Forum

Sex, Fetish & BDSM => Ερωτικές ιστορίες => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 07, 2020, 03:40:01 μμ

Τίτλος: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 07, 2020, 03:40:01 μμ

Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς του 2015.
Είχα κατέβει στο Ηράκλειο αυθημερόν για μια σοβαρή δουλειά που δεν έπαιρνε αναβολή και θα επέστρεφα αργά το βράδυ στην Αθήνα.
Ο καιρός το πρωί ήταν καλός και η πτήση συνηθισμένη αλλά από το μεσημέρι και μετά τα δεδομένα άλλαξαν απότομα.
Όταν τελείωσα τις συναντήσεις μου είχε ήδη νυχτώσει και γύρω στις 9 το βράδυ έφτασα στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου.
Ο αέρας δεν σε άφηνε να σταθείς ούτε για τσιγάρο και το κρύο έκοβε την ανάσα.

Μόλις έκανα check in ξαμολήθηκα στους χώρους του αεροδρομίου σηκώνοντας τις κεραίες μου.
Όλοι ξέρουμε ότι τα αεροδρόμια είναι ο παράδεισος του shoeplay.
Υπάλληλοι αεροδρομίου, πωλήτριες σε μαγαζιά, ακόμα και σεκιουριτούδες δε χάνουν ευκαιρία να αερίσουν τα κουρασμένα ποδαράκια τους βγάζοντας και βάζοντας τις γόβες τους .
Όμως εκείνο το βράδυ, λόγω ημέρας υποθέτω, ήταν η απόλυτη νέκρα.
Έσυρα λοιπόν το κουφάρι μου ως την έρημη πύλη και άραξα βαριεστημένος σε ένα παγκάκι περιμένοντας την επιβίβαση.


Λίγο πριν την επιβίβαση εμφανίστηκε το πλήρωμα στην έξοδο της πύλης.
Κυβερνήτης, συγκυβερνήτης και μία βετεράνος αεροσυνοδός στα όρια της συνταξιοδότησης.
Όσο τους κοίταζα αφηρημένος σκεφτόμουν ότι η πιο μίζερη παραμονή πρωτοχρονιάς ήταν γεγονός και την ζούσα σε όλο το μεγαλείο της.

Κι όμως ήμουν τόσο λάθος…

Από το λήθαργο με έβγαλε ένας ρυθμικός χτύπος από τακούνια που πλησίαζαν γρήγορα πίσω από την πλάτη μου.
Γύρισα και είδα μια πανέμορφη καστανή κοπέλα με στολή αεροσυνοδού να πλησιάζει στην πύλη.
Γύρω στα 28, ψηλή, με αγγελικό πρόσωπο και υπέροχα μακριά πόδια.
Περνώντας από μπροστά μου σκόρπισε ένα υπέροχο θηλυκό άρωμα που με μια βαθιά εισπνοή το φυλάκισα για ώρα μέσα στο στήθος μου.
 
Μίλησε λίγο με το υπόλοιπο πλήρωμα και πέρασαν όλοι μαζί την έξοδο της πύλης.
Εγώ πια είχα σηκωθεί ξαναμμένος και έκοβα βόλτες πάνω κάτω ανυπομονώντας για την ώρα της επιβίβασης.
Μετά από λίγο ήρθε η πρώτη ανακοίνωση.

«Αγαπητοί επιβάτες της πτήσης Α300 της Aegean με προορισμό το Ελ.Βενιζέλος, σας ενημερώνουμε ότι η ώρα αναχώρησης άλλαξε λόγω κακοκαιρίας. Νέα ώρα αναχώρησης 23:30. Ζητούμε συγγνώμη για την καθυστέρηση» 

Συνεχίζεται..

