Αυτό που μπορεί εύκολα κανείς να παρατηρήσει αν κάνει ένα πρόχειρο rewind στο παρελθόν, είναι ότι, πάντα και παντού υπήρχαν οι αντιθέσεις, σε κάθε γενιά. Και η εισαγωγική πρόταση του blogger (
"Ας παραδεχτούμε κάτι. Η γενιά Χ είναι η γενιά της παρθενοπιπιάς και της αγαμίας."), είναι η μισή αλήθεια, η μια όψη του νομίσματος. Πιο κάτω, φαίνεται πως και ο ίδιος δεν έχει αποφασίσει σύμφωνα με τα λεγόμενά του ("
Και έχω να ομολογήσω ότι πλέον τα πράγματα έχουν φτιάξει αρκετά. Εκτός από το λυκειακό σεξ έχει αναβαθμιστή ΚΑΙ ο λυκειακός αυνανισμός."). Άρα, δε μπορούμε εύκολα να βγάλουμε πόρισμα, αφού όπως και σε πολλά άλλα κοινωνικά θέματα όπου γίνονται συγκρίσεις γενεών, τα αντικρουόμενα επιχειρήματα είναι τόσα πολλά, που ακόμα κι αν μπουν όλα στο ζύγι, σαφές συμπέρασμα δε θα βγει.
Πάντα όμως θα υπάρχει ένα παράπονο, ένας καημός που θα μας κατατρέχει από το παρελθόν βλέποντας και συγκρίνοντας καταστάσεις του τότε και του τώρα. Φταίει ότι μεγαλώσαμε... Και άσχετα αν τα πράγματα ήταν καλύτερα τότε ή τώρα, έχουμε την φυσική τάση να ωραιοποιούμε το παρελθόν, σαν αποκύημα της αισιοδοξίας της μνήμης... Αν ρωτήσεις τη σημερινή πιτσιρικαρία, θα σου πει κι αυτή ότι περνάει καλά, με τον δικό της τρόπο βέβαια. Κι όσον αφορά το σεξουαλικό, δε νομίζω να μη σμπρώχνει... Κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο, κάποιοι καθόλου, οι αντιθέσεις που λέγαμε... Επόμενο είναι λοιπόν, σε κάθε αρνητικό παράδειγμα για τα δεδομένα μας ,της σημερινής γενιάς, να αντιδράμε με ένα γενικό χλευασμό ως προς αυτή, μάλλον πιο πολύ για να επιβεβαιωθούμε ότι εμείς είμασταν καλύτεροι. Αν με έβαζαν βέβαια να διαλέξω, πού θα ήθελα να βρεθώ ως έφηβος στο χρόνο, σαφώς και θα προτιμούσα εκεί που έζησα, παρά τώρα. Το ίδιο όμως πιθανότατα θα μας έλεγαν και οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας για τη δική τους τη γενιά.. Έτσι πάει. Επειδή όμως και το παρόν, κάποτε θα γίνει παρελθόν και αντικείμενο νοσταλγίας, δεν είμαστε και τίποτα γερόντια δα οι περισσότεροι, πρέπει να συνεχίσουμε να το γεμίζουμε με όμορφες στιγμές και να ζούμε τη ζωή, ειδικά οι νέοι, για να μη βρεθούμε να έχουμε πάει 70-80 και το μόνο ωραίο που θα αναπολούμε να είναι το κρυφτούλι και τα παραμύθια της γιαγιάς..