Greekfoot.com

Μια άλλη ιστορία είχε συμβεί με την αδερφή μου (τίποτα άρρωστο, παρόμοιο με τα άλλα σκηνικά)
Η ιστορία ξεκίνησε στην επιστροφή από την παραλία. Ήμασταν μαζί με ένα φίλο και μια φίλη. Η αδερφή μου πάντα είχε θέμα με το να είναι ξυπόλητη, δεν της άρεσε καθόλου. Αυτό σε συνδυασμό που κάτι έχει καταλάβει, από φίλες της που είχε παιχτεί κάτι με εμένα, ειδικά μπροστά μου δείχνει μια πολύ μαχητική στάση όσον αφορά τα πόδια της. Χέστηκα βέβαια, αδερφή μου είναι 
Εκείνη την ημέρα, παρατήρησα από νωρίς ότι έσερνε απαλά το ένα πόδι. Είχε χαλάσει η σαγιονάρα της. Οι υπόλοιποι δεν είχαν καταλάβει κάτι, ή τουλάχιστον έδειχναν να μην έχουν καταλάβει. Εγώ αποφάσισα να μη μιλήσω και να δω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Η κοπέλα της παρέας παρατήρησε ότι η αδερφή μου έμενε πολύ πίσω και είπε να σταματήσουμε. Τη ρώτησε τι έπαθε, αν και φαινόταν ξεκάθαρα ποιο ήταν το πρόβλημα. Η αδερφή μου της είπε αδιάφορα ότι έχει χαλάσει λίγο η σαγιονάρα της, για να αποφύγει την κουβέντα. Αλλά η άλλη κοπέλα είχε σκοπό να περάσει από το μαγαζί του γκόμενου πριν κλείσει, και δεν είχε χρόνο για χάσιμο.
-Ρε, δε μπορείς να περπατήσεις έτσι.
-Όχι καλά είμαι, απλά την προσέχω μωρέ.
-Καλά, δε γίνεται να πας όλο το δρόμο έτσι, το ξέρεις ε?
-και... τι να κάνω?
Η καρδιά μου είχε αρχίσει να χτυπάει δυνατά, αγχωτικά, με αυτό που πήγαινε να γίνει. Η άλλη η κοπέλα έσκυψε και άγγιξε με το χέρι της το δρόμο.
-Δεν είναι καυτός ο δρόμος πάντως, καλά είναι.
-Και.. τι θα πει αυτό?
-Θα πει.. βγάλτες!
-Τι? Να τις βγάλω?
-Ναι, περπάτα ξυπόλητη, θα είναι καλύτερα.
Το ορκίζομαι ότι δεν είχα ξαναδεί την αδερφή μου πιο σοκαρισμένη από κάτι που μόλις είχε ακούσει. Ακολούθησε μια παύση κατά την οποία ο φίλος μας συμφωνούσε με την άλλη κοπέλα (δικός μας σίγουρα) και την πίεζαν να βγάλει τις σαγιονάρες της. Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν τελικά δεν της άφησαν επιλογή και την είδα να πατάει κάτω με γυμνά πόδια και να παίρνει τις σαγιονάρες στα χέρια της.
Ως δια μαγείας οι άλλοι δύο άρχισαν να προχωράνε ξανά και η αδερφή μου ακολούθησε. Αλλά επειδή είχα μια τσάντα θάλασσας μαζί, είπα να την βασανίσω λίγο παραπάνω. Της είπα να βάλει τις σαγιονάρες μέσα στην τσάντα να μην τις κουβαλάει. Νικημένη καθώς ήταν, δεν έφερε αντίρρηση, αλλά με επιβράβευσε με ένα χαμηλόφωνο βρισίδι. Στον ίδιο λοιπόν τόνο, και με τις σαγιονάρες της αιχμάλωτες μου, της είπα "καλά να πάθεις, περπάτα τώρα".
Περπατήσαμε μια μεγάλη διαδρομή, καθώς έπρεπε να πάμε και από το μαγαζί του γκόμενου, το οποίο ήταν σε πολύ κεντρικό σημείο. Οι άλλοι δύο έκαναν σχόλια του τύπου "σε πονάνε τα πόδια σου? μήπως καίει εδώ?" με αποκορύφωμα την ατάκα της κοπέλας στο γκόμενό της "Φεύγουμε τώρα γιατί είναι και η φίλη μου ξυπόλητη μωρέ και θα έχουν καεί τόση ώρα τα πατουσάκια της για να ακούω τις βλακείες σου" ο οποίος είχε ρίξει τη ματιά του στα πόδια της αδερφής μου, τον είδα καθαρά 
Όταν φτάσαμε σπίτι οι πατούσες της είχαν λερωθεί απίστευτα, πράγμα που την αηδίαζε αλλά προσπαθούσε να μη δίνει σημασία. Έτρεξε κατευθείαν να πλύνει τα πόδια της και να φορέσει το δεύτερο ζευγάρι που είχε στο σπίτι. Δεν ξανασυζητήσαμε ποτέ για αυτό το γεγονός!

Συγγνώμη που βάζω όλη τη λεπτομέρεια που θυμάμαι, αν και οι διάλογοι είναι στο περίπου. Απλά είχα διαβάσει ότι αρέσει η λεπτομερής ανάλυση, οπότε είπα να μην λακωνίζω 

Καλή φάση αλλά μόνο οπτικά έπρεπε να βρείς έναν τρόπο να αγγίξεις τα πόδια της

Αυτή ήταν απλά φίλη, πιο πολύ προς το γνωστή δηλαδή. Θα ήταν κάπως περίεργο. Αλλά για εμένα και το οπτικό ικανοποιητικό είναι. Αισθάνομαι λίγο το πως σκέφτονται εκείνη την ώρα ή πως νιώθουν για αυτό και με φτιάχνει αυτό 

Με το 2ο που περιγράφεις...

Επειδή δεν ήθελε να βγάλει μείνει ξυπόλητη? Δεν κατάλαβα τότε γιατί είχε αυτή την αντίδραση. Πάντως ήταν εκεί που κάτι έπιασε για την όλη φάση, θα το πω και παρακάτω.

