Η "ποδολατρεία" όπως ηχεί, παραπέμπει σε κάτι τελετουργικό το οποίο ενδεχομένως απλώς εκτελείται διαδικαστικά για κάποιους λόγους, χωρίς απαραίτητα να φέρει κάτι το έκφυλο και λάγνο, όπως εκφράζεται και εννοείται μέσα από τη λέξη "ποδολαγνεία". Προσωπικά δε με εκφράζει και νοιώθω πως δε με αντιπροσωπεύει κανένας από τους δύο όρους, αφού μια τέτοια λέξη είναι - και θα έπρεπε να χρησιμοποιείται - μόνο για να μας χαρακτηρίσουν οι απ'έξω, οι οποίοι για λόγους διαφοροποίησης κρεμούν ταμπέλες και γενικεύουν έτσι απλά μια κατάσταση που δεν κατανοούν πλήρως, όπως άλλωστε κάνουμε κι εμείς σε άλλες περιπτώσεις. Ίσως θα ήταν καλό να βρούμε και να χρησιμοποιούμε κάποια λέξη ή έκφραση, με την οποία θα αυτοχαρακτηριζόμαστε, αλλά και πάλι τί θα άλλαζε; Ποτέ ο λόγος δεν είναι αρκετός για να περιγράψει και να μεταλαμπαδεύσει ένα συναίσθημα σαν κι αυτό..
Νομίζω ότι προχωράμε καλά.
Η ταμπέλα δεν είναι για μας, αλλά για τους άλλους γύρω μας. όπως πολύ σωστά είπε ο DENIS.
Και αυτή η ταμπέλα είναι που θα κάνει κάποιον/α "φυσιολογικό" (chic!) να θέλει μάθει περισσότερα,
να κάνει παρέα, να μας γνωρίσει καλύτερα, ή να στρίψει άρον-άρον και να φύγει.
Είμαστε αυτό που δείχνουμε, όχι αυτό που θέλουμε
.
Σκεφτήτε τελικά, πώς θα "μεταδώσουμε" τη φιλοσοφία μας σε non-believers ?
Και μη ξεχνάτε ότι στατιστικά και μόνον οι non-believers είναι περισσότερ-οι/ες.
Σε ποιούς και ποιές απευθυνόμαστε, ώστε να τους/τις τραβήξουμε με το μέρος μας;
Σε ένα τόπο που η ανωνυμία, ο σκεπτικισμός, η απρόσωπη επαφή είναι παντού,
ίσως μια πρώτη εντύπωση, μια διακριτική "βιτρίνα" να είναι πιο ελκυστική από την
πεπατημένη:"Μάνα μου τί ποδάρες που έχεις. Come to δώθε να σου τις γλύψω μέχρι να
