Μια πρόσφατη εμπειρία ήταν η αφορμή και η έμπνευση για τις παρακάτω σκέψεις ...
Πραγματεία για τα γυναικεία πόδια
Πολλοί ισχυρίζονται ότι κάθε γυναίκα έχει ένα ψυχρό μέρος και ένα καυτό σημείο, και σχεδόν σίγουρα το μυαλό κάθε άνδρα θα πάει στο λογικό και ίσως και αυτονόητο. Θα θεωρήσουν ως ψυχρό μέρος, το μυαλό μιας γυναίκας όπου κυριαρχεί η λογική και το ένστικτο της διαιώνισης και σαν καυτό, το κέντρο της ηδονής, αυτή τη μοναδική φωτιά που δεν καίει, ούτε καταστρέφει, αλλά μάλλον χαρίζει τη δύναμη της σοφίας και την απόλαυση την οποία συνεπάγεται η αντίληψη της απόλυτης ενότητας.
Ήρθε όμως μια στιγμή που οι αδαμαντοκόφτες της μοίρας μου χάρισαν την φώτιση, με ένα φως άϋλο, άχρονο στην ώρα της χαλάρωσης, φέρνοντας μπροστά μου τη δημιουργία μιας αναγεννησιακής ιδιοφυίας. Δύο αλαβάστρινοι στύλοι, που συνέχιζαν μέχρι τις πιο τρυφερές σαρκώδης απολήξεις που είχα αντικρύσει. Δεν είναι ένα ψυχρό κομμάτι τα προσεγμένα πόδια μιας γυναίκας, είναι μια δύναμη ικανή να ανεβάσει ή να εξαφανίσει τον κόσμο γύρω της. Είναι αλήθεια πως ο λαός μας, αλλά νομίζω και κάθε λαός, έχει τις παραδόσεις του, τις συνήθειες του, που τεκμηριώνουν αυτή τη δύναμη. Δεν είναι τυχαίο, πως στην ιερή στιγμή του γάμου, η νύφη θα προσπαθήσει να πατήσει το πόδι του γαμπρού, δηλώνοντας έτσι την αρχή της κυριαρχίας της. Δεν είναι επίσης τυχαίο που σε πολλά μέρη ο γαμπρός θα πιεί την πρώτη σαμπάνια στο γοβάκι της νύφης, αλλά και τα χρήματα που πρέπει να βάλει ο κουμπάρος στο παπούτσι, πριν την παραλάβει από το πατρικό της για να την πάει στην εκκλησία. Τι άλλο από ανασφάλεια και μια μορφή υποταγής στην δύναμη των γυναικείων ποδιών μπορούν να δηλώνουν τα παραπάνω; «Θα σου κόψω τα πόδια» λέει ο ένας στον άλλο, όταν θέλει να τον/την αποτρέψει από κάτι, γιατί ; Επειδή τα πόδια είναι στοιχείο ισχύος, είναι το απαραίτητο στήριγμα σε μια σχέση, «στηρίζομαι στα πόδια μου», συνηθίζουμε να λέμε. Είναι το μέρος του σώματος, απ’ όπου όλα ξεκινάνε και όλα καταλήγουν. Τα πόδια είναι που μας ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, η δυνατότητα να στεκόμαστε όρθιοι, και έτσι καταφέραμε να κυριαρχήσουμε στον πλανήτη. Πως λοιπόν να μην αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των παραδόσεων;
Αυτή η φώτιση με ταξίδεψε μέσα στο χρυσαφένιο της φώς, βλέποντας την αντανάκλαση των ποδιών της στο καθρέφτη. Βυθίστηκα μέσα της, ψάχνοντας την αλήθεια στην επαργύρωση του καθρέφτη, λες και θα μπορούσα ξύνοντας την, να ζωντανέψω το αντικείμενο του πόθου μου, να δώσω ζωή στο όραμα μου. Ένιωσα σαν τον Δον Κιχώτη που αναζητά τη Δουλτσινέα του, σαν τον Ρωμαίο που τον καλεί η Ιουλιέττα του, σε ένα απαγορευμένο από τις συνθήκες έρωτα, σε ένα έρωτα που σε κάθε του γωνία είναι κρυμμένη η λαιμητόμος της γνώσης ότι αυτή η έλξη μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο της καρδιάς, στην απογοήτευση του ανεκπλήρωτου.
