Greekfoot.com

Εδώ και κάποιους μήνες σκεφτόμουν ότι ήθελα να μοιραστώ μια αληθινή εμπειρία που είχα με μια επαγγελματία πριν αρκετά χρόνια. Μα το forum αυτό φυτοζωεί, ποιος θα τη διάβαζε; Το ανέβαλλα. Τελικά αποφάσισα να τη γράψω. Ίσως μόνο για να μπορώ να την ξαναδιαβαζω εγώ σε λέξεις. Ίσως και σαν ένα μικρό φόρο τιμής σε έναν διαδικτυακό χώρο που για κάποιους από μας σήμαινε πολλά. Για ένα αντίο στα χρόνια της νιότης μας.

Οι διάλογοι είναι προφανώς ανακατασκευασμένοι από μνήμης, και τους κράτησα στα αγγλικά για να μη χαθεί το feeling.

Εβίβες.

Περπατούσα κάτω από έναν βρετανικό ουρανό σκέτη θλίψη, μουντό και γκρίζο, η ψυχή μου όμως χοροπηδούσε τόσο που κόντευε να μου βγει από το στόμα. Πριν κάμποσες μέρες, είχα ανακαλύψει για πρώτη φορά ότι στη μικρή πόλη που έμενα, ζούσε επίσης και η Mistress M - μια επαγγελματίας dominatrix στης οποίας το λιτό site διέκρινα κάτι το αδιόρατα γοητευτικό. Όσα περιέγραφε για τον εαυτό της, οι ελάχιστες φωτογραφίες κι ας μην έδειχναν το πρόσωπο της, φανέρωναν μια γυναίκα με γούστο, αισθητική και κλίση προς την ψυχολογική κυριαρχία. Η καρδιά μου πετάρισε, επικοινώνησα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Στο τηλέφωνο, με τυπική ψυχρή ευγένεια και αγγλική προφορά, με ενημέρωσε ότι τα sessions γίνονται στο σπίτι της, το οποίο μάλιστα τύχαινε να είναι και πολύ κοντά στη δουλειά μου. Συζητήσαμε λίγο για το session και ήταν εμφανές ότι καταλαβαινόμαστε - δε χρειάζονταν παραπάνω, βρήκαμε μέρα και ώρα και αυτό ήταν.

Καθώς πλησίαζα στην εξώπορτα του κτιρίου της, σε ένα ήσυχο στενάκι με γκρίζα georgian τριώροφα, με άγγιξε στο στομάχι εκείνο το σφίξιμο, φόβος και ταραχή, προσμονή και άγχος. Είχα συναντήσει επαγγελματίες στο παρελθόν, με ανάμικτα αποτελέσματα, αλλά αυτό το συναίσθημα λίγο πριν αντικρύσεις για πρώτη φορά έναν άνθρωπο που έχεις συμφωνήσει να του παραδοθείς, δεν το είχα μάθει ακόμα καλά. Κοντοστάθηκα πριν χτυπήσω το κουδούνι, πήρα μερικές βαθιές ανάσες. Άκουγα την καρδιά μου στα μηνίγγια μου όταν μου άνοιξε και μπήκα, μέχρι που άκουσα τη φωνή της. Ξυραφένια middle class προφορά, ηχώ σε όλη τη σκάλα.

"Top floor."

Ανέβηκα με πόδια που πετούσαν και έτρεμαν ταυτόχρονα, έως ότου έφτασα στον όροφο της - εκεί μου κόπηκαν.

Αντίκρυσα μια πανέμορφη, ψηλή γυναίκα γύρω στα 30, με ύφος απόλυτης υπεροχής, που φορούσε ένα αυστηρό γκρίζο ταγιέρ και καφέ γόβες και λεπτό καλσόν στο χρώμα του δέρματος. Μέσα από το σακάκι της δε φορούσε πουκάμισο, αλλά φαινόταν λίγο, απειροελάχιστα ένα μπεζ δαντελωτό εσώρουχο. Το εφαρμοστό μεν, corporate όμως ταγιέρ να κρύβει την απόλυτη λαγνεία. Ίλιγγος. Πέρασα μέσα αμίλητος και έπεσα στα γόνατα χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αναπνοή, οριακά χωρίς να είμαι μέσα στο σώμα μου.

Πέντε λεπτά μετά, γονατισμένος στα παγωμένα πλακάκια του μπάνιου όπου με έστειλε να γδυθώ και να περιμένω, ακούσα τη φωνή της από το δίπλα δωμάτιο.

"You can come in, slave."

Σύρθηκα ως εκεί και την είδα μπροστά μου θεόρατη, καθισμένη σε μια δερμάτινη, βαθιά πολυθρόνα εν είδει θρόνου.

"So you like legs and feet, do you?"
"I do, Mistress. Very much."
"Do you like mine?"

Εκστομίζοντας την τελευταία ερώτηση πέρασε αργά το χέρι της πάνω στη σταυρωμένη της γάμπα και ξέσπασε σε γέλια πριν καν απαντήσω.

"It is going to be extremely difficult for you to be allowed near mine, of course."

Σηκώθηκε όρθια και μου ζήτησε να ξαπλώσω μπρούμυτα μπροστά στην πολυθρόνα. Στη συνέχεια, έβγαλε ένα σκοινί και μου έδεσε καρπούς και αστραγάλους πίσω από την πλάτη, έτσι που όχι μόνο το καβλί μου και τα αρχίδια μου τρίβονταν στο σκληρό χαλί από κάτω μου, αλλά πέρασε και το σκοινί μια φορά από το λαιμό μου ο οποίος πιεζόταν κάθε φορά που προσπαθούσα να κινηθώ. Μόλις τελείωσε, με πάτησε στο κεφάλι με το πόδι της, βυθίζοντας και το πρόσωπο μου στο χαλί.

"Your best chance to worship me is to amuse me first, toy."

Με αυτά τα λόγια, κάθισε και πάλι στην πολυθρόνα, και ξεκίνησε να κάνει βασανιστικό dangling με τη γόβα της από πάνω μου.

"Reach for it, worm. Show me how much you want to worship."

Τεντώθηκα αλλά ήταν φυσικά αδύνατο. Όσο πιο πολύ σήκωνα τη ράχη μου, τόσο ο πούτσος μου τριβόταν στο χαλί και έτσουζε φρικτά. Την ίδια στιγμή, το σκοινί τεντωνόταν στο λαιμό μου και μου έκοβε την αναπνοή. Προσπαθούσα ξέπνοος, έσκυβα το κεφάλι να αναπνεύσω και πάλι από την αρχή. Το σαδιστικό της γέλιο πλημμύριζε τα αυτιά μου, η μυρωδιά του δέρματος της γόβας με κυρίευε, ο λαιμός μου πονούσε, ούτε ξέρω πόσο με άφησε έτσι πριν σηκωθεί και πάλι. Περπάτησε μερικές φορές γύρω μου σαν να ήμουν θήραμα πιασμένο σε παγίδα κι ένιωθα την καρδιά μου να τρέμει κάθε φορά που έβλεπα τις γόβες της να περπατούν μπροστά στα μάτια μου, και να σπάει κάθε φορά που χάνονταν από το οπτικό μου πεδίο. Ήμουν άξιος μόνο να τις βλέπω για δυο δευτερόλεπτα πριν χαθούν και πάλι. Και τίποτα άλλο.