Συνεχίζοντας με την ίδια κοπέλα,
Μετά από εκείνη την πρώτη φορά, έπαθα κόλλημα με τα πόδια της και ήθελα να τα βλέπω όλο και συχνότερα. Έτσι οι συναντήσεις μας έγιναν συχνότερες. Μου την έδινε που παρόλο που ήταν καλοκαίρι συχνά φορούσε κλειστά παπούτσια. Στην παραλία ήταν από τις μόνες ευκαιρίες να τα δεις, αλλά όπως και να το κάνουμε, δεν είναι το ίδιο.
Μια μέρα πρότεινε από μόνη της να έρθει στο σπίτι, επειδή ήμουν μόνος μου για να μου κάνει παρέα όλη μέρα. Ένιωσα αυτό τον κόμπο στο στομάχι, ότι θα την έχω όλη μέρα για εμένα. Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα από καθαριότητα στο σπίτι, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσω να φοράει οτιδήποτε στα ποδαράκια της. Είχα πια και την άνεση ότι το ήξερε και εκείνη πως πρέπει να βγάλει παπούτσια όταν έρχεται σπίτι μου 
Η ώρα έφτασε, και μαζί ένα από τα μεγαλύτερα άγχη που είχα. Είχε έρθει με αθλητικά... Το μυαλό μου δούλευε σαν τρελό. Αν δεν γινόταν από την αρχή, θα ήταν πολύ άβολο να γίνει αργότερα. Έπρεπε κάτι να σκεφτώ. Την έβαλα να τα βγάλει σε ένα δωματιάκι, όχι στην πόρτα αυτή τη φορά, και της είπα ότι θα δω μήπως της φέρω παντόφλες. Εκείνη έβγαλε τα παπούτσια ενώ την κοίταζα και έμεινε με τις κάλτσες. Θα παραθέσω τον κάπως άβολο διάλογο:
-Να σου πω, επειδή είναι καλοκαιρινές οι παντόφλες, βγάλε και τις κάλτσες και έλα στο δωμάτιο μέσα, εκεί νομίζω είναι...
-...οκ...
Απομακρύνθηκα από κοντά της και πήγα στη γωνία του διαδρόμου. Ήξερε ότι έχω αδερφή, οπότε δεν ήταν και παράλογο να έχω δικές της παντόφλες στο σπίτι. Την παρατήρησα να βγάζει τις κάλτσες της, τις έβαλε μέσα στα παπούτσια και σηκώθηκε να έρθει. Μόλις απομακρύνθηκε λίγο από το δωμάτιο που θα έμεναν μέσα τα παπούτσια και οι κάλτσες της για την υπόλοιπη ημέρα, παράστησα πως ερχόμουν από το δωμάτιο και ότι τελικά δεν είχε αφήσει στο σπίτι παντόφλες οι αδερφή μου. Θυμάμαι ακόμα το ύφος της, πόσο άβολα κοίταξε τα δαχτυλάκια της να παίζουν στο πάτωμα, καμιά σχέση με την άνεση που είχε την προηγούμενη φορά.
-Ευτυχώς δε σε πειράζει να μείνεις ξυπόλητη, είναι καθαρά κι όλας.
-..ναι..οχι εντάξει.. δεν έχω θέμα να περπατάω ξυπόλητη..
Στη συνέχεια συνεχίστηκε η μέρα με διάφορα, απλά δεν μετέφερα την προσοχή τόσο στα πόδια της όσο την πρώτη φορά, επειδή η άβολη συμπεριφορά της με είχε φοβίσει κάπως. Με διάφορες δικαιολογίες βέβαια την έβαζα να περπατάει γύρω γύρω για να ακούω τον υπέροχο ήχο των γυμνών ποδιών της στο πάτωμα. Αλλά όσο ήθελα να είναι άνετη, άλλο τόσο μου τρέλαιναν το μυαλό οι άβολες αντιδράσεις της. Ήθελα πολύ να ξαναδώ τη γλυκιά φατσούλα καθώς σχολίαζε τα πόδια της. Έτσι την πήγα προς την πίσω αυλή, που πρακτικά είναι κήπος.
-Α, τι θα βγούμε έξω...? είπε και η φωνή της άρχισε λίγο να γυρνάει πάλι στο άβολο
-Ναι, έλα να πάρουμε και όποια μπάλα θες για μετά (απαράδεκτη δικαιολογία, αλλά έβγαζε νόημα τότε)
-ναι αλλά...εγώ...είμαι ξυπόλητη...
Έχετε νιώσει ποτέ αυτό το απίστευτο ανέβασμα θερμοκρασίας απο μια φράση μόνο? Αυτό ένιωσα τότε. Επίσης μου είχε δώσει λόγο για να κάνω ξεκάθαρη οπτική επαφή με τα γυμνά της ποδαράκια, που πατάγανε άβολα το ένα πάνω στο άλλο.
-Όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα, έχω καθαρίσει και έξω (ΠΟΤΕ! Αλήθεια ποτέ)
Περπάτησε τελικά και έξω ξυπόλητη, αν και περιορίστηκε σε κάποια πλακάκια για να μην την πονέσουν τα πόδια της.
Στο τέλος της ημέρας καθόμασταν πάλι στο καθιστικό και πλέον είχαμε έρθει αρκετά κοντά για να παίζουμε και να την γαργαλάω ή να κάνω και σχόλια για τις πατούσες της, όπως ότι είχαν λίγο λεκιαστεί από κάτω. Την αντίδραση σε αυτό δεν την περίμενα, καθώς πήρε πολύ πονηρό ύφος και είπε
-Ναι, ίσως επειδή κάποιος με άφησε όλη μέρα ξυπόλητη, να περπατάω πάνω κάτω και τελικά ΔΕΝ είχε καθαρίσει και τόσο καλά!
Εκεί η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο, καθώς προς στιγμήν πίστεψα πως είχε καταλάβει ότι πρόκειται για 'οργανωμένο σχέδιο' και όχι 'αθώες συμπτώσεις'. Μετά γέλασε κοροϊδευτικά και κατάλαβα πως δεν είχε καταλάβει τίποτα, οπότε έπιασα την ευκαιρία και το έπαιξα ότι προσβλήθηκα από το σχόλιό της και της επιτέθηκα γαργαλώντας της. Αυτή έπεσε στο πάτωμα από τον καναπέ και βρήκα ευκαιρία να ακινητοποιήσω τα πόδια την ανάμεσα από τα μπούτια μου και αν την πατήσω ελαφρά στην κοιλιά, ακινητοποιώντας την κάπως. Άρχισα να γαργαλάω τις πατούσες της που με κοιτάζανε φάτσα κάρτα καθώς εκείνη έλιωνε στο γέλιο και με παρακαλούσε να σταματήσω. Εγώ την πείραζα λέγοντας της πως αυτή είναι η τιμωρία της, επειδή είναι βρωμοπόδαρη και με κατηγόρησε για την καθαριότητά μου. Για κανα πεντάλεπτο να την έχω τρελάνει στο γαργάλημα.
Μετά κάτσαμε για λίγο γελώντας και έφυγε αργά το απόγευμα. Φυσικά δεν είδα κανέναν εκείνο το βράδυ από φίλους, καθώς σκεφτόμουν όλα όσα είχαν συμβεί και έτρεχα στην τουαλέτα για... χαλάρωση. 