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: pitsirikas21 στις Απριλίου 07, 2020, 04:59:58 μμ

Πάμε ολοταχώς στο επόμενο…!  :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Jim στις Απριλίου 07, 2020, 05:31:18 μμ

Γράφεις εξαιρετικά φίλε! Μας κρατάς και σε αγωνία και τρελαινομαστε τώρα με τη καραντίνα

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: klv στις Απριλίου 07, 2020, 05:39:28 μμ

ΛΑΤΡΕΙΑ   οι  Ποδαρες   των   Αεροσυνοδων     ΕΡΩΤΑΣΣΣΣ   συνεχισεεεε  !!!!....... :clapping: :clapping: :clapping: :)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Kostas στις Απριλίου 07, 2020, 05:42:21 μμ

Αυτη η αρχή αφήνει υπονοούμενα οτι θα είναι καλή και καυλωτική ιστορία

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 07, 2020, 08:08:59 μμ

Κάποιοι συνεπιβάτες που περίμεναν κι αυτοί νωχελικά στην πύλη σηκώθηκαν έξαλλοι και άρχισαν τον καυγά με τον υπάλληλο του αεροδρομίου.
Όλοι κι όλοι θα ήμασταν το πολύ δέκα επιβάτες, και με εξαίρεση εμένα, οι υπόλοιποι ήταν παρέα που μάλλον είχαν σχέδια για την αλλαγή του χρόνου και τώρα δύσκολα θα προλάβαιναν.
Όση ώρα κρατούσε ο καυγάς εγώ διάβαζα στο κινητό τις τελευταίες ειδήσεις που έλεγαν ότι η Αττική τις τελευταίες ώρες θαβόταν στο χιόνι.

Μετά από άλλη μια αλλαγή στην ώρα αναχώρησης άνοιξε τελικά η πύλη και γύρω στις 12 παρά τέταρτο μπήκαμε στο αεροπλάνο.
Ήταν ένα 80αρι ελικοφόρο και η δική μου θέση βρισκόταν τέρμα πίσω στον διάδρομο.
Για καλή μου τύχη η παλαίμαχη αεροσυνοδός ήταν στις μπροστινές θέσεις και η καστανή καλλονή πίσω.
Όλοι οι υπόλοιποι κάθισαν από τη μέση και μπρος και εγώ πίσω ήμουν ολομόναχος.
Αφού τακτοποιηθήκαμε και οι αεροσυνοδοί έκαναν την κλασική βαρετή επίδειξη με τα σωστικά όλα ήταν έτοιμα για την απογείωση.
Το αεροπλάνο όμως δεν ξεκινούσε και ο εκνευρισμός άρχισε να ξαναγίνεται έντονος.
Οι κάφροι συνεπιβάτες μου έγιναν απότομοι και αγενείς προς το πλήρωμα και γρήγορα τα πράματα ξέφυγαν.
Κάποια στιγμή ειπώθηκε κάτι χοντρό και η κοπέλα απάντησε σε έντονο ύφος αλλά με ευγένεια.

-Δεν σας επιτρέπω κύριε. Είμαι εδώ για να σας εξυπηρετώ αλλά αυτή τη συμπεριφορά δεν μπορώ να τη ανεχτώ.

Αμέσως εμφανίστηκε η παλιά καραβάνα που είχε πάει στο πιλοτήριο και βγήκε έξω από τις φωνές.
Ανέλαβε να καλμάρει την κατάσταση και με ένα διακριτικό νεύμα έδιωξε τη νεαρή αεροσυνοδό η οποία έφυγε προς τα πίσω σφίγγοντας τα δόντια για να μην ακουστούν τα μπινελίκια της.   

Η ώρα ήταν 12 ακριβώς.
Μπροστά δίνονταν κάποιες αμοιβαίες εξηγήσεις και τα νεύρα είχαν υποχωρήσει.
Με την άκρη του ματιού μου έπιασα πίσω μου την όμορφη αεροσυνοδό να κινείται κάπως διστακτικά στον διάδρομο.
Φαινόταν αρκετά φοβισμένη, ίσως και να ανησυχούσε μην της βάλουν χέρι από την εταιρεία μετά το επεισόδιο.
Μόλις πέρασε δίπλα μου της μίλησα.

-Καλή χρονιά!
Προσπάθησα με το βλέμμα και τον τόνο μου να της δείξω την αμέριστη συμπαράσταση και κατανόηση μου για όσα έγιναν πριν.

-Επίσης!
Εκείνη απάντησε από ευγένεια αλλά πριν προλάβει να απομακρυνθεί έγειρα ελαφρά προς το μέρος της και της είπα χαμηλόφωνα.

