Στα σκουπίδια.

[Μιλφέιγ]

Περαστική από τις γειτονιές της περιοχής που μένω, πέτυχα το εξής θέαμα που με έβαλε σε σκέψεις.
Κάποια είχε πετάξει αρκετά ζευγάρια παπούτσια, αλλά όχι μέσα στον κάδο, τα είχε τοποθετήσει
δίπλα σε αυτόν. Ζευγαρωμένα και τακτοποιημένα, το ένα δίπλα στο άλλο, στέκονταν λιγάκι θλιβερά μέσα στην παγωνιά
του χειμωνιάτικου πρωινού, νοτισμένα απ' την πάχνη. Στο μεταίχμιο, ανάμεσα στην παλιά τους ιδιοκτήτρια και σε όποια ίσως θα τα μάζευε σε λιγάκι.

 Είναι ένα φαινόμενο συχνό τα τελευταία χρόνια, πράγματα που μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν να μην
πάνε κατευθείαν στον κάδο, και έχω δει αρκετούς ανθρώπους να παίρνουν διάφορα με αυτόν τον τρόπο, μία ανώνυμη φροντίδα, που τα κίνητρά της δε μπορείς να γνωρίζεις με ακρίβεια. Το κατάλληλο υλικό για φαντασία.
Και σκεφτόμουνα αυτά τα παπούτσια, από τον αμφιλεγόμενο και συγκυριακό ανθρωπισμό τακτοποιημένα στο πεζοδρόμιο,
με τις σόλες τους σκονισμένες ακόμη, το εσωτερικό τους σημαδεμένο από τα βήματα που τους έχουν χαράξει το σχήμα τους,
τα λεπτά τακούνια με τις άκρες τους φαγωμένες, τις μύτες τους λιγάκι θολές, λες και είναι κάπως μεθυσμένα τα καημενούλια, να περιμένουν αν κάποια θα τα δει, αν κάποια θα τα πάρει σπίτι ξανά. Τα άσπρα, παλιομοδίτικα και συντηρητικά, με το σεμνό τους τακουνάκι, ήταν λες και ανήκαν σε άλλη γυναίκα από την ίδια προφανώς που σε άλλο χρόνο φόρεσε το μαύρο ψηλό λουστρίνι. Τι άλλαξε στην ίδια γυναίκα και αποτυπώθηκε στο υλικό και στο χρώμα του? Τι σκεφτόταν όταν αγόραζε το ένα ζευγάρι και τι όταν φόραγε το άλλο?
Τι κύκλους κάνουν και τα πράγματα μαζί με τα σώματα σ'αυτές τις ανθρώπινες διαδρομές.

[asterenia]

Τα παπούτσια είναι το στοιχείο ενός συλλέκτη, εάν οι γυναίκες το συνειδητοποιούν , το αντιλαμβάνονται είναι καλύτερα» λέει η Suzanne Ferriss, συντάκτρια του PhD.  «Είναι όπως τα γλυπτά» λέει η Ferriss. Κατά συνέπεια, η συλλογή κάθε ζευγαριού παρέχει μια δόση μίνι-αδρεναλίνης παρόμοια προς την  ικανοποίηση που ένας συλλέκτης γραμματοσήμων παίρνει όταν αποκτά ένα σπάνιο εύρημα.  Η στιγμη αγορας αποκτησης     καθε  παπουτσιου  ειναι αιτια για να ανοιξουν οι κρουνοι της ντοπαμινης....  εγω  προσωπικα,  δεν  μπορω  να πεταξω  παπουτσια  στα σκουπιδια , με τιποτα .....    τα  τελευταια  χρονια   τα χαριζω  σε ατομα   απο εδω  κυριως , που ειμαι σιγουρη  οτι θα τα λατρεψουν  με το δικο  τους  τροπο 

[darkangel]

αμα μερικες ηξεραν τι αξια ειχαν για καποιους τα φορεμενα παπουτσια τους θα τα χαν κονομησει

[asterenia]

αμα μερικες ηξεραν τι αξια ειχαν για καποιους τα φορεμενα παπουτσια τους θα τα χαν κονομησει
[/quote]  αρκετες  εμπορισσες  μαζευτηκαν εδω    εγω  προτιμω  να τα χαριζω    σε ατομα  που τα λατρευουν   με ποικιλλους  τροπους  ο καθενας  ......και   οπως εχω ξαναπει    αλλο  η  τιμη     αλλο    η αξια  - για   μενα οτιδηποτε  στο ερωτικο τομεα  κοστολογειται \ αγοραζεται        ανθρωπος  η αντικειμενο  για  μενα  προσωπικα   ,  δεν εχει  καμια  ΑΞΙΑ .

[Μιλφέιγ]

Νομίζω πως το βλέπουμε το θέμα διαφορετικά από τον υπόλοιπο ανθρώπινο πληθυσμό, γιατί για Ε/εμείς αποδίδουμε στα πατούμενα άλλου είδους αξία, φετιχιστική. Αποτελεί ένα αντικείμενο τοτέμ από μία άποψη. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κολλάνε σε τέτοια πράγματα, δεν υπάρχουν προεκτάσεις, είναι πιο "γυμνή" και ρεαλιστική η θεώρησή τους για τα αντικείμενα που πλαισιώνουν τα δικά τους πόδια ή τα πόδια άλλων προσώπων. Δηλαδή πέστο αυτό σε έναν μη φετιχιστή, και θα σε κοιτάξει ως άλιεν, το λιγότερο. Τελοσπάντων, είναι ενδιαφέρον να διαβάζεις με ποιον τρόπο η Κ/καθεμία και ο Κ/καθένας αντιλαμβάνεται το υλικό στοιχείο αυτό ως κάτι που είναι παραπάνω και πολυδιάστατο. Ακόμη και ανάμεσά "μας" υπάρχουν ορατές διαφορές, αλλιώς αντιλαμβάνεται ένας slave τα παπούτσια της Κυρίας του, αλλιώς ένας παπουτσοφετιχιστής.

[ffcrazy]

Ενδιαφερουσα σκεψη Μιλφέιγ και αυτη ειναι οντως και η μεγαλυτερη σημασια των πραγματων (και ιδεων) του παρελθοντος. Να μας πουν μια ιστορια και να φυγουν.