Σε μια στιγμή, τα βήματα σταμάτησαν πίσω μου. Πέρασαν λίγες στιγμές αταλάντευτης προσμονής, κι ύστερα πάτησε με δύναμη τον πούτσο μου με τη μια της γόβα κι άρχισε να τον λιώνει σαν έντομο, σαν ζωύφιο. Ο πόνος ήταν τεράστιος αλλά δε με ένοιαζε: για πρώτη φορά ερχόμουν κάπως, όπως, σε επαφή μαζί της. Ή ίσως με το μόνο τρόπο που μου άξιζε - να γίνομαι ένας ταπεινωμένος λεκές στη σόλα του παπουτσιού της. Συνέχισε να λιώνει με τη σόλα της πούτσο και αρχίδια για λιγο.

"The only way you'll get to worship my shoes right now is to taste your balls from their soles", γέλασε ενώ καθόταν ξανά στην πολυθρόνα.

Άρχισα να γλείφω σαν τρελός και να την ευχαριστώ. Γευόμουν τον ίδιο μου τον ιδρώτα που βρωμούσε και είχε γεύση άθλια, αλλά τι σημασία είχε; Μου έφτανε που ήταν πάνω στα δικά της παπούτσια, που έστω κι έτσι, το στόμα μου άγγιζε κάτι από εκείνη. Μόλις τα είχα σχεδόν καθαρίσει και πλέον ένιωθα τη γεύση από τη σόλα της, τράβηξε και πάλι το πόδι της μακριά και άρχισε πάλι να παίζει τη γόβα της μπροστά μου. "Beg for it worm. Beg but don't say a word". Και το μαρτύριο της ασφυξίας συνεχίστηκε. Ύστερα από λίγη ώρα μεταξύ ξέπνοης ικεσίας και καθαρίσματος παπουτσιών από τα υγρά μου, έλυσε το σκοινί και με διέταξε να σηκωθώ στα γόνατα. Ο λαιμός μου έκαιγε και ήταν βέβαιο πως είχα σημάδι. Τα αρχίδια μου πονούσαν από το πάτημα κι όμως, έμοιαζε σαν να ήμουν ίσως ένα βήμα πιο κοντά της, πιο κοντά στη λατρεία της.

Περπάτησε στην άλλη άκρη του δωματίου και κάθισε σε μια άλλη καρέκλα, 2-3 μέτρα μακριά μου. Δεν τόλμησα φυσικά να πλησιάσω χωρίς την άδεια της, έμεινα να την κοιτάζω κι ίσως κι αυτό να ήταν αυθαιρεσία, ίσως να μην άξιζε ούτε το βλέμμα μου επάνω της. Την κοίταξα ωστόσο και παραμείναμε σιωπηλοί για λίγο, μου επέτρεψε την εικόνα. Τα ατελείωτα πόδια της δε χορταίνονταν, σκούρα καστανά μαλλιά κομμένα καρέ, λευκή επιδερμίδα - μια γυναίκα τόσο τέλεια που θα κυριαρχούσε, θα την ποθούσαν και θα λατρευόταν σε κάθε εποχή, σε κάθε μέρος, πάντα.

"Start wanking for me, servant."

Ένας κόμπος μου ανέβηκε στο λαιμό. Ήμουν το πολύ μισή ώρα μαζί της, και η μέχρι τώρα εμπειρία μου στα sessions έλεγε πώς αυτό συμβαίνει, ανεξαιρέτως, πριν το session τελειώσει. Σε μια άλλη περίπτωση, ίσως ξενέρωνα: πλήρωσα για 1 ώρα και η αφέντρα με ξεπετάει στα γρήγορα. Μα το ορκίζομαι πως δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή αυτό. Σκέφτηκα μόνο, άραγε με βαρέθηκε; Είμαι αδιάφορος για αυτήν, δεν μπορώ να τη διασκεδάσω, δεν μπορώ να την ευχαριστήσω; Δεν έφτασα καν κοντά να δώσω έστω ένα φιλί στα αλαβάστρινα πόδια της και θα με πετάξει έξω από εδώ σαν το σκουπίδι που είμαι. Δειλά δειλά, έπιασα έναν πούτσο τσιμεντωμένο εδώ και ώρα και άρχισα να μαλακίζομαι όσο πιο αργά μπορούσα, να παρατείνω τη στιγμή, ίσως να αποτρέψω το πρόωρο τέλος της συνάντησης. Ο κόμπος από το λαιμό μου δεν έλεγε να φύγει και μεγάλωνε όσο την έβλεπα να χαμογελά και να με κοιτάζει με περιφρόνηση. Όσο πιο πολύ απελπιζόμουν, τόσο πιο πολύ έβλεπε το φόβο της απόρριψης μέσα στα μάτια μου και χωρίς να λέει κουβέντα, χαμογελούσε και με μάρκαρε για πάντα. Άφησε μέχρι και τη γόβα της να πέσει στο πάτωμα, αποκαλύπτοντας το λεπτό και μακρύ πέλμα της, κούνησε τα δάχτυλα του πόδιου της υπνωτικά, σαν να προσπαθούσε να μου πει: δε θέλεις να τελειώσει όλο αυτό, αλλά πρέπει να συνεχίσεις.

Και τότε, σε μια στιγμή που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ μέχρι να πεθάνω, σε μια εικόνα που έρχεται στον ύπνο και τον ξύπνιο μου όποτε θέλει, από εκεί που καθόταν, γέλασε δυνατά και με έφτυσε στο πρόσωπο. Υπήρχε κάτι το τρομερά εξευτελιστικό σε αυτό που δε μπορώ να ξεπεράσω. Η απόσταση, το φτύσιμο ευθεία στο πρόσωπο κι όχι ένα femdom kiss όπου η αφέντρα ρίχνει το σάλιο της στο δικό σου στόμα, η εικόνα της αδιανόητης ομορφιάς, η απελπισία ενός μαγικού session που έμοιαζε να τελειώνει.

Τελείωσα με βογγητά σχεδόν αμέσως, το σάλιο της να κατρακυλάει στο κατακόκκινο, ντροπιασμένο πρόσωπο μου, το γέλιο της να σκεπάζει τις σκέψεις μου.

