Η δράση ξεκίνησε χωρίς χρονοτριβές αυτή τη φορά. Παρότι τα φιλιά και τα χουφτώματα κλιμακώθηκαν γρήγορα εκείνη έδειχνε ότι δεν ήθελε να βγάλει ρούχα και να προχωρήσει περαιτέρω. Ήταν πρόθυμη όμως και σε καμία περίπτωση αδιάφορη. Κάποια στιγμή και ενώ η ένταση ανέβαινε χούφτωσε με το χέρι της τ’ αρχίδια μου και τα ζούληξε με δύναμη. Έσκασε πονηρό χαμογελάκι και με ρούφηξε απαλά στο λαιμό. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής δεν συγκινήθηκα και τόσο με την εξέλιξη. Περίμενα πως και πως όλες αυτές τις μέρες τη στιγμή που θα με περιποιούταν με τα ποδαράκια της οπότε αν το πράμα συνέχιζε έτσι μάλλον η ευκαιρία θα χανόταν.
Έτσι λοιπόν άφησα την ένταση κάπως να υποχωρήσει, γύρισα κοιτάζοντας μπροστά μου και είπα δήθεν αδιάφορα : «Μπορείς να το ξανακάνεις με το πόδι». Παρά την προσπάθεια μου να καλύψω την αγωνία μου, νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή μάλλον έμοιαζα με ζητιάνο στα μάτια της που αντί για ψιλά της ζητούσε λίγο το πατουσάκι της. Η κοπέλα βέβαια δεν ήταν χαζή, κάθε άλλο. Με είχε πάρει χαμπάρι από το περασμένο εκείνο Σαββατόβραδο, από το βλέμμα μου που δεν ξεκολλούσε ποτέ από τα πόδια της και φυσικά από όλες εκείνες τις γελοίες αφορμές που έβρισκα για να τα αγγίζω με τα χέρια μου σε καφετέριες και λοιπές βόλτες. Ε, δήθεν έκπληκτη και αυτή απάντησε: «Κοίτα που του άρεσε του κύριου…». Όσο να τελειώσει την ατάκα το χέρι της αφαιρούσε το πεδιλάκι από το δεξί της πόδι και σε λίγες στιγμές το γυμνό πατουσάκι της γλιστρούσε όλο νάζι πάνω στον καβάλο μου. Ήμουν στον παράδεισο. Επιτέλους μια όμορφη κοπέλα μου έδινε την απόλαυση που λαχταρούσα τόσα χρόνια ενώ και εκείνη έδειχνε να απολαμβάνει τη φάση και να διασκεδάζει με το βίτσιο μου. Ίσως και εκείνη να μην μου έκανε απλά το χατίρι αλλά να ανακάλυπτε μια κυριαρχική πλευρά του εαυτού της που τόσα χρόνια κρυβόταν πίσω από το πρόσωπο της σεμνής και χαριτωμένης κοπελίτσας. Το κεφάλι μου είχε γύρει στον ώμο της πια και εκείνη χαϊδευε τα μαλλιά μου ψιθυρίζοντας ακατάληπτα ερωτόλογα. Πλέον ήμουν βυθισμένος σε ένα κόσμο ηδονής και πρωτόγνωρων συναισθημάτων και κάθε φορά που προσπαθούσα να δραπετεύσω ένιωθα να αιχμαλωτίζομαι ξανά και ξανά. Πότε από το υπέροχο άρωμα που ανέδυε ο κατάλευκος μακρύς λαιμός της και πότε από το τρυφερό ποδαράκι της που με μαλάκιζε όλο μαεστρία. Και κάπου εκεί κόντεψαν όλα να τιναχτούν στον αέρα.
