Είμαι της γνώμης ότι η εκκλησιαστική περιουσία πρέπει να φορολογηθεί, όπως συμβαίνει για όλο τον φορολογούμενο ελληνικό λαό, ειδικά τώρα που η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας είναι δύσκολη και η διεθνής οικονομική κρίση χειροτερεύει.
Η φορολογία θα πρέπει να είναι στα εισοδήματα που αποκτά η Εκκλησία από επιχειρηματικές δραστηριότητες, στα ακίνητα και στις κινητές αξίες.
Θα πρέπει όμως να απαλλάσσονται από τη φορολογία τα ποσά που δαπανώνται για φιλανθρωπικούς σκοπούς και τα ακίνητα που παραχωρούνται για κοινωφελείς εγκαταστάσεις ή ανάλογες δράσεις, όπως γίνεται σήμερα όταν κάποιος πολίτης κάνει κοινωφελείς δωρεές.
Στην περίπτωση που δεν αποφασισθεί αυτό, υπάρχει ο κίνδυνος η Εκκλησία να ακυρώσει τις φιλανθρωπικές δαπάνες, με συνέπεια ευαίσθητες ομάδες συνανθρώπων μας να στερηθούν την υποστήριξη που απολαμβάνουν σήμερα.
Οι αμυντικές δαπάνες δεν μπορούν να μειωθούν σήμερα για να υπάρχει ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία.
Μπορεί όμως διαχρονικά να μειώνεται ο ρυθμός αύξησής τους ή να μένουν σταθερές, ακόμα και να περιορισθούν στο μέλλον. Αυτό θα εξαρτηθεί από το επίπεδο οικονομικών συνεργασιών μεταξύ των δύο χωρών (κοινά projects) αλλά από τις σχετικές πολιτιστικές συνεργασίες.
Γενικά, έχει σημασία η συνειδητοποίηση και από τους δύο λαούς ότι η μείωση των εξοπλισμών σε αμοιβαία βάση και η αντισταθμιστική ανάπτυξη συνεργασιών είναι προς το συμφέρον και των δύο λαών, που δεν συμπίπτει με το συμφέρον των παραγωγών και εμπόρων όπλων και όσων παίρνουν μίζες.