-Μην δίνεις σημασία στον κάθε τελειωμένο. Ξεσπάνε όπου βρουν λες και εσύ φταις για τα χιόνια. Εσύ συμπεριφέρθηκες άψογα.
 
Με κοίταξε με εκείνες τις υγρές καστανές ματάρες της που φανέρωναν την αναστάτωσή της και μου απάντησε με ένα αληθινό χαμόγελο όλο γλύκα.

-Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Είμαι η Έλενα. Ότι χρειαστείς στη διάθεσή σου.

Ξαναπήγε πίσω και έβγαλε το τρέιλερ για το σερβίρισμα. Όταν τελείωσαν και μάζεψαν ήρθε δίπλα μου και μου χαμογέλασε.

Μ: Δε βλέπω να πηγαίνουμε στην Αθήνα. Έχει βάλει ήδη μισό μέτρο χιόνι διαβάζω.

Ε: Πολύ δύσκολα με τέτοιο καιρό. Μάλλον αύριο θα πετάξουμε.


Συνεχίζεται...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 08, 2020, 01:11:27 μμ

Της συστήθηκα και πιάσαμε την κουβέντα.
Καθόταν όρθια στο διάδρομο ακριβώς δίπλα μου και στηριζόταν με το χέρι της στην πλάτη ενός άδειου καθίσματος.
Εγώ προσπάθησα να κρατήσω μια χαλαρή και ευχάριστη συζήτηση αποφεύγοντας τα έντονα βλέμματα που ίσως την έκαναν να νιώσει άβολα.
Μ: Πως είναι η δουλειά της αεροσυνοδού; Αν εξαιρέσουμε περιστατικά σαν το σημερινό…
Ε: Είμαι καινούρια στη δουλειά. Μόλις 6 μήνες. Μου αρέσει πάρα πολύ. Εκτός από ένα πράγμα. Θα σου πω αλλά μη γελάσεις.
Εδώ για να είμαι ειλικρινής περίμενα κάποια κοινοτυπία του τύπου μου λείπει ο φίλος μου, ο σκύλος μου , η γιαγιά μου κ.λ.π. Χαμογέλασα και με ένα νεύμα της έδωσα να καταλάβει ότι περίμενα τη συνέχεια. 
Ε: Μια ζωή φορούσα μόνο αθλητικά και σαγιονάρες. Αυτές οι γόβες με πε-θαί-νουν!!!
Όσο τόνιζε την τελευταία λέξη πέταξε την φτέρνα της έξω και με ένα ρυθμικό τράνταγμα του ποδιού της τίναξε κάτω τη γόβα που προσγειώθηκε στον διάδρομο με ένα χαρακτηριστικό γδούπο.

 Έμεινα μαλάκας να κοιτάζω το υπέροχο μακρύ πατουσάκι της με την μεγάλη καμάρα και τα πανέμορφα μακριά δαχτυλάκια της που τρίβονταν μεταξύ τους για να ξεπιαστούνε.
Τα νυχάκια της άστραφταν με ένα πανέμορφο πορτοκαλί πεντικιούρ κάτω από το καλσόν της και ο χορός τους με παράσερνε σε μια δίνη έξαψης και αμηχανίας.

Μ: Ωραίο το πορτοκαλάκι!
Ε: Το αγαπημένο μου. Χειμώνα – καλοκαίρι! 
Μ: Πάντως λίγο μασαζάκι πάντα βοηθάει να ξέρεις.
Το είπα όσο πιο δήθεν αδιάφορα μπορούσα αλλά εκείνη έπιασε το υπονοούμενο και μου χαμογέλασε πονηρά.

 Όσο η συζήτηση προχωρούσε εκείνη ένιωθε όλο και πιο άνετα και τα ποδαράκια της έδιναν ένα πραγματικό ρεσιτάλ.
Είχε πλακώσει με το γυμνό πατουσάκι της το κουντεπιέ του άλλου ποδιού της και ρυθμικά το έτριβε πάνω κάτω στο καλάμι της.
Η στύση μου είχε αρχίσει να με ενοχλεί κάτω από το χοντρό χειμωνιάτικο τζιν και η ταχυπαλμία συχνά με αποσπούσε από τη σπιρτόζικη κουβέντα που είχαμε ανοίξει.

