Forum

Sex, Fetish & BDSM => Ερωτικές ιστορίες => Μήνυμα ξεκίνησε από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 09, 2014, 04:06:29 μμ

Τίτλος: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 09, 2014, 04:06:29 μμ

Συνέχεια από το προηγούμενο
(http://www.greekfoot.com/index.php?option=com_jfusion&Itemid=53&jfile=index.php&topic=53735.0)

Δεν ήταν αυτό καθαυτό που είχε συμβεί, αλλά το ότι είχε συμβεί αιφνιδιαστικά, στερώντας μου κάθε δυνατότητα ελέγχου, που μου είχε προκαλέσει μια περίεργη αίσθηση ντροπής. Κι ίσως ήταν αυτή ακριβώς η αίσθηση, μαζί με τον κίνδυνο το περιστατικό να είχε γίνει αντιληπτό από τρίτους, που πρόσθετε στην παραζάλη και την ανακούφιση μια αλλόκοτη, κάπως διεστραμμένη... ηδονή. Όμως αυτές οι βιαστικές σκέψεις που ακολούθησαν τους τελευταίους σπασμούς του πέους μου, διακόπηκαν μάλλον απότομα από τη φωνή της: "Κύριε..., σας άρεσε;" Οι λέξεις της, με μια χροιά ράθυμου χαμόγελου, μου φάνηκε πως είχαν κάτι το αδιόρατα περιπαιχτικό. Το σπέρμα είχε μουσκέψει την περιοχή ανάμεσα στα πόδια μου κι εγώ ακόμη δεν τολμούσα να την κοιτάξω. "Εμένα πάντως", συνέχισε, "μ' αρέσει όταν θαυμάζουν κάτι πάνω μου, ακόμη κι αν είναι", γέλασε ελαφρά, "μικρό κι ασήμαντο, όπως τα δάχτυλα των ποδιών μου κι οι μπαλαρίνες μου". Σήκωσα το κεφάλι μου -επιτέλους!- και συμμαζεύοντας μερικά υπολείμματα ψυχραιμίας την κοίταξα και χαμογέλασα όσο πιο "άνετα" μπορούσα. Χαμογέλασε κι εκείνη, με κάτι από αυθάδεια, και στο άνοιγμα των χειλιών της είδα τα σιδεράκια της, υπόμνηση μιας "ελαττωματικής" αθωότητας. Την παρακολούθησα να πλησιάζει στο τραπέζι και να κάθεται στην άκρη του με τη γνώριμη νωχέλεια, καθώς τα χέρια της στηρίζονταν λίγο πίσω από το σώμα της, δεξιά κι αριστερά. Αν είναι δυνατόν! σκέφτηκα, και κοίταξα προς την πόρτα καρδιοχτυπώντας ότι μπορεί να άνοιγε από στιγμή σε στιγμή.
   Επιστράτευσα όση νηφαλιότητα και χιούμορ μπορούσα να έχω εκείνη τη στιγμή, και της είπα, παίζοντας με μια εμφανώς προσποιητή αυστηρότητα: "Εντάξει, δεσποινίς! Νομίζω πως ήταν αρκετό ό,τι είδα από την έρευνά σας!" Έμεινε στη θέση της κι έγειρε το σώμα της λίγο προς τα πίσω, στηριγμένη στις παλάμες της. Κούνησε ελαφρά τις γάμπες της, που τώρα βρίσκονταν σχεδόν μπροστά μου. "Ελάτε, κύριε! Αφού ξέρω καλά τι είναι αυτό που θέλετε..." είπε, κοιτάζοντάς με πάντα μ' ένα χαμόγελο που ανακάτευε τη συμπάθεια και την αυθάδεια. Συνέχισα να την κοιτάζω, και το ύφος μου προσπάθησε να γίνει πραγματικά αυστηρό. "Ελάτε...", συνέχισε εκείνη, αδιαφορώντας τελείως και για το αυστηρό ύφος αλλά και για ό,τι μπορούσε να προκύψει σ' ένα ενδεχόμενο άνοιγμα της πόρτας. "Ελάτε...", ξαναείπε, "κοιτάξτε τα!" και κούνησε παιχνιδιάρικα τα πόδια της. Αυθόρμητα, χωρίς καν να το καταλάβω, χαμήλωσα τα μάτια μου. "Να! Αφού το ξέρω... σας αρέσουν!" Κουνούσε τα δάχτυλα του αριστερού ποδιού της μέσα από το καλσόν, ενώ κρατούσε προσεκτικά την άλλη "μπαλαρίνα" φορεμένη. Μου ερχόταν να γελάσω ή να... εκραγώ, αλλά δεν έκανα τίποτε από τα δύο. Βλέποντας πάλι το πόδι και τα δάχτυλα που λίγο πριν με είχαν κάνει να εκσπερματώσω, ένιωσα τις αντιστάσεις μου να υποχωρούν ζαλισμένες. "Ελάτε..., είναι δικά σας..." και -δεν πίστευα αυτό που γινόταν!- σκύβοντας λίγο προς το μέρος μου, έπιασε απαλά το κεφάλι μου και το έσπρωξε προς τα πόδια της. Ένιωσα ν' ανατριχιάζω, να παραλύω σχεδόν, και να παραδίνομαι στην κίνησή της.
   Σχεδόν γλιστρώντας από την καρέκλα μου βρέθηκα στα γόνατα, σε απόσταση αναπνοής από τα πόδια της. Έκανα αυτόματα να πιάσω το γυμνό της πέλμα, αλλά εκείνη το τράβηξε πίσω, και την άκουσα να λέει χαμηλόφωνα: "Όχι..., όχι αυτό... Να...!" και μ' ένα ελαφρύ τίναγμα του δεξιού ποδιού, πέταξε το άλλο παπούτσι, αποκαλύπτοντας το πέλμα της. Κούνησε τα δάχτυλά της να ξεμουδιάσουν, τα ανοιγόκλεισε, κι ήταν σα να άκουσα το ανεπαίσθητο τρίξιμο της νάιλον ύφανσης. "Ελάτε..., είναι δικά σας! Κάντε τους ό,τι θέλετε!" Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τις λέξεις της, είχα σκύψει κι είχα πιάσει το ζεστό πέλμα της. Ανατρίχιασα καθώς ένιωσα στην παλάμη μου τη λεπτή υγρασία που νότιζε το καλσόν. Με χέρια που έτρεμαν σχεδόν και κομμένη την ανάσα, έφερα το πόδι της στο πρόσωπό μου, τρίβοντάς το απαλά πάνω στο μάγουλο. Μια λεπτή μυρωδιά έφτασε στους οσφρητικούς μου πόρους, κι ανήμπορος να αντισταθώ βύθισα τη μύτη μου σε ό,τι ήταν νάιλον, και ζεστή σάρκα, κι ανεπαίσθητος ιδρώτας, που γέμισε την αναπνοή μου. Έτριβα το πέλμα της πάνω στο πρόσωπό μου κι εισέπνεα όλη του την αυθάδεια και τη νοτισμένη κούραση που είχε απομείνει από τη "μπαλαρίνα" της. Εκείνη κουνούσε πότε-πότε τα δάχτυλα μέσα από το καλσόν, σα να ήθελε να κάνει όλο το άρωμά τους να αναδυθεί. Οι λέξεις της συνόδευσαν τη στύση μου που φούντωνε: "Δεν βρωμάνε λιγάκι;" Ρώτησε με μια αθώα ωμότητα, σχεδόν γελώντας, κι ήταν περισσότερο περιπαιχτική επιβεβαίωση. Ερεθιζόμουν. Σε κάθε εισπνοή της μυρωδιάς του ποδιού της το πέος μου σκλήραινε ακόμη περισσότερο. Έφερα το πέλμα της στο στόμα μου, κι ανοίγοντας τα χείλη, πήρα μέσα τα περισσότερα δάχτυλά της. Η υφάλμυρη γεύση τους πλημμύρισε τη γλώσσα μου, κι άρχισα να τα γλείφω, απομυζώντας από την ύφανση του καλσόν την υγρασία τους. Τα κούνησε αργά μέσα στον περιορισμένο χώρο της στοματικής κοιλότητάς, κι οι μουδιασμένοι βλεννογόνοι μου έχυσαν όσο σάλιο μπορούσαν. Θεοί! Ό,τι άχρηστο κι αν είχαν, διαλυόταν τώρα στις εκκρίσεις μου και -πόσο ερεθισμένος!- το κατάπινα διψασμένα... όλη το υγρό άρωμα της κούρασης... βαθιά μέσα μου... τινάγματα ηδονής... πλημμύριζα από... την αυθάδεια και την αθωότητα της εικοσάχρονης ψυχής της. "Φτάνει!" φώναξε χαμηλόφωνα, "Mη χύσετε ακόμα!" και τραβώντας απότομα το πόδι της από το στόμα μου, άφησε τις βλεννογόνους μου και τον αφόρητο ερεθισμό σχεδόν να σπαρταρούν.
   "Ελάτε, σηκωθείτε λίγο!" ξανάπε και, ακουμπώντας το στήθος μου με το άλλο της πόδι, έκανε μια ηδονική ανοδική κίνηση. Το σώμα μου ακολούθησε μαγνητισμένο, ώσπου βρέθηκα όρθιος απέναντί της. "Το περιποιηθήκατε εσείς..., αφήστε το να σας περιποιηθεί κι αυτό!" είπε, και το πέλμα της πέρασε γρήγορα ανάμεσα στους μηρούς μου. Ο ερεθισμός που είχε διακοπεί επανήλθε το ίδιο έντονος και, αυτόματα σχεδόν, άνοιξα το παντελόνι μου και με προτεταμένη στύση χάιδεψα το πέλμα της. Εκείνη κουνούσε προσεκτικά το πόδι της και κάθε φορά που η βάλανος άγγιζε τα δάχτυλα, τιναζόταν από μια βαθιά ηδονή που πλησίαζε τον πόνο. Το πέος μου πάλευε, σκληρό, με τη ρυθμική πίεση του πέλματός της, κι έτρεμε στη συνεχή επαφή με την ανατριχιαστική υφή του νάιλον. Ανοιγόκλεινε και έπαιζε τα δάχτυλά της που... Θεοί! με καύλωναν... τέντωναν τη νάιλον ύφανση... και το όργανό μου σπαρταρούσε... ποθούσε... να εκσπερματώσει... τα δάχτυλά της... να χύσει, επιτέλους... Ουρανοί!... καθώς γαμούσα αυτά τα αυθάδικα δάχτυλα... ένας σπασμός... και το πλημμύρισμα... έχυνα... Οι πρώτες σταγόνες πετάχτηκαν και κύλησαν στο καλσόν της, βρέχοντας το πέλμα... το τράβηξε απότομα... ενώ έχυνα... η κίνησή της ήταν αστραπιαία κι υπολογισμένη, σα φιδίσιο γλίστρημα, καθώς... πριν καταλάβω, την είδα μπροστά μου γονατιστή, ν' αρπάζει τους σπασμούς της εκσπερμάτωσης... βυθίζοντάς τους στο στόμα της... τα πορφυρά της χείλη έσφιξαν και πιέζοντας βίαια με τη γλώσσα της... ρούφηξε σε ένα καυτό κενό αέρα το σπέρμα μου... ηδονικά... έτρεμα μέσα στο στόμα της, όσην ώρα εκείνη… κατάπινε, βαθιά μέσα στης, τις υπόλευκες εκκρίσεις της ηδονής! Οι τελευταίοι αργοί σπασμοί έμοιασαν με πόνο. Άγγιξα τα στιλπνά, καστανοκόκκινα μαλλιά της κι εκείνη άφησε το αποκαμωμένο πέος μου να γλιστρήσει από τα χείλη της. Έπιασα μαλακά το κεφάλι της και την τράβηξα προς τα πάνω. Αφέθηκε. Είδα το πρόσωπό της, λίγο πάνω από το στήθος μου, να με κοιτάζει. Γέλασε σχεδόν, ανάλαφρα... καθόλου περιπαιχτικά αυτή τη φορά, κι όπως άνοιξε το ανοιχτό πορφυρό των χειλιών της, είδα... τα σιδεράκια της, ένα μικρό ελάττωμα πάνω στα λευκά της δόντια... και -αλίμονο!- στις μεταλλικές αρθρώσεις τους, εκεί, ανάμεσα στο λευκό και τα χείλη της, είδα να ρέουν, πολύ αργά, δυο-τρεις μεγάλες, υπόλευκες στάλες...

