Μου βγήκε λίγο πιο μεγάλο αυτό το κομμάτι...
Αφού δροσίστηκαν και ξεκουράστηκαν για 2 λεπτά, η Μελίτα κοίταξε με νόημα τον Άγγελο και του έγνεψε με το κεφάλι προς το κέντρο των ματ. Ο Άγγελος πήρε μια βαθιά ανάσα. Χαιρόταν που μεσολάβησε το διάλειμμα και ηρέμησαν και οι δυο τους. Τώρα θα ξαναξεκίναγαν από την αρχή ουσιαστικά. Πήγε στο κέντρο της "αρένας", γονάτισε με την πλάτη προς τη Μελίτα και μετά γύρισε για να την αντικρύσει.
Όρθια.
Άγγελος: Άντε, θα έρθεις κάτω, ή έχεις να μας ανακοινώσεις τίποτα;
Μελίτα: Όσο καθόμασταν σκεφτόμουν τον κανόνα του γονατίσματος. Δε μου αρέσει πλέον.
Ο Άγγελος τη κοίταξε διερευνητικά.
Άγγελος:Οκ... Όρθιοι λοιπόν.
Και σηκώθηκε κι αυτός.
Οι δυο τους λύγισαν τα γόνατα και έβαλαν μπροστά τα χέρια. Η αίσθηση τώρα, ήταν τελείως διαφορετική από πριν. Προηγουμένως ήταν 100% παιχνίδι, δε μπορούσες να κινηθείς καλά, η ισορροπία ήταν μέτρια και κατα συνέπεια αν τους έβλεπε κάποιος θα του φαινόταν σχεδόν κωμικό το θέαμα. Η Μελίτα χαιρόταν που τώρα θα πάλευαν "κανονικά''.
Δεν έχασε χρόνο και με δυο γρήγορα βήματα και ένα μικρό άλμα, πλεύρισε τον Άγγελο και προσπάθησε να τον βάλει σε πλάγιο κεφαλοκλείδωμα. Η μέση του Άγγελου παρέμεινε ίσια, οπότε η Μελίτα κρεμάστηκε από το σβέρκο του με τα χέρια της. Ο Άγγελος κουρασμένος και από το γυμναστήριο, δεν άντεξε το βάρος της και τα γόνατα του λύγισαν. Έτσι βρέθηκε γονατισμένος μπροστά της. Χωρίς να χάσει χρόνο, τίναξε τα χέρια του μπροστά και την αγκάλιασε ενστικτωδώς. Η Μελίτα έβαλε τα χέρια της στους ώμους του Άγγελου και τον χρησιμοποίησε για στήριγμα. Τον έσπρωξε κάθετα προς τα κάτω ενώ ταυτόχρονα σήκωσε το δεξί της γόνατο με δύναμη ψηλά.
Αυτή η κίνηση της επέτρεψε να ελευθερώσει το δεξί της πόδι, αφήνοντας τον Άγγελο αγκαλιά μόνο με το αριστερό της. Χωρίς να χάσει ούτε στιγμή, πέρασε το πόδι της πίσω από το κεφάλι του και έπεσε μαλακά στο πλάι, κλείνοντας το κεφάλι και το αριστερό χέρι του Άγγελου ανάμεσα στα πόδια της. Τέντωσε τα πόδια της και ξεκίνησε αμέσως να ασκεί φοβερή πίεση, αλλά για την ώρα έσφιγγε απλώς το στήθος του, ούτε κεφάλι ούτε στομάχι. Έτσι δε θα κατάφερνε να τον κάνει να παραδωθεί.
Από την άλλη μεριά ο Άγγελος σκεφτόταν "Πώς έμπλεξα έτσι πάλι...;" Αφού προσπάθησε να ξεκλειδώσει τα πόδια της Μελίτας με τα χέρια και δεν τα κατάφερε, άρχισε να σπρώχει με τις πατούσες του το σημείο στο οποίο σταυρώνονταν οι γάμπες της. Αυτό ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό από όσο περίμενε. Τα πόδια της είχαν αρχίσει να ανοίγουν σταθερά τόσο, που ήδη ξεκίναγε να σκέφτεται την αντεπίθεση του.
