"Λοιπόν Κε Ρούφο, λυπάμαι αλλά δεν θα συνεργαστούμε..." μου είπε εκείνη με αυστηρό ύφος.
Γ...γιατί; Τραύλισα.
Μήπως φταίνε τα παιδιά;;;
Εσείς δεν μου κάνετε Κε Ρούφο, τα παιδιά είναι μια χαρά πρόθυμα και υπάκουα...
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή.
Κάτι πανίσχυρο πέρα από κάθε λογική, με έσπρωχνε να γονατίσω μπροστά της και να την παρακαλέσω να μείνει.
Όμως κρατήθηκα.
"Πολύ ωραία, με βγάλατε από τον κόπο!" της είπα επιστρατεύοντας όση σκληράδα και ειρωνεία μπορούσα και πρόσθεσα:
"Αλήθεια, έτσι για να με βγάλετε από την απορία, τι πρόβλημα έχετε μαζί μου;"
Εκείνη , γύρισε έριξε ένα παγωμένο βλέμμα πάνω μου, και με τόνο γυναίκας των
SS, μου είπε:
"ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΚΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΠΑΤΕΡΑΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ Κε ΡΟΥΦΟ... ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΑΣ!"
"Μπα-μπα - μπα... τι μου λέτε;;;;" την ειρωνεύτηκα ξανά.
"ΕΙΧΑ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΦΥΓΩ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΕ Κε ΡΟΥΦΟ…ΑΦΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΤΕ, ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΠΕΘΑΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ , ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΕΤΕ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ, ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ…"ξαναείπε με αργή σταθερή φωνή η Κα Αφεντίδου.
"ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΤΕ ΟΤΑΝ ΛΕΤΕ ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ;;;"της είπα έχοντας χάσει τον έλεγχο από τα νεύρα.
Εκείνη, σήκωσε ελαφρά τη φούστα της, κάθισε απαλά στον καναπέ και έφερε σιγά σιγά τη μία θεσπέσια στρογγυλή γάμπα της πάνω στο άλλο της πόδι, έτριψε ελαφρά τα ντυμένα με νάιλον πόδια της, και με κοίταξε βαθιά στα μάτια.
"Αν σας πω αυτά που πιστεύω, θα με κατηγορήσετε και θα παρεκτραπείτε…"
Σας διαβεβαιώνω πως όχι… της είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα..
"Πολύ ωραία, εσείς το θελήσατε…Λοιπόν,….
Είστε δείγμα άντρα, πατέρα και οικογενειάρχη Κε Ρούφο…
Είστε απόλυτα ανάξιος να προσφέρετε ασφάλεια και να εκπέμψετε κύρος και σεβασμό σε μία γυναίκα, και πόσο μάλλον στην ίδια σας την οικογένεια…
Είστε γεννημένος χαμερπής και λατρεύετε την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε.
Και έχετε κάνει και τα παιδιά σας σαν τον εαυτό σας….
Πιστέψτε με, έχω δει δεκάδες άντρες σαν και εσάς στη ζωή μου, …το είδα στα μάτια σας από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το χώρο που ονομάζετε σπίτι σας…" μου είπε με γαλήνια σταθερή φωνή.
Με έλουσε κρύος ιδρώτας.
Ένιωθα όπως τότε που πήγαινα σχολείο και η αυταρχική δασκάλα λες και ήξερε ότι δεν έχω διαβάσει, διάλεγε εμένα να πω το μάθημα.
Αυτή η γυναίκα με ήξερε καλύτερα και από τον εαυτό μου.
Έμεινα να την κοιτάω αμίλητος μην μπορώντας να αρθρώσω λέξη.
"Λοιπόν Κε Ρούφο, αποφάσισα να σας λυπηθώ και να συνεργαστώ μαζί σας.
Θα αναλάβω τα παιδιά σας από αύριο το πρωί. Θα διδάξω όλα τα αρσενικά σε αυτό το σπίτι πως πρέπει να συμπεριφέρονται…" μου είπε και σηκώθηκε βάζοντας στον ώμο της την τσάντα της.
Έφυγε αφήνοντάς με καθηλωμένο με το στομάχι μου να έχει σπάσει από την ταραχή.
Όσο με γοήτευε αυτή η μέγαιρα, άλλο τόσο τη μισούσα.
Με τις κάμερες που είχα βάλει όμως, θα την έστελνα σίγουρα στα δικαστήρια σίγουρα….
Αν για παράδειγμα ξανακαύλωνε τους γιους μου και το είχα σε κασέτα, θα την είχα στο χέρι για τα καλά.
Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος -πέρα από την λαγνεία που μου προξενούσε που δεν αντέδρασα.
Την επόμενη μέρα, γύρισα σπίτι κατά τις 11:00 το βράδυ.
Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.
Εκείνη, Καθόταν και έβλεπε τηλεόραση.
Τα παιδιά που συνήθως κοιμόντουσαν μετά τις 12:00 -πρωτοφανές- κοιμόντουσαν ήδη!!!