Το υπόλοιπο διάστημα μέχρι τη λήξη του Έτους, και τη χρονιά που ακολούθησε, φρόντισα να εξασφαλίσω την εχεμύθεια της φοιτήτριάς "μου" με το μόνο τρόπο που υπήρχε: παρέχοντάς της κατά διαστήματα την ικανοποίηση ότι... έλεγχε ένα καθηγητή με τη σεξουαλικότητά της - με τα πόδια της, για την ακρίβεια. Θα ήταν ψέματα, φυσικά, να πω ότι δεν το απολάμβανα, μα δεν το θεωρώ κι ό,τι πιο άνετο έχω ζήσει στην εκπαιδευτική μου σταδιοδρομία. Ο μόνος όρος που είχα καταφέρει να επιβάλλω είχε να κάνει με την ασφάλεια του χώρου και του χρόνου. Κατά τα άλλα, φρόντιζα πάντα οι συναντήσεις μας να περιλαμβάνουν αυτό που θα 'λεγε κανείς "κανονική ερωτική επαφή", ώστε μαζί με την απόλαυση που έπαιρνε από τον "έλεγχο" να έχει και μια... φυσιολογική σεξουαλική ικανοποίηση. Από τη δική της πλευρά, φρόντιζε μία τουλάχιστον εκσπερμάτωσή μου να είναι πάνω σε ένα από τα πόδια της, με τα δάχτυλά της μέσα απ' το καλσόν να ανοιγοκλείνουν θριαμβευτικά! Τολμώ να πω όμως ότι για μένα το αληθινά πρωτόγνωρο σε αυτή την εμπειρία ήταν τα... ορθοδοντικά σιδεράκια της! Το ελάττωμα κι η αθωότητα που υπονοούσαν με διέγειρε τόσο πολύ, ώστε δεν ήταν λίγες οι φορές που επιδίωξα να ανακουφίσω τη στύση μου στο στόμα της, μόνο και μόνο για να ξαναδώ το σπέρμα να βρέχει τις αρθρώσεις τους και να κυλάει εκεί, ανάμεσα στο λευκό των δοντιών, τη μεταλλική γυαλάδα και το πορφυρό των μισάνοιχτων χειλιών της. Να, λοιπόν, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ!

