Forum

Sex, Fetish & BDSM => Ερωτικές ιστορίες => Μήνυμα ξεκίνησε από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 18, 2014, 05:37:35 μμ

Τίτλος: Δυο φετίχ και ένα ποίημα (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Σεπτεμβρίου 18, 2014, 05:37:35 μμ

Παράθεση από: mousitsa στις Σεπτεμβρίου 12, 2014, 06:41:00 μμ

...θα ηθελα αλλο ενα...αυτοτελες...ακομη μια ιστορια...ακομη μια ''δεσμιδα'' στιγμων κυριε C.Nic Saint...με την μικρη σας δαιμονια κορασιδα...

Ιδού λοιπόν ένα ακόμη περιστατικό με τη φοιτήτριά "μου", από εκείνα που έχουν ίσως χαραχτεί περισσότερο στη μνήμη μου. Όσες και όσοι όμως δεν γνωρίζουν αυτά που είχαν προηγηθεί, θα τους συμβούλευα να διαβάσουν την ιστορία από την αρχή (http://www.greekfoot.com/index.php?option=com_jfusion&Itemid=53&jfile=index.php&topic=53735.0).

Όπως έλεγα, είχα καταφέρει να βάλω ένα μόνον όρο σ' αυτήν τη χωρίς όρια νεαρή όσον αφορά τις... συνευρέσεις μας, κι αυτός είχε να κάνει με την ασφάλεια του χώρου και του χρόνου. Κι όμως υπήρξε μια φορά -τη θυμάμαι κι ακόμα νιώθω κάποιο ρίγος- που όχι μόνο δεν τον τήρησε, αλλά συμπεριφέρθηκε με τρόπο αδιανόητα θρασύ. Πόσο προκλητική, αλήθεια, μπορεί να γίνει μια εικοσάχρονη φοιτήτρια!
   Στο τρίτο semester του τελευταίου έτους συντόνιζα ένα σεμινάριο με θέμα "Realism in nineteenth century American poetry". Είχαν δηλώσει συμμετοχή γύρω στα δεκαπέντε άτομα, ανάμεσά τους κι εκείνη. Αναμενόμενο, αφού ήταν μόνιμη ακροάτρια των διαλέξεων και των σεμιναρίων μου. Η ομάδα συναντιόταν μία φορά τη βδομάδα για ένα τρίωρο. Οι συζητήσεις είχαν προχωρήσει καλά, φωτίζοντας διάφορες πλευρές του θέματος, από την ποιητική και τη φιλολογική μέχρι τις γενικότερες προεκτάσεις. Οι τελευταίες βδομάδες ήταν αφιερωμένες στις ομιλίες, στις οποίες οι συμμετέχοντες έπρεπε να παρουσιάσουν το έργο ενός ποιητή ή ποιήτριας της επιλογής τους. Έτσι λοιπόν δόθηκε η ευκαιρία να εξεταστούν πιο προσεκτικά περιπτώσεις όπως ο Stephen Crane, η Emily Dickinson, η Sarah Piatt, ακόμη και ο Herman Melville, παρότι είναι πολύ πιο γνωστός για το μυθιστόρημα "Μόμπυ Ντικ" κι όχι για τα ποιήματά του. Προτελευταία στη σειρά των ομιλητών ήταν η φοιτήτρια "μου". Είχε διαλέξει τον William Dean Howells, από τους ξεχωριστούς, αν και όχι διασημότερους, εκπρόσωπους του αμερικανικού ρεαλισμού.
