Κατ' αναλογία με εσένα, πριν καμιά δεκαπενταριά μέρες, στη Θεσσαλονίκη, στο φανάρι της Αγ. Δημητρίου με Κατσιμίδη, περνάει από μπροστά μου (εγώ μέσα στο αυτοκίνητο με αναμμένο το κλιματιστικό, μιας και η εξωτερική θερμοκρασία ήταν στους 30 βαθμούς σχεδόν, που, σε συνδυασμό με την υγρασία της Θεσσαλονίκης, απλά δεν ανασαίνεις - πάντως, καμιά σχέση με την κάψα του τελευταίου ΣΚ), μια παρέα κοριτσιών, με την μια εκ των οποίων, να φοράει μαύρο διαφανές καλσόν, σε συνδυασμό με σορτσάκι και μπλουζάκι από πάνω και με σταράκια στα πόδια. Την έκανα λαχείο μιλάμε. Κόλλησα εκεί. Άναψε πράσινο και εγώ καθόμουν ακόμα και τις κοίταγα, όπως απομακρυνόταν (πρέπει να είχε κάτι σε συναυλία στο θέατρο Γης γιατί αρκετός κόσμος ανέβαινε από εκεί).
Στην Θεσσαλονίκη, όταν ανάβει ένα φανάρι πράσινο, ο από πίσω που είναι χαλλλλλαρός μάλαξ, έχει ήδη αγκαλιάσει την κόρνα και το τιμόνι του αυτοκινήτου του πρό της αλλαγής του φωτεινού σηματοδότη, για να σε αναγκάσει να φύγεις. Εκείνη την ώρα λοιπόν, πρέπει να βούιξε η Αγ. Δημητρίου, έχοντας εμένα μπροστά να κάθομαι στο φανάρι που έχει ήδη ανάψει πράσινο (με κατεύθυνση την Τριανδρία), για ευνόητους λόγους. Μέχρι να παω σπίτι, σκεφτόμουν, με τις συνθήκες αυτές, πόσο όμορφα μπορεί να μύριζαν αυτά τα υπέροχα πόδια. Αν και, τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή μου (κάτι που, ενισχύεται όπως έγραψε και ο ανωτέρω, ελέω του ότι, δεν είναι το πιο εύκολο θέαμα αυτό, αν θέλετε, μάλλον είναι ό,τι πιο σπάνιο το καλοκαίρι) το καλσόν, ωστόσο θα ήμουν εξαιρετικά περίεργος να δω και τις επιμέρους λεπτομέρειές του ως προς ενίσχυση στα δάχτυλα, τα δάχτυλα καθ' αυτά κλπ. Ήταν όμως εξαιρετικό σαν θέαμα.
