Το χαρτζηλίκι μου από την αδερφή μου ήταν 50 ευρώ την εβδομάδα. Αν υπολογίσεις κάτι ψιλοέξοδα στο Hondo και κάτι καφέδες με τις φίλες μου, έμπαινα και μέσα που λέει ο λόγος. Αλλά προσπαθούσα να μην την επιβαρύνω όσο μπορούσα, γιατί μέναμε μόνες μας και εγώ δεν δούλευα ακόμα.
Το μόνο έξοδο που δεν μπορούσα να κόψω, ήταν το να πηγαίνω δύο φορές την εβδομάδα στο Internet cafe γνωστής αλυσίδας, που ήταν στη γειτονιά μας. Στο σπίτι δεν είχαμε υπολογιστή και πήγαινα εκεί. Έπαιζα παιχνίδια, έκανα chat και τώρα τελευταία είχα γνωρίσει ένα νεαρό από την Χίο τον Αλέξη και λέγαμε να συναντηθούμε και στην πραγματικότητα.
Την περασμένη εβδομάδα η αδερφή μου έλειπε ταξίδι και μια μέρα που βαριόμουν μόνη μου στο σπίτι, αποφάσισα να πάω στο Internet cafe και να μιλήσω με τον Αλέξη. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Μιλούσαμε στο skype και εγώ με τα ακουστικά στα αυτιά μου, ήμουν.. στη Χίο μαζί του. Κατάλαβα ότι ήταν αργά γιατί άρχισαν να σβήνουν τα φώτα. Σηκώθηκα και είδα ότι είχα μείνει μόνη μου. Ευτυχώς που το παιδί που ήταν στο ταμείο σήμερα ήταν φιλαράκι. Τον είχα συμμαθητή στην τελευταία τάξη του λυκείου. Μάζεψα την τσάντα μου και πήγα να πληρώσω.
“Καθυστέρησα χωρίς να το καταλάβω”..
“Δεν πειράζει άν πέρασες καλά”
“Καλά μωρέ πέρασα, μίλησα και με τον δικό μου. Τι χρωστάω?”
“Εσύ έκλεισες οχτάωρο εδώ.. Μαζί με αυτά που έφαγες είναι 15 ευρώ”.
‘Αρχισα να ψάχνω στην τσάντα μου για το πορτοφόλι μου αλλά τίποτα..
“Συγνώμη Στέφανε, αλλά μάλλον άφησα το πορτοφόλι μου στο σπίτι.. Να σου τα φέρω αύριο γιατί τώρα κλείνετε?”
“Δεν γίνεται Ντόρα γιατί ο άλλος μέσα (και έδειξε το γραφείο του αφεντικού) περιμένει να του δώσω αυτά που μαζέψαμε σήμερα”.
“Και τώρα τι να κάνω? Θέλεις να του μιλήσω εγώ”?
“Μπα, δεν καταλαβαίνει τίποτα..”
“Βρες μια λύση σε παρακαλώ, αισθάνομαι πολύ άσχημα”
“Θα μπορούσα να τα βάλω εγώ για σένα, αλλά ξέρεις, έχω να βγώ με την δικιά μου και τα χρειάζομαι. Εκτός και άν της το αναβάλλω”.
“Αν μπορείς κάντο Στέφανε και θα σου χρωστάω χάρη”.
“Εμένα δεν μου αρέσει ούτε να χρωστάω ούτε να μου χρωστάνε. Έλα μέσα από τον πάγκο να σου εξηγήσω τι εννοώ”.
Μπήκα μέσα και με τράβηξε στη γωνία του γραφείου. Έλα εδώ να μην μας πιάνει η κάμερα. Πριν καταλάβω τι γίνεται, άνοιξε το παντελόνι του και έβγαλε τον πούτσο του έξω. Άρπαξε το κεφάλι μου και το έσπρωξε κάτω.
“Τι κάνεις”? ψέλλισα
“Δανεικά δεν δίνω. Ή μου παίρνεις πίπα ή φωνάζω το αφεντικό και την αστυνομία. Διάλεξε”..
Δεν είχα επιλογή. Στο κάτω κάτω ποιός θα το μάθαινε? Έσκυψα και άρχισα να του το γλείφω.
“Τι χειλάρες είναι αυτές κούκλα μου? Τσιμπουκόχειλα. Από την πρώτη μέρα που σε είδα στο σχολείο σκεπτόμουνα πως να σε καταφέρω να με τσιμπουκώσεις. Τώρα θα το απολαύσω”.
Το χέρι του εξακολουθούσε να μου πιέζει το κεφάλι και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Εκείνος κανόνιζε, πόσο βαθιά θα τον βάλει στο στόμα μου και πότε θα τραβιότανε πιο έξω. Δεν ξέρω για ποιό λόγο, απλά εκεί που πήγαινε να χύσει κρατιώτανε. Ευτυχώς ήτανε καθαρός γιατί δεν ήθελε να βάλει προφυλακτικό. Κάποια στιγμή τον αιστάνθηκα να μου κολλάει το πρόσωπο όλο επάνω στον πούτσο του και να τρέμει. Επιτέλους άρχισε να χύνει. Μου τράβηξε την μπλούζα επάνω και έχυσε στο στήθος μου, στο πρόσωπο και στο στόμα. Με υποχρέωσε να τακαταπιώ.
“Όλες τσουλάκια είσαστε. Παίρνετε πίπα για 15 ευρώ”..
Όταν τελείωσε, έφιαξα τα ρούχα μου, σκουπίστηκα με κάτι χαρτομάνδηλα που ήταν στο γραφείο του και ετοιμάστηκα να φύγω.
“Και που είσαι, Ντόρα? Όποτε θέλεις μπορείς να έρχεσαι εδώ και να κάθεσαι όση ώρα θέλεις.. Κερνάει το μαγαζί”
…Ξαναπήγα…
