- Κομμάτια είμαι ρε φιλενάδα…
- Δεν υπήρχε το χθεσινό… Ξεπατωθήκαμε στο χορό!
- Καλά ρε συ… πόσοι καλεσμένοι ήταν έμαθες;
- Ξέρω γω.. . Μπορεί και χίλιοι!
- Χαμός… Τουλάχιστον γνώρισες τίποτα ενδιαφέρον;
- Μίλησα με διάφορους αλλά να σου πω την αλήθεια δεν θέλω πάρε δώσε με τον κύκλο του Δημήτρη.
- Καλά μόνο για ξεπέτα μας έχουν αυτοί…
- Δεν με πειράζει αυτό. Όμως εκείνο το υφάκι ότι θα τους κάτσουμε μόνο και μόνο για τα φράγκα τους μου τη δίνει απίστευτα στα νεύρα!
- Δεν έχεις κι άδικο...
- Ευτυχώς ο Δημήτρης δεν είναι τέτοιος. Είναι τυχερή η Έλενα !
Άνοιξα τα μάτια μου και μέσα σε δευτερόλεπτα ήμουν ξανά σε πλήρη εγρήγορση. Κάθε φορά που άκουγα το όνομά της γύριζα πίσω σε εκείνη τη στοιχειωμένη Πρωτοχρονιά του 2015 και την έβλεπα πάλι ολοζώντανη μπροστά μου. Ήταν ένα από τα πολλά κουσούρια που μου άφησε η σύντομη αλλά θυελλώδης γνωριμία μαζί της. Όπως επίσης ότι από εκείνη τη μέρα και μετά, καμία γυναίκα δεν μπόρεσε να μου δώσει σε βάθος χρόνου όσα μου έδωσε εκείνη σε λίγες μόνο ώρες. Θύμωσα με τον εαυτό μου γιατί τον τελευταίο χρόνο είχα καταφέρει να παραμερίσω κάπως την εμμονή μου μαζί της. Βέβαια ο παραπάνω διάλογος γινόταν μεταξύ δύο αεροσυνοδών οπότε η έξαψη που ένοιωσα ήταν κάπως δικαιολογημένη.
Ήταν ξημέρωμα Κυριακής, μήνας Σεπτέμβρης, και τα κορίτσια ντυμένα με τη στολή τους κατευθύνονταν στο αεροδρόμιο για να στελεχώσουν το πλήρωμα κάποιας πρωινής πτήσης. Εγώ επέστρεφα στο σπίτι μετά από άλλη μια βραδιά άσκοπης κραιπάλης και μισοκοιμόμουν στο άδειο βαγόνι. Όταν εκείνες μπήκαν στο μετρό και κάθισαν πέντε σειρές μπροστά μου πρέπει να είχα τα μάτια κλειστά και μάλλον γι’ αυτό ξεκίνησαν ανυποψίαστες τη συζήτηση χωρίς να αγχώνονται για την παρουσία μου.
- Και τι θα κάνει τώρα η Έλενα; Θα σταματήσει τη δουλειά;
- Είσαι τρελή ρε; Αυτή έχει έρωτα με τα αεροπλάνα.
- Μην το λες σε μένα! Αυτή είναι πλέον κυρία Παπαζήση! Και ο άντρας της ούτε που ξέρει πόσα καράβια έχει…
- Η Έλενα όμως έχει τσαμπουκά και στο τέλος θα κάνει ότι γουστάρει εκείνη. Να μου το θυμάσαι…
- Και οι δικοί του τι λένε;
- Δεν την ήθελαν απ’ την αρχή. Δε πα να λένε τώρα…
- Σώπα μωρέ που τους έπεσε και λίγη… Τέτοιος κορίτσαρος!
- Στο ‘πα και πριν. Αυτοί οι άνθρωποι της υψηλής (μη χέσω) κοινωνίας βλέπουν τις αεροσυνοδούς σαν τελευταίες και πουτανάκια. Τι δεν καταλαβαίνεις;
- Η Έλενα όμως πρώτα γνώρισε τον Δημήτρη και μετά έγινε ιπτάμενη. Άρα ο Δημητράκης πρέπει κάποια στιγμή να πατήσει πόδι στους δικούς του. Εκτός και αν νομίζει πως τον παντρεύτηκε απλά για να κλειστεί σε μια βίλα με υπηρέτες.
- Καλός χρυσός ο Δημητράκης αλλά αυτό που λες δεν παίζει να γίνει.