Η Κα Αφεντίδου, μόλις με είδε σηκώθηκε, φόρεσε το παλτό της πήρε την τσάντα της και μου είπε:
"Τα παιδιά κοιμούνται και το σπίτι είναι σε τάξη. Σας εφιστώ την προσοχή για να μην το δω χάλια αύριο το πρωί…"
Δεν απάντησα.
Έφυγε.
Έτρεξα αμέσως και πήρα τις βιντεοκασέτες από τις κάμερες.
Άραξα στον καναπέ και έβαλα την πρώτη να παίζει….
Στην πρώτη κασέτα, ήταν το σαλόνι.
Τίποτα το στραβό δε συνέβαινε.
Η τα παιδιά έπαιζαν στο χαλί, και η Κα Αφεντίδου, καθισμένη σταυροπόδι στον καναπέ έβλεπε τηλεόραση κάνοντας ένα ερεθιστικότατο dangling με τις ψηλοτάκουνες χνουδωτές σε mule στυλ παντόφλες της.
Καθώς την έβλεπα να κάθεται σαν αυτοκράτειρα στο θρόνο της με τις ολοστρόγκυλες καλλίγραμμες και δυνατές γάμπες της να ξεπροβάλουν από την μισάνοιχτη ρόμπα της και να συσπούνται σε κάθε της dangling, άρχισα να ζηλεύ7ω τα πιτσιρίκια μου που έπαιζαν ανέμελα μπροστά στα πόδια της,... άρχισα να καυλώνω.
Ξεκούμπωσα το παντελόνι μου, άνοιξα το φερμουάρ μου και άρχισα να χαϊδεύω τον ολόρθο πούτσο μου φαντασιώνοντας τον εαυτό μου ντυμένο με πάνες και καυλωμένο να παίζω μαζί με τα παιδιά μου μπροστά της.
Παράλληλα παρακολουθούσα προσεκτικά την κασέτα.
Μέσα σε μία ώρα, είχα χύσει δύο φορές και είχα ηρεμήσει.
Ετοιμαζόμουν να βγάλω την κασέτα και να πάω για ύπνο όταν οι γιοι μου άρχισαν να τσακώνονται να φωνάζουν και να πλακώνονται μεταξύ τους.
Καρφώθηκα για να δω τις αντιδράσεις της Κας Αφεντίδου.
"Τώρα σε έχω στο χέρι σκύλα" μονολόγησα με σαρδόνιο χαμόγελο.
Εκείνη σηκώθηκε, τα χώρισε με πολύ ήρεμες κινήσεις και τα κάθισε στον καναπέ το ένα στα δεξιά της και το άλλο στα αριστερά της.
Μετά άρχισε να τα χαϊδεύει στα κεφάλια τους και να τους λέει με μητρική τρυφερή φωνή να μην τσακώνονται διότι την στενοχωρούν και την απογοητεύουν.
Τα διαβολάκια μου μέσα σε δευτερόλεπτα είχαν ηρεμήσει και είχαν ακουμπήσει τα κεφάλια τους στα πλευρά και στο πλάι των ανυπέρβλητων και ασύγκριτων βυζάρων της.
Καραδοκούσα σαν όρνιο μια λάθος κίνησή της, ένα χούφτωμα της στα απόκρυφα μέρη των παιδιών για να την στείλω στον εισαγγελέα.
Όμως εκείνη, απλώς συνέχιζε να τα χαϊδεύει στο κεφάλι και να τους μιλάει μητρικά.
"Κανένα αγοράκι δεν είναι κακό γλυκά μου, απλά όταν θέλετε κάτι δεν μπορείτε να συγκρατηθείτε...ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΗΛΙΚΙΑ ΣΑΣ!!!" σε αυτό το σημείο γύρισε και κοίταξε κατευθείαν στην κρυφή μου κάμερα χαμογελώντας και αλλάζοντας τον τόνο της φωνής της σε αυστηρό.
Αμέσως μετά ξαναγλύκανε, χαμήλωσε το βλέμμα της στους γιους μου και συνέχισε:
"Αλλά εσάς αγόρια μου σας αγαπάω γιατί απλώς θέλετε πράγματα όπως το να παίζετε όλη την ώρα αλλά έχετε αγνή ψυχή..."
Και ξανασηκώνοντας το βλέμμα της στην κάμερα, έβγαλε το πόδι της από την παντόφλα της ,το τέντωσε μπροστά, άρχισε να τρίβει το πέλμα της στην κόγχη του τραπεζιού που ήταν απέναντί της και συνέχισε:
"ΕΝΩ ΑΛΛΑ ΑΓΟΡΑΚΙΑ, ΣΥΝΗΘΩΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ, ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΕΣ ΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΚΡΥΦΟΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ... ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΓΟΡΑΚΙΑ ,ΘΕΛΟΥΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΗ ΔΩΣΩ !".
Ήμουν και πάλι τρομοκρατημένος, αποσβολωμένος και ... κατακαυλωμένος.
Έκλεισα το video, άνοιξα ένα μπουκάλι ουίσκι, και κάθισα στην πολυθρόνα αποχαυνωμένος...