The End

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: LM στις Σεπτεμβρίου 09, 2014, 06:33:39 μμ

Υποκλινομαι !  :respekt:

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: Δανάη στις Σεπτεμβρίου 09, 2014, 07:51:49 μμ

γραφεις καταπληκτικα και το ενα και το δυο και το καλτσακι ,ολα!
(θα με κανεις να βαλω σιδερακια και κοστιζουν πολυ τα ατιμα  :p)

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: Fetish_JM στις Σεπτεμβρίου 09, 2014, 11:41:00 μμ

Μήπως τελικά ο σωστότερος τίτλος θα ήταν: "Η νουβέλα της ποδολαγνείας";   :thumbsup1:
Πάντως όπως και να έχει η ευγλωττία κι η έντονη παραστατικότητα, αν και αφήνουν λίγα στη φαντασία, κάνουν τη διήγηση πολύ ρεαλιστική, μιας και τα ίδια συμπτώματα απόλαυσης βιώνουμε όλοι οι ποδολάγνοι με την παραπάνω σειρά των γεγονότων.  :wanker2:

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: Δανάη στις Σεπτεμβρίου 09, 2014, 11:44:08 μμ

εδω γενικα,υπαρχει ααααλλο επιπεδο ,τολμω να πω οτι η γραφη μου θυμιζει καραγατση...

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: SISI στις Σεπτεμβρίου 09, 2014, 11:45:06 μμ

 :thumbsup1: πολυ καλη ιστορια....... πολυ καλη.....

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 11, 2014, 03:11:40 μμ

Χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα σε κυρίες και κυρίους που είναι διατεθειμένες/οι να διαβάσουν ένα πυκνογραμμένο κατεβατό προτού... :wanker2: Μία λέξη χίλιες εικόνες, που έλεγαν και οι... αρχαίοι κινέζοι.

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: ianos στις Σεπτεμβρίου 11, 2014, 04:52:07 μμ

Υπεροχη Ιστορία :thumbsup1: :thumbsup1: :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: shoesniffer στις Σεπτεμβρίου 11, 2014, 05:06:24 μμ

Η περιγραφή πράξεων κι αισθήσεων δίνεται μέσα από το κείμενο με τέτοιο τρόπο, που μπορεί κανείς να καταλάβει μόνο αν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο.

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: mousitsa στις Σεπτεμβρίου 11, 2014, 06:57:27 μμ

κριμα που ηταν 2 μερη μονο....

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 04:38:43 μμ

Παράθεση από: Δανάη στις Σεπτεμβρίου 09, 2014, 07:51:49 μμ

θα με κανεις να βαλω σιδερακια και κοστιζουν πολυ τα ατιμα  :p

Παράθεση από: Δανάη στις Σεπτεμβρίου 09, 2014, 11:44:08 μμ

θυμιζει καραγατση...

Μα τι λέτε Δανάη; Ασφαλώς και να βάλετε σιδεράκια! Σας φαντάζεται κανείς να κάθεστε σ' ένα παγκάκι σε κάποιο πάρκο, απόγευμα. Περνάει μια φίλη σας βιαστικά και τη χαιρετάτε μ' ένα μειδίαμα, που αφήνει να φανούν αυτά τα αξιοπρόσεκτα μεταλλικά πραγματάκια πάνω στα δόντια σας. Ύστερα επιστρέφετε πάλι στο βιβλίο του Καραγάτση που διαβάζετε. Καθώς γυρνάτε τη σελίδα, ταλαντεύεται ανεπαίσθητα η χαμηλοτάκουνη γόβα που έχετε αφήσει να αιωρείται ανέμελα, εκεί,  στην άκρη... της φαντασίας...

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 04:42:27 μμ

Παράθεση από: shoesniffer στις Σεπτεμβρίου 11, 2014, 05:06:24 μμ

μπορεί κανείς να καταλάβει μόνο αν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο.

Ενδιαφέρον! O γράφων πάντως το έχει ζήσει μόνο στο μυαλό του... ;)

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 04:46:50 μμ

Παράθεση από: mousitsa στις Σεπτεμβρίου 11, 2014, 06:57:27 μμ

κριμα που ηταν 2 μερη μονο....

