Ευνούχος της Αφέντρας

[pepsubkon]

Καλησπέρα σας, ακολουθεί, (ελπίζω) σε συνέχειες, μια ιστορία που φαντασιωνόμαστε με την κοπέλα μου και έχουμε γράψει μαζί.

[pepsubkon]

Είμαι κλεισμένος στο μικροσκοπικό κελί της φυλακής μου. Σχεδόν γυμνός, μόνο ένα πανί δεμένο πάνω μου σαν βρακί φορώ, στο πάτωμα πεσμένος και δεμένος με αλυσίδα από το λαιμό στον τοίχο. Δούλευα όλη μέρα στο χωράφι της Αφέντρας και τώρα προσπαθώ να ξεκουραστώ, αλλά ούτε να ξαπλώσω τεντωμένος δεν μπορώ σ' αυτό το ενάμιση επί ενάμιση κελί...
Ξαφνικά ακούγεται θόρυβος απέξω. Ξεκλειδώνει ένας μεγαλόσωμος δούλος, από αυτούς που μας φυλάνε όλους, με λύνει και με οδηγεί σε ένα δωμάτιο στην άκρη της πτέρυγας. Εκεί με ένα λάστιχο με πλένει, μου δίνει ένα άλλο καθαρό πανί να φορέσω και με οδηγεί λαμπίκο σε ένα σκοτεινό καθαρό δωμάτιο. Με γονατίζει δίπλα στον τοίχο, με δένει με την εκεί αλυσίδα από το κολάρο του λαιμού μου και φεύγει.
Μετά από λίγο Τη βλέπω. Είναι Αυτή! Η Αφέντρα μας. Η θεά μου. Ήρθε η σειρά μου φαίνεται! 🙂 😊 Είχα ακούσει τις φήμες, ότι διασκεδάζει με τους δούλους της κάθε βράδυ, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα καλέσει κι εμένα. Νιώθω επιτέλους ευτυχισμένος! Η Αφέντρα μου είναι μια οπτασία. Είναι ο ορισμός της τελειότητας. Και τώρα τη βλέπω να με πλησιάζει πιο όμορφη από ποτέ. Σαν θεά! Φοράει πανύψηλες, όπως πάντα, μαύρες γόβες, μια μακριά μαύρη βικτωριανή φούστα με δαντέλα η οποία καταλήγει σε έναν μαύρο κορσέ από πάνω...  Καθώς πλησιάζει μέσα στο ημίφως ξεχωρίζω το πρόσωπο της, αλλά παρατηρώ ότι με κοιτάζει αυστηρά και συνειδητοποιώ ότι έχω καρφωθεί. Αμέσως σκύβω και κολλάω το κεφάλι μου στο πάτωμα! Ελπίζω να μην τα σκάτωσα στη μόνη μου ευκαιρία! Με πλησιάζει, δεν μιλάει, αλλά τη νιώθω από πάνω μ. Ακούω τα τακούνια της δίπλα μου. Με περιεργάζεται. Με λύνει από τον τοίχο και μου δένει στο κολάρο ένα δικό της λουράκι.
—Σήκω σκλάβε! Ακούω επιτακτικά. Σήκω και γδύσου! Θέλω να σε δω...
—Μάλιστα, μάλιστα Κυρία... Λέω διστακτικά και αμέσως σηκώνομαι και βγάζω το πανί.