- Τι να πω θα δούμε…
Όσο τα κορίτσια τα λέγανε για τις λεπτομέρειες του γάμου εγώ προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω απαντήσεις στο ίντερνετ. Με χέρια που έτρεμαν από την ταραχή χτύπησα στην αναζήτηση τις λέξεις «Δημήτρης Παπαζήσης –εφοπλιστής - γάμος». Ήλπιζα ότι μιλούσαν για κάποια άλλη Έλενα, που λογικά θα ήταν και το πιθανότερο. Κι όμως, από το κουτσομπολιό των κοριτσιών διαισθανόμουν ότι η δυναμική κοπέλα για την οποία μιλούσαν ήταν η Έλενα που ήξερα.
Τα κοσμικά μπλογκ είχαν ήδη αναρτήσει την είδηση και άνοιξα μια από αυτές με τον γλυκανάλατο τίτλο: « LIVE: Ο παραμυθένιος γάμος του Δ.Παπαζήση με την πανέμορφη αεροσυνοδό ». Ήταν εκείνη. Και ήταν η ωραιότερη νύφη που είχα δει στη ζωή μου. Λαμπερή, χαμογελαστή και αφοπλιστικά όμορφη. Δεν μπόρεσα όμως να την χορτάσω καθώς τη φωτογραφία πλαισίωνε ένας αδιάφορος καλοζωισμένος φλώρος που στεκόταν δίπλα της και την κοιτούσε σαν τρόπαιο.
Δεν άντεξα να διαβάσω λεπτομέρειες. Έκλεισα το κινητό και αναστέναξα βαθιά. Η Έλενα εδώ και λίγες ώρες ήταν παντρεμένη με κάποιο γόνο εφοπλιστικής οικογένειας. Μάλιστα ήταν ήδη μαζί του εκείνο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς και δυστυχώς αυτό εξηγούσε πολλά.
Είχα ακούσει αρκετά και η στάση μου πλησίαζε. Πλέον δεν μου καιγόταν καρφί αν τα κορίτσια θα αντιλαμβάνονταν την παρουσία μου και αυτό σταματούσε την κουβέντα τους. Λίγο πριν σηκωθώ όμως το ένστικτό μου με κράτησε. Ένοιωσα ότι υπήρχε και κάτι ακόμα που έπρεπε να ακούσω από αυτή τη συζήτηση. Όχι τόσο γιατί ήλπιζα σε κάποια ανατροπή αλλά περισσότερο για να βεβαιωθώ μέχρι κεραίας ότι όλα πια είχαν τελειώσει και το ενδιαφέρον μου για εκείνη δεν ήταν παρά μια επικίνδυνη εμμονή. Άλλωστε ήταν Κυριακή, δεν είχα καμία υποχρέωση και σίγουρα ο ύπνος δεν θα με έπαιρνε εύκολα μετά απ’ όλα αυτά. Πήρα λοιπόν την απόφαση και έμεινα στη θέση μου.
Στάση Δουκίσσης Πλακεντίας. Οι πόρτες άνοιξαν και έκλεισαν. Κανείς δεν ανέβηκε, ούτε κατέβηκε και το τρένο πήρε το δρόμο του προαστιακού για το αεροδρόμιο. Τα κορίτσια συνέχισαν να μιλάνε για το γάμο. Σχολίαζαν φορέματα, καλεσμένους, φαγητά και γενικά πράγματα που εμένα δεν με αφορούσαν καθόλου. Είχα αρχίσει να μετανιώνω για την απόφασή να μην κατέβω στην στάση μου όταν ξαφνικά ο διάλογος επικεντρώθηκε και πάλι στην Έλενα.
- Πάντως έλαμπε το κοριτσάκι μας!
- Αχ ναι μια κούκλα!
- Και τι χορός, τι κέφι! Αλήθεια κάποια στιγμή σας έχασα, που πήγατε;
Η μία από τις δύο κοπέλες αναστέναξε και γύρισε το βλέμμα της από την άλλη μεριά. Έμεινε για λίγο σκεπτική και μετά από μια σύντομη μάχη με τον εαυτό της ξαναμίλησε χαμηλόφωνα και εντελώς συνωμοτικά.
- Λοιπόν, κρατάς μυστικό;
- Εννοείται καλέ.
- Πιο σιγά…
Έκλεισα με μιας τα μάτια μου και φρόντισα να πάρω την γαλήνια όψη του βαθιά κοιμισμένου επιβάτη. Ένιωσα τις ματιές των αεροσυνοδών να με περιεργάζονται και μια σιωπή πλάκωσε το έρημο βαγόνι. Μετά από λίγο συνέχισαν την κουβέντα πολύ πιο χαμηλόφωνα από πριν. Εγώ προσπάθησα να εκτοξεύσω την ακοή μου καταπνίγοντας όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις. Με μεγάλη προσπάθεια απομόνωσα τους ήχους του συρμού και επικέντρωσα όλο μου το είναι στη συζήτηση που εξελισσόταν στις μπροστινές σειρές του βαγονιού.
