ουαου ,,,,, τέλεια ιστορία
πες μου οτ ειναι αληθηνη

Φοβάμαι ότι οι πολλές καλές κριτικές στο feedback θα μου χαλάσει τον χαρακτήρα. (που είναι μια Αφέντρα να σε ταπεινώσει όταν την χρειάζεσαι;  ) .
 
Τε σπά πάρτε και το 12ο μέρος να κλείσουμε τον Δεύτερο κύκλο.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στο φιλαράκι μου τον GKAFIK που γιόρταζε πρόσφατα.



Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν επιτέλους κατάφερε να τον πάρει ο ύπνος. Κοιμήθηκε με έναν ύπνο ταραγμένο.  Στα όνειρα του κυριαρχούσε πάλι η μορφή της. Άλλοτε κολυμπούσε σε θάλασσες, τιρκουάζ σαν τα μάτια της, και άλλοτε βρισκόταν δεμένος χειροπόδαρα, στο μαύρο δωμάτιο περιμένοντας την να τον κατασπαράξει. Ξύπνησε απότομα από το χτύπημα της πόρτας. Τρομαγμένος έφερε γύρα το μεγάλο διαμέρισμα ψάχνοντας την. Μάταια, η αφέντρα του δεν ήταν εκεί. Κοίταξε στο ματάκι της πόρτας. Πίσω της ήταν ο Πέτρος, ντυμένος πάλι με ακριβό κουστούμι, που περίμενε, αγωνιώντας όσο και ο ίδιος, για το άνοιγα της πόρτας. Μετά από πολύ δισταγμό, είναι η αλήθεια, άνοιξε την πόρτα. Εκείνος μπήκε μέσα και γονάτισε χωρίς να του μιλήσει. Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα να τον κοιτάζει. Έπειτα αποφάσισε να σπάσει την σιωπή.

-   Δεν είναι εδώ.
-   Ορίστε.
-   Η Αφέντρα λέω, δεν είναι εδώ.
-   Και που είναι;
-   Δεν ξέρω, και εγώ τώρα ξύπνησα.
-   Κοιμηθήκατε μαζί; Ρώτησε χωρίς να καταφέρει να κρύψει την απελπισία του.
-   Βέβαια! Απάντησε χαιρέκακα ο Μιχάλης.

Χωρίς να χάσει χρόνο σηκώθηκε όρθιος και πήγε προς τον ξενώνα. Γεμάτος περιέργεια, ο Μιχάλης τον ακολούθησε. Τον είδε να ανοίγει ένα μικρό κλειδωμένο συρτάρι στην ντουλάπα και να βγάζει από μέσα την ποδιά που φορούσε την προηγούμενη. Τον είδε να γδύνετε και να τακτοποιεί στο ίδιο συρτάρι όλα του τα ρούχα. Είδε επίσης, και αυτό τον έκανε να νιώσει λιγάκι αναλώσιμος, ότι και ο Πέτρος φορούσε μια ζώνη αγνότητας ακριβώς ίδια με την δικιά του! Χωρίς να ασχοληθεί μαζί του αυτός, φόρεσε την ποδίτσα του και άρχισε, σαν χαρωπή νοικοκυρούλα, τις δουλειές του σπιτιού. Έμεινε να τον κοιτά απορώντας με την κατάντια του και σκεπτόμενος με τρόμο ότι αυτό είναι και το δικό του μέλλον!

Μετά από καμιά ώρα η πόρτα χτύπησε και πάλι. Ο Μιχάλης έκανε να σηκωθεί από τον καναπέ αλλά ο Πέτρος είχε ήδη φτάσει, βολίδα στην πόρτα. Άνοιξε και κουλουριάστηκε μπροστά στην Αλεξάνδρα που μπήκε γελαστή. Ήταν όπως κάθε φορά ακαταμάχητη! Φορούσε ένα γκρι, αθλητικό σετ σορτσάκι-μπουστάκι  που, όπως και το προηγούμενο άφηνε ελάχιστα στην φαντασία. Επιπλέων ο ιδρώτας κυλούσε πάνω στο δέρμα της και πότιζε το ύφασμα κάνοντας να διαγράφονται και όσα τα ρούχα της κάλυπταν. Ο Μιχάλης γονάτισε και αυτός μπροστά στην Αφέντρα του, που κάθισε χαλαρώνοντας στην απέναντι πολυθρόνα. Οι δύο άντρες σύρθηκαν στα πόδια της όπως τα σκυλιά στα πόδια του ιδιοκτήτη τους. 

-   Τι έχουμε δω σκουλήκια; Εργασία και χαρά;
-   Εγώ δουλεύω Αφέντρα, αυτός καθόταν και τα έξυνε. Βιάστηκε να καταδώσει ο Πέτρος.

Η Αλεξάνδρα διασκέδασε πολύ με αυτή την παιδιάστικη συμπεριφορά και αποφάσισε να παίξει λίγο. Έκανε νόημα στον Μιχάλη να πλησιάσει κοντά της και του χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο.

-   Δεν πειράζει, έχει άλλα καθήκοντα αυτός! Είπε και σηκώθηκε.

Έβγαλε τα παπούτσια της και τα πέταξε μακριά κλωτσώντας τα! Έλαμπε από ικανοποίηση βλέποντας τους δύο σκλάβους να τα κοιτούν με τα σάλια τους να τρέχουν. 

-   Πάω για ντους σκουλήκια. Πέτρο εσύ θα ξανακάνεις γενική στο σπίτι και θα μαγειρέψεις! Εσύ Μιχάλη ετοιμάσου για μασάζ. Έδειξε, με το βλέμμα τα πεταμένα παπούτσια. «Όποιος τα πιάσει πρώτος τα καθαρίζει»  Είπε και έφυγε γελώντας προς το μπάνιο.

Κλείνοντας την πόρτα πίσω της δεν άκουγε την μάχη που ακολούθησε. Ο Πέτρος και ο Μιχάλης σύρθηκαν, μαλώνοντας σας τις ύαινες, για να αρπάξουν τα αθλητικά της Αφέντρας τους. Μετά από ένα σύντομο καυγά, συμβιβάστηκε ο καθένας με ένα της παπούτσι. Βάλθηκαν τα περιποιούνται, καθισμένοι στο πάτωμα, χωρίς ντροπή, πότε γυαλίζοντας τα με την γλώσσα και πότε ρουφώντας λαίμαργα την, τόσο πολύτιμη για αυτούς, μυρωδιά των ποδιών της Αφέντρας τους. Στο τέλος τα απόθεσαν ευλαβικά στην θέση τους κοιτώντας, με μίσος, ο ένας τον άλλον.

Η Αλεξάνδρα απόλαυσε για ώρα το καυτό της ντους. Έπειτα βγήκε από το ιδιωτικό τη μπάνιο, τυλιγμένη με μια μικροσκοπική πετσέτα, και με νωχελικές κινήσεις πέταξε έξω από το δωμάτιο της, ένα κουβάρι από τα ιδρωμένα ρούχα της, για να μαζέψει, οικιακός της σκλάβος. Κοίταξε κάτω και διέκρινε το μαύρο της στρίνκ. Ένα πονηρό χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπο της καθώς το μάζευε. Το πέταξε στο συρτάρι του κομοδίνου της. Πέταξε, μαζί με τα άπλυτα, την πετσέτα της και ξάπλωσε ολόγυμνη στο Κρεβάτι.

-   Μιχάλη. Φώναξε τον σκλάβο της.

Ο Μιχάλης τσακίστηκε να πάει κοντά της. Μπαίνοντας γονατιστός στην μεγάλη κρεβατοκάμαρα, αντίκρισε ένα θέαμα που ήταν επανάληψη του χθεσινοβραδινού, μόνο που τώρα το σοκ ήταν ισχυρότερο, αφού το δωμάτιο ήταν ολόφωτο και η Αφέντρα του εντελώς γυμνή!

-   Στις διαταγές σας Κυρία. Είπε λιγωμένος.
-   Στο μπάνιο έχω μια ενυδατική, πήγαινε πάρ΄την και πιάσε δουλειά. Μετά τα χτεσινά αποφάσισα και διατάζω να αναλάβεις χρέη μασέρ!

