Συμπληρώνωντας τα 30 χρόνια φανατικός ποδολαγνος και έχοντας γλυψει πόδια όλων των κατηγοριών (ο καλός μύλος όλα τα αλέθει), με εξιταραν πάντα τα καλοσχηματισμενα, περιποιημένα ποδαράκια και ειδικά τα μακρυά δακτυλακια με ωραία βαμμένα νυχάκια, ότι δηλαδή αρέσει στους περισσότερους.
Τα τελευταία 2 χρόνια έχω παρατηρήσει ότι με καυλωνουν απίστευτα τα ποδαράκια που ναι μεν είναι περιποιημένα αλλά είναι αβαφα τα νυχάκια. Στο φυσικό τους χρώμα δηλαδή. Η φυσικότητα αυτή (ενώ ποτέ δεν έδινα σημασία και τα θεωρούσα άκυρα) έχει αρχίσει και με φτιάχνει σε τόσο μεγάλο βαθμό που την αναζητώ περισσότερο από ότι τα βαμμένα νυχάκια.
Συμβαίνει και σε άλλους η έχω αρχίσει και ξεκουτενω;