Εκείνη βρίσκεται πίσω μου. Τεντώνομαι να φανώ ψηλότερος. Έχω φτιαχτεί κιόλας με το παρουσιαστικό της και την προσμονή της καλύτερης βραδιάς της ζωής μου! Θα ικανοποιήσω εγώ σήμερα την Αφέντρα! Οπότε μου έχει σηκωθεί και όπως τεντώνομαι την τονίζω σπρώχνοντας τους γοφούς μου μπροστά.
Το καταλαβαίνει μάλλον, όπως παρατηρεί την πλάτη μου. Νομίζω ότι γέλασε λίγο. Νιώθω το βλέμμα της πίσω μου να με χαρτογραφεί και λίγο λίγο να έρχεται προς τα μπροστά.
Μόλις πέφτει το μάτι της στην πούτσα μου, εστιάζει γρήγορα και πλησιάζει! Νιώθω υπερήφανος για σφρίγος μου, αλλά με διακόπτουν άγαρμπα τα γέλια της...
―Αυτό είναι όλο; ρωτά με αφοπλιστική σοβαρότητα... Τι είναι αυτό; Μόνο τόσο είναι; Έχει πάθει κάτι; συνεχίζει και με ζώνουν τα φίδια. Μια χαρά πούτσα έχω, φυσιολογική, γιατί της φαίνεται τόσο μικρή; Με κοροϊδεύει ή έχει λανθασμένη εικόνα για τα μεγέθη; Μα κάθε μέρα παίρνει και έναν σκλάβο, δηλαδή τι έχουν οι άλλοι αναρωτιέμαι μέσα μου. Μόνο τόσο; συνεχίζει στο μεταξύ... Δεν θα καταλάβω τίποτα! Μάλλον έγινε κάποιο λάθος. Ζήτησα δούλο να με γαμήσει να το χαρώ και μου φέρνουν εσένα; Μ' αυτό; Πόσο άχρηστοι είναι πια όλοι τους! Ντύσου βλάκα, αρκετά είδα, θα φωνάξω να σε πάρουν! Και αρχίζει να χτυπάει το καμπανάκι.
Έχω τρελαθεί, δηλαδή τι μεγέθη απαιτεί; Κι εγώ; Δεν της κάνω εγώ; Τόσα χρόνια στη δούλεψη της αυτό το όνειρο είχα, το έχω σκεφτεί τόσες φορές, πότε θα με βάλει να την ικανοποιήσω κι εγώ και θα της δείξω πώς γίνεται! Και τώρα με διώχνει! Δεν μπορώ... Δεν το αντέχω!
—Συγγνώμη Κυρία, γκρ γκρ, καθαρίζω τη φωνή μου, μπορώ κι εγώ να το κάνω... κάνω μια διακοπή και συνεχίζω, Καλύτερα από όλους!
Ξαφνιάζεται για λίγο, αλλά...
—Χαχαχαχα, μ' αυτό; ρωτά και δείχνει το όργανο μου. Νομίζεις ότι μ' αυτό μπορείς να με ικανοποιήσεις αναιδή βλάκα; Ούτε που θα το καταλάβω αυτό! Να, ούτε καν σου σηκώνεται ρε ανίκανε και θες και να γαμήσεις; και τότε συνειδητοποιώ ότι έχει αρχίσει να μου πέφτει κιόλας από την ξενέρα... Σκύβω το κεφάλι ντροπιασμένος.
―Συγγνώμη Κυρία, πάω να ψελλίσω...