Ο καθηγητής φυσικά εκτέλεσε κατά γράμμα την εντολή της νεαρής φοιτήτριας. Άπλωσε απαλά στο θεσπέσιο κορμί, την ενυδατική κρέμα, και βάλθηκε να κάνει το καλύτερο μασάζ της ζωής του. Ξεκίνησε ψηλά από τον σβέρκο, και ένα ένα εκατοστό έφτασε ως τις πατούσες. Έτσι πέρασε ολόκληρο το μεσημέρι. Με την Αλεξάνδρα να γουργουρίζει, απολαμβάνοντας το χαλαρωτικό μασάζ και τους δυο σκλάβους να υποφέρουν, ικανοποιώντας τις διαταγές της Κυρίας τους,  ο ένας από κούραση και ζήλεια και ό άλλος από τον καταπιεσμένο του ερωτισμό. Κάποια στιγμή, ενώ ο Μιχάλης έκανε μασάζ στις πατούσες της Αφέντρας, παρατήρησε το Πέτρο, που πέρασε από τον διάδρομο και κοιτώντας, για μια μόνο στιγμή με παράπονο, πήγε προς τον ξενώνα. Εκεί έβγαλε την γελοία του ποδιά και φόρεσε ξανά το κουστούμι του.

-   Αφέντρα ο Πέτρος το σκάει. Ψιθύρισε ο Μιχάλης.
-   Εσύ σκας, τώρα! Είπε ήρεμα εκείνη. Και ανοίγοντας ελαφρά τα πόδια συμπλήρωσε. «Οι σκλάβοι μου ποτέ δεν με εγκαταλείπουν, να το θυμάσαι αυτό! Ανέβα τώρα προς τα πάνω και μην μιλάς, αν χρειαστώ την γνώμη σου θα την ζητήσω»
 
Το μαρτύριο του Μιχάλη τώρα ήταν διπλό. Μαλάζοντας τα ανοιχτά, μακριά της πόδια είχε πλέον πλήρη θέα στην ολόγυμνη ήβη της! Πλησιάζοντας όλο και πιο πάνω ένιωθε το πανέμορφο ροζ κοχύλι της να τον τραβά σαν μαγνήτης. Κατέβαλε συνειδητή προσπάθεια για να μην αφήσει τον εαυτό του να ρουφηχτεί από αυτό σαν μαύρη τρύπα. Ο Πέτρος επέστρεψε και γονάτισε κοιτώντας τους απελπισμένος. Η Αφέντρα είχε δίκιο! Ο Σκλάβος της δεν θα πήγαινε πουθενά! Απλώς καθόταν στην είσοδο βράζοντας από την ζήλεια χωρίς φυσικά να τολμά να διακόψει την ηδονή της. Η Αλεξάνδρα κάρφωσε τα γαλάζια μάτια της στον γονατιστό πενηντάρη, δείχνοντας του, με το βλέμμα, πόσο πολύ το ευχαριστιόταν. Ένας σκλάβος να περιποιέται, με τους αντίχειρες, τους προσαγωγούς της και άλλος ένας να περιμένει, γονατιστός διαταγές! Η επόμενη διαταγή της όμως έμελε να τους τυραννήσει ακόμα περισσότερο.

-   Γλύψε το μουνί μου Μιχαλάκη. Είπε κοφτά.   

Στην ιδέα και μόνο ότι τα χείλια του θα άγγιζαν εκεί κάτω. Ο Μιχάλης ένιωσε να τον διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα! Ο Πέτρος επίσης έτρεμε από την ένταση αλλά δεν τόλμησε να κουνηθεί από την θέση του. Σκύβοντας ο Μιχάλης ένιωθε ότι πλησίαζε το πρόσωπου του στο κέντρο της Γής! Έκλεισε τα μάτια και άφησε το μυαλό του να γεμίσει από την μοναδική μυρωδιά της! Ετοιμάστηκε να την γευτεί όταν …

-   Στοπ! Είπε η Αλεξάνδρα και σηκώθηκε απότομα επάνω.

Είδε το γεμάτο απορία βλέμμα του Μιχάλη και, με ένα δυνατό χαστούκι, του έκοψε τυχόν απορίες.

-   Άλλαξα γνώμη. Είπε και έσκασε στα γέλια.

Ο Μιχάλης ένιωθε λες και τον πέταξαν από τον ουρανό πίσω στη Γή. Ήταν η σειρά του τώρα, να τρέμει από την ένταση ενώ ο Πέτρος χαμογελούσε ως τα αυτιά. Η Αλεξάνδρα σηκώθηκε και, με βιαστικές κινήσεις, άνοιξε την ντουλάπα, πήρε από μέσα μια μαύρη σατέν ρόμπα, την φόρεσε και έφυγε ξυπόλητη προς την κουζίνα. Οι δύο άντρες την ακολούθησαν έρποντας.

-   Μμμμ τι καλό έχει να φάμε; Ρώτησε ενώ καθόταν σταυροπόδι στο στρωμένο τραπέζι. 
-   Έφτιαξα ρολό κοτόπουλο με μελωμένες πατάτες Κυρία όπως σας αρέσει! Απάντησε περήφανα ο Πέτρος.
-   Κάθε σκλάβος στην ειδικότητα του! Είπε κεφάτη καθώς έκανε νόημα στον Πέτρο να σηκωθεί από το πάτωμα και να την σερβίρει.

Η Αλεξάνδρα έτρωγε με όρεξη το περιποιημένο της γεύμα! Ο Πέτρος και ο Μιχάλης στεκόταν γονατιστοί μπροστά της. Το βλέμμα και τον δυο είχε καρφωθεί στα παιχνιδιάρικα πατουσάκια της. Και να τους έδινε λίγο από το φαί που είχαν πληρώσει δεν θα μπορούσαν να φάνε. Τα στομάχια τους είχαν γίνει κόμπος από την ένταση. Η αφέντρα ολοκλήρωσε το γεύμα της και καθώς σηκώθηκε, κάνοντας στράκα τα δάχτυλα, έδειξε στον Πέτρο την μηχανή του καφέ. Έπειτα άραξε στον Καναπέ της σαν βασίλισσα. Ο Μιχάλης την ακολούθησε σαν κουτάβι ενώ ο Πέτρος ετοίμαζε και τον καφέ της.

Αναστέναξε απολαμβάνοντας την πρώτη της γουλιά! Άφησε το ποτήρι και καμάρωσε τους γονατισμένους στα πόδια της σκλάβους. Την κοιτούσαν σαν κουτάβια και κρεμόταν απ τα χείλη της. «Και να σκεφτείς ότι θα μπορούσαν να ναι πατεράδες μου!» Σκέφτηκε χαμογελώντας περήφανα. Αποφάσισε να το τραβήξει ακόμα πιο πολύ.

-   Ξέχασες μήπως κάτι σκουλήκι; Ρώτησε τον Πέτρο σηκώνοντας το φρύδι .
-   Αν εννοείτε την προσφορά μου Αφέντρα φυσικά και όχι απλώς…
-   Απλώς θέλεις παρακάλια; Η ειρωνεία της τσάκιζε κόκαλα.
-   Ο… όχι Αφέντρα μου …
-   Δεν είμαι σου! Μια επιτηδευμένη της φωνή ήταν αρκετή για να του κοπεί η φόρα!
-   Μα… μάλιστα Αφέντρα!
-   Λοιπόν;
-   Η…. ήθελα να πω ότι δεν είχα μέχρι τώρα την ευκαιρία… Αφέντρα!
-   Ε λοιπόν τώρα την έχεις!

Αμίλητος ο Πέτρος έβγαλε από την τσέπη του ένα μάτσο Πεντακοσάρικα. Τα ακούμπησε ένα ένα μπρός στα πόδια της Αλεξάνδρας. Ο Μιχάλης είχε μείνει έκπληκτος. Ο χοντρός σκλάβος είχε αφήσει στην Αφέντρα τους δεκατέσσερα από αυτά τα χαρτονομίσματα!     

