Μου ηρθε σημερα με email :
Ο ΤΥΠΑΚΟΣ είναι και γαμώ τις αντρούκλες, μιλάμε! Πολύ μπρουτάλ. Δυστυχώς, όμως, ταλαιπωρείται τα τελευταία χρόνια από τρομερούς πονοκεφάλους. Εχει δοκιμάσει όλα τα φάρμακα και τα γιατροσόφια που κυκλοφορούν αλλά τίποτα. Εκανε τις πιο απίθανες εξετάσεις, γύριζε από γιατρό σε γιατρό ένα χρόνο ολόκληρο. Κανείς δεν μπορούσε να βρει από τι πάσχει. Μιλάμε φοβερή ταλαιπωρία. Δεν αντέχονται αυτοί οι πονοκέφαλοι! Σου φεύγει το κλαπέτο. Ευτυχώς στην Καλκούτα ένας φέιμους ολιστικός Ινδός γιατρός βρήκε την αιτία του προβλήματος.
«ΤΑ ΚΑΛΑ νέα είναι ότι μπορούμε να θεραπεύσουμε τους μακροχρόνιους πονοκεφάλους που τόσο σε βασανίζουν. Τα κακά νέα είναι ότι πρέπει να προχωρήσω αμέσως σε ευνουχισμό. Πάσχεις από μια σπάνια εκφυλιστική ασθένεια των όρχεων. Συμπιέζονται προς τα πάνω, με αποτέλεσμα να σπρώχνουν τη βάση της σπονδυλικής στήλης και σου προκαλούν τους φριχτούς πονοκεφάλους. Αυτή η πίεση θα σταματήσει μόνο αν αφαιρέσουμε τους όρχεις». Σοκαρισμένος ο άνθρωπός μας, δεν μπορεί να πιστέψει ότι χάνει το πιο βαρύ, το πιο ισχυρό, ό,τι πιο σπαρταριστό υπάρχει στο σώμα του. Τον ανδρισμό του. Το είναι του. Τα 'χε χαμένα. Τι αξία θα 'χει από δω και πέρα η ζωή; Ακολουθεί παρατεταμένη σιωπή. Δείχνει ωριμότητα και γενναιότητα, «οι άνδρες είναι για τα δύσκολα», λέει, και παίρνει τη μεγάλη απόφαση. «Γιατρέ, μπορείς να προχωρήσεις στην επέμβαση. Δεν έχω άλλη επιλογή». Παίρνει εξιτήριο από το νοσοκομείο πέντε μέρες αργότερα, δύο κιλά ελαφρύτερος. Νιώθει ένα μεγάλο κενό. Είχε χάσει το πιο σημαντικό κομμάτι του εαυτού του. Πρέπει να κάνει κάτι για να ξεφύγει απ' τις μαύρες σκέψεις. Να διασκεδάσει τον ψυχικό πόνο. Να δει με πιο θετική ματιά το μέλλον. Περπατώντας σκεπτικός βλέπει μπροστά του ένα πολυτελές κατάστημα αντρικών ρούχων. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνει μέσα. «Θα ψωνίσω κάτι για να ξεχαστώ. Θα κάνω σόπινγκ θέραπι. Κανείς δεν ξέρει τι μου έχει συμβεί. Ετσι ή αλλιώς η ζωή συνεχίζεται»...
«ΠΩΣ μπορώ να σας βοηθήσω;», «Θα ήθελα να δοκιμάσω ένα κοστούμι». Τον κιαλάρει με μιας ο έμπειρος πωλητής και τον σκανάρει από πάνω μέχρι κάτω: «Λοιπόν, το νούμερό σας είναι το 44». «Μα... πώς το καταλάβατε;», «Δουλειά μου. Μπρίκια κολλάμε;». Δοκιμάζει το κουστούμι και του 'ρχεται γάντι. Μιλάμε τέλειο! Κοιτάζει τον μισερό εαυτό του στον καθρέφτη με θαυμασμό. «Τι θα λέγατε και για ένα καινούργιο πουκάμισο;», «Γιατί όχι;», σκάει ένα μουδιασμένο χαμόγελο στο χειλάκι του. «Φοράτε σίγουρα νούμερο 34», «Μα αυτό είναι απίστευτο! Πώς το ξέρατε;», «Τι δουλειά κάνουμε, κύριε; Μύγες πεταλώνουμε;». Προβάρει ο δικός μας το πουκάμισο και του 'ρχεται κουτί. Λες και είχε ραφτεί πάνω του. Η διάθεσή του είχε φτιάξει τόσο πολύ που ήταν έτοιμος να αγοράσει όλο το μαγαζί. «Να δούμε και για παπούτσια; Εχουμε μια νέα παραλαβή που θα σας αρέσει σίγουρα», «Ναι, αμέ!», «Αυτά τα μαύρα τα έχω στο νούμερό σας. Σαράντα πέντε, σωστά;». Ο ανάρχιδος φίλος μας έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα: «Μα κι αυτό το βρήκατε;», «Δουλειά μου! Είμαι 30 χρόνια στο επάγγελμα».
ΜΕ ΤΑ πολλά, του προτείνει να δοκιμάσει και τη νέα συλλογή εσωρούχων. «Λοιπόν, για να σας δω καλύτερα... Θα σας φέρω το νούμερο 38». Ο άνθρωπός μας χαμογελάει αμήχανα: «Ω, όχι, αυτό δεν το πετύχατε... Φοράω 34 από τότε που ήμουν 18 χρόνων». Αμάσητος ο πωλητής κουνάει το κεφάλι του: «Αποκλείεται! Δεν μπορεί να φοράς 34. Είναι πολύ στενό! Θα σου πίεζε προς τα πάνω τόσο πολύ τους όρχεις, που θα ένιωθες την πίεση στη βάση της σπονδυλικής σου στήλης και θα 'χες, φίλε μου, τρομερούς πονοκεφάλους. Ανυπόφορους!..»
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/06/2008
