Συγγνώμη για την επαναφορά ενός σχετικά παλιού thread, αλλά νομίζω πως μερικά θέματα αξίζει να μείνουν λίγο περισσότερο στη επικαιρότητα.
Ασφαλώς και μια γυναίκα που τυχαίνει να έχει χάσει ένα δάχτυλο του ποδιού της παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερα ενδιαφέρον - αν της λείπουν περισσότερα από ένα, το ενδιαφέρον ίσως είναι ακόμη μεγαλύτερο. Το αν τελικά το γεγονός αυτό θα είναι πραγματικά ελκυστικό ή όχι, εξαρτάται, ως συνήθως, από πολλούς παράγοντες: για παράδειγμα, τη μορφή των πελμάτων και των (υπόλοιπων) δαχτύλων, τη μορφή του ακρωτηριασμού και την όψη που δίνει στο πόδι, τον τρόπο που η ίδια η γυναίκα αντιμετωπίζει αυτή την ανεπαίσθητη αναπηρία/δυσμορφία, κ.ο.κ.
Πρώτα απ' όλα, όμως, εξαρτάται από το αν ο άνδρας που βρίσκεται μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα έχει αποβάλλει την έμμονη ιδέα ότι προϋπόθεση για να είναι κάτι ελκυστικό είναι να υπακούει σε -οποιουσδήποτε- αντικειμενικούς κανόνες ("αρτιμέλειας", "συμμετρίας", "ομαλότητας", "φυσικότητας", και τα παρόμοια).
Προσωπικά, όχι μόνο δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να ασχοληθώ με ένα γυναικείο πόδι που έχει λιγότερα από τα αναμενόμενα δάχτυλα, αλλά πιθανότατα θα μπορούσε να με γοητεύσει.
Φαντάζομαι, ήδη..., να χαϊδεύω αυτό το πόδι, αργά, περιποιητικά, αγγίζοντας με προσοχή την εύθραυστη μορφή του, νιώθοντας σχεδόν στις άκρες των δαχτύλων μου το πόσο ευάλωτο έχει υπάρξει. Το βλέμμα μου κατευθύνεται στο πρόσωπό της, για λίγο μόνο, όσο χρειάζεται για να διαπιστώσω τον τρόπο που θέλει εκείνη να ασχοληθώ με αυτό το κρυφό, κατά κανόνα, μυστικό της. Ελπίζω να μου το επιτρέπει, να μου προσφέρει την τιμή να ανακουφίσω την ιδιαίτερη κούρασή του, τη συστολή που ίσως νιώθει στην ιδέα της έκθεσής του. Ίσως τεντώνει λίγο περισσότερο τη γάμπα της, για να πλησιάσει το ανάπηρο πόδι της στον κόσμο μου, να αφήσει την ανεπανόρθωτη έλλειψη να διαχυθεί αργά αργά και να καταλάβει τις αισθήσεις μου... έχει κάτι από ίλιγγο το πλησίασμα της αρτιμέλειας που έχει χαθεί... μια ζάλη γλυκιά κι ανατριχιαστική, όπως τα δάχτυλα που περιμένεις να δεις... και το βλέμμα βυθίζεται στην απουσία, ανάμεσα σε όσα απομένουν... θέλω μόνο να νιώσω τη γεύση του κενού, γι' αυτό κρατώ προσεκτικά μπροστά στο πρόσωπό μου το παράξενο πέλμα της, λόγο προτού αφήσω τη γλώσσα μου να εξερευνήσει μία μία τις απώλειες ενός παλιού ατυχήματος... λίγο προτού η ζεστή ανάσα μου γίνουν δυο χείλη που υποβάλλουν τα σέβη τους στην εύθραυστη γοητεία της.
Όσο για τα περί ανωμαλίας, νομίζω πως αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι τόσο ανώμαλος. Εσείς;