Χάθηκα όμως, στη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου, που λόγω του ότι είναι σχετικά, είναι και ανούσια, αναζητώντας την ουσία στο σχήμα τους, στα αρώματα που έκρυβαν. Κύλησα στη γραμμή του κουντεπιέ, όπως ο σκιέρ στη χιονισμένη πλαγιά, θαυμάζοντας τις μικρές φλέβες, που σαν άλλοι παραπόταμοι δίνουν ζωή και τα κρατάνε ζεστά. Φλέβες που ορίζουν την πηγή της ενέργειας, της δύναμης. Παρασύρθηκα στις εικόνες του καλοκαιριού βλέποντας της φτέρνες της, μου θύμισαν ζουμερά νεκταρίνια κομμένα στη μέση, με το απαλό ροδαλό τους χρώμα να σε καλεί να τα δαγκώσεις. Είδα τις ραβδώσεις της άμμου που φτιάχνει το κύμα της θάλασσας όταν σκάει στην ακρογιαλιά, στις αλλεπάλληλες ζάρες που φτιάχνει η καμάρα της, και μύρισα την αλμύρα που ξέμεινε πάνω της από το καλοκαίρι, περιμένοντας την γλώσσα μου να την καθαρίσει. Και ήταν η γλώσσα γητειά πραγματική, γιατί το ένα πόδι παραπλανήθηκε σε κάποιο στεναγμό της ή σε κάποια αλλαγή θέσης του κορμιού της και ξεστράτισε, χάθηκε και βρέθηκε δίπλα στο πρόσωπο μου. Και εγώ φίλησα πολλές φορές τα δάχτυλα της απαλά, για να μην ξυπνήσει, γιατί ήταν πολύ όμορφα και καλοσχηματισμένα, γιατί ο ουρανός εκείνο το βράδυ δεν είχε άστρα, είχε μόνο τις εναλλαγές στα χρώματα των νυχιών της. Το μαύρο της νύχτας, το ιβουάρ του πάγου, το χρυσαφί του ήλιου, το κοραλλί, το ροζ της αθωότητας, το πράσινο του δάσους, σαν μικρή νεράιδα τα περνούσε με το μαγικό της ραβδί, μπρος τα μάτια μου, γεμίζοντας τον κόσμο μου, τα όνειρά μου με την αποπλάνηση της μαγείας της. Φίλησα αυτά τα δάκτυλα, αυτά τα μικρά γλειφιτζούρια, που με το άλικο κόκκινο χρώμα στις άκρες τους, στα νύχια τους, με έκαναν να νιώθω παιδί. Ένα παιδί παρασυρμένο από την αγάπη του για τα γλυκά, έμεινα εκεί, ανάμεσα τους, ακουμπώντας τα στην άκρη της γλώσσας μου ξανά και ξανά, ερεθίζοντας τους γευστικούς μου κάλυκες, αναζητώντας τη λεπτομέρεια στις γεύσεις, που χαρακτηρίζουν τη μοναδικότητα, της δημιουργίας. Περιπλανήθηκα στην μικρή χαράδρα, που χωρίζει τα δάκτυλα από την πατούσα, μυρίζοντας υπέροχες, πρωτόγνωρες μυρωδιές. Ένιωσα σαν τον περιπλανώμενο εξερευνητή, που ανακαλύπτει ξανά τα αρώματα του πικραμύγδαλου και της βανίλιας, το άρωμα του ιδρώτα που προκαλεί το πάθος και η έξαψη, του ιδρώτα της κούρασης από το περπάτημα στα μαγαζιά, για να βρει το κατάλληλο παπούτσι, το κατάλληλο ρούχο που θα τονίσει την εξουσία της, την κυριαρχία της, πάνω στις αισθήσεις του αντρικού φύλου. Τη μυρωδιά του ιδρώτα, ανάμεικτη με τον οίστρο της και την επένδυση του δέρματος του παπουτσιού.
Το παπούτσι, ω, ναι αυτό, το απόλυτο εργαλείο ηδονής για μια γυναίκα, είτε σε γόβα, είτε σε πέδιλο, είτε ακόμα και σε μπότα. Μια καθημερινή απομίμηση του αιδοίου, που περιμένει καρτερικά στην ντουλάπα το πόδι-φαλλό, να χωθεί μέσα του και να του δώσει αξία, να το κάνει να αισθανθεί χρήσιμο, να βρει ένα τρόπο να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, το χώρο που καταλαμβάνει ανάμεσα στα ράφια. Τι μαρτύριο να έχει δεχτεί άραγε, για να φτάσει να κοσμήσει το πόδι της; Πόση ταλαιπωρία και τραβήγματα στο βυρσοδέψη, ο πόνος όταν το έκοβε και το έραβε ο τσαγκάρης, η πίεση στα καλαπόδια για να πάρει το σχήμα του, το κάψιμο από τον ανελέητο ήλιο σε μια βιτρίνα, μέχρι τη στιγμή που η μέλλουσα κυρία του θα το επιλέξει, για να τονίσει το θέλω της, για να ολοκληρώσει την πραγμάτωση των επιθυμιών της. Πόσοι σκληροτράχηλοι άντρες δεν έχουν διεγερθεί, δεν έχουν τρελαθεί, μόνο στον ήχο των τακουνιών της, να αντηχεί στα αυτιά τους, όταν χτυπά πάνω στα πλακάκια. Πόσοι τολμούν να αρνηθούν ότι κοιμήθηκαν και ονειρεύτηκαν, την καμάρα που τόνιζε το παπούτσι που είχε διαλέξει, γνωρίζοντας ενδόμυχα τις επιπτώσεις της επιλογής της στο αντρικό κοινό.
