε η αγωνία και η περιέργεια για το τι θα συνέβαινε την επόμενη στις 11. Το πρωί η γυναίκα μου ετοιμάστηκε και έφυγε νωρίς, όπως κάθε μέρα, για το σχολείο. Εγώ σηκώθηκα, έκανα μπάνιο, ντύθηκα και βγήκα χωρίς σκοπό, απλώς για να εκτονώσω τον εκνευρισμό μου. Στη δουλειά μου δεν είχα σκοπό να πάω, άλλωστε δεν έχω ωράριο. Μετά από άσκοπες βόλτες, λοιπόν, λίγο νωρίτερα από τις 11, πιο ήρεμος και αποφασισμένος, καθόμουν σε ένα τραπεζάκι στο ορισμένο καφέ και περίμενα την έμμονη ιδέα μου, αποφασισμένος για ό,τι ήθελε προκύψει, όπως λένε. Στις 11 ακριβώς μπήκε. Χαμογελαστή, γλυκιά, πανέμορφη με αύρα που πλημμύρισε τον χώρο. Παράγγειλε, κάθισε και μπήκε κατευθείαν στο θέμα: «Με κοιτάς πολύ τελευταία, μού είπε. Σού αρέσω;» Μού ήρθε κεραμίδα, αλλά δεν τα έχασα. «Μάλλον φαίνεται, είπα. Ναι, μού αρέσεις πολύ, αλλά…» Δεν με άφησε να τελειώσω τη φράση. «Έχουμε πρόβλημα, λοιπόν. Άκουσέ με καλά, είπε τρυφερά, αλλά και λίγο περιπαικτικά. Κι εσύ μου αρέσεις κάμποσο. Όμως με τον Φίλιππο είμαι καλά κι εσύ με την Αλίκη, έτσι μου φαίνεται, κι άλλωστε ο Φίλιππος είναι φίλος σου και σε αγαπάει πολύ… Οπότε δεν μπορεί, ούτε πρέπει να κάνουμε τίποτα που θα μας μπλέξει και θα καταστρέψει τις σχέσεις μας.» Συγκατένευσα σιωπηλά, απογοητευμένος. «Έτσι είναι», ψέλλισα κι έβγαλα με μιας κάθε προσδοκία από το μυαλό μου. «Ζήτησα να σε δω για να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, συνέχισε, και νομίζω ότι συμφωνούμε.» «Ναι, Αγγελική μου» είπα εγώ περίλυπος παρόλο που κατανοούσα την ορθότητα της σκέψης. «Μην μου γίνεσαι σαν λυπημένο μωρό, όμως, συνέχισε εκείνη τρυφερά, γιατί θα με τουμπάρεις!» Η έκφρασή μου την έκανε να γελάσει. Μού χάιδεψε τα μαλλιά και τον σβέρκο. Το άγγιγμά της το ένοιωσα σαν ηλεκτρικό ρεύμα. «Αν σου έλεγα να πάμε μια φορά μόνο για να βγάλεις το απωθημένο σου και μετά τίποτα…». Έκανε παύση και με κοίταξε στα μάτια. Είχα ιδρώσει. Ζητούσα με τα μάτια μου τη συνέχεια την κουβέντας της, που με είχε αναστατώσει. Εκείνη, όμως, έκανε μεγάλη παύση. Άκουγα τον σφυγμό μου να χτυπά σαν ρολόι. Επιτέλους άνοιξε το στόμα της: «Είναι σίγουρο ότι εσύ το θέλεις περισσότερο από εμένα, είπε σαν διαπίστωση. Λοιπόν, αν βρισκόμαστε μαζί σε ένα δωμάτιο για μια μοναδική φορά, τι θα ήσουν διατεθειμένος να κάνεις για να σου δώσω αυτή την ευκαιρία;» «Ό,τι μού ζητήσεις», απάντησα. «Είναι πράγματα που δεν μπορώ να κάνω με τον Φίλιππο, ξέρεις τώρα…, άρχισε να λέει κοιτώντας έξω. Αν μπορούσα να τα κάνω με σένα, θα ήταν ένα πρόσθετο κίνητρο μαζί με το ότι μου αρέσεις, όπως σου είπα.» «Τι θέλεις να κάνω» ρώτησα με κομμένη την ανάσα. Συνέχισε να κοιτά έξω, στο δρόμο. «Ας ξεκινήσουμε από το απλό. Μπορείς να με κάνεις να έρθω με τη γλώσσα σου;» «Με δουλεύεις, Αγγελική; τη ρώτησα. Είναι αυτονόητο.» «Με τον φίλο σου δεν είναι, συνέχισε ονειροπολώντας. Μου αρέσει όμως που εσύ το θεωρείς αυτονόητο. Ας συνεχίσουμε λοιπόν. Θα μπορούσες με τη γλώσσα σου να με ‘καθαρίσεις’ από πίσω; Να μου γλείψεις τα πόδια και τις μασχάλες;» «Εννοείται» της είπα. Χαμογέλασε μελαγχολικά και με κοίταξε στα μάτια. «Με θέλεις πολύ, ε; Μου υπόσχεσαι να μου δώσεις τα πάντα, μια εμπειρία που δεν έχω και μου λείπει.» Κύλισαν μερικά λεπτά σιωπής, που δεν τόλμησα να διακόψω. «Αν το δούμε έτσι, σαν παιχνίδι, χωρίς συναισθηματικές εμπλοκές, είπε χαμηλόφωνα, μπορούμε να δοκιμάσουμε». Ήθελα να πετάξω από τη χαρά μου, να σηκωθώ μέσα στο καφέ και να φωνάξω. Η Αγγελική έγινε απόμακρη. «Λοιπόν;» με ρώτησε. «Σύμφωνοι» της απάντησα χωρίς δισταγμό. «Την Πέμπτη ο Φίλιππος θα λείπει εκτός Αθηνών. Κλείσε δωμάτιο σε ένα καλό ξενοδοχείο, όχι σε γαμιστράδικο με την ώρα. Στις 3, μετά το γραφείο θα είμαι εκεί». Σηκώθηκε. «Πηγαίνω τώρα, πρέπει να γυρίσω στη δουλειά». Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα ντοσιέ. «Πάρε και τη μελέτη μου. Αν μπορείς να της ρίξεις μια ματιά περιμένω τις παρατηρήσεις σου. Έχει και τον αριθμό του κινητού μου μέσα». Πήρα το ντοσιέ και σηκώθηκα. Με πλησίασε. «Ελπίζω να μπορώ να σου έχω εμπιστοσύνη», ψιθύρισε, μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί και έφυγε.
Είχε οργανώσει με απόλυτα επαγγελματικό τρόπο, διακριτικότητα και ελεγχόμενη συμφωνία μια συνεύρεση ικανοποίησης απωθημένων. Ήμουν πανευτυχής και ένοιωθα ήδη ψυχική ηδονή. Είχα να αντικρίσω τη ζωή μου μέχρι την Πέμπτη. Μετά τι θα γινόταν; Δεν με ενδιέφερε ούτε να το σκεφτώ…
[συνεχίζεται...]