   Δεν χρειάζεται να πω ότι σε όλες τις μέχρι τότε συναντήσεις δεν μου είχε απευθυνθεί και δεν με είχε κοιτάξει ούτε μια φορά με τρόπο που θα πρόδιδε κάτι διαφορετικό από την έτσι κι αλλιώς κοντινή αλλά τυπική σχέση που είχα με όλους τους φοιτητές μου. Φρόντιζε μάλιστα συστηματικά η απόσταση που μας χώριζε στο μακρύ οβάλ τραπέζι να είναι τουλάχιστον τέσσερα καθίσματα. Μπαίνοντας εκείνο το απόγευμα στην αίθουσα, καθώς διέτρεξα με το βλέμμα μου τους συγκεντρωμένους, διαπίστωσα, όχι χωρίς κάποια έκπληξη, ότι είχε πάρει θέση ακριβώς... δίπλα από τη δική μου. Αδιαφόρησα γι' αυτήν τη μικρή ξαφνική ανατροπή και κατευθύνθηκα στην καρέκλα μου. Τη στιγμή που καθόμουν συνειδητοποιούσα, με μια ελαφριά ενόχληση που όμως είχε κάτι ηδονικό, πως τα καθίσματά μας δεν απείχαν πάνω από μισό μέτρο. Για ελάχιστα δευτερόλεπτα το βλέμμα μου είχε πέσει στα πόδια της, χαμηλά, στο σκουρόχρωμο τύπου-κάπρι παντελόνι που σταματούσε μερικά εκατοστά πάνω από τον αστράγαλο, αφήνοντας να φαίνεται ένα μικρό μέρος από τις γάμπες της σε νάιλον ύφανση στο χρώμα του δέρματος. Προσπερνώντας με λίγη προσπάθεια αυτό το θέαμα, είχα βιαστεί ν' αδειάσω το μυαλό μου από την τόσο κοντινή παρουσία της και να τη σκέφτομαι σα να βρισκόταν πολλά μέτρα μακριά.
   "Λοιπόν, δεσποινίς, είστε έτοιμη;" ρώτησα, μόλις καταλάγιασε ο θόρυβος απ' τα ντοσιέ, τα μπλοκ και τα στυλό που έβγαιναν στο τραπέζι. "Ασφαλώς, κύριε...", απάντησε με διάπλατο χαμόγελο, "Και πιστεύω ότι θα σας εκπλήξω!" Τα σιδεράκια της με χαιρέτησαν ερεθιστικά. Αντιπαρήλθα το μεταλλικό χαμόγελο και μαζί μ' αυτό προσπέρασα και τη θριαμβική αναγγελία της - ένα απλό, συνηθισμένο δείγμα νεανικής έπαρσης, σκέφτηκα. "Ωραία, σας ακούμε λοιπόν..." της απάντησα, γλιστρώντας αναπαυτικά στην καρέκλα μου. Ανακάθισε κι άρχισε να διαβάζει.
   "Ο William Dean Howells...", άκουσα τη διαυγή φωνή της, "εκφράζει την πιο καθαρή μορφή ποιητικού ρεαλισμού, υποστηρίζοντας πως οτιδήποτε πραγματικό είναι ασύγκριτα ανώτερο από αυτό που θεωρούμε ιδανικό...". Το ξεκίνημά της, εύστοχο, με έκανε να χαμογελάσω μέσα μου... "Η αναζήτηση της ποίησης μέσα στην καθημερινή εμπειρία, στη ζωή και τις μορφές των αληθινών ανθρώπων..." οι λέξεις της άρχισαν να κυλούν στο μυαλό μου ευχάριστα... "και είναι αυτή η αίσθηση της συνεχής επαφής με την πραγματικότητα..." σαν φαντασίωση που πλέκεται από το λόγο... "τις καθημερινές κινήσεις και εκφράσεις, τα γήινα σώματα..." Διάβαζε με καθαρή φωνή κι ένα ύφος που παράσερνε τον ακροατή, όταν κάποια στιγμή την άκουσα να τονίζει τις λέξεις της... "Θα σας δείξω όλα αυτά με ένα παράδειγμα..." περίμενα ν' ακούσω μια έξυπνη επιλογή... "το Sarcastic Fair...", και χαμογέλασα πάλι, αλλά το χαμόγελο είχε στην άκρη κάτι από ρίγος. "Είναι μόνο τέσσερις στίχοι...", συνέχισε, "Σας τους διαβάζω..."

