Forum

Sex, Fetish & BDSM => Ερωτικές ιστορίες => Μήνυμα ξεκίνησε από: STAL στις Αυγούστου 21, 2017, 10:56:19 μμ

Τίτλος: Στο έλεος της.
Αποστολή από: STAL στις Αυγούστου 21, 2017, 10:56:19 μμ

Πηγαίνοντας για την προφορική εξέταση για το μάθημα κοινωνικής ψυχολογίας η Αλεξάνδρα ήξερε πολύ καλά ποιά όπλα έπρεπε να χρησιμοποιήσει. Έτσι δεν δίστασε να φορέσει ένα λεπτό τιραντέ μπλουζάκι, χωρίς σουτιέν και ένα καυτό μακό σορτσάκι που άφηνε τα λαχταριστά νεανικά της πόδια σε κοινή θέα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που επιστράτευε την γοητεία της για να πετύχει τον στόχο της. Είτε ήταν ένας καλός βαθμός, είτε ένα ακριβό δώρο, είτε μια οποιαδήποτε εξυπηρέτηση η πουτανιά έχει την γλύκα της. Λάτρευε να βλέπει τους άντρες, παγιδευμένους στα δίχτυα της ομορφιάς της, να της ικανοποιούν κάθε καπρίτσιο, ακόμα και το ποιο ανούσιο ή εξεζητημένο, απλώς μη μπορώντας να της αρνηθούν. Λάτρευε ακόμη περισσότερο την ζήλεια στο βλέμμα των άλλον κοριτσιών όταν την έβλεπαν, με υπεροπτικό βλέμμα να αποκτά ότι επιθυμεί, συχνά εις βάρος τους, απλώς και μόνο επειδή εκμεταλλευόταν το γεγονός ότι γεννήθηκε όμορφη.
Ήταν πράγματι πανέμορφη  η Αλεξάνδρα. Με υπέροχο, καλογυμνασμένο σώμα, λεπτό, χωρίς ωστόσο να στερείται τις απαραίτητες καμπύλες, έντονα σαρκώδη χείλια και δυο μαγευτικά τιρκουάζ μάτια με απίστευτα έντονο βλέμμα. Με αυτά τα μάτια εντόπιζε τα θύματα της και με αυτό το βλέμμα τα παγίδευε,  καταντώντας τα, στο τέλος,  άβουλα πιόνια, ανίσχυρα να της αντισταθούν. 
Το σημερινό της θύμα ήταν ο γοητευτικός λέκτορας κοινωνικής ψυχολογίας της σχολής της. Ψηλός, αθλητικός, σαράντα χρόνων που όμως έμοιαζε πολύ νεότερος. Δεν θύμιζε σε τίποτα τους ξενέρωτους καθηγητές και όπως ήταν φυσικό, ήταν κάτι σαν  κρυφός πόθος για όλες της φοιτήτριες του έτους της. Όλες τον ποθούσαν και σε καμία δεν ανταποκρίνονταν. Προσπαθούσε να κρατήσει την θέση του ως καθηγητής πανεπιστημίου και απέφευγε τα φλέρτ των φοιτητριών του σε σημείο οι κακές γλώσσες της σχολής να ¨αναρωτιούνται ¨ αν είναι γκέι.
Για αυτόν το λόγο ακριβώς η Αλεξάνδρα το έβαλε πείσμα να γοητεύσει τον κύριο λέκτορα. Δεν ήταν μόνο το δεκάρι που επιθυμούσε, ήθελε να κάνει παιχνιδάκι τον αδέκαστο καθηγητή για τον οποίο όλες οι άλλες έλιωναν. Για να πετύχει τον στόχο της αυτόν, δεν ήταν απαραίτητο το προκλητικό ντύσιμο. Η μικρή σαδίστρια επεφύλασσε για το θύμα της ειδικά ένα διαφορετικό όπλο. Ένα όπλο που ναι μεν δεν έπιανε σε όλους τους άντρες, σε όσους έπιανε όμως αποδεικνυόταν πραγματικά ακαταμάχητο!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: gkafic στις Αυγούστου 22, 2017, 12:28:49 πμ

πολύ καλή αρχή... περιμένουμε τη συνέχεια!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: koke στις Αυγούστου 22, 2017, 08:27:22 μμ

περιμενουμε με αγωνια την συνεχεια :-* :-* :-*

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: Patousofilos στις Αυγούστου 23, 2017, 03:24:57 μμ

Ωραία αρχή!!

Συνέχισε έτσι!!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της. part 2
Αποστολή από: STAL στις Αυγούστου 24, 2017, 04:31:34 μμ

Περπάτησε στο διάδρομο που οδηγούσε στο γραφείο του λέκτορα με μια αυτοπεποίθηση που άγγιζε τα όρια της έπαρσης. Προσπαθούσε τα μαντέψει τις σκέψεις των ανθρώπων που την αντίκριζαν. «κολάρα», «καύλα»,  «κοίτα το πουτανάκι, έβγαλε τα όλα κολομάγουλα έξω» οι άντρες. «Σα δε ντρέπεται», « Πάει για δεκάρι» , «Όλα πια τα πέταξε» οι γυναίκες.

Δε σας λυπάμαι  μπαζάκια, να΄σασταν κι εσείς μουνάρες! Σκέφτηκε και τράβηξε το σορτσάκι της ακόμα πιο πάνω. Κοιτώντας το ρολόι της χτύπησε την πόρτα, πανέτοιμη να κατασπαράξει το θύμα της.

Στην άλλη πλευρά της πόρτας, το θύμα, κατά κόσμων Μιχάλης Κωνσταντίνου Δρ Ψυχολογίας δεν περνούσε όλο το πρωί καθόλου ευχάριστες στιγμές. Άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και περίμενε την δεκαοκτάχρονη φοιτήτρια με μια αγωνία λες και ήταν αυτή η καθηγήτρια και αυτός το σχολιαρόπαιδο. Μέρες τώρα, περιμένοντας αυτήν την προφορική εξέταση, πάλευε με το φάντασμα της σε μια μάχη άνιση.

Ξεκόλλα Μιχάλη, σκέφτηκε,  είναι όλα μέσα στο μυαλό σου. Η γυναίκα των ονείρων σου δεν είναι αυτή. Δεν είναι αυτή, επειδή πολύ απλά, η γυναίκα των ονείρων σου δεν υπάρχει! Όλο τον κόσμο γύρισες και δεν κατάφερες να την βρείς, κόντεψες να καταστραφείς αναζητώντας την.  Ένα ψωνισμένο πουτανάκι είναι και αυτή σαν τόσες άλλες.  Θα την εξετάσεις, θα την αξιολογήσεις και θα την στείλεις σπιτάκι της, τελεία και παύλα. Και αν είναι έτσι, πάλι σκέφτηκε, γιατί τα κάνει όλα αυτά; Γιατί με βασανίζει ένα ολόκληρο εξάμηνο; Και τι σημαίνει αυτό το βλέμμα; Αυτό το βλέμμα το γεμάτο υποσχέσεις και περιφρόνηση συνάμα. Θα με τρελάνει στο τέλος, συνέχισε τις σκέψεις του. Ολόκληρος καθηγητής ψυχολογίας και αυτό το πιτσιρίκι παίζει με το μυαλό μου σαν είμαι κανένας ηλίθιος.

Ο απελπισμένος λογισμός του Μιχάλη διακόπηκε από το χτύπημα της πόρτας και την είσοδο της Αλεξάνδρας προτού προλάβει να της πει κανείς εμπρός. Γεμάτη σιγουριά έκατσε σταυροπόδι στον καναπέ απέναντι από το γραφείο του λες και ο χώρος ήταν ολότελα δικός της. Κανονικά ο Κύριος Λέκτορας θα έβαζε στην θέση της οποιαδήποτε φοιτήτρια επιδείκνυε τέτοιο θράσος. Η Αλεξάνδρα όμως, δεν ήταν οποιαδήποτε φοιτήτρια! Εκτός από θράσος, επιδείκνυε και ένα υπέροχο σώμα με ένα εξαιρετικά προκλητικό ντύσιμο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα γαλάζια της μάτια έκοβαν σαν ξυράφι κάθε διάθεση του Μιχάλη να ορθώσει ανάστημα.

-   Λοιπόν, αισθάνεσαι έτοιμη για την σημερινή σας εξέταση Κυρία συνάδελφε. Ρώτησε ο Μιχάλης, όταν επιτέλους κατάφερε να ανοίξει το στόμα του.
-   Πανέτοιμη!
-   Πολύ σίγουρη σας βλέπω, τόσο καλά έχετε μελετήσει;
-   Δεν έχω διαβάσει απολύτως τίποτε. Απάντησε η πανέμορφη φοιτήτρια τονίζοντας  προκλητικά τις τελευταίες δύο λέξεις. 
-   Και τότε πώς…; θέλω να πω… από πού πηγάζει όλη αυτή οι σιγουριά;
-   Θα σας κάνω μια προσφορά που δεν θα μπορείτε να αρνηθείτε. Απάντησε εκείνη με επιτηδευμένα βραχνή φωνή, μιμούμενη τον Marlon Brando από τον νονό.


Αυτό το αστείο ελάφρυνε λιγάκι την ατμόσφαιρα. Μόνο που, πρωτόγνωρο ίσως φαινόμενο για τα Ελληνικά πανεπιστήμια, ήταν ο εξεταστής εκείνος που είχε ανάγκη να χαλαρώσει  και όχι η εξεταζόμενη. Πράγματι από όταν αντίκρισε την Αλεξάνδρα ο Μιχάλης νόμιζε ότι η καρδιά του θα σπάσει. Οι παλμοί του ανέβηκαν τόσο που σχεδόν τους άκουγε καθώς οι φλέβες του χτυπούσαν δυνατά στους κροτάφους του. Ένιωθε σαν έφηβος πριν το πρώτο του φιλί και με υπεράνθρωπες προσπάθειες ξεστόμιζε φράσεις που είχε πει μηχανικά εξετάζοντας εκατοντάδες φοιτητές στο παρελθόν.


-   Και τι είδους προσφορά είναι αυτή; Ρώτησε προσπαθώντας να χαμογελάσει, προσποιούμενος τον ψύχραιμο .

Προτού απαντήσει, η Αλεξάνδρα, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο στο πρόσωπο, όπλισε το ακατανίκητο όπλο που αναφέραμε παραπάνω. Δύο πατούσες, βγαλμένες θαρρείς από τις φαντασιώσεις του κάθε ποδολάγνου, απελευθερώθηκαν από τις κομψές τους παντόφλιτσες και ήρθαν να αναπαυθούν στο μικρό τραπεζάκι που βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τον καναπέ που καθόταν.  Πανέμορφες, με συμμετρικά μακριά δάχτυλα και νυχάκια προσεκτικά βαμμένα τιρκουάζ, ασορτί με τα μάτια της Αλεξάνδρας καθώς και μια υπέροχη καμάρα. Στολισμένες με μια μικρή ασημένια αλυσιδίτσα στο αριστερό  και ένα  toe ring στον παράμεσο του δεξιού ποδιού, έκαναν τον Μιχάλη να κερώσει.

-   Θα με περάσεις με άριστα! Διέταξε. Και το μικρό σου μυστικό δεν θα κινδυνέψει από μένα.
-   Πππποιό μυστικό;
-   Δεν ξέρεις ε ; Το ότι είσαι ένας ανώμαλος! Ένας πωρωμένος με τις πατούσες των φοιτητριών σου. Τι νόμιζες;  Λές να μην το είχα προσέξεις
-   Τττι; Τι λες ;  Είπε με φωνή που έτρεμε.
-   Με περνάς για Ηλίθια ρε; Φώναξε απότομα η Αλεξάνδρα κόβοντας του το αίμα. Νομίζεις ότι δεν έχω ξαναδεί ποδολάγνο; Ας γελάσω! Είχα βασανίσει καμπόσους απ΄αυτούς πριν από σένα! Γιατί νομίζεις ότι τόσο καιρό σου κάνω  dangling στο αμφιθέατρο; Διασκέδαζα πάρα πολύ να σε βλέπω να χάνεις τα λόγια σου όταν σου κουνούσα λιγάκι τις πατουσίτσες μου.   
-   Κα – κάποιο λάθος κάνεις. Καλύτερα να διακόψουμε αυτή τη συζήτηση.
-   Αλήθεια κύριε καθηγητά ; Και γιατί κοκκίνισες σαν παπαρούνα; Γιατί τόση ώρα δεν με κοιτάς στα μάτια; Οκ αφού δεν συμφωνούμε θα κάνουμε ένα πείραμα: Εγώ θα κάνω βούκινο τις ανωμαλίες σου και εσύ θα με διαψεύσεις. Μπορείς να με κόψεις σήμερα, μπορείς ίσως και να με διώξεις από την σχολή αλλά οι φήμη σου θα μείνει. Χαχαχαχα θα θελα πολύ να σε δω να παραδίδεις μάθημα με εκατό ζευγάρια πατούσες να σου κουνιούνται πέρα δώθε.


Ο Μιχάλης έντρομος παρατήρησε ότι είχε νικηθεί. Ήδη στο μυαλό του έκανε εικόνες με την ακαδημαϊκή του καριέρα να καταστρέφεται. Η αδίστακτη φοιτήτρια τον κρατούσε στο χέρι. Σίγουρα ήταν του χώρου, αυτό φαινόταν από τον τρόπο που μιλούσε. Ποιος ξέρει πόσους άντρες είχε κάνει να σέρνονται στα πόδια της στο παρελθόν. Και ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι η νεαρή αυτή σαδίστρια απολάμβανε να εξευτελίζει τον καθηγητή της. Το βλέπε στο βλέμμα της, η Αλεξάνδρα ήταν γεννημένη Αφέντρα!


-   Νίκησες. Παραδέχθηκε με σκυμμένο κεφάλι. Θα σου βάλω ότι βαθμό θέλεις. Μόνο σε παρακαλώ, μην με καταστρέψεις. Δεν σου έχω κάνει τίποτα κακό. Σε ικετεύω.
-   Κάθε άντρας στην θέση σου θα με πέταγε έξω απ το γραφείο του με τις κλωτσιές. Απάντησε γελώντας. Αλλά εσύ δεν είσαι άντρας! Είσαι ένα σκουλήκι άξιο μονάχα για να σέρνεται στα πόδια μου.
-   Γιατί μου το κάνεις αυτό; Ρώτησε με δάκρυα στα μάτια.
-   Γιατί πολύ απλά, έτσι γουστάρω. Και τώρα γονάτισε μπροστά μου! Θα χει μεγάλη πλάκα να δούμε τον απρόσιτο κύριο γόη να προσκυνά μια φοιτήτρια με τα μισά του χρόνια.
-   Σε παρακαλώ μη μου τ….
-   Πέσε στα γόνατα Μιχαλάκη, τον διέκοψε με αυστηρή φωνή και σηκωμένο φρύδι. Εκεί είναι η θέση σου! 


To be continued .

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: koke στις Αυγούστου 24, 2017, 06:42:29 μμ

ειλικρινα τρομερη ιστορια......ελπιζω να εχουμε πολυ συντομα συνεχεια!!!!! :-* :-* :-*

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: Patousofilos στις Αυγούστου 25, 2017, 04:09:43 μμ

Θαυμάσια!!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: amkfootlover στις Αυγούστου 25, 2017, 07:02:07 μμ

Πραγματικά εξαιρετικη

Τίτλος: Part 3
Αποστολή από: STAL στις Αυγούστου 27, 2017, 08:26:56 μμ

Στο άκουσμα της εντολής της, ο Μιχάλης, δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Η τσακισμένη του ψυχολογία δεν του επέτρεπε να δείξει την δύναμη που απαιτούσε η περίσταση και να προσπαθήσει να περισώσει ότι απέμεινε από την αξιοπρέπεια του. Έπεσε στα γόνατα και πλησιάζοντας γονατισμένος τα πόδια της γυναίκας που τον εξουσίαζε έγινε αυτό που ήθελε ναι είναι, όλη του την ζωή. Ο σκλάβος μιας πραγματικής αφέντρας.  Την έβλεπε να τον κοιτά ενθουσιασμένη με το καινούριο  της παιχνιδάκι και μέσα του ένιωθε ότι αυτή η γυναίκα ήταν το άλλο του μισό. Πλησίασε το τραπεζάκι που αναπαυόταν οι υπέροχες πατούσες, που τον τραβούσαν,  υπνωτισμένο, σαν μαγνήτης. Έκανε να φιλήσει τα υπέροχα ποδαράκια που τον τυραννούσαν, δίχως έλεος, εδώ και ώρα, με τα σάλια του κυριολεκτικά να τρέχουν. Και ξαφνικά, το όνειρο απομακρύνθηκε,  σαν αντικατοπτρισμός στην έρημο, που όσο πλησιάζεις την όαση τόσο αυτή ξεμακραίνει. Δέκα εκατοστά μόλις. Δέκα καταραμένα εκατοστά που όμως δεν είχε το κουράγιο να τα διανύσει. Τόσο απομάκρυνε η Αλεξάνδρα τα ποδαράκια της από το πρόσωπο του βυθίζοντας τον στην απελπισία.     

-   Α, α, α, βιάζεσαι!  Του είπε ναζιάρικα. Θα πρέπει να βασανιστείς πολύ περισσότερο προτού κερδίσεις την τιμή να αγγίξεις τα πόδια μου .

Και ακουμπώντας τις, ολόγυμνές, της πατούσες στο πάτωμα, συνέχισε.

-   Θα πρέπει να πέσεις ακόμα πιο χαμηλά. 

Ο Μιχάλης ακούμπησε το μέτωπο του στο κρύο μωσαϊκό, ακριβώς μπροστά από τις πατούσες της Αλεξάνδρας. Δεν τόλμησε να παρακούσει την εντολή της και να αγγίξει, έστω και ένα της κύτταρο,   παρόλο που θα το ήθελε πιο πολύ και από ότι ένας ηρωινομανής την δόση του. Η ψυχολογική επιρροή της νεαρής φοιτήτριας ήταν τέτοια που τον μετέτρεψε σε λίγα μόλις λεπτά σε υπάκουο στρατιωτάκι. Έμεινε εκεί, κουλουριασμένος μπροστά της και πιο ερεθισμένος από ποτέ άλλοτε,  περιμένοντας την επόμενη της εντολή.

-   Ο σωστός καθηγητής θα πρέπει να βοηθά του φοιτητές του. Είπε ειρωνικά. Κοίτα τα νυχάκια μου! Εχτές τα έβαψα και ήδη έχασαν την γυαλάδα τους. Γίνε σε κάτι χρήσιμος και γυάλισε τα μου ξανά…. Με την γλώσσα!  Και αλίμονο σου αν αγγίξει δέρμα!

Σήκωσε λιγάκι το κεφάλι τόσο όσο για να φέρει το πρόσωπο πάνω από το κουντεπιέ της. Τα περιποιημένα της είχαν μια ανάμεικτη μυρωδιά από το υπέροχο δέρμα της και ενυδατική κρέμα φράουλα. Μέθυσε από το άρωμα τους και ξεροκατάπιε το σάλιο του που λίγο ήθελε να τον πνίξει. Έβγαλε ελαφρά τη γλώσσα του τόσο ώστε ίσα να γλύψει το νυχάκι του μεγάλου της δαχτύλου. Με αργές κινήσεις και πολλή προσπάθεια άρχιζε να το γυαλίσει χωρίς ούτε μία φορά να αγγίξει το θεσπέσιο δέρμα της. Δεν μπορούσε να παρακούσει την εντολή της. Η νεαρή αυτή αφέντρα είχε ένα μοναδικό τρόπο να τον βασανίζει αδυσώπητα. Του έδειχνε ολοκάθαρα τον πειρασμό, τον έβαζε να τον μυρίζει αλλά του απαγόρευε να τον γευτεί. Αυτό το μαρτύριο την διασκέδασε αφάνταστα και έκανε τον αξιοθρήνητο καθηγητή να λιώνει από καύλα.

Με πολύ κόπο τελείωσε το ένα δάχτυλο και προχώρησε, πάλι στο μεγάλο δάχτυλο του αριστερού της ποδιού. Κόντευε να τρελαθεί από την πίεση και όμως συνέχιζε. Ήθελε να τα καταφέρει και να ικανοποιήσει την επιθυμία της Αλεξάνδρας. Τελικά με υπεράνθρωπη προσπάθεια τα κατάφερε! Τα τιρκουάζ νυχάκια γυάλιζαν φρεσκοκαθαρισμένα χωρίς η γλώσσα του να αγγίξει ούτε μία φορά το δέρμα της.  Σήκωσε ασυναίσθητα το βλέμμα ψηλά και χαμογέλασε κατάκοπος αλλά ευτυχισμένος. Η ικανοποίηση στο γαλάζιο βλέμμα της Αλεξάνδρας του έδωσε περισσότερη χαρά από όση είχε ποτέ φανταστεί.   

-   Μπράβο το καλό το σκλαβάκι! Είπε εκείνη. Για να σε δω και με τα άλλα μου δάχτυλα.
 
Τώρα τα πράγμα  είχαν γίνει πραγματικά σκούρα. Τα άλλα νυχάκια δεν είχαν ούτε το μισό εμβαδό απ’ ότι τα νύχια στα μεγάλα της δάχτυλα. Πώς θα μπορούσε να τα γυαλίσει χωρίς να αγγίξει το λαχταριστό της δέρμα; Απελπισία τον κυρίεψε στην σκέψη ότι θα αποτύγχανε στην αποστολή του.  Δίπλωσε την γλώσσα του στα δύο και, με διπλάσια προσπάθεια από πριν, κατόρθωσε να γυαλίσει άλλα έξι από τα λαχταριστά νυχάκια που της γυναίκας που λάτρευε. Ναι την λάτρευε την Αλεξάνδρα! Τώρα πια το ήξερε ότι αυτή η τόσο αμείλικτη αφέντρα ήταν αυτό που πραγματικά χρειαζόταν! Μια γυναίκα που θα τον κάνει να σπάσει κάθε όριο αντοχής !

Ξεροκατάπιε πρώτου ξεκινήσει τα μικρά δαχτυλάκια. Ήξερε ότι αυτή θα ήταν η τελική μάχη. Η τελευταία δοκιμασία πριν το έπαθλο του.  Έβαλε τα δυνατά του για να τα καταφέρει ωστόσο μετά από λίγη ώρα η κούραση τον λύγισε. Το σώμα του που έτρεμε κατάκοπο τον πρόδωσε και, όσο και να το ήθελε, δεν κατάφερε να αποφύγει να αγγίξει ελάχιστα με την γλώσσα του το μικρό δαχτυλάκι της Αλεξάνδρας. Το κατάλαβε και αμέσως την κοίταξε έντρομος χωρίς το κουράγιο να αρθρώσει ούτε μία λέξη.

Η αφέντρα του, καθισμένη στην καρέκλα που στα μάτια του φάνταζε θρόνος, τον κοιτούσε με παγωμένο βλέμμα.

-   Απέτυχες!  Του είπε με κακία και έκανε να σηκωθεί. 



   
«Απέτυχες». Η τρισύλλαβη αυτή λέξη του ράγισε την καρδία. Ο Μιχάλης ακούγοντας  την ονειρεμένη του αφέντρα να του μιλά έτσι ξερά και να ετοιμάζεται να τον εγκαταλείψει κυριολεκτικά κατέρρευσε! Κόλλησε το κεφάλι του στο πάτωμα μπροστά της , δεν τολμούσε να την αγγίξει,  και άρχισε να κλαίει σπαρακτικά! Με φωνή σπασμένη από τους λυγμούς άρχισε τα παρακάλια.

-   Έλεος κυρία Αλεξάνδρα έλεος! Δώστε μου άλλη μια ευκαιρία. Μόνο μια ευκαιρία! Αυτή την φορά δεν θα σας απογοητεύσω. Αυτή την φορά θα…
-   Καμαρώστε έναν καθηγητή ρε παιδιά. Καμαρώστε έναν άντρα! Παρακαλάει για να γλύψει τα πόδια της φοιτήτριας του. Απάντησε η Αλεξάνδρα ξεκαρδισμένη από τα γέλια.
-   Δεν είμαι άντρας αφέντρα μου δεν είμαι καθηγητής! Ένα σκουλήκι είμαι. Ένα σκουλήκι άξιο μόνο να σας υπηρετεί μόνο δώστε μου ακόμα μια ευκαιρία.
-   Σκασμός ! Απάντησε απότομα διώχνοντας της με μια κλωτσιά από κοντά της.

Ο Μιχάλης κουλουριάστηκε σε μια γωνία σαν δαρμένο σκυλί και συνέχισε να κλαίει με λυγμούς.  Προτού φύγει πλησίασε προς το γραφείο του και πήρε στα χέρια της ένα χαρτί.

-   Αυτή είναι η λίστα με τις βαθμολογίες της εξέτασης. Σωστά σκουλήκι;
-   Μάλιστα , απάντησε με φωνή που έτρεμε.
-   Αυτή θα την συμπληρώσω εγώ! Ανάλογα με το πόσο χωνεύω τον καθένα. Εσύ δεν είσαι άξιος ούτε τα νύχια μου να γυαλίσεις. Θα σου έρθει mail με τους βαθμούς που θα βάλεις. Θυμάσαι τα mail που μας έστελνες  και τρέχαμε να βρούμε τις βιβλιογραφίες και της ύλες για τις κωλοασκήσεις σου; Τώρα άλλαξαν οι  ρόλοι! Εγώ διατάζω και εσύ τσακίζεσαι να εκτελέσεις.

-   Μάλιστα αφέντρα . Επανέλαβε.
-   Και τώρα αντίο αρκετή από την ώρα μου σπατάλησα μαζί σου.

Περπατώντας προς την έξοδο της σχολής η Αλεξάνδρα συγκέντρωσε πάλι όλα τα βλέμματα. Δεν ήταν η μοναδική της ομορφιά ούτε το άκρως προκλητικό της ντύσιμο που την έκανε να μοιάζει υπέροχη. Ήταν η ικανοποίηση και ο και η καύλα που την έκαναν να ακτινοβολεί, γνωρίζοντας ότι, χωρίς να κουνήσει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι,  κατάφερε μέσα σε μισή ώρα να μετατρέψει έναν ποθητό και σεβάσμιο άντρα σε ένα, κυριολεκτικά,  ανθρώπινο ράκος!   
           

To be continued …

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: pavlos στις Οκτωβρίου 27, 2017, 09:26:13 μμ

περιμενουμε με λαχταρα τη συνεχεια

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: STAL στις Νοεμβρίου 06, 2017, 11:29:22 μμ

Φίλε πάυλο θα συνεχιστεί αλλά με τον καιρό της . Εχω ένα προσχέδιο στο μυαλό μου αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να το κάνω κείμενο (όσοι γράφουν θα με καταλάβουν)
Αλήθεια σας άρεσε ;  δεν είδα καθόλου feedback και νώμιζα ότι ξενερώσατε .

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: dimjohn στις Νοεμβρίου 07, 2017, 08:49:57 πμ

είναι πολύ καλή ! συνέχισέ την !

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: amkfootlover στις Νοεμβρίου 07, 2017, 03:10:05 μμ

Παράθεση από: STAL στις Νοεμβρίου 06, 2017, 11:29:22 μμ

Φίλε πάυλο θα συνεχιστεί αλλά με τον καιρό της . Εχω ένα προσχέδιο στο μυαλό μου αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να το κάνω κείμενο (όσοι γράφουν θα με καταλάβουν)
Αλήθεια σας άρεσε ;  δεν είδα καθόλου feedback και νώμιζα ότι ξενερώσατε .

είσαι σοβαρός φίλε από τις πιο γαματες ιτσοριες των τελευταίων ετων

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: snoupy στις Νοεμβρίου 14, 2017, 01:51:32 μμ

Είσαι τρομερός!!!  :wanker2: :wanker2: :wanker2: συνέχισε όταν βρεις χρόνο οπωσδήποτε  :stiletto: :sadomazoch:

Τίτλος: Part 4
Αποστολή από: STAL στις Νοεμβρίου 16, 2017, 03:22:58 πμ

   Στις μέρες που ακολούθησαν, ο Μιχάλης, αφέθηκε από την τύραννο του να βράσει στο ζουμί του. Ούτε mail, ούτε μήνυμα ούτε καν ένα βλέμμα όταν συναντιόταν τυχαία στους διαδρόμους της σχολής. Η Αλεξάνδρα αντιδρούσε σαν ο εξευτελισμός του πρώην αξιοπρεπούς καθηγητή να μην είχε συμβεί ποτέ. Η αγωνία είχε σμπαραλιάσει τη λογική του Μιχάλη σε τέτοιο βαθμό ώστε να σκέπτεται τις αμέτρητες ώρες που ξεροστάλιαζε πάνω από τον υπολογιστεί του περιμένοντας την διαταγή της αφέντρας του, ότι η εντονότερη εμπειρία της ζωής του δεν είχε πάρει ποτέ σάρκα και οστά, αλλά ήταν προϊών της φαντασίας του και μόνο. Όλες αυτές τις μέρες είχε γίνει σκιά του εαυτού του. Με το ζόρι έτρωγε και έσερνε το κορμί του στην σχολή μόνο και μόνο επειδή υπήρχε η ελπίδα να την δει. Όποτε θυμόταν απαντούσε  στα μηνύματα της Ανθής, της σχέσης του, που βρισκόταν στο Παρίσι, εδώ και ένα χρόνο, για μεταδιδακτορική έρευνα. Κυρίως αυνανιζόταν σκεπτόμενος το σκηνικό στο γραφείο του και περίμενε μήνυμα.
   
Μετά από μια εβδομάδα το πολυπόθητο mail ήρθε. Ήταν ένα λιτό mail από ένα άγνωστο λογαριασμό με όνομα ¨afentra_soy ¨. Σαν κείμενο είχε μόνο τρείς λέξεις. ¨Αύριο τις ανακοινώνεις¨ και στα συνημμένα είχε ένα αρχείο pdf με τα ονόματα των φοιτητών και τις βαθμολογίες που διέτασσε να βάλει. Η συντριπτική πλειοψηφία είχε κοπεί με διάφορους βαθμούς. Με πέντε και έξι είχαν περάσει ορισμένοι ομολογουμένως αρκετά καλοί φοιτητές, που προφανώς τους χρωστούσε χάρη. Τα δύο εφτάρια τα είχαν πάρει η Ματίνα και η Ελένη, κολλητές τις και οι δύο από στη σχολή. Το μοναδικό δεκάρι η Αλεξάνδρα το χε κρατήσει χαιρέκακα για τον εαυτό της.

Έξυπνη σκέφτηκε. Ακόμα και να θέλω να καταγγείλω εκβιασμό δεν έχω καμία απολύτως απόδειξη. Βλέποντας την λίστα σκέφτηκε ότι καλύτερα να υπέγραφε απευθείας την παραίτηση του! Η λίστα ήταν τόσο απροκάλυπτα περασμένη στα μέτρα της Αλεξάνδρας που όλοι θα καταλάβαιναν ότι η πανέμορφη και προκλητικότατα, τις περισσότερες φορές, ντυμένη φοιτήτρια είχε ιδιαίτερη επιρροή στον Μιχάλη.   

Από την άλλη ο Μιχάλης δεν ήταν μόνο ότι δεν μπορούσε. Δεν ήθελε περισσότερο να παρακούσει την εντολή της Αλεξάνδρας! Όλες αυτές τις μέρες της μοναξιάς είχε αρχίσει να νιώθει ότι ερωτεύεται την νεαρή αυτή σαδίστρια που ήταν κυριολεκτικά ο ορισμός του λάθος ανθρώπου. Η μορφή της και η πανίσχυρη προσωπικότητα της τον είχαν στοιχειώσει. Είχαν ξυπνήσει μέσα του κοιμισμένους από χρόνια πόθους. Πόθους που στο βωμό του καθωσπρεπισμού  κατέπνιγε στα βάθη της ψυχής του με υπεράνθρωπες προσπάθειες και τώρα είχαν επιστρέψει γυρεύοντας εκδίκηση.  Αισθανόταν ότι αυτός και η Αλεξάνδρα γεννήθηκαν με ένα σκοπό. Αυτή για να δίνει εντολές και αυτός για να υπακούει.

Α στα κομμάτια! σκέφτηκε καθώς εκτύπωνε την λίστα.

Το πολύ πολύ να πουν ότι την πηδάω, τόσα χρόνια δεν έχω δώσει δικαίωμα ενώ οι άλλοι καθηγητές έχουν κάνει τα αίσχη.

Είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του…

To be continued …

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: amkfootlover στις Νοεμβρίου 16, 2017, 12:35:43 μμ

Εσύ μας βασανιζεις πιο πολύ κ από την Αλεξάνδρα με τις σταγόνες ιστορίας σου αλλά αντε χαλάλι γτ είναι εξαιρετική

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: pavlos στις Νοεμβρίου 16, 2017, 10:29:14 μμ

 :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping:

Τίτλος: Part 5
Αποστολή από: STAL στις Νοεμβρίου 18, 2017, 07:59:49 μμ

Η λίστα με τις βαθμολογίες αναρτήθηκε στον πίνακα της σχολής την επόμενη κιόλας μέρα. Δύο μέρες μετά ο Μιχάλης στήθηκε σαν στρατιωτάκι έξω από το αμφιθέατρο Α2 του πανεπιστημίου. Ήταν εκεί όπου η Αλεξάνδρα θα εξετάζονταν γραπτώς στο τελευταίο μάθημα του εξαμήνου. Ο Μιχάλης, αντλώντας αυτή την πληροφορία λόγω της θέσης του, παρέβλεψε την λογική που επέβαλε να αποφύγει να συναντήσει οποιονδήποτε φοιτητή του, μετά τα προχθεσινά του κατορθώματα, και άρπαξε την τελευταία ευκαιρία να μιλήσει στην γυναίκα των ονείρων του, πριν η σχολή κλείσει για το καλοκαίρι. Είχε ελάχιστα κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ. Είχε προβάρει από μέσα του χίλιες φορές τα λόγια που θα της έλεγε και είχε εφαρμόσει στον εαυτό του όλες τις τεχνικές αποβολής άγχους που λόγω της επιστήμης του ήξερε. Όλα αυτά δεν τον εμπόδισαν ωστόσο να τρέμει σαν το ψάρι την ώρα που την αντίκρισε να βγαίνει από το αμφιθέατρο. 

Ήταν και τότε σαν κάθε άλλη φορά εκθαμβωτική! Τα ξανθά της Μάλια ήταν πιασμένα αλογοουρά τονίζοντας το υπέροχο της πρόσωπο. Το αψεγάδιαστο της σώμα καλυπτόταν ελάχιστα από ένα λευκό πουκάμισο δεμένο στην κοιλίτσα, έτσι ώστα να που κολακεύει τους γραμμωμένους κοιλιακούς και το μεγάλο ντεκολτέ, και μια πολύ κοντή καρό φουστίτσα με λευκές κάλτσες ψηλές ως το γόνατο. Όλο της το ντύσιμο  παρέπεμπε σε σέξι μαθήτρια. Ο Μιχάλης κατάπιε τα σάλια του που τρέξανε και συγκεντρώνοντας όλες του τις δυνάμεις κίνησε να της μιλήσει.

-   Κυρία συνάδελφε μπορώ να σας απασχ…
-   Μισό λεπτό! Απάντησε εκείνη ξερά , ενώ σήκωσε ταυτόχρονα την παλάμη της στο ύψος του προσώπου του για να του κάνει νόημα να πάψει! Η αναίδεια της νεαρής φοιτήτριας προς τον καθηγητή της δεν πέρασε φυσικά απαρατήρητη. Πνιχτά γελάκια ακούστηκαν από μια δύο μεριές και όλοι κοίταξαν με απορία και οίκτο σχεδόν τον Μιχάλη που έστεκε με κομμένη την ανάσα.  Η Αλεξάνδρα, που δεν έδινε δεκαράκι τσακιστό για κάτι τέτοιες λεπτομέρειες,  στράφηκε στον συμφοιτητή που την συνόδευε.
-   Γιώργο μου σε ευχαριστώ, χωρίς εσένα δεν θα χα περάσει σήμερα.
-   Δεν κάνει τίποτα Αλεξάνδρα μου, ξέρεις έλεγα τώρα που τελείωσε το εξάμηνο να βρισκόμασταν και εκτός σχολής ξέρεις για ένα καφέ η κάτι τέτοιο.     
-   Ναι….. απάντησε προσποιητά μαγκωμένη. Κοίτα… άμα είναι θα σε πάρω εγώ οκ;  Και χωρίς να περιμένει απάντηση στράφηκε στον Μιχάλη.
-   Ακούω.
-   Ξέρετε θα ήθελα να σας ζητήσω….

Αντί για απάντηση η Αλεξάνδρα σήκωσε το φρύδι, κόβοντας του την φόρα.

-   Να σας παρακαλέσω! Έσπευσε να διορθώσει ο Μιχάλης τρομοκρατημένος. Για λίγο από τον χρόνο σας. Έχω να σας πω κάτι ιδιαίτερα σοβαρό.
-   Ακολούθα! Διέταξε και άρχισε να περπατά προς την έξοδο.   

Το Audi του βρισκόταν, καλογυαλισμένο όπως πάντα στο παρκινγκ του πανεπιστημίου. Ποιος ξέρει πόσες φοιτήτριες δεν είχαν ονειρευτεί την στιγμή που  ο γοητευτικός Κύριος λέκτορας θα τις έβαζε μέσα για να γευτούν τον έρωτα του. Και ώμος να! Αυτό που όλες  οι φοιτήτριες το θεωρούσαν άπιαστο όνειρο, τον Μιχάλη να τις ακολουθεί σαν σκυλάκι,  η Αλεξάνδρα το αντιμετώπισε με μια βαριεστημένη απάθεια.  Αυτή η αδιαφορία της τον έκανε να νιώθει ένα μηδενικό μπροστά της και τον ερέθιζε ακόμα περισσότερο. Στάθηκε μπροστά στην πόρτα του συνοδηγού και με υπεροπτικό ύφος περίμενε τον Μιχάλη να της ανοίξει την πόρτα σαν υπηρέτης.

-   Ξεκίνα. Είπε κοφτά. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Πες ότι έχεις να μου πεις καθώς θα με πηγαίνεις στο σπίτι μου.  Πήγαινε προς Κυψέλη και θα σου πω που θα στρίψεις.

Ο Μιχάλης έβαλε μπροστά και ξεκίνησε. Πριν βρει το κουράγιο να της μιλήσει όμως η αυταρχική φοιτήτρια του τον έκοψε.

-   Ακούω!
-   Ξέρετε….. οι βαθμολογίες ανακοινώθηκαν ακριβώς όπως θέλατε. Δεν τολμούσε να περάσει στον Ενικό παρόλο που στο αυτοκίνητο ήταν μόνο οι δύο τους.
-   Αυτό έλειπε! Είπε η Αλεξάνδρα αυστηρά.
-   Θα έχω πρόβλημα με την δουλειά μου, εσείς οι φοιτητές νομίζετε ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε. Δεν είναι έτσι έχου….
-   Σκάσε! Θα είχες πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα στην δουλίτσα σου αν δεν με υπάκουγες.
-   Δεν ήθελα να πω αυτό….
-   Τι ήθελες να πεις; Ρώτησε η Αλεξάνδρα διασκεδάζοντας με το καινούργιο της παιχνιδάκι. Η τάση της να τον διακόπτει συνεχώς τον έκανε να χάνει τα λόγια του και να κοκκινίζει. Η νεαρή σαδίστρια ευχαριστιόταν με την ψυχή της αυτήν την εξουσία που είχε πάνω του.
-   Ήθελα να πω ότι σας λατρεύω αφέντρα. Το κόκκινο φανάρι τον ανάγκασε να σταματήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει την εξομολόγηση του, κοιτώντας με μάτια γεμάτα ενθουσιασμό.  Ότι θέλω να σας υπηρετήσω! Ότι θέλω να είμαι μια ζωή στα πόδια σας εκτελώντας κάθε σας διαταγή. Είχατε δίκιο εκείνη την μέρα. Δεν είμαι άντρας, ένα σκουλήκι είμαι, άξιος μόνο για να σέρνετε στα πόδια σας. Σας ικετεύω κυρία δώστε μου μια ευκαιρία.
-   Δηλαδή τι ρε; μου ζητάς να τα φτιάξουμε;  Εσύ θα μπορούσες να σε πατέρας μου ρε γελοίε!  Δεν χόρταινε να τον ταπεινώνει αυτή η γυναίκα.
-   Δεν θα τολμούσα κάτι τέτοιο! Θέλω μόνο να μου δώσετε την ευκαιρία να σας δείξω ότι είμαι άξιος να σας υπηρετώ. Όσο για την ηλικία μου. Εγώ νιώθω ότι γεννήθηκα μόλις  εκείνη την μέρα.
-   Ξεκίνα! Είπε αυστηρά δείχνοντας του με το βλέμμα το φανάρι. Κοίτα… ωραίος είσαι δεν λέω. Θα σκάσουν όλες μόλις μάθουν ότι τα φτιάξαμε. Εγώ όμως δεν ψάχνω για γκόμενο. Στην πραγματικότητα ψάχνω για σκλάβο. Η μάλλον για σκλάβους! Εδώ στρίβεις. Δεν το έπαιζα αφέντρα εκείνη την μέρα. Είμαι αφέντρα! Μου αρέσει να βασανίζω τους άντρες και να κυριαρχώ πάνω τους. Αν θέλεις μπορώ να δοκιμάσουμε και να δω αν μου κάνεις αλλά σε προειδοποιώ είμαι πολύ απαιτητική.

Αν ο Μιχάλης δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας θα χε πετάξει στον αέρα από την χαρά του. Δεν πίστευε στην τύχη του αυτό το θεσπέσιο πλάσμα, αυτή η ακαταμάχητη γυναίκα, αυτή η γεννημένη αφέντρα θα του έδινε την ευκαιρία να την υπηρετήσει. Ένιωσε ο πιο τυχερός άνθρωπος επάνω στην Γή και υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην την απογοητεύσει ποτέ. Ήταν μάλιστα τέτοιος ο ενθουσιασμός του που δεν κρατήθηκε και άρχισε τις δηλώσεις.

-   Δεν θα το μετανιώσετε Κυρία.
-   Καλά καλά μας έπεισες. Φτάσαμε σταμάτα εδώ.   

 Πάρκαρε το αυτοκίνητο εκεί που του υπέδειξε και την κοίταξε αναμένοντας εντολές. Η Αλεξάνδρα  για πρώτη φορά,  από τότε που την γνώρισε τον κοίταξε στα μάτια με κάποια συμπάθεια. Το γαλάζιο της βλέμμα τον κατέβαλε τόσο ώστε κόντεψε να δακρύσει. Το απαλό της χάδι, στο χέρι του,  τον έκανε να ανατριχιάσει. ¨ Μα τι στο καλό μάγια μου κάνει ; ¨ σκέφτηκε.

-   Μιχάλη. Αν αγαπάς έστω και λίγο τον εαυτό σου, βάλε μπροστά και φύγε τώρα. Μετά δεν υπάρχει επιστροφή! Δεν θα πω σε κανένα τίποτα, μόνο φύγε να σωθείς. Είμαι πολύ παραπάνω από αυτό που μπορείς να αντέξεις.
-   Είσαι αυτό που έψαχνα μια ολόκληρη ζωή.

Η Αλεξάνδρα σήκωσε τους ώμους επιδεικτικά.

   Ήθελες τα  και παθές τα! Έλα μαζί μου…
 

To be continued …

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: pavlos στις Νοεμβρίου 18, 2017, 08:35:22 μμ

 :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping:κι αλλο κι αλλο κι αλλο

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: kraft76 στις Νοεμβρίου 18, 2017, 08:37:30 μμ

Εξαιρετικη ιστορια....κι αλλο!!!!!!!!!!!!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: amkfootlover στις Νοεμβρίου 20, 2017, 12:14:01 πμ

Φίλε ειλικρινά ιστοριαρα!  Χρόνια είχαμε να δούμε κάτι τόσο ωραίο εδώ μέσα!  Περιμένουμε συνέχεια σύντομα!!!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: Patousofilos στις Νοεμβρίου 22, 2017, 04:36:08 μμ

Συγχαρητήρια φίλε μου!!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: snoupy στις Νοεμβρίου 27, 2017, 01:00:53 μμ

Οκ! Εχεις μεγαλο ταλεντο! Απλά δεν παίζεσαι  :wanker2: :wanker2: :wanker2:
Και τι δεν θα έδινα αδερφέ να έβλεπα την ιστορία σου σε movie...  :stiletto: :stiletto:
Keep walking

Τίτλος: Απ: ...
Αποστολή από: STAL στις Δεκεμβρίου 02, 2017, 09:37:28 μμ

Το μεγάλο διαμέρισμα της Αλεξάνδρας δεν θύμιζε σε τίποτα φοιτητικό σπίτι. Το μεγάλο σαλόνι ήταν διακοσμημένο σε μίνιμαλ στυλ, με ακριβά καινούρια έπιπλα. Οι τοίχοι στολίζονταν από σύγχρονους πίνακες συμμετρικά τοποθετημένους. Στον απέναντι από την είσοδο τοίχο δέσποζε η προσωπογραφία μιας μεσήλικης γυναίκας.   
 Τα πάντα ήταν πεντακάθαρα και απολύτως τακτοποιημένα. Μπαίνοντας μέσα ό Μιχάλης έπεσε στα τέσσερα σαν σκυλάκι με το βλέμμα του καρφωμένο στης φτέρνες της Αλεξάνδρας. Ένιωσε υπέροχα που βρισκόταν ξανά στα πόδια της Αφέντρας του. 

-   Τι κάνεις στο πάτωμα βρε; Ρώτησε γελώντας.
-   Εκεί είναι η θέση μου Αφέντρα.
-   Μπορεί τελικά και να τα πάμε καλά οι δύο μας. Είπε χαϊδεύοντας του το μάγουλο. Ο Μιχάλης έπλεε σε πελάγη ευτυχίας καθώς δεχόταν αυτά τα ψίχουλα συμπάθειας. Ξαφνικά όμως το χαμόγελο έγινε αγριοκοίταγμα και το χάδι έδωσε την θέση του σε ένα δυνατό χαστούκι.   
-   Μπορεί και όχι!

Αδιάφορα, η αδίσταχτη φοιτήτρια προχώρησε προς τα μέσα. θρονιάστηκε στον άνετο καναπέ και άπλωσε τα πόδια της στο τραπεζάκι βγάζοντας τα παπούτσια της με τα πόδια και κλωτσώντας τα μακριά.

-   Με το βρακί. Διέταξε ήρεμα, καθώς άναβε το κλιματιστικό.

Ο Μιχάλης τσακίστηκε να βγάλει τα ρούχα του. Τα δίπλωσε όσο πιο τακτικά μπορούσε και κοίταξε στο χώρο για να βρει το πιο ταπεινό μέρος να τα τοποθετήσει. Αποφάσισε να τα βάλει στο χαλάκι, δίπλα από την εξώπορτα, που υπήρχαν μερικά ζευγάρια παπούτσια της Αλεξάνδρας, όλα πεντακάθαρα και τακτοποιημένα. Βλέποντας ότι η αφέντρα του δεν κοιτά προς το μέρος του δεν αντιστάθηκε τον πειρασμό να μυρίσει ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες μαύρες γόβες. Η μυρωδιά τους τον ζάλισε και έκανε το κολλητό μποξεράκι σωστό αντίσκηνο! Η καινούργια μου ζωή σκέφτηκε ενθουσιασμένος.
 
-   Freddo espresso σκέτο! Η νέα διαταγή στον ίδιο χαλαρό τόνο, από μια εντολέα που ήταν σίγουρη,  ότι ήταν πιο πιθανό ο ήλιος να βγει από την δύση παρά ο σκλάβος της να μην την εκτελέσει, έβγαλε τον Μιχάλη από την νιρβάνα του.
Έτρεξε μπουσουλώντας στην κουζίνα και βάλθηκε να κάνει, στην ακριβή μηχανή του καφέ, τον καλύτερο espresso της ζωής του. Το σέρβιρε σε ένα δίσκο, που βρήκε στα εξίσου τακτοποιημένα ντουλάπια, μαζί με ένα ποτήρι παγωμένο νερό. Περπάτησε κανονικά, για να μην χύσει τον καφέ, πηγαίνοντας τον δίσκο στην Αφέντρα του και, αφού τον άφησε στο τραπεζάκι, γονάτισε και κόλλησε το μέτωπο στο πάτωμα περιμένοντας για νέες εντολές από την αφέντρα του. Πίνοντας νωχελικά το καφεδάκι της η Αλεξάνδρα επιθεωρούσε με το βλέμμα τον νέο της απόκτημα. ¨Αναμφίβολα ενδιαφέρον !¨ σκέφτηκε. Το κορμί του Μιχάλη είχε ακριβώς τόσους μυς όσους θα έπρεπε να έχει ένα αντρικό σώμα. Τα σαράντα χρόνια που είχαν περάσει από πάνω του δεν τον είχαν ασχημύνει καθόλου, απεναντίας είχαν δώσει σε αυτόν την γοητεία του ώριμου. Μια εικόνα βέβαια εντελώς παράταιρη με το θέαμα του ξεφτιλισμένου δούλου στον οποίο η νεαρή φοιτήτρια τον είχε μετατρέψει. Λάμποντας από ικανοποίηση αποφάσισε να μην τον αφήσει σε ησυχία. 

-   Τα παπούτσια μου ξέρεις δεν θα πάνε μόνα τους στην θέση τους. Είπε ειρωνικά

Ο Μιχάλης τσακίστηκε να περιμαζέψει τα παπούτσια που τόσο αδιάφορα είχε πετάξει η Αφέντρα του. Παρατήρησε τους μικρούς λεκέδες που η σημερινή της βόλτα είχε αφήσει επάνω τους. Αποφάσισε να τολμήσει να πάρει μια ακόμα πρωτοβουλία.

-   Επιτρέπετε να τα καθαρίσω Αφέντρα;
-   Επιβάλετε! Απάντησε η Αλεξάνδρα. Και φαντάζομαι ξέρεις τον τρόπο που θέλω να το κάνεις σκουλήκι. 

Δεν χρειάστηκε να του το πει και δεύτερη φορά! Σε χρόνο dt ο ενθουσιασμένος υποτακτικός είχε βρεθεί, σέρνοντας πάντα, στο χαλάκι καθαρίζοντας με την γλώσσα τα παπούτσια της Αλεξάνδρας. Ο Μιχάλης ζούσε το όνειρο! Ανάμεσα στα καθήκοντα του λοιπόν θα είναι και να γυαλίζει τα υποδήματα της! ¨ Πώς ζούσα μέχρι χθες; ¨ Σκέφτηκε, ¨ Χωρίς αυτή την πρέζα από μυρωδιά ποδιών και  ενυδατική κρέμα φράουλα¨. Η παλιά του ζωή του φαινόταν τώρα τόσο μα τόσο ανούσια. Δύο μόνο φορές είχε μυρίσει το μέλι της Αλεξάνδρας και είχε κιόλας εθιστεί.

-   Αρκετά! Έλα δω.

Ο Μιχάλης άφησε όσο πιο προσεκτικά μπορούσε τα παπούτσια της δίπλα στα άλλα και ήρθε και γονάτισε μπροστά της.

-   Δείχνεις πολύ εξοικειωμένος. Είπε. Σε ποια κυρία λοιπόν χρωστάω την εκπαίδευση σου;
-   Σε καμία Αφέντρα μου. Απάντησε κοκκινίζοντας σαν πριγκίπισσα που θίχτηκε η αγνότητα της. Δεν είχα ποτέ μου αφέντρα γνωρίζω μόνο πράγματα που έχω διαβάσει και έχω δει σε ταινίες.
-   Και τι άλλο ξέρεις λοιπόν;
-   Ξέρω ότι η Αφέντρα και ο Σκλάβος συχνά συμφωνούν για τα ¨όρια¨ τους και συχνά υπάρχει μια λέξη κλειδί για να ξέρει η Κυρίαρχος πότε να σταματήσει.
-   Α ναι; Είπε ειρωνικά η Αλεξάνδρα. Και ποια θέλεις να βάλουμε;
-   Τι να πω; Με βρίσκετε απροετοίμαστο. Συνήθως λένε μπαίνει το ¨ Μπλε ποδήλατο¨
-   Ας είναι λοιπόν. Μπλε ποδήλατο.
-    Επίσης από ότι έχω καταλάβει δεν είμαι μόνο ποδολάγνος αλλά και μαζοχιστής και υποτακτικός. Αλλά έχω και τα όρια μου. Δεν μου αρέσει για παράδειγμα το strapon. Πάντα έτσι ήμουν, πάντοτε στην ζωή μου ήθελα να είμαι σκλάβος μιας κυρίαρχης γυναίκας όπως εσείς Αφέντρα Αλεξάνδρα. Είναι αυτό που στην αργκό των σαδομαζοχιστών από όσο ξέρω λέγετε 24/7 σχέση. Κάτι τέτοιο θέλω από την ζωή μου.

Μιχάλης είχε πάρει φόρα ενθουσιασμένος και δεν έλεγε να σταματήσει. Το κουδούνι της πόρτας ήρθε να τον σταματήσει πριν η Αλεξάνδρα αναγκαστεί να το κάνει.  Σηκώθηκε μόνη της και του έκανε νόημα να μην κουνηθεί. Στην πόρτα ήταν ένας πενηντάρης άντρας  ντυμένος με ακριβό κουστούμι. Ήταν χοντρός και αρκετά κοντός γύρο στο ένα και εβδομήντα, είχε  καράφλα και αρκετά άσχημο πρόσωπο. Ο μεγάλος καναπές έκρυβε το κορμί του Μιχάλη. Βγάζοντας το κεφάλι του κρυφά, προσπάθησε να παρακολουθήσει την συζήτηση.

-   Πέρνα μέσα. Του είπε ξερά. Ο άγνωστος άντρας μπήκε στο διαμέρισμα και έκλεισε την πόρτα. Γονάτισε μπροστά της και κάρφωσε το βλέμμα του στις λευκές της κάλτσες.
-   Δεν θα σε χρειαστώ για σήμερα. Έχω ένα καινούργιο παιχνιδάκι για να παίζω.
-   Όπως διατάξετε Κυρία Αλεξάνδρα.
-   Έφερες την προσφορά σου;
-   Μάλιστα Κυρία Αλεξάνδρα. Είπε και, χαμηλώνοντας το κεφάλι ακόμα περισσότερο, σήκωσε ψηλά τα δύο του χέρια που κρατούσαν ενωμένα μερικά πενηντάευρα. Η Αλεξάνδρα τα πήρε και αδιάφορα τα άφησε δίπλα στον πάγκο της κουζίνας.
-   Και τώρα ξεκουμπίσου. Ο άγνωστης άντρας είχε μείνει μπροστά της και την κοιτούσε σαν κουτάβι.  Η Αλεξάνδρα νευριασμένη και παιχνιδιάρα μαζί του αποκρίθηκε.
-   Τι θες ;
-   Μόνο μια κυρία. Μόνο μία σας ικετεύω.
-   Άντε άμα είναι να μου αδειάσεις την γωνιά.

Ο άγνωστης άντρας έσκυψε και κόλλησε την μύτη του στις κάλτσες της Αλεξάνδρας  ρούφηξε τόσο βαθιά που μέχρι και ο Μιχάλης τον άκουσε πεντακάθαρα. ¨Τελικά όντως προκαλεί εξάρτηση σκέφτηκε¨. Αν δεν φοβόταν μην τον ακούσει η Αφέντρα του θα τον είχε ήδη βγάλει έξω να τον παίξει. Τον είχε εξιτάρει απίθανα πολύ το ότι  η πανέμορφη αυτή Κυρίαρχος είχε και άλλους υποτακτικούς εκτός από αυτόν.

-   Σας ευχαριστώ Κυρία, σας Ευχαριστώ.
-   Δρόμο τώρα. Έχω και δουλειές. Είπε και άνοιξε την πόρτα διώχνοντας τον κυριολεκτικά με της κλωτσιές.

Με το κλείσιμο της πόρτα η Αλεξάνδρα στράφηκε προς τον Μιχάλη. Πήγε και έκατσε σταυροπόδι, ακριβώς μπροστά του. Έτσι, σαν μην έφταναν, όλα όσα είχε δει ο άμοιρος καθηγητής προηγουμένως, η Αλεξάνδρα του μόστραρε την εικόνα των σχεδόν γυμνών μηρών της σε απόσταση μισού μέτρου, ενώ παράλληλα άρχισε ένα αργό και βασανιστικό dangling μπροστά του. Ο Μιχάλης, που με τα σάλια του να τρέχουν, παρατηρούσε το θέαμα που σαδιστικά του προσέφερε η Αφέντρα του, είχε καυλώσει όσο λίγες φορές στην ζωή του.  Η Αλεξάνδρα το πρόσεξε και, θέλοντας να παίξει λίγο ακόμα μαζί του,  άλλαξε το σκηνικό.

-   Πού είχαμε μείνει; Α ναι ! στο 24/7. Λοιπόν αν θες να γίνεις ο μόνιμος σκλάβος μου θα πρέπει να ξέρεις και το σπίτι. Έλα μαζί.

Χωρίς να περιμένει απόκριση σηκώθηκε, μ’ όλη την ζωντάνια της νιότης της και πήγε προς τον διάδρομο για να του δείξει και το υπόλοιπο σπίτι.

Το πρώτο δωμάτιο ήταν το master bedroom του μεγάλου διαμερίσματος, με ξεχωριστή πόρτα που οδηγούσε σε ιδιωτικό μπάνιο. Στο χώρο δέσποζε ένα υπερδιπλο, ξύλινο,  κρεβάτι σε σύγχρονο ντιζάιν αναμφίβολα υψηλής ποιότητας και τιμής.  Τα λοιπά έπιπλα ήταν σε σετ με την κρεβατοκάμαρα και φυσικά πανάκριβα και αυτά.  Ο Μιχάλης που μπορούσε πλέον να φανταστεί πώς η πανέμορφη  νεαρή πλήρωνε τα έπιπλα και  το διαμέρισμα δεν είχε παρά μόνο μία απορία. Πώς μια γυναίκα σαν την Αλεξάνδρα δεν διάλεξε ένα σιδερένιο κρεβάτι ώστε να δένει τους εραστές της; Σοφά σκεπτόμενος την κράτησε για τον εαυτό του. Η ματιά του έπεσε σε ένα χαλάκι που ήταν μπροστά στο κρεβάτι μες το κατακαλόκαιρο. Περίεργο σκέφτηκε χωρίς να τολμήσει πάλι να μιλήσει.  Η Αλεξάνδρα τον κατάλαβε και, δείχνοντας το χαλί ,  του εξήγησε.

-   Εδώ θα κοιμάσαι. Αν είσαι καλό παιδί!

Το δεύτερο δωμάτιο ήταν ένας διακοσμητικά αδιάφορος πλην όμως πεντακάθαρος ξενώνας. Με καλά έπιπλα χαμηλότερης ωστόσο ποιότητας σε σχέση με το δωμάτιο της Αλεξάνδρας.  Ήταν φανερό ότι το δωμάτιο αυτό είχε καιρό να χρησιμοποιηθεί, όμως κάποιος άγνωστος εργατικός καθαριστής, εννοούσε να το κρατά στην εντέλεια.     
Το τρίτο δωμάτιο ήταν ένα νεανικά διακοσμημένο γραφείο με ένα χρωματιστό καναπέ και δυο ντιζαινάτες βιβλιοθήκες. Εκεί υπήρχαν διάφορα βιβλία, άλλα της σχολής και άλλα λογοτεχνικά. Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά ο Μιχάλης δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει  την Αφροδίτη με την γούνα του Masoch.  Αγνοώντας όμως κανείς την μικρή αυτή λεπτομέρεια δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι το σπίτι αυτό, ήταν στην πραγματικότητα το ορμητήριο μιας Αφέντρας.   

Επιστρέφοντας προς το σαλόνι ο Μιχάλης παρατήρησε ότι η υπήρχε μια τέταρτη πόρτα. Άνηκε σε ένα δωμάτιο που η Αφέντρα του ξέχασε ή σκόπιμα απέφυγε να του δείξει. Η περιέργεια του νίκησε την ευγένεια και τόλμησε μια ερώτηση.

-   Το τέταρτο δωμάτιο κυρία;
-   Το τέταρτο δωμάτιο θα το επισπευτείς όταν έρθει η ώρα μικρό μου σκλαβάκι . Απάντησε εκείνη νευρικά,  τραβώντας του την φαβορίτα. Και πίστεψε με δεν θα σου αρέσει.   

Ξαναβρέθηκαν στην συνηθισμένη τους θέση. Εκείνη αραχτή στο καναπέ της και εκείνος γονατιστός μπροστά της. Σιωπή απλώθηκε στο χώρο. Μετά τη θυμωμένη απάντηση της ο Μιχάλης δεν τόλμησε να πάρει άλλη πρωτοβουλία. Τρέμοντας ότι μπορεί να χάσει την θέση του στο χώρο της Αφέντρας του έμενε μπροστά της σιωπηλός κρεμασμένος απ’ τα χείλη της. Εκείνη απολάμβανε να βλέπει τον ¨ Κύριο καθηγητή ¨ για όλους ζαρωμένο σαν κουτάβι μπροστά της. Το dangling της τον τυραννούσε σταθερά.
-   Πώς σου φαίνετε το φτωχικό μου; Αποφάσισε επιτέλους να σπάσει την σιωπή.
-   Είναι υπέροχο κυρία, όπως εσείς.
-   Άρα θα σου άρεσε η προοπτική να μείνεις εδώ σαν κατοικίδιο μου;
-   Φυσικά κυρία το θέλω πιο πολύ από καθετί στην ζωή μου.
-   Δεν ξέρω. Ίσως μπορείς …… ίσως και όχι. Είπε εκείνη χαζεύοντας αδιάφορα τα νύχια της.
-   Σας παρακαλώ κυρία δώστε μου την ευκαιρία… θα κάνω ότι μου πείτε.
-    Μιλάς πολύ Μιχάλη. Και υπόσχεσαι πάρα πολλά για άνθρωπος που ήδη με απογοήτευσε μια φορά σαν σκλάβος.
-   Η…. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά δεν θα επαναληφτεί. Θα κάνω ότι μου πείτε , οτιδήποτε!
-   Οτιδήποτε;
-   Οτιδήποτε…. ότι διατάξετε. Σας εκλιπαρ….
-   Βγάλε μου της κάλτσες. Τον έκοψε απότομα. Ευλαβικά αυτός εκτέλεσε την εντολή της.
-   Γδύσου εντελώς και ξάπλωσε κολλητά στον καναπέ.

Έβγαλε αμέσως το εσώρουχο του και το άφησε δίπλα του. Ξάπλωσε και έμεινε ακίνητος σε στάση προσοχής.  Ήταν η μεγάλη στιγμή. Η Αλεξάνδρα δεν τον ήθελε απλώς για σκλάβο της όπως τον χοντρό καράφλα,  αλλά για ερωτικό της παρτενέρ! Μόλις αντίκρισε το ερεθισμένο του πέος, το οποίο ήταν χοντρό και με μήκος πάνω από είκοσι εκατοστά, σήκωσε με ενδιαφέρον το δεξί της φρύδι ενώ ένα πονηρό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της κάνοντας της ακαταμάχητα σέξι. ¨Έχω και εγώ τα κρυφά μου όπλα σκέφτηκε¨ ενώ της ανταπέδωσε το χαμόγελο.

-   Είπες ότι θα κάνεις ότι σε διατάξω; Ρώτησε με ερωτική φωνή. Ταυτόχρονα έβαλε την αριστερή της πατούσα να αναπαυτεί πάνω στο πρόσωπο του Μιχάλη ενώ με την δεξιά άρχισε ένα υπέροχο αργό foot job.
-   Ότι με διατάξετε. Απάντησε εκείνος συλλαβιστά. Φιλώντας το υπέροχο.  της ποδαράκι.
-   Ξέρεις ότι αν δεν εκτελέσεις την διαταγή μου θα σε τιμωρήσω πολύ αυστηρά! Το foot job συνεχιζόταν ανελέητα.
-   Μάλιστα αφέντρα μου.
-   Ωραία! Απάντησε εκείνη χαμογελώντας πονηρά. Σε διατάζω μέσα σε μισό λεπτό από τώρα…
-   Μ…. ναι;
-   Να ξεκαυλώσεις !     

Η Αλεξάνδρα ξέσπασε σε δυνατά γέλια καθώς ο Μιχάλης, έντρομος,  κατάλαβε το παιχνίδι που του έπαιζε όλη αυτή την ώρα . Κρύος ιδρώτας τον έλουσε αλλά παρόλη τη νευρικότητα του ήταν εντελώς αδύνατο να σταματήσει να είναι ερεθισμένος.  Με το μεταξένιο της πέλμα στο πρόσωπο και το υπέροχο της foot job ήθελε μεγάλη προσπάθεια να μην τελειώσει στα πόδια της, πόσο μάλλον να ξεκαυλώσει!  Όντας από πάνω του και με το καταγάλανο της  βλέμμα να τον διαπερνά, καθώς κοιτούσε πότε αυτόν και πότε το ρολόι της, έμοιαζε στα μάτια του υπέροχη και ποθητή όσο καμία άλλη γυναίκα από όλες όσες είχε γνωρίσει. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά. Η ίδια η Αλεξάνδρα κόντευε να έρθει σε οργασμό! Οι συσπάσεις του προσώπου της το μαρτυρούσαν ολοκάθαρα και το δεξί της χέρι είχε χαθεί κάτω από την μικροσκοπική της φούστα.
-   Τέλος χρόνου! Φώναξε η Αλεξάνδρα, που κάθε άλλο παρά στεναχωρημένη ήταν.
-   Κυρία σας ικετεύω. Πήγε να πει ο Μιχάλης.
-   Άλλη μια φορά που απέτυχες σκλαβάκι μου. Είπε καυλωμένη η Αλεξάνδρα ενώ είχε πιάσει τον Μιχάλη από τα μαλλιά και τον έσερνε ανήμπορο προς τον διάδρομο.  Και αυτή την φορά θα τιμωρηθείς πραγματικά! Ώρα να γνωρίσεις το Τέταρτο δωμάτιο!

To be continued …

 

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: kraft76 στις Δεκεμβρίου 02, 2017, 09:47:54 μμ

Οσο παει και γινετια καλυτερη !!!! Κι αλλοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: knight69 στις Δεκεμβρίου 02, 2017, 11:21:01 μμ

Άξιος!!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: Sektanor στις Δεκεμβρίου 03, 2017, 01:52:30 πμ

Πραγματικα οσο προχωραει τοσο πιο πολυ μας εθιζει... αναμενουμε την συνεχεια!!!
 ;D :worthy:

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: dimjohn στις Δεκεμβρίου 03, 2017, 01:26:27 μμ

εξσιρετική !

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: Eva στις Δεκεμβρίου 03, 2017, 09:23:24 μμ

Εξαιρετική ιστορία πράγματι.

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: amkfootlover στις Δεκεμβρίου 04, 2017, 06:38:29 μμ

Κάθε επεισόδιο και καλύτερο!!!!!  :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: STAL στις Δεκεμβρίου 10, 2017, 02:54:27 πμ

Προσοχή!
Το παρακάτω κείμενο απευθύνετε σε ενήλικους και μόνο! 
Η παρούσα ιστορία είναι φανταστική όπως και όλα τα πρόσωπα που συμμετέχουν σε αυτή καθώς και οι καταστάσεις οι οποίες περιγράφονται.
Μην επιχειρήσετε να εφαρμόσετε κάτι παρόμοιο στον πραγματικό κόσμο!
 
S.T.A.L.



Part 7



Το τέταρτο δωμάτιο ήταν ουσιαστικά η παλιά αποθήκη του σπιτιού, που η Αλεξάνδρα είχε με πολύ επιμέλεια μετατρέψει σε ένα πλήρως εξοπλισμένο Dungeon. Οι τοίχοι είχαν βαφτεί μαύροι και είχαν επενδυθεί με ένα αφρώδες υλικό, σαν και αυτά που έχουν στα studio ηχογραφήσεων . Το πάτωμα ήταν στρωμένο με μαύρο μάρμαρο.  Το φωτισμό παρείχε μια κόκκινη ταινία led που διέσχιζε και τους τέσσερεις τοίχους ακριβώς στην συμβολή τους με το ταβάνι  καθώς και μερικά κεριά που ήταν τοποθετημένα σε κηροπήγια  στο ταβάνι και στους τοίχους.

Το δωμάτιο ήταν τετράγωνο. Η μία πλευρά του καλυπτόταν ολόκληρη από μια, βιδωμένη σταθερά στον τοίχο, σιδηροκατασκευή, από μαύρα κάγκελα που σχημάτιζαν όλα μαζί έναν ιστό αράχνης. Απέναντι ήταν η πλευρά της μοναδικής πόρτας από όπου μπήκαν. Δίπλα ακριβώς ήταν μια μεγάλη δερμάτινη μαύρη πολυθρόνα σε μεσαιωνικό στυλ σαν θρόνος. Ο θρόνος δεν στεκόταν στο πάτωμα αλλά σε μια κατασκευή, από βαμμένες μαύρες   σανίδες, σαν και αυτές που στήριζαν την έδρα του δασκάλου, παλιά στα σχολεία. Στην Τρίτη πλευρά δέσποζε μια μαύρη ξύλινη ντουλάπα ενώ, ο υπόλοιπος τοίχος ήταν καλυμμένος από διάφορα μαστίγια , paddles και σετ χειροπέδες που ήταν κρεμασμένα εκεί. Η τελευταία πλευρά ήταν ολόκληρη σχεδόν καλυμμένη από καθρέπτη και  φιλοξενούσε ένα στιβαρό ξύλινο κλοιό, στερεωμένο στο πάτωμα, σε ύψος ένα μέτρο από αυτό  και ένα αναπαυτικό δερμάτινο ανάκλιντρο χωρίς πλάτη, στο αγαπημένο κατά τα φαινόμενα χρώμα της Αλεξάνδρας, μαύρο.

-   Καλώς ήρθες  στο τέταρτο δωμάτιο! Είπε χαρούμενη η Αλεξάνδρα καθώς πετούσε στο μπουντρούμι της τον σαστισμένο Μιχάλη. Αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο στο σπίτι. Εδώ παίζω με τους φίλους μου τις ελεύθερες μου ώρες. Συνέχισε, καθώς τον έδενε με δύο ζευγάρια χειροπέδες στον σιδερένιο ιστό της. Το λες και play room! 


Ο Μιχάλης προτού καλά καλά το καταλάβει, είχε βρεθεί γυμνός και δεμένος ανάσκελα. Η Αλεξάνδρα όμως δεν αρκέστηκε σε αυτό! Με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις του έδεσε το κάθε πόδι, σε δύο σημεία, και τον λαιμό στα πλεγμένα κάγκελα ενώ πέρασε άλλα δύο σκοινιά , χιαστή στο στήθος του δένοντας τον σαν σαλάμι. Το μόνο σημείο του κορμιού του το οποίο δεν είχε ακινητοποιηθεί πλήρως ήταν η λεκάνη του και το υπερμέγεθες καυλί του που στεκόταν σε στάση προσοχής μπροστά στην Αφέντρα του πιο καυλωμένο από ποτέ! Πώς θα μπορούσε αλώστε να γίνει αλλιώς; Ο Μιχάλης ζούσε σαν σε σκηνή από τσόντα σαδομαζοχιστικού περιεχομένου. Δεμένος χειροπόδαρα από την πανέμορφη φοιτήτρια του, μπορούσε μόνο να την παρακολουθεί καθώς διάλεγε μαστίγιο για να τον τιμωρήσει. Και όλα αυτά ξυπόλητη και ντυμένη με ένα ίχνος από ρούχα.

Πλησίασε αισθησιακά προς το μέρος του. Σκαρφάλωσε στα κάγκελα και κόλλησε το σώμα της πάνω στο δικό του, κάνοντας το να ανατριχιάσει . Η λεκάνη της ήταν  σε τέτοιο σημείο ώστε να είναι ακριβώς πάνω από το ερεθισμένο του μόριο που παλλόταν προσπαθώντας να την αγγίξει χωρίς όμως να τα καταφέρνει. Έφερε τα λαχταριστά της χείλια σε απόσταση αναπνοής από του Μιχάλη και τον κοίταξε βαθιά στα μάτια.   

-   Ού-τε μί-α λέ-ξη!  Διέταξε συλλαβιστά και σε τόνο που δεν σήκωνε αντίρρηση.

Άρχισε να τον φιλά αισθησιακά στο λαιμό και στο δεξί αυτί. Ολόκληρη αυτή η πλευρά του μούδιασε ακαριαία. Έκλεισε τα μάτια και δάγκωσε τα χείλια του προσπαθώντας να αντισταθεί στα κύματα ηδονής που τον συντάρασσαν και να μην ουρλιάξει. Η χαρά του δεν κράτησε πολύ. Τα ελαφρά διπλωματάκια γινόντουσαν όλο και δυνατότερα μέχρι που ο Μιχάλης μάτωσε ελαφρά τα χείλια του από τον πόνο. Τον βασάνισε έτσι αρκετή ώρα ώσπου πήδηξε ικανοποιημένη μακριά του και με αργά βήματα πήρε από τον τοίχο ένα καμουτσίκι ιππασίας. Στράφηκε πάλι προς το αδύναμο θύμα της κοιτώντας τον ερωτικά. 

-   Ωραίο σώμα! Αλλά παίρνει ακόμα βελτιώσεις. Πρέπει να το ζωγραφίσω μου φαίνετε.

Ο Μιχάλης, όσο και να τρόμαξε, δεν τόλμησε να ανοίξει το στόμα του. Δεν ήθελε να απογοητεύσει την Αφέντρα του ακόμα μια φορά. Αλώστε στα νύχια αυτής της έμπειρης κυριάρχου βίωνε την εντονότερη ερωτική εμπειρία της ζωής του. Η Αλεξάνδρα άγγιξε την άκρη του μαστίγιου στο στήθος του κάνοντας τον να ανατριχιάζει ξανά. Χαϊδεύοντας τον έτσι, όλο και πιο χαμηλά, άρχισε να του μιλά με ναζιάρικη φωνή.

-   Ο σοβαρός κύριος καθηγητής, που δεν μπορεί ούτε μια διαταγή μου να εκτελέσει…… Ο σοβαρός κύριος καθηγητής με το μεγάλο στόμα και τον ανυπάκουο πούτσο!
-   
Εκείνη την στιγμή του καμουτσίκι προσγειώθηκε δυνατά στα αρχίδια του Μιχάλη. Ήξερε ότι θα πέρναγε πολλά στα χέρια της, αλλά δεν περίμενε ότι αυτό το λεπτεπίλεπτο πλάσμα θα είχε τόση δύναμη! Παρόλα αυτά κρατήθηκε και δεν έβγαλε άχνα. Δυο μεγάλα δάκρια μοναχά κύλησαν στα μάγουλα του. Η Αλεξάνδρα αδιάφορα συνέχισε να του μιλά.

-   Νομίζω ότι είκοσι χτυπήματα με το καμτσίκι μου θα κάνουν το κορμάκι σου κύριε Καθηγητά πιο υπάκουο. Μέτρα!

Φάπ! «ένα»  φάπ «δύο» φάπ «τρία» . Τα χτυπήματα της Αλεξάνδρας έπεφταν με σταθερό ρυθμό στο στήθος, την κοιλιά και τα πόδια του Μιχάλη. Έβγαζε όλη του την ένταση φωνάζοντας τους αριθμούς που του επέτρεπε η Αφέντρα του και κατάφερε έτσι να αντέξει τον αφάνταστο πόνο. Ωστόσο όσο και να ερεθίζονταν από αυτή την κατάσταση μετά το δέκατο πέμπτο χτύπημα σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει την λέξη ασφαλείας. Η σκέψη ότι τα βάσανα του σύντομα θα τελείωναν τον έκανε να αντέξει όλη την δοκιμασία. Φάπ! «δεκαενιά-α»  Φάπ! «Είκοσι, ούφ».

-   Είπες είκοσι σκουπίδι μου;
-   Μάλιστα Αφέντρα.
-   Τς τς τς. Σε γελάσανε. Είπε ναζιάρικα η φοιτήτρια και ψιθυρίζοντας στο αυτί του συνέχισε. Στο τέταρτο δωμάτιο μετά το δεκαεννέα πάει το πέντε.

Συνέχισε να τον δέρνει με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Ο άμοιρος σκλάβος ούρλιαζε πλέον από τον πόνο τους αριθμούς. Και απελπισμένος διαπίστωσε ότι η Αφέντρα του θα τον βασάνιζε δίχως οίκτο. Άντεξε παρόλα αυτά άλλα σαράντα πέντε χτυπήματα και μηδένισε τρείς φορές το κοντέρ του τρόμου, μέχρι να λυγίσει. Η Αλεξάνδρα όση ώρα τον κτυπούσε χαμογελούσε ικανοποιημένη.

-   Μπλε ποδήλατο! Ψέλλισε ξεψυχισμένα ο Μιχάλης.
-   Τι είπες σκλάβε;  Το χαμόγελο εξαφανίστηκε με μιας από το όμορφο πρόσωπο.
-   Λυπηθείτε με κυρία δεν αντέχω άλλο. Μπλε ποδήλατο.

Χωρίς να πει κουβέντα γύρισε προς τον τοίχο. Άφησε ήρεμα το καμουτσίκι και πήρε ένα δερμάτινο μακρύ μαστίγιο. Άρχισε να τον χτυπά με λύσσα χωρίς ρυθμό και χωρίς να κοιτά την αντίδραση του.  Παράλληλα για πρώτη φορά από τότε που την γνώρισε έδειχνε να  χάνει την ψυχραιμία της. Θυμωμένη ξεκίνησε και να τον βρίζει ενώ τα βασανιστήρια συνεχίζονταν.

-    Πες μπλε ποδήλατο! Αν σου βαστάει παλιομαλάκα ξαναπές μπλε ποδήλατο! Ηλίθιε,  το πέρασες για αυταρχικό σε μπουρδέλο εδώ μέσα, και έδινες και οδηγίες για κανόνες ασφαλείας. Στο τέταρτο δωμάτιο ο κανόνας είναι ένας. «Η Αφέντρα βάζει τους κανόνες!»
-   Αχ αχ έλεος Αφέντρα δεν αντέχω άλλο μήηηηη.
-   Σκάσε.

Η Αλεξάνδρα συνέχισε να χτυπά τον Μιχάλη με ρυθμό που μειώθηκε μόνο και μόνο επειδή λαχάνιασε. Δεν άκουγε πλέον φωνές και παρακάλια, παρά μόνο άναρθρες κραυγές πόνου και απελπισίας. Ο Μιχάλης είχε μετατραπεί σε ένα άβουλο όν που κατατρομαγμένο είχε αφεθεί στην μοίρα του και μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο απλώς ούρλιαζε σαν ζώο.

-   Όσο πιο πολύ φωνάζεις τόσο πιο πολύ καυλώνω. Όσο πιο πολύ καυλώνω το πιο πολύ σε δέρνω. Κάθε της λέξη συνοδευόταν και από ένα χτύπημα με το μαστίγιο.  Και με ήρεμη φωνή συνέχισε. Φώναξε όσο θες μωρό μου, το δωμάτιο έχει τέλεια ηχομόνωση.

Συνέχισε να τον τσακίζει για μερικά λεπτά ακόμα, ώσπου αποκαμωμένη σταμάτησε για να βρει την ανάσα της. Έμεινα έτσι αμίλητοι για λίγα δευτερόλεπτα κοιτόντας ο ένας τον άλλο. Βλέποντας  την ιδρωμένη, με το ντεκολτέ της να πάλετε  σε κάθε της ανάσα. ο Μιχάλης, με τρόμο, διαπίστωσε πόσο αληθινά ήταν τα τελευταία της λόγια. Φαινόταν από την ικανοποίηση στα μάτια της πόσο είχε ερεθιστεί με το να σαπίσει κυριολεκτικά στο ξύλο τον ανήμπορο σκλάβο της. Επίσης παρατήρησε και κάτι άλλο. Ιδρωμένη και καυλωμένη, με το μαστίγιο στο χέρι, η αφέντρα του ήταν πιο ποθητή από ποτέ. Παρόλη την σωματική του ταλαιπωρία το καυλί του δεν άργησε να ανταποκριθεί σε αυτό το ερέθισμα.  Παρατηρώντας το αυτό, στο ματωμένο του κορμί,  η Αλεξάνδρα χαμογέλασε πονηρά.

-   Παλιοληγούρι … δεν θα αλλάξεις ποτέ! Ώρα για γαμήσι.

Πέταξε κάτω το μαστίγιο και πλησίασε τον ιστό της, που βρισκόταν παγιδευμένος ο Μιχάλης. Νόμιζε ότι θα τον καβαλήσει ξανά, αλλά εκείνη με επιδέξιες κινήσεις άρχισε να τον λύνει. Καθώς  ήταν πολύ αδύναμος για να της αντισταθεί, εύκολα η Αλεξάνδρα τον οδήγησε , κρατώντας τον απ τα μαλλιά, στον ξύλινο κλοιό. Με έναν ορειβατικό κρίκο ασφάλισε της δύο χοντρές σανίδες παγιδεύοντας ανάμεσα τους τον λαιμό και τα χέρια του. Κοιτώντας στον καθρέφτη είδε τον εαυτό του πλήρως ακινητοποιημένο, όπως οι κρατούμενοι στο μεσαίωνα, γυμνό και αναγκαστικά σκυμμένο.  Είδε ακόμη την Αφέντρα του, που είχε βρει την αρχική της ηρεμία, να φορά ένα τεράστιο strap on, που πήρε από την ντουλάπα, κάτω από την καρό φουστίτσα της και να τον κοιτά ειρωνικά. «αυτό δεν μπορεί να είναι καλό σκέφτηκε» 

-   Έχεις μεγάλα προσόντα κύριε καθηγητά. Αλλά έχω έχω πολύ μεγαλύτερα. Είπε καθώς άλειφε με ένα είδος τζελ την τρύπα του.
-   Αλεξάνδρα. Όχι σε παρακαλώ. Ο Μιχάλης τραύλιζε τα λόγια του έντρομος. 
-   Μπορείς να με λες Αφέντρα! Είπε ειρωνικά.

Μπήκε μέσα απότομα ανοίγοντας τον για πρώτη φορά στη  ζωή του. Το ουρλιαχτό του δοκίμασε σίγουρα την αντοχή του ηχομονωτικού υλικού. Όμως η Αφέντρα δεν έδινε σημασία στα παρακάλια και στην φωνές του. Σε λίγη ώρα ολόκληρο το strap on είχε μπει μέσα του ξεσκίζοντας τον. Η Αλεξάνδρα κατακαυλωμένη τον σφυροκοπούσε ανελέητα ρίχνοντας του δυνατές σφαλιάρες στα κωλομέρια. Από τον καθρέφτη ο Μιχάλης έβλεπε την ευχαρίστηση στο βλέμμα της. Έβλεπα επίσης και την κατάντια του, να τον παίρνει η φοιτήτρια του στα τέσσερα σαν πουτάνα. Μην αντέχοντας άλλο ξέσπασε σε λυγμούς απελπισμένος.

-   Έχεις και συ τα όρια σου έ; Ώρα να τα σπάσουμε μαζί με την παρθενιά σου πουτανάκι.

Ο κώλος του δύσμοιρου σκλάβου είχε μουδιάσει καθώς η Αφέντρα του συνέχιζε τον βιασμό του. Ώμος ενώ το σώμα και η ψυχή του είχαν τσακιστεί από την σαδίστρια φοιτήτρια το πέος του συνέχισε να είναι ερεθισμένο. Μετά από μερικά λεπτά ταπείνωσης, τέλειωσαν μαζί! Εκείνος από ερεθισμό του προστάτη και εκείνη από την τριβή του strap on στην κλειτορίδα της. Εκείνος με κλάματα και εκείνη με χαμόγελο ικανοποίησης.

 Έβγαλε το strap on και το άφησε να πέσει στο πάτωμα. Άνοιξε τον κλοιό και ο Μιχάλης σωριάστηκε και αυτός μισολιπόθυμος. Στράφηκε προς την ντουλάπα φόρεσε ένα ζευγάρι πλαστικά γάντια και με ένα μωρομάντιλο έστυψε το μαλακωμένο μόριο του σκλάβου της από τα τελευταία υγρά. Έβγαλε από την ντουλάπα μια συσκευή αγνότητας και, με ένα μικρό λουκετάκι, κλείδωσε το πέος του σε αυτή. Έβγαλε προσεκτικά τα γάντια περικλείοντας μέσα τους το λερωμένο χαρτομάνι και του τα κόλλησε στην μούρη.  Πέρασε έπειτα το κλειδί σε μια αλυσίδα στον αστράγαλο της.

-   Μαζεύεις τα χάλια σου εδώ, μαζεύεις το βρακί σου από το σαλόνι μου, βάζεις τις κάλτσες μου στα άπλυτα και κοιμάσαι γυμνός στο χαλάκι της εξώπορτας. Τώρα πλέον εγώ θα αποφασίζω πότε θα σηκώνετε το πουλάκι σου. Και δείχνοντας την πατούσα της  συνέχισε περήφανη . Εδώ σε κρατάω!

Έφυγε ικανοποιημένη προς το δωμάτιο της. Ο Μιχάλης όταν κατάφερε επιτέλους να βρει της δυνάμεις του εκτέλεσε κατά γράμμα τις εντολές της πηγαίνοντας τις κάλτσες της Αλεξάνδρας στο μπάνιο, λίγο πριν της αφήσει στο καλάθι των άπλυτων ρούχων, ύψωσε τις γροθιές του ρουφώντας με κλειστά μάτια μια ακόμη τζούρα. «Τώρα σε θέλω ακόμα πιο πολύ Αφέντρα μου» Ψιθύρισε.

  To be continued …

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: kraft76 στις Δεκεμβρίου 10, 2017, 09:56:37 πμ

Η συνέχεια γίνεται όλο και πιο καυλωτική!!! Θέλουμε κι άλλο!!!!!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: pavlos στις Δεκεμβρίου 30, 2017, 08:32:27 μμ

πολυ καλη,ελπιζουμε να εχει και συνεχεια

Τίτλος: Μια οφειλόμενη απάντηση.
Αποστολή από: STAL στις Δεκεμβρίου 30, 2017, 11:29:37 μμ

Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.

Φ Νίτσε.

Το μήνυμα αυτό απευθύνεται σε όλους τους ¨ συνάδελφους ¨ του forum και είναι μια καλή ευκαιρία να επαναλάβω τις θερμότατες ευχαριστίες μου για τα καλά τους λόγια!

Όσοι διαβάζουν το ¨Στο έλεος της¨ είναι πιθανό να νομίζουν ότι στον κόσμο που πλάθω από το πληκτρολόγιο μου οι ήρωες συμπεριφέρονται σαν μαριονέτες που η κάθε τους κίνηση ορίζετε από τα δάχτυλα μου.  Δεν είναι έτσι. Το μεγαλύτερο από τα θύματα της φανταστικής Αλεξάνδρας, είναι η υπαρκτή αφεντιά μου!

Πράγματι , και ελπίζω ότι οι φίλοι που γράφουν ερωτικές ιστορίες με καταλαβαίνουν καλύτερα, ενώ είναι δύσκολο όσο και ωραίο να γράφει κανείς μια ιστορία, η ολοκλήρωση αυτής ειδικά της ιστορίας είναι πραγματικό μαρτύριο.  Ωστόσο δεν πρόκειται να τα παρατήσω. Η ιστορία αποτελείτε από πέντε κύκλους και τώρα βρισκόμαστε  περίπου στα μισά του δεύτερου. Έχει ολοκληρωθεί στο μυαλό μου και μένει να γραφτεί και να ανέβει. Όπως όμως είπα, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά επίπονο για εμένα. Για αυτό αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα και, όπως ίσως είδατε,  να γράψω και να ανεβάσω μια άλλη ιστορία. Όπως και σε όλες τις άλλες ιστορίες, έτσι και σε αυτή, όταν γράφω ένα κομμάτι το ανεβάζω αμέσως μετά τον ορθογραφικό του έλεγχο γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κρατηθώ.

Και πάλι σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και ζητώ συγνώμη που σας κρατώ σε αγωνία αλλά ειλικρινά δεν γίνεται αλλιώς.

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το νέο έτος 2018.

S.T.A.L.

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: kraft76 στις Δεκεμβρίου 31, 2017, 11:09:54 πμ

Καλή χρονιά και σε σένα "συνάδελφε"...Ευχαριστούμε για τις όμορφες εικόνες που μας δημιουργείς με τα κείμενά σου καθώς και για τον τεράστιο κόπο που καταβάλεις για την κάθε προσπάθεια...

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: Sektanor στις Δεκεμβρίου 31, 2017, 04:26:10 μμ

Καλη χρονια με εμπνευση πολυ και γενικοτερα να καταφερνει οτι επιθυμεις ν τ κατακτησεις...

Αναμενουμε για την συνεχεια τ το 2018!!!

Τίτλος: Απ: Part 8
Αποστολή από: STAL στις Ιανουαρίου 08, 2018, 04:51:33 πμ

Ηρεμία. Η απόλυτη σιωπή του σύμπαντος γαλήνευε την ψυχή του Μιχάλη. Φορώντας την διαστημική του στολή πλανιόταν ανάμεσα σε Γή και Σελήνη απαλλαγμένος από κάθε έννοια, όπως τότε που ήτανε παιδί. Το σώμα του, ελαφρωμένο και αυτό μαζί με την καρδία του, από την απουσία βαρύτητας, ηρεμούσε, καθώς το βλέμμα του αφηνόταν να μαγευτεί από την υπέροχη θέα τον ουράνιων σωμάτων. Ξάφνου! Συναγερμός! Μια μικρή σειρήνα ηχούσε σκορπώντας πανικό ενώ ένα κόκκινο φώς αναβόσβηνε! Το καντράν που φορούσε, αντί για ρολόι, στον αριστερό του καρπό έδειχνε απότομη πτώση του οξυγόνου. Αισθανόταν κιόλας την έλλειψη του. Ο λαιμός του πιεζόταν και πονούσε εντελώς αδύναμος να αναπνεύσει. Στο διαστημόπλοιο… Γρήγορα... Δεν θα προλάβω…. ΑΕΡΑ…..

Δυνατά γυναικεία γέλια τον επανέφεραν στην πραγματικότητα. Βρισκόταν στο σπίτι της Αλεξάνδρας. Είχε κοιμηθεί ολόγυμνος στο χαλάκι για πάνω από δέκα ώρες, εξαντλημένος καθώς ήταν από το χθεσινό μαρτύριο. Η Αφέντρα του είχε σηκωθεί πριν από αυτόν και τον πατούσε στο λαιμό με το αθλητικό παπούτσι της, για να ξυπνήσει. Δεύτερο μαρτύριο τον περίμενε μόλις καθάρισε η εικόνα του και  κοίταξε πιο πάνω από το μαύρο σπορτέξ. Η Αλεξάνδρα φορούσε ένα λευκό σορτσάκι, τόσο μικροσκοπικό, που εκείνο το μακό σορτσάκι που φορούσε την μέρα που τον υπέταξε για πρώτη φορά, στο γραφείο του, έμοιαζε μπροστά του βερμούδα! Με το ζόρι κάλυπτε τα δύο τρίτα των τέλεια σχηματισμένων γλουτών της, και σαν να μην έφτανε αυτό, από πάνω φορούσε ένα εξίσου αποκαλυπτικό τοπάκι, επίσης ολόλευκο. «Μανία που την έχει αυτή η γυναίκα, να τα πετάει όλα έξω!» Σκέφτηκε ο Μιχάλης ενώ παράλληλα βίωσε τις πρώτες αρνητικές συνέπειες της ζώνης αγνότητας. Το μόριο του ασυναίσθητα πήγε να ανταποκριθεί στο υπερθέαμα, που τόσο απλόχερα προσέφερε η πανέμορφη φοιτήτρια. Η μικρή πλαστική φυλακή όμως εμπόδισε τον Μιχάλη να ερεθιστεί βασανίζοντας τον.

-   Αφέντρα μου. Ψέλλισε χωρίς ακόμα να έχει συνέλθει εντελώς.
-   Σήκω πάνω ρε γελοίε! Είπε η Αλεξάνδρα ξεκαρδισμένη από τα γέλια.

Σηκώθηκε μέχρι να γόνατα, δεν τολμούσε παραπάνω. Συνειδητοποίησε ότι αυτή ήταν η πρώτη μέρα που ξυπνούσε κάτω από την ίδια στέγη με την Αφέντρα του. Αν και ολόκληρο το κορμί του πονούσε από τα χτεσινά βασανιστήρια, ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε σε αυτή τη σκέψη. Χωρίς να χάσει καιρό η Αλεξάνδρα άρχισε να μοιράζει διαταγές.

-   Φεύγω, πάω για τρέξιμο, αυτό το κορμί δεν διατηρείτε χωρίς γυμναστική! Μόλις φύγω θα εξαφανιστείς και εσύ, δουλειές μην κάνεις θα έρθει άλλος σκλάβος! Θα πάς στο σπίτι σου και θα τακτοποιήσεις κάθε εκκρεμότητα που πιθανώς έχεις, δουλειές, πανεπιστήμια, φίλους, γκόμενες, γκόμενους δεν ξέρω τι έχεις. Στις έντεκα ακριβώς θα είσαι πίσω. Θα έχεις μαζί σου μια μικρή βαλίτσα, ξέρεις χειραποσκευή, με τα απολύτως απαραίτητα. Από σήμερα μετακομίζεις εδώ. Και κλωτσώντας τον στο πλάι της λεκάνης. Από δω και πέρα αυτό το κωλαράκι μου ανήκει!
-   Μάλιστα Αφέντρα. Απάντησε ο Μιχάλης ενθουσιασμένος.
-   Και πού σαι; Όταν έρθεις θα φοράς μπλουζάκι, βερμούδα, παντόφλα, γυαλιά ηλίου.   
-   Μπορώ να ρωτήσω το γιατί Κυρία;
-   Είναι Σάββατο Βλάκα! Θα πάμε για μπάνιο!

Έβαλε τα ακουστικά της και έφυγε χωρίς να περιμένει άλλη κουβέντα. Στην πόρτα κοντοστάθηκε. Γύρισε προς τον Μιχάλη και ικανοποιημένη είδε ότι δεν είχε κάνει ακόμα κίνηση να σηκωθεί. Κατέβασε τα ακουστικά και σκύβοντας ελάχιστα του παρουσίασε την πίσω όψη της.

-   Δε μου λες; Φαραώ μαύρο στρίνγκ φαίνεται;   

Ο Μιχάλης ξεροκατάπιε πρώτου απαντήσει. Το κατάμαυρο δαντελωτό εσώρουχο διαγραφόταν πεντακάθαρα κάτω από το λεπτό λευκό ύφασμα. Άλλη μια φορά που το μεγάλο του μόριο ασφυκτιούσε μέσα στην συσκευή αγνότητας. Αποφάσισε να μην πει ψέματα στην αγαπημένη του, ελπίζοντας ότι δεν θα προσβληθεί.

-   Μάλιστα Αφέντρα.
-   Ωραία! Είπε και έφυγε χαμογελώντας!

Ο Μιχάλης χτύπησε δύο τρείς φορές, γονατιστός καθώς ήταν, το κεφάλι του στο πάτωμα για να συνέλθει. Σε λίγα μόλις λεπτά είχε δεχθεί τόσο έντονα ερωτικά ερεθίσματα που ακόμα και ένας εγκέφαλος δυνατός όσο ο δικός του έφτανε στα όρια της τρέλας. Επιπλέον αυτή η καταραμένη συσκευή εμπόδιζε την λίμπιντο του να εκδηλωθεί μετατρέποντας την κάθε του στιγμή, σε σωστό μαρτύριο. Όταν κατάφερε επιτέλους να σταθεί στα πόδια του φόρεσε τα ρούχα του και περπάτησε προς το αυτοκίνητο του. Άνοιξε το ντουλαπάκι και πήρε μηχανικά τα τσιγάρα του. Άναψε ένα και αμέσως το πέταξε. Η μυρωδιά του καπνού του φαινόταν τώρα τόσο σιχαμερή. Παράλληλα τόσες ώρες ατσιγαρίας δεν του είχαν δημιουργήσει την παραμικρή στέρηση. Όταν ο εγκέφαλος δέχεται τόσο πολλή ένταση δεν προλαβαίνει να εμφανίσει στερητικά συμπτώματα. Διέγνωσε στον εαυτό του. «Ευκαιρία να το κόψω» σκέφτηκε πετώντας το πακέτο από το παράθυρο. «Η Αφέντρα ωφελεί σοβαρά την υγεία» … Χαμογελούσε καθώς έβαζε μπρός την Μηχανή.   

Το τριάρι στου Παπάγου αποτελούσε, μαζί με τις ακριβές σπουδές του στο εξωτερικό, την μοναδική περιουσία που είχε πάρει από τους, εδώ και χρόνια συχωρεμένους, γονείς του. Τον περίμενε πάντα φιλόξενο και τακτοποιημένο. Μπαίνοντας μέσα κοντοστάθηκε και πήρε μια βαθιά ανάσα.  Δεν έλειπε πάνω από ένα εικοσιτετράωρο κι όμως ένιωσε λες και επέστρεφε από μακρινό ταξίδι.  Πήγε στο μπάνιο να κάνει ένα ντους, ντύθηκε ακριβώς όπως του είπε η Αφέντρα του και τακτοποίησε την βαλίτσα του. Έκατσε, με κάποια δυσκολία είναι η αλήθεια, στο γραφείο του και άνοιξε τα mail του στο Yahoo για να κλείσει και τις άλλες εκκρεμότητες του.

Εκτός από τα τυπικά mail, στη συντριπτική τους πλειοψηφία διαγράφτηκαν χωρίς να απαντηθούν. Δύο μόνο αποστολείς κέντρισαν το ενδιαφέρων του Μιχάλη. Η πρώτη ήταν η Κατερίνα. Η γοητευτική πενηντάρα πρόεδρος του τμήματος του στο Πανεπιστήμιο. Του ζητούσε να βρεθούν την Δευτέρα στο Γραφείο της για ένα θέμα που χαρακτήριζε ¨Άκρως Κατεπείγον.¨ Ο Μιχάλης κατάλαβε ότι είχε να κάνει με την λίστα των εξετάσεων που με εντολή της Αλεξάνδρας είχε πειράξει. Προσπάθησε να ηρεμήσει και να δει με ψυχραιμία τα δεδομένα. Παραδόξως τα κατάφερε πολύ εύκολα! Μάλλον επειδή η εποχή που έσκαγε για οτιδήποτε άλλο εκτός από την Αφέντρα του άνηκε οριστικά στο παρελθόν. Η Κατερίνα αν και από εικοσαετίας παντρεμένη ήταν τσιμπημένη μαζί του, χωρίς να κάνει και ιδιαίτερη προσπάθεια να το κρύψει. Σκέφτηκε πως εύκολα θα την τουμπάρει, αλώστε παρά τον τυπικό τόνο του μηνύματος, δεν είχε πάψει να του μιλά στον ενικό και να τον προσφωνεί με το μικρό του όνομα.

Η δεύτερη αποστολέας ήταν η Ανθή, ο δεσμός του. Όμορφη γυναίκα αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να ανταγωνιστή την καλλονή Αφέντρα του! Επιπλέων ο χαρακτήρας τους δεν είχε καμία σχέση. Η Αλεξάνδρα δεν θα του έστελνε ποτέ δέκα μηνύματα ανησυχώντας για αυτόν, αν δεν έδινε για μια μέρα σημεία ζωής, όπως είχε κάνει η Ανθή. Απλώς θα προσπερνούσε και θα έβρισκε άλλο σκλάβο. Συνειδητοποίησε ότι, την προηγούμενη μέρα, είχε βάλει το κινητό στο αθόρυβο. Το κοίταξε και βρήκε άλλες είκοσι αναπάντητες κλήσεις από την ανήσυχη ερωμένη του. Σε όλα αυτά απάντησε με ένα sms. ¨Υπάρχει άλλη. Είναι πολύ καλύτερη από σένα. Μην με ξαναενοχλήσεις¨.

Δέκα λέξεις. Τόσο άξιζε, μετά από όσα είχε ζήσει στα νύχια της Αλεξάνδρας, για τον Μιχάλη η κοπέλα του. Στην ζυγαριά του μυαλού του  τα δύο χρόνια δεσμού, η αγάπη της και το ενδιαφέρων της δεν βάραιναν ούτε δράμι μπροστά στο πάθος του για την Αφέντρα του. Έκπληκτος και ο ίδιος με το πόσο άκαρδα την έβγαζε από την ζωή του. Έκλεισε το κινητό και την μπλόκαρε από το mail του. Έκλεισε τον Υπολογιστή και έφυγε βιαστικός προς το σπίτι της Αλεξάνδρας.  Είχε ακόμα χρόνο αλλά σκόπευε να κάνει μια στάση.

Στο δρόμο για το σπίτι της Αφέντρας του. Έκανε στάση σε ένα ακριβό κοσμηματοπωλείο. Το δύσπιστο βλέμμα της ζουμερής πωλήτριας, που παραξενεμένη έβλεπε ένα τύπο ντυμένο με ρούχα παραλίας να γυρεύει να αγοράσει κοσμήματα, τον έκανε να χαϊδέψει ασυναίσθητα το πορτοφόλι του.

-   Τι θα ήθελε ο Κύριος; Είπε ψυχρά.
-   Έχετε toe ring; Ρώτησε παραξενεμένος που του μιλούσαν στον πληθυντικό.   

Η όμορφη πωλήτρια έβγαλε ένα βελούδινο κουτί με μικρά δαχτυλιδάκια ποδιών, και το ακούμπησε στην γυάλινη προθήκη ακριβώς μπροστά της. Χαμηλώνοντας το βλέμμα ο Μιχάλης δεν μπόρεσε να μην προσέξει το ελκυστικό της μπούστο.  Την ζεστή εκείνη μέρα η κοπέλα είχε φορέσει ένα ανοιχτώ μπλουζάκι με βαθύ ντεκολτέ που έκανε τα μεγάλα της στήθια να ξεχειλίζουν λαχταριστά. «Και εδώ μέσα να μου κάτσει δεν μπορώ να την πηδήξω!» Συλλογίστηκε ο Μιχάλης και έστρεψε την προσοχή του στα δαχτυλίδια. Διάλεξε εύκολα ένα toe ring από λευκόχρυσο, διακοσμημένο με τρία όχι και τόσο μικρά, διαμαντάκια, αναμφίβολα το ομορφότερο και πιο ακριβό. Πλήρωσε χωρίς αντίρρηση τα χίλια ευρώ που κόστιζε και το έβαλε στην τσέπη του.

-   Θα πρέπει να πρόκειται για πολύ ιδιαίτερο πρόσωπο. Παρατήρησε η πωλήτρια, που μόλις κατάλαβε ότι έχει να κάνει με γενναιόδωρο πελάτη, γλύκανε απότομα.
-   Δεν φαντάζεστε πόσο.

Στάθηκε στην είσοδο της πολυκατοικίας της έχοντας την εντύπωση ότι κάποιος τον παρακολουθεί. «Μην τρελαίνεσαι Μιχαλάκη» Είπε στον εαυτό του. «Εσύ μπορεί να ξέρεις ότι είσαι το σκυλάκι της φοιτήτριας σου, αλλά όλοι οι άλλοι το αγνοούν. Δεν είδες η κοπέλα στο μαγαζί  που σου μιλούσε; ». Έφερε για λίγο στο νου του τι είχε τραβήξει για την αγαπημένη του.  Αυτή η κοπέλα τον εκβίασε, τον ταπείνωσε μπροστά στους φοιτητές του, τον τσάκισε στο ξύλο και τον βίασε κυριολεκτικά ενώ δεν χάνει ευκαιρία να τον μειώνει και να τον βρίζει. Και όμως να! Βρίσκετε στην πόρτα της έχοντας διαγράψει την παλιά ζωή του κι έχοντας ξοδέψει μια μικρή περιουσία μόνο και μόνο για να στολίσει την πατούσα του ποδιού της.

-   Αξίζει! Ψιθύρισε χτυπώντας το κουδούνι.


 

To be continued …

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: STAL στις Ιανουαρίου 15, 2018, 06:14:42 μμ

Part 9

Χτύπησε το κουδούνι της επάνω πόρτας και ετοιμάστηκε να γονατίσει με το άνοιγμα της. Ωστόσο μια έκπληξη τον περίμενε.  Αντί για την Αλεξάνδρα, την πόρτα άνοιξε ο κοντόχοντρος μεσήλικας, που της είχε προσφέρει χρήματα την προηγούμενη μέρα. Ήταν ντυμένος με μια γελοία πόδια και φορούσε φακιόλι στο κεφάλι και γάντια καθαρίστριας . Ασυναίσθητα, ο Μιχάλης, γέλασε ελαφρά, προκαλώντας το οργισμένο βλέμμα του αμίλητου άγνωστου.   

-   Ότι κοροϊδεύεις στη ζωή το λούζεσαι Μιχαλάκη! Πρόσεχε γιατί πολύ εύκολα μπορείς να βρεθείς στη θέση του!

Ακούστηκε η αυστηρή φωνή της Αλεξάνδρας, που φορώντας ένα λευκό μίνι φορεματάκι παραλίας καθόταν σταυροπόδι στον καναπέ της. Στο άκουσμα της Αφέντρας, αυτόματα, και οι δύο γονάτισαν και κόλλησαν τα μέτωπά τους στο πάτωμα. Η Αλεξάνδρα χαμογέλασε, ικανοποιημένη από την συμπεριφορά των σκλάβων της.

-   Για ελάτε εδώ πουλάκια μου! Είπε με γλυκιά φωνή. Για πλησιάστε!

Μπουσουλώντας, οι δύο άντρες πλησίασαν, δειλά, στα πέλματα της πανέμορφης φοιτήτριας. Στάθηκαν μπροστά της, πάντα γονατιστοί.

-   Δεν σας έχω συστήσει. Ο Πέτρος, οικιακός μου σκλάβος και χορηγός μου και ο Μιχάλης, ασκούμενος δούλος μου. Τρίψτε τώρα της μυτούλες σας σαν καλά κουταβάκια.

Η γλυκιά, σαν μέλι, φωνή της Αλεξάνδρας έλεγε λόγια που έσταζαν φαρμάκι! Οι δύο υποτακτικοί της, ούτε που σκέφτηκαν να μην την υπακούσουν. Το νεανικό γέλιο της αντήχησε στο σαλόνι, καθώς έβλεπε ανθρώπους, που η ηλικία τους θα επέβαλε κανονικά να τους μιλά στον πληθυντικό, να ξεφτιλίζονται μπροστά της απλώς και μόνο για να ικανοποιήσουν ένα της καπρίτσιο!

-   Πέτρο θα πάμε με τον Μιχάλη παραλία. Εσύ θα μείνεις εδώ και θα τελειώσεις το καθάρισμα. Χθες λούφαρες οπότε θα κάνεις γενική σήμερα. Θέλω να αστράφτουν όλα όταν επιστρέψω, αλλιώς αλλοίμονο σου! Τα λεφτά θα μου τα αφήσεις στο γνωστό σημείο δεν θέλω τώρα, πληρώνει ο μαλάκας. Στράφηκε προς τον Μιχάλη.  Πάμε;
-   Αφέντρα, αγόρασα ένα δώρο για σας, ως ελάχιστο δείγμα υποταγής, αν δεν έχετε αντίρρηση θα ήθελα να σας το προσφέρω.

Ο Μιχάλης, από ζήλεια προς τον Πέτρο, αποφάσισε να παίξει το χαρτί του δώρου μπροστά του. Ακόμα και τώρα, εντελώς υποταγμένος,  δεν έπαυε να είναι ένα αρσενικό που διεκδικεί την πρώτη θέση στην καρδιά της αγαπημένης του. Είδε ότι η Αφέντρα του δεν έφερε αντίρρηση, περίεργη καθώς ήταν να δει το νέο της δώρο, και έβγαλε από την τσέπη του το βελούδινο κουτάκι του κοσμηματοπωλείου. Αφαίρεσε δειλά την παντοφλίτσα από το δεξί της πέλμα και προσεκτικά πέρασε στο υπέροχο μεσαίο δαχτυλάκι της, το πανάκριβο toe ring. H υπέροχη μυρωδιά, δέρμα ποδιών και ενυδατική κρέμα φράουλα, τον συνεπήρε και τον τυράννησε ξανά, κλεισμένος καθώς ήτανε στην chastity device. Χαλάλι! Η λατρεμένη του Αφέντρα χαμογελούσε ενθουσιασμένη κοιτώντας τα διαμάντια. 

-   Βλέπεις τώρα γιατί, μετά από τόσο καιρό κοντά μου ακόμα να ξεκολλήσεις από την θέση της υπηρέτριας. Κατσάδιασε τον Πέτρο.
-   Μάλιστα Αφέντρα Αλεξάνδρα! Από δω και στο έξις θα δουλεύω πιο σκληρά για να σας προσφέρω όσα σας αξίζουν!
-   Μπα μην σκας. Απάντησε χαιρέκακα. Ο πραγματικός λόγος που δεν θα ανέβεις ποτέ στο κρεβάτι μου είναι ότι είσαι κακάσχημος!

Χαστούκισε και έφτυσε κατάμουτρα τον σαστισμένο Πέτρο. Σηκώθηκε και περπάτησε προς την εξώπορτα με το Μιχάλη να την ακολουθεί σαν σκυλάκι.

Στο αυτοκίνητο του Μιχάλη, καθ οδών προς την θάλασσα, η Αλεξάνδρα δοκίμαζε τις οδηγικές ικανότητες του καινούργιου της υποτακτικού.  Έκανε πίσω το κάθισμα του συνοδηγού, όπου καθότανε, και έβαλε τις ολόγυμνες πατουσίτσες της να αναπαυθούν επάνω στο ταμπλό. Καμωνόταν ότι χάζευε το καινούργιο της δωράκι, ενώ στην πραγματικότητα διασκέδαζε παρατηρώντας τον Μιχάλη να κοιτά τα ποδαράκια της λιγωμένος. Το air condition του Audi λειτουργούσε κανονικά, ωστόσο ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι στους κροτάφους του. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Εκτός από το  toe ring τα λαχταριστά ποδαράκια της Αλεξάνδρας, που είχαν νύχια βαμμένα ροζ εκείνη την μέρα, είχαν για στολίδι τους και την μικρή αλυσιδίτσα με αυτό που στα μάτια του φάνταζε σαν το κλειδί του παραδείσου!  Το μικρό κλειδάκι από το λουκέτο της συσκευής αγνότητας που εδώ και λίγες ώρες φορούσε και είδη είχε αρχίσει να επιδρά στην ψυχοσύνθεση του! Κάθε του σεξουαλική σκέψη, κάθε διέγερση της λίμπιντο του, έφερνε ασυνείδητα στο μυαλό του την εικόνα των πελμάτων της, κάνοντας τον να τα λατρεύει ακόμη πιο πολύ. ¨Είχε δίκιο¨ σκέφτηκε ¨Με κρατάει αιχμάλωτο τώρα, στα πόδια της¨!

-   Θα πάμε στο καλαμάκι. Είπε κοφτά. Με περιμένουν οι φίλες μου από την σχολή; Ξέρεις η Ματίνα και η Ελένη. Κανόνισε να με κάνεις ρεζίλι!
-   Μπορώ να ρωτήσω ως τι θα συστηθώ Αφέντρα; 
-   Αγάπη μου.
-   Ορίστε; Ρώτησε αποσβολωμένος.
-   Λέω αγάπη μου! Για σήμερα το απόγευμα, θα με προσφωνείς ¨ Αγάπη μου¨. Δεν νομίζω να σε χαλάει. Οι φίλες μου δεν ξέρουν ότι είμαι Dominatrix οπότε θα παριστάνουμε το ζευγάρι.
-   Μάλιστα Αφέ…. Ήθελα να πω Αγάπη μου. Απάντησε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.
-   Μη παίρνεις θάρρος! Είπε αυστηρά. Δεν θα κρύψουμε την αλήθεια. Ότι σε έχω δηλαδή του χεριού μου. Απλώς θα μιλάς και θα φέρεσαι όπως ένας ερωτευμένος, κανονικός άντρας που τον έχει η κοπέλα του σήκω σήκω κάτσε κάτσε. Κατανοητών; 
-   Μάλιστα Αφέντρα.
-   Και μην διανοηθείς να με φιλήσεις!
-   Μάλιστα Αφέντρα. Επανέλαβε.

                                                                                     

To be continued …

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: pavlos στις Ιανουαρίου 15, 2018, 06:32:25 μμ

εξαιρετικη ιστορια,καθε φορα περιμενουμε με λαχταρα τη συνεχεια

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: dimjohn στις Ιανουαρίου 15, 2018, 08:17:39 μμ

εξαιρετική !

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: STAL στις Φεβρουαρίου 04, 2018, 05:57:25 μμ

Part 10


Στην παραλία οι δύο φίλες της Αλεξάνδρας είχαν από ώρα φτάσει. Συνηθισμένες, καθώς ήταν, στις καθυστερημένες αφίξεις της πανέμορφης ντίβας, φρόντισαν να κρατήσουν και τις διπλανές ξαπλώστρες και ξάπλωσαν για να χαρούν τον ήλιο του Ιούνη. Η Ματίνα, κοντούλα, μελαχρινή και τσαχπίνα όπως ήταν, είχε φορέσει ένα λευκό μπραζίλ που τόνιζε το πολύ αδύνατο της σώμα και το πεταχτό της κωλαράκι.  Η Ελένη, που ήθελε να αποφύγει τον εξευτελισμό, διάλεξε ένα ολόσωμο μπλε μαγιό στην μάταιη προσπάθεια της να καλύψει την κυτταρίτιδα.   Οι δύο κοπέλες, έμειναν με το στόμα ανοιχτό, όταν είδαν την Αλεξάνδρα να τις πλησιάζει, με σίγουρο βήμα, κρατώντας από το χέρι τον γοητευτικό καθηγητή τους.

-   Δεν το πιστεύω! Είπε χαμηλόφωνα η Ελένη.
-   Μωρή με τον κούκλο; Ρώτησε η Ματίνα αντί να χαιρετήσει.
-   Αφού το ξέρεται ότι όποιον στόχο βάλω, τον κατακτώ. Απάντησε ψωνισμένα η Αλεξάνδρα ενώ έδειχνε, κλείνοντας πονηρά το μάτι, τον όμορφο συνοδό της.
-   Καλησπέρα σας κύριε Κωνσταντίνου. Είπε η Ελένη δίνοντας το χέρι της στον Μιχάλη, με την απογοήτευση, ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της.
-   Φώναζε τον Μιχάλη. Την διέκοψε η Αλεξάνδρα. Δεν είμαστε στο Πανεπιστήμιο. Έτσι δεν είναι Μιχαλάκη;
-   Φυσικά Αγάπη μου. Απάντησε ο Μιχάλης σφίγγοντας αδιάφορα το χέρι της.

Πριν προλάβει να σφίξει το χέρι και της Ματίνας το θέαμα που αντίκρισε τον έκανε να παγώσει! Η Αφέντρα του, με αργές κινήσεις, έβγαλε το φουστάνι της παρουσιάζοντας ένα θέαμα που έκανε ολόκληρη την, γεμάτη όμορφα νεανικά κορμιά, παραλία να στραφεί προς το μέρος της. Το σώμα της ήταν πραγματικά αψεγάδιαστο, με μακριά πόδια και τέλειες αναλογίες. Φορούσε ένα μικροσκοπικό τριγωνικό μαγιό, ασορτί με τα ροζ νυχάκια της, κάτι ανάμεσα σε τάγκα και μπραζίλ, που έκανε την πίσω όψη της ακαταμάχητη. Ο Μιχάλης έμεινε, με το στόμα ανοιχτό, βλέποντας, για πρώτη του φορά, με μαγιό, την γυναίκα που τον είχε τόσο βασανίσει. Η συσκευή αγνότητας τον εμπόδισε ξανά να ερεθιστεί και τον έκανε ασυνείδητα να κοιτάξει στον αστράγαλο της Αλεξάνδρας. Το κλειδί της φυλακής του ήταν στην θέση του.

-   Ρ’ εσύ έλεος, τι μαγιό είναι αυτό; Είπε μέσα απ’ τα δόντια η Ματίνα.
-   Αφού το ξέρεις ρε φιλενάδα. Είπε ναζιάρικα η Αλεξάνδρα καθώς διόρθωνε τον φιόγκο από το κορδόνι, στο κάτω μέρος του μικρού της μπικίνι . Όσο πιο μικρό είναι το βρακί, τόσο περισσότεροι χωράνε μέσα.
-   Εσύ δεν θα κάνεις μπάνιο; Ρώτησε τον Μιχάλη η Ελένη, προσπαθώντας να αλλάξει θέμα.

Ο Μιχάλης Κοκκίνισε ακόμα περισσότερο. Ήταν που ήταν κόκκινος σαν παντζάρι από όσα έλεγε η Αφέντρα του τώρα έπρεπε να βρει και μια δικαιολογία για να μην γδυθεί. Τι να της έλεγε; Ότι η φιλενάδα της και φοιτήτρια του, του είχε οργώσει με το μαστίγιο την πλάτη;     

-   Έεεε ξέρεις έχω ένα μικρό δερματικό πρόβλημα. Η πλάτη μου δεν κάνει να εκτεθεί στον ήλιο.
-   Φροντίζω εγώ για τα προβλήματα της πλάτης του, Καθώς και όλου του κορμιού του. Είπε χαιρέκακα η Αφέντρα. Έπειτα στράφηκε στον σκλάβο της. Τον καφέ μου! Διέταξε κοφτά και έφυγε προς τη θάλασσα. 

Ο Μιχάλης, χωρίς να περιμένει να του το πει για δεύτερη φορά, πήγε πετώντας προς το μπαρ για να αγοράσει τον Freddo espresso της Αφέντρας του. Επέστρεψε, ύστερα από λίγο, με τον καφέ της και μια τσάντα, γεμάτη με παγωμένα νερά και χυμούς, για τον εαυτό του και για τις κοπέλες, ασυνείδητα, δεν είχε πάρει τίποτα. Η αφέντρα του δεν είχε δώσει τέτοια διαταγή! Άφησε την πραμάτεια του στο τραπεζάκι και κάθισε σε μία ξαπλώστρα. Χάζευε την υπέροχη, όσο και βασανιστική θέα. Η Αλεξάνδρα, μετά από ένα σύντομο μακροβούτι, βγήκε στην όχθη πλατσουρίζοντας και προκαλώντας, με το τοσοδούλικο μπικίνι της, εγκεφαλικά στους άντρες και κρίσεις ζήλειας στις γυναίκες της παραλίας. Απολάμβανε τον ήλιο και  την θάλασσα, καθώς και τον πανικό που είχε προκαλέσει, και πόζαρε στο κινητό της Ματίνας που την τραβούσε διάφορες φωτογραφίες. Δίπλα του είχε μείνει η Ελένη. Ούτε που την είχε προσέξει, απορροφημένος καθώς ήταν, από την Αφέντρα του.         

-   Είστε καιρό μαζί. Ρώτησε προσπαθώντας να του πιάσει την κουβέντα.
-   Πολύ λίγο. Απάντησε μετά από μερικά δευτερόλεπτα σκέψης.
-   Και πώς προέκυψε;
-   Ας πούμε….  πως δεν μπόρεσα να της αντισταθώ. Απάντησε ο Μιχάλης, λέγοντας, διπλωματικά, μισή αλήθεια.  Έδειξε, με το βλέμμα, την Αλεξάνδρα που με σίγουρο βήμα ερχόταν προς τις ξαπλώστρες. Το βρεγμένο της κορμί έδειχνε ακόμα πιο όμορφο. Δεν είναι υπέροχη;
-   Ε ναι πώς. Απάντησε μαγκωμένη η Ελένη. 

Λες και το ήξερε, και ήθελε να βγάλει την συμφοιτήτρια της από την δύσκολη θέση, η Αλεξάνδρα έβαλε άθελα της τέλος στην συζήτηση. Έστυψε σκύβοντας ελαφρά προς το πλάι την, βρεγμένη από την θάλασσα, κοτσίδα της.  Πήρε το καφέ της, και δοκίμασε λίγο από αυτόν, όρθια καθώς ήταν. Παράλληλα κάρφωσε, ξεδιάντροπα το έντονο βλέμμα της σε έναν νεαρό που βρίσκονταν απέναντί της, αδιαφορώντας και για τον Μιχάλη αλλά και για την μικροκαμωμένη κοπελίτσα που συνόδευε και είχε γίνει πράσινη από την ζήλεια της  Την ίδια στιγμή, με ένα ελαφρύ twerking, στο ρυθμό της μουσικής του μπιτσόμπαρου   βασάνιζε και μια παρέα νεαρών αντρών που βρίσκονταν ακριβός δυο ξαπλώστρες πίσω της. Στράφηκε στον Μιχάλη προτού αυτός συνέλθει από τα ερωτικά χτυπήματα που δεχόταν το ένα μετά το άλλο και του έδωσε το πλαστικό ποτήρι.

-   Ζεστάθηκε. Φέρε μου άλλο.

Ο Μιχάλης αμίλητος έφυγε για να φέρει καινούργιο καφέ στην σαδίστρια μπάρμπι, που είχε την τιμή να υπηρετεί. Η Αλεξάνδρα ξάπλωσε μπρούμυτα στην σεζλόνγκ,  σηκώνοντας ελαφρά τους γλουτούς της, και έλυσε το πάνω μέρος του μαγιό της. Τα μάτια των αγοριών της παραδίπλα παρέας είχαν πεταχτεί έξω! Με την απουσία του Καθηγητή τους η συζήτηση συνεχίστηκε .   

-   Βλέπω σούζα τον έχεις φιλενάδα τον Καθηγητή. Είπε ενθουσιασμένη η Ματίνα. 
-   Αυτό έλειπε! Απάντησε η Αλεξάνδρα κοιτώντας την αυστηρά.
-   Βρε συ πώς του φέρεσαι έτσι; Παρατήρησε αγανακτισμένη η Ελένη. Στο κάτω κάτω άντρας είναι.
-   Ακριβώς φιλενάδα. Άντρας είναι! Και όσο πιο άσχημα τους φέρεσαι τόσο πιο πολύ σε υπολογίζουν. Αν είχες τις δικές μου εμπειρίες θα το ήξερες. Προσέθεσε κάπως μελαγχολικά.
-   Αλεξάνδρα. Απάντησε θυμωμένα η Ελένη που νόμισε ότι η πανέμορφη φίλη της ήθελε να τις χτυπήσει ότι όλοι οι άντρες προτιμούσαν, ερωτικά, την ίδια από την παρέα τους. Μπορεί να μην έχουμε πάρει όλες τα φύλλα και τα δέντρα, όπως εσύ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να τους φερόμαστε σαν σκουπίδια. Εντάξει … είσαι το μοντέλο της σχολής! Δεν χρειάζεται μας το υπενθυμίζεις κάθε τόσο!
-   Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Απάντησε ήρεμα η Αλεξάνδρα με μάτια που γυάλιζαν από θυμό. Το θέμα σου είναι ότι φέρεσαι σαν να σου κάνει χάρη όποιος άντρας ασχοληθεί λιγάκι μαζί σου. Και εδώ που τα λέμε δεν έχεις και άδικο.

Ο Μιχάλης, που ήρθε πριν περάσουν δύο λεπτά, ήταν μοιραίο να γίνει ο δεύτερος άνθρωπος που, χωρίς να το θέλει, θα έβγαζε την Ελένη από μια άβολη συζήτηση εκείνη την μέρα.  Όμως η Αλεξάνδρα, που δεν συνήθιζε να αφήνει ατιμώρητους όσους σηκώνουν μπαϊράκι, δεν είχε σκοπό να την αφήσει σε ησυχία!

-   Βαλε μου λάδι! Διέταξε τον υποτακτικό της απότομα.

Τα χέρια του Μιχάλη έτρεμαν, καθώς ετοιμαζόταν να αγγίξει για πρώτη του φορά το θεσπέσιο κορμί. Άπλωσε το λάδι στις παλάμες του και μαλακά το άπλωσε πάνω στο μεταξένιο της δέρμα. Η πλαστική του φυλακή τον έκανε να υποφέρει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ξεκίνησε κάνοντας ελαφρύ μασάζ στο στις λαχταριστές τις πλάτες και χαμήλωσε σιγά σιγά προς την σφιχτή σάρκα. Στάθηκε αρκετή ώρα σε αυτό το σημείο, μαλάζοντας απαλά με τους αντίχειρες τα υπέροχα λακκάκια της Αφροδίτης, που στόλιζαν την μέση της.  Δεν τολμούσε να κατέβει χαμηλότερα, μέχρι που η Αφέντρα του τον διέταξε, καμουφλάροντας την εντολή στην, μελωμένη από ικανοποίηση,  φωνή της . Οι γλουτοί της τον ταξίδεψαν στη χώρα του καφέ και του ποδοσφαίρου, και σχεδόν τον έκαναν να σπάσει την συσκευή αγνότητας! Προχώρησε, υποφέροντας πάντα, στους γυμνασμένους της μηρούς και κατέληξε μετά από αρκετή ώρα στις μοναδικές της γάμπες.

-   Θέλουν και τα πατουσακια μου μασααααζ. Είπε με ναζιάρικη φωνή καθώς λύγιζε τα γόνατα της.   

Ο Μιχάλης, ανήμπορος εδώ και μέρες για ανυπακοή. Τίναξε προσεκτικά την άμμο από τις υπέροχες πατούσες, που ήταν η πηγή όλων του των δεινών, και ξεκίνησε να τρίβει υπνωτισμένος τα πέλματα των ονείρων του. Τα δάχτυλά του χάιδευαν απαλά το πανάκριβό toe ring, που στόλιζε τα δικά της μαζί με την αλυσιδίτσα που βρισκόταν κρεμασμένο το κλειδί του.   Όλη αυτή την ώρα η Αφέντρα του αμίλητη κοιτούσε την Ελένη με ένα χαιρέκακο βλέμμα γεμάτο ικανοποίηση. Σαν να της έλεγε ¨Κοίτα πόσο μέσα στο βρακί μου τον έχω¨ . Ήξερε ότι η φίλη της είναι, μήνες τώρα, τσιμπημένη με τον Μιχάλη και απολάμβανε τον θρίαμβο της.  Στράφηκε προς την Ματίνα, ελπίζοντας να βρει, έστω ένα βλέμμα, κατανόησης. Όμως η μικροκαμωμένη μελαχρινή παρακολουθούσε ενθουσιασμένη το θέαμα.

-   Εδώ σου ξέφυγε λίγο. Είπε.

Βουτώντας το μπουκάλι με το λάδι, βάλθηκε να κάνει μασάζ στα υπέροχα οπίσθια της Αλεξάνδρας. Η Ελένη δεν πίστευε στα μάτια της! Τώρα πλέων τέσσερα χέρια είχαν αφοσιωθεί στο να περιποιούνται το κορμί αυτής της σκύλας! Το υποτιμητικό της βλέμμα συνέχισε να την καρφώνει ανυπόφορα ενώ το πρόσωπο της στολίστηκε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο.  Σηκώθηκε τσαντισμένη και πήγε προς την θάλασσα.

Επιστρέφοντας βρήκε την Ματίνα ξαπλωμένη και την Αλεξάνδρα να έχει γυρίσει ανάσκελα και να χαζεύει τον ορίζοντα πίσω από τα μαύρα της γυαλιά. Ο Μιχάλης, όπως πάντα, στεκόταν όρθιος από πίσω της σαν καλός υπηρέτης. Ξάπλωσε και αυτή ελπίζοντας να μη δοθεί συνέχεια στο προηγούμενο τους επεισόδιο. Στην όχθη ένα ζευγάρι έπαιζε ρακέτες. Ήταν ο νεαρός που πριν λίγη ώρα η Αλεξάνδρα είχε αναστατώσει με ένα της βλέμμα και η μικροκαμωμένη κοπέλα του.  Κάποια στιγμή, (κατά λάθος άραγε;) Ο τύπος πέταξε το μπαλάκι προς την παρέα τους. Αυτό κύλισε για λίγο και σταμάτησε δίπλα στα πόδια της Αλεξάνδρας. Εκείνος έκανε κίνηση να πάει να το φέρει αλλά η κοπέλα θυμωμένη τον σταμάτησε και πήγε αυτή στη θέση του. Η Αλεξάνδρα,  αδιάφορη τάχα, κούνησε για λίγο το πόδι της και το πάτησε στην άμμο, στρέφοντας το κεφάλι της αλλού. 

-   Με συγχωρείς, το μπαλάκι μου. Είπε η κοπέλα ψυχρά.
-   Ε πάρτο. Απάντησε η Αλεξάνδρα αδιάφορα.

Προσπαθώντας να μην τσακωθεί, η άγνωστη κοπελίτσα έσκυψε και προσπάθησε να πάρει το μπαλάκι από τα πόδια της. Η πανέμορφη όμως φοιτήτρια φαίνετε πως είχε βρει καινούργιο παιχνιδάκι.  Πάτησε το μπαλάκι με το πέλμα της βυθίζοντας το εντελώς στην άμμο. Η άλλη κοπέλα άρχισε θυμωμένη να βυθίζει το χέρι της στην άμμο προσπαθώντας να το πιάσει από κάτω, ώσπου η Αλεξάνδρα το πάτησε και αυτό. «Δεν χορταίνει να ταπεινώνει κόσμο!» σκέφτηκε ο Μιχάλης καθώς έβλεπε την δύσμοιρη κοπελίτσα, γονατισμένη μπροστά στο ανώτερο αυτό θηλυκό, να υποφέρει κάτω από την πατούσα της. Κάποια στιγμή, η κοπέλα, έβαλε όλη της την δύναμη για να απελευθερωθεί. Η Αλεξάνδρα το κατάλαβε και σήκωσε το πόδι της, κάνοντας την να πέσει προς τα πίσω. Η πανέμορφη σαδίστρια ξέσπασε σε γέλια καθώς η άγνωστη νεαρή έφευγε γελοιοποιημένη και θυμωμένη αλλά αμίλητη.

                                                                                      To be continued …

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: knight69 στις Φεβρουαρίου 05, 2018, 02:16:39 πμ

Γράφεις πολύ καλά, μπράβο!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: STAL στις Φεβρουαρίου 06, 2018, 04:41:35 πμ

 Part 11


   Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν η Αλεξάνδρα ζήτησε να φύγουν. Κανείς δεν διαφώνησε με την επιθυμία της. Προπάντων η Ελένη που είχε αγανακτήσει να βλέπει την ντίβα φίλη της να μονοπωλεί την προσοχή της παρέας. Μπήκαν και οι τέσσερις στο αυτοκίνητο του Μιχάλη. Σε όλη την διαδρομή η Αλεξάνδρα χάζευε, κάπως μελαγχολικά το ηλιοβασίλεμα. Δεν είχε άλλη διάθεση, να παίξει με τα αισθήματα των συνεπιβατών της και αφού κανείς από αυτούς δεν τολμούσε να πάρει πρωτοβουλία για συζήτηση, μόνο το ραδιόφωνο ήταν αυτό που ακουγόταν. Είχε σχεδόν βραδιάσει όταν έφτασαν στο σπίτι της Αλεξάνδρας. Βγήκε από το Audi κάνοντας νόημα στην Ματίνα να την ακολουθήσει.   

-   Μισέλ εμείς εδώ κατεβαίνουμε. Εσύ θα πάς την Ελένη στο σπίτι της, δεν είναι μακριά μέχρι το Ίλιον. Προσέθεσε ειρωνικά.  Ματίνα
        θα ανέβεις πάνω ε; 
-   Φυσικά αγάπη μου. Απάντησε λιγάκι μαγκωμένος.

Οι κοπέλες αλληλοχαιρετήθηκαν και το αυτοκίνητο  ξεκίνησε. Είχαν μείνει πλέον μόνοι. Ο Μιχάλης οδηγούσε σιωπηλός. Βιάζονταν να αφήσει την Ελένη σπίτι της και να επιστρέψει στην Αφέντρα του. Δεν μπορούσε ούτε στιγμή μακριά της. Κάθε λεπτό που περνούσαν χώρια του φαινόταν χαμένος χρόνος. Η Ελένη αποφάσισε να σπάσει την σιωπή.

-   Σε ταλαιπωρώ ε;
-   Όχι βρε Ελένη μου σιγά το πράγμα. Παρά τις προσπάθειές του, ο Μιχάλης δεν κατάφερε να γίνει πιστευτός.   

Η Ελένη δεν βρήκε τίποτα καινούργιο για να συνεχίσει την κουβέντα. Τα δύο θύματα της άκαρδης καλλονής, συνέχισαν το δρομολόγιο τους, στην σκοτεινιασμένη, καλοκαιρινή πρωτεύουσα, σιωπηλοί, βασανισμένος ο καθένας του από τις δικές του σκέψεις. Η Ελένη έψαχνε να βρει κάτι για να σπάσει τον πάγο. Ο Μιχάλης, έχοντας καταλάβει το δειλό της φλερτ, έψαχνε τρόπο να το αποφύγει, όσο πιο διακριτικά μπορούσε. Ξαφνικά ένας τρόμος τον κυρίευσε. Μήπως όλη αυτό η διαδρομή ήταν ένα τεστ; Μήπως η Αφέντρα του τον έβαλε επίτηδες να πάει την φίλη της στο σπίτι του με σκοπό να μείνουν μόνοι, για να τον δοκιμάσει; Προσπάθησε να ηρεμίσει και αποφάσισε. Στη πρώτη κίνηση, που τυχόν θα έκανε η Ελένη, θα της έκοβε την φόρα μία και καλή! Έφθασαν έξω από το σπίτι της.

-   Ευχαριστώ πολύ για όλα Μιχάλη μου.
-   Σιγά το πράγμα βρε Ελένη μου. Επανέλαβε την προηγούμενη του φράση αγχωμένος. 
-   Ε όχι μόνο για την βόλτα. Είναι και το μάθημα. Συνέχισε η Ελένη χαμογελώντας πονηρά.
-   Την Αλεξάνδρα θα πρέπει να ευχαριστήσεις για αυτό. Απάντησε σοβαρά
-   Δεν της χαλάς ποτέ χατίρι έ; Απάντησε η Ελένη νευριασμένα.
-   Δεν της αξίζει;
-   Αυτό που σου αξίζει εσένα ξέρεις τι είναι; Απάντησε κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα μάτια . Μια γυναίκα που σε σέβεται και δεν σε ξεφτιλίζει με τα καμώματα της. Μία γυναίκα που νοιάζεται για σένα και δεν σε εκμεταλλεύεται. Σαν πολύ ψηλά την έχεις την φιλενάδα μου και φοβάμαι ότι θα προσγειωθείς απότομα. Και χαϊδεύοντας του το μάγουλο συνέχισε. Αν σε είχα εγώ δεν θα σου φερόμουν σαν σκουπίδι.
-   Αυτό που μου αξίζει είναι κάτι παραπάνω από μία άσχημη στην όψη και στην ψυχή γυναικούλα, που κοιτάζει πώς να φάει τον άντρα της φίλης της. Απάντησε οργισμένος κατεβάζοντας της το χέρι. Της άνοιξε την πόρτα κόβοντας έτσι την συζήτηση.

Η Ελένη κατέβηκε από το αμάξι και βρόντηξε την πόρτα κλείνοντας την πίσω της. Η νύχτα, σύμμαχος πολλές φορές των πικραμένων, έκρυψε τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάτια της. Ο Μιχάλης δεν σκοτιζόταν και πολύ. Ένιωθε περισσότερο να ξεφορτώθηκε ένα βάρος από πάνω του. Ξεκίνησε βιαστικός για το σπίτι της Αφέντρας του.

Στην εξώπορτα βρήκε την Ματίνα. Έφευγε την ώρα που εκείνος ερχόταν. Τα κατάμαυρα μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και η όψη της ταλαιπωρημένη σαν να είχε υποστεί ξυλοδαρμό. Προσπέρασαν ο ένας τον άλλο δίχως να ανταλλάξουν λέξη. Το διαμέρισμα της Αλεξάνδρας άστραφτε από καθαριότητα. Ήταν προφανές ότι ο Πέτρος είχε κάνει πολύ καλή δουλειά. Στον πάγκο της κουζίνα ήταν παρατημένα κάτι πενηντάευρα. ¨Πού τα βρίσκει τόσα λεφτά αυτός ο τύπος;¨ Αναρωτήθηκε. Προχώρησε προσεκτικά προς τα μέσα. Στο δωμάτιο της Αλεξάνδρας βρήκε την Αφέντρα του ξαπλωμένη πλάγια στην άκρη του μεγάλου κρεβατιού της. Το λίγο φώς από το πορτατίφ έπεφτε πάνω στο σχεδόν γυμνό κορμί της. Το θέαμα του έκοψε τα πόδια! Η Αφέντρα του φορούσε μοναχά ένα λευκό εσώρουχο κορδόνι εξίσου μικροσκοπικό με το μαγιό της. Η chastity device τη θύμισε την θέση του με τον πιο επώδυνο τρόπο. Γονάτισε και έμεινε αμίλητος να την θαυμάζει.

-   Μιχάλη εσύ; Τον ρώτησε με τρυφερή φωνή.
-   Μάλιστα Αφέντρα!
-   Έλα στο κρεβάτι.
-   Είμαι με τα ρούχα της θάλασσας Αφέντρα.
-   Έλα. Διέταξε μιλώντας με παράπονο.

Ποτέ στην ζωή του δεν είχε ονειρευτεί τόσο ευτυχία! Ξαπλωμένος στο κρεβάτι με την Αφέντρα του κουλουριασμένη μέσα στα μπράτσα του. Το καυτό της κορμί εφάρμοσε στο δικό του. Η Υπέροχη μυρωδιά των μαλλιών της πλημμύριζε τα ρουθούνια του. Τα χέρια του οδηγήθηκαν, από τα δικά της, στα ζουμερά της στήθη. Ακούμπησε ταυτόχρονα  τις πατούσες τις, απαλά, επάνω στα πέλματα του.  Όσο και να υπέφερε από την συσκευή δεν μπορούσε να θυμηθεί στιγμή στη ζωή του που ήταν τόσο ευτυχισμένος.

-   Πως πήγε; Τον ρώτησε.
-   Ξέρετε Αφέντρα…
-   Ξέρω, η Ελένη στην Έπεσε.
-   Μα πώς…;
-   Για αυτό σε έβαλα να την πάς σπίτι. Για να στην πέσει και να την φτύσεις.
-   Της Μίλησα άσχημα ξέρετε.
-   Δεν πειράζει.
-   Μα είναι φίλη σας.
-   Δεν έχω φίλους εγώ. Δεν με αγαπάει κανείς! Ανάθεμα την ομορφιά μου. Οι άντρες με ποθούν και οι γυναίκες με ζηλεύουν. Για αυτό κι εγώ της ταπεινώνω. Ακούς; Είμαι μόνη μου! Πάντα μόνη μου ήμουν, κανείς δε μ αγαπάει.
-   Σας αγαπώ εγώ Αφέντρα μου. Είπε με βουρκωμένα τα μάτια.
-   Τότε θα υποφέρεις. Είπε και έσφιξε τα χέρια του στο στήθος της.

Έμειναν έτσι όλη την νύχτα. Κοιμήθηκε στην αγκαλιά του με το κορμί της κολλημένο επάνω στο δικό του να τον καίει σαν φωτιά. Ήταν απίστευτο! Αυτή η γυναίκα είχε βρει τρόπο να τον βασανίζει ακόμη και στον ύπνο της!   Όλο το βράδυ έμεινε ξάγρυπνος να υποφέρει κλειδωμένος στη φυλακή της, κοιτώντας την να κοιμάται σαν πουλάκι.   

       

To be continued …

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: George στις Φεβρουαρίου 06, 2018, 07:15:58 μμ

Εξαιρετική ιστορία και γράφεις παρα πολύ καλά. Μπράβο και απο μενα φιλε και συνέχισε ετσι  :)

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: taboo στις Φεβρουαρίου 07, 2018, 09:18:27 πμ

Φίλε μου το έχεις απογειώσει.
Μακράν ότι καλύτερο έχει γραφεί εδώ μέσα. Σχεδόν βλέπω σε ταινία την ιστορία σου. Άπαιχτο σενάριο και φανερώνει ότι έχεις υποφέρει εσωτερικά.

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: STAL στις Φεβρουαρίου 07, 2018, 10:28:35 πμ

Παράθεση από: taboo στις Φεβρουαρίου 07, 2018, 09:18:27 πμ

Φίλε μου το έχεις απογειώσει.
Μακράν ότι καλύτερο έχει γραφεί εδώ μέσα. Σχεδόν βλέπω σε ταινία την ιστορία σου. Άπαιχτο σενάριο και φανερώνει ότι έχεις υποφέρει εσωτερικά.

Φίλε taboo ευχαριστώ πολύ,  αλλά μην ξεχνάς τα αριστουργήματα των gooddoggy , blackfield , Fetixistis_  και άλλων .

Spoiler alert : Είσαι ο δεύτερος που μου λέει ότι θέλει να δεί την ιστορία μου σε ταινία, περιμένετε λίγο ακόμα και αν  επιμένετε ότι αυτό που θα διαβάσετε μπορεί να γυριστεί,  χαλάλι σας, εγω δε θέλω copyrights 

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: Sektanor στις Φεβρουαρίου 07, 2018, 03:24:01 μμ

Πραγματικα καλη ιστορια κ σ κραταει ορθιο κ εν αναμονη τς συνεχειας...

Αν γινει ταινια θ ζηλευουν κ οι 50 αποχρωσεις τ γκρι...  ;)

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: dimjohn στις Φεβρουαρίου 07, 2018, 08:43:32 μμ

εξαιρετική ! περιμένουμε την συνέχεια !
η άλλη φίλη τι ρόλο έπαιξε ?

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: feetmaniac21 στις Φεβρουαρίου 09, 2018, 01:07:35 πμ

η καλύτερη ιστορία που έχω διαβάσει όσα χρόνια είμαι μέλος στο φόρουμ...πολλά συγχαρητήρια! αναμένουμε με αγωνία την συνέχεια και μακάρι όντως να γινόταν ταινία!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: pavlos στις Φεβρουαρίου 10, 2018, 05:01:42 μμ

πραγματικα τελεια ιστορια,keep going-αν θελεις κανε καστινγκ με επωνυμες

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: STAL στις Φεβρουαρίου 14, 2018, 06:34:13 μμ

Φοβάμαι ότι οι πολλές καλές κριτικές στο feedback θα μου χαλάσει τον χαρακτήρα. (που είναι μια Αφέντρα να σε ταπεινώσει όταν την χρειάζεσαι;  :p :p :p) .
 
Τε σπά πάρτε και το 12ο μέρος να κλείσουμε τον Δεύτερο κύκλο.
Εξαιρετικά αφιερωμένο στο φιλαράκι μου τον GKAFIK που γιόρταζε πρόσφατα.

*****

Part 12

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν επιτέλους κατάφερε να τον πάρει ο ύπνος. Κοιμήθηκε με έναν ύπνο ταραγμένο.  Στα όνειρα του κυριαρχούσε πάλι η μορφή της. Άλλοτε κολυμπούσε σε θάλασσες, τιρκουάζ σαν τα μάτια της, και άλλοτε βρισκόταν δεμένος χειροπόδαρα, στο μαύρο δωμάτιο περιμένοντας την να τον κατασπαράξει. Ξύπνησε απότομα από το χτύπημα της πόρτας. Τρομαγμένος έφερε γύρα το μεγάλο διαμέρισμα ψάχνοντας την. Μάταια, η αφέντρα του δεν ήταν εκεί. Κοίταξε στο ματάκι της πόρτας. Πίσω της ήταν ο Πέτρος, ντυμένος πάλι με ακριβό κουστούμι, που περίμενε, αγωνιώντας όσο και ο ίδιος, για το άνοιγα της πόρτας. Μετά από πολύ δισταγμό, είναι η αλήθεια, άνοιξε την πόρτα. Εκείνος μπήκε μέσα και γονάτισε χωρίς να του μιλήσει. Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα να τον κοιτάζει. Έπειτα αποφάσισε να σπάσει την σιωπή.

-   Δεν είναι εδώ.
-   Ορίστε.
-   Η Αφέντρα λέω, δεν είναι εδώ.
-   Και που είναι;
-   Δεν ξέρω, και εγώ τώρα ξύπνησα.
-   Κοιμηθήκατε μαζί; Ρώτησε χωρίς να καταφέρει να κρύψει την απελπισία του.
-   Βέβαια! Απάντησε χαιρέκακα ο Μιχάλης.

Χωρίς να χάσει χρόνο σηκώθηκε όρθιος και πήγε προς τον ξενώνα. Γεμάτος περιέργεια, ο Μιχάλης τον ακολούθησε. Τον είδε να ανοίγει ένα μικρό κλειδωμένο συρτάρι στην ντουλάπα και να βγάζει από μέσα την ποδιά που φορούσε την προηγούμενη. Τον είδε να γδύνετε και να τακτοποιεί στο ίδιο συρτάρι όλα του τα ρούχα. Είδε επίσης, και αυτό τον έκανε να νιώσει λιγάκι αναλώσιμος, ότι και ο Πέτρος φορούσε μια ζώνη αγνότητας ακριβώς ίδια με την δικιά του! Χωρίς να ασχοληθεί μαζί του αυτός, φόρεσε την ποδίτσα του και άρχισε, σαν χαρωπή νοικοκυρούλα, τις δουλειές του σπιτιού. Έμεινε να τον κοιτά απορώντας με την κατάντια του και σκεπτόμενος με τρόμο ότι αυτό είναι και το δικό του μέλλον!

Μετά από καμιά ώρα η πόρτα χτύπησε και πάλι. Ο Μιχάλης έκανε να σηκωθεί από τον καναπέ αλλά ο Πέτρος είχε ήδη φτάσει, βολίδα στην πόρτα. Άνοιξε και κουλουριάστηκε μπροστά στην Αλεξάνδρα που μπήκε γελαστή. Ήταν όπως κάθε φορά ακαταμάχητη! Φορούσε ένα γκρι, αθλητικό σετ σορτσάκι-μπουστάκι  που, όπως και το προηγούμενο άφηνε ελάχιστα στην φαντασία. Επιπλέων ο ιδρώτας κυλούσε πάνω στο δέρμα της και πότιζε το ύφασμα κάνοντας να διαγράφονται και όσα τα ρούχα της κάλυπταν. Ο Μιχάλης γονάτισε και αυτός μπροστά στην Αφέντρα του, που κάθισε χαλαρώνοντας στην απέναντι πολυθρόνα. Οι δύο άντρες σύρθηκαν στα πόδια της όπως τα σκυλιά στα πόδια του ιδιοκτήτη τους. 

-   Τι έχουμε δω σκουλήκια; Εργασία και χαρά;
-   Εγώ δουλεύω Αφέντρα, αυτός καθόταν και τα έξυνε. Βιάστηκε να καταδώσει ο Πέτρος.

Η Αλεξάνδρα διασκέδασε πολύ με αυτή την παιδιάστικη συμπεριφορά και αποφάσισε να παίξει λίγο. Έκανε νόημα στον Μιχάλη να πλησιάσει κοντά της και του χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο.

-   Δεν πειράζει, έχει άλλα καθήκοντα αυτός! Είπε και σηκώθηκε.

Έβγαλε τα παπούτσια της και τα πέταξε μακριά κλωτσώντας τα! Έλαμπε από ικανοποίηση βλέποντας τους δύο σκλάβους να τα κοιτούν με τα σάλια τους να τρέχουν. 

-   Πάω για ντους σκουλήκια. Πέτρο εσύ θα ξανακάνεις γενική στο σπίτι και θα μαγειρέψεις! Εσύ Μιχάλη ετοιμάσου για μασάζ. Έδειξε, με το βλέμμα τα πεταμένα παπούτσια. «Όποιος τα πιάσει πρώτος τα καθαρίζει»  Είπε και έφυγε γελώντας προς το μπάνιο.

Κλείνοντας την πόρτα πίσω της δεν άκουγε την μάχη που ακολούθησε. Ο Πέτρος και ο Μιχάλης σύρθηκαν, μαλώνοντας σας τις ύαινες, για να αρπάξουν τα αθλητικά της Αφέντρας τους. Μετά από ένα σύντομο καυγά, συμβιβάστηκε ο καθένας με ένα της παπούτσι. Βάλθηκαν τα περιποιούνται, καθισμένοι στο πάτωμα, χωρίς ντροπή, πότε γυαλίζοντας τα με την γλώσσα και πότε ρουφώντας λαίμαργα την, τόσο πολύτιμη για αυτούς, μυρωδιά των ποδιών της Αφέντρας τους. Στο τέλος τα απόθεσαν ευλαβικά στην θέση τους κοιτώντας, με μίσος, ο ένας τον άλλον.

Η Αλεξάνδρα απόλαυσε για ώρα το καυτό της ντους. Έπειτα βγήκε από το ιδιωτικό τη μπάνιο, τυλιγμένη με μια μικροσκοπική πετσέτα, και με νωχελικές κινήσεις πέταξε έξω από το δωμάτιο της, ένα κουβάρι από τα ιδρωμένα ρούχα της, για να μαζέψει, οικιακός της σκλάβος. Κοίταξε κάτω και διέκρινε το μαύρο της στρίνκ. Ένα πονηρό χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπο της καθώς το μάζευε. Το πέταξε στο συρτάρι του κομοδίνου της. Πέταξε, μαζί με τα άπλυτα, την πετσέτα της και ξάπλωσε ολόγυμνη στο Κρεβάτι.

-   Μιχάλη. Φώναξε τον σκλάβο της.

Ο Μιχάλης τσακίστηκε να πάει κοντά της. Μπαίνοντας γονατιστός στην μεγάλη κρεβατοκάμαρα, αντίκρισε ένα θέαμα που ήταν επανάληψη του χθεσινοβραδινού, μόνο που τώρα το σοκ ήταν ισχυρότερο, αφού το δωμάτιο ήταν ολόφωτο και η Αφέντρα του εντελώς γυμνή!

-   Στις διαταγές σας Κυρία. Είπε λιγωμένος.
-   Στο μπάνιο έχω μια ενυδατική, πήγαινε πάρ΄την και πιάσε δουλειά. Μετά τα χτεσινά αποφάσισα και διατάζω να αναλάβεις χρέη μασέρ!

Ο καθηγητής φυσικά εκτέλεσε κατά γράμμα την εντολή της νεαρής φοιτήτριας. Άπλωσε απαλά στο θεσπέσιο κορμί, την ενυδατική κρέμα, και βάλθηκε να κάνει το καλύτερο μασάζ της ζωής του. Ξεκίνησε ψηλά από τον σβέρκο, και ένα ένα εκατοστό έφτασε ως τις πατούσες. Έτσι πέρασε ολόκληρο το μεσημέρι. Με την Αλεξάνδρα να γουργουρίζει, απολαμβάνοντας το χαλαρωτικό μασάζ και τους δυο σκλάβους να υποφέρουν, ικανοποιώντας τις διαταγές της Κυρίας τους,  ο ένας από κούραση και ζήλεια και ό άλλος από τον καταπιεσμένο του ερωτισμό. Κάποια στιγμή, ενώ ο Μιχάλης έκανε μασάζ στις πατούσες της Αφέντρας, παρατήρησε το Πέτρο, που πέρασε από τον διάδρομο και κοιτώντας, για μια μόνο στιγμή με παράπονο, πήγε προς τον ξενώνα. Εκεί έβγαλε την γελοία του ποδιά και φόρεσε ξανά το κουστούμι του.

-   Αφέντρα ο Πέτρος το σκάει. Ψιθύρισε ο Μιχάλης.
-   Εσύ σκας, τώρα! Είπε ήρεμα εκείνη. Και ανοίγοντας ελαφρά τα πόδια συμπλήρωσε. «Οι σκλάβοι μου ποτέ δεν με εγκαταλείπουν, να το θυμάσαι αυτό! Ανέβα τώρα προς τα πάνω και μην μιλάς, αν χρειαστώ την γνώμη σου θα την ζητήσω»
 
Το μαρτύριο του Μιχάλη τώρα ήταν διπλό. Μαλάζοντας τα ανοιχτά, μακριά της πόδια είχε πλέον πλήρη θέα στην ολόγυμνη ήβη της! Πλησιάζοντας όλο και πιο πάνω ένιωθε το πανέμορφο ροζ κοχύλι της να τον τραβά σαν μαγνήτης. Κατέβαλε συνειδητή προσπάθεια για να μην αφήσει τον εαυτό του να ρουφηχτεί από αυτό σαν μαύρη τρύπα. Ο Πέτρος επέστρεψε και γονάτισε κοιτώντας τους απελπισμένος. Η Αφέντρα είχε δίκιο! Ο Σκλάβος της δεν θα πήγαινε πουθενά! Απλώς καθόταν στην είσοδο βράζοντας από την ζήλεια χωρίς φυσικά να τολμά να διακόψει την ηδονή της. Η Αλεξάνδρα κάρφωσε τα γαλάζια μάτια της στον γονατιστό πενηντάρη, δείχνοντας του, με το βλέμμα, πόσο πολύ το ευχαριστιόταν. Ένας σκλάβος να περιποιέται, με τους αντίχειρες, τους προσαγωγούς της και άλλος ένας να περιμένει, γονατιστός διαταγές! Η επόμενη διαταγή της όμως έμελε να τους τυραννήσει ακόμα περισσότερο.

-   Γλύψε το μουνί μου Μιχαλάκη. Είπε κοφτά.   

Στην ιδέα και μόνο ότι τα χείλια του θα άγγιζαν εκεί κάτω. Ο Μιχάλης ένιωσε να τον διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα! Ο Πέτρος επίσης έτρεμε από την ένταση αλλά δεν τόλμησε να κουνηθεί από την θέση του. Σκύβοντας ο Μιχάλης ένιωθε ότι πλησίαζε το πρόσωπου του στο κέντρο της Γής! Έκλεισε τα μάτια και άφησε το μυαλό του να γεμίσει από την μοναδική μυρωδιά της! Ετοιμάστηκε να την γευτεί όταν …

-   Στοπ! Είπε η Αλεξάνδρα και σηκώθηκε απότομα επάνω.

Είδε το γεμάτο απορία βλέμμα του Μιχάλη και, με ένα δυνατό χαστούκι, του έκοψε τυχόν απορίες.

-   Άλλαξα γνώμη. Είπε και έσκασε στα γέλια.

Ο Μιχάλης ένιωθε λες και τον πέταξαν από τον ουρανό πίσω στη Γή. Ήταν η σειρά του τώρα, να τρέμει από την ένταση ενώ ο Πέτρος χαμογελούσε ως τα αυτιά. Η Αλεξάνδρα σηκώθηκε και, με βιαστικές κινήσεις, άνοιξε την ντουλάπα, πήρε από μέσα μια μαύρη σατέν ρόμπα, την φόρεσε και έφυγε ξυπόλητη προς την κουζίνα. Οι δύο άντρες την ακολούθησαν έρποντας.

-   Μμμμ τι καλό έχει να φάμε; Ρώτησε ενώ καθόταν σταυροπόδι στο στρωμένο τραπέζι. 
-   Έφτιαξα ρολό κοτόπουλο με μελωμένες πατάτες Κυρία όπως σας αρέσει! Απάντησε περήφανα ο Πέτρος.
-   Κάθε σκλάβος στην ειδικότητα του! Είπε κεφάτη καθώς έκανε νόημα στον Πέτρο να σηκωθεί από το πάτωμα και να την σερβίρει.

Η Αλεξάνδρα έτρωγε με όρεξη το περιποιημένο της γεύμα! Ο Πέτρος και ο Μιχάλης στεκόταν γονατιστοί μπροστά της. Το βλέμμα και τον δυο είχε καρφωθεί στα παιχνιδιάρικα πατουσάκια της. Και να τους έδινε λίγο από το φαί που είχαν πληρώσει δεν θα μπορούσαν να φάνε. Τα στομάχια τους είχαν γίνει κόμπος από την ένταση. Η αφέντρα ολοκλήρωσε το γεύμα της και καθώς σηκώθηκε, κάνοντας στράκα τα δάχτυλα, έδειξε στον Πέτρο την μηχανή του καφέ. Έπειτα άραξε στον Καναπέ της σαν βασίλισσα. Ο Μιχάλης την ακολούθησε σαν κουτάβι ενώ ο Πέτρος ετοίμαζε και τον καφέ της.

Αναστέναξε απολαμβάνοντας την πρώτη της γουλιά! Άφησε το ποτήρι και καμάρωσε τους γονατισμένους στα πόδια της σκλάβους. Την κοιτούσαν σαν κουτάβια και κρεμόταν απ τα χείλη της. «Και να σκεφτείς ότι θα μπορούσαν να ναι πατεράδες μου!» Σκέφτηκε χαμογελώντας περήφανα. Αποφάσισε να το τραβήξει ακόμα πιο πολύ.

-   Ξέχασες μήπως κάτι σκουλήκι; Ρώτησε τον Πέτρο σηκώνοντας το φρύδι .
-   Αν εννοείτε την προσφορά μου Αφέντρα φυσικά και όχι απλώς…
-   Απλώς θέλεις παρακάλια; Η ειρωνεία της τσάκιζε κόκαλα.
-   Ο… όχι Αφέντρα μου …
-   Δεν είμαι σου! Μια επιτηδευμένη της φωνή ήταν αρκετή για να του κοπεί η φόρα!
-   Μα… μάλιστα Αφέντρα!
-   Λοιπόν;
-   Η…. ήθελα να πω ότι δεν είχα μέχρι τώρα την ευκαιρία… Αφέντρα!
-   Ε λοιπόν τώρα την έχεις!

Αμίλητος ο Πέτρος έβγαλε από την τσέπη του ένα μάτσο Πεντακοσάρικα. Τα ακούμπησε ένα ένα μπρός στα πόδια της Αλεξάνδρας. Ο Μιχάλης είχε μείνει έκπληκτος. Ο χοντρός σκλάβος είχε αφήσει στην Αφέντρα τους δεκατέσσερα από αυτά τα χαρτονομίσματα!     

-   Που τα βρήκες εσύ τόσα λεφτά; Ρώτησε η Αλεξάνδρα.
-   Χωρίς χρυσό Rolex μπορώ να ζήσω Κυρία, χωρίς εσάς ικανοποιημένη όχι.
-   Να μην ξαναπάρεις τέτοια πρωτοβουλία! Είπε αντί για ευχαριστώ. Μαζί με εσένα μου ανήκει και η περιουσία σου! Εγώ θα αποφασίσω πότε θα ρευστοποιηθεί.
-   Συγνώμη Αφέντρα.
-   Και τώρα αν δεν έχουμε κάτι άλλο ξεκουμπίσου!
-   Ξε ξέρετε Κυρία …
-   Λέγε! Είπε παίρνοντας στο χέρι της τον καφέ.
-   Σήμερα είναι Κυριακή.
-   Το ξέρω ηλίθιε! Ε και;
-   Είχατε πει…  ότι θα….  Ότι θα με ξεκλειδώνατε σήμερα…

Απότομα το ποτήρι προσγειώθηκε στο κεφάλι του, σπάζοντας σε χίλια κομμάτια! Η Αλεξάνδρα κλότσησε στο πρόσωπο τον Πέτρο ξαπλώνοντας ανάσκελα. Η φωνή της θα πρέπει να ακούστηκε ως τα έξω. «Με περνάς για πουτάνα ρε σκουπίδι;» Ούρλιαζε  κλωτσώντας το παχουλό του  σώμα και πατώντας τον κάτω σαν σκουλήκι. «Νόμιζες ότι θα πληρώσεις και θα χύσεις; Τώρα θα σου πω εγώ! Όταν θα βγούμε απ τα μνημόνια θα σε ξεκλειδώσω». Ο Πέτρος σερνόταν στο πάτωμα ουρλιάζοντας σαν πληγωμένο αγρίμι.  Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το όνειρο του είχε χαθεί! Με δυνατούς λυγμούς άρχισε τα παρακάλια.

-   Έλεος Αφέντρα Ελεοοοος…. Δεν ήθελα να σας προσβάλω το ξέρετε. Λυπηθείτε με σας ικετεύω! Πάει ένας μήνας που με έχετε κλειδωμένο. Θα τρελαθώ δεν αντέχω άλλο!

Η Αλεξάνδρα ήξερε τι έκανε. Κάθισε στο καναπέ ήρεμη αφήνοντας τον να ολοκληρώσει το ξέσπασμά του. Ο Μιχάλης παρακολουθούσε όλη αυτή τη σκηνή αμίλητος και τρομαγμένος. Μετά από λίγα  λεπτά, αφού απόκαμε να κλαίει και να εκλιπαρεί, ο Πέτρος είχε μείνει, άδειο σακί, ξαπλωμένος κατάχαμα μπροστά της.

-   Με πρόσβαλες και πρέπει να τιμωρηθείς. Λοιπόν διάλεξε! Πενήντα χτυπήματα με το βούρδουλα η μια ακόμα εβδομάδα κλειδωμένος;
-   Διαλέγω το μαστίγιο Αφέντρα. Απάντησε σοβαρά
-   Χαχαχαχαχαχα! Πίστεψες αλήθεια ότι μπορείς να διαπραγματευτείς!  Η απόφαση μου είναι εκατό χτυπήματα με το βούρδουλα και ένας μήνας φυλακή ακόμα!

Άρπαξε γελώντας τον Πέτρο απ το αυτί και τον έσυρε στο Μπουντρούμι της, χωρίς να δίνει σημασία στα παρακάλια του. Ο Μιχάλης είχε σοκαριστεί από όσα είδε να διαδραματίζονται, μπροστά στα μάτια του.  Όσο και να μην χώνευε τον Πέτρο, όσο και να τον έβλεπε ανταγωνίστηκα δεν μπορούσε να μην τον λυπηθεί ξερώντας τι θα περνούσε στα χέρια της Αλεξάνδρας. Αυτή η γυναίκα δεν ήξερε τι θα πει η λέξη οίκτος και όμως να! Οι δύο άντρες βρίσκονταν παγιδευμένοι στα δίχτυα της γοητείας της. Θέλοντας να διώξει τις μαύρες σκέψεις από το μυαλό του, αποφάσισε να καθαρίσει το πάτωμα από τον καφέ και να μαζέψει το τραπέζι. Έπρεπε κάπως να απασχολήσει το μυαλό του.

Είχε μόλις τελειώσει όταν ο ήχος του κουδουνιού του πάγωσε το αίμα. Έτρεξε στο θυροτηλέφωνο και με τρόμο παρατήρησε στην οθόνη το πρόσωπο της Ματίνας. Με τα κατάμαυρα μαλάκια της ριγμένα πίσω από τα αυτιά και με όλη την δροσιά της νιότης να της ομορφαίνει το πρόσωπο, περίμενε με αγωνία κάποιος να της ανοίξει. Τι θα έκανε τώρα; Αν δεν της άνοιγε άντε να εξηγήσει στην Αφέντρα του γιατί έδιωξε την φίλη της. Αν της άνοιγε, πώς να δικαιολογήσει ότι η φίλη της δεν είναι στο σπίτι;  Αν πάλι έμπαινε στο μαύρο δωμάτιο για να ζητήσει την γνώμη της, ποιος είδε την Αλεξάνδρα και δεν την φοβήθηκε; Ξεφυσώντας απελπισμένα πάτησε τελικά το κουμπί που ανοίγει την εξώπορτα. Μετά από λίγα λεπτά η Ματίνα έμπαινε χαμογελαστή στο διαμέρισμα της φιλενάδας της. Φορούσε ένα γαλάζιο φορεματάκι κοντό ως τα γόνατα και ασορτί peep toe γόβες. 

-   Καλησπέρα Μιχάλη τι κάνεις;
-   Καλησπέρα Ματίνα….. πώς και από δω; Ρώτησε προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του.
-   Έχω κανονίσει με την Αλεξάνδρα βολτίτσα. Αλήθεια δεν είναι εδώ;
-   Εδώ είναι. Είπε κοκκινίζοντας αλλά ξέρεις….
-   Ξέρω! Είπε ειρωνικά και κάθισε στον καναπέ σταυρώνοντας τα πόδια. Έχει πάλι συζήτηση στο μαύρο δωμάτιο με τον θείο Πέτρο Σωστά; Ας είναι θα την περιμένω.

Ο Μιχάλης κοιτούσε την Νεαρή φοιτήτρια του λες και έβλεπε φάντασμα! Εκείνη του χαμογελούσε παίζοντας μαζί του. Έβγαλε της γόβες της, τάχα αδιάφορα.

-   Καφέ θα πιούμε;   Τον ρώτησε…..


 

To be continued …

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: nik στις Μαΐου 14, 2018, 11:38:54 μμ

αχ μασ ξεχασες δεν εχει συνεχια εδω

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: George στις Ιουνίου 30, 2018, 02:33:29 μμ

Φίλε όταν έχεις χρόνο κάνε μας ένα update   :)

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: nik στις Ιουλίου 17, 2018, 11:31:32 πμ

stal μας ξεχασεςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: STAL στις Ιουλίου 29, 2018, 02:52:02 πμ

***

Οι δυο νεανικές πατούσες έτριβαν απαλά, η μία την άλλη, κάνοντας το σερβίρισμα του καφέ μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Όση ώρα τον ετοίμαζε, ο Μιχάλης, βρήκε την ευκαιρία να κάνει στον εαυτό του μια μίνι ψυχανάλυση. «Είναι όλα στο μυαλό σου φίλε! Σκέφτηκε, επειδή ζεις τρείς μέρες τώρα με την απόλυτη Αφέντρα όλες τις γυναίκες Αφέντρες τις βλέπεις! Ζεστάθηκε η κοπέλα και είπε να δροσίσει τα πατουσάκια της στο κρύο πάτωμα, αυτό είναι όλο.  Χαλάρωσε και κοίτα να μην κάνεις καμιά βλακεία». Πλησίασε την Ματίνα αρκετά ψυχραιμότερος από πριν.  Αντικρίζοντας όμως το πονηρό της βλέμμα, καθώς χάιδευε με το ένα της πέλμα το άλλο, η αυτοκυριαρχία του έγινε καπνός . « Κάτι γίνετε εδώ! » συλλογίστηκε τρομαγμένος!

-   Δεν σου χω πει να μην παίζεις με ξένα παιχνίδια; Η φωνή της Αλεξάνδρας αντήχησε στο σαλόνι.

Αστραπιαία η Ματίνα έψαξε με τα πόδια, να βρει τις γόβες της,  ενώ κατέβασε το βλέμμα στο πάτωμα. Ο Μιχάλης την μιμήθηκε. Θα θελε να γονατίσει μπροστά της αλλά με την παρουσία τρίτου ατόμου στο δωματίου δεν τόλμησε κάτι τέτοιο. Αρκέστηκε να εκφράσει την ενδόμυχη υποταγή του κοιτώντας αμίλητος τα πόδια της Αφέντρας του. Εκείνη, πανέμορφη όπως πάντα και ολοφάνερα ερεθισμένη, δεν του έδωσε καμία σημασία. Πλησίασε την μικροκαμωμένη μελαχρινή αργά, σαν γάτα που ετοιμάζετε να ορμήσει σε κάποιο ανυπεράσπιστο τρωκτικό. Χάιδεψε για λίγο τα μαλλιά που, καθώς είχε κατεβάσει το κεφάλι, είχαν πέσει στο πρόσωπο της Ματίνας και ταχτοποιώντας τα πίσω από το αυτάκι της έσκυψε και της ψιθύρισε.

-   Νομίζω ότι οι ψηλοτάκουνες γόβες δεν είναι για κοριτσάκια σαν εσένα.
-   Ναι. Η ψιθυριστή φωνή της Ματίνας πρόδιδε των ερωτικό της ερεθισμό.
-   Θα τις κρατήσω για μένα αυτές. Είπε δείχνοντας με τα μάτια τις γόβες.
-   Μάλιστα.   Απάντησε σχεδόν έτοιμη να τελειώσει.
-   Όταν φύγεις από δω θα πληγώσεις τα πατουσάκια σου στην σκληρή άσφαλτο.     

Η Ματίνα σπαρτάραγε σαν ψάρι στα νύχια της. Παραδομένη στην ηδονή αδυνατούσε να δώσει μια απάντηση που δεν περίμενε κανείς. Η Αλεξάνδρα είχε πλέον αφηνιάσει! Ένας σκλάβος δεν ήταν πλέον αρκετός για να ξεσπάσει τον σαδισμό της! Κοίταξε για λίγο τον Μιχάλη που με λιγωμένο βλέμμα παρατηρούσε την υπεροχή της έναντι της Ματίνας και χαιρέκακα , αποφάσισε να του κόψει αυτή τη χαρά. 

-   Θέλω να φύγεις! Είπε απότομα. Έχω μια σοβαρή συζήτηση με το Ματινάκι από δω, και τον Πέτρο φυσικά. Πρόσθεσε με ειρωνεία.

Αμέσως ο Μιχάλης μάζεψε τα λιγοστά του ρούχα και δειλά πήγε προς το δωμάτιο της Αλεξάνδρα για να τα φορέσει. Είχε ξεμείνει πλάκα πλάκα με τα ρούχα που φορούσε στην παραλία την προηγούμενη μέρα. Η αφέντρα του τον ακολούθησε, ενώ με το βλέμμα έκανε νόημα στην Ματίνα να τσακιστεί να πάει στο Μαύρο δωμάτιο. Η μικρή πλαστική του φυλακή το ζόρισε στην σκέψη του τι θα επακολουθούσε στο σκοτεινό αυτό μπουντρούμι.

Έμειναν μόνοι. Για λίγες στιγμές ο Μιχάλης άφησε τον εαυτό του να ρουφήξει λαίμαργα εικόνες της Λατρεμένης του, προτού βρει το κουράγιο να της ζητήσει αυτό που ήθελε. ¨Θα πρέπει να έχει υπερδυνάμεις αυτή η Γυναίκα¨! Σκέφτηκε , καθώς προτού να προλάβει να αρθρώσει λέξη η Αφέντρα του, θαρρείς και διάβαζε την σκέψη του, πρόλαβε να μιλήσει αυτή πρώτη. Η μάλλον να διατάξει.   

-   Λέγε!
-   Ξέρετε κυρία, θα πρέπει να λείψω αύριο το πρωί. Πρόκειτε για μια εξαιρετικά επείγουσα συνάντηση. 
-   Κάνε ότι θες, του πε αδιάφορα, και περισσότερο από περιέργεια συνέχισε. Πού θα πάς;
-   Με έχει καλέσει στο γραφείο της η Πρόεδρος του τμήματος. Μου φαίνετε ότι θα μου τα ψάλει για τις βαθμολογίες.
-   Δυσφορία ήταν αυτό; Τον έκοψε απότομα!

Ένα μόνο σήκωμα του τόνου της φωνής της ήταν αρκετό για να κουλουριαστεί, ο πάλαι ποτέ περήφανος καθηγητής, μπροστά στα πόδια της. Θα έκανε να φιλήσει τις πατούσες της σε ένδειξη υποταγής αλλά δεν τολμούσε.

-   Όχι κυρία έλεος! Απλώς να σας ενημερώσω ήθελα. Δεν θα δυσφορούσα ποτέ! Αξίζετε πολύ περισσότερα από αυτά που σας προσφέρω. Αξίζετε πολύ περισσότερα και από εμένα τον ίδιο.
-   Καλά καλά σκάσε. Σήκω πάνω.
 
Δειλά ο Μιχάλης σηκώθηκε όρθιος. Με προσποιητό νάζι η Αλεξάνδρα πλησίασε και έφερε τα χείλη της σε απόσταση αναπνοής από τα δικά του. Βάλθηκε να κουμπώνει τα κουτιά του πουκαμίσου του. 

-   Δεν ξέρω τι θα κάνεις δεν ξέρω τι θα πεις,  είπε με ερεθισμένη φωνή, αλλά εμένα θα με βγάλεις λάδι, Κατάλαβες σκλαβάκι μου;
-   Μμμμ μάλιστα Αφέντρα μου.
-   Η Αφέντρα σου είναι πολύ πιο σημαντική από την αξιοπρέπεια σου, να το θυμάσαι αυτό.
-   Μάλιστα Αφέντρα!

Πήγε προς το κομοδίνο της.  Σκύβοντας προκλητικά έπιασε κάτι και το έκλεισε στην χούφτα της. Ξαναγύρισε προς τον Μιχάλη. Σαδιστικά, έβαλε στο τσεπάκι του πουκάμισου του το ιδρωμένο της στριγκάκι.

-   Και σε περίπτωση που το ξεχάσεις. Αυτό εδώ θα σου θυμίσει την θέση σου.

Κλείνοντας με την πόρτα, έξω από το σπίτι, έναν Μιχάλη έτοιμο να πάθει συγκοπή. 
Το βλέμμα της αχόρταγης φοιτήτριας γυάλιζε από απο καύλα.

-   Και τώρα η σειρά σας! Ψιθύρισε ξεκινώντας για το μαύρο δωμάτιο….
 
Την άλλη μέρα το πρωί, μετά από μια νύχτα, μαρτυρική για όλους, ο Μιχάλης στάθηκε έξω από την πόρτα της προϊσταμένης του. Ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει χίλιες πρόεδρους τμημάτων για χάρη της Αφέντρας του όμως λίγο πρίν χτυπήσει την πόρτα κοντοστάθηκε. Έβγαλε από την τσέπη του το μικρό εσώρουχο της Αλεξάνδρας. Με τρεμάμενα χέρια το έφερε στα ρουθούνια του και τράβηξε μια γενναία τζούρα. Η μυρωδιά από τα υγρά της εισχώρησε βαθιά μέσα του.

-   Όλα για την Αφέντρα, ψιθύρισε!

To be continued …

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: sl60gr στις Ιουλίου 30, 2018, 02:23:14 μμ

Επιτέλους, η πρώτη συνέχεια και μάλιστα πολλά υποσχόμενη!

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: koke στις Ιουλίου 30, 2018, 07:02:01 μμ

Περιμενουμε με αγωνια την συνεχεια.....
 :-* :-* :-* :-*

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: lostinspace84 στις Μαΐου 22, 2019, 06:47:21 μμ

Φοβερή!!!!Μακάρι να τη συνεχισεις....

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: George στις Μαΐου 23, 2019, 12:40:04 πμ

Όλοι θέλουμε συνέχεια αλλά δε ελπιζω μιας και εχει περασει σχεδον ενας χρόνος απο την τελευταια φορά.

Τίτλος: Απ: Στο έλεος της.
Αποστολή από: slave50 στις Ιουνίου 24, 2019, 02:12:34 μμ

Εξαιρετική ιστορία!! Αναμένουμε τη συνέχεια