Εκείνη τη στιγμή, που όλα είχαν τελειώσει εκεί αλλά και που όλοι οι άντρες ξέρουμε ότι το μυαλό στιγμιαία καθαρίζει - που όσο υποτακτικός κι αν είσαι ή νιώθεις, για λίγες στιγμές παύεις να κυβερνάσαι από τον πόθο της υποταγής κι από το αδύναμο σώμα σου, που μπορεί ίσως και να νιώσεις ότι δεν ανήκεις σε αυτό το subspace που έχεις βρεθεί, εκείνη η στιγμή ήταν που δέθηκα αιωνίως. 'Εβαλε τη γόβα της, σηκώθηκε και με πλησίασε, στάθηκε μπροστά μου και με χαστούκισε δύο φορές, μία με την παλάμη της και μία με την ανάστροφη. Και είπε: "now that you are free from your own self, you can truly beg to worship my feet." Με δυσκολία ανέπνεα. Έψαχνα τα λόγια μου να πω κάτι. Μα με πρόλαβε πριν πω το παραμικρό. "But you'll have to beg without saying 'please', or 'beg'."

Εκείνη τη στιγμή, που όλα δεν είχαν τελειώσει, αυτή η Γυναίκα που με ήξερε μισή ώρα, με ήξερε καλύτερα από τον καθένα. Άγγιξε κάθε αδυναμία μου και τη χρησιμοποίησε για να με φτιάξει όπως θέλει. Ένας άνθρωπος στα γόνατα, ξένος σε μια ξένη χώρα, που μόλις έχει χύσει, και ψάχνει τις λέξεις με πανικό μέσα σε μια γλώσσα που δεν είναι η δική του, για να παρακαλέσει για αυτό που ποθεί τόσο απελπισμένα και που πλέον δεν αφορά τις λέξεις "κάβλα" ή "φετίχ", αλλά είναι καθαρή δύναμη, εξουσία και υποταγή, ομολογία ότι είμαι κατώτερος από εκείνη όχι γιατί αυτό με φτιάχνει, αλλά ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ.

Παρακάλεσα κομπιάζοντας, τραυλίζοντας, μπερδεύοντας τα λόγια μου. "I will do anything You want in order to worship Your feet, Goddess, let me please and satisfy You any way You want, I am desperate, I need to worship You" και ποιος ξέρει τι άλλο ξεστόμισα, ανάμεσα σε ειρωνικά μειδιάματα, φτυσίματα πάντα στο πρόσωπο, και ανηλεές teasing, πρώτα με τα σταυρωμένα της πόδια και το καλσόν να τρίζει, κι ύστερα με γυμνά πόδια λίγα εκατοστά από το πρόσωπο μου, αφού πρώτα είχε επιτραπεί στα τρεμάμενα δάχτυλα μου να αφαιρέσουν τις κάλτσες της.

"I am desperate.
I am desparate.
I am desparate."

Φίλησα τα πέλματα της σχεδόν κλαίγοντας όταν μου το επέτρεψε. Συνέχισα να μπερδεύω τα λόγια μου, σε μια γλώσσα που τα πήγαινα καλά αλλά δεν ήταν η μητρική μου, προσπαθώντας να πω "ευχαριστώ", "τιμή μου", "δεν το αξίζω". Φιλούσα και έγλειφα κάθε εκατοστό από το μικρό της δαχτυλάκι μέχρι τα γόνατα της, ολοκληρωτικά διαλυμένος, παραδομένος όσο ποτέ πριν ή μετά, δικός της με όλη μου την ψυχή. Φιλούσα με ευγνωμοσύνη τα πόδια της όσο με χαστούκιζαν στο πρόσωπο, πατούσαν πάνω στο σώμα μου ή το λαιμό μου, κάθε φορά σαν την πρώτη.

Κι ας πόνεσα τόσο πολύ όταν, αφού σύρθηκα μπρούμυτα μπροστά στις καφέ γόβες και φίλησα τη μύτη τους για τελευταία φορά, άκουσα την πόρτα της να κλείνει και στεκόμουν και πάλι όρθιος, πήρα μια βαθιά ανάσα παγωμένου αέρα και χαμογέλασα - ίσως κάποιοι άνθρωποι να ζήσουν μια ολόκληρη ζωή χωρίς να βιώσουν κάτι τέτοιο.

Στην Κυρία Μ., όπου κι αν βρίσκεται

Αποφάσισα να μοιραστώ με τα μέλη του forum κάποιες από τις σκέψεις μου σχετικά με τις φαντασιώσεις και τη σχέση τους με την πραγματικότητα. Οφείλω να ομολογήσω ότι ένα συντριπτικό ποσοστό των χρηστών εδώ μέσα δε χαίρει καμίας (μα καμίας) εκτίμησης από πλευράς μου. Αυτό όμως δεν ισχύει για όλους - και ας ελπίσουμε ότι αυτά που θα πω θα ενδιαφέρουν κάποιους από τους λίγους υπόλοιπους.

Πρόσφατα είχα την πρώτη μου πραγματική εμπειρία με μια επαγγελματία (δε θέλω να αναφέρω λεπτομέρειες για αυτήν γιατί δεν έχουν ουσιαστική σημασία). Γυρίζοντας προς το σπίτι σκεφτόμουν πολλά, κατέρριπτα μύθους και τελικά, επαναξιολόγησα πολλά όσον αφορά τη σεξουαλικότητα. Πάντα είχα στο νου μου ότι ερεθίζομαι από μια μεγάλη γκάμα σεξουαλικών πρακτικών, από το λεγόμενο vanilla sex μέχρι και BDSM σκηνικά. Όλα αυτά, ως εντύπωση, αφού στο ξεκίνημα της σεξουαλικότητας δεν έχεις καμία εμπειρία.

Μετά το πρώτο μου session, κατάλαβα ότι το ζήτημα δεν αξίζει τον κόπο, το κόστος και το "κόστος". Και εξηγούμαι.

Το κόστος άνευ εισαγωγικών πάει στο χρηματικό αντίτιμο το οποίο είναι σε κάθε περίπτωση απαγορευτικό για τις εποχές μας. Αν το δει κανείς, δε, συγκριτικά με αμοιβές άλλων επαγγελμάτων (που δε βλέπω κανέναν λόγο να θεωρούνται "φτηνότερα"), μάλλον δεν αξίζει καν να το συζητάμε. Παρ'όλα αυτά, η επαγγελματίας η οποία με ανέλαβε ήταν ευγενέστατη και (νομίζω) αρκετά καλή σε αυτό που έκανε. Ακόμα κι έτσι, το value for money είναι μείον.