Είχα σχεδόν χάσει την αίσθηση του χρόνου και της πραγματικότητας και δεν μπορούσα πια να διακρίνω τι από αυτά που συνέβαιναν ήταν αληθινά ή φαντασιώσεις. Τότε λοιπόν ήταν που βρήκαν την ευκαιρία οι σκοτεινότερες σκέψεις από τα βάθη του πιο υποτακτικού μου εαυτού να έρθουν στην επιφάνεια. Γύρισα κοιτώντας την στα μάτια και με βαθιά τρεμάμενη φωνή σπασμένη από την κάβλα της είπα χωρίς να το σκεφτώ καν: «Κλότσα το». Τινάχτηκε πίσω σπρώχνοντάς με στη μεριά μου και τράβηξε το πόδι της πίσω στο κάθισμά της. Ήταν φρικαρισμένη. Το βλέμμα της ήταν γεμάτο απορία και απόρριψη. Μέσα σε μια στιγμή από τον παράδεισο πήγα στην κόλαση, από το όνειρο στον εφιάλτη. Συνήλθα γρήγορα και σε μια απέλπιδα προσπάθεια να το σώσω επιστράτευσα το πιο παραπονιάρικο ύφος μου για να της πω απολογούμενος: «Εννοώ να το κάνεις πιο δυνατά. Αυτό τίποτα περίεργο…». Ήταν έτοιμη να ανοίξει την πόρτα και να φύγει όμως την πρόλαβα στο τσακ. Το παγωμένο βλέμμα της σιγά σιγά άρχισε να μαλακώνει και ένα απαλό μειδίαμα ήρθε στο πρόσωπό της. Δεν ήταν όμως το γνωστό γλυκό της χαμόγελο αλλά μάλλον μια έκφραση κυριαρχίας και ναζιάρικου τσαμπουκά. «Α! Να προσέχουμε και τι λέμε…» απάντησε αυστηρά και κάπως ειρωνικά. Ύστερα κοίταξε την πατούσα της και άρχισε να κουνάει νευρικά τα δαχτυλάκια της, σαν να προσπαθούσε να τους κάνει προθέρμανση. Στόχευσε στο παντελόνι μου, στο σημείο που περίπου βρισκόταν το πέος μου όπως είχε στρίψει πάνω στο μπούτι μου προς τη μεριά της και μου το πάτησε με δύναμη. Αφού η πατούσα της εξερεύνησε για λίγα δευτερόλεπτα τη στύση μου έφερε το μεγάλο της δάχτυλο πάνω στο πουτσοκέφαλό μου και το πίεσε βίαια. «Το κλοτσάω καλά μωρό μου;» ρώτησε με ένα θρασύ και περιπαιχτικό τόνο. «Μη σταματάς… μη σταματάς… μη σταματάς… » απάντησα. Πότε κοιτούσα το μεγάλο δαχτυλάκι της με το άψογο τριμαρισμένο κόκκινο νύχι να μου στίβει το πουτσοκέφαλό και πότε εκείνη να με κοιτάζει στα μάτια με ένα τρόπο που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Κάθε φορά που έβαζε έξτρα πίεση στο δάχτυλό της, το βλέμμα της αλλοιωνόταν από μία αμυδρή έκφραση πόνου και από ένα ελαφρύ σφίξιμο των δοντιών της, προφανώς λόγω της υπερπροσπάθειας. Σκέφτηκα να λύσω το παντελόνι και να την αφήσω να με τελειώσει με κανονική ποδομαλακία. Αν τα κατάφερνα δεν θα μου το αρνιόταν αλλά δεν πρόφτασα. Ίσως και να μην το άξιζα. Μετά από λίγο μια τεράστια στάμπα από τα υγρά μου σχηματίστηκε γύρω από το υπέροχο δαχτυλάκι της Ιωάννας. Εκείνη έσκασε στα γέλια και με βούτηξε δίνοντας μου ένα βαθύ και παθιάρικο φιλί με γλώσσα.
Περάσαμε το υπόλοιπο μεσημέρι μπουγελώνοντας τον καβάλο μου μπας και φύγει η στάμπα. Έβγαινα στον ήλιο και μόλις στέγνωνα η στάμπα ήταν πάλι εκεί. Το κάναμε άπειρες φορές αλλά κανένα αποτέλεσμα. Η Ιωάννα δεν σταμάτησε να γελάει και να με δουλεύει ούτε λεπτό. Άλλωστε αυτή η στάμπα ήταν δημιούργημά της και όσο επέμενε να μην φεύγει από το παντελόνι μου, τόσο μεγαλύτερη ικανοποίηση της χάριζε.
Την γύρισα σπίτι και πήγα στους κολλητούς μου. Ξαναβγήκαμε μερικές φορές και ξαφνικά μια μέρα εξαφανίστηκε. Δεν απαντούσε στα τηλέφωνα, στα sms, πουθενά. Και έτσι τέλειωσε. Πληγώθηκα όσο να πείτε αλλά το έριξα στο διάβασμα για να ρεφάρω στην εξεταστική του Σεπτέμβρη. Μήνες μετά μου τηλεφώνησε για να βρεθούμε και να μου εξηγήσει αλλά της έριξα άκυρο. Αυτό δεν το μετάνιωσα ποτέ αλλά εκείνο που με βαραίνει ακόμα είναι πως ποτέ δεν την ευχαρίστησα για τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισε εκείνο το καλοκαίρι. Τουλάχιστο, έστω και με αυτόν τον τρόπο, το κάνω τώρα.
Thanks Joanne!!!
ΤΕΛΟΣ