Her mouth is a honey-blossom,
No doubt, as the poet sings;
But within her lips, the petals,
Lurks a cruel bee, that stings.

Όση ώρα απάγγελλε δεν με κοίταξε ούτε στιγμή. Όμως από τις λέξεις "within her lips..." και ύστερα την είδα να χαμογελάει, και κάτι σα να έλαμψε πάνω στα ορθοδοντικά σιδεράκια της καθώς τελείωνε "...a cruel bee, that stings". Τέσσερις λέξεις και οι μεταλλικές της λεπτομέρειες ήταν αρκετά για να νιώσω ανάμεσ' από τα χείλη της ένα ξαφνικό κέντρισμα πάνω στο νηφάλιο, ως εκείνη τη στιγμή, πέος μου. Ήταν απίστευτη! Μεθοδική! Σχεδόν δαιμόνια...! Διαπίστωνα άλλη μια φορά αυτή την προκλητική, αυθάδη ευφυΐα της, η οποία απογείωνε την έλξη που μου ασκούσε το παιχνίδι των παπουτσιών της και τα υπέροχα σιδεράκια της. Παρέμεινα ψύχραιμος... σχεδόν ψυχρός... κι επανακτώντας στη στιγμή τη χαλαρότητα της ακρόασης την άκουσα να συνεχίζει... "Έχοντας αυτούς τους τέσσερις στίχους στο μυαλό μας, ας σκεφτούμε τον Howells..." αφηνόμουν στις λέξεις της... "Κοιτάζει μια γυναίκα, απέναντί του... τα χείλη της... προσέξτε αυτό το within... είναι μισάνοιχτα... " και απολάμβανα τη σταδιακή αποκάλυψη των νοημάτων όταν, ξαφνικά... "ανάμεσα στα πέταλα..." ένιωσα στο κάτω μέρος της γάμπας μου "…a cruel bee" ...σαν απότομο άγγιγμα, την πίεση του ζεστού, τρυφερού ποδιού της. Παρέμεινα ανέκφραστος αλλά αισθάνθηκα να εκρήγνυμαι... έτριβε με απαλή πίεση το πέλμα της... να γεμίζω από θυμό ανακατεμένο με ηδονή... το πέλμα της... στο πόδι μου. Ανακάθισα και πλησίασα στο τραπέζι, επιχειρώντας να ξεφύγω από την υπολογισμένη της κίνηση... "Α cruel bee...", συνέχισε, "δείτε τη σκληρότητα της ηδονής..." ατάραχη... "that stings...". Ό,τι κι αν έκανα ήταν μάταιο... Το πόδι της ακολουθούσε κι άρπαζε ηδονικά σε κάθε κίνηση τη γάμπα μου... cruel... το πέλμα της κι ένα αραχνοΰφαντο νάιλον στο μυαλό μου…, στέλνοντας ώσεις σε μια στύση που ξεκινούσε -αλίμονο!- κι ας πάσχιζα επώδυνα ν' αντισταθώ στα κεντρίσματα.
   Κι όμως η απειλή πρέπει να κράτησε λιγότερο από ένα λεπτό, γιατί ξαφνικά έπαψα να νιώθω τη ζεστή της πίεση. Στο κενό που άνοιξε η ανακούφισή μου άρχισαν πάλι να κυλούν οι λέξεις της... μα δυστυχώς για ελάχιστο χρόνο... ίσαμε να νιώσω μια δεύτερη επίθεση... Θεοί! ...ακόμη πιο προκλητική... ακραία... καθώς το πέλμα της έφτανε τώρα ανάμεσα στα πόδια μου..., πάσχισα να μείνω ψύχραιμος..., καθώς άγγιζε τη στύση που επανήλθε στη στιγμή, πιέζοντας ρυθμικά, κι αφόρητα, ό,τι μπορούσε μέσα μου να αντισταθεί... ν' ακούσω, ήρεμος, εκείνη διάβαζε... λέξεις στακάτες... σα να τις κάρφωνε με τα δάχτυλα -στα μάτια του μυαλού μου ανοιγόκλειναν- του ποδιού της... όλοι ήταν απορροφημένοι από την ομιλία της, κανείς δεν πρόσεχε εμένα... η φωνή της... "Ακούστε άλλη μια φορά..." βοήθησε κάπως την ψυχραιμία μου... "αυτούς τους λίγους στίχους..." αφέθηκα να ακολουθήσω... τις λέξεις και τους στίχους που... ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού της... απάγγειλε με ύφος, καθαρά... μία-μία... σα να μετρούσε...