Το "κόστος" εντός εισαγωγικών αφορά στην επίδραση που έχει το όλο ζήτημα domination πάνω σε έναν άνθρωπο (που είναι και το σημαντικό σε αυτά που θέλω να πω). Μετά από αρκετά χρόνια ενασχόλησης μέσω forums, videos, ιστοριών και βέβαια σκέψεων και φαντασιώσεων, αναμφίβολα διαμορφώνεις έναν τρόπο σκέψης (σε υποσυνείδητο επίπεδο βέβαια) που σου δημιουργεί πρόβλημα. Αποκτάς κόμπλεξ για τον εαυτό σου ή τον ανδρισμό σου - κόμπλεξ που φυσικά δημιουργείς μόνος σου. Αρχίζεις να βλέπεις τις γυναίκες με τρόπο στρεβλό, να τις αντιμετωπίζεις ως κάτι πάνω από σένα και τελικά να αποκτάς ένα ρόλο παθητικό και "υπό" απέναντι τους, ακόμα και σε φάσεις της ζωής που δεν έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα. Μετά από αυτό που έζησα, θεωρώ ότι το ταμείο είναι μείον και εδώ. Η σεξουαλική ηδονή που αποκόμισα από το session το οποίο είχα δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση το πόσες φορές ένιωσα "λίγος" απέναντι σε μια γυναίκα εξαιτίας της νοοτροπίας που μου δημιούργησε όλη αυτή η ιστορία. Ίσως να φταίει η τρυφερή ηλικία στην οποία ήρθα σε επαφή με τέτοιου είδους υλικό, αλλά και πάλι...

Εν ολίγοις, περίμενα να έχω την αίσθηση της πραγματοποίησης ενός ονείρου. Αντιθέτως, είχα την αίσθηση μιας μεγάλης απογοήτευσης. Για αρκετό καιρό μετά από αυτή την εμπειρία, και μπορώ να πω ακόμα και τώρα, μου είναι πολύ δύσκολο να έχω φαντασιώσεις σαν αυτές που είχα τόσα χρόνια. Δεν μπορώ να διεγερθώ από την έννοια του πόνου όπως νόμιζα τόσα χρόνια, το δοκίμασα, είναι απλά κακή αίσθηση και δεν εμπεριέχει καμία ηδονή. Δεν μπορώ να διεγερθώ από την έννοια του εξευτελισμού όπως νόμιζα τόσα χρόνια, γιατί πολύ απλά μπορώ να διεγερθώ εξίσου (ή και περισσότερο) από πράγματα που με "γεμίζουν" σαν χαρακτήρα και άνθρωπο, αντί να με κάνουν να αισθάνομαι "λίγος", γελοιοποιημένος, ξεφτιλισμένος. Και πλέον, μου φαίνεται κυριολεκτικά ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ το πώς κάποιος θα μπορούσε να έχει τέτοιες εμπειρίες με τη σύντροφο του και κατά τα άλλα η ζωή τους να κυλά φυσιολογικά. Προσοχή! Δεν το εννοώ βάσει ηθικής ή κραταιάς νοοτροπίας "ο άντρας από πάνω" κ.ο.κ. Την ίδια απορία έχω και για BDSM lifestyle ζευγάρια όπου η γυναίκα είναι sub.

Ίσως όλα αυτά να μην έχουν σημασία αν δοκιμάσω άλλες 2,3,4 φορές με άλλα άτομα, επαγγελματίες ή μη, έμπειρες ή μη. Αλλά πλέον δεν έχω καμία διάθεση να το κάνω - πραγματικά εύχομαι να το είχα κάνει μια ώρα αρχύτερα ώστε να γλυτώσω τόση φθορά στην ψυχολογία μου. Φθορά που τώρα καλούμαι να επιδιορθώσω. Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.

Γαμώ το φελέκι μου, έχει πάει 8.30 κι εγώ ακόμα είμαι στο δρόμο. Πρέπει να τρέξω λίγο γιατί έχω ήδη αργήσει για την πρώτη ώρα-αλήθεια, τι σκατά έχουμε πρώτη ώρα; Fuck, δίωρο Έκθεση! Τον έχω πιει άσχημα γιατί με έχει στη μπούκα αυτή η κάργια. Τζένη Χαλκιά με το όνομα. Βέβαια, όλος ο αντρικός πληθυσμός του σχολείου τον παίζει το βράδυ κάτω από τα σκεπάσματα με την πάρτη της, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν τρώμε τρελές φρίκες εξαιτίας της. Τον έχω πιει άσχημα τώρα, είμαι πάνω από ένα τέταρτο αργοπορημένος, οπότε τρέχα μαλάκα, γιατί καθόσουνα να βλέπεις Σουπερ Μπάλα χτες μετά το ματς. Τρέχα και βούλωνε.

Μπαινω σκαστός από το συρματόπλεγμα και ανοίγω σφαίρα την πόρτα του Γ2. Έχω να ακούσω τα εξ'αμάξης και προσπαθώ ήδη να προετοιμαστώ. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω, λιγάκι βρεγμένη γάτα.

"Ω! Έχουμε και special προσκεκλημένους σήμερα στο μάθημα; Δεν είχα ενημερωθεί!"

Ο ειρωνικός τόνος της φωνής της καμπανίζει στα αυτιά μου και σιχτιρίζω από μέσα μου. Αυτό είναι το στυλ της γενικώς και γι'αυτόν ακριβώς το λόγο τη θεωρούμε όλοι σκύλα από τις ελάχιστες. Σπάνια θα σου φωνάξει, σπάνια θα δείξει εκνευρισμένη ή τσαντισμένη μαζί σου. Συνήθως αρκείται σε ειρωνικά σχόλια που ενίοτε φτάνουν μέχρι και το χλευασμό-και προφανώς, δεν μπορείς να απαντήσεις και τίποτα, είτε έχεις κάνει κάτι λάθος, είτε όχι. Βλέπεις, οι απαιτήσεις της σε εργασίες και τα συναφή είναι τόσο υπερβολικές που μπορεί να τα ακούσεις και να σε κάνει ρόμπα ακόμα κι αν έχεις πραγματικά διαβάσει ή κάνει αυτά που πρέπει για το σπίτι. Οπότε αναγκαστικά, κάθεσαι και σε λούζει. Δεν μπορείς να κάνεις και κάτι άλλο. Εγώ προσωπικά, που είμαι και Θετική κατεύθυνση, δεν το 'χω καθόλου με τα φιλολογικά και είμαι το πρώτο φαβορί όταν εξετάζει. Και βέβαια, ο συνηθέστερος που τα ακούει.

