Υπάρχουν διάφορες απόψεις πάνω στο θέμα, όπως σε όλα τα ψυχολογικά ζητήματα. Η πρώτη άποψη τάσσεται υπέρ των γονιδίων. Μία μεριά υποστηρίζει δηλαδή ότι καθορίζεται από γονίδια, τα οποία είναι θέμα εξέλιξης. Δηλαδή, γενιά προς γενιά αναπτύσσει καποια σημεία ερεθισμού τα οποία θα έχουν ως απώτερο αποτέλεσμα να διαιωνιστεί το είδος. Κοινώς, γεννιόμαστε με σκοπό την αναπαραγωγή, οπότε εξελικτικά αναπτύσουμε τα σημεία που μας έλκουν πιο πολύ ώστε να επιτύχουμε την αναπαραγωγή.
Η επικρατέστερη άποψη των ψυχολόγων για το ζήτημα των ποδιών λέει ότι σε πολύ μικρή ηλικία περί των 5 ετών, που είναι η ηλικία όπου συνηδητοποιεί ο άνθρωπος τα συναισθήματα της χαράς, της λύπης και της στενοχώριας, οι ποδολάγνοι ένιωσαν το αίσθημα της χαράς π.χ. τους έκαναν μία αγκαλιά ή τους έφεραν ένα δώρο και ταυτόχρονα βρίσκονταν κοντά σε γυμνά πόδια. Φανταστείτε δηλαδή ότι τυχαία την ώρα που νοιώθεις το αίσθημα χαράς είσαι πχ στο πάτωμα και ειναι δίπλα σου καποιος με γυμνά πόδια. Υποσυνείδητα συνδέεις τα 2 αυτά (χαρά-πόδια) και γι αυτό γίνεσαι ποδολάγνος. Η αντίπερα όχθη θα πει και αν νοιώσεις αισθήματα χαράς την ώρα που κάνεις μπάνιο, τι? θα ερεθίζεσαι όταν κανεις μπάνιο? Όπως και να έχει αυτή είναι η επικρατέστερη γνώμη σήμερα.
ΠΡΟΣΟΧΗ!!...>Το οτι το έγραψα δε σημαίνει οτι ειναι κ το σωστό, σας λέω τις γνώμες που επικρατούν που πιθανότατα να είναι ο,τι να ναι( ψυχολόγοι = συνήθως τσαρλατάνοι)