-   Που τα βρήκες εσύ τόσα λεφτά; Ρώτησε η Αλεξάνδρα.
-   Χωρίς χρυσό Rolex μπορώ να ζήσω Κυρία, χωρίς εσάς ικανοποιημένη όχι.
-   Να μην ξαναπάρεις τέτοια πρωτοβουλία! Είπε αντί για ευχαριστώ. Μαζί με εσένα μου ανήκει και η περιουσία σου! Εγώ θα αποφασίσω πότε θα ρευστοποιηθεί.
-   Συγνώμη Αφέντρα.
-   Και τώρα αν δεν έχουμε κάτι άλλο ξεκουμπίσου!
-   Ξε ξέρετε Κυρία …
-   Λέγε! Είπε παίρνοντας στο χέρι της τον καφέ.
-   Σήμερα είναι Κυριακή.
-   Το ξέρω ηλίθιε! Ε και;
-   Είχατε πει…  ότι θα….  Ότι θα με ξεκλειδώνατε σήμερα…

Απότομα το ποτήρι προσγειώθηκε στο κεφάλι του, σπάζοντας σε χίλια κομμάτια! Η Αλεξάνδρα κλότσησε στο πρόσωπο τον Πέτρο ξαπλώνοντας ανάσκελα. Η φωνή της θα πρέπει να ακούστηκε ως τα έξω. «Με περνάς για πουτάνα ρε σκουπίδι;» Ούρλιαζε  κλωτσώντας το παχουλό του  σώμα και πατώντας τον κάτω σαν σκουλήκι. «Νόμιζες ότι θα πληρώσεις και θα χύσεις; Τώρα θα σου πω εγώ! Όταν θα βγούμε απ τα μνημόνια θα σε ξεκλειδώσω». Ο Πέτρος σερνόταν στο πάτωμα ουρλιάζοντας σαν πληγωμένο αγρίμι.  Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το όνειρο του είχε χαθεί! Με δυνατούς λυγμούς άρχισε τα παρακάλια.

-   Έλεος Αφέντρα Ελεοοοος…. Δεν ήθελα να σας προσβάλω το ξέρετε. Λυπηθείτε με σας ικετεύω! Πάει ένας μήνας που με έχετε κλειδωμένο. Θα τρελαθώ δεν αντέχω άλλο!

Η Αλεξάνδρα ήξερε τι έκανε. Κάθισε στο καναπέ ήρεμη αφήνοντας τον να ολοκληρώσει το ξέσπασμά του. Ο Μιχάλης παρακολουθούσε όλη αυτή τη σκηνή αμίλητος και τρομαγμένος. Μετά από λίγα  λεπτά, αφού απόκαμε να κλαίει και να εκλιπαρεί, ο Πέτρος είχε μείνει, άδειο σακί, ξαπλωμένος κατάχαμα μπροστά της.

-   Με πρόσβαλες και πρέπει να τιμωρηθείς. Λοιπόν διάλεξε! Πενήντα χτυπήματα με το βούρδουλα η μια ακόμα εβδομάδα κλειδωμένος;
-   Διαλέγω το μαστίγιο Αφέντρα. Απάντησε σοβαρά
-   Χαχαχαχαχαχα! Πίστεψες αλήθεια ότι μπορείς να διαπραγματευτείς!  Η απόφαση μου είναι εκατό χτυπήματα με το βούρδουλα και ένας μήνας φυλακή ακόμα!

Άρπαξε γελώντας τον Πέτρο απ το αυτί και τον έσυρε στο Μπουντρούμι της, χωρίς να δίνει σημασία στα παρακάλια του. Ο Μιχάλης είχε σοκαριστεί από όσα είδε να διαδραματίζονται, μπροστά στα μάτια του.  Όσο και να μην χώνευε τον Πέτρο, όσο και να τον έβλεπε ανταγωνίστηκα δεν μπορούσε να μην τον λυπηθεί ξερώντας τι θα περνούσε στα χέρια της Αλεξάνδρας. Αυτή η γυναίκα δεν ήξερε τι θα πει η λέξη οίκτος και όμως να! Οι δύο άντρες βρίσκονταν παγιδευμένοι στα δίχτυα της γοητείας της. Θέλοντας να διώξει τις μαύρες σκέψεις από το μυαλό του, αποφάσισε να καθαρίσει το πάτωμα από τον καφέ και να μαζέψει το τραπέζι. Έπρεπε κάπως να απασχολήσει το μυαλό του.

Είχε μόλις τελειώσει όταν ο ήχος του κουδουνιού του πάγωσε το αίμα. Έτρεξε στο θυροτηλέφωνο και με τρόμο παρατήρησε στην οθόνη το πρόσωπο της Ματίνας. Με τα κατάμαυρα μαλάκια της ριγμένα πίσω από τα αυτιά και με όλη την δροσιά της νιότης να της ομορφαίνει το πρόσωπο, περίμενε με αγωνία κάποιος να της ανοίξει. Τι θα έκανε τώρα; Αν δεν της άνοιγε άντε να εξηγήσει στην Αφέντρα του γιατί έδιωξε την φίλη της. Αν της άνοιγε, πώς να δικαιολογήσει ότι η φίλη της δεν είναι στο σπίτι;  Αν πάλι έμπαινε στο μαύρο δωμάτιο για να ζητήσει την γνώμη της, ποιος είδε την Αλεξάνδρα και δεν την φοβήθηκε; Ξεφυσώντας απελπισμένα πάτησε τελικά το κουμπί που ανοίγει την εξώπορτα. Μετά από λίγα λεπτά η Ματίνα έμπαινε χαμογελαστή στο διαμέρισμα της φιλενάδας της. Φορούσε ένα γαλάζιο φορεματάκι κοντό ως τα γόνατα και ασορτί peep toe γόβες. 

-   Καλησπέρα Μιχάλη τι κάνεις;
-   Καλησπέρα Ματίνα….. πώς και από δω; Ρώτησε προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του.
-   Έχω κανονίσει με την Αλεξάνδρα βολτίτσα. Αλήθεια δεν είναι εδώ;
-   Εδώ είναι. Είπε κοκκινίζοντας αλλά ξέρεις….
-   Ξέρω! Είπε ειρωνικά και κάθισε στον καναπέ σταυρώνοντας τα πόδια. Έχει πάλι συζήτηση στο μαύρο δωμάτιο με τον θείο Πέτρο Σωστά; Ας είναι θα την περιμένω.

Ο Μιχάλης κοιτούσε την Νεαρή φοιτήτρια του λες και έβλεπε φάντασμα! Εκείνη του χαμογελούσε παίζοντας μαζί του. Έβγαλε της γόβες της, τάχα αδιάφορα.

-   Καφέ θα πιούμε;   Τον ρώτησε…..


 

 Part 11


   Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν η Αλεξάνδρα ζήτησε να φύγουν. Κανείς δεν διαφώνησε με την επιθυμία της. Προπάντων η Ελένη που είχε αγανακτήσει να βλέπει την ντίβα φίλη της να μονοπωλεί την προσοχή της παρέας. Μπήκαν και οι τέσσερις στο αυτοκίνητο του Μιχάλη. Σε όλη την διαδρομή η Αλεξάνδρα χάζευε, κάπως μελαγχολικά το ηλιοβασίλεμα. Δεν είχε άλλη διάθεση, να παίξει με τα αισθήματα των συνεπιβατών της και αφού κανείς από αυτούς δεν τολμούσε να πάρει πρωτοβουλία για συζήτηση, μόνο το ραδιόφωνο ήταν αυτό που ακουγόταν. Είχε σχεδόν βραδιάσει όταν έφτασαν στο σπίτι της Αλεξάνδρας. Βγήκε από το Audi κάνοντας νόημα στην Ματίνα να την ακολουθήσει.   

-   Μισέλ εμείς εδώ κατεβαίνουμε. Εσύ θα πάς την Ελένη στο σπίτι της, δεν είναι μακριά μέχρι το Ίλιον. Προσέθεσε ειρωνικά.  Ματίνα
        θα ανέβεις πάνω ε; 
-   Φυσικά αγάπη μου. Απάντησε λιγάκι μαγκωμένος.

Οι κοπέλες αλληλοχαιρετήθηκαν και το αυτοκίνητο  ξεκίνησε. Είχαν μείνει πλέον μόνοι. Ο Μιχάλης οδηγούσε σιωπηλός. Βιάζονταν να αφήσει την Ελένη σπίτι της και να επιστρέψει στην Αφέντρα του. Δεν μπορούσε ούτε στιγμή μακριά της. Κάθε λεπτό που περνούσαν χώρια του φαινόταν χαμένος χρόνος. Η Ελένη αποφάσισε να σπάσει την σιωπή.