ενδιαφερουσα ιστορια. δε με αγγιζει το συγκεκριμενο φετιχ, ωστοσο θα ηθελα να μαθω οποιαδηποτε εμπειρια σου θελεις να μοιραστεις!

Αρχικά έχω την εκδίκηση που πήρα από τη συγκεκριμένη κοπέλα, αν υπάρχει ενδιαφέρον εννοείται πως θα ειναι το πρώτο που θα μοιραστώ. Άλλωστε ήταν διασκεδαστικό 

σε πληρωσε με το ιδιο νομισμα

Ρε με τρέλανε!!! πως να μάθετε το φετίχ της κοπέλας σας με τον άσχημο τρόπο. Δια βίου μάθησης 

Τραβηγμένες προ...καραντίνας. 

       

Τα ξυπόλητα είναι χωρίς καλσονακι??? 

 * Τροποποιήθηκε ο τίτλος: Hervalife: αναφέρεται σε γνωστή πολυεθνική εταιρεία που λειτουργεί ως MLM δηλαδή Multi-Level Marketing (Πολυεπίπεδο Μάρκετινγκ), που μερικές φορές ονομάζεται Δικτυακό Μάρκετινγκ και πουλάει συμπληρώματα διατροφής.


Η ιστορία αυτή είναι προϊόν μυθοπλασίας και δεν έχει σχέση με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις ούτε σκοπό να θίξει κανέναν. Καλή διασκέδαση.