Κάποια στιγμή η Έλενα ρώτησε.
Ε: Λευκό ή κόκκινο;
Μ: Ότι σου αρέσει.
Απάντησα διπλωματικά χωρίς να καταλάβω γιατί ακριβώς με ρώτησε.

Η Έλενα έφυγε προς τα πίσω και επέστρεψε με δύο πλαστικά ποτήρια κόκκινο κρασί.
 Αφού μου έδωσε το ένα κάθισε απέναντί μου στην άλλη πλευρά του διαδρόμου και έκανε κατευθείαν ένα θανατηφόρο σταυροπόδι.
Τσουγκρίσαμε, ξανάπαμε καλή χρονιά και με ένα συνωμοτικό γέλιο ξεκινήσαμε να πίνουμε κρυφά από τους υπόλοιπους.             

Η Έλενα όπως καθόταν σταυροπόδι είχε πετάξει κάτω τη γόβα της και έτριβε το πέλμα της στο επάνω σκληρό μέρος του παπουτσιού της.
Λόγω της δουλειάς μου είχα ταξιδέψει αρκετά και είχα δει αρκετό shoeplay από αεροσυνοδούς.
Τέτοιο πράμα ποτέ ξανά όμως.
Εκτός από το καταπληκτικό παιχνίδι που έκαναν τα πόδια της Έλενας, είχαμε και μια αρκετά ζεστή επικοινωνία και μάλλον αυτό ήταν που είχε κάνει τόσο συναρπαστική την όλη εμπειρία.
Και ακόμα δεν είχα δει τίποτα…   

Συνεχίζεται...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: alonso στις Απριλίου 08, 2020, 01:34:46 μμ

Θα μας τρελάνεις τελείως. Γράφεις απίστευτα και ανυπομονούμε για την συνέχεια!  :clapping: :-*

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 08, 2020, 02:00:10 μμ

Εξαιρετική μέχρι τώρα η ιστορία.  :worthy:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: sklavos 2004 στις Απριλίου 08, 2020, 02:05:01 μμ

περιμένουμε με αγωνιά την συνέχεια !!!


   

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 08, 2020, 04:33:27 μμ

Η ώρα πια ήταν 1 μετά τα μεσάνυχτα. Ενώ ακόμα μιλούσαμε ήρθε η ανακοίνωση από τους πιλότους.

«Αγαπητοί επιβάτες, καλή χρονιά και από το θάλαμο διακυβέρνησης. Μόλις λάβαμε ενημέρωση από τον πύργο ελέγχου και δυστυχώς το αεροσκάφος δεν θα μπορέσει να ταξιδέψει στην Αθήνα με αυτές τις συνθήκες. Σύμφωνα με απόφαση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος αναστέλλει τη λειτουργία του μέχρι αύριο στις 12 το μεσημέρι για να πραγματοποιηθούν εργασίες αποχιονισμού στους διαδρόμους προσγείωσης – απογείωσης. Παρακαλείστε να μαζέψετε τα προσωπικά σας αντικείμενα και να ετοιμαστείτε για έξοδο από το αεροσκάφος. Από τους υπεύθυνους της Aegean και του αεροδρομίου θα λάβετε σχετικές οδηγίες και περαιτέρω ενημέρωση για την κατάσταση. Ζητούμε συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Χρόνια πολλά και καλή χρονιά»   

Όσο ακουγόταν η ανακοίνωση του κυβερνήτη από τα ηχεία, η Έλενα κοιτούσε αφηρημένη το πόδι της που κρεμόταν πάνω από την πεσμένη γόβα της και την κλοτσούσε μηχανικά μπρος πίσω στον διάδρομο.
Μόλις η ανακοίνωση τέλειωσε, αναστέναξα με απογοήτευση.

Μ: Δηλαδή θα φάμε άλλες δώδεκα ώρες περιμένοντας στην πύλη;
Ε: Αποκλείεται. Είναι πολλές οι ώρες. Μάλλον σε ξενοδοχείο θα πάμε.