-   Σε ταλαιπωρώ ε;
-   Όχι βρε Ελένη μου σιγά το πράγμα. Παρά τις προσπάθειές του, ο Μιχάλης δεν κατάφερε να γίνει πιστευτός.   

Η Ελένη δεν βρήκε τίποτα καινούργιο για να συνεχίσει την κουβέντα. Τα δύο θύματα της άκαρδης καλλονής, συνέχισαν το δρομολόγιο τους, στην σκοτεινιασμένη, καλοκαιρινή πρωτεύουσα, σιωπηλοί, βασανισμένος ο καθένας του από τις δικές του σκέψεις. Η Ελένη έψαχνε να βρει κάτι για να σπάσει τον πάγο. Ο Μιχάλης, έχοντας καταλάβει το δειλό της φλερτ, έψαχνε τρόπο να το αποφύγει, όσο πιο διακριτικά μπορούσε. Ξαφνικά ένας τρόμος τον κυρίευσε. Μήπως όλη αυτό η διαδρομή ήταν ένα τεστ; Μήπως η Αφέντρα του τον έβαλε επίτηδες να πάει την φίλη της στο σπίτι του με σκοπό να μείνουν μόνοι, για να τον δοκιμάσει; Προσπάθησε να ηρεμίσει και αποφάσισε. Στη πρώτη κίνηση, που τυχόν θα έκανε η Ελένη, θα της έκοβε την φόρα μία και καλή! Έφθασαν έξω από το σπίτι της.

-   Ευχαριστώ πολύ για όλα Μιχάλη μου.
-   Σιγά το πράγμα βρε Ελένη μου. Επανέλαβε την προηγούμενη του φράση αγχωμένος. 
-   Ε όχι μόνο για την βόλτα. Είναι και το μάθημα. Συνέχισε η Ελένη χαμογελώντας πονηρά.
-   Την Αλεξάνδρα θα πρέπει να ευχαριστήσεις για αυτό. Απάντησε σοβαρά
-   Δεν της χαλάς ποτέ χατίρι έ; Απάντησε η Ελένη νευριασμένα.
-   Δεν της αξίζει;
-   Αυτό που σου αξίζει εσένα ξέρεις τι είναι; Απάντησε κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα μάτια . Μια γυναίκα που σε σέβεται και δεν σε ξεφτιλίζει με τα καμώματα της. Μία γυναίκα που νοιάζεται για σένα και δεν σε εκμεταλλεύεται. Σαν πολύ ψηλά την έχεις την φιλενάδα μου και φοβάμαι ότι θα προσγειωθείς απότομα. Και χαϊδεύοντας του το μάγουλο συνέχισε. Αν σε είχα εγώ δεν θα σου φερόμουν σαν σκουπίδι.
-   Αυτό που μου αξίζει είναι κάτι παραπάνω από μία άσχημη στην όψη και στην ψυχή γυναικούλα, που κοιτάζει πώς να φάει τον άντρα της φίλης της. Απάντησε οργισμένος κατεβάζοντας της το χέρι. Της άνοιξε την πόρτα κόβοντας έτσι την συζήτηση.

Η Ελένη κατέβηκε από το αμάξι και βρόντηξε την πόρτα κλείνοντας την πίσω της. Η νύχτα, σύμμαχος πολλές φορές των πικραμένων, έκρυψε τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάτια της. Ο Μιχάλης δεν σκοτιζόταν και πολύ. Ένιωθε περισσότερο να ξεφορτώθηκε ένα βάρος από πάνω του. Ξεκίνησε βιαστικός για το σπίτι της Αφέντρας του.

Στην εξώπορτα βρήκε την Ματίνα. Έφευγε την ώρα που εκείνος ερχόταν. Τα κατάμαυρα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και η όψη της ταλαιπωρημένη σαν να είχε υποστεί ξυλοδαρμό. Προσπέρασαν ο ένας τον άλλο δίχως να ανταλλάξουν λέξη. Το διαμέρισμα της Αλεξάνδρας άστραφτε από καθαριότητα. Ήταν προφανές ότι ο Πέτρος είχε κάνει πολύ καλή δουλειά. Στον πάγκο της κουζίνα ήταν παρατημένα κάτι πενηντάευρα. ¨Πού τα βρίσκει τόσα λεφτά αυτός ο τύπος;¨ Αναρωτήθηκε. Προχώρησε προσεκτικά προς τα μέσα. Στο δωμάτιο της Αλεξάνδρας βρήκε την Αφέντρα του ξαπλωμένη πλάγια στην άκρη του μεγάλου κρεβατιού της. Το λίγο φώς από το πορτατίφ έπεφτε πάνω στο σχεδόν γυμνό κορμί της. Το θέαμα του έκοψε τα πόδια! Η Αφέντρα του φορούσε μοναχά ένα λευκό εσώρουχο κορδόνι εξίσου μικροσκοπικό με το μαγιό της. Η chastity device τη θύμισε την θέση του με τον πιο επώδυνο τρόπο. Γονάτισε και έμεινε αμίλητος να την θαυμάζει.

-   Μιχάλη εσύ; Τον ρώτησε με τρυφερή φωνή.
-   Μάλιστα Αφέντρα!
-   Έλα στο κρεβάτι.
-   Είμαι με τα ρούχα της θάλασσας Αφέντρα.
-   Έλα. Διέταξε μιλώντας με παράπονο.

Ποτέ στην ζωή του δεν είχε ονειρευτεί τόσο ευτυχία! Ξαπλωμένος στο κρεβάτι με την Αφέντρα του κουλουριασμένη μέσα στα μπράτσα του. Το καυτό της κορμί εφάρμοσε στο δικό του. Η Υπέροχη μυρωδιά των μαλλιών της πλημμύριζε τα ρουθούνια του. Τα χέρια του οδηγήθηκαν, από τα δικά της, στα ζουμερά της στήθη. Ακούμπησε ταυτόχρονα  τις πατούσες τις, απαλά, επάνω στα πέλματα του.  Όσο και να υπέφερε από την συσκευή δεν μπορούσε να θυμηθεί στιγμή στη ζωή του που ήταν τόσο ευτυχισμένος.

-   Πως πήγε; Τον ρώτησε.
-   Ξέρετε Αφέντρα…
-   Ξέρω, η Ελένη στην Έπεσε.
-   Μα πώς…;
-   Για αυτό σε έβαλα να την πάς σπίτι. Για να στην πέσει και να την φτύσεις.
-   Της Μίλησα άσχημα ξέρετε.
-   Δεν πειράζει.
-   Μα είναι φίλη σας.
-   Δεν έχω φίλους εγώ. Δεν με αγαπάει κανείς! Ανάθεμα την ομορφιά μου. Οι άντρες με ποθούν και οι γυναίκες με ζηλεύουν. Για αυτό κι εγώ της ταπεινώνω. Ακούς; Είμαι μόνη μου! Πάντα μόνη μου ήμουν, κανείς δε μ αγαπάει.
-   Σας αγαπώ εγώ Αφέντρα μου. Είπε με βουρκωμένα τα μάτια.
-   Τότε θα υποφέρεις. Είπε και έσφιξε τα χέρια του στο στήθος της.

Έμειναν έτσι όλη την νύχτα. Κοιμήθηκε στην αγκαλιά του με το κορμί της κολλημένο επάνω στο δικό του να τον καίει σαν φωτιά. Ήταν απίστευτο! Αυτή η γυναίκα είχε βρει τρόπο να τον βασανίζει ακόμη και στον ύπνο της!   Όλο το βράδυ έμεινε ξάγρυπνος να υποφέρει κλειδωμένος στη φυλακή της, κοιτώντας την να κοιμάται σαν πουλάκι.   