[pepsubkon]

―Παλιοβλάκα! Έχεις και γλώσσα! Θα σου μάθω εγώ να μιλάς, ηλίθιε! Πέσε κάτω! και με σπρώχνει βίαια προς τα πίσω να πέσω καθιστός στο πάτωμα. Βάζει το παπούτσι της στο πεσμένο μου όργανο, πιέζει με το τακούνι δίπλα του. Το βλέπεις; Το βλέπεις; Φοράω τακούνια 4 φορές τον ανδρισμό σου, βλάκα, και έχεις και το θράσος να μιλάς; Βούλωσέ το! Και τότε σηκώνει το πόδι της και με τη φιάπα του παπουτσιού το πατάει δυνατά και συνεχίζει καθώς πιέζει περισσότερο.Ένα β' διαλογής σκλαβάκι είσαι! Δώρο μου, για να συμπληρώσει αριθμό, σε έκανε ο δουλέμπορος... Ο μόνος λόγος που δεν σου τα έχω κόψει είναι για να έχεις δυνάμεις να σκάβεις, όχι για να φαντάζεσαι ότι μπορείς να τα χρησιμοποιείς, βλάκα! Το κατάλαβες; Μήπως καλύτερα να τα χάσεις τελείως για να καταλάβεις τι είσαι; Λέει, καθώς ήδη νιώθω μεγάλο μέρος του βάρους της να μου τα συνθλίβει...
―Όχι Κυρία μου, όχι! Δεν χρειάζεται. Το κατάλαβα, δούλος Σας για τα χωράφια είμαι. Συγγν...
―Δούλος;;;; ΔΟΥΛΟΣ; Περνιέσαι για αρσενικό ρε ηλίθιε; ρωτάει καθώς πλέον μου τα πιέζει με όλη της τη δύναμη. Τίποτα δεν είσαι. Τίποτα! Ένα ουδέτερο αντικείμενο στη δούλεψη μου. Δεν είσαι άντρας, δεν είσαι αρσενικός. Ένα ουδέτερο δουλάκι. Ένα αντικείμενο. Τίποτα παραπάνω! Να, το βλέπεις; Το πουτσάκι σου είναι σαν να μην υπάρχει. Ανύπαρκτο και άχρηστο. Δεν το νιώθω καν κάτω από το παπούτσι μου... λέει, καθώς έχω πάψει να το νιώθω ακόμα κι εγώ από το μούδιασμα... Τίποτα δεν έχεις, άπουτσε! Τίποτα! Ολοκληρώνει και το αφήνει. Ανακουφίζομαι προς στιγμήν, μέχρι που παίρνει φόρα με το πόδι και μου το κλωτσάει δυνατά... Κανονικά θα πόναγε, αλλά από το μούδιασμα δεν νιώθω και πολλά. Ανησυχώ 😟. Να βλέπεις; Σαν νεκρό είναι... Δεν το νιώθεις. Άχρηστο!
Δεν απαντώ, δεν μπορώ να βγάλω καν άχνα... Τι να πω! Μένω παγωμένος στο πάτωμα, μην τολμώντας καν να σηκώσω το βλέμμα μου ψηλότερα από τα πόδια της.
Φεύγει για λίγο και γυρνάει κρατώντας κάτι μαύρο.
―Φόρα το βλάκα! Και μου το πετάει.
Το πιάνω, το ξεδιπλώνω. Είναι σαν εσώρουχο αλλά καλύπτει μόνο το εμπρός μέρος, ενώ πίσω έχει μόνο λάστιχα που δένουν στη μέση και στα μπούτια. Δερμάτινο.
―Τι είναι αυτό Κυρία;
―Δεν το βλέπεις; Για να κρύψεις την άχρηστη ντροπή σ ανίκανε! Δεν θέλω να τη ξαναδώ! Να είναι σαν να μην υπάρχει. Φόρα το, αν δεν θες να σου τα κόψω τελείως...
―Όχι Κυρία, όχι. Δεν το θέλω... Απαντώ και όπως είμαι στο πάτωμα το φοράω στα πόδια μου και το τραβάω πάνω. Είναι αρκετά στενό και σαν δέρμα κολλάει εύκολα. Ειδικά όταν φτάνω πάνω συνειδητοποιώ ότι δεν έχει καθόλου χώρο μπροστά και είναι υπερβολικά στενό. Δεν μπαίνει Κυρία είναι πολύ στενό μπροστά.
―Χαχαχαχα, γιατί σε εμποδίζει πουθενά βλάκα; Δεν χρειάζεσαι περισσότερο χώρο ρε άχρηστε! Δεν χρειάζεσαι καθόλου χώρο... Και γυναικείο εσώρουχο να σ έδινα μια χαρά θα σου έκανε. Φόρα το αμέσως! Χωρίς να σηκώσω το βλέμμα μου ή να απαντήσω, το τραβάω δυνατά μέχρι να μπει και να κάτσει. Μου τα πιέζει πάρα πολύ και όπως τεντώνει από πάνω σχεδόν δεν φαίνονται. Να, βλέπεις δουλάκι; Τίποτα δεν έχεις! Τίποτα δεν φαίνεται. Πλάκα είναι, επίπεδο... Και μου το πατάει πάλι με τη φιάπα του παπουτσιού της. Σαν να μην υπάρχει! Ολοκληρώνει θριαμβευτικά. Πολύ ωραία, γύρνα τώρα βλάκα!
―Πώς Κυρία;