Η Μαριάνθη είναι μια εικοσάχρονη φοιτήτρια με μακριά καστανόξανθα μαλλιά, λεπτό σώμα και κομψά γαλανά μάτια. Παρόλο που η εμφάνισή της της άνοιγε πολλές πόρτες, η Μαριάνθη ήταν πάντα τρομερά οκνηρή και είχε μια δόση αλαζονείας, σαν να της ανήκε ο κόσμος. Η ανατροφή της δεν της είχε επιτρέψει να βγει από τη λογική της έφηβης.
Πολύ σύντομα ήρθε η πρώτη επαγγελματική απογοήτευση, όταν την απέλυσαν από πωλήτρια σε ρουχάδικο, επειδή το οχτάωρό της ήταν ένα μόνιμο διάλειμμα κατά το οποίο δεν εργαζόταν καθόλου. Οι γονείς της φανερά απογοητευμένοι της έκοψαν την πιστωτική τους κάρτα, σε μια προσπάθεια να της δημιουργήσουν την ανάγκη να εργαστεί σοβαρά, κάτι το οποίο προκάλεσε μεγάλο καυγά. Η Μαριάνθη κλείστηκε στο διαμέρισμά της, μακριά από όλους, και έκοψε κάθε επικοινωνία με τους γονείς της.
Χωρίς καθοδήγηση και με ανάγκη για δουλειά, που να βγάζει εύκολα πολλά λεφτά βέβαια, η Μαριάνθη βρέθηκε σύντομα στα σεμινάρια της Hervalife, όπου το μυαλό της φούσκωσε με ιδέες επιτυχίας και χρήματος χωρίς κόπο. Όλο το χειμώνα παρακολουθούσε πυρετωδώς τα σεμινάρια, και όταν μπήκε η άνοιξη γύρισε όλα τα κέντρα και τις σχολές, παρακαλώντας για πέντε λεπτάκια χρόνο.
Πέρασαν 3 μήνες χωρίς καμιά επιτυχία. Αγόρια που της μίλαγαν δεν ενδιαφέρονταν για το τι πρόσφερε, της την ‘έπεφταν’ στεγνά, οι φίλες της δεν της μιλούσαν πια για να μην ακούνε τα ίδια και τα ίδια και γενικά είχε αντιμετωπίσει πολύ ακύρωση.
Έφτασε το καλοκαίρι. Παρόλη τη ζέστη η Μαριάνθη κατέβαινε στο κέντρο της πόλης πολύ συχνά για να μιλήσει με κόσμο. Οι περισσότεροι την είχαν μάθει μετά από τόσο καιρό και πλέον την απέφευγαν συνειδητά, πριν προλάβει να βγάλει άχνα.
Μια ζεστή μέρα καθόταν στο παγκάκι που άφηνε τα φυλλάδια και τα χαρτιά της και δροσιζόταν. Φορούσε ένα τζιν σορτσάκι, την αμάνικη μπλούζα της που έδενε στη μέση και ένα ζευγάρι σαγιονάρες, τις οποίες είχε βγάλει για να ακουμπήσει τα πόδια της πάνω στο παγκάκι. Τα λευκά της νύχια στόλιζαν τα λεπτά και μακριά της δάχτυλα, περιποιημένα εντατικώς, όπως άλλωστε και η κομψή της καμάρα, ως τις απαλές της φτέρνες. Πολύ συχνά είχαν αποκαλέσει τα πόδια της ως ‘απαλά σαν μωρού’, κάτι που την κολάκευε ιδιαίτερα καθώς έδινε τεράστια σημασία στην εμφάνισή της.
Ένας νεαρός άνδρας πλησίασε και ζήτησε ευγενικά να καθίσει αν δεν την ενοχλούσε. Εκείνη μαζεύτηκε παραχωρώντας του χώρο, θαυμάζοντας τα λεπτά του χαρακτηριστικά και το κομψό του ντύσιμο. Είχε πολύ καιρό να δει  κάποιον ερωτικά με τόσο τρέξιμο τους τελευταίους μήνες. Ο νεαρός φαινόταν αδιάφορος, δεν της έριχνε ούτε μια ματιά, κάτι που την έκανε να τρελαίνεται από σκέψεις. Τότε θυμήθηκε τι δουλειά έκανε εκεί και αποφάσισε να του μιλήσει:
- Με λένε Μαριάνθη παρεμπιπτόντως! Εσένα πως σε λένε? του είπε.
- Στέλιο. Με λένε Στέλιο. Χάρηκα πολύ Μαριάνθη, απάντησε αυτός ευγενικά.
- Χάρηκα επίσης Στέλιο! Είσαι φοιτητής?
- Όχι πια, τελείωσα τη σχολή πρόσφατα και δουλεύω τώρα σε μια πολυεθνική. Με ξεσπίτωσε και με έφερε στην πόλη σας, αλλά πληρώνει καλά, τι να κάνεις? Να πεις όχι? Χαχα, γέλασε
Η Μαριάνθη γέλασε και αυτή, αλλά μέσα της αναλογίστηκε πως δεν είχε πατήσει στη σχολή της πολύ καιρό, ούτε πόσα μαθήματα χρωστούσε δεν είχε μετρήσει.
- Σε ζηλεύω Στέλιο! Έχεις πολύ δυναμική ζωή. Αλλά όλο αυτό δε σε κουράζει? Τρως ικανοποιητικά για να ανταπεξέλθεις? η Μαριάνθη είχε αρχίσει το παιχνίδι της, όπως ακριβώς είχε μάθει στα σεμινάρια
- Η αλήθεια είναι πως κουράζομαι πολύ Μαριάνθη… αλλά πού να βρω χρόνο να το σκεφτώ και αυτό? είπε ο Στέλιος αναστενάζοντας.
- Θα ήθελα να σου δείξω κάτι, είπε η Μαριάνθη και άνοιξε τους φακέλους της.
Έδειχνε για ώρα τα προγράμματα και τα συμπληρώματα διατροφής στο Στέλιο, ο οποίος έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για αυτά. Επιτέλους είχε βρει κάποιον που να την ακούει! Η καριέρα της ξεκινούσε εδώ.
- Μαριάνθη είναι υπέροχα όλα αυτά! Θα ήθελα να τα δω όλα τα προϊόντα και να συζητήσουμε και για αυτό το πρόγραμμα που προσφέρει η εταιρία σου. Θα μπορούσες να φέρεις μεγάλο αριθμό από αυτά στο διαμέρισμά μου για επίδειξη? Δεν είναι πρόβλημα τα λεφτά, απλά φέρε όλα αυτά που μου πρότεινες, να μου δείξεις πως λειτουργούν και θα κανονίσουμε για μεγάλη ποσότητα. Αισθάνομαι πως το χρειάζομαι.
Αντάλλαξαν τηλέφωνα και διεύθυνση και έκλεισαν ραντεβού για το σαββατοκύριακο. Η Μαριάννα ήταν στον έβδομο ουρανό.
Το Σάββατο το πρωί τα είχε όλα έτοιμα, προϊόντα, χαρτιά, τα φόρτωσε σε μια τσάντα που της είχε δώσει η εταιρία και ξεκίνησε για το σπίτι του Στέλιου. Είχε φορέσει το ίδιο σορτσάκι, με μια αισθητά πιο κοντή μπλούζα ραντάκι και τα καλά της πέδιλα. Το ντύσιμό της είχε μια δόση ελκυστική, ίσως παραπάνω από ότι έπρεπε για επαγγελματικό ραντεβού.
Όταν έφτασε, ο Στέλιος είχε ήδη αδειάσει ένα τραπέζι για να βολέψει τα πράγματά της πάνω. Της πρόσφερε ένα ποτήρι νερό και η παρουσίαση ξεκίνησε. Η Μαριάνθη μιλούσε και του έδειχνε τα προϊόντα της για ώρα. Εκείνος δε μιλούσε πολύ αλλά την παρακολουθούσε. Πέρασε λίγη ώρα και η Μαριάνθη άρχισε να κουράζεται. Πολύ. Συνέχιζε να μιλάει αλλά ένιωθε τα βλέφαρά της βαριά και είχε αρχίσει να μουδιάζει. Έκατσε σε μια καρέκλα, προσπαθώντας να καταλάβει τι της συμβαίνει. Ένιωθε να χάνει τις αισθήσεις της. Ο Στέλιος πλησίασε κοντά της, και λίγο πριν κλείσουν τα μάτια της είδε ένα διαβολικό χαμόγελο στο πρόσωπό του.