Η Έλενα φόρεσε βιαστικά τη γόβα της και σηκώθηκε από τη θέση της.
Πήγε προς την συνάδελφό της και ακολούθησε ένας χαμηλόφωνος διάλογος μεταξύ τους που δεν ήμουν σε θέση να παρακολουθήσω.
Το μόνο που εκείνη τη στιγμή με προβλημάτιζε ήταν αν θα προλάβαινα να πάω στην τουαλέτα του αεροπλάνου για να σβήσω την κάψα μου.

Για σχεδόν μια ώρα η στύση μου δεν είχε υποχωρήσει καθόλου όσο κρατούσε η κουβέντα με την Έλενα.
Μία ακριβώς ώρα που τα άψογα ποδαράκια της δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να κάνουν πάρτι μέσα – έξω στις γόβες της.

Όσο τελείωνα μέσα στην στενή τουαλέτα του μικρού αεροπλάνου η Έλενα είχε πάρει το μικρόφωνο και ζητούσε από τους επιβάτες να προσέλθουν στην μπροστινή έξοδο του αεροσκάφους.
Έφτασα τελευταίος στην ουρά και μαζί με τους υπόλοιπους περίμενα να ανοίξει η πόρτα για να μας παραλάβει το πουλμανάκι του αεροδρομίου.
Η άλλη αεροσυνοδός βρισκόταν δίπλα στην πόρτα και την κρατούσε από την λαβή έτοιμη να ανοίξει.
Η Έλενα είχε ξεμείνει κάπου πίσω μαζεύοντας πράγματα και χαρτιά και πότε πότε άκουγα τα βήματά της στον διάδρομο.
Μετά από ένα πεντάλεπτο αναμονής άνοιξε η πόρτα και οι πρώτοι επιβάτες άρχισαν να κατεβαίνουν από την φορητή σκάλα όσο τους καληνύχτιζε η αεροσυνοδός.
Λίγο πριν κάνω το πρώτο μου βήμα για να τους ακολουθήσω ένοιωσα ένα χέρι να με ακουμπάει στον ώμο.
Σταμάτησα έκπληκτος. Ήταν η  Έλενα και μου ψιθύριζε μέσα στο αυτί.

Ε: Στο ξενοδοχείο. Μασαζάκι στα πόδια. Θα σου στείλω μήνυμα.
Γύρισα και την κοίταξα. Οι ματάρες της άστραφταν. Ένοιωσα ότι δεν το εννοούσε απλά σαν πρόσκληση. Το απαιτούσε.

Κατέβηκα τις σκάλες ακολουθώντας τους υπόλοιπους και η Έλενα με την άλλη αεροσυνοδό έφυγαν προς το πιλοτήριο.
Όλα έδειχναν πλέον ότι αυτό το γλυκό μαρτύριο δεν έμελλε να τελειώσει απλά με μία βιαστική μαλακία στην τουαλέτα του αεροπλάνου.

Θα είχε συνέχεια και θα ήταν επική.   


Συνεχίζεται...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: dimjohn στις Απριλίου 08, 2020, 04:56:35 μμ

μπραβο ! ωραία ιστορία !!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ioannis στις Απριλίου 08, 2020, 05:58:04 μμ

Τίποτε πιο καυλωτικό από τα γυναικεία πόδια ντυμένα με γυαλιστερό καλσόν όπως των αεροσυνοδών, όποτε περιμένουμε να διαβάσουμε να γλύφει και πιπιλαει τα πατουσακια και δακτυλακια της πάνω από το γυαλιστερό καλσόν βυθίζοντας το μέσα στο στόμα του 

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 08, 2020, 08:17:34 μμ

Φιλε μπράβο γραφεις πολύ ωραία και η ιστορια αρκετα καυλωτική.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: marioncotillard στις Απριλίου 08, 2020, 08:52:45 μμ

Το κινητό του που το βρήκε?
Έχει κενά το σενάριο

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 08, 2020, 08:56:58 μμ

Στο ίδιο ξενοδοχείο πάνε όλοι. Το θα σου στείλω μύνημα δεν λέει πουθενά οτι αφορά κινητό....

