Αισθάνομαι την ανάγκη να ξαναγράψω μερικά πράγματα για τον M.J., όντας παλιός "φαν" (δεν είμαι φαν κανενός, απλά μου άρεσε πολύ η μουσική του)
Κατ'αρχάς να διαχωρίσουμε τον καλλιτέχνη M.J. από τον άνθρωπο M.J.
Ο καλλιτέχνης M.J. πιστεύω ότι δεν είναι απλά "pop star". Pop stars είναι και η Britney Spears, o Justin Timberlake, η Beyonce, η Christina Aguilera, η Rihanna κλπ. Ο M.J. έχει τεράστια διαφορά από αυτούς γιατί δεν τον κατασκεύασαν μάνατζερς και δισκογραφικές, ήταν πηγαίο ταλέντο, ιδιοφυία στη μουσική και εξαιρετικά ταλαντούχος χορευτής και χορογράφος. Θεωρώ ότι κανένας δεν μπορεί να δηλώνει ότι δεν του αρέσει η μουσική του M.J., είναι σαν τους Iron Maiden, τους Black Sabbath, τους U2, τον Καζαντζίδη, τον Τσιτσάνη, τον Ray Charles κλπ. Είναι μέρος της ιστορίας της μουσικής, αυτός δημιουργούσε, οι άλλοι τον αντέγραφαν, αυτός δεν αντέγραψε κανέναν .
Ο άνθρωπος M.J. είναι ίσως παγκόσμιο φαινόμενο, πολύπλοκος και απλός μαζί. Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν ένας εξαιρετικά ανασφαλής άνθρωπος, είχε κόμπλεξ με την εμφάνισή του, μάλλον ήταν σεξουαλικά ανίκανος και παρέμεινε μέχρι τη στιγμή που πέθανε ένα μικρό παιδί. Δεν το λέω με τη ρομαντική έννοια, θεωρώ ότι δεν κατάφερε ποτέ να ωριμάσει και γι'αυτό περνούσε όλη την ώρα του με παιδιά, ήταν στο ίδιο μήκος κύματος. Δεν πιστεύω καθόλου την ιστορία της παιδεραστίας, οι συνάδελφοι παραπάνω το αναλύσανε επαρκώς το θέμα. Εξάλλου οι φιλανθρωπίες του στα παιδιά έχουν αφήσει εποχή, στο κτήμα του φιλοξενούσε και παιδάκια με καρκίνο κλπ. Το τέρας της ιστορίας ήταν ο πατέρας του παιδιού που το εκμεταλλεύτηκε για να βγάλει φράγκα, όπως είπαν και οι συνάδελφοι. Εξάλλου είχε πολλούς διάσημους φίλους που τον αγαπούσαν και τουλάχιστον εγώ δεν έχω ακούσει άλλη κακή κουβέντα για το χαρακτήρα του, π.χ. ότι έβριζε, φώναζε, κακομεταχειριζόταν τους συνεργάτες του κλπ. Το μόνο που μπορεί να του καταλογιστεί είναι ότι ήταν αυτοκαταστροφικός. Εξάλλου είναι συνηθισμένο η ιδιοφυία να συμβαδίζει με την τρέλα, την παραξενιά, όπως με τον Νίτσε, τον Ναπολέοντα, τον Μότσαρντ, τον Νεύτωνα κλπ.
Αυτά δεν τα λέω για να προστατεύσω τον κάποτε αγαπημένο μου τραγουδιστή, αλλά έναν εντελώς ιδιαίτερο άνθρωπο. Τελικά μάλλον ο θάνατος ήταν λύτρωση γι' αυτόν, όπως είχε γίνει και ίσως ήταν καλύτερο να "έφευγε" στα μέσα του '90, μόλις πήρε την κατιούσα. Ούτε ο ίδιος θα υπέφερε (ψυχολογικά και σωματικά) και οι fans του θα τον θυμόντουσαν "αμόλυντο" και αιώνια έφηβο, όπως την Marilyn Monroe, τον James Dean και τον Jim Morisson