Γιατί οι άθεοι τι κάνουν για να αποδείξουν την ανυπαρξία του Θεού; Σύνηθες επιχείρημα τους, τα παιδάκια που πεθαίνουν από καρκίνο (λες και όλοι έχουν διαβάσει το ίδιο βιβλίο-εγχειρίδιο και αποστηθίζουν επιχείρήματα). Που είναι ο θεός σας να τα σώσει; Τρομερό επιχείρημα. Παίρνεις ένα στατιστικό δείγμα της τάξης του 1/1000 περίπου και έτσι αποδεικνύεις ότι θεός δεν υπάρχει!! Και αύριο σε όλη τη γη, κάπου-κάποιο παιδάκι θα πεθάνει 100%. Άρα θεός ανύπαρκτος.
1 παιδι οταν πεθαινει απο καρκινο
ειναι η πραγματικοτητα,που ενοχλει.
Ο περασμενης ηλικιας ανθρωπος που ευχεται να πεθαινε αυτος αντι του παιδιου, και ειδικοτερα αν ηταν -το- παιδι του. Σκληρη πραγματικοτητα. Δε το συζηταμε..για το ποσο..
Αδικο. γυρω μας.
Καθε μερα ερχεται κανεις αντιμετωπος με το αδικο.Αυτο ειναι παραδειγμα,οχι επιχειρημα.
Ο Θεος "διδασκει" την αγαπη.
Που ειναι?
και μη μου πει κανεις,οτι θα παει κανεις να δει το παιδι του στην επομενη ζωη, αν φαει τετοιο πακετο στο σπιτι του.
Απ'εξω απ΄το χορο πολλα τραγουδια θα σας πω.
Λοιπον η αναφορα στη παιδικη ηλικια ειναι πιο πολυ, γιατι τοτε ο ανθρωπος ειναι αναμαρτητος και δεν εχει προλαβει να σφαλλει ..για να του πεσουν ολα τα δεινα στο κεφαλι..η καλυτερα να αδικηθει..η να "δοκιμαστει",κατα την εκκλησια.
Η να πληρωσει λαθη γονεων.
Αλλη μια αποψη της εκκλησιας..πληρωνεις σφαλματα του παρελθοντος. Εσφαλλαν οι γονεις σου
πληρωνεις εσυ τωρα.Εσυ αναμαρτητος
πληρωνεις τις αμαρτιες των αλλων..Κληρονομιες δηλ.
σφαλλω τωρα ας ερθει μια ασθενεια στο εγγονι μου ετσι..για να στρωσουμε σα σοϊ.
Τα πληρωνει ενα αθωο παιδι και πρεπει να το θεωρησω σωστο
.
Πονος, θλιψη..ετσι απλα.Αλλα σπιτια ευημερουν κι αλλα πατο.
Κατ'εμενα που θρησκοληπτη δεν ειμαι..δε μου αρεσει να κυρρητουν οι εκκλησιες την αγαπη, θεωρητικα, γιατι απο θεωριες ολοι καλοι..Και βοηθεια σε πολυ αδυναμους..
..
δε νομιζω, των πορωμενων θρησκοληπτων,η αντιληψη ειναι- περισσοτερες οι θεωριες-. Δε δινουν και πολλα.. δε σκανε και τη ζαχαρενια τους τοσο..οπως τα διδαχτηκαν απο το δικο τους θρησκευμα..η αληθεια καταματα.
Κι οτι στην επομενη ζωη, θα ειναι η εκδικαση του δικαιου και του αδικου.Ετσι τα λεει η Γραφη.
Εδω στη ζωη αυτη να πονεσεις..να τα δεις ολα.
Και να περιμενεις που..για την αλλη..για το αγνωστο? να δικαιωθεις.
Παραθετω μια ομολογια
περι αγαπης στο Θεο:
Στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική, ερχόντουσαν πολλοί προσκυνητές ν’ ανάψουν το κεράκι τους. Μερικοί έμεναν για εξομολόγηση, άλλοι έπαιρναν απλώς ευχή, ενώ άλλοι άναβαν το κερί τους, έκαναν το σταυρό τους κι έφευγαν. Ερχόντουσαν κάθε λογής άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, μορφωμένοι, απλοϊκοί κ.λπ. Στην περιοχή της Ομόνοιας έμεναν άνθρωποι κάθε κατηγορίας.
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν’ αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: “Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε…”. Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία.
Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το “Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε…”. Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ’ τα δωμάτια. “Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής”, είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ’ εμποδίσει.
— Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ.
Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:
— Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν’ αγιάσω.
— Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές.
— Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: “Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου”.
Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν:
— Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.
Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλα το “Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε…”, διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ’ αυτές τις ψυχές.
Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα:
— Παιδιά μου, χρόνια πολλά.
Ο Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και “βρέχει επί δικαίους και αδίκους”. Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε
να Τον γνωρίσομε και να
Τον αγαπήσομε κι εμείς και
να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.
Παντου δικαιοι αδικοι,λιβανισμα.
Και το αναποδο.
Εμεις πρεπει να αγαπαμε, δεν εχουμε και τιποτα εναντια στο Θεο.
.. Εκεινος δε βλεπει ομως τους αδικους.
Και αν υπαρχει, δε βλεπει εκεινος, που, αδικει.
Και αντε να περιμενω εγω.. να φαω την αδικια του πως με αντιμετωπιζει ο καπετανιος της χωρας,
τα χρηματα που στερευουν,
το αδικο μυαλο μιας τρελλης που δανειστηκαμε,της τρελλης που μας χρεωνει οσα θελει,του αχορταγου που εχει 10 βιλλες,
την αδικια στα τροχαια, στα ατυχηματα, στους αιφνιδιους θανατους,
την αδικια στις αρρωστιες
και να πω υπαρχει και Θεος.
