ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το βιβλίο του Τιμ Ρόμπινς ‘ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ 7 ΠΕΠΛΩΝ'
Όταν γνώρισε τον Ρόλαντ Αμπού Χαντί, ήταν έτοιμος να παραδώσει την αυτοκρατορία του στο μοναχογιό του (η γυναίκα του δεν μπόρεσε να αντέξει την ποδολατρία του Τζόσουα και τον εγκατέλειψε μετά από δέκα μόλις μήνες γάμου - ένα μήνα για καθένα από τα δάχτυλα των ποδιών της, έλεγε ο Κοέν). Ελεύθερος πια από τις υποχρεώσεις της δουλειάς του, θα αφιέρωνε τη ζωή του στην αποκατάσταση της ειρήνης στη Μέση Ανατολή.
…………………………………………………………………………
Ο Τζόσουα εγκατέλειψε τα παπουτσάδικά του, δεν έχασε όμως και την αγάπη του για το στοκ τους. 'Οταν βρισκόταν στο τένις κλαμπ ή σε κάποιο καφενείο• όταν συναντιόταν με τον Αμπού και έκαναν όνειρα για το εστιατόριο τους• όταν καθόταν στο γραφείο του Ι & Ι τη μέρα που άνοιξε το εστιατόριο•όταν στεκόταν στο πεζοδρόμιο και κοίταζε με δάκρυα στα μάτια την καμένη τραπεζαρία μετά την έκρηξη της βόμβας• όλες αυτές τις στιγμές, όπως και σε τόσες άλλες ενδιάμεσα, τα μάτια του ξεστράτιζαν από τη δουλειά που τον απασχολούσε και έπεφταν στα παπουτσοφορεμένα άκρα κάποιου θηλυκού (τις περισσότερες φορές ήταν κάποια άγνωστη μέσα στο πλήθος), για να εντοπίσουν αφηρημένα το σχεδιαστή και τον κατασκευαστή τους. Μετά, έχοντας τελειώσει πια με την πεζή πλευρά των παπουτσιών, άρχιζε να παίζει με το βλέμμα με ένα λουρί, ή ένα φιόγκο, κάποια κορδόνια, μια φούντα, ένα κλιπ ή κάποια καρφιά. Χάιδευε από μακριά τις επιφάνειες, γυαλιστερές ή ματ, δέρμα, πλαστικό ή κροκoδειλέ και τελικά, σαν να άφηνε το προκαταρκτικό ερωτικό παιχνίδι για να μπει στο ψητό, κοίταζε τις γραμμές αυτού του αιδοιόμορφου σκεύους: τις απαλές, σαρκώδεις προεξοχές, τους λείους ζωώδεις μυς, την ηδονική καμπύλη του κουντεπιέ, τη συγκλονιστική κατηφοριά από τη φτέρνα στη μύτη• κοίταζε το περίγραμμα της εύπλαστης, ρυθμικής μεμβράνης που διαχωρίζει το εξωτερικό άπειρο από το εσωτερικό πεπερασμένο, που διαχωρίζει δηλαδή την απεραντοσύνη της κίνησης από τη σχετική ακινησία ενός αντικειμένου μέσα στο χώρο• κοίταζε το δέρμα που διαχωρίζει το γλυκό και ιδρωμένο σάρκινο πόδι από τα σπασμένα γυαλιά και τα σκυλόσκατα που καιροφυλακτούν έξω από το προστατευτικό του περίβλημα.
=======================================================================================
Απόσπασμα 2ο
«Παπούτσια;» ρώτησε αθώα ο Σπάικ, λες και το θέμα αυτό του ήταν εντελώς άγνωστο.
«Μάλιστα. Στη δουλειά φορώ πάντα στρωτά παπούτσια, •• μ' έχεις δει ποτέ με τα ψηλοτάκουνα μου. Δεν είμαι πλούσια, βέβαια, αλλά έχω τρία τέσσερα ζευγάρια που θα μπορούσαν να λεηλατήσουν το θησαυροφυλάκιο μιας χώρας του Τρίτου Κόσμου και να κάνουν τους ιθαγενείς να πουν και ευχαριστώ από πάνω. Τα καυτά ροζ κορδελάτα σκαρπίνια μου θα μπορούσαν να ληστέψουν όλη τη Μανίλα μέσα σε μια ώρα».