Αν ήταν περισσότερα μέρη, αγαπητή μου, θα άρχιζε να μοιάζει με διακοπτόμενη συνουσία... Θα την υπομένατε;

Όσο για την παρόμοια φαντασίωσή σας με τον καθηγητή εφαρμογών πληροφορικής (που γράφατε τις προάλλες), τι θα λέγατε να μας δίνατε λίγες περισσότερες πληροφορίες;

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: LM στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 05:50:04 μμ

Παράθεση από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 04:38:43 μμ

Μα τι λέτε Δανάη; Ασφαλώς και να βάλετε σιδεράκια! Σας φαντάζεται κανείς να κάθεστε σ' ένα παγκάκι σε κάποιο πάρκο, απόγευμα. Περνάει μια φίλη σας βιαστικά και τη χαιρετάτε μ' ένα μειδίαμα, που αφήνει να φανούν αυτά τα αξιοπρόσεκτα μεταλλικά πραγματάκια πάνω στα δόντια σας. Ύστερα επιστρέφετε πάλι στο βιβλίο του Καραγάτση που διαβάζετε. Καθώς γυρνάτε τη σελίδα, ταλαντεύεται ανεπαίσθητα η χαμηλοτάκουνη γόβα που έχετε αφήσει να αιωρείται ανέμελα, εκεί,  στην άκρη... της φαντασίας...

Eιμαι ο de christoff και μολις τελειωσα... :sign17:

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: mousitsa στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 06:41:00 μμ

Παράθεση από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 04:46:50 μμ

Αν ήταν περισσότερα μέρη, αγαπητή μου, θα άρχιζε να μοιάζει με διακοπτόμενη συνουσία... Θα την υπομένατε;

Όσο για την παρόμοια φαντασίωσή σας με τον καθηγητή εφαρμογών πληροφορικής (που γράφατε τις προάλλες), τι θα λέγατε να μας δίνατε λίγες περισσότερες πληροφορίες;

ηταν μονο 2 μερη.... υπεροχα τα οσα διαβασα μεσα σε αυτα τα 2 κομματια αφηγησης...αλλα θα ηθελα αλλο ενα...αυτοτελες...ακομη μια ιστορια...ακομη μια ''δεσμιδα'' στιγμων κυριε C.Nic Saint...με την μικρη σας δαιμονια κορασιδα...
αλλα δεν εχει σημασια τι θελω εγω...αλλα...τι θα θελατε να μας πειτε εσεις...

περαιτερω πληροφοριες  :hmmm:....................ειστε καθηγητης εφαρμογων πληροφορικης μηπως?  :p

Παράθεση από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 04:42:27 μμ

O γράφων πάντως το έχει ζήσει μόνο στο μυαλό του... ;)

 :w00t:

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: shoesniffer στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 07:07:39 μμ

Παράθεση από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 04:42:27 μμ

Ενδιαφέρον! O γράφων πάντως το έχει ζήσει μόνο στο μυαλό του... ;)

Είναι εξωκοσμικές αγαπητέ οι αισθήσεις που νιώθεις εφόσον αυτό που φαντασιώνεσαι έρθει η στιγμή που το ζεις και ακόμα περισσότερο όταν δεις στην πράξη ότι αυτό που βγαίνει εκείνη τη στιγμή από μέσα σου είναι πιο δυνατό από εκείνο που είχες στο μυαλό σου...

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: Δανάη στις Σεπτεμβρίου 13, 2014, 10:01:33 μμ

Παράθεση από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 04:38:43 μμ

Μα τι λέτε Δανάη; Ασφαλώς και να βάλετε σιδεράκια! Σας φαντάζεται κανείς να κάθεστε σ' ένα παγκάκι σε κάποιο πάρκο, απόγευμα. Περνάει μια φίλη σας βιαστικά και τη χαιρετάτε μ' ένα μειδίαμα, που αφήνει να φανούν αυτά τα αξιοπρόσεκτα μεταλλικά πραγματάκια πάνω στα δόντια σας. Ύστερα επιστρέφετε πάλι στο βιβλίο του Καραγάτση που διαβάζετε. Καθώς γυρνάτε τη σελίδα, ταλαντεύεται ανεπαίσθητα η χαμηλοτάκουνη γόβα που έχετε αφήσει να αιωρείται ανέμελα, εκεί,  στην άκρη... της φαντασίας...

