38
« στις: Δεκεμβρίου 11, 2011, 11:13:53 πμ »
η απωλεια,ειναι κατι που δεν μπορεις να την συνηθισεις,απλα γινετε βιωμα και συνεχιζεις να ζεις.το κακο ειναι οτι οσα χρονια και αν περασουν παντα στο μυαλο μας θα ειναι αν πραξαμε σωστα,αν μπορουσαμε να τον βοηθησουμε και αλλο,η με διαφορετικους τροπους,χιλιαδες αν αν αν,και τωρα που μιλαμε στροβιλιζονται στο μυαλο μου,ποσο μπορει να οικογενεια,να αντεξει τοσο μεγαλο βαρος(δεν συγκρινετε με τον γολγοθα που αυτος ανεβενει)πως να κριψεις συναισθηματα οταν σε κοιταζει στα ματια,και περιμενει απο εσενα?πως?πως να συνεχιζουμε την ζωη μας,σαν να μην τρεχει κατι σοβαρο,για να του δωσουμε κουραγιο ενω ξερουμε?πως να μιλησω στην αδελφη μου(ο αντρας της ειναι)που μαζι του 20 σχεδον χρονια,δεν εχει φυγει ποτε ο ενας απο τον αλλο,πανω απο δυο-τρεις ωρες?φφφφφφφφφφφφφ