Αιφνιδιασμένος, ο Σπάικ δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, «θυμάμαι κάτι κόκκινα Κασίνι που φορούσες στα δεύτερα εγκαίνια», είπε. Ο τόνος του ήταν πολύ μαλακός και μαζεμένος.
«Μπράβο. Εκείνα τα παπούτσια μπορούν να κάψουν αλλά δεν μπορούν να λαφυραγωγήσουν. Τώρα όμως θα σου δείξω ένα ζευγάρι που δεν ξέρει τι θα πει έλεος». Η Έλεν Τσέρι κατέβασε μια γουλιά ρούμι και χώθηκε στην ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας της. Όταν ξαναφάνηκε, κρατούσε μπροστά της, σαν δίδυμα γκραλ, ένα ζευγάρι σκαρπίνια που έμοιαζαν φτιαγμένα από πάθος και άντερα μαϊμούς δεμένα σε κομψούς φιόγκους. Είχαν κομμένες καμάρες, κορδέλες και τακούνια σε σχήμα καρουλιού, πιο πλατιά στις άκρες απ' ό,τι στη μέση. «Παμ-πα-πα-παμ», είπε η 'Ελεν Τσέρι. «Αυτά τα παπούτσια δεν θα φορούσε το οιστρογόνο αν είχε πόδια; Το Χρώμα το ονομάζω "γλώσσα αλεπούς από νέον", αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία».
«Πο πο, τι ωραία! Πολύ θηλυκά, πολύ... Για να είμαι ειλικρινής, μερικοί φίλοι μπορεί να έλεγαν ότι αυτά τα παπούτσια είναι ονγκεποτσκέτ. παρατραβηγμένα, φανταχτερά, πολύ επιδεικτικά. Εμένα όμως μ' αρέσουν». Ο Σπάικ έκανε ένα δυο βήματα πίσω. «Ναι, νομίζω ότι σου πάνε. ' Εχουν... Δύσκολο να τα φανταστώ όταν τα κρατάς στα χέρια σου. Μπορείς...» Δίστασε, και η ' Ελεν Τσέρι διέκρινε μια λεπτή αλλά αισθητή αύξηση στον όγκο και την ταχύτητα της ανάσας του. «Μπορείς μήπως να τα φορέσεις;»
Η ' Ελεν Τσέρι χαμογέλασε πάλι και τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Είχε γνωστούς (σ' αυτό το σημείο της ζωής της δεν είχε κανένα φίλο) που θα έλεγαν ότι ο Σπάικ είναι ονγκεποτσκέτ, αν ήξεραν τι σημαίνει ή μπορούσαν να το προφέρουν, αλλά ο καλλιτέχνης μέσα της συμπαθούσε τις ενδυματολογικές υπερβολές" και η γυναίκα μέσα της έβλεπε πέρα απ' αυτές. Χαμογελώντας πάλι, είπε: «Γυρίζω αμέσως».
Πήγε πάλι στην κρεβατοκάμαρα της, όπου φόρεσε τα παπούτσια. Κι έβγαλε το κιμονό.
Η ανησυχία της ότι ο Σπάικ μπορεί να τα έχανε, να σοκαριζόταν, ή ακόμη και να ένιωθε απέχθεια, αποδείχτηκε αβάσιμη. Σ' αυτά τα τριάντα χρόνια που είχαν περάσει από τότε που απεδήμησε η γυναίκα του, ο Σπάικ κοιμόταν μόνο με πόρνες - με κολ γκερλ του Άπερ Γουέστ Σάιντ για την ακρίβεια. ' Ετσι, όταν η' Ελεν Τσέρι εμφανίστηκε στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας γυμνή -ή μάλλον «γδυτή»— φορώντας μόνο τα ονγκεποτσκέτ παπούτσια της, ο Σπάικ αντέδρασε άμεσα, συστηματικά και ψύχραιμα. Η ' Ελεν Τσέρι δεν είχε καμιά αντίρρηση να ξεχάσουν τη συζήτηση και τα προκαταρκτικά παιχνίδια - δεν ήταν απαραίτητα.