"Συγγνώμη που άργησα", λέω χαμηλόφωνα. Κάθομαι αστραπιαία στη θέση μου, ο διπλανός μου δεν έχει έρθει καν-πάει να πει, την έχει κοπανήσει ολότελα σήμερα. Οπότε το δίωρο Έκθεση θα είναι το απόλυτο μαρτύριο σήμερα. Αράζω κάπως πίσω στην καρέκλα και αφαιρούμαι απευθείας, δε βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον σε αυτά που λέει. Αλλά ακόμα κι αν έβρισκα, ο τρόπος που τα λέει και ο αλαζονικός τρόπος με τον οποίο σε αντιμετωπίζει, δε βοηθάει καθόλου. Την παρατηρώ προσεκτικά. Εντάξει, είναι τόσο γυναίκα που σου κόβεται η ανάσα. Την υπολογίζω κάπου στα 35, ήρθε πέρυσι στο σχολείο μας. Έγινε βέβαια πανικός από την πρώτη στιγμή-και το κατάλαβε, γιατί είναι και γάτα με πέταλα. Καθηγητές και μαθητές τρέχανε πίσω της και τους τρέχανε τα σάλια στο πάτωμα, όσο προλάβανε βέβαια πριν κόψει τον αέρα σε αρκετούς-ένθεν και ένθεν. Σήμερα μου μοιάζει και ακόμα πιο θανατερή, με τα καστανά μαλλιά της πιασμένα ψηλά, να αφήνουν ελεύθερο το λαιμό της, και ένα σκούρο γκρίζο φόρεμα πάνω από τις μαύρες knee-high μπότες. Δεν ξέρω, από πέρυσι που ήρθε στο σχολείο έχω αρχίσει και τα βλέπω λίγο κόκκινα, που λένε. Βλέπω κάτι περίεργα όνειρα το βράδυ με αυτήν πρωταγωνίστρια, αφαιρούμαι συνέχεια στο μάθημα της και σκέφτομαι διάφορα, δυσκολεύομαι να βρω ενδιαφέρον στις συμμαθήτριες μου ως γκόμενες. Αλλά το χειρότερο απ'όλα είναι ότι έχω ηρεμήσει επικίνδυνα-μέχρι πέρυσι ήμουνα τελείως ρέμπελος και τα έβαζα με όλους και με όλα. Από τότε που έχει έρθει η Χαλκιά, δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, καμία μαλακία σε καθηγητές, καμία παπαριά να 'χουμε να γελάμε. Και κάθε φορά που μου τη λέει για κάτι, δεν μπορώ να αρθρώσω κουβέντα. Το βουλώνω, κατεβάζω το κεφάλι και μένω έτσι. Οι υπόλοιποι απορούν. Και κάπου κι εγώ μαζί τους, για το πώς άλλαξα.

Ο ήχος από τα τακούνια της στο πάτωμα διακόπτουν το χάσιμο μου. Το στομάχι μου αγγίζεται από εκείνον τον παράξενο, υπόγειο, παγωμένο φόβο που νιώθεις απέναντι σε κάτι άγνωστο. Προσπαθώ να συνέλθω και κάνω ότι παρακολουθώ καθώς πλησιάζει προς το θρανίο μου, νομίζω ότι δεν προλαβαίνω, τον πούλο πάλι.

"Γιαννάκη, είσαι μαζί μας;"

Αρχίσαμε πάλι. Ειρωνεία στη φωνή, υποτιμητικά υποκοριστικά στο όνομα μου. Λες και της είχανε πει ότι αυτός τα προηγούμενα χρόνια έκανε το σχολείο πουτάνα όλα, και θέλει να δείξει σε όλους ότι αυτή δεν είναι σαν τους άλλους και θα με στρώσει. Και πολύ φοβάμαι ότι το καταφέρνει κιόλας.

"Ναι, κυρία", απαντάω.
"Θέλεις να μας πεις τι είπα μόλις τώρα;", ρωτάει, με επίτηδες μελιστάλαχτο ύφος, αλλά τα μάτια της με καρφώνουν με το γνωστό της υπεροπτικό ύφος. Εδώ κανονικά είναι το σημείο που εγώ πρέπει να πω μια χιουμοριστική μαλακία, να κλάσει όλη η τάξη στο γέλιο και να με στείλει στο διευθυντή για καμιά αποβολή ή ποινολόγιο. Κοιτάζω αστραπιαία γύρω μου, όλη η τάξη με κοιτάει και περιμένουν από πού θα τους έρθει η ατάκα. Ιδρώνω και προσπαθώ να καλμάρω, δεν μπορώ να το κάνω πια. Νιώθω σαν να τη φοβάμαι.

"Δεν τα θυμάμαι ακριβώς", λέω τελικά. "Με συγχωρείτε."

Γελάει ελαφρά, μου γυρίζει την πλάτη και απομακρύνεται με αργά βήματα, τα τακούνια της αντηχούν μέσα στο μυαλό μου σε τεράστια ένταση, οι υπόλοιποι με κοιτάζουν με βλέμματα απορίας, του στυλ "τι έχει πάθει αυτός;" Κάνω ένα νεύμα απάθειας, προσπαθώντας να το παίξω "ποιος τη γαμάει μωρέ τη μαλακισμένη". Και αφαιρούμαι και πάλι με την ησυχία μου.

Σε κανά πεντάλεπτο χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα. Λείπει κι ο μαλάκας ο Δημήτρης και δεν έχω και με κανέναν να πω καμιά πίπα να περάσει η ώρα, δίπλα μου μερικοί χασμουριούνται, ο Σταύρος και η Μαριάννα ψιλοχουφτώνονται στα μουλωχτά, καλά κάνουν τα παιδιά. Εγώ αυτό τον καιρό κάπως εν αποστρατεία, δε βρίσκω και πολύ ενδιαφέρον στα εδώ κορίτσια και λέω μήπως την ψάξω για αλλού-δεν ξέρω βέβαια το πού. Απλώνω τα πόδια μου προς τα μπροστά, κοιτάζω μια στιγμή το ταβάνι και ύστερα προς την έδρα, η Χαλκιά καθισμένη πάνω στο γραφείο, σταυροπόδι, νομίζω ότι ακούω το ελαφρύ τρίξιμο που κάνει η επιφάνεια του σκουρόχρωμου καλσόν όπως ακουμπά το ένα πόδι με το άλλο, καβλώνω ενστικτωδώς, πώς στο διάολο είναι δυνατόν; Θα έπρεπε να τη μισώ. Αλλά πάλι, δεν έχω νιώσει ποτέ πιο φτιαγμένος από ότι αυτή τη στιγμή. Σύνελθε ρε μαλάκα. Σύνελθε.

