Είναι κάποιες στιγμές που ενώ τα χείλη μένουν σιωπηλά, τα βλέμματα ουρλιάζουν. Και χωρίς λόγια, λέξεις μόνο με τον ηλεκτρισμό των ματιών μαθαίνεις, νιώθεις, ανακαλύπτεις, καταλαβαίνεις. Και όταν οι πληροφορίες που παίρνεις είναι ο πόνος του άλλου, τότε πως τον διαχειρίζεσαι? Κάν'το λίγο εικόνα. Γύρω από το τραπέζι μαζεμένοι φίλοι. Φίλοι που έχουν να συναντηθούν καιρό. Το κρασί ρέει άφθονο, τα ψητά το ίδιο και η μουσική στη διαπασών. Γέλια, χειροκροτήματα, τραγούδια, χοροί. Όλοι φαίνονται να διασκεδάζουν. Και διασκεδάζουν τις περισσότερες στιγμές. Είναι όμως και μερικές άλλες, που συναντώνται οι ματιές μας περίεργα. Και η μουσική δεν ακούγεται πια. Ούτε και οι φίλοι. Και ενώ δεν μιλάς λες τόσα. Που σε πληγώνουν. Που σε πονάνε. Και πονάω και εγώ μαζί σου. Και για δευτερόλεπτα σκύβω το κεφάλι. Ανίκανος να διαχειριστώ το παράπονο σου. "Γιατί έμεινε το όνειρο μισό". Αυτό το "γιατί" που σε τυραννάει και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Δεν έχω απαντήσεις. Σηκώνω το κεφάλι, με τα μάτια μου υγρά. Και την απάντησή μου την δίνει ο Στέλιος.
Έμεινα εδώ