- Άστον αυτόν εκεί πίσω. Κοιμάται. Λέγε τώρα!
- Λοιπόν… Κάποια στιγμή γύρω στις δωδεκάμιση είδα την Έλενα να βγαίνει από την πίστα και να παραπατάει. Είχε πιει πάρα πολύ και πήγαινε τρεκλίζοντας προς τις τουαλέτες. Την πρόφτασα και προχωρήσαμε μαζί. Όταν μπήκαμε στον προθάλαμο με τους νιπτήρες η Έλενα άρχισε να ρίχνει νερό στο πρόσωπό της για να συνέλθει.
- Καλά την έβλεπα πως κατέβαζε το κρασί μετά τις έντεκα. Με το μπουκάλι!
- Ήταν ζαλισμένη αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Ήταν θλιμμένη!
- Γιατί, συνέβη κάτι στον χορό;
- Δεν νομίζω. Μετά από λίγο μπήκε σε μία τουαλέτα και εγώ έμεινα ακριβώς απ’ έξω να την περιμένω. Ευτυχώς δεν υπήρχε κανένας άλλος εκείνη την ώρα στις τουαλέτες.
- Μα γιατί, τι συνέβη;
- Άρχισε να ξερνάει και να κλαίει με λυγμούς.
- Αχ το κοριτσάκι μου!!! Μήπως ήταν από την ένταση των ημερών ή από την κούραση για τις προετοιμασίες του γάμου;
- Στην αρχή αυτό νόμισα και εγώ.
- Γιατί μετά τι έγινε;
- Μέσα στους εμετούς και στα κλάματα άρχισε να λέει περίεργα πράματα.
- Δηλαδή;
- Ουφ… Μιλούσε για κάποιον άντρα…
- Τι;;; Για κάποιον πρώην της;;;
- Δε νομίζω. Μου έχει μιλήσει για τους πρώην της. Το όνομα αυτό πρώτη φορά το άκουσα.
- Ωχ θα τρελαθώ! Έλεγε και όνομα; ;;
- Πολλές φορές και πεντακάθαρα!
- E μίλα ντε μ’ έσκασες!!!
- Τι να σου πω… κάποιος Μάρκος.
Το φτωχό μου το μυαλό δεν βρίσκει λέξεις για να σας περιγράψω το συναίσθημα που με κατέκλυσε εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό και το αφήνω στη φαντασία όλων σας. Αρκούμαι μόνο να πω ότι ήταν τόσο βίαιο και καθηλωτικό που με παρέλυσε για ώρες.
Φυσικά θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος Μάρκος που απλά οι συγκεκριμένες δύο φίλες της Έλενας τύχαινε να μην γνωρίζουν. Όμως η διαίσθησή μου έλεγε ότι τα δύο κορίτσια αναφέρονταν στον κοιμισμένο συνεπιβάτη τους. Χωρίς φυσικά να έχουν ιδέα... Όσο εγώ τυραννιόμουν , αυτές συνέχιζαν ακάθεκτες την κουβέντα τους και το τρένο σχεδόν είχε φτάσει στο αεροδρόμιο.
- Κι αυτό το κορίτσι πόσα κρατάει μέσα της…. Ώρες ώρες νομίζω ότι δεν την ξέρουμε καθόλου!
- Έτσι είναι η Έλενα. Τουλάχιστο μετά συνήλθε και ευτυχώς κανένας δεν κατάλαβε τίποτα. Μη σου πω ότι δεν το θυμόταν ούτε η ίδια…
- Αχ μακάρι το κοριτσάκι μας! Αλλά να σου πω ρε φιλενάδα… Ποιος να ‘ναι αυτός ο Μάρκος;
- Ξεκόλλα!!! Είπαμε το ξεχνάμε εδώ! Έλα φτάσαμε.
Το τρένο άρχισε να επιβραδύνει ώσπου τελικά σταμάτησε στην αποβάθρα του τερματικού σταθμού. Εγώ εξακολουθούσα να έχω τα μάτια μου κλειστά εγκλωβισμένος μέσα στη δίνη του καφκικού ερωτικού αδιεξόδου μου.
- Ωχ. Αυτός εκεί πίσω κοιμάται ακόμα!
- Κύριε σηκωθείτε!!! Φτάσαμε!
Μ: Που είμαστε; Δουκίσσης Πλακεντίας;
Οι όμορφες αεροσυνοδοί γέλασαν με ευγένεια και κατανόηση. Αφού μου εξήγησαν που βρισκόμαστε κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και συνέχισαν να γελάνε πιο διακριτικά, βρίσκοντας την γκάφα μου μάλλον χαριτωμένη.
Που να ‘ξεραν κι αυτές…
Αν όλα πάνε καλά συνεχίζεται το καλοκαιράκι 
