2/3
- Ειναι το μνημα του Ludwig Zaggler, ενος εμπορου απτην κωμόπολή μας, εζησε
πριν μερικα χρονια και η ιστορια του εχει πια ξεχαστει.
Λατρευε την Γυναικα του και προσκυνουσε τα πατουσακια της καθε βραδυ μετα την δουλεια.
Οταν θα πας στο Πανεπιστημιο θα μαθεις γιαυτα τα πραγματακια, λεγονται Φετιχ, και
τα μελεταει ενας νεαρος επιστημονας, Σιγκμουντ Φρόη ή καπως ετσι..
Η μικρη Helga ακουγε με προσοχη τα λεγομενα της γιαγιας της και εσφιξε τα ποδαρακια της καθως το κρυο δυναμωνε.
- Εκεινης της αρεσε που ηταν η Θεα του, και εβαφε τα νυχακια της κοκκινα ή ροζ για
να τον τρελενει απο χαρα.
Ομως ολα τα ωραια εχουν ενα τελος, και στην περιπτωση αυτη το τελος ήρθε λιγο νωρις.
Η Frieda, εναν βαρυ χειμωνα σαν αυτον, επαθε ψυξη στα πατουσακια της και οι γιατροι αποφασισαν αφαιρεση αλλιως η κρυα μολυνση θα εξαπλωνοταν στο σωμα.
Μεσα στην λυπη της, σκεφτηκε τον αντρα της, που θα χανε το αντικειμενο του ποθου του πανω της.
Καθως η εγχειρηση εγινε, πηγε το βραδυ σπιτι της φοβισμενη για την αντιδραση του Ludwig. Εκεινος αφου την βοηθησε να κατσει, αφησε μερικα κερακια ανοιχτα, και με ματια γεματα δακρυα, επεσε στα γονατακια της και αρχισε να τα φιλαει με πρωτογνωρο και για τους δυο παθος.
- Δεν καταλαβαινεις? Δεν με ενοιαζαν τα πατουσακια σου. Θα προσκυναω για παντα
ολο σου το σωμα, απτο κεφαλακι σου μεχρι ο,τι ειναι πιο κοντα στην Γη. Ηταν τα πατουσακια σου, γεματα χωμα. Τωρα τα απαλα γονατακια σου!
Η κρυα μολυνση ομως συνεχισε το μοιραιο εργο της. Εξαπλωθηκε σιγα σιγα προς τα πανω και απο εκει στα αλλα ακρα. Οι αποκοπες συνεχιστηκαν.
Επειτα δεν ξαναχρειαστηκε γιατρος. Ο Φετιχιστης δεν ξαναπηγε δουλεια επισης. Εφτιαχνε φαγητο και την ταιζε. Εβλεπε τα ματακια της να κουνιουνται και να περνουν φωτια απτα μηνυματα σοκολατενιας ηδονης. Ενοιωθε ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος στην Γη. Ηταν η Γη του. Καθε χυμος της ηταν Ιερος.Φιλαγε τις μασχαλιτσες της και ενοιωθε οτι επινε νερο απτις πιο φρεσκες πηγες της πιο ομορφης Γης.
Καθε ρυτιδα και κοιλαδα απτη κυταριτιδα
ηταν λουλουδενια κοιλαδα για εξερευνηση,φιλακια, τρυγισμα και απολαυση.
Μοριο προς μοριο. Μεχρι τις ροζ κοιλαδες του Εγκεφαλου της.
Σιγα σιγα ομως, η Υλη της Frieda αρχισε να ξεθωριαζει, σαν απο γομα που εσβηνε τις ζωγραφιες της Ζωης της σε αυτο το ανοιξιατικο χαρτι.
Μα ο Ludwig ετρεχε απο πισω. Πισω απτην απωλεια, σε οτι απεμενε, και το προσκυνουσε.
Πλεον δεν ετρωγε πολυ, δεν ηξερε αν ονειρευετε. Λενε πως ακομη και οταν εμεινε το κεφαλακι της, συνεχισε να το φιλαει και να το ταιζει και επερνε ενα γαληνιο χαμογελο
οπως νομιζε οτι επαιρνε και εκεινη.
Την αγκαλιαζε και τρωγαν σοκολατες και μπισκοτα μαζι. Αργοτερα το καλοκαιρι και παγωτο.
Σκεφτοταν - Σου αρεσε τοσο το παγωτο! Φαε! Κουνα τοσο χαριτωμενα τα μαγουλακια σου παλΙ! οπως παλια!
Ο γομολαστιχα (της Κρυας μολυνσης) αρχισε να σβηνει και τα μορια απτο κεφαλακι της.
Κοιτα Helga , ακριβως σαν αυτα κερακια ελιωνε! Τα κορακια φτερουγιζαν απο οξυα σε οξυα.
