Σε εμένα θεωρώ ότι το όλο ζήτημα λειτουργεί ώς εξής:
Όταν κάποια γυναίκα προσπαθήσει να μου επιβληθεί σεξουαλικά μέσω παγερών βλεμμάτων, απότομης ομιλίας, βρισιών, στεγνών και κυνικών υποτιμητικών σχολίων ή φωνών, ενεργοποιείται στην αμυγδαλή και στον υπόκαμπο του εγκεφάλου μου άμεσα το "fight or flight syndrom", με αποτέλεσμα να μην μπορώ να απολαύσω την υποταγή που δείχνω. Με ενοχλεί γιατί έτσι αντιλαμβάνομαι εκείνη που έχω απέναντί μου σαν "συνάνθρωπο που προσπαθεί να με μειώσει" και νιώθω αντανακλαστική απέχθεια και αποστροφή. Καύλα, καμία. Σε άλλους βέβαια δεν λειτουργεί έτσι.
Η γλυκιά ειρωνία, η τρυφερή κυριαρχία και όλο αυτό που αναλύεται εδώ, είναι ένας θαυμάσιος τρόπος για κάποιους από εμάς να απολαμβάνουμε την ερωτική μας ταπείνωσή, χωρίς να νιώθουμε οτι ξεφτιλιζόμαστε ως άνθρωποι, γιατί αυτό δεν είναι του γούστου μας σεξουαλικά. Θέλουμε να ξεφτιλιζόμαστε ως αρσενικά και μόνο. Στον ανδρισμό θέλουμε να μας "χτυπάνε" οι σύντροφοί μας, όχι δομικά απέναντι στην ψυχή-προσωπικότητά μας, ούτε και στο κορμι. Να γίνεται η δουλειά με "pin-point accuracy and precision", όχι όποιον πάρει ο χάρος. Με φινέτσα δηλαδή. Όπως προείπα, γούστα είναι αυτά. Άλλοι, ίσως οι περισσότεροι τους είδους, την βρίσκουν αλλιώς.