Η Μελίτα έβλεπε το ψαλίδι της να ηττάται και σκεφτόταν ποια θα έπρεπε να είναι η απάντησή της. Γύρισε λίγο το σώμα της φέρνοντας τους πάλι σε ορθή γωνία. Πλέον το κεφάλι του δεν απειλούταν καθόλου, αλλά επίσης δε μπορούσε να της ανοίξει τη λαβή με τα πόδια του. Ακόμα, είχε και το αριστερό του χέρι αιχμαλωτισμένο ανάμεσα στα μπούτια της. Γύρισε το χέρι του έτσι ώστε ο αγκώνας του να είναι κόντρα στον καβάλο της, τράβηξε την παλάμη του προς τα στήθη της και σήκωσε τη λεκάνη της. Ο πόνος έκανε τον Άγγελο να κλείσει μάτια και να σφίξει τα δόντια για να μη φωνάξει. Αμέσως χτύπησε το γόνατο της Μελίτας για να τον αφήσει. Αυτή χαλάρωσε το armbar της αμέσως και γονάτισε δίπλα του.
Άγγελος: Πού έμαθες να τα κάνεις εσύ αυτά;;;
Μελίτα: Είσαι εντάξει;
Ο Άγγελος έγνεψε καταφατικά ενώ έκανε μασάζ στον αγκώνα του. Η Μελίτα είπε "ωραία" και χωρίς να πει άλλη λέξη, "καβάλησε" την κοιλιά του Άγγελου και τον κοίταξε στα μάτια. Ο Άγγελος την κοίταζε απορημένος. Η Μελίτα χαμογέλασε και σήκωσε τα χέρια της, σφίγκοντας τα "μπράτσα" της.
Μελίτα: Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό, και τώρα που έγινε το 2-1 είναι η κατάλληλη στιγμή.
Άγγελος: Βρε άιντε φύγε από πάνω μου, νούμερο. Τόση ώρα ζεσταινόμουν.
Η Μελίτα χασκογέλασε ειρωνικά και ξεπέζεψε από τον Άγγελο.
Κι οι δυο τους ξαναπήγαν στο κέντρο της παλέστρας τους για να ξαναρχίζουν. Οι δύο αντίπαλοι ήταν πλέον λαχανιασμένοι και ιδρωμένοι. Το κορμάκι της Μελίτας και το T-shirt του Άγγελου είχαν γίνει μούσκεμα. Προς το παρόν όμως, κανείς δεν τολμούσε να προτείνει την προφανή λύση μιας και ένιωθαν ότι η ατμόσφαιρα ήταν ήδη τεταμένη ανάμεσα τους.
Η Μελίτα έγνεψε στον Άγγελο "1 λεπτό...". Πήγε στο χρονόμετρο και το έκλεισε.
Μελίτα: Δε νομίζω ότι μας χρειάζεται αυτό τελικά;
Άγγελος: ...
Ο Άγγελος αποφάσισε ότι το να είναι παθητικός τόση ώρα είναι ο κύριος λόγος που ο αγώνας δεν του πάει καλά. Πέρα από το ότι χάνει στο σκορ, η Μελίτα έχει πάρει τον έλεγχο σε μεγάλο βαθμό. Ήδη είναι κουρασμένος, αν χάσει τελείως και τον έλεγχο του αγώνα, πάει χαμένος.
Πήραν θέση και ήταν η Μελίτα που θα έδινε το "πάμε" επειδή είχε πάρει την πιο πρόσφατη υποταγή. Με το που άκουσε το "πάμε" ο Άγγελος πέρασε αμέσως στην επίθεση. Τώρα εκείνος τους έβαζε σε αμοιβαίες λαβές και ασκούσε δύναμη προσπαθώντας να κάνει τη Μελίτα τα κωλώσει. Όταν έβλεπε ότι η Μελίτα κάτι πήγαινε να κάνει, την έσπρωχνε πίσω για να της το χαλάσει και αμέσως μετά της ξαναέμπαινε. Η Μελίτα έχασε μεν το πάνω χέρι που είχε ως τώρα, αλλά ανταποκρινόταν πολύ καλά και τώρα ο αγώνας είχε ανέβει σε ρυθμό.