Και έπειτα ήρθε ο αστράγαλος της, αυτό το μικρό και σκληρό καρύδι. Που στηρίζει όλο το οικοδόμημα, που διαμορφώνει την κίνηση και προκαλεί τη λαγνεία. Πόσο όμορφος γίνεται όταν τον τυλίγει μια χρυσή αλυσιδίτσα και προκαλεί τα βλέμματα, δηλώνοντας σε όλους γύρω του τη δύναμη που κρύβει. Σαν μικρό καρύδι, που παρόλες τις πιέσεις που δέχεται αντιστέκεται και αντέχει. Όπως και το καρύδι που είναι στοιχείο του χειμώνα, και κρύβει μέσα στη ψίχα του, την αναζωογόνηση που φέρνει η άνοιξη, έτσι και ο αστράγαλος της στέκεται ακοίμητος φρουρός στις μυστικές απολαύσεις που επιφυλάσσει το πέλμα.
Τέντωσα τα χέρια μου για να αγγίξω τους καλλίγραμμους γοφούς της, σαν να άγγιζα τις σμιλεμένες από το Φειδία, από το Μιχαλάγγελο τον ίδιο, ακμές ενός αγάλματος. Η αφή μου, προσέγγισε το δρόμο που οδηγεί στο άνδρο της δικής της απόλαυσης, σ’ αυτή τη μαύρη σπηλιά που οδηγεί στους κήπους της Βαβυλώνας, ανατριχιάζοντας από την συγκίνηση. Δάκρυσα αναλογιζόμενος την τιμή που μου έκανε, να της χαρίσω τα χάδια μου, συνειδητοποιώντας την ταπεινότητα μου.
Άφησα λίγες στιγμές το βλέμμα μου να καθαρίσει, γονατισμένος σαν προσκυνητής την ώρα της προσευχής, μπροστά στα πόδια της, παρατηρώντας το αραχνοΰφαντο καλσόν που κάλυπτε τα άκρα της. Φαντάστηκα να το βγάζει με αργές, ηδονικές κινήσεις, όπως θα το έβγαζε μια ιέρεια της Αφροδίτης, και να το φέρνει κοντά στη μύτη μου, πλημμυρίζοντας τις οσφρητικές μου απολήξεις με ένα μίγμα από κάθε μυρωδιά που είχε φορέσει επάνω της. Δέχτηκα την απαλότητα του, στο πρόσωπό μου, με ένα της χάδι, από το τυλιγμένο με αυτό, χέρι της. Ήταν το τέλειο και ύστατο χτύπημα της, στα κέντρα του πόθου μου. Η διέγερση που ακολούθησε ήταν πρωτόγνωρη για μένα. Με καθοδήγησε, όπως ο δάσκαλος το μαθητή, να αποδείξω έμπρακτα όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα νιώσει. Σαν άλλος ικέτης προς τη θεά του, ανταπέδωσα την καλοσύνη της, φιλώντας και ραντίζοντας με το πολυχημικό μου υγρό τα σκεύη της ηδονής μου. Άσπρισα την ηλιοκαμένη επιδερμίδα της, απλώνοντας σε κάθε κύτταρο των λατρεμένων της ποδιών, με τα πιο απαλά αγγίγματα, που μου επέτρεψε η δέσποινα μου να της χαρίσω, την πιο αγνή κρέμα φροντίδας που μπορούσε το είναι μου να της προσφέρει. Καθάρισα το βωμό της λατρείας μου, ευχαριστώντας την, ή μάλλον ευγνωμονώντας την για όσα μου χάρισε.
Έμεινα ξαπλωμένος εκεί δίπλα τους και τα φίλησα ξανά και ξανά γιατί ήθελα ακουμπώντας τα έτσι να αποκοιμηθώ, με την ελπίδα να ξυπνήσω την επομένη και να είναι ακόμα εκεί.
