Αρχές αυγούστου. Μεσημέρι, ντάλα ο ήλιος. Παραλία αμμουδερή με γυμνιστές.
Εγώ ο κακομοίρης, λίγο ντροπαλός, κάθομαι μαζεμένος με τσιγαράκι και αγναντεύω.
Η κοπελιά μου, τα έχει πετάξει όλα έξω και είναι άνετη σαν να είναι γεννημένη για αυτό.
Παραδίπλα, κανα πεντάρι μέτρα, είναι αραχτή μία μιλφάρα κοκκινομάλλα. Κοντά 40 χρονων. Ξένη.
Ηλιοθεραπεύει την κορμάρα της άνετη. Δέρμα σοκολατένιο, χειλάρες σαν ντόνατ με ζάχαρη, βυζάρες βελουδένιες και γλυστερές με κατάμαυρη ρώγα, μπουτάκια φουσκωτά και απλωμένα στην ξαπλώστρα, γάμπες λείες και άτριχες, πατουσαρες άσπρες άσπρες, (όλο το υπόλοιπο κορμί μαυρισμένο εντελώς) με δαχτυλα στρογγυλά, μακρουλά με φαρδύ νύχι βαμμένο κοραλί.
Το βλέμμα μου κοιτάζει που και που κατά 'κεί, μόνο τις πατουσάρες με τις δαχτυλάρες.
Κάποια στιγμή αποφασίζει να φύγει. Αρχίζει μαζεύει λοιπόν και σε μιά φάση τι κάνει;;;;
Γονατίζει στην ξαπλώστρα για να φτάσει την τσάντα από την άλλη μεριά και τσαααακ!!! Σκύβει και πετάει μπροστά κωλοτρυπιδίτσα, μουνάκι και πατουσάρες.
Εγώ ρίχνω ένα ήρεμο βλέμμα από πάνω προς τα κάτω, κώλο, μουνάκι και καταλείγω να κοιτάζω μόνο τις καυλιάρικες, κάτασπρες ζαρωμένες πατούσες της!
Κανένα μα κανένα ενδιαφέρον για το υπόλοιπο σετάκι... μόνο πατουσάρες!!!
"Φτού σου αγόρι μου" λέω "Φανατικός ποδολάγνος!!!!"