Πολλές φορές έχαναν την ισοροπία τους, πότε από την κούραση πότε από κάτι που έκανε ένας από τους δυο τους, οπότε συνέχιζαν την πάλη στο πάτωμα. Πιάνονταν σε αγκαλιές και έκαναν μαζί βαρελάκι στο πάτωμα προσπαθώντας ο καθένας να καταλήξει από πάνω. Έμπλεκαν τα πόδια τους και τα έσφιγκαν προσπαθώντας να αποδυναμώσει ο ένας τον άλλο πονώντας τον, δοκίμαζαν λαβές οι οποίες ως επί το πλείστον αποτύγχαναν. Πολλές φορές, δένονταν σε εναγκαλισμούς που δεν είχαν κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, (πόνο ή καλύτερη τοποθέτηση) μόνο και μόνο για να μείνουν ακίνητοι και να μειώσουν το λαχάνιασμά τους, προτού συνεχίσουν κανονικά. Φυσικά επί τη ευκαιρία απολάμβαναν και οι δύο την αίσθηση του στενού σώμα με σώμα...
Κακά τα ψέματα, από τους κύριους λόγους που τώρα πάλευαν στα ίσια, ήταν ότι πριν από λίγες ώρες ο Άγγελος έλιωνε στο γυμναστήριο. Δεν τον πείραζε όμως, απολάμβανε να την παλεύει ως ίση, χωρίς πλεονέκτημα, όπως και εκείνη απολάμβανε κάθε στιγμή της "συνάντησής" τους. Ίσως το παρα-απολάμβανε...
Σε κάποια στιγμή, είχαν ήδη παλέψει για κάμποσα λεπτά στο πάτωμα, χωρίς να καταφέρει να επικρατήσει κανένας από τους δυο τους. Μετά από έναν από τους εναγκαλισμούς που λέγαμε (για να περάσει το λαχάνιασμα) αφού πρώτα χωρίστηκαν και απομακρύνθηκαν κι οι δύο σαν από κοινή συναίνεση, σηκώθηκαν και ξαναβρέθηκαν αντιμέτωποι.
Ο Άγγελος έκανε ένα μεγάλο βήμα και αγκάλιασε σφιχτά τη Μελίτα αιχμαλωτίζοντας και τα χέρια της. Πριν αυτή προλάβει να αντιδράσει, είχε ήδη περάσει το δεξί του πόδι πίσω από το αριστερό της, και έσπρωχνε προς τα πίσω το σώμα της με το σώμα του. Η Μελίτα έπεσε με την πλάτη πίσω και ο Άγγελος την ακολούθησε, μόνο που αυτή τη φορά προσγειώθηκε από πάνω της με τα πόδια του έξω από τα δικά της, προκειμένου να μην πέσει μες τις Συμπληγάδες πάλι. Σηκώθηκε και πλέον την είχε καβαλήσει όπως τον καβάλησε αυτή πριν.
Άγγελος: Τελικά δίκιο είχες, είναι ωραία αυτή η θέση...
Πριν καν ο Άγγελος τελειώσει τη φράση του, τα πέλματα της Μελίτας είχαν φτάσει μπροστά από το κεφάλι του, είχαν σχεδόν φιμώσει το στόμα του και τον τράβαγαν προς τα πίσω. Βρισκόταν στο ύψος της κοιλιάς της και είχε αφήσει τα πόδια της ελεύθερα. Πότε θα μάθαινε πια ο βλάκας;;
Την επόμενη στιγμή, μετά από ένα δυνάτό ΠΑΦ! βρισκόταν πάλι με την πλάτη στο πάτωμα. Η Μελίτα εκμεταλεύτηκε τη σύγχιση του και ξέφυγε γρήγορα από κάτω του. Με έναν αστραπιαίο ελιγμό, βρέθηκε δίπλα στο κεφάλι του ξαπλωμένη πλάγια. Έκανε να φύγει από κοντά της, αλλά το τράνταγμα από την πτώση του καθώς και η όλη κόπωση τον καθυστέρησαν, δίνοντας στη Μελίτα το χρόνο να πάρει την κατάλληλη θέση και να του κάνει αυτό που ήθελε από την αρχή.