.....οι σελιδες του βιβλιου γυρνουν πλεον μηχανικα,τα χαλικακια του παρκου που βρισκονται κατω απο το παγκακι εχουν μεταμορφωθει σε εκατονταδες κρυσταλακια ηδονης ,
τα δαχτυλα της δεκα ροζ καραμελιτσες -τριανταφυλλο,που κουνιουντε  σαν μελωδοι στο αερακι,ισα που συγκρατουν το γοβακι...
...  και το μυαλο εχει φτασει μακρια,πολυ μακρια,τοτε που στο καταστρωμα διαβαζε το ιδιο βιβλιο κι ηταν βραδυ,
μα οι λαμαρινες ακομη εκαιγαν τις πατουσες της και αμυδρα πλησιαζαν και τα μαγουλα της,
 εχοντας μαζεψει ολη τη μερα ,την καψα εκεινου του καλοκαιριου,που καπου επρεπε να ξεθυμανει...

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: giorgos στις Σεπτεμβρίου 13, 2014, 10:53:56 μμ

Παράθεση από: Δανάη στις Σεπτεμβρίου 13, 2014, 10:01:33 μμ

:bigcock:
τα δαχτυλα της δεκα ροζ καραμελιτσες -τριανταφυλλο,που κουνιουντε  σαν μελωδοι στο αερακι,ισα που συγκρατουν το γοβακι...

  :o :o    :wanker2: :wanker2: :wanker2:

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 14, 2014, 07:09:34 μμ

Παράθεση από: Δανάη στις Σεπτεμβρίου 13, 2014, 10:01:33 μμ

.....οι σελιδες του βιβλιου γυρνουν πλεον μηχανικα,τα χαλικακια του παρκου που βρισκονται κατω απο το παγκακι εχουν μεταμορφωθει σε εκατονταδες κρυσταλακια ηδονης ,
τα δαχτυλα της δεκα ροζ καραμελιτσες -τριανταφυλλο,που κουνιουντε  σαν μελωδοι στο αερακι,ισα που συγκρατουν το γοβακι...
...  και το μυαλο εχει φτασει μακρια,πολυ μακρια,τοτε που στο καταστρωμα διαβαζε το ιδιο βιβλιο κι ηταν βραδυ,
μα οι λαμαρινες ακομη εκαιγαν τις πατουσες της και αμυδρα πλησιαζαν και τα μαγουλα της,
 εχοντας μαζεψει ολη τη μερα ,την καψα εκεινου του καλοκαιριου,που καπου επρεπε να ξεθυμανει...

Το πιθανότερο είναι ότι καθόσασταν σ' ένα κάπως απόμερο σημείο του καταστρώματος, σταυροπόδι, με τα δερμάτινα πέδιλά σας αφημένα άτακτα στο πλάι. Απορροφημένη στις αράδες του βιβλίου κάτω από το μελαγχολικό καραβίσιο φως, δεν είδατε το νεαρό που αργοσάλευε στο σλίπινγκ μπαγκ, σα να 'χε μόλις ξυπνήσει, στα δεξιά σας. Γυρίσατε τη σελίδα κουνώντας αδιάφορα τη σταυρωμένη γάμπα σας. Το κεφάλι του αγουροξυπνημένου βρισκόταν σε λιγότερο από μισό μέτρο απόσταση, κι όμως δεν προσέξατε που γύρισε κάποια στιγμή ελαφρά προς το μέρος σας. Το βλέμμα του φάνηκε να στέκεται για μια στιγμή στο γυναικείο πόδι που ταλαντευόταν αργά, σα να τον καλωσόριζε στον κόσμο της βραδινής εγρήγορσης. Το μυαλό σας πρέπει να έτρεχε σε κάποια σκηνή του Καραγάτση κι ίσως γι' αυτό δεν παρατηρήσατε ότι το επόμενο πεντάλεπτο ο νεαρός, ξαπλωμένος όπως ήταν, μετακινήθηκε σιγά-σιγά, σαν αδιάφορα, ελάχιστα προς το μέρος σας. Η απόσταση του κεφαλιού του ήταν τώρα τέτοια που καθώς γυρνούσατε την επόμενη σελίδα και ανακαθίσατε λίγο προς τα δεξιά, το πόδι σας ίσα που άγγιξε το μάγουλό του. "Ω, συγγνώμη..." είπατε ξαφνιασμένη, για να σας απευθύνει ένα, μάλλον γλυκό παρά ενοχλημένο, "No problem!". Οι φωνή του είχε κάτι που θύμιζε ανεπαίσθητα... αναμονή. Ο ελάχιστος χρόνος ήταν αρκετός για να προσέξετε τα μάτια του, που στάθηκαν για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου στο "ενοχλητικό" πόδι. Μάλλον τότε ήταν που συνειδητοποιήσατε ότι βρισκόταν σε τέτοια θέση ώστε ήταν σχεδόν αδύνατο, όπως λικνιζόταν η γάμπα σας, να μην τον αγγίξετε, έστω, ίσα-ίσα με την άκρη των δαχτύλων σας... Το πρόσωπό του, βγαλμένο από κάποιο όνειρο, σα να περίμενε... κι εσείς, απλώς, ανταποκριθήκατε... αφήνοντας τη γάμπας σας να ταλαντευτεί λίγο περισσότερο... τα δάχτυλα ακούμπησαν... σαν από λάθος, πάλι... στο μάγουλό του, 4-5 εκατοστά από την άκρη των χειλιών του...