Το κουδούνι με λυτρώνει. Ο καιρός έχει φτιάξει και λίγο μπασκετάκι είναι ό,τι πρέπει να με φέρει στα ίσια μου. Ευτυχώς εκεί κρατάω ακόμα τα ίσια μου, να 'ναι καλά το 1.95 μου και ο coach που με πηδάει κυριολεκτικά, κατεβάζω τις μπασκέτες ανα πάσα στιγμή χρειαστεί. Κάνω να σηκωθώ απότομα, να τρέξω μακριά από εδώ μέσα κι από αυτή τη μάγισσα και ότι σκατά μου έχει κάνει. Θέλω να νιώσω λίγο δυνατός και πάλι, κυρίαρχος, να βρέξω τίποτα τάπες σε ανυποψίαστους συμμαθητές και να τους κολλήσω και μερικά τρίποντα στα μούτρα μετά. Αλλά τα πόδια μου νιώθω να μη με ακούν, οι υπόλοιποι βγαίνουν στην αυλή σφαίρα, σηκώνομαι τελευταίος, εκείνη δεν έχει φύγει ακόμα, βάζει φυλλάδια στην τσάντα της. Είμαι ακριβώς στο κατώφλι όταν ακούγεται η φωνή της. Ψυχρή και ειρωνική όπως πάντοτε.

"Γιαννάκη έχεις δουλειά; Δε θα είναι κάτι σημαντικό νομίζω. Έλα λίγο να πούμε δυο πραγματάκια εμείς οι δύο."

Παγώνω. Αν μείνω μόνος μαζί της θα γίνω η απόλυτη ρόμπα. Αλλά όσο θέλω να βγω έξω, να γλυτώσω από αυτήν, τόσο καβλώνω μόνο που ακούω τη φωνή της. Γυρίζω αργά και πλησιάζω στην έδρα. Είναι καθισμένη στην καρέκλα, σταυροπόδι όπως πάντα όταν κάθεται.

"Πήγαινε να κλείσεις την πόρτα και ξαναέλα", λέει αυστηρά, κάνοντας ένα αντίστοιχο νεύμα με το χέρι. Είναι δυνατόν να μπορεί να δει μέσα μου; Να ξέρει όλα αυτά που σκέφτομαι και να γίνεται επίτηδες πιο σκύλα; Κλείνω την πόρτα και επιστρέφω. Στέκομαι μπροστά της. Δεν τολμάω ούτε να κάνω κίνηση να καθίσω.

"Λοιπόν", αρχίζει. "Όταν είχα πρωτοέρθει στο σχολείο σας μου κάνανε μια ενημέρωση σχετικά με κάποιους από τους μαθητές. Τους καλούς πρώτα, αυτούς που μάλλον πάνε για Ιατρικές και Πολυτεχνεία, και μετά για αυτούς που δημιουργούν προβλήματα στην τάξη και στα μαθήματα. Στη δεύτερη κατηγορία, είχαν τονίσει συγκεκριμένα εσένα ως μέγα ταραξία." Χαμογελάει ελαφρά όταν τελειώνει την πρόταση της, σαν να μην το πιστεύει ούτε η ίδια αυτό που λέει. Δεν μπορώ να πω κάτι και συνεχίζει.

"Ξέρεις λοιπόν, εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους καθηγητές. Θέλω συγκεκριμένα πράγματα από τους μαθητές μου τα οποία πρέπει να γίνονται κατά γράμμα, γιατί αλλιώς υπάρχουν συνέπειες. Ενοχλούμαι πολύ όταν δε συμβαίνει αυτό. Αλλά ακόμα περισσότερο με ενοχλούν οι μαθητές που το παίζουν μαγκιόροι και κάπως. Η δεύτερη κατηγορία που σου ανέφερα πριν. Εσύ δηλαδή."

Ιδρώνω ελαφρά, προσπαθώ να καταλάβω πού το πάει.

"Είναι πολύ σημαντικό πράγμα ο σεβασμός, ξέρεις. Ο σεβασμός προς την ιεραρχία των πραγμάτων και των ανθρώπων. Για κάποιους ανθρώπους όμως, μαθητές στην περίπτωση μας, όταν δεν υπάρχει σεβασμός, αυτός πρέπει να διδάσκεται. Ή και να επιβάλλεται ακόμα."
"Έχετε δίκιο", κομπιάζω χαμηλόφωνα.
"Με χαρά μου βλέπω ότι παρουσιάζεις αρκετή πρόοδο λοιπόν στο θέμα. Είσαι αρκετά λιγότερο εξυπνάκιας και αρκετά περισσότερο υπάκουος.", με κοιτάζει έντονα στα μάτια όταν προφέρει την τελευταία λέξη. Είμαι σίγουρος ότι ξέρει.  "Αλλά. Θέλω να είμαι σίγουρη ότι δε θα έχουμε φαινόμενα συμπεριφοράς σου όπως τα προηγούμενα χρόνια. Πρέπει να βγάλουμε από μέσα σου την σωστή συμπεριφορά απέναντι στους...ας πω, ανώτερους σου. Πρέπει να μάθεις τη θέση σου σε κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες και σχέσεις. Εν προκειμένω, αυτή είμαι εγώ. Κατ'αρχήν, πρέπει να ξεκινήσουμε από το physical του πράγματος. Βλέπεις ότι είμαι καθισμένη. Είναι καλή ιδέα το να μου στέκεσαι όρθιος και προσοχή, αλλά δεν αρκεί στην περίπτωση σου."

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά όσο ποτέ άλλοτε. Δεν έχω ανεχτεί ποτέ στη ζωή μου τέτοια λόγια από κανέναν, πόσο μάλλον γυναίκες, και τώρα είμαι ανίκανος για την παραμικρή αντίδραση.

"Λοιπόν νομίζω ότι πρέπει να γονατίσεις."

Τα πόδια μου υπακούν χωρίς να περιμένουν τον εγκέφαλο μου. Λες και το σώμα μου ελέγχεται από το δικό της νευρικό σύστημα κι εγώ είμαι τελείως κομπάρσος στην όλη υπόθεση, με καμία βούληση. Γονατίζω λοιπόν με αργές κινήσεις, το σορτσάκι μου σηκώνεται ελαφρά και τα γυμνά μου γόνατα ακουμπούν στο πάτωμα. Την κοιτάζω στα μάτια, ψηλότερα μου πλέον, το ύφος της ίδιο όπως πάντα, υπεροπτική, ελαφρά χαμογελαστή με τον αλαζονικό της τρόπο. Σκύβει αργά προς τα μπροστά, πλησιάζει το πρόσωπο της σε απόσταση αναπνοής.

"Δεν ξέρω τι κάνεις και τι έκανες στους άλλους καθηγητές", λέει ήρεμα. "Σ'εμένα, θα είσαι στα πατώματα. Θα κάνεις ό,τι λέω, όταν το λέω. Ο,τι θέλω, όποτε το θέλω. Και τώρα θέλω να ξέρω ότι καταλαβαίνεις. Γι'αυτό, θέλω να μου φιλήσεις τα πόδια."

