Πικρό φεγγάρι
Στεκόμασταν στριμωγμένοι με την παρέα στην άκρη του μικρού και σκοτεινού μπαρ. Περνούσαμε υπέροχα, γέλιο, ποτό και καλές συζητήσεις, υπέροχη μουσική. Είχαμε καιρό να βγούμε όλοι μαζί, όπως παλιά. Εσύ με την πλάτη προς το μπαρ και πίσω σου με την πλάτη του προς τα εσένα ένας θαμώνας, νέγρος να ρουφάει μοναχικά το ποτό του. Κάθε φορά που έριχνα μια ματιά προς τα σένα αποκτούσα την εντύπωση ότι έγερνες προς τα πίσω και τον ακουμπούσες με την γυμνή σου πλάτη. Άλλες φορές έβλεπα τα χέρια σου κρυμμένα πίσω από την πλάτη σου.
Όλη την ώρα βυθισμένοι σε συζητήσεις που έπαψαν να έχουν σημασία, όταν ένιωσες το ερευνητικό μου βλέμμα κολλημένο πάνω σου. Ο νέγρος φίλος σου είχε ήδη γυρίσει κι έγερνες κρυφά ανάμεσα στα πόδια του. Ήμουν βέβαιος πως τον ερέθιζες καθώς κουνιώσουν πέρα-δώθε στο ρυθμό της μουσικής. Σαν αστραπή νόμιζα πως έβλεπα τα χέρια του να σε αγγίζουν. Να αγγίζουν το, μέχρι πριν μιας στιγμής, δικό μου πεδίο δράσης. Μόλις έβλεπα τα χέρια του να σε αγγίζουν, χάνονταν πάλι μεσ’ το σκοτάδι. Δεν εμπιστευόμουν πια τα μάτια μου. Ένιωθα όμως την καρδιά μου να επιταχύνει άρρυθμη, μου κοβόταν η αναπνοή με κάθε ιδέα επαφής. Το πρόσωπό σου άστραφτε μέσα στο μισοσκόταδο.
Δεν ήξερα τι να κάνω; Ήμουν απόλυτα παράλυτος, όπως το ζαρκάδι κοκκαλώνει στη θέα των προβολέων του αυτοκινήτου, έτσι κι εγώ καθόμουν και παρακολουθούσα τη ζωή μου να αλλάζει χωρίς περιθώρια αντίδρασης. Ο νέγρος φίλος σηκώθηκε από το μπαρ, έπιασε τους γοφούς σου και σε πίεσε πάνω του. Γύρισες και κόλλησες το βλέμμα σου πάνω του, καθώς σου έχωνε ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό του στο χερι σου και άνοιξε δρόμο για να φύγει. Μετά γύρισες και με κοίταξες χαμογελώντας.