[pepsubkon]

―Στα τέσσερα άχρηστε! Και σήκωσε τον κώλο σου ψηλά. Τούρλωσέ τον. Τούρλωσέ τον καλά! Την υπακούω, αμέσως. Δεν ξέρω πού το πάει, αλλά δεν με παίρνει να κάνω αλλιώς. Γυρίζω στα τέσσερα και προσπαθώ να σηκώσω τον εκτεθειμένο μου κώλο ψηλά. Πιο ψηλά βλάκα! Τούρλωσέ τον! Κι άλλο! Λύγισε τη μέση σου! Να, εδώ... λέει καθώς με πατάει με το πόδι της στη μέση μου και την πιέζει να πέσει χαμηλότερα. Όταν έφτασε αυτή στη θέση που ήθελε, έφερε το πόδι πιο ψηλά στην πλάτη. Πέσε κάτω! Χαμηλά δουλάκι... Στα πατώματα! Και το πατάει μέχρι που οι ώμοι μου και το μάγουλο μου να πατήσουν καλά κάτω στο δάπεδο. Είμαι πολύ άβολα με αυτήν την στάση. Τελείως ντροπιασμένος. Στημένος έτσι, ξεδιάντροπα, εκτεθειμένος, όπως κανένας άντρας δεν επιτρέπεται ποτέ. Αλλά αυτό μάλλον το έχω χάσει... Έτσι μπράβο δουλάκι! Αυτή θα είναι η στάση σου από εδώ και πέρα. Να δείχνεις τον κώλο σου... Μόνο αυτός αξίζει κάτι. Μόνο αυτόν έχεις. Τον κώλο σου. Θα μου τον δείχνεις έτσι, ξετσίπωτα. Ξελιγωμένα. Μπας και μου αρέσει αρκετά και με προσελκύσει να παίξω μαζί σου. Αυτό είσαι τελικά, τίποτε άλλο... Ένας ανοικτός κώλος με χέρια και πόδια, μονίμως διαθέσιμος και τουρλωμένος να με προκαλεί να ασχοληθώ μαζί του... Είπε και έκανε μια στάση.
―Μάλιστα Κυρία. ψέλλισα ξεψυχησμένα ενώ γύριζε γύρω μου σαν να θαύμαζε το κατόρθωμα της.
 Απομακρύνθηκε για λίγο και γύρισε κρατώντας κάτι μακρύ που όπως στάθηκε πάνω από το κεφάλι μου δεν μπορούσα να δω τι είναι.
―Ήρθε η ώρα να ξεπληρώσεις το χρόνο που σπατάλησα μαζί σου βλάκα! είπε και έφερε το ένα της πόδι να πατήσει ακριβώς μπροστά από το πρόσωπο μου. Με το άλλο με πάτησε με το παπούτσι της στο μάγουλο δυνατά. Νομίζω πάτησα λίγη λάσπη καθώς ερχόμουν. Τη βλέπεις; Βγάλε τη γλώσσα σου και καθάρισε την άχρηστε! Ναι, καλά άκουσες, καθάρισε τη γόβα μου! Γυάλισε την καλά! Αυτή είναι πολύ ακριβότερη από σένα...
Διστάζω προς στιγμήν. Άλλα περίμενα για μένα σήμερα, άλλα έγιναν, αλλά αυτό πάει πολύ. Υπέθεσα ότι ήθελα θα να με ταπεινώσει και κάπως να την ικανοποιήσω μετά. Να τη γλείψω τουλάχιστον. Αλλά μου ζητά να της καθαρίσω το παπούτσι με τη γλώσσα μ; Αυτό τι ικανοποίηση θα της δώσει; Είναι σαδίστρια, τι άλλο μου ετοιμάζει; Αυτά σκεφτόμουν ώσπου ένιωσα ένα τρομερό τσούξιμο στα οπίσθια μου. Είχε προσγειώσει με όλη της τη δύναμη ένα βαρύ δερμάτινο ζωνάρι, που τελικά κρατούσε από πριν, πάνω τους. ―ΒΓΆΛΕ ΤΗ ΚΩΛΟΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΥΆΛΙΣΈ ΤΑ ΕΊΠΑ ΒΛΆΚΑ! ούρλιαξε εκκωφαντικά. Δεν το διακινδυνεύω, τη βγάζω δειλά δειλά κΑΙ την ακουμπώ στο μαύρο λουστρίνι δέρμα. Παρ' όλα αυτά, έρχεται και δεύτερο χτύπημα, που πόνεσε ακόμα περισσότερο! Τι συμβαίνει ρε άχρηστε; Δεν σου αρέσει ο ρόλος του αντικειμένου μου; Σου κακοπέφτει; Δεν θες να είσαι ουδέτερο; Μήπως προτιμάς να σε κάνω θηλυκό; Να σε γυρίσω έτσι στους άλλους σκλάβους για να ξελαφρώσουν;
―Όχι όχι Κυρία! Μην μου το κάνετε αυτό. Όπως θέλετε θα σας υπηρετήσω! Ο,τι Σας ικανοποιεί θα...
―Ε τότε σκάσε και γλείφε, βρωμιάρη! Κ πρόσεχε μη τα χαρακώσεις πουθενά, γιατί τότε μάντεψε τι άλλο θα χαρακωθεί!
Αποθαρρυμμένος από κάθε αντίσταση πέφτω με τα μούτρα και με όσες δυνάμεις έχω στη δουλειά μου. Της γλείφω το γύρο της φιάπας, απομακρύνω ο,τι είχε εκεί και ανεβαίνω στο πλαϊνό της γόβας. Πλέον συνειδητοποιώ ότι το κάνω με δέος και παθιασμένα. Πιο κοντά της δεν έχω φτάσει ποτέ ξανά. Δεν παύει να είναι ονειρεμένο ακόμα και ότι έφτασα ως εδώ. Στα πόδια της θεάς μου. Το βλέπει και παίρνει το άλλο της πόδι από το κεφάλι μου.

