Στο βασιλειο των ζωων οταν μεγαλωνουν τα μικρα γαμανε τη μανα τους ? Αν ισχυει αυτο τοτε παιζει να συμβαινει και με μας αλλα δε νομιζω.
Ο κούνελος λέγεται ότι σκοτώνει τα μικρά λίγο μετά τη γέννα λόγω ανταγωνισμού, έχω ακούσει το ίδιο και για τα γαϊδούρια (χωρίς τους φόνους).
Απόσπασμα από εδώ:
http://www.alfa-omega.gr/article.asp?AID=1687Η περίπτωση της αιμομιξίας
Με τον όρο αιμομιξία εννοούμε την στενή συγγενική αναπαραγωγή, όταν δηλαδή οι δύο γονείς είναι μεταξύ τους εξ’ αίματος συγγενείς, π.χ. αδέλφια, μάνα με γιο, κόρη με πατέρα, κ.λ.π. Για την ακρίβεια, υπάρχει σε κάθε διασταύρωση μεταξύ δύο ζώων ένας συντελεστής, ο οποίος ονομάζεται συντελεστής αιμομιξίας, κυμαίνεται από 0% μέχρι 100% και η γνώση του μας πληροφορεί, για το πόσο στενοί συγγενείς είναι τα ζώα αυτά. Έτσι αν οι δύο γονείς είναι αδέλφια, κόρη και πατέρας ή μητέρα και γιος, τότε ο συντελεστής αιμομιξίας είναι 100%, αν είναι π.χ. ετεροθαλή αδέλφια, 90%, κ.ό.κ.
Το πρόβλημα στις αιμομικτικές διασταυρώσεις είναι ότι τα σφάλματα του γενετικού υλικού, βρίσκονται σε ομοζύγωτη κατάσταση και συνεπώς είναι γι αυτά μία χρυσή ευκαιρία να εκδηλωθούν. Πραγματικά, τα αιμομικτικά ζώα είναι σχεδόν πάντα προβληματικά. Επιληψίες, καρδιοπάθειες, δερματολογικά προβλήματα, δυσπλασίες οστών, αρθρώσεων και οργάνων, στειρότητα, ευπάθεια σε λοιμώξεις, είναι μερικά από τα πλέον συνηθισμένα προβλήματα των απογόνων από στενή συγγενική αναπαραγωγή.
Ιστορικά η αιμομιξία χρησιμοποιήθηκε για να σταθεροποιηθούν οι φυλές ή ακόμα για να ενισχυθούν κάποιες γραμμές αίματος. Τις εποχές εκείνες η γενετική είτε ήταν ανύπαρκτη σαν επιστημονικός κλάδος, είτε ήταν σε εμβρυϊκό στάδιο. Η αθέλητη άγνοια λοιπόν οδήγησε τους πρώτους εκτροφείς σε πολλές αιμομιξίες, μέχρι η φυλή να αποκτήσει τα μορφολογικά και εργασιακά χαρακτηριστικά που εκείνοι επιθυμούσαν. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλές φυλές έχουν χαρακτηριστικές παθήσεις, αντίκτυπο εκείνων των πρώτων αιμομιξιών. Για παράδειγμα η δυσπλασία του ισχίου στα σέττερ, στα λαμπραντόρ, στα ροτβάιλερ και στα γερμανικά ποιμενικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περιβόητη … «τρέλα» των ντόμπερμαν. Κάποτε οι επιληπτικές κρίσεις και οι διαταραχές της συμπεριφοράς ήταν πολύ συχνές στη φυλή αυτή. Οι εκτροφείς και οι ιδιοκτήτες πίστευαν ότι γενικά όλα τα ντόμπερμαν … «τρελαίνονται». Η επιστημονική έρευνα έδειξε ότι τα προβλήματα αυτά οφείλονταν σε συστηματικές αιμομικτικές διασταυρώσεις. Αφού εντοπίστηκε το πρόβλημα, οι εκτροφείς άλλαξαν τους γεννήτορες και από τότε τα ντόμπερμαν είναι φυσιολογικά ή έστω έχουν την ίδια συχνότητα επιληψίας με τις άλλες φυλές. Ο μύθος όμως της … «τρέλας» εξακολουθεί να τα στιγματίζει στη συνείδηση πολλών.
Συμπερασματικά, η αιμομιξία πολλαπλασιάζει προβλήματα και πρέπει συστηματικά να αποφεύγεται.