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: dimjohn στις Απριλίου 08, 2020, 09:49:05 μμ

αεροσυνοδός είναι ! θάχει την λίστα με τα δωμάτια και θα επικοινωνήσει !!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 09, 2020, 01:32:06 μμ

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε γύρω στις τρεις το πρωί.
Είχε προηγηθεί μεγάλη και κουραστική αναμονή με μπόλικα νεύρα σε όλους  σχεδόν τους χώρους του αεροδρομίου.
Στην αρχή έξω από την πύλη, μετά στα γκισέ της Aegean και τέλος στον χώρο που περιμέναμε το πούλμαν για το ξενοδοχείο.
Αν και είχα ενημέρωση εκ των έσω, και όπως καταλαβαίνεται γνώριζα από την αρχή ότι θα πάμε σε ξενοδοχείο, ο υπόλοιπος κόσμος δεν είχε την ίδια πληροφόρηση έγκαιρα.
Αυτό που με απασχολούσε ήταν ότι στο κινητό μου δεν είχε εμφανιστεί ακόμα μήνυμα.
Όχι ότι ανταλλάξαμε τηλέφωνα αλλά πίστευα ότι η Έλενα ίσως έβρισκε τον αριθμό μου από τη λίστα επιβατών που οι αεροσυνοδοί έχουν στη διάθεσή τους.

Στο δρόμο για το ξενοδοχείο σκεφτόμουν ότι όπως ήρθαν τα πράματα εγώ ο ίδιος θα έπρεπε να βρω λύση στο πρόβλημα.
Κατέληξα ότι θα ζητούσα από την ρεσεψιόν να μάθω τον αριθμό του δωματίου της με τη δικαιολογία ότι ξέχασα το λάπτοπ στο αεροπλάνο  και ίσως εκείνη το είχε βρει και το πήρε μαζί της.
Πιθανότατα θα έτρωγα τα μούτρα μου , όμως κάτι καλύτερο δεν μπορούσα να σκεφτώ.

 
Το ξενοδοχείο φαινόταν τίμιο.
Από τη ρεσεψιόν άρχισαν να φωνάζουν ονόματα επιβατών.
Οι υπόλοιποι επιβάτες μοιράστηκαν σε τρίκλινα και αφού έδειχναν ταυτότητα και κάρτα επιβίβασης έπαιρναν τα κλειδιά και κατευθύνονταν στα δωμάτιά τους.
Για άλλη μια φορά έμεινα τελευταίος και όταν ακούστηκε το όνομά μου πλησίασα προβάροντας από μέσα μου για τελευταία φορά τις ατάκες που θα με βοηθούσαν να αποσπάσω την πολυπόθητη πληροφορία.
Ο συμπαθής παππούλης που εκτελούσε χρέη ρεσεψιονίστ έλεγξε τα χαρτιά μου και πήρε από την ξύλινη προθήκη το κλειδί του δωματίου.
Πριν όμως μου το δώσει, άνοιξε ένα συρτάρι και μαζί με τα κλειδιά μου έδωσε και ένα κλειστό φάκελο με τα πλήρη στοιχεία μου απ’ έξω.

-Είναι και αυτό για εσάς κύριε. Καλή χρονιά και καλή διαμονή!

Το συνωμοτικό χαμόγελο του γερόλυκου δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία ότι κάτι πονηρό υπήρχε στην ατμόσφαιρα…
Τον ευχαρίστησα και πήγα λίγο πιο πέρα να ανοίξω το γράμμα με χέρια που έτρεμαν από αγωνία.

«Μόλις τακτοποιηθείς πάρε τηλέφωνο στο 407.
Άφησέ το να χτυπήσει μόνο μία φορά και κατέβασέ το αμέσως.
Μόλις μπορέσω θα έρθω να σε βρω στο δωμάτιο σου.
Ξέρω ποιο είναι.
Ε.»

Αυτό που με αποτελείωσε όμως ήταν η ευφάνταστη σφραγίδα που είχε βάλει η Έλενα για να υπογράψει το γράμμα.
Μία στάμπα από κατακόκκινο κραγιόν που ήταν το αποτύπωμα των χειλιών της. 