Με το που σήκωσε λίγο το κεφάλι του ο Άγγελος, η Μελίτα έσυρε τη λεκάνη της και τα ανοιχτά της πόδια προς τους ώμους του και έκλεισε το κεφάλι του ανάμεσα στους σφιχτούς μηρούς της... Αμέσως, κλείδωσε τα πόδια της με τα πέλματά της και ήξερε ότι πλέον, πρέπει απλώς να περιμένει τον Άγγελο να παραδοθεί.
Ο Άγγελος, ήξερε ότι την είχε άσχημα, αλλά αποφάσισε να κάνει μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια μπας και δεν του φύγει η διαφορά στις δύο υποταγές. Στα τυφλά, τέντωσε το σώμα του και έκλεισε και αυτός τα πόδια του εκεί που θεωρούσε ότι θα ήταν το κεφάλι της Μελίτας.
Η Μελίτα απολάμβανε την αίσθηση υπεροχής που της έδινε η στάση που είχαν αυτή τη στιγμή. Σε κάποια στιγμή ένιωσε το σώμα του Άγγελου να τεντώνεται και σήκωσε το κεφάλι τα δει μήπως έπαθε τίποτα, χωρίς όμως να χαλαρώσει το ψαλίδι της. Το τελευταίο πράγμα που θυμάται πριν "σβήσουν τα φώτα" ήταν τα πόδια του Άγγελου να κλείνουν και να αιχμαλωτίζουν το κεφάλι της ακριβώς όπως είχε αιχμαλωτίσει αυτή το δικό του. Αν δεν είχε σηκώσει το κεφάλι της για να δει γιατί ο Άγγελος τέντωνε το σώμα του, τότε τα πόδια του αντιπάλου της θα είχαν πιάσει αέρα...
Οι δύο αντίπαλοι είχαν καταφέρει και είχαν μπει άθελα τους σε μια αμοιβαία λαβή από την οποία όσο κι αν κουνήθηκαν, έσπρωξαν, ή τράβηξαν, δε μπορούσαν να ξεφύγουν. Αυτό που έμενε, ήταν να δουν ποιος από τους δύο τους θα παραδοθεί πρώτος, χάνοντας άλλη μια υποταγή. Για πάνω από 5 λεπτά βασάνιζαν ο ένας το κεφάλι του άλλου και κανείς δεν έδειχνε να κάνει πίσω.
Έπαιρναν βαθιές ανάσες και όσο τις κράταγαν μέσα τους, έσφιγκαν το κεφαλι του άλλου με όση δύναμη τους είχε απομείνει. Φυσικά μετά από κάθε χαλάρωμα και πριν από κάθε νέα αναπνοή και σφίξιμο, οι "φιλοφρονήσεις" έδιναν κι έπαιρναν.
Μελίτα: Αν εσύ αυτό το λες σφίξιμο εγώ είμαι ο πάπας της Ρώμης.
Άγγελος: Για δυο ψαλίδια καλή είσαι, στο τρίτο κλάταρες;
Μελίτα: Παραδώσου και δε θα σου λιώσω το σκατοκέφαλό σου!
Άγγελος: Κάθομαι να το κάνουμε αυτό κι όλη μέρα αν γουστάρεις, δε με πονάς καν!
Τελικά, μετά από κάποια λεπτά ζουλήγματος και πίεσης, συμφώνησαν ότι δε θα έβγαινε άκρη έτσι, για αυτό άφησαν και οι δύο με τα χίλια ζόρια και ανάμεσα από προκλήσεις και βρισιές, τον άλλον ταυτόχρονα . Το σκορ παρέμεινε 2-1 υπέρ της Μελίτας.
