Καλησπέρα στην παρέα!
Παίδες, ειλικρινά, σας ευχαριστώ πάρα πολύ, που ανταποκριθήκατε και σκύψατε πάνω από το πρόβλημά μου. Να πούμε το στραβού το δίκιο, θα μπορούσατε, κάλλιστα, να με πάρετε "στο ψιλό", αλλά δεν το κάνατε! Κι αυτό, ήταν υπέροχο εκ μέρους σας και το εκτίμησα αφάνταστα! Εδώ, οι περισσότεροι από μας, κάνουμε "αμάν" για να βρούμε κάποια που να γουστάρει την αδυναμία μας, κι εγώ που την έχω στο πιάτο, ζητάω και παρέα; (Κι εγώ, πριν τη γνωρίσω, στο ψάξιμο ήμουν και ζούσα με την ελπίδα...)
Ξέρετε κάτι, φίλοι μου; Πλέω σε πελάγη ευτυχίας! Το κορίτσι αυτό είναι η πρώτη που της αποκάλυψα τη μικρή μου αδυναμία -και το έκανα, γιατί έχει απίθανες πατουσίτσες και καταπληκτικά δαχτυλάκια -χώρια που βάφει τα νυχάκια της χειμώνα-καλοκαίρι! Από την άλλη, τη σέβομαι γιατί είναι "απείραχτη" ακόμα -κι αυτός είναι ο κύριος λόγος που μένω στη "σχέση ποδιών" και μόνο, μαζί της.
Από τότε που μου αποκάλυψε ότι, μαζί μου, έχει αρχίσει κι αυτή να δίνει σημασία στα πόδια των άλλων κοριτσιών κι ότι θα ήθελε πάρα πολύ να περιποιηθεί τα πόδια κάποιας άλλης, μου έχει γίνει έμμονη ιδέα το πώς θα φέρει μια φίλη ή συμμαθήτρια μαζί της! Οι δυσκολίες, όμως, είναι πολύ περισσότερες καθ' ότι:
α) Δεν έχουμε κοινούς γνωστούς
β) Μας χωρίζει μια 20ετία
γ) Βλεπόμαστε μόνο κάθε 15 μέρες, και μόνο για λίγες ώρες -εκείνη σχολείο (όχι σχολή), εγώ παντρεμένος (;;;!!!)
Και ναι... Η γυναίκα μου δεν ξέρει τίποτα για τη μικρή μου αδυναμία, γιατί, πολύ απλά, δεν της έχω μιλήσει ποτέ γι' αυτή! Βλέπετε, για κακή μου τύχη, (δυστυχώς, και λυπάμαι που το λέω) τα πόδια της είναι εντελώς... ντεκαβλέ!
Όπως βλέπετε, το πρόβλημά μου είναι πολύ πιο σοβαρό απ' ότι φαίνεται...
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι σας άνοιξα την καρδιά μου και με γνωρίσατε καλύτερα... (Εύχομαι, μόνο, να μην το μετανιώσατε! Χα χα χα!)
Καλώς σας βρήκα!
Δικός σας
Soleman