Οι σκέψεις τρέχουν μέσα στο μυαλό μου. Αν ανοίξει αυτή τη στιγμή η πόρτα και μπει ο οποιοσδήποτε να πάρει κάτι από την τάξη, η ζωή μου όπως την ήξερα έχει τελειώσει. Αλλά πάλι, η ζωή μου όπως την ήξερα έχει ήδη τελιεώσει από τότε που γνώρισα αυτή τη γυναίκα. Και δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω περισσότερο αυτή τη στιγμή από το να την ευχαριστήσω με κάτι. Νιώθω λογική στα λόγια της, νιώθω να είναι πράγματι ανώτερη από εμένα, νιώθω απολύτως φυσιολογικό αυτό που λέει γι'αυτό και σκύβω το κεφάλι και ακουμπάω το στόμα μου στη μπότα της, μία, δύο, πολλές φορές.

"Μπράβο το αγοράκι μου", λέει ειρωνικά. "Τώρα που είσαι καλό και υπάκουο μαθητούδι, θα τα πάμε μια χαρά εσύ κι εγώ. Φέρε μου και τα τσιγάρα μου από την τσάντα και συνέχισε."

Τσακίζομαι να σηκωθώ. Ανοίγω την τσάντα της και ψαρεύω αστραπιαία το πακέτο, γονατίζω και της το δίνω. Γελάει, μου χαιδεύει ελαφρά το μάγουλο και στη συνέχεια μου αστράφτει ένα δυνατό χαστούκι.

"Τι λένε στην κυρία, Γιαννάκη; Δεν πρέπει να με ευχαριστήσεις που σε μαθαίνω πώς να φέρεσαι;"
"Σας ευχαριστώ πολύ, κυρία."
Νιώθω κατακόκκινος. Με έχει βάλει να της λέω ευχαριστώ που με ξεφτιλίζει, και το χειρότερο από όλα είναι ότι νιώθω σαν να έχει δίκιο. Με χαστουκίζει και πάλι, από την άλλη πλευρά.

"Βελτιωνόμαστε και αυτό είναι καλό. Αλλά είπα να συνεχίσεις να φιλάς τα πόδια μου και δεν το κάνεις."
Πέφτω και πάλι κάτω. Φιλάω τα τακούνια της, τις σόλες της, όποιο κομμάτι από τα παπούτσια της βρω μπροστά μου. Ρίχνω κλεφτές ματιές προς τα πάνω, τη βλέπω να με κοιτάζει, με το υποτιμητικό της βλέμμα, να καπνίζει με μια άνεση σαν να κάνει κάτι απλό και καθημερινό, σαν συνήθεια.  Χαμογελά ευχαριστημένη όταν την κοιτάζω. Με το άλλο της πόδι σβήνει βιαστικά το τσιγάρο στο πάτωμα και σηκώνεται, καθώς εγώ συνεχίζω να φιλάω τις μπότες της.

"Το διάλειμμα τελειώνει", λέει. "Αλλά εσύ κι εγώ δεν έχουμε τελειώσει...γιατί μόλις αρχίσαμε. Έχουμε μια σειρά μαθημάτων να κάνουμε, εσύ κι εγώ. Σήκω τώρα και πήγαινε να καθίσεις στη θέση σου."

Ανακαλύπτοντας τον εαυτό μου, μέσα σε 15 λεπτά.

Σημ.1: Αυτή η -φανταστική, φανερό νομίζω- ιστορία είναι αφιερωμένη σε όλους αυτούς που καβλώσανε έστω και για μια στιγμή με το σενάριο μαθητής-καθηγήτρια, και που χαράξανε το μυαλό τους με αυτή τη φαντασίωση στη δύσκολη εφηβεία.
Σημ.2: Ανάλογα το feedback, ίσως υπάρξει και σχετική συνέχεια.
Σημ.3: Προφανώς κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική.

Μάγκες έχει κανείς υλικό από την εν λόγω γυναικάρα; Για τους μη γνωρίζοντες, πρόκειται για την anchorwoman του ΑΝΤ1, κυρίως στις ειδήσεις των 12, με το κοντό ξανθό μαλλί (παλιότερα καστανή). Δέστε κι εδώ... http://www.youtube.com/watch?v=rRFsoJDPcCo#normal

Δύσκολα πράγματα ζητάω τώρα αλλά...hope dies last

Η θολούρα που κάλυπτε αρχικά την όραση μου δε μου άφηνε ιδιαίτερα περιθώρια να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε. Κι όσο το τοπίο ξεκαθάριζε κι εγώ έβγαινα από τη νιρβάνα μου, τόσο πιο απίστευτα έμοιαζαν όλα.

Ήταν αργά το βράδυ, κι η συναυλία τελείωνε. Η Μ., συμφοιτήτρια μου -ουσιαστικά, αν και κάποια έτη μεγαλύτερη- κατέβαινε από τη σκηνή με εκείνο το σίγουρο όσο και αέρινο βήμα της γυναίκας που ξέρει απολύτως πόσο ποθητή είναι-και που, πολύ περισσότερο, δε χρειάζεται να πασχίσει ούτε στο ελάχιστο για να το επιτύχει. Ένιωθα τα πόδια μου βιδωμένα στο έδαφος και το μυαλό μου ανήμπορο να τους δώσει εντολή για κάπου άλλου. Οποιοδήποτε μέρος χωρίς εκείνη στο οπτικό μου πεδίο ήταν εκτός συζήτησης, έστεκα σαν υπνωτισμένος και ανέπνεα πηχτό, στερεό αέρα. Όταν αποφάσισα να κινηθώ, δεν είχε νόημα πλέον να περάσω τη διαδικασία μέσω μυαλού. Ήμουν υποταγμένος ψυχή και σώμα στην αύρα αυτής της γυναίκας, μιας ζωντανής φαντασίωσης που μπορούσε να με γονατίσει απλά κοιτώντας με κατάματα. Όταν το αντιλήφθηκα πλήρως, στεκόμουν πλέον μπροστά της και δεν υπήρχε, ούτε ήθελε να υπάρχει γυρισμός.