       

Χτύπησε το κουδούνι της επάνω πόρτας και ετοιμάστηκε να γονατίσει με το άνοιγμα της. Ωστόσο μια έκπληξη τον περίμενε.  Αντί για την Αλεξάνδρα, την πόρτα άνοιξε ο κοντόχοντρος μεσήλικας, που της είχε προσφέρει χρήματα την προηγούμενη μέρα. Ήταν ντυμένος με μια γελοία πόδια και φορούσε φακιόλι στο κεφάλι και γάντια καθαρίστριας . Ασυναίσθητα, ο Μιχάλης, γέλασε ελαφρά, προκαλώντας το οργισμένο βλέμμα του αμίλητου άγνωστου.   

-   Ότι κοροϊδεύεις στη ζωή το λούζεσαι Μιχαλάκη! Πρόσεχε γιατί πολύ εύκολα μπορείς να βρεθείς στη θέση του!

Ακούστηκε η αυστηρή φωνή της Αλεξάνδρας, που φορώντας ένα λευκό μίνι φορεματάκι παραλίας καθόταν σταυροπόδι στον καναπέ της. Στο άκουσμα της Αφέντρας, αυτόματα, και οι δύο γονάτισαν και κόλλησαν τα μέτωπά τους στο πάτωμα. Η Αλεξάνδρα χαμογέλασε, ικανοποιημένη από την συμπεριφορά των σκλάβων της.

-   Για ελάτε εδώ πουλάκια μου! Είπε με γλυκιά φωνή. Για πλησιάστε!

Μπουσουλώντας, οι δύο άντρες πλησίασαν, δειλά, στα πέλματα της πανέμορφης φοιτήτριας. Στάθηκαν μπροστά της, πάντα γονατιστοί.

-   Δεν σας έχω συστήσει. Ο Πέτρος, οικιακός μου σκλάβος και χορηγός μου και ο Μιχάλης, ασκούμενος δούλος μου. Τρίψτε τώρα της μυτούλες σας σαν καλά κουταβάκια.

Η γλυκιά, σαν μέλι, φωνή της Αλεξάνδρας έλεγε λόγια που έσταζαν φαρμάκι! Οι δύο υποτακτικοί της, ούτε που σκέφτηκαν να μην την υπακούσουν. Το νεανικό γέλιο της αντήχησε στο σαλόνι, καθώς έβλεπε ανθρώπους, που η ηλικία τους θα επέβαλε κανονικά να τους μιλά στον πληθυντικό, να ξεφτιλίζονται μπροστά της απλώς και μόνο για να ικανοποιήσουν ένα της καπρίτσιο!

-   Πέτρο θα πάμε με τον Μιχάλη παραλία. Εσύ θα μείνεις εδώ και θα τελειώσεις το καθάρισμα. Χθες λούφαρες οπότε θα κάνεις γενική σήμερα. Θέλω να αστράφτουν όλα όταν επιστρέψω, αλλιώς αλλοίμονο σου! Τα λεφτά θα μου τα αφήσεις στο γνωστό σημείο δεν θέλω τώρα, πληρώνει ο μαλάκας. Στράφηκε προς τον Μιχάλη.  Πάμε;
-   Αφέντρα, αγόρασα ένα δώρο για σας, ως ελάχιστο δείγμα υποταγής, αν δεν έχετε αντίρρηση θα ήθελα να σας το προσφέρω.

Ο Μιχάλης, από ζήλεια προς τον Πέτρο, αποφάσισε να παίξει το χαρτί του δώρου μπροστά του. Ακόμα και τώρα, εντελώς υποταγμένος,  δεν έπαυε να είναι ένα αρσενικό που διεκδικεί την πρώτη θέση στην καρδιά της αγαπημένης του. Είδε ότι η Αφέντρα του δεν έφερε αντίρρηση, περίεργη καθώς ήταν να δει το νέο της δώρο, και έβγαλε από την τσέπη του το βελούδινο κουτάκι του κοσμηματοπωλείου. Αφαίρεσε δειλά την παντοφλίτσα από το δεξί της πέλμα και προσεκτικά πέρασε στο υπέροχο μεσαίο δαχτυλάκι της, το πανάκριβο toe ring. H υπέροχη μυρωδιά, δέρμα ποδιών και ενυδατική κρέμα φράουλα, τον συνεπήρε και τον τυράννησε ξανά, κλεισμένος καθώς ήτανε στην chastity device. Χαλάλι! Η λατρεμένη του Αφέντρα χαμογελούσε ενθουσιασμένη κοιτώντας τα διαμάντια. 

-   Βλέπεις τώρα γιατί, μετά από τόσο καιρό κοντά μου ακόμα να ξεκολλήσεις από την θέση της υπηρέτριας. Κατσάδιασε τον Πέτρο.
-   Μάλιστα Αφέντρα Αλεξάνδρα! Από δω και στο έξις θα δουλεύω πιο σκληρά για να σας προσφέρω όσα σας αξίζουν!
-   Μπα μην σκας. Απάντησε χαιρέκακα. Ο πραγματικός λόγος που δεν θα ανέβεις ποτέ στο κρεβάτι μου είναι ότι είσαι κακάσχημος!

Χαστούκισε και έφτυσε κατάμουτρα τον σαστισμένο Πέτρο. Σηκώθηκε και περπάτησε προς την εξώπορτα με το Μιχάλη να την ακολουθεί σαν σκυλάκι.

Στο αυτοκίνητο του Μιχάλη, καθ οδών προς την θάλασσα, η Αλεξάνδρα δοκίμαζε τις οδηγικές ικανότητες του καινούργιου της υποτακτικού.  Έκανε πίσω το κάθισμα του συνοδηγού, όπου καθότανε, και έβαλε τις ολόγυμνες πατουσίτσες της να αναπαυθούν επάνω στο ταμπλό. Καμωνόταν ότι χάζευε το καινούργιο της δωράκι, ενώ στην πραγματικότητα διασκέδαζε παρατηρώντας τον Μιχάλη να κοιτά τα ποδαράκια της λιγωμένος. Το air condition του Audi λειτουργούσε κανονικά, ωστόσο ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι στους κροτάφους του. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Εκτός από το  toe ring τα λαχταριστά ποδαράκια της Αλεξάνδρας, που είχαν νύχια βαμμένα ροζ εκείνη την μέρα, είχαν για στολίδι τους και την μικρή αλυσιδίτσα με αυτό που στα μάτια του φάνταζε σαν το κλειδί του παραδείσου!  Το μικρό κλειδάκι από το λουκέτο της συσκευής αγνότητας που εδώ και λίγες ώρες φορούσε και είδη είχε αρχίσει να επιδρά στην ψυχοσύνθεση του! Κάθε του σεξουαλική σκέψη, κάθε διέγερση της λίμπιντο του, έφερνε ασυνείδητα στο μυαλό του την εικόνα των πελμάτων της, κάνοντας τον να τα λατρεύει ακόμη πιο πολύ. ¨Είχε δίκιο¨ σκέφτηκε ¨Με κρατάει αιχμάλωτο τώρα, στα πόδια της¨!

-   Θα πάμε στο καλαμάκι. Είπε κοφτά. Με περιμένουν οι φίλες μου από την σχολή; Ξέρεις η Ματίνα και η Ελένη. Κανόνισε να με κάνεις ρεζίλι!
-   Μπορώ να ρωτήσω ως τι θα συστηθώ Αφέντρα; 
-   Αγάπη μου.
-   Ορίστε; Ρώτησε αποσβολωμένος.
-   Λέω αγάπη μου! Για σήμερα το απόγευμα, θα με προσφωνείς ¨ Αγάπη μου¨. Δεν νομίζω να σε χαλάει. Οι φίλες μου δεν ξέρουν ότι είμαι Dominatrix οπότε θα παριστάνουμε το ζευγάρι.
-   Μάλιστα Αφέ…. Ήθελα να πω Αγάπη μου. Απάντησε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.
-   Μη παίρνεις θάρρος! Είπε αυστηρά. Δεν θα κρύψουμε την αλήθεια. Ότι σε έχω δηλαδή του χεριού μου. Απλώς θα μιλάς και θα φέρεσαι όπως ένας ερωτευμένος, κανονικός άντρας που τον έχει η κοπέλα του σήκω σήκω κάτσε κάτσε. Κατανοητών; 
-   Μάλιστα Αφέντρα.
-   Και μην διανοηθείς να με φιλήσεις!
-   Μάλιστα Αφέντρα. Επανέλαβε.