Όταν άρχισε να συνέρχεται, η Μαριάνθη ένιωσε πως ήταν πάνω σε κάτι μαλακό, σαν κρεβάτι έμοιαζε. Τα άκρα της ήταν ακόμα μουδιασμένα, αλλά για κάποιο λόγο τα χέρια της ήταν πάνω από το κεφάλι της. Ταρακουνήθηκε λίγο και προσπάθησε να τα κατεβάσει αλλά ήταν αδύνατον. Τα χέρια της ήταν δεμένα! Δύο πάνινα σχοινιά ήταν δεμένα γύρω από τους καρπούς της και έδεναν τα χέρια της σφιχτά στο προσκέφαλο του κρεβατιού. Σύντομα ανακάλυψε πως δεν μπορούσε να κουνήσει ούτε τα πόδια της. Με τον ίδιο τρόπο ήταν και αυτά δεμένα στο κάτω μέρος του κρεβατιού και ήταν γυμνά, καθώς κάποιος είχε αφαιρέσει τα πέδιλά της.
Της πήρε λίγη ώρα για να επανέλθει πλήρως και να αντιληφθεί την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Πανικοβλήθηκε και άρχισε να παλεύει με τα δεσμά της ουρλιάζοντας. Ο Στέλιος μπήκε βιαστικά στο δωμάτιο ακούγοντας της φωνές. Σταμάτησε να παλεύει και τον κοίταξε. Αυτός ανταπέδωσε το βλέμμα, της χαμογέλασε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
- ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ??? ΕΣΥ ΜΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟ?? φώναξε η Μαριάνθη.
- Χαλάρωσε μικρή, απάντησε ήρεμα ο Στέλιος. Το να φωνάζεις δε θα βγάλει πουθενά, κανείς δε μπορεί να σε ακούσει έτσι κι αλλιώς.
Η Μαριάνθη άρχισε να χτυπιέται, δηλαδή απλά να τρέμει στη θέση της καθώς το κρεβάτι έκανε ελαφρά μια παλλόμενη κίνηση. Τα δεσμά της δεν της επέτρεπαν να κάνει καμία κίνηση.
- ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ! ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΤΩΡΑΑΑΑ!!!! έσκουξε η Μαριάνθη.
- Λυπάμαι αλλά δε μπορώ να το κάνω αυτό. Και καλύτερα σταμάτα να παλεύεις και να φωνάζεις, κακό στον εαυτό σου κάνεις…
Η Μαριάνθη υπάκουσε καθώς είδε ότι δεν είχε επιλογή και άρχισε να κλαίει.
- Μη μου κάνεις κακό… *σνιφ* σε παρακαλώ δε σε πείραξα, δεν έκανα τίποτα….
Ο Στέλιος πλησίασε, κάτι που την έκανε να νιώσει τρόμο.
- Μην ανησυχείς, δεν θα πάθεις κακό. Άλλωστε δεν είμαι εδώ για να σου κάνω κακό.
- Και τότε τι θες? ΤΙ ΘΕΣ? φώναξε με δάκρυα στα μάτια. Γιατί με έδεσες έτσι? Τι θα μου κάνεις?
- Θα σου δώσω ένα μάθημα!
- ΜΑΘΗΜΑ??? φώναξε νευριασμένη και αγχωμένη.
- Για πολύ καιρό κοριτσάκια σαν κι εσένα με πλησιάζουν για να μου πουλήσουν ότι βλακεία σας έχουν γεμίσει το κεφάλι πως πουλάτε. Σε δρόμους, σε λεωφορεία, έχετε γεμίσει όλη την πόλη προσπαθώντας να αρπάξετε ότι μπορείτε από την τσέπη του κάθε κακομοίρη. Έχετε εξαπατήσει τόσο κόσμο, τόσο πιεσμένο κόσμο, με ψεύτικες ελπίδες! Δεν το αντέχω άλλο! Γιατί δεν καταλαβαίνετε πόσο ανήθικο είναι αυτό που κάνετε? Γιατί γίνεστε κομμάτι από αυτή την κατάντια?? ΓΙΑΤΙ??
Ο Στέλιος ήταν οργισμένος. Τα μάτια του έλαμπαν και η Μαριάνθη είχε τρομοκρατηθεί από την έκρηξη του.
- Δεν…. Δεν είμαι εγώ η εταιρία…εγώ απλά, απλά μιλάω στον κόσμο για το…
- Ακόμα δε θες να καταλάβεις, έτσι? την διέκοψε.
Η Μαριάνθη στραβοκατάπιε και απλά τον κοίταζε έντρομη.
- Δεν πειράζει Μαριάνθη. Θα μάθεις να μην κάνεις λάθος επιλογές σκεπτόμενη μόνο πως θα κερδίσεις και χωρίς να σε νοιάζει για τους άλλους…
Πλησίασε. Τώρα πια στεκόταν από πάνω της.
- Τι…τι θα πάθω…, ψέλλισε και η καρδιά της χτυπούσε δυνατά.
- Αυτό Μαριάνθη εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα, απάντησε περιπαικτικά.
- ……πως…..? είπε σχεδόν ξέπνοα από το φόβο της.
Ο Στέλιος κοίταξε την δεμένη κοπέλα από πάνω μέχρι κάτω, σταματώντας στο εκτεθειμένο από το τέντωμα στομάχι της, θαυμάζοντας την λεπτή αν και αγύμναστη κοιλίτσα της.
- Πες μου Μαριάνθη… μήπως τυχαίνει να… γαργαλιέσαι?
Η καρδιά της σταμάτησε για μια στιγμή. Είχε γουρλώσει τα μάτια της και τον κοιτούσε με τρόμο, ενώ έπαιρνε αναπνοές με μεγάλη δυσκολία.
Πέρασαν από το μυαλό της σκηνές από τα παιδικά της χρόνια και την εφηβεία της, που κυλιόταν στα πατώματα γελώντας ξέπνοα όποτε κάποιος την γαργαλούσε, αναλογιζόμενη το πόσο έντονο είχε γίνει αυτό μεγαλώνοντας. Μόνο η μάνα της άφηνε να την αγκαλιάσει που ήξερε πώς να την πιάσει χωρίς να τιναχτεί από το άγγιγμα.
Ένιωσε ένα ελαφρύ αεράκι στα γυμνά της πόδια και θυμήθηκε τις ώρες που είχε περάσει, να παρακολουθεί βιντεάκια για να μάθει να κάνει πεντικιούρ στον εαυτό της, καθώς τα πόδια της δεν ήταν δυνατόν να μην αντιδράσουν σε οποιοδήποτε άγγιγμα.
Μα τώρα ήταν αλλιώς. Ήταν δεμένη, ανήμπορη να αντιδράσει, στο δωμάτιο ενός αγνώστου, οργισμένου μαζί της για κάτι που ακόμα δε μπορούσε να καταλάβει και μόλις την είχε ρωτήσει αν γαργαλιέται.
- ΚΑΤΙ ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ, έκοψε τις σκέψεις της απότομα ο Στέλιος.
Η Μαριάνθη δάκρυσε καθώς ένιωθε όλο της το σώμα να τρέμει. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ τόσο αβοήθητη.
Ο Στέλιος άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε απότομα το πλευρό της. Η Μαριάνθη τραντάχτηκε με το απότομο άγγιγμα και της ξέφυγε μια μικρή φωνούλα.
- Θα το πάρω αυτό σαν ‘’ναι’’, συμπέρανε ο Στέλιος και έκατσε στο κρεβάτι, τοποθετώντας τα χέρια του στα πλευρά της Μαριάνθης.
Η Μαριάνθη συνήλθε απότομα από τα πολλαπλά σοκ που είχε υποστεί τα τελευταία λεπτά. Ο Στέλιος δεν αστειευόταν, δεν ήταν όλο αυτό κάποια πλάκα. Όντως θα την γαργαλούσε!