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 14, 2014, 10:41:08 μμ

Παράθεση από: mousitsa στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 06:41:00 μμ

ηταν μονο 2 μερη.... υπεροχα τα οσα διαβασα μεσα σε αυτα τα 2 κομματια αφηγησης...αλλα θα ηθελα αλλο ενα...αυτοτελες...ακομη μια ιστορια...ακομη μια ''δεσμιδα'' στιγμων κυριε C.Nic Saint...με την μικρη σας δαιμονια κορασιδα...
αλλα δεν εχει σημασια τι θελω εγω...αλλα...τι θα θελατε να μας πειτε εσεις..

Τόσο χαριτωμένα που το θέτετε, αγαπητή μου mousitsa, πώς να αντισταθεί κανείς! Θα έχετε σύντομα αυτό που ζητήσατε...

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 14, 2014, 10:45:11 μμ

Παράθεση από: mousitsa στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 06:41:00 μμ

περαιτερω πληροφοριες  :hmmm:....................ειστε καθηγητης εφαρμογων πληροφορικης μηπως?  :p

Χμμ... δεν θα το έλεγα! Είμαστε βέβαιοι ότι είμαι καν... καθηγητής; ;)

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: mousitsa στις Σεπτεμβρίου 14, 2014, 10:53:45 μμ

Παράθεση από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 14, 2014, 10:45:11 μμ

Χμμ... δεν θα το έλεγα! Είμαστε βέβαιοι ότι είμαι καν... καθηγητής; ;)

εδω δεν ειμαστε βεβαιοι.........για τον ισκιο μας....

ποσο μαλλον αν ειστε καθηγητης μεσιε  ;)

ευχαριστω...αναμενω  :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: Δανάη στις Σεπτεμβρίου 14, 2014, 11:37:43 μμ

Παράθεση από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 14, 2014, 07:09:34 μμ

Το πιθανότερο είναι ότι καθόσασταν σ' ένα κάπως απόμερο σημείο του καταστρώματος, σταυροπόδι, με τα δερμάτινα πέδιλά σας αφημένα άτακτα στο πλάι. Απορροφημένη στις αράδες του βιβλίου κάτω από το μελαγχολικό καραβίσιο φως, δεν είδατε το νεαρό που αργοσάλευε στο σλίπινγκ μπαγκ, σα να 'χε μόλις ξυπνήσει, στα δεξιά σας. Γυρίσατε τη σελίδα κουνώντας αδιάφορα τη σταυρωμένη γάμπα σας. Το κεφάλι του αγουροξυπνημένου βρισκόταν σε λιγότερο από μισό μέτρο απόσταση, κι όμως δεν προσέξατε που γύρισε κάποια στιγμή ελαφρά προς το μέρος σας. Το βλέμμα του φάνηκε να στέκεται για μια στιγμή στο γυναικείο πόδι που ταλαντευόταν αργά, σα να τον καλωσόριζε στον κόσμο της βραδινής εγρήγορσης. Το μυαλό σας πρέπει να έτρεχε σε κάποια σκηνή του Καραγάτση κι ίσως γι' αυτό δεν παρατηρήσατε ότι το επόμενο πεντάλεπτο ο νεαρός, ξαπλωμένος όπως ήταν, μετακινήθηκε σιγά-σιγά, σαν αδιάφορα, ελάχιστα προς το μέρος σας. Η απόσταση του κεφαλιού του ήταν τώρα τέτοια που καθώς γυρνούσατε την επόμενη σελίδα και ανακαθίσατε λίγο προς τα δεξιά, το πόδι σας ίσα που άγγιξε το μάγουλό του. "Ω, συγγνώμη..." είπατε ξαφνιασμένη, για να σας απευθύνει ένα, μάλλον γλυκό παρά ενοχλημένο, "No problem!". Οι φωνή του είχε κάτι που θύμιζε ανεπαίσθητα... αναμονή. Ο ελάχιστος χρόνος ήταν αρκετός για να προσέξετε τα μάτια του, που στάθηκαν για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου στο "ενοχλητικό" πόδι. Μάλλον τότε ήταν που συνειδητοποιήσατε ότι βρισκόταν σε τέτοια θέση ώστε ήταν σχεδόν αδύνατο, όπως λικνιζόταν η γάμπα σας, να μην τον αγγίξετε, έστω, ίσα-ίσα με την άκρη των δαχτύλων σας... Το πρόσωπό του, βγαλμένο από κάποιο όνειρο, σα να περίμενε... κι εσείς, απλώς, ανταποκριθήκατε... αφήνοντας τη γάμπας σας να ταλαντευτεί λίγο περισσότερο... τα δάχτυλα ακούμπησαν... σαν από λάθος, πάλι... στο μάγουλό του, 4-5 εκατοστά από την άκρη των χειλιών του...