[pepsubkon]

―Έτσι γλειφτρακι... Έτσι! Να που τελικά έχεις κι άλλη χρησιμότητα. Τέτοιο ταλέντο να χαραμίζεται στα χωράφια; Θα σε πάρω από εκεί. Θα σε έχω εδώ να μου καθαρίζεις τα παπούτσια. Δεν χαίρεσαι; Και πολύ σου είναι. Βέβαια, τότε δεν χρειάζεται και τα αρχίδια σου... Θα σου τα κόψω. Άλλωστε δεν είχαν και καμιά ουσιαστική χρησιμότητα... λέει, και μου σκάει και τρίτο χτύπημα. Πιο εστιασμένο αυτή τη φορά. Στη μέση, ανάμεσα από τα κωλομέρια μου και με αρκετή λωρίδα να περισσεύει ώστε να χτυπήσει από κάτω τα αρχίδια μου που ήταν στριμωγμένα στο ρούχο μ. Πόνεσαν πολύ. Μου κόπηκε η ανάσα και διέκοψα, για να αρχίσει νέος ανηλεής κύκλος χτυπημάτων. Στον κώλο μ, στην πλάτη μ, στα μπούτια μ, παντού... Τι σταμάτησες ρε άχρηστο; Σου είπα εγώ να σταματήσεις; έλεγε και χτυπούσε όλο και πιο δυνατά. Τινάζομαι από τον πόνο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Ξαναβγάζω τη γλώσσα μου και την τοποθετώ στα παπούτσια της, ευχόμενος να ικανοποιηθεί και να καλμάρει.

[Sektanor]

Ενδιαφρροβ θστορια π αρχιζει δθαφορετικα απο τ κλασικα...

Τ οτι συμμετεχει κ η κοπελα σ στ γραφη τς εχει κ αυτο τ θετικο κομματι τ!!!