Το φετίχ μου είναι το trampling. Από πολύ μικρός μ' αρέσει να με πατάνε και ξεκίνησε σαν παιχνίδι από κάποιες μεγαλύτερες ξαδέλφες μου. Δεν το ξέρει κανείς και καταλαβαίνω και ο ίδιος ότι δεν είναι ούτε το πιο φυσιολογικό, ούτε το πιο αξιοπρεπές πράγμα του κόσμου. Πολλά άτομα του φόρουμ μου λένε να μη ντρέπομαι και να έχω το θάρρος να το ζητάω. Όποιος είναι έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέει. Αν πάω σε μια γειτόνισσα και της πω "μ' αρέσουν τα πόδια σας, δε θέλω σεξ αλλά να με πατήσετε γιατί μ' αρέσει" θα μου πει "φύγε από δω ρε ανώμαλε" και θα 'χει δίκιο. Την άλλη μέρα όλη η πολυκατοικία θα γελάει μαζί μου. Αν το ζητήσω από μια φίλη θα γίνω ρεζίλι σε όλο το φιλικό μου κύκλο και θα καταστρέψω μια φιλία. Αν δεχτεί, πολύ σπάνια περίπτωση, θα έχω συνέχεια το άγχος ότι θα αποκαλυφθεί το φετίχ μου.
Ακόμα και στο φόρουμ οι περισσότερες το παίζουν ανοιχτόμυαλες και απελευθερωμένες αλλά όταν τους λες " ωραία αφού το βρίσκεις ενδιαφέρον θες να βρεθούμε από κοντά;" τσαντίζονται και διακόπτουν τη συνομιλία.
Δεν έχω αυταπάτες. Έχω μια κατάρα που για να την ξορκίσω την ονομάζω φετίχ. Έχω μια κοινωνική παρουσία καθ' όλα αξιοπρεπή, αλλά όταν κλείσουν τα φώτα έρχεται η κατάρα και με βασανίζει.
Το να βρεθώ μόνος μου με κάποιες γυναίκες που θα με πατάνε και θα το θεωρούν φυσιολογικό, χωρίς να μου ζητάνε λεφτά ανήκει καθαρά στη σφαίρα της φαντασίας μου.
Στην πραγματικότητα είμαι ένας άνθρωπος πολύ σοβαρός και αξιοπρεπής που όταν έρχεται η ανάγκη να ικανοποιήσει το φετίχ του επιλέγει λύσεις που διαφορετικά δε θα περνούσαν απ' το μυαλό του.
Και την καραμέλα ότι πρέπει να βρω μια κοπέλα που να καταλαβαίνει το φετίχ μου την έχω βαρεθεί. Όταν τρώω τόσο φτύσιμο απ' τις γυναίκες που καταλαβαίνουν υποτίθεται το φετίχ φαντάζομαι τι έχει να γίνει με τις άσχετες. Καλύτερα λοιπόν να μην το ξέρει κανείς και να πληρώνω για να 'χω το κεφάλι μου ήσυχο.
Ψηφοφορία