Με την ίδια ευκινησία που, σύμφωνα με τον Αμπού, έκανε σέρβις στο τένις και μετά απέκρουε την μπαλιά του αντιπάλου, ο Σπάικ έβγαλε τα ρούχα του, μέχρι τελευταίου ονγκεποτσκέτ. Μετά την πήγε στο κρεβάτι, την ξάπλωσε κάτω, της άνοιξε τα πόδια (στα οποία φορούσε ακόμη τα ροζ σκαρπίνια), και ανέβηκε πάνω της με κινήσεις όλο χάρη.
Οι κραυγές του πρώτου στη σειρά οργασμού της αντήχησαν στο δωμάτιο σχεδόν αμέσως. Μέσα στο συρτάρι, τα σλιπάκια άρχισαν να γελούν με νόημα και να πειράζουν τον Νταρούμα, ο οποίος τους απάντησε σοφά, «Πάνω στην τριχωτή κάμπια υπάρχουν πολλές δροσοσταλίδες».
Μέσα στη σχετική ησυχία που ακολούθησε μετά το δεύτερο οργασμό της, ενώ ο Σπάικ την εμβόλιζε με αργές αλλά παθιασμένες κινήσεις και ενώ η Ελεν Τσέρι, με τη μηχανή της στο ρελαντί, κοίταζε το φως της αυγής όπως καθρεφτιζόταν μέσα στον ιδρώτα από τις ωμοπλάτες του που έκαναν τραμπάλα, ένιωσε ένα νυγμό τύψεων. Μετά τα γεγονότα των δύο τελευταίων χρόνων, αυτό ήταν παραλόγως παράλογο και όμως, να που υπήρχε, ένα ανακλαστικό της γυναίκας του Νότου που μπλοκάριζε τα συναισθήματα της και κηλίδωνε τη λάμψη της χαράς η οποία κατείχε το σώμα της. Α, μετά όμως θυμήθηκε ότι η Ούλτιμα έφευγε για την Ιερουσαλήμ τη Δευτέρα και επανήλθε με ανανεωμένο ζήλο. |
Άρπαξε τους γλουτούς του Σπάικ και τον τράβηξε πάνω της, όχι για να τον κάνει να μπει πιο βαθιά αλλά για να του δώσει περισσότερο από τον εαυτό της.Ήχοι μεγάλων θαλάσσιων θηλαστικών άρχισαν να βγαίνουν και από τους δύο: ένα βογγητό ενάντια στη βαριά πίεση του ωκεανού, ένα άνοιγμα των οστράκων ενός μαλακίου, ένα ανάβλυσμα, ένα απανωτό «σλαπ-σλαπ» από υγρά πτερύγια, μια εκπνοή αλμυρών και υγρών ατμών, μια υγρή, δακρυσμένη έκρηξη του θαλάσσιου κήτους.
Μήπως η ' Ελεν Τσέρι τινάχτηκε αηδιασμένη όταν ο Σπάικ τραβήχτηκε για να τριφτεί πάνω στα πόδια της; Το αντίθετο. Δεν ενοχλήθηκε όταν ένιωσε το καυτό υγρό ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών της, ούτε του παραπονέθηκε ότι της μετέτρεψε ένα από τα καινούρια σικ παπούτσια της σε σαλτσιέρα. ' Οχι. Η ' Ελεν Τσέρι θα είχε με τον καιρό κάποιες δικές της ασυνήθεις απαιτήσεις, και έβλεπε ότι ο αγαπητός Σπάικ Κοέν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να τις ικανοποιήσει.
