Σήμερα το πρωί έχασα έναν άνθρωπο, τον οποίο μέσα στην ψυχή μου θεωρούσα δεύτερο πατέρα μου. Έναν άνθρωπο ο οποίος χάριζε απλόχερα το γέλιο, αλλά και το δάκρυ μερικές φορές, μέσα από το αξεπέραστο ταλέντο του και ας μην είχε σπουδάσει ποτέ υποκριτική, καθώς και την απέραντη καλοσύνη του η οποία πήγαζε μέσα από την ψυχούλα του και τη στάση του για τη ζωή.
Τη θλίψη που νιώθω δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια.
Αντίο καλέ μου Θανασάκη...