                                                                                     

-   Μάνο; Μάνο! Ρε φίλε σύνελθε! Πω! Κοίτα πως τον κατάντησε! Ο Σταμάτης προσπαθούσε να συνεφέρει τον τσακισμένο συνοδοιπόρο του ενώ με ένα κομμάτι χαρτί καθάριζε τους χυμούς της Όλγας από το πρόσωπο του.
-   Μμμ, ναι καλά είμαι, λίγο νερό φέρε μου σε παρακαλώ.

Ο Σταμάτης πήρε το δίσκο με τους μισοτελειωμένους καφέδες και τα ποτήρια του νερού και επέστρεψε με ένα πλαστικό ποτήρι, γεμάτο κρύο νερό. Του έδωσε να πιεί και τον βοήθησε να καθίσει στον καναπέ. Του έκανε αέρα με ένα περιοδικό μέχρι να συνέλθει.

-   Καλά ρε φίλε γιατί μου έφερες άλλο ποτήρι; Της Όλγας ήταν σχεδόν γεμάτο.
-   Ακούμπησαν χείλη Αφέντρας σ αυτά. Είπε και πέταξε το άδειο πλαστικό ποτήρι να καεί στο αναμμένο τζάκι.
-   Έχεις τουλάχιστον τίποτα γλυκό να φάμε στη ζούλα, έστω λίγη ζάχαρη. Δεν πρόλαβα να φάω και πρωινό και δεν θα την παλέψω μέχρι αύριο.
-   Να σου πω, καινούργιος σκλάβος είσαι;
-   Δύο μήνες είμαι με την Όλγα. Εσύ;
-   Φαίνεσαι! Δεν πρόλαβε να φύγει η Κυρία σου και έγινες ανυπάκουος. Εγώ είμαι στην υπηρεσία της Αφέντρας Εύης τρία χρόνια τώρα.
-   Ε καλά, μια μπουκιά είπα να βάλω στο στόμα μου, δεν θα το μάθουν.
-   Δεν έχει σημασία! Η Αφέντρες είπαν να μην φάμε και δεν θα φάμε! Θα σε καρφώσω άμα μου ξαναπείς τέτοια κουβέντα.

Ο Μάνος έβλεπε στο, απότομα σοβαρευμένο, βλέμμα του Σταμάτη ότι έλεγε αλήθεια. Θαύμασε και παράλληλα τρόμαξε με την απόλυτη πειθαρχία που, ποιος ξέρει με τι τρόπους, είχε επιβάλει επάνω του η γοητευτική καστανομάλλα. Όχι μόνο δεν σκέφτηκε, ούτε στιγμή, να παραβιάσει την σκληρή διαταγή της αλλά απέκρουε με αγανάκτηση κάθε φωνή που του πρότεινε κάτι τέτοιο! «Έτσι θα καταντήσω κι εγώ;» συλλογίστηκε. Συνειδητοποίησε ότι ο Σταμάτης πάνω από άντρας, που θα μπορούσε να δείξει μια κάποια αλληλεγγύη, ήταν σκλάβος της Αφέντρας του και αποφάσισε να μην ανοιχτεί και πολύ μαζί του. Σηκώθηκε όρθιος και του πρότεινε να αρχίσουν της δουλειές. Πράγμα που, ο Σταμάτης, δέχθηκε με χαρά. Χωρίς πολλές κουβέντες λοιπόν οι δύο πεινασμένοι σκλάβοι ξεκίνησαν γενική φασίνα! Σκούπισαν, σφουγγάρισαν, έτριψαν τα πατώματα, ξεσκόνισαν τα έπιπλα καθάρισαν μέχρι και την αυλή από το χιόνι! Ενώ για το τέλος άφησαν το καλύτερο. Τακτοποίησαν με μεγάλη προσοχή τα ρούχα των γυναικών που λάτρευαν και γυάλισαν με την γλώσσα, ώρα πολλή,  τα γοβάκια πού είχαν φέρει οι δύο αμαζόνες, ρουφώντας στα κλεφτά, πότε πότε, την θεσπέσια μυρωδιά τους.

Την ίδια ώρα η Εύη και η Όλγα απολάμβαναν, στην καλύτερη ταβέρνα της Αράχοβας, ένα λουκούλλειο γεύμα. Έτρωγαν ευχαριστημένες τα λαχταριστά εδέσματα και πίνοντας κόκκινο κρασί συζητούσαν γελαστές τα σημερινά τους κατορθώματα.     

-   Πω πω Εύη μου, τελικά ήταν καλύτερο από ότι περίμενα. Τελικά είχες δίκιο να που ήθελες να σμίξουμε τα δουλικά μας.
-   Εεεεμ να την ακούς την έμπειρη.
-   Δεν ξέρω πώς να σε ευχαριστήσω που μου έδειξες αυτό το δρόμο φιλενάδα. Ο Μάνος είναι η καλύτερη σχέση που είχα ποτέ.  Από το που του φόρεσα την chastity device δε, άλλο πράγμα! Ότι θέλω τον κάνω!
-   Και που να κλείσει και κανένα εξάμηνο κλειδωμένος, σκυλάκι θα σου γίνει φιλενάδα σκυλάκι.
-   Αχ κολλητούλα μου σε ευχαριστώ!
-   Ε! Μια γυναικάρα σαν εσένα, με τέτοια αριστοκρατική ομορφιά και να μην είναι Αφέντρα; Α-πα-ρα-δε-κτο!
-   Ειδικά μετά τα σημερινό δεν κρατιέμαι, θέλω να υποτάξω όλους τους άντρες του κόσμου.
-   Και ποίος μας εμποδίζει να το κάνουμε;

Κλείνοντας της το μάτι η Εύη, χτύπησε τα δάχτυλα της, κάνοντας νόημα στον ψηλό μελαχρινό υπεύθυνο του εστιατορίου, που όση ώρα έτρωγαν, την έγδυνε με τα μάτια. Εκείνος  έστειλε αμέσως τον πιτσιρικά σερβιτόρο.

-   Ορίστε.
-   Λογαριασμό! Διέταξε μονολεκτικά.
-   Έγινε. Είπε ο Σερβιτόρος και έκανε να φύγει.
-   Έλα δώ! Δεν λέμε έγινε, λέμε μάλιστα!  Είπε η Εύη κοιτώντας βλοσυρά στα μάτια τον σερβιτόρο που τα έχασε.
-   Εεε Μάλιστα. Είπε ο νεαρός με φωνή που έτρεμε 
-   Μάλιστα τι;
-   Εεεε.
-   Μάλιστα Κυρία! Είπε η Εύη προτού προλάβει αυτός να μιλήσει. Τα αμυγδαλωτά της μάτια τον κάρφωσαν επίμονα μέχρι να κατεβάσει το βλέμμα νικημένος.
-   Μάλιστα κυρία. Ψιθύρισε.
-   Καλύτερα! Και τώρα φώναξε μου το αφεντικό σου.

Η Όλγα μετά βίας κρατούσε τα γέλια της. Ο σερβιτόρος πήγε στον υπεύθυνο και παρόλο που η ομιλία τους δεν ακουγόταν,  φαινόταν σαν κάτι να του εξηγεί. Εκείνος εμφανώς τσαντισμένος τον κατσάδιασε με κουβέντες που, οι δύο Αμαζόνες δεν ήταν δυνατό να ακούσουν. Στο τέλος άρπαξε την απόδειξη από τα χέρια του και πλησίασε προς το τραπέζι.

-   Κυρίες μου, επιτρέψτε μου να απολογηθώ για την αναίδεια του προσωπικού. Το γεύμα σας από το κατάστημα.
-   Συνήθως οι άντρες μας ζητάνε συγνώμη γονατιστοί, αλλά ας είναι. Είπε η Εύη φλερτάροντας τον. Αλλά ας είναι.
-   Θα έπρεπε. Συνέχισε ο υπεύθυνος. Που αφήνουν δύο τόσο γοητευτικές γυναίκες ασυνόδευτες.
-   Εγώ τους είπα. Είπε η Εύη σοβαρά. Τους έβαλα να μου σφουγγαρίσουν το πάτωμα και βγήκα με την φίλη μου για φαγητό.