"Συγχαρητήρια. Ήσουν φανταστική σήμερα". Τα λόγια βγήκαν μηχανικά, έπρεπε να δικαιολογήσω την ύπαρξη μου μπροστά της. Δεν ήμουν καν σίγουρος ότι μπόρεσα να το κάνω, αλλά κάτι έπρεπε να πω.
"Σ'ευχαριστώ πολύ", είπε, με έναν τόνο ανάμεικτης αυτοπεποίθησης και ευγένειας. "Τα πήγαμε πολύ καλά αλλά έχω πεθάνει από την ορθοστασία". Με διάβαζε σαν ανοιχτό βίβλιο μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Τα μάτια και των δυο μας πήραν την κατιούσα και σταμάτησαν στα πόδια της, και πριν προλάβω να εκπνεύσω την αναπνοή που κρατούσα από την ώρα που βρέθηκα μπροστά της, τεντώθηκε και άγγιξε τη γάμπα της, πριν αφήσει τα δάχτυλα του χεριού της να γλιστρήσουν μέχρι το παπούτσι της, ένα μαύρο flat πέδιλο που, ξεδιάντροπα σχεδόν, άφηνε να φαίνεται όλο το μεγαλείο του λευκού δέρματος του ποδιού της. Άφησα το βλέμμα μου πάνω στο πορσελάνινο coup-de-pied της όσο χρειάστηκε μέχρι να καρφωθώ, πριν ανοίξω το βλέμμα μου συνολικά πάνω της. Ψηλή, με μαύρα μαλλιά, κανονικά μέχρι τους ώμους, με τα μισά τώρα πιασμένα σε μια μικρή κοτσίδα. Ο ορισμός της θηλυκότητας που δήλωνε για σώμα, ακριβώς στο μεταίχμιο της καμπυλότητας, έμοιαζε με δια βίου εισιτήριο για το αριστερό μονοπάτι. Το μαύρο φόρεμα που το αγκάλιαζε τόσο ώστε να καταφέρεις να ευχηθείς να είχες γεννηθεί ύφασμα, σταματούσε λίγους πόντους πάνω από τα γόνατα της, κι έκανε ένα βασανιστικά, σαδιστικά ελάχιστο see-through ακριβώς στο ύψος του στέρνου της-πάνω από το στήθος. Ανέπνευσα βαθιά-έμελλε να ήταν η τελευταία μου για απόψε.

Δε νομίζω πως θα μπορούσα να υπάρξω πολύ πιο γελοίος από το πως έμοιαζα κοιτάζοντας την, οπότε δεν υπήρχε κάτι να μετανιώσω. Όταν το υπόλοιπο συγκρότημα έφυγε από το δωμάτιο προς αναζήτηση αλκοόλ, γονάτισα μπροστά της. Το χέρι μου διένυσε τα εκατοστά που το χώριζαν από τον αστράγαλο της όσο πιο αργά μπορούσε πριν παραλύσει, ακουμπώντας το μεταξένιο της δέρμα. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή το τίναγμα, το ξάφνιασμα, το "πως τολμάς" της. Δε με ένοιαζε τίποτα. Ήθελα να της παραδοθώ άνευ όρων και θα το έκανα, ακόμα κι αν έκρινε ότι δεν είμαι άξιος ούτε να με φτύσει. Ήθελα να έχει κάθε απόφαση, κάθε έλεγχο. Περίμενα...αντ'αυτού, συνάντησα μια ψυχραιμία που σχεδόν έφτανε τη συνήθεια. Αναθάρρησα και την κοίταξα μέσα στα μάτια, καθώς έστεκε πλέον καθιστή από πάνω μου. Δε μίλησε. Δεν υπήρχε ανάγκη. Απλώθηκε ελάχιστα πίσω στην καρέκλα της για να βολευτεί και ακούμπησε το άλλο της πόδι πάνω στο γόνατο μου. Τα χέρια μου κινήθηκαν ασυναίσθητα λύνοντας το πέδιλο της, σαν κομμάτι του DNA μου να μου υπαγόρευε ότι γεννήθηκα για να την υπηρετήσω. Ο κόμπος στο λαιμό μου κούμπωσε ταυτόχρονα με το ξεφύσημα ανακούφισης που βγήκε από τα χείλη της μόλις χάιδεψα το βελούδινο πέλμα της. Άρχισα να της κάνω μασαζ, σαν να ζούσα μόνο γι'αυτό.

Αφοσιωμένος στο καθήκον και αφημένος στην αίσθηση του ποδιού της, πολύτιμος θησαυρός στα τρεμάμενα χέρια μου, δεν ένιωσα ποτέ αυτό που πέρασε γύρω από το λαιμό μου. Δευτερόλεπτα μετά, όταν σήκωσα το βλέμμα να την αισθανθώ δια της οράσεως, συνάντησα μια αντίσταση καθώς την είδα να κρατάει μια λεπτή αλυσίδα, που έδενε σε ένα κολάρο σκύλου. "Ελπίζω να μη σε στενεύει", είπε ειρωνικά. "Το είχα πάρει για το σκύλο μου αλλα μου προέκυψες εσύ. Και είναι σημαντικό να σημαδεύονται αυτά που μου ανήκουν. Σωστά;" Δεν υπήρχε περιθώριο σκέψης ή αντίληψης. Μόνο αφειδούς υποταγής εκεί που δικαιωματικά ανήκα. Έσκυψα το πρόσωπο μου και φίλησα το πόδι της σαν να ήταν ιερό-και ήταν, στ'αλήθεια. Ψέλλισα τις λέξεις σαν τελευταία ευχή μπροστά από τον τοίχο του Καθαρτηρίου. "Μάλιστα Κυρία".

Η μυρωδιά και η γεύση από το ανεπαίσθητα ιδρωμένο πέλμα της ήταν το νέκταρ και η αμβροσία μου, για εκείνη τη στιγμή, για τότε, για πάντα. Τα νύχια των ποδιών της, βαμμένα σκούρο κόκκινο του αίματος, γυάλιζαν καθώς τα έγλειφα σχολαστικά ξανά και ξανά και ξανά, πριν βυθιστώ και πάλι ανάμεσα στα λευκά δαχτυλάκια της και κατόπιν, στη διαδρομή από και προς τη φτέρνα της. Φιλούσα κάθε εκατοστό των ποδιών της με ευλάβεια, με λατρεία, με υποταγή ανομολόγητη ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό, γονυπετής μέσα στο ναό της. Το επιτιμητικό όσο και υποτιμητικό χαμόγελο της δήλωνε έναν θρίαμβο που δε συνέβη ποτέ-ήμουν σκλάβος της από τη μέρα που τη γνώρισα και το ήξερε. Το μόνο που έκανε ήταν να σηκώνει ελαφρά το πηγούνι μου με το πόδι της μέχρι να συναντηθούν τα βλέμματα μας πριν με διατάξει να κάνω αυτό που ήθελε επακριβώς, με φωνή ήρεμη και σταθερή, έτσι ώστε να διακρίνει στα μάτια μου την ψυχή που πρόσφερα στα πόδια της, την κυριαρχία της πάνω σε οτιδήποτε ήμουν. Κι εγώ εκεί, να φιλάω, να γλείφω, να γίνομαι χαλί, υποπόδιο, μασέρ, σκύλος, οτιδήποτε ήθελε.

Λευκό φως πλημμυρίζει τα μάτια μου. Δυσκολεύομαι να συνηθίσω. Συνήθισα. Είμαι σε ένα κρεββάτι. Στο διπλανό κοιμάται, ατάραχος, ένας φίλος μου. Είναι πρωΐ, κι ήταν όλα ένα όνειρο. Όπως Εκείνη.