Her mouth is a honey-blossom,
τα δάχτυλα μεσ' απ' το νάιλον...
αγκάλιαζαν...
No doubt, as the poet sings;
κρατώντας την ανάσα μου, το πόδι της... οι λέξεις...
But within her lips, the petals,
πάνω-κάτω, ελαφρά...
σαν στύση νοτισμένου πέλματος
θα έχυνα; στην κάθε λέξη της...
Lurks a cruel bee... σαν τέλος...
τελείωνε...
τελείωνα… πάτησε δυνατά...
με το ζεστό της πόδι...
that stings
πάνω στη στύση μου

και οι χυμοί ανέβηκαν ακαριαία... ακόμα νηφάλιος; έχυνα; ναι! μάλλον... όχι! κενό... Ένιωσα ν' αδειάζω, με κομμένη την ανάσα, καθώς τραβήχτηκε απότομα... ελάχιστα προτού... ευτυχώς κανείς δεν με κοιτούσε... κι απομακρύνθηκε χωρίς ούτ' ένα άγγιγμα... που θα μ' έκανε -αλίμονο ή επιτέλους;- να εκσπερματώσω. Κρύβοντας τον ίλιγγο που ένιωθα, λίγο πριν την απόλυτη παρεκτροπή, την είδα να χαμογελάει στο κοινό της, με τα σιδεράκια των δοντιών να λαμπυρίζουνε στο βλέμμα μου σχεδόν σαρκαστικά. Από τον τόνο της φωνής της κατάλαβα πως άρχιζε να κλείνει την ομιλία της... δαιμόνια... Η σκέψη μου επανήλθε με προσπάθεια σ' έναν ομαλότερο ρυθμό, μαζί και η ανάσα μου, την ώρα που μια ακόμη φευγαλέα μεταλλική γυαλάδα ανάμεσα στα χείλη της συνέπεσε με τις τελευταίες της λέξεις. Το χειροκρότημα ήταν αυθόρμητο, καθόλου τυπικό, και αφορούσε φυσικά την άριστη ομιλία της κι όχι το δικό μου κατόρθωμα να μη γίνω αντιληπτός στα πρόθυρα να χύσω... Ακολούθησαν μερικές ερωτήσεις στις οποίες απάντησε με ετοιμότητα και σιγουριά, κάτι που συνέβαλε –επιτέλους!- στο καταλάγιασμα και της δικής μου ηδονικής και θυμωμένης εγρήγορσης.
   Αποκαμωμένος σχεδόν, ακούμπησα όσο γινόταν πιο αδιάφορα με τους αγκώνες στο τραπέζι, αφήνοντας τα χέρια μου να κρέμονται στην άκρη του, μπροστά μου. Τα ντοσιέ και τα μπλοκ είχαν αρχίσει να μαζεύονται συγχρόνως με κάποια τελευταία σχόλια. Εκείνη, την ώρα που απαντούσε χαμογελαστά, έσκυψε για μια στιγμή, ελάχιστα, χωρίς να χάσει τον ειρμό της, σαν για να πιάσει κάτι. Ήταν τόσο φυσική η κίνηση ώστε πέρασε απαρατήρητη... ακόμη κι από 'μένα... θα περνούσε... αν αμέσως δεν ένιωθα το πόδι της, απλωμένο και πάλι, ν' αγγίζει τώρα την άκρη του χεριού μου. Ο ερεθισμός επανήλθε στη στιγμή κι αισθάνθηκα τη υφή του νάιλον, που έκανε τα δάχτυλά μου να σαλέψουν ασυναίσθητα... αυθόρμητα να ψάξουν... κούνησε ελαφρά την άκρη απ' το πέλμα της, με αναίδεια, σπρώχνοντας μαλακά τη ζέστη του στο χέρι μου, που έκλεισε αυτόματα με απαλή βιασύνη... μαλακό... σαν ρίγος... τι ήταν αυτό...; ζαρωμένο... απέμεινε το νάιλον στα δάχτυλά μου, η μικρή κάλτσα της καθώς... το πόδι της τραβήχτηκε απότομα και πάλι. Ένιωσα την καρδιά μου να σκιρτά και τη ζεστή ύφανση στο διάφανο χρώμα του δέρματος, άδεια και αδιόρατα νοτισμένη. Καθώς έπαιζα στην αφή μου την απαλή μυρωδιά που -ήμουν βέβαιος- είχε χαρίσει το πόδι της στο νάιλον, την κοίταξα, το ορθοδοντικό της χαμόγελο, ενώ εκείνη χαριεντιζόταν με τις λέξεις και του συμφοιτητές της. Σε μια στιγμή γύρισε μπροστά της, πήρε το κινητό της κι έγραψε λίγες βιαστικές λέξεις, προτού στραφεί και πάλι στο κοινό, που αποχωρούσε δίνοντάς της συγχαρητήρια. Με τη μικρή νάιλον κάλτσα της κρυμμένη στο χέρι μου, κι ενώ χάζευα τις φοιτήτριες και τους φοιτητές που έβγαιναν από την αίθουσα, το βλέμμα μου έπιασε το αθόρυβο αναβόσβημα του κινητού μου... ένα μήνυμα... για κλάσματα του δευτερολέπτου δεν ήξερα πως ήταν δικό της... ύστερα ήμουν σίγουρος, καθώς πατούσα το πλήκτρο και διάβαζα...

no doubt as the poet sings
sas tin afinw gia enthimio
cruel, that stings
h mipos... stinks :-P

Τίτλος: Απ: Δυο φετίχ και ένα ποίημα (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: LM στις Σεπτεμβρίου 18, 2014, 09:21:18 μμ

 :respekt:

Τίτλος: Απ: Δυο φετίχ και ένα ποίημα (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: underherfeet στις Σεπτεμβρίου 18, 2014, 10:05:58 μμ

έξοχο, σε γραφή, σε ποιότητα, σε έμπνευση!!!
bravo!!!

Τίτλος: Απ: Δυο φετίχ και ένα ποίημα (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: Bankrupt84 στις Σεπτεμβρίου 19, 2014, 03:09:51 πμ

δεν περίμενα τέτοιο κείμενο σε ιστοσελίδα ποδολαγνείας.
Το ίντερνετ δε σταματά να με εκπλήσσει... :stiletto:

Τίτλος: Απ: Δυο φετίχ και ένα ποίημα (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: mousitsa στις Νοεμβρίου 10, 2014, 08:02:08 μμ

εισαι υπεροχος C. Nic Saint..... το ξερεις?   :thumbsup1: :thumbsup1: :thumbsup1: :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: Δυο φετίχ και ένα ποίημα (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Νοεμβρίου 14, 2014, 10:52:27 μμ

Nice to be among perverts with intelligence and a fine taste.

Τίτλος: Απ: Δυο φετίχ και ένα ποίημα (υπό C. Nic Saint)
Αποστολή από: C. Nic Saint στις Νοεμβρίου 14, 2014, 10:53:30 μμ

Παράθεση από: C. Nic Saint στις Νοεμβρίου 14, 2014, 10:52:27 μμ

Nice to be among perverts with intelligence and a fine taste.

...no matter how few they are! ;D