Ύστερα από δύο εβδομάδες περιπλάνησης στη θάλασσα, χωρίς φαγητό και νερό οι επιζήσαντες λαθρομετανάστες ενός μικρού, ξύλινου πλοιαρίου, πήραν τη δύσκολη απόφαση να φάνε ένα συνεπιβάτη τους, που μόλις είχε πεθάνει από την πείνα και την εξαθλίωση.
Ο Γκριγκόριο Μαρία Μαριζάν και τέσσερις ακόμα, ήταν οι μόνοι που επέζησαν, σε σύνολο 33 ανθρώπων, οι οποίοι πλήρωσαν 1.800 δολάρια έκαστος, για να ταξιδέψουν από τον Άγιο Δομίνικο έως το Πουέρτο Ρίκο, σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης.
Τα ταξίδι τους όμως, που ξεκίνησε στις 17 Οκτωβρίου, μετατράπηκε σε εφιάλτη, όταν ξαφνικά σταμάτησαν να λειτουργούν και οι δύο μηχανές του σκάφους. Επιπλέον, χωρίς κανείς να ξέρει πώς, εξαφανίστηκε ο καπετάνιος. Έτσι, 33 άνθρωποι έμειναν στο έλεος του Θεού, χαμένοι στο «πουθενά».
Αρχικά, προσπάθησαν να επιβιώσουν, πίνοντας θαλασσινό και βρόχινο νερό. Πεινασμένοι και πλήρως αφυδατωμένοι, πέθαινε ο ένας μετά τον άλλο. Όσοι έμεναν «πίσω», περίμεναν 15 με 20 λεπτά, μέχρι να τους πετάξουν στη θάλασσα.
Μέχρι που το ένστικτο της επιβίωσης, δεν τους άφησε άλλη επιλογή από το να φάνε ένα συνάνθρωπό τους. «Κόψαμε μέρος από το πόδι και το στήθος του», παραδέχεται ο Μαρία Μαριζάν στο Associated Press. «Κόβαμε μικρά κομμάτια και τα καταπίναμε σαν χάπια. Είχε τη γεύση βοδινού, σχεδόν την ίδια». Η ειρωνεία, ότι μία μέρα μετά, τους εντόπισε η αμερικανική ακτοφυλακή και τους έσωσε. Μαζί με τον Μαριζάν, ήταν ο αδερφός του, ένας πατέρας με το γιο του και μία γυναίκα, η οποία όμως εξέπνευσε στο νοσοκομείο.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που άνθρωποι αναγκάστηκαν να γίνουν καννίβαλοι για να επιβιώσουν. Το 1972 οι επιζήσαντες ενός αεροπορικού δυστυχήματος στις Άνδεις, έφαγαν τους νεκρούς συνεπιβάτες τους. Η συγκλονιστική ιστορία έγινε ταινία το 1993 με τίτλο «Alive».