- μη Μη ΜΗ ΜΗΗΗ, πρόλαβε και έσκουξε η Μαριάνθη λίγο πριν νιώσει τα δάχτυλα του Στέλιου να γρατζουνάνε την ευαίσθητη επιδερμίδα στα πλευρά της κοιλιάς της, χορεύοντας πάνω στο απαλό της δέρμα.
ΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Ξέσπασε σε γέλια η νεαρή κοπέλα, παλεύοντας με τα δεσμά της. Ήθελε τόσο πολύ να αγκαλιάσει το σώμα της για να το προστατέψει από την επίθεση του απαγωγού της, αλλά τα χέρια της δεν υπάκουγαν.
- ΣΤΑΜΑΤΑ!!! ΣΤΑΜΑΤΑ, φώναξε σε απόγνωση μέσα στα γέλια της.
- Γιατί Μαριάνθη? ρώτησε ειρωνικά ο Στέλιος. Συμβαίνει κάτι?
Η Μαριάνθη χτυπιόταν και χοροπηδούσε, έκανε οτιδήποτε θα μπορούσε να τον κάνει να πάρει τα δάχτυλά του από τα πλευρά της. Δυστυχώς για εκείνη όμως, η ελάχιστη κίνηση που της επιτρεπόταν, δεν ήταν ικανή να κάνει κάτι τέτοιο.
- Τι συμβαίνει Μαριάνθη? Έχεις κάτι? Μήπωωωως γαργαλιέσαι??? συνέχισε να την προκαλεί ο Στέλιος.
- ΝΑΙ!!! ΝΑΙ ΓΑΡΓΑΛΙΕΜΑΙ!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΓΑΡΓΑΛΙΕΜΑΙΓΑΡΓΑΛΙΕΜΑΙ ΠΟΛΥΥΥΥΥ ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑ
- Γαργαλιέσαι πολύ? Γαργαλιέσαι παααρα πολύ?
- ΓΑΡΓΑΛΙΕΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΥΥΥΥΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΣΤΑΜΑΤΑΑΑ ΣΤΑΜΑΤΑΑΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩΩΩχωχωχωχωχοοοοο
Δάκρυα αρχίσαν να τρέχουν από τα μάτια της, αυτή τη φορά από τα γέλια, καθώς ο Στέλιος δε σταμάταγε το γαργαλητό, παρά τα παρακαλειτά της. Η Μαριάνθη γαργαλιόταν απίστευτα πολύ, τόσο που έτρεμε σαν να την χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα πέντε με δέκα λεπτά, οπότε και ο Στέλιος απομάκρυνε τα δάχτυλά του από τη γυμνή κοιλιά της, που ακόμα παλλόταν και την πονούσε από όλο αυτό το βασανιστήριο.
- Είσαι πολύ γαργαλιάρα πριγκίπισσα, την κορόιδεψε ο Στέλιος.
- Άντε… πνίξου… Είπε ξέπνοα η Μαριάνθη, προσπαθώντας ακόμα να ανασάνει μετά από τόσο γέλιο.
- Αααα δε μιλάς καλά. Δε σου έμαθε τίποτα αυτή η εμπειρία? συνέχισε να την κοροϊδεύει.
- είσαι…τέρας… ‘χαχ χαχ’ …πήρες αυτό που ήθελες.. με βασάνισες… άσε με να φύγω.. λύσε με…
Ο Στέλιος σηκώθηκε και της χαμογέλασε.
- Καημένο κοριτσάκι… γι’ αυτό δεν έχεις πετύχει σε τίποτα! Να θες να φύγεις από την τάξη πριν τελειώσει το μάθημα….?
Η καρδιά της Μαριάνθης έχασε κι άλλο χτύπο.
- όχι… Όχι Όχι Όχι…. Δεν θα το κάνεις….. είπε σχεδόν παρακαλετά η Μαριάννα.
- Να μην κάνω τι? χαμογέλασε διαβολικά ο Στέλιος.
-ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΓΑΡΓΑΛΗΣΕΙΣ ΑΛΛΟ, φώναξε οργισμένη η Μαριάνθη. ΓΑΡΓΑΛΙΕΜΑΙ *βήχει* δεν το καταλαβαίνεις? Είναι βασανιστήριο αυτό που μου κάνεις!! Δεν αντέχω το γαργαλητό!!!
Ο Στέλιος άνοιξε ένα συρτάρι από το κομοδίνο δίπλα.
- Μια χαρά φάνηκε να το αντέχεις σε εμένα. Ανάρρωσες και πολύ γρήγορα. Ευτυχώς γιατί δε βλέπω την ώρα να περάσω στο αγαπημένο μου σημείο, είπε ο Στέλιος βγάζοντας ένα φτερό από το συρτάρι.
Η Μαριάνθη πάγωσε στη θέα του φτερού και λύγισε τα δάχτυλα των ποδιών της.
- Μη…Μην το κάνεις αυτό Στέλιο!!! Σε παρακαλώ!! Μην με ξαναγαργαλήσεις, όχι στις πατούσες μου!!! παρακάλεσε η Μαριάνθη.
Ο Στέλιος την αγνόησε παγερά και κατευθύνθηκε προς το κάτω μέρος του κρεβατιού, όπου ήταν δεμένα τα γυμνά της πόδια, ενώ εκείνη παρακαλούσε να την λυπηθεί.
- Δεν σου έδωσα την άδεια να με φωνάζεις με το όνομα μου. Από δω και πέρα θα με λες ‘’αφέντη’’, κατάλαβες?
Λέγοντας αυτό άρχισε να κινεί το φτερό πάνω κάτω στην αριστερή πατούσα της Μαριάνθης, κάνοντας την κοπέλα να σκάσει στα γέλια και να λυγίζει τα δάχτυλά της τόσο που οι πατούσες της έμοιαζαν με άμμο ακρογιαλιάς σε ελαφρύ κυματισμό.
Ααααχαχαχαχαχαχααααααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαααααχα
- Σου φαίνεται αστείο? είπε αυστηρά ο Στέλιος. Το κατάλαβες ή όχι???
Πίεσε τη μύτη του φτερού περισσότερο στην πατούσα της
- Αχαχαχαχα το κατάλαβα ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΑΑ χαχαχαχα, φώναξε γελώντας η Μαριάνθη.
- ΜΑΛΙΣΤΑ ΘΑ ΛΕΣ!
- χαχαχαχαχαχαχχαχα μάλιστα αφέντη χαχαχαχα το κατάλαβα αφέντη χαχαχαχαχαχαχα
Η ένταση  που της είχε δημιουργήσει έκανε το μυαλό της Μαριάνθης πολύ υποτακτικό. Σε καμία περίπτωση δεν θα αποκαλούσε κάποιον αφέντη της, αλλά με τα πλευρά της ακόμα να τρέμουν και την πατούσα της να γαργαλιέται βάναυσα με τη μύτη ενός φτερού, θα έλεγε τα πάντα για να σώσει το ευαίσθητο κορμάκι της.
Το γαργαλητό στην πατούσα της ωστόσο δε σταμάταγε. Όσο κι αν εκλιπαρούσε για έλεος και τον αποκαλούσε αφέντη, το φτερό συνέχιζε ακάθεκτο να γαργαλάει την πατούσα της σαν να είχε φτιαχτεί για αυτό.
Με μια γρήγορη κίνηση, ο Στέλιος πέρασε το φτερό στην δεξιά της πατούσα, και συνέχισε να γαργαλάει το ξελιγωμένο κορίτσι μέχρι δακρύων.
- Σταμάτα χαχαχα σταμάτα σταμάτα, θα κάνω ότι θες!!! Χαχαχαχαχαχα, έκλαψε η Μαριάνθη μέσα στα γέλια της.
- Ότι θέλω? Αλήθεια το λες αυτό? ρώτησε περιπαικτικά ο Στέλιος χωρίς να σταματήσει.
- Ότι θεεεες χαχαχχα ότι θες αφέντη, δεν αντέχω άλλο χαχαχαχαχαχα, παραιτήθηκε ολοκληρωτικά η Μαριάνθη.
Ο Στέλιος σταμάτησε το γαργαλητό.
- Σήκωσε τα δάχτυλά σου, πρόσταξε, καθώς τα τρομαγμένα της δαχτυλάκια ήταν ακόμα λυγισμένα στην κορυφή της πατούσας της.
-….γιατί…? ρώτησε τρομαγμένη, ανοίγοντας δειλά δειλά τα δαχτυλάκια της.
- Γιατί θέλω την πατούσα σου επίπεδη για να μπορώ να την γλύψω, είπε αυταρχικά ο Στέλιος