....κι ενα συνονθυλευμα μυρωδιων αρχισε να ζεσταινει τα ρουθουνια του και να προχωρα πιο βαθια στο στηθος του...
μυρωδιες που δεν γινοταν να περιγραφουν με μια ,δυο,πεντε λεξεις...
ομως του θυμιζαν εντονα την εποχη αυτη,αρχες σεπτεμβρη,που στ αμπελια αναθυμιαζαν τα ωριμα σταφυλια,που τα δρομακια ηταν νοτισμενα απο τον μουστο που ξεφευγε απο τα φορτηγα και που μαζι με την ζεστη της ασφαλτου,
ολο αυτο γινοταν μια εντονη μυρωδια σταφυλιου που εχει αρχισει να ξινιζει ...
..και καπου εκει ολο αυτο ανακατευοταν με την μυρωδια απο σαπουνι "καραβακι" που πρεπει να ηταν το αγαπημενο της,
δε μπορει να μην ηταν,με τι αλλο θα επλενε αυτα τα ποδια αληθινης ελληνικης ομορφιας,αν οχι με κατι λευκο και χωρις επιτηδευμενο αρωμα?...
κατι ειχε αρχισει απο ωρα να ξυπναει εκει χαμηλα,φυλακισμενο  -για ποσο ακομη- πισω απο 4 κουμπακια στο τζην του παντελονι...
ειχε αρχισει να ξυπνα και αυτη το προσεξε εφοσον κρατουσε τα ματια της χαμηλωμενα ταχα μου στις σελιδες του βιβλιου,
το οποιο πλεον δεν υπηρχε γι αυτην,το μονο που υπηρχε ηταν αρχικα μια σκεψη οτι ισως εμφανιστει ξαφνικα ο καπετανιος του πλοιου ,οχι για να τους πει οτι εφτασαν απο ωρα στον προορισμο και επρεπε να αποχωρησουν,
αλλα για να ακουσει 4 λεξεις,"τι κανεις εκει δαναη??" εφοσον ο καπετανιος ηταν και αντρας της...
ομως τι εκανε,τιποτα δεν εκανε,σιγα,τι εκανε δηλαδη,ειναι απιστια κατι τετοιο?οχι δεν ειναι,πως μπορει να ειναι,τιποτα δεν εχει κανει (ακομη)...
κι ετσι αυτη η σκεψη σπρωχτηκε μακρια και το ενα της ποδι χαμηλωσε και συνεχισε να χαμηλωνει...
κανεις δεν μιλουσε,ισως ντρεποντουσαν,ισως μια συνομιλια ηταν περιττη,ισως ηταν τοσο ομορφη η ησυχια που εσπαγε μονο απο τις ανασες τους που πλεον ηταν εντονοτερες,ισως η θαλασσα ετσι φουσκωμενη τριγυρω τους ηταν αρκετη και μονο αυτη χρειαζοταν να "μιλαει"...
το ποδι της εφτασε στο σημειο που ηθελε,που ειχε αναγκη να φτασει..
κι ετσι οπως ντροπαλα μα παραδοξως  σταθερα
αρχισε να τριβεται πανω του,με ενα της δαχτυλο καταφερε να ακουσει τον ηχο απο ενα κουμπακι που σπαει και  τιναζεται και να το χωσει αποφασιστικα μεσα απο το τζην,πανω απο το σλιπακι του...
κατι ηταν ιδιαιτερα αγριεμενο εκει μεσα,κατι ισα που συγκρατιοταν,αρχισε να φτανει και σε αυτην μια ζεστη υγρη μυρωδια δασους,βρυων,μανιταριων ,τον κοιταξε στα ματια κι αυτα ειχαν παρει φωτια .
τραβηξε το ποδι της και του γελασε σαν  κοριτσακι που παιζει ,
ξαναγυρισε στις σελιδες του βιβλιου,παιρνοντας μια πιο ανετη σταση ,βαζοντας τα ποδια της πανω του,εκει,εκει που αυτος βασανιζοταν και του ειπε θρασυτατα
"μπορεις να κανεις για λιγο οτι θελεις με αυτα,αλλα μην με ενοχλησεις γιατι οπως ειδες,διαβαζω!.."

Τίτλος: Απ: Να, πώς πολλαπλασιάζονται τα φετίχ! Δεύτερο μέρος (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: giorgos στις Σεπτεμβρίου 14, 2014, 11:46:05 μμ

με αυτην την περιγραφη τα κουμπια θα σπασουν απο μονα τους...χωρις καν αγγιγμα.... :wanker2: