Forum

Sex, Fetish & BDSM => Ερωτικές ιστορίες => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαρτίου 27, 2020, 08:53:22 μμ

Τίτλος: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαρτίου 27, 2020, 08:53:22 μμ

Παρακολουθώ χρόνια το φόρουμ και νομίζω ότι έφτασε ο καιρός να μπω και εγώ στην παρέα. Ίσως και η καραντίνα των ημερών να το επίσπευσε. Όπως και να ‘χει νιώθω μεγάλη χαρά και ανυπομονησία που θα μοιραστώ μαζί σας σκέψεις, εμπειρίες και υλικό της φαντασίας μου.
Για αρχή να πούμε ότι τα περιστατικά που ακολουθούν είναι απολύτως αληθινά με αλλαγμένα μόνο τα ονόματα για ευνόητους λόγους. Τις φανταστικές ιστορίες τις λατρεύω και ίσως κάνω μια προσπάθεια να αναρτήσω και τις δικές μου αλλά όχι σε συνέχεια αυτής της ιστορίας.

Ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά. Από μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να ενδιαφέρεται για τα γυναικεία πόδια. Σταδιακά το ενδιαφέρον αυτό μετατράπηκε μέχρι την εφηβεία μου σε πυξίδα της σεξουαλικότητάς μου και κυριάρχησε απόλυτα. Strong fetishist που λένε και τα βιβλία. Τότε άρχισαν τα δύσκολα. Τα 90s είχαν πλάκα αλλά ήταν αδιανόητο να γίνεις αποδεκτός στους γύρω σου με ένα τέτοιο «κουσούρι». (Φανταστείτε τι ένοιωθαν οι ομοφυλόφιλοι…   ).  Ήταν μια δύσκολή εποχή γεμάτη σκοτεινές σκέψεις και φοβίες που ρίζωσαν βαθειά μέσα μου. Τα ξέρετε. Όλοι εδώ μέσα τα έχουμε περάσει. Κάποιοι βασανίζονται ακόμα, κάποιοι άλλοι λιγότερο και κάποιοι τα άφησαν όλα αυτά πίσω τους. Και μαγκιά τους.

Οι πρώτες προσπάθειες να διεκδικήσω στις σχέσεις μου λίγη έστω ποδολαγνεία ήταν αποκαρδιωτικές. Η μία είχε ύφος «άντε χάρη σου κάνω», η άλλη «που τον πέτυχα τον ανώμαλο», η τρίτη εξαφανίστηκε σε δευτερόλεπτα σαν τον Μπρους Γουίλις στους 12 πίθηκους.  Για να μην τα πολυλογώ, για κάθε λεπτό απόλαυσης και ηδονής που μπορεί να έπαιρνα με κόπο και τρόμο ψυχής από όλες αυτές τις «καπάτσες και περπατημένες» ακολουθούσαν μέρες και μήνες εσωστρέφειας, τύψεων και απογοήτευσης. 

Και μπαίνουμε στο ψητό. Αρχές καλοκαιριού του 2008. Σε ένα πάρτυ ενός συμφοιτητή μου γνώρισα την Ιωάννα. Μια παιδική του φίλη, φοιτήτρια Ιατρικής τότε. Ήταν μια καστανόξανθη κοπέλα, ψιλόλιγνη με υπέροχα μακριά πόδια. Ήταν τόσο ευλύγιστη που όταν καθόταν σταυροπόδι έδενε κόμπο τα πόδια της τρεις φορές. Οι κολλητοί μου τη θεωρούσαν ξινή και ξενέρωτη και με δούλευαν όλο το βράδυ. Η κοπέλα ήταν μάλλον κάπως ντροπαλή και απόμακρη γι’ αυτό δεν τους γέμιζε το μάτι. Εμένα από την άλλη το αντίθετο. Αρκετή ήττα είχα φάει με τις  και καλά έμπειρες. Άξιζε να προσπαθήσω.
Μιλήσαμε, ανταλλάξαμε τηλέφωνα στο τέλος της βραδιάς και βγήκαμε για καφέ τις επόμενες μέρες. Είχαμε και οι δύο την κατάρα του Αθηναίου φοιτητή που έμενε με τους δικούς του οπότε ότι κάναμε το κάναμε έξω. Η αλήθεια είναι ότι το πράμα πήγαινε πολύ αργά. Κάθε φορά που φιλιόμασταν αυτή τραβιόταν λες και τη χτύπαγε ρεύμα. Και μετά λέξη. Κάτι την βασάνιζε κι αυτή…

Μέχρι που ήρθε εκείνο το Σαββατόβραδο. Πήγαμε για χαλαρό ποτάκι κάπου στο κέντρο και θυμάμαι είχα παρκάρει δίπλα στον ησαπ σε ένα κακοφωτισμένο δρομάκι.  Εκείνη φορούσε ένα αέρινο παντελόνι και κάτι φλατ πεδιλάκια, πεδιλοσαγιονάρες τα λέω εγώ. Είχε βαμμένα νύχια με ένα απαλό ροζ χρώμα και ήταν πραγματικά πανέμορφα. Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο δεν ξεκίνησα αμέσως. Εκείνη ήταν αμήχανη, ίσως και λίγο φοβισμένη. Πως το σκέφτηκα, για να σπάσω τον πάγο σήκωσα τα πόδια της και τα άπλωσα πάνω στα δικά μου. Παραδόξως έδειξε να ανακουφίζεται. Ίσως ένοιωθε κάποια ασφάλεια που με τα πόδια της με κρατούσε σε ασφαλή απόσταση. Πάντως εγώ πήρα αέρα και τις έβγαλα τις πεδιλοσαγιονάρες. Για να μην καρφωθώ άγγιξα πολύ διακριτικά τα πέλματά της και Θεέ μου ήταν υπέροχα!!! Το πιο απαλό πόδι που είχα αγγίξει ποτέ!!! Λες και πάταγε μια ζωή στα πούπουλα και τα ροδοπέταλα. Μια αριστοκράτισσα με τα όλα της. Άφησα τα πόδια της πάνω στα δικά μου και την φίλησα απαλά. Επιτέλους ξεκλείδωσε. Όσο το χαμούρεμα προχωρούσε εκείνη τεντωνόταν προς το πλάι, προς την πόρτα του συνοδηγού, μάλλον για να συνεχίσει να κρατάει μια απόσταση. Τα πόδια της όμως ολοένα και πλησίαζαν. Στην αρχή κρέμονταν, μετά τα πέλματα της πατούσαν στα μπούτια μου, ώσπου συνειδητοποίησα ότι τα είχε παρκάρει πάνω στον καβάλο μου. Προσπάθησα να κρύψω την ταραχή και τον ενθουσιασμό μου αλλά μάταια. Μέσα σε λίγες στιγμές οι πατούσες της είχαν αρχίσει να μου κάνουν απαλές μαλάξεις ακριβώς στο σημείο που βρισκόταν το πέος μου. Συνέχισε βάζοντας όλο και πιο πολλή δύναμη, αποκτώντας σταθερό ρυθμό ώρα με την ώρα. Είχα κλείσει τα μάτια μου και δεν έβλεπα τις εκφράσεις της, ώσπου κάποια στιγμή τραβήχτηκε απότομα. Κάποιοι περαστικοί στο δρόμο είχαν πλησιάσει πολύ στο αυτοκίνητο και εκείνη τους είχε δει. Όταν απομακρύνθηκαν κοιταχτήκαμε αμήχανα. Πάντα για να μην καρφωθώ της είπα «Μπορείς να συνεχίσεις με το χέρι αν θέλεις».
Και τότε συνέβει το αναπάντεχο.
Σηκώνει ψηλά το πόδι και χώνει τη φτέρνα της βαθιά μέσα στο καβάλο μου. Χωρίς να πει τίποτα αρχίσει να την στριφογυρίζει επάνω στο επίμαχο σημείο κοιτάζοντάς με ένα υπέροχο αριστοκρατικό χαμόγελο όλο αυταρέσκεια. Τα φιλιά σταμάτησαν, οι μάσκες έπεσαν και ένα αυθόρμητο και παθιασμένο footjob ξεκίνησε για να γραφτεί ανεξίτηλα στις πιο όμορφες αναμνήσεις του κόσμου μου. Έλυσα το κουμπί του παντελονιού μου και πριν καλά καλά προλάβω να τον βγάλω έξω τα πατουσάκια της τρύπωσαν με χάρη μέσα στο μποξεράκι μου. Ένιωθα τα μακριά απαλά δαχτυλάκια της κυριολεκτικά να θερίζουνε το ερεθισμένο μου πέος με μια αξεπέραστη πηγαία τεχνική που ούτε σε επαγγελματίες δεν έχω συναντήσει. Δυστυχώς δεν κράτησα πολύ… Τελείωσα βγάζοντας ένα βαρύ αγκομαχητό παραδομένος απόλυτα στα πανέμορφα ποδαράκια της.
Μετά δεν είπαμε απολύτως τίποτα. Ξεκίνησα το αυτοκίνητο και ακούγαμε μουσική. Πότε πότε την χάζευα στην διαδρομή μόνο και μόνο για να διαπιστώνω κάθε φορά ότι αυτό που συνέβει πραγματικά της άρεσε. Το γιατί της άρεσε δεν μου πήρε πολλή ώρα να το καταλάβω. Μόλις είχε τελειώσει κάποιον χρησιμοποιώντας μόνο τα γυμνά ποδαράκια της.  Και της ήταν πανεύκολο.

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: feetfucker στις Μαρτίου 27, 2020, 09:50:34 μμ

Σωραιος! :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Μαρτίου 27, 2020, 11:37:06 μμ

Άψογη γραφή...Και εγώ από την πείρα μου έχω διαπιστώσει οτι οι και καλά έμπειρες και ξεπεταγμενες ειναι οι πλέον πουριτανες και στενόμυαλες στο κρεβάτι...

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: Romeo9 στις Μαρτίου 28, 2020, 03:10:37 πμ

εξαιρετικο ξεκινημα. ωραια, δομημενη γραφη και μια ομορφη -χωρις αμφιβολια αληθινη- ιστορια. περιμενω και συνεχεια

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: νικος στις Μαρτίου 28, 2020, 04:12:08 πμ

 :thumbsup1: :thumbsup1: :thumbsup1:  :clapping: :clapping: :clapping: πολυ καλος!!!!!!!!!

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: alonso στις Μαρτίου 28, 2020, 04:20:54 μμ

Πραγματικά η ιστορία σου είναι τέλεια. Θέλουμε συνέχεια!

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: SPB στις Μαρτίου 28, 2020, 06:35:26 μμ

Φαντάζομαι τα απαλά ποδαράκια και δαχτυλάκια της πλημμυρισμένα στο καυτό υγρό πυρ  :thumbsup1: , τρέλα!!!!

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαρτίου 28, 2020, 08:08:24 μμ

Πριν περάσω στη δεύτερη και τελευταία πράξη της ιστορίας μου με την Ιωάννα, αξίζει να αναφέρω και ένα κάπως πιο ήπιο περιστατικό που συνέβη μέρα μεσημέρι σε καφετέρια. Ας πούμε ότι ήταν μια άλλου τύπου ποδοδραστηριότητα που εγώ συμμετείχα σαν παρατηρητής. Είχε όμως αρκετό γέλιο και σασπένς τουλάχιστο για μένα που κατάλαβα τι ακριβώς συνέβη… 
 
Είχαν περάσει λίγες μέρες από το ονειρικό εκείνο Σαββατόβραδο και πλέον βγαίναμε σχεδόν καθημερινά. Μέρα παρά μέρα εμφανιζόταν με καινούριο χρώμα στα νύχια, πράγμα που μάλλον σήμαινε ότι πλέον απολάμβανε την προσοχή μου στα ποδαράκια της.  Μερικές φορές την εβδομάδα δούλευε τα απογεύματα σαν γραμματέας σε ένα ιατρείο, οπότε πηγαίναμε για καφεδάκι το μεσημέρι και μετά την πήγαινα στη δουλειά. 

Ένα τέτοιο μεσημεράκι λοιπόν πήγαμε σε μία συνοικιακή καφετέρια της γειτονιάς της. Από αυτές που το βράδυ γίνονται κάτι σαν μπαροκαφετέριες με καλησπερούδες, τσεκαδόρες και δε συμμαζεύεται.. Καθίσαμε αντικριστά σε ένα τραπεζάκι με καναπέδες κοντά στην είσοδο του μαγαζιού. Εκείνη θεώρησε την κίνησή μου ιπποτική γιατί φοβόταν ακόμα μη την πάρει μάτι κανένας γνωστός της από τη γειτονιά. Εγώ φυσικά δεν ήθελα να την φέρω σε δύσκολη θέση αλλά ταυτόχρονα είχα και τα ποδαράκια της φάτσα φόρα μπροστά μου πράγμα που δεν με ενοχλούσε καθόλου. Φορούσε ένα απλό καθημερινό φόρεμα και κλασικές  καφέ δερμάτινες σαγιονάρες που ταίριαζαν απόλυτα με τα όμορφα nude νύχια των ποδιών της.     
Εκείνη την ώρα είχε πέσει νέκρα και η μόνη παρέα στο μαγαζί ήταν η τσεκαδόρα, ο γκόμενός της και κάτι φίλοι τους σε κοντινή απόσταση από το τραπέζι μας. Μόλις βολευτήκαμε και παραγγείλαμε η Ιωάννα έκανε σταυροπόδι προς τη μεριά τους. Το πόδι της κρεμόταν και σχεδόν ακουμπούσε κάτω χωρίς να κάνει καν προσπάθεια. Ήταν τόσο ευλύγιστη που ακόμα και σε αυτή την στάση το σώμα της έμοιαζε σχεδόν στη φυσική του θέση. Για εκείνη ίσως ήταν απλά ένα κομψό σταυροπόδι. Για εμένα όμως ήταν σαν ζωγραφιά, σαν έργο τέχνης. Και όχι μόνο για εμένα…

Ο τυπάς από την παρέα του μαγαζιού, γκόμενος της τσεκαδόρας, είχε τραβήξει το σκαμπό του λίγο πιο μακριά από τους άλλους και το είχε φέρει στην ευθεία του τραπεζιού μας για να έχει προφανώς καλύτερο οπτικό πεδίο. Ειδικός στις σχέσεις και στην ψυχολογία δεν είμαι όμως τα σημάδια κάποιου που παίρνει μάτι ένα απολαυστικό shoeplay τα γνωρίζω από ίδια πείρα. Οι αντιδράσεις του και ο τρόπος που το βλέμμα του έψαχνε το καλύτερο δυνατό ενσταντανέ μου ήταν απολύτως γνώριμα.

Όπως καταλαβαίνετε το παιχνίδι είχε ξεκινήσει. Έριχνε και ξαναφορούσε τη σαγιονάρα της, κλωτσούσε απαλά το πίσω μέρος της και την έσερνε αργά μπροστά, την ξαναφορούσε, τράνταζε το πέλμα της μέχρι να της ξαναπέσει και γενικά έπαιζε μαζί της με όλους τους πιθανούς τρόπους. 
Η τσεκαδόρα χάιδευε το αγόρι της, του μιλούσε και τον πείραζε, αλλά αυτός ήταν αλλού. Με μονολεκτικές και βαριεστημένες απαντήσεις προσπαθούσε να αποφύγει τη συζήτηση με την παρέα του για να μη χάσει ούτε δευτερόλεπτο από το υπερθέαμα που χάριζε η Ιωάννα. 
 
Εγώ προσπαθούσα να δείχνω χαλαρός και αδιάφορος για να μην  χάσει η Ιωάννα την φυσικότητα των κινήσεών της αλλά και για να μην τρομάξω τον θαυμαστή της. Ναι το απολάμβανα. Και θα σας εξηγήσω στο τέλος γιατί.

Κάποια στιγμή έγινε το μεγάλο κόλπο. Το τριπλό άξελ του shoeplay όπως εγώ το αποκαλώ. Η Ιωάννα γραπώνοντας με τα δάχτυλά της το λουράκι της διχάλας από την πάνω μεριά, σήκωσε την πεσμένη σαγιονάρα της ψηλά, την κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα στον αέρα και μετά την άφησε να πέσει κάτω στο πάτωμα με ένα εκκωφαντικό «πλατς».

Είχα μαρμαρώσει. Κοιτούσα αποσβολωμένος στο πάτωμα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αν είχα δει ομορφότερο σαγιοναροπαίξιμο στη ζωή μου ως τότε. Όταν την κοίταξα στο πρόσωπο κατάλαβα ότι με είχε πάρει χαμπάρι. Όλη μου η αμηχανία όμως σκόρπισε μόλις μου χάρισε εκείνο το πλατύ αρχοντικό της χαμόγελο. Με αυτά και με εκείνα όμως έχασα και τον τύπο που ξερόχυνε παραδίπλα μας. Τον είδα να περπατά βιαστικά προς το βάθος του μαγαζιού και αρχικά νόμισα πως επιτέλους το παλικάρι πειθάρχησε τον εαυτό του και έφυγε για να μην καρφωθεί τελείως. Μετά από λίγο βέβαια επέστρεψε και κάθισε πάλι στην ίδια θέση μάλλον για να παρακολουθήσει το δεύτερο ημίχρονο. Οι πέντε κουβάδες νερό που έριξε στα μούτρα του, ή ότι άλλο έκανε στην τουαλέτα, δεν έκρυβαν σε καμία περίπτωση την αναστάτωση και την διέγερσή του.   

Η συνέχεια δεν ήταν τόσο επική όσο θα ήθελα. Έβγαλε τις σαγιονάρες της και κάθισε ξυπόλητη οκλαδόν πάνω στον καναπέ μέχρι που πληρώσαμε και φύγαμε. Ο τυπάς πηγαινοερχόταν και συνεχώς τσέκαρε μήπως η Ιωάννα ξαναέπαιρνε θέση για παιχνίδι. Άλλα ότι είχε δει, είχε δει. Και πολύ του ήταν.
Η Ιωάννα μετά δεν μου έδωσε να καταλάβω ότι είχε επίγνωση του πανικού που είχε προκαλέσει. Ίσως βέβαια να είχε και τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης και να μην ήθελε να μου το δείξει. Σε κάθε περίπτωση, είτε συμπεριφέρθηκε απόλυτα φυσικά και ρουτινιάρικα χωρίς καμία πρόθεση να κατακαβλώσει το άπαν σύμπαν, είτε συμπεριφέρθηκε σαν κοινή ανάφτρα γιατί έτσι γούσταρε, τα κατάφερε και με το παραπάνω. Και μπράβο της.

Εγώ πάλι το απόλαυσα από την αρχή μέχρι το τέλος για τρεις λόγους.
Πρώτος. Γιατί ήταν ένα τεχνικά άρτιο shoeplay με ποικιλία, φαντασία, χάρη και απόλυτη φυσικότητα. Σε συνδυασμό με τις αγαπημένες μου δερμάτινες σαγιονάρες και τα υπέροχα πατουσάκια της Ιωάννας. 
Δεύτερος. Γιατί επιτέλους δεν ήμουν εγώ στη γνώριμη θέση του τυπά που κάνει στάλκινγκ στα πόδια της γκόμενας κάποιου άλλου αλλά το ακριβώς αντίθετο.
Τρίτος και φαρμακερός. Γιατί μία κατά τα άλλα συνηθισμένη κοπελίτσα, άβαφη και καθημερινά ντυμένη, έστειλε στην τουαλέτα έναν τύπο να τελειώσει για τα ποδαράκια της χωρίς καν να γυρίσει να τον κοιτάξει. Και όχι όποιον κι όποιον. Τον γκόμενο της τσεκαδόρας του μαγαζιού. Κάτω από τη μύτη της!
 
ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ!!!  :w00t: :w00t: :w00t:

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: alonso στις Μαρτίου 29, 2020, 03:32:53 μμ

Μας έχεις τρελάνει, περιμένουμε με ανυπομονησία την συνέχεια!

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: dimjohn στις Μαρτίου 29, 2020, 03:49:24 μμ

πολύ ωραία και πολύ καλογραμμένη ιστορία !!!

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαρτίου 29, 2020, 07:45:32 μμ

Χαίρομαι που σας αρέσει η ιστορία και σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια  :-* :-* :-*

Το επόμενο περιστατικό που θα είναι και το τελευταίο της ιστορίας θα ακολουθήσει τις επόμενες μέρες. Για να σποιλάρω λίγο και την συνέχεια σας λέω μόνο ότι η φίλη μας η Ιωάννα παίρνει για τα καλά το τιμόνι στα χέρια της. Και βασικά τα πετάλια όπως υποψιάζεστε  ;D ;D ;D

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: alonso στις Μαρτίου 29, 2020, 10:31:34 μμ

Ανυπομονούμε!!! :thumbsup1:  :-*

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: νικος στις Μαρτίου 30, 2020, 03:38:25 πμ

 :clapping: :clapping: :clapping: μας εχεις τρελανει με την ιστορια !!!!  :thumbsup1: :thumbsup1: :thumbsup1:
αν ημουν ο τσεκαδορος θα ειχα βγαλει βιντεακι  :wanker2: :wanker2: :worthy:

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαρτίου 30, 2020, 03:23:32 μμ

Παράθεση από: νικος στις Μαρτίου 30, 2020, 03:38:25 πμ

:clapping: :clapping: :clapping: μας εχεις τρελανει με την ιστορια !!!!  :thumbsup1: :thumbsup1: :thumbsup1:
αν ημουν ο τσεκαδορος θα ειχα βγαλει βιντεακι  :wanker2: :wanker2: :worthy:

Τότε τα κινητά δεν είχαν πολλές δυνατότητες. Τα περισσότερα τουλάχιστον. Άσε που ο τυπάς κόντεψε να πέσει πέντε φορές από το σκαμπό του  :rofl: :rofl:

Τον ξεφτίλισε η κοριτσάρα μας!!!  :rofl: :rofl: :rofl:

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαρτίου 31, 2020, 03:59:43 μμ

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στα τέλη Ιουνίου που είναι και τα γενέθλιά μου. Τη μέρα των γενεθλίων μου κανονίσαμε πρωινό καφεδάκι και μετά θα την γύριζα σπίτι να ετοιμαστεί για τη δουλειά της. Ύστερα θα πήγαινα στους κολλητούς μου και θα μπεκρουλιάζαμε ως το ξημέρωμα.
 
Ήταν ο πρώτος καύσωνας του καλοκαιριού και η κίνηση στους δρόμους είχε πέσει αρκετά. Έφτασα στο σπίτι της νωρίτερα από το ραντεβού, οπότε περίμενα παρκαρισμένος έξω από την πολυκατοικία της.  Έτσι όπως χάζευα στην είσοδο περιμένοντάς την να βγει από το ασανσέρ, σκεφτόμουν ότι μάλλον έπρεπε να είχαμε κανονίσει μπανάκι εκείνη την ημέρα. Ήθελα βλέπετε να καμαρώσω την κορμάρα της στην παραλία και μετά να αράζαμε σε κανένα τελειωμένο μπιτσόμπαρο με την Ιωάννα να μοιράζει πόνο με τα ποδαράκια και τις σαγιονάρες της όπως έγινε στην προηγούμενη ιστορία. 
Τότε όμως άνοιξε η πόρτα και αυτό που αντίκρισα με έκανε να νιώσω ότι χάνω τα λογικά μου. Η κομψή φινετσάτη κοπέλα που είχα συνηθίσει να βλέπω είχε μεταμορφωθεί σε μια απίστευτη γκομενάρα που μου χαμογελούσε πονηρά και πλησίαζε το αυτοκίνητό μου. Φορούσε κοντό τζιν σορτσάκι που αναδείκνυε τις ατελείωτες ποδάρες της, από πάνω ένα τοπάκι που άφηνε εκτεθειμένη την κοιλιά και τη μέση της και κλασικά δερμάτινα πέδιλα από αυτά με τα πολλά λουράκια που δεν έχουν κούμπωμα. Είχε πιασμένα και τα μαλλιά της πίσω έτσι που για πρώτη φορά πρόσεξα πόσο όμορφο μακρύ λαιμό είχε. Μπόνους τα νυχάκια της σε χέρια και πόδια που ήταν κατακόκκινα της φωτιάς. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά. Ήταν αυτός ο αέρας της άνεσης, της αυτοπεποίθησης και της θηλυκότητας. Αυτή η χάρη και η αρμονία στις κινήσεις της. Όλα αυτά μαζί απογείωναν το σύνολο και την έκαναν απλά ακαταμάχητη.

Όταν άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα εγώ πρέπει να φαινόμουν εντελώς μαλάκας.
«Hellooo» μου είπε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλάκι στο στόμα. Μου έδωσε και μια τσάντα με το δώρο για τα γενέθλια την οποία δεν είχα προσέξει όσο εκείνη πλησίαζε αφού ήμουν απορροφημένος με όλα τα υπόλοιπα.  Ενώ οδηγούσα έριχνα και κάτι κλεφτές ματιές στα χαμηλά και πρόσεξα ότι στα ποδαράκια της μάλλον είχε γίνει επαγγελματική δουλειά. Προφανώς το κορίτσι μας τα έσκασε στο νυχάδικο για να είναι πανέτοιμη για την περίσταση. Όπως αντιλαμβάνεστε εκτοξεύθηκαν και οι προσδοκίες μου. Και όχι μόνο αυτές.

Στην καφετέρια δεν έγινε κάτι το ιδιαίτερο αν και γενικά με άφηνε να πιάνω και να χαϊδεύω. Εμένα το μυαλό μου ήταν στο μετά και σκεφτόμουν τρόπους να της το ζητήσω χωρίς να φάω τα μούτρα μου. Και κάποια στιγμή που ήμασταν αγκαλίτσα στον καναπέ μου ψιθύρισε στο αυτί: «Πριν με αφήσεις σπίτι θέλω να κάτσουμε λίγο στο αυτοκίνητο». Εγώ γύρισα και την κοίταξα έκπληκτος ενώ εκείνη χαμογελούσε με νόημα. Πλήρωσα σε δευτερόλεπτα και φύγαμε προς το αυτοκίνητο γεμάτοι έκσταση και ανυπομονησία. Οδηγούσα και σκεφτόμουν κάποιο απόμερο σημείο για να σταματήσουμε όσο εκείνη μου έριχνε λοξές ματιές και λάγνα βλέμματα όλο υποσχέσεις.


Ο κύβος ερρίφθη και με μια μεγάλη παράκαμψη μπήκαμε στην Πανεπιστημιούπολη . Κάναμε τον γύρο δυο τρεις φορές για να εντοπίσουμε ένα κατάλληλο σημείο και στο τέλος χωθήκαμε σε ένα αδιέξοδο στενάκι με δέντρα που μας πρόσφεραν σκιά και κυρίως κάλυψη από τα αδιάκριτα βλέμματα. 
 
Όλα ήταν έτοιμα.

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: Romeo9 στις Μαρτίου 31, 2020, 09:36:33 μμ

πες μας!

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: alonso στις Απριλίου 02, 2020, 02:17:48 μμ

Έχουμε αρρωστήσει, πες μας την συνέχεια!

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 03, 2020, 09:45:14 μμ

Η δράση ξεκίνησε χωρίς χρονοτριβές αυτή τη φορά. Παρότι τα φιλιά και τα χουφτώματα κλιμακώθηκαν γρήγορα εκείνη έδειχνε ότι δεν ήθελε να βγάλει ρούχα και να προχωρήσει περαιτέρω. Ήταν πρόθυμη όμως και σε καμία περίπτωση αδιάφορη. Κάποια στιγμή και ενώ η ένταση ανέβαινε χούφτωσε με το χέρι της τ’ αρχίδια μου και τα ζούληξε με δύναμη. Έσκασε πονηρό χαμογελάκι και με ρούφηξε απαλά στο λαιμό.  Για να είμαι απολύτως ειλικρινής δεν συγκινήθηκα και τόσο με την εξέλιξη. Περίμενα πως και πως όλες αυτές τις μέρες τη στιγμή που θα με περιποιούταν με τα ποδαράκια της οπότε αν το πράμα συνέχιζε έτσι μάλλον η ευκαιρία θα χανόταν.

Έτσι λοιπόν άφησα την ένταση κάπως να υποχωρήσει, γύρισα κοιτάζοντας μπροστά μου και είπα δήθεν αδιάφορα : «Μπορείς να το ξανακάνεις με το πόδι». Παρά την προσπάθεια μου να καλύψω την αγωνία μου, νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή μάλλον έμοιαζα με ζητιάνο στα μάτια της που αντί για ψιλά της ζητούσε λίγο το πατουσάκι της. Η κοπέλα βέβαια δεν ήταν χαζή, κάθε άλλο. Με είχε πάρει χαμπάρι από το περασμένο εκείνο Σαββατόβραδο, από το βλέμμα μου που δεν ξεκολλούσε ποτέ από τα πόδια της και φυσικά από όλες εκείνες τις γελοίες αφορμές που έβρισκα για να τα αγγίζω με τα χέρια μου σε καφετέριες και λοιπές βόλτες. Ε, δήθεν έκπληκτη και αυτή απάντησε: «Κοίτα που του άρεσε του κύριου…». Όσο να τελειώσει την ατάκα το χέρι της αφαιρούσε το πεδιλάκι από το δεξί της πόδι και σε λίγες στιγμές το γυμνό πατουσάκι της γλιστρούσε όλο νάζι πάνω στον καβάλο μου.  Ήμουν στον παράδεισο. Επιτέλους μια όμορφη κοπέλα μου έδινε την απόλαυση που λαχταρούσα τόσα χρόνια ενώ και εκείνη έδειχνε να απολαμβάνει τη φάση και να διασκεδάζει με το βίτσιο μου. Ίσως και εκείνη να μην μου έκανε απλά το χατίρι αλλά να ανακάλυπτε μια κυριαρχική πλευρά του εαυτού της που τόσα χρόνια κρυβόταν πίσω από το πρόσωπο της σεμνής και χαριτωμένης κοπελίτσας.  Το κεφάλι μου είχε γύρει στον ώμο της πια και εκείνη χαϊδευε τα μαλλιά μου ψιθυρίζοντας ακατάληπτα ερωτόλογα. Πλέον ήμουν βυθισμένος σε ένα κόσμο ηδονής και πρωτόγνωρων συναισθημάτων και κάθε φορά που προσπαθούσα να δραπετεύσω ένιωθα να αιχμαλωτίζομαι ξανά και ξανά. Πότε από το υπέροχο άρωμα που ανέδυε ο κατάλευκος μακρύς λαιμός της και πότε από το τρυφερό ποδαράκι της που με μαλάκιζε όλο μαεστρία. Και κάπου εκεί κόντεψαν όλα να τιναχτούν στον αέρα.
 
Είχα σχεδόν χάσει την αίσθηση του χρόνου και της πραγματικότητας και δεν μπορούσα πια να διακρίνω τι από αυτά που συνέβαιναν ήταν αληθινά ή φαντασιώσεις.  Τότε λοιπόν ήταν που βρήκαν την ευκαιρία οι σκοτεινότερες σκέψεις από τα βάθη του πιο υποτακτικού μου εαυτού να έρθουν στην επιφάνεια. Γύρισα κοιτώντας την στα μάτια και με βαθιά τρεμάμενη φωνή σπασμένη από την κάβλα της είπα χωρίς να το σκεφτώ καν: «Κλότσα το». Τινάχτηκε πίσω σπρώχνοντάς με στη μεριά μου και τράβηξε το πόδι της πίσω στο κάθισμά της. Ήταν φρικαρισμένη. Το βλέμμα της ήταν γεμάτο απορία και απόρριψη. Μέσα σε μια στιγμή από τον παράδεισο πήγα στην κόλαση, από το όνειρο στον εφιάλτη.  Συνήλθα γρήγορα και σε μια απέλπιδα προσπάθεια να το σώσω επιστράτευσα το πιο παραπονιάρικο ύφος μου για να της πω απολογούμενος: «Εννοώ να το κάνεις πιο δυνατά. Αυτό τίποτα περίεργο…». Ήταν έτοιμη να ανοίξει την πόρτα και να φύγει όμως την πρόλαβα στο τσακ. Το παγωμένο βλέμμα της σιγά σιγά  άρχισε να μαλακώνει και ένα απαλό μειδίαμα ήρθε στο πρόσωπό της. Δεν ήταν όμως το γνωστό γλυκό της χαμόγελο αλλά μάλλον μια έκφραση κυριαρχίας και ναζιάρικου τσαμπουκά. «Α! Να προσέχουμε και τι λέμε…» απάντησε αυστηρά και κάπως ειρωνικά. Ύστερα κοίταξε την πατούσα της και άρχισε να κουνάει νευρικά τα δαχτυλάκια της, σαν να προσπαθούσε να τους κάνει προθέρμανση. Στόχευσε στο παντελόνι μου, στο σημείο που περίπου βρισκόταν το πέος μου όπως είχε στρίψει πάνω στο μπούτι μου προς τη μεριά της και μου το πάτησε με δύναμη. Αφού η πατούσα της εξερεύνησε για λίγα δευτερόλεπτα τη στύση μου έφερε το μεγάλο της δάχτυλο πάνω στο πουτσοκέφαλό μου και το πίεσε βίαια. «Το κλοτσάω καλά μωρό μου;» ρώτησε με ένα θρασύ και περιπαιχτικό τόνο. «Μη σταματάς… μη σταματάς… μη σταματάς… » απάντησα. Πότε κοιτούσα το μεγάλο δαχτυλάκι της με το άψογο τριμαρισμένο κόκκινο νύχι να μου στίβει το πουτσοκέφαλό και πότε εκείνη να με κοιτάζει στα μάτια με ένα τρόπο που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.  Κάθε φορά που έβαζε έξτρα πίεση στο δάχτυλό της, το βλέμμα της αλλοιωνόταν από μία αμυδρή έκφραση πόνου και από ένα ελαφρύ σφίξιμο των δοντιών της, προφανώς λόγω της υπερπροσπάθειας. Σκέφτηκα να λύσω το παντελόνι και να την αφήσω να με τελειώσει με κανονική ποδομαλακία. Αν τα κατάφερνα δεν θα μου το αρνιόταν αλλά δεν πρόφτασα. Ίσως και να μην το άξιζα. Μετά από λίγο μια τεράστια στάμπα από τα υγρά μου σχηματίστηκε γύρω από το υπέροχο δαχτυλάκι της Ιωάννας. Εκείνη έσκασε στα γέλια και με βούτηξε δίνοντας μου ένα βαθύ και παθιάρικο φιλί με γλώσσα.

Περάσαμε το υπόλοιπο μεσημέρι μπουγελώνοντας τον καβάλο μου μπας και φύγει η στάμπα. Έβγαινα στον ήλιο και μόλις στέγνωνα η στάμπα ήταν πάλι εκεί. Το κάναμε άπειρες φορές αλλά κανένα αποτέλεσμα. Η Ιωάννα δεν σταμάτησε να γελάει και να με δουλεύει ούτε λεπτό. Άλλωστε αυτή η στάμπα ήταν δημιούργημά της και όσο επέμενε να μην φεύγει από το παντελόνι μου, τόσο μεγαλύτερη ικανοποίηση της χάριζε.
Την γύρισα σπίτι και πήγα στους κολλητούς μου. Ξαναβγήκαμε μερικές φορές και ξαφνικά μια μέρα εξαφανίστηκε. Δεν απαντούσε στα τηλέφωνα, στα sms, πουθενά. Και έτσι τέλειωσε. Πληγώθηκα όσο να πείτε αλλά το έριξα στο διάβασμα για να ρεφάρω στην εξεταστική του Σεπτέμβρη. Μήνες μετά μου τηλεφώνησε για να βρεθούμε και να μου εξηγήσει αλλά της έριξα άκυρο. Αυτό δεν το μετάνιωσα ποτέ αλλά εκείνο που με βαραίνει ακόμα είναι πως ποτέ δεν την ευχαρίστησα για τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισε εκείνο το καλοκαίρι. Τουλάχιστο, έστω και με αυτόν τον τρόπο, το κάνω τώρα.

Thanks Joanne!!!  :-* :-* :-*

 :wave: :wave: :wave:

ΤΕΛΟΣ     

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: Άγγελος. στις Απριλίου 03, 2020, 11:01:26 μμ

Αχ ρε Ιωάννα!!!...μας έκαψες την καρδιά! :-*

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 05, 2020, 01:22:24 πμ

Παράθεση από: Άγγελος. στις Απριλίου 03, 2020, 11:01:26 μμ

Αχ ρε Ιωάννα!!!...μας έκαψες την καρδιά! :-*

Χαλάλι της! Από αυτή την ιστορία εγώ έμαθα το εξής.
Αν είναι μία φορά όμορφο να βλέπεις μια γυναίκα που γνωρίζει τη δύναμη και τη γοητεία της, τότε είναι δέκα φορές πιο όμορφο να την παρακολουθείς όσο την ανακαλύπτει.
 :) :) :)

Τίτλος: Απ: Ο ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΙΩΑΝΝΑ - ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 2008
Αποστολή από: milfhunter στις Απριλίου 21, 2020, 03:24:15 μμ

Πολύ ωραία ιστορία φίλε. Μπράβο!