Ο άγνωστος άντρας τα έχασε με τον δυναμισμό της Εύης και έμεινε αμίλητος. Οι δύο γυναίκες σηκώθηκαν και φόρεσαν γελαστές τα παλτά τους. Προτού βγουν από το μαγαζί τις πρόλαβε βιαστικά στην πόρτα.

-   Θα σας ξαναδώ κυρία μου; Ρώτησε με λαχτάρα την Εύη.
-   Αν περάσεις την αποψινή βραδιά ξεροσταλιάζοντας από μπαράκι σε μπαράκι. Ίσως! Είπε και κατευθύνθηκε με την Όλγα προς το αυτοκίνητο.
   

Φθάνοντας στο εξοχικό του Σταμάτη , η τραγωδία πλησίαζε στη λύση της. Οι δύο γυναίκες μπήκαν άνετες μέσα και άφησαν τους εραστές τους να κουβαλήσουν τις αποσκευές τους. Η Εύη ξενάγησε την φίλη της στο χώρο και έπειτα από λίγο κάθισαν στον καναπέ. Ο Μιχάλης σαν καλώς οικοδεσπότης προσφέρθηκε να ετοιμάσει καφέ ενώ ο Μάνος βάλθηκε να ανάψει το τζάκι. Και οι δύο προτίμησαν να παραστήσουν τους ιππότες, εξυπηρετώντας όσο καλύτερα γίνεται τις κυρίες της παρέας, ελπίζοντας να προλάβουν ακόμα μια εξευτελιστική  εντολή.

- Κοίτα κοίτα χάλια! Δέκα μέτρα περπάτησα στο χιόνι και οι καινούργιες μου μπότες λερώθηκαν ήδη.
- Πρέπει να καθαριστούν αμέσως φιλενάδα, αλλιώς μπορεί να αφήσει σημάδι.
- Αυτό νομίζω ότι είναι δική σου δουλειά. Είπε η μελαχρινή αφέντρα στον Μάνο που κοκκίνισε από ντροπή.

Εκείνος προσπάθησε να σώσει λίγη από την αξιοπρέπεια του και να κρατήσει τα προσχήματα.  Ξεροκατάπιε κοιτώντας την Κυρία του παρακλητικά και προσπάθησε να κρύψει από την Εύη την ταραχή του. Μάταιος κόπος! Η όμορφη καστανομάλλα τον κοιτούσε με ειρωνικό βλέμμα και η Όλγα αγνοούσε τα απελπισμένα του σινιάλα να σταματήσει αυτό το παιχνίδι.

-   Βγάλτες αγάπη μου. Θα τις πάω στο μπάνιο και θα βρω ένα βετεξ να…
-   Όχι όχι όχι! Θα τις καθαρίσεις όπως και στο σπίτι! Τον έκοψε η όλγα.
-   Σε παρακαλώ. Ψιθύρισε χαμηλόφωνα o Μάνος κόκκινος σαν πατζάρι.
-   Γονάτισε και γλύψε αμέσως! Είπε η Όλγα σε αυστηρό τόνο. Δεν θέλεις να θυμώσω.
-   Μην ανησυχείς Μάνο μου. Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι. Με την φιλενάδα μου εκτός του ότι τα λέμε όλα. Έχουμε και πάρα μα πάρα πολλές ομοιότητες. Άσε να σου δείξω. Σκλάβε στα πόδια μου τώρα!

Ο Σταμάτης που όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσε αποσβολωμένος την σκηνή. Τσακίστηκε να πάει κοντά στην Εύη. Γονάτισε μπροστά της και πήρε τη στάση αναμονής βάζοντας τα χέρια πίσω από την πλάτη του και καρφώνοντας αμίλητος τα μάτια στα τακούνια τους. Όχι ότι θα είχε καμία διαφορά αν το ήξεραν από πριν. Αλλά τώρα, οι δύο υποτακτικοί, καταλάβαιναν ότι όλη αυτή ή φιλική εκδρομή ήταν μια πρόφαση. Ο πραγματικός σκοπός του ταξιδιού ήταν οι δύο αφέντρες να σμίξουν τους σκλάβους τους και να περάσουν ένα σαββατοκύριακο απόλυτης γυναικείας κυριαρχίας. 

-   Μου φαίνετε ότι και οι δικές μου σόλες θέλουν καθάρισμα. Πιασε δουλειά σκουλήκι! Διέταξε η Εύη  κουνώντας ελαφρά το δεξί της παπούτσι.

Ο Σταμάτης, σαν παλαιότερος σκλάβος, ήξερε ότι οι διαταγές της αφέντρας του δεν έπρεπε να μένουν ανεκτέλεστες για κανένα λόγο! Χωρίς ίχνος δισταγμού λοιπόν, άρχισε να καθαρίζει με την γλώσσα του τα μποτάκια της αφέντρας του που με ικανοποίηση κοιτούσε τον εξευτελισμού του άντρα της. Ο Μάνος, ερεθισμένος από την κατάσταση και από την κυρία του που καθόταν σταυροπόδι απέναντι του επιβλητική και πανέμορφη,  άφησε κατά μέρος τους δισταγμούς και σύρθηκε προς τις μπότες της Όλγας. Μια έκπληξη όμως τον περίμενε. Πλησιάζοντας το χείλη του στη σόλα της δεξιάς μπότας, η Όλγα του ρίξε στη μούρη μια κλοτσιά τόσο δυνατή που τον γκρέμισε ανάσκελα στο πάτωμα.

-   Αυτό επειδή άργησες! Πήγαινε να φέρεις τους καφέδες.

Ο Μάνος τρομαγμένος, υπάκουσε τρέχοντας προς την κουζίνα. Οι δυο φιλενάδες απολάυσαν το καφεδάκι τους ενώ οι άντρες τους γονατιστοί τους καθάριζαν με την γλώσσα τα υποδήματα. Το όλο σκηνικό τις είχε εξιτάρει σε αφάνταστο βαθμό και αυτό μεταφραζόταν σε βρισιές, φτυσίματα και χαστούκια στα υποταγμένα αρσενικά κάθε φορά που, κατά την κρίση των κοριτσιών πάντα, έκανα κάτι λάθος. Σκουλήκια τους ανέβαζαν, σκουπίδια τους κατέβαζαν χωρίς αυτοί να τολμούν ούτε να τις κοιτάξουν. Ο εξευτελισμός τους γινόταν όλο και πιο έντονος καθώς οι Κυρίες ερεθίζονταν από την κατάσταση όλο και περισσότερο και τα χτυπήματα του γινόταν όλο και δυνατότερα. 

-   Σόρυ φιλενάδα αλλά δεν κρατιέμαι. Είμαι η Εύη καθώς, τραβώντας από τα αυτιά τον Σταμάτη,  άρχισε να τρίβει το πρόσωπο του στο cameltoe της.
-   Δε πειράζει καλή μου, και εγώ τελειώνω πάντα στη μούρη του Μάνου.

Με μια ακόμη κλωτσιά, στο στήθος αυτή την φορά ο Μάνος βρέθηκε ξανά στο πάτωμα. Σηκώθηκε όρθια, έλυσε την χοντρή δερμάτινη ζώνη της και κατέβασε το παντελόνι ως τις μπότες. Έκανε, με μια αυστηρή ματιά, νόημα στον σκλάβο της να πλησιάσει. Τραβώντας τον με βία από τα μαλλιά του έβαλε το κεφάλι στον καναπέ και το κορμί καθιστό στο πάτωμα. Έκατσε επάνω στο πρόσωπο του, κόβοντας του την ανάσα και επιδόθηκε σε ένα απολαυστικότατο facesitting.   
-   Για αυτό φοράω σπάνια βρακί. Είπε η Εύη βαριανασαίνοντας από την καύλα. Με ένα καλό κολάν χύνεις στη φάτσα του σκλάβου σου χωρίς ταλαιπωρία.   
-   Δεν βαριέσαι φιλενάδα. Μια χαρά είναι και το τζίν. Κάτσε φρόνιμα!