Η Μαριάνθη κόλλησε. Θα της έγλυφε την πατούσα? Αυτό σίγουρα θα ήταν πολύ άβολο, και δεν υπήρχε αμφιβολία πως θα την γαργαλούσε. Θα ήταν πολύ καλύτερα βέβαια από το να την γαργαλάει ηθελημένα, κάτι το οποία έκανε πολύ αποδοτικά την τελευταία ώρα.
Άνοιξε τα δάχτυλά της και στα δύο πόδια, παραδίδοντας τις πατούσες της στις ορέξεις του βασανιστή της.
- Αν τα πόδια σου κουνηθούν, έστω και ένα εκατοστό, να ξέρεις ότι θα το πληρώσεις πολύ ακριβά! πρόσταξε ο Στέλιος.
- Μ..μάλιστα..αφέντη, είπε υποτακτικά η Μαριάνθη, καθώς πλησίασε και μύρισε την πατούσα της.
Ένιωσε τη γλώσσα του στις πατούσες της, να γαργαλάει καθώς ταξίδευε πάνω στο πέλμα της, αφήνοντας πίσω μια λεπτή στρώση σάλιου που πάγωνε για λίγο, για να της θυμίζει τη διαδρομή που ακολούθησε ο γλοιώδης μυς.
Έκλεισε τα μάτια της και σφίχτηκε. Σφίχτηκε από αηδία για αυτό που πάθαινε και για να αντέξει το γαργαλητό που προκαλούσε στην πατούσα της αυτή η πορεία, ώστε να μην κουνηθεί καθόλου. Δεν θα ήθελε να μάθει πως θα χρειαζόταν να πληρώσει την οποιαδήποτε κίνησή της.
Ο Στέλιος, μεθυσμένος από το άρωμα που έβγαζαν αυτές οι θεσπέσιες πατούσες, ιδρωμένες καθώς ήταν από την ένταση και την αγωνία που πέρασε καθώς γαργαλιόταν η νεαρή κοπέλα, είχε αφοσιωθεί στο να γευτεί κάθε εκατοστό τους. Ήταν τόσο απαλές και σφιχτά καμπυλωτές, που η καμάρα της προσπεράστηκε περισσότερο και από αυτήν της Αριστοτέλους.
Όμως σύντομα έφτασε στα δάχτυλα. Η Μαριάνθη μετά βίας κρατιόταν πια. Ένιωθε τη γλώσσα του να χαϊδεύει το ευαίσθητο δέρμα κάτω και ανάμεσα από τα δάχτυλα του ποδιού της και η επιθυμία να τα προστατεύσει την είχε καταβάλει. Άρχισε να χαχανίζει καθώς ο Στέλιος έγλυφε γύρω από το μικρό της δαχτυλάκι, κάτι που τον τρέλανε εντελώς από την εξουσία που είχε πάνω της και έβαλε όλα της τα δάχτυλα στο στόμα του και τα έγλυφε με μανία.
Η Μαριάνθη δεν άντεξε. Άρχισε να γελάει και να κλωτσάει όσο μπορούσε εκτοπίζοντας τον.
Αυτός μαζεύτηκε πίσω και σκούπισε το στόμα του.
- Σου είπα να μην το κάνεις αυτό… είπε οργισμένος. Ήταν η μόνη σου ευκαιρία να είσαι καλό κορίτσι και ίσως να γλίτωνες…
Η Μαριάνθη είδε την τρέλα στα μάτια του και ήξερε τι ακολουθούσε.
- Συγγνώμη, Συγγνώμη αφέντη, είπε πανικόβλητη. Δεν το ήθελα!! Αλήθεια δεν το ήθελα! Καταλάθος έγινε, δεν θα ξαναγίνει, γαργαλιόμουνα!!
- Γαργαλιόσουνα? επανέλαβε με μια δόση ειρωνείας ο Στέλιος. Δεν ξέρεις ΚΑΝ τι σημαίνει η λέξη ακόμα μπέμπα.
Λέγοντας αυτό έσκυψε προς τις πατούσες της, με τα χέρια του να πηγαίνουν απειλητικά κατά πάνω τους.
- Όχι, ΜΗ σε παρακαλώ!!! παρακάλεσε η Μαριάνθη. Μη με γαργαλήσεις!!! Σε ικετεύω! Γλύψε μου τις πατούσες!! Γλύψε μου τις πατούσες σε παρακαλώ, μου άρεσεεεεεεεεεεε αααααααααααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Η επαφή των δαχτύλων του Στέλιου στις πατούσες είχε άμεσο αποτέλεσμα στο νευρικό σύστημα της υπερευαίσθητης κοπέλας, που άρχισε να γελάει ανεξέλεγκτα καθώς τα πόδια της γαργαλιόντουσαν με μανία από τον τρελαμένο αιχμαλωτιστή της. Τίναζε το κεφάλι της αριστερά-δεξιά και δάκρυα εκτινασσόντουσαν από τα γουρλωμένα μάτια της, ενώ το μυαλό της είχε παραδοθεί στην τρέλα του βασανιστηρίου που περνούσε, μην μπορώντας να νιώσει ή σκεφτεί τίποτα άλλο παρά το γαργαλητό που της προκαλούσε.
Ένιωθε ότι θα της στρίψει, όταν τελικά ο Στέλιος σταμάτησε, παρατηρώντας επιτέλους πως το θύμα του δεν θα άντεχε πολύ ακόμα από αυτό. Η Μαριάνθη ένιωθε ακόμα της πατούσες της να γαργαλιούνται, παρόλο που το γαργαλητό είχε σταματήσει ώρα. Της πήρε πάνω από πέντε λεπτά να συνέλθει και να σταματήσει να γελάει για να αρχίσει να παίρνει ανάσες και να ηρεμήσει.
Δεν ήταν πια σε θέση ούτε να παρακαλέσει καλά καλά. Ανάσανε βαριά και έβηχε, κλαίγοντας ακόμα από την ένταση. Ο Στέλιος την κοιτούσε καθώς ηρεμούσε και αυτός από την ένταση. Κοιταζόντουσαν σαν θήραμα και κυνηγός, που έχουν δώσει μεγάλη μάχη μέχρι το θήραμα να υποταχθεί.
Πέρασε ώρα, Η Μαριάνθη συνήλθε σωματικά, αλλά το σοκ που είχε υποστεί την έκανε να ανατριχιάζει σε κάθε κίνησή του, και να λυγίζει τα δάχτυλά της, περιμένοντας αιφνιδίως να την γαργαλήσει ξανά μέχρι τρέλας.
Ο Στέλιος πλησίασε στο κρεβάτι, ανέβηκε πάνω και έκατσε πάνω της, μαγκώνοντας με τα γόνατά του τη μέση της, ώστε να μη μπορεί να κουνήσει καθόλου το πάνω μέρος του σώματός της.
- Σε παρακαλώ, όχι άλλο…. ψέλλισε η κοπέλα εξαντλημένη.
Εκείνος άρχισε απαλά να την χαϊδεύει στις ανοιχτές της μασχάλες, κάτι που την έκανε για ακόμα μια φορά να σφιχτεί και να χαχανίζει ανεξέλεγκτα.
- Το έμαθες το μάθημά σου? τη ρώτησε γαργαλώντας λίγο πιο συντονισμένα.
- αααχαχαχαχαχαχαχαχα ναιιι το έμαθα, το έμαθα αφέντη, το έμαθα χαχαχαχαχαχαχαχα, γέλασε δακρύζοντας η κοπέλα.
- Θα ξανακοροϊδέψεις κόσμο?
- Ποτέεε χαχαχαχαχαχαχα
- Θα βάλεις μυαλό να τελειώσεις τη σχολή σου και να βρεις καμιά κανονική δουλειά?
- Ναι ναι ναιιιι χαχαχαχαχαχαχα θα τα κάνω όλα χαχαχαχαχα
Ο Στέλιος συνέχισε να γαργαλάει τις μασχάλες της κοπέλας καθώς εκείνη έλιωνε στο γέλιο από κάτω του για ακόμα μια φορά. Ήταν πλέον πολύ αδύναμη για να αντιδράσει. Γέλαγε και γέλαγε μέχρι που χωρίς να το καταλάβει λιποθύμησε.
- Σταμάτα να απογοητεύεις τους γονείς σου…. ήταν το τελευταίο που άκουσε πριν σκοτεινιάσουν όλα.