Ο έρημος ο Μάνος, που κάτω από τα σκέλια της δυναμικής αφέντρας δεν μπορούσε να πάρει ούτε μια ανάσα, σπαρταρούσε κοντεύοντας να πάθει ασφυξία. Φουρκισμένη που της χαλούσε την ηδονή, η Όλγα, βύθισε τα τακούνια της στους μηρούς του πονώντας τον αβάσταχτα. Άρχισε να κουνά μπρός πίσω την μεσογειακή της λεκάνη, συντρίβοντας άκαρδα από κάτω της τον δούλο της,  καθώς κόντευε να τελειώσει. Την ίδια ώρα ο Σταμάτης είχε καταντήσει, άθελα του, σερβιέτα της Εύης. Οι οργασμοί των δύο γυναικών δεν άργησαν να έρθουν.  Οι δύο αμαζόνες τελείωσαν σχεδόν ταυτόχρονα και με μεγάλη ένταση, υγραίνοντας τοα πρόσωπα των εραστών τους. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ηρεμίας η Όλγα σηκώθηκε χαμογελαστή και κούμπωσε το εφαρμοστό τζίν της.     

-   Ουφ! Ο Οργασμός μου άνοιξε την όρεξη! Έχει τίποτα να τσιμπήσουμε;

Ο Σταμάτης κοίταξε με απελπισία την Εύη στα μάτια κάνοντας της νόημα ότι το ψυγείο είναι άδειο. Εισέπραξε ένα γερό σκαμπίλι από την αμίλητη αφέντρα του. Πιο κει ο Μάνος, σωριασμένος στο πάτωμα, πάλευε να βρει την ανάσα του.

-   Λέω να φάμε έξω φιλενάδα. Η Αράχοβα έχει υπέροχες ταβέρνες. Τι λες;
-   Έγινε. Απάντησε η Όλγα.

Η Εύη στράφηκε στον ταπεινωμένο της σύντροφο. 

-   Εγώ και η Όλγα θα πάμε να φάμε έξω. Εσείς θα μείνετε εδώ και μέχρι να επιστρέψουμε, τα ρούχα μας θα έχουν ταχτοποιηθεί και αυτό το αχούρι θα αστράφτει από καθαριότητα. Και επειδή μου φαίνετε ότι λίγη δίαιτα θα σας κάνει καλό, μέχρι αύριο το πρωί δεν θα φάτε απολύτως τίποτα. Έχεις κάτι να πεις σκουλήκι;

Αντί για απάντηση ο Σταμάτης σήκωσε τα χέρια, καθώς ήταν γονατιστός, και της έδωσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και την χρεωστική του κάρτα. Οι δύο φιλενάδες φόρεσαν τα πανωφόρια τους και πιασμένες αγκαζέ ξεκίνησαν για την πόλη. Έκλεισαν την πόρτα του εξοχικού αφήνοντας  πίσω τους, τους δύο ανθρώπους που είχαν μόλις ισοπεδώσει για το χατίρι του μουνιού του. 
 

Ακριβώς στις δέκα το πρωί του Σαββάτου το αυτοκίνητο του Σταμάτη βρισκόταν κάτω από το σπίτι της Όλγας. Εκείνη και ο Μάνος περίμεναν με την Μικρή βαλίτσα της στην Άκρη του πεζοδρομίου. Ήταν πραγματικά εκθαμβωτική εκείνη την μέρα! Το στενό της τζίν τόνιζε τέλεια της καμπύλες της όπως και το μαύρο μακρυμάνικο κορμάκι – στρινγκ. Το στυλ της αγριογκόμενας συμπληρωνόταν από ένα πέτσινο μαύρο μπουφάν και από ένα ζευγάρι μαύρες ψηλοτάκουνες μπότες, ψηλές ως το γόνατο και φορεμένες φυσικά έξω από το παντελόνι. Και η Εύη όμως δεν πήγαινε πίσω. Κινούμενη σε πιο casual επιλογές είχε φορέσει ένα λευκό μάλλινο ζιβάγκο και ένα μαύρο κολάν με εντονότατο cameltoe. Κατέβηκαν από το αμάξι και έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις.

-   Εσύ είσαι λοιπόν ο Μάνος που έχει ξετρελάνει την φίλη μου! Είπε η Εύη που, όντας ίσως πιο διαχυτική απ ότι θα έπρεπε, χάιδεψε τρυφερά το Μάγουλο του. Ελπίζω να μην μου την στεναχωρείς. Κατέληξε δίνοντας του ένα μικρό μπατσάκι στο μάγουλο. 
-   Α! Όλα και όλα φιλενάδα! Το μωρό μου με έχει βασίλισσα.  Είπε η Όλγα προσπαθώντας να σώσει τον δύσμοιρο εραστή της από την δεινή του θέση. Τον λυπόταν να τον βλέπει να κοκκινίζει τρέμοντας μήπως αποκαλυφθεί η ιδιαιτερότητα τους σαν ζευγάρι αν και κατά βάθος το διασκέδαζε με την ψυχή της.
-   Έτσι πρέπει. Είπε  η Εύη κοιτώντας τον σοβαρά στα μάτια. Πάμε;

Έκαναν να μπουν στο SEAT του Σταμάτη. Ο Σταμάτης έκατσε στην θέση του οδηγού και η Όλγα ακριβώς πίσω του. Η Εύη παραχωρώντας την θέση του συνοδηγού στον αρκετά ψηλότερο της Μάνο αποφάσισε να μην τον αφήσει σε ησυχία.

-   Μπες μπροστά Μάνο με τον Σταμάτη. Άντρες είστε.

Εκείνη την στιγμή οι δύο φιλενάδες και κοιτάχτηκαν στα μάτια πονηρά και μετά βίας συγκράτησαν τα γέλια τους. Η Όλγα βλέποντας ότι η κολλητή της έχει όρεξη για παιχνίδια και παρατηρώντας την αμηχανία στα πρόσωπα των αγοριών αποφάσισε να μπει και αυτή στο κόλπο. Έβγαλε , κλείνοντας το μάτι πονηρά στην καστανομάλλα φίλη της, τις μπότες της και σταύρωσε τα μακριά, δυνατά της πόδια στον τεμπέλη του αυτοκινήτου ακουμπώντας, με τα πέλματα της, τον μηρό του Μάνου που άσπρισε σαν πανί.

-   Αχ φιλενάδα καλές χρυσές αυτές οι μπότες αλλά θα με σκάσουν μέχρι την Αράχοβα, Σταμάτη μου ελπίζω μην σε πειράζει. Αχ κάνε μου λίγο μασάζ στα πόδια βρε μωράκι μου.
-   Ωραίες μπότες φιλενάδα. Καινούργιες είναι;
-   Ναι το μωρό μου της πήρε δώρο. Έτσι χωρίς λόγο. Της είδε σε ένα μαγαζί και της αγόρασε. Θα ήταν λέει πολύ σέξι πάνω μου.
-   Μπράβο Μάνο! Τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να παίρνουν οι άντρες. Για την ακρίβεια μόνο τέτοιες! Τα μάτια στο δρόμο Σταματηηηηηη! Συνέχισε τραβώντας με προσποιητό θυμό την τελευταία συλλαβή. Δεν έχω καμία όρεξη να τρέχουμε στα νοσοκομεία.

Κάπως έτσι πέρασε η ώρα στην διαδρομή ως την Αράχοβα. Με τις δύο φιλενάδες να διασκεδάζουν τυραννώντας τους εραστές τους, πότε πετώντας υπονοούμενα για την κυριαρχία που ασκούσαν πάνω τους και πότε μιλώντας για άλλους άντρες σαν μην ήταν μπροστά τα αγόρια τους. Ποιος θα τολμούσε να τις εμποδίσει αλώστε! Οι κακόμοιροι οι υποτακτικοί τους είχαν καταπιεί την γλώσσα τους και υπέμεναν στωικά τον εξευτελισμό τους. Σαν να είχαν έναν εγκέφαλο, μοιράζονταν σιωπηλοί τις ίδιες σκέψεις. Αναρωτιόνταν, ο καθένας για την δικιά του αφέντρα, αν η κυρία τους είχε εξομολογηθεί στην φίλη της την ιδιαίτερη σχέση που είχαν  μαζί.  Και αν ναι ποια θα έπρεπε να είναι η συμπεριφορά τους από εδώ και πέρα; Η αγωνία πλημμύριζε την ψυχή τους όπως η μυρωδιά από τα λαχταριστά πατουσάκια της Όλγας πλημμύριζε την καμπίνα του SEAT…