Η Μαριάνθη ξύπνησε στο διαμέρισμά της. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της με τα ρούχα. Τι μέρα να ήταν?
Κοίταξε τα χέρια και τα πόδια της. Ήταν και πάλι ελεύθερη. Τίποτα όμως δεν έδειχνε σαν να υπήρξε δεμένη και να βασανίστηκε με γαργαλητό. Έψαξε τις επαφές της και τα χαρτιά της. Πουθενά δεν είχε καταχώρηση του Στέλιου. Μπορεί να τα είχε φανταστεί όλα?
Σκέφτηκε πολύ καλά όλα όσα είχε στο μυαλό της. Έμοιαζαν τόσο αληθινά, που είχε την επιθυμία να επισκεφθεί τους δικούς της και να τα βρει μαζί τους. Πέταξε όλα τα φυλλάδια και τα πράγματα που είχε της Hervalife και μπλόκαρε τους αριθμούς τους για να μην την καλούν. Μετά από αυτό πήγε στο σπίτι, στους δικούς της.
Μπαίνοντας αγκάλιασε τη μαμά της και της είπε ότι θέλει πολύ να αλλάξει και ότι θέλει τις συμβουλές της. Έβγαλε τα παπούτσια της και έκατσε στο κρεβάτι όπου μίλησαν για ώρα σχετικά με το μέλλον της. Η ίδια δε μίλησε για την εμπειρία της.
Αφού τα είπαν, έφτασε η ώρα να σηκωθεί και σιγά σιγά να γυρίσει σπίτι. Τότε η μαμά της της έπιασε το πόδι και το κράτησε στο κρεβάτι.
- Πάντως να ξέρεις πως μας στεναχώρησες πολύ και θα άξιζες κανονικά μια τιμωρία, έτσι δεν είναι? και με αυτό γαργάλησε την πατούσα της Μαριάνθης, που άφησε ένα σκουχτό γελάκι και έπεσε πίσω στην αγκαλιά της μητέρας της.
Εκείνη έβαλε το χέρι της στην εκτεθειμένη κοιλίτσα της κόρης της και την γαργάλησε, λέγοντας παράλληλα ‘’γκίλι γκίλι γκίλι’’ καθώς η Μαριάνθη έλιωνε στο γέλιο.
-Γιατί το έκανες αυτό? ρώτησε χαχανίζοντας ακόμα τη μαμά της.
- Α έτσι, απάντησε μηχανικά εκείνη. Είχαμε χρόνια να το κάνουμε και ένα πουλάκι μου είπε ότι ακόμα γαργαλιέσαι πάααρα πολύ <3

ΤΕΛΟΣ