Έφτασα στο δωμάτιο πηδώντας τα σκαλιά πέντε – πέντε. Είχα αρχίσει να γδύνομαι πριν καν ανοίξω την πόρτα.
Μπήκα στο μπάνιο και έκανα ένα βιαστικό ντους, ίσα ίσα για να μην βρωμοκοπάω.
Φόρεσα το μπουρνούζι του ξενοδοχείου και πήγα στο τηλέφωνο.
Πήρα το 407, άφησα να χτυπήσει μια φορά γεμάτη και το έκλεισα αμέσως όπως ακριβώς ζητούσε η Έλενα στο γράμμα της.
Συμμάζεψα πρόχειρα τα πεταμένα ρούχα μου και περίμενα πίσω από την πόρτα κρατώντας και την ανάσα μου.

Η πόρτα χτύπησε μία φορά. Άνοιξα και ήταν εκείνη.
Φορούσε ακόμα τη στολή της. Γόβες, καλσόν, εφαρμοστό φόρεμα με τα διακριτικά της εταιρείας, καμπαρτίνα και μπερεδάκι!
Μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και προχώρησε μέσα στο δωμάτιο κουνώντας την κωλάρα της με προφανή διάθεση να με ξεσηκώσει. 

Μ: Ακόμα στολή φοράς;
Ε: Για αυτή τη στολή δε γίνονται όλα;

Σκέφτηκα να απαντήσω με κάποια συνηθισμένη παπάτζα του τύπου δε μετράνε οι στολές αλλά οι άνθρωποι κ.τ.λ. αλλά προτίμησα να μην πω τίποτα. Έγνεψα με ένα καταφατικό μειδίαμα που έδειχνε ότι σιωπηρά συμφωνούσα μαζί της και για την ακρίβεια την ευγνωμονούσα. 

Ε: Την ξαναφόρεσα όσο κοιμόταν η συνάδελφός μου και έμεινα ντυμένη κάτω από τα σκεπάσματα για πάνω από μια ώρα ώσπου να κάνεις αναπάντητη.
Μ: Πάλι καλά που με έβαλαν μόνο μου σε δίκλινο και δε με στρίμωξαν με τους άλλους.
Ε: Δε θα έλεγα ότι έγινε από τύχη... Προσφέρθηκα εγώ να αναλάβω το μοίρασμα των δωματίων και έστειλα τους συναδέλφους για ύπνο.

Η Έλενα τώρα καθόταν στην άκρη του κρεβατιού κάνοντας εκείνο το σταυροπόδι που με είχε στείλει στην τουαλέτα του αεροπλάνου.
Αυτή τη φορά έκανε προκλητικό dangling με τη γόβα της και με κοιτούσε με βλέμμα πρόστυχο.

E: Καυλώνεις μωρό μου;

Άναψα σε κλάσματα δευτερολέπτου και κινήθηκα γρήγορα προς το μέρος της.
Εκείνη αστραπιαία πέταξε τη γόβα της και τέντωσε το πόδι της στην κοιλιά μου αναγκάζοντάς με να σταματήσω.
Τα δαχτυλάκια της ίσα που ακουμπούσαν στο στομάχι μου.

Ε: Μασάζ είπαμε.

Ο τόνος της έμοιαζε προστακτικός και το βλέμμα της αυστηρό.
Κι όμως εγώ ένοιωθα ότι απολάμβανε το παιχνίδι και είχε μεγάλες βλέψεις για την υπόλοιπη νύχτα.
Με ένα απαλό τίναγμα του ποδιού της με απώθησε προς τα πίσω και στη συνέχεια μετακινήθηκε προς το κεφαλάρι του κρεβατιού.

M: Μάλιστα κυρία μου.

Με μία ιπποτική χειρονομία της έκανα νόημα να ξαπλώσει στο κρεβάτι.
Μπήκα γρήγορα στο πετσί του ρόλου και η Έλενα έδειχνε ικανοποιημένη με αυτό.
Αφού μάζεψε τα μαξιλάρια σε ένα σημείο ξάπλωσε στην άκρη του κρεβατιού με την πλάτη της ανασηκωμένη.
Κάθισα κοντά στα πόδια της και πήρα επιτέλους τα υπέροχα πατουσάκια της στα χέρια μου.

Και έπιασα κατευθείαν δουλειά.


Συνεχίζεται...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 09, 2020, 04:20:19 μμ

Mην αργήσεις να γράψεις την συνέχεια γιατί μας άφησες με......

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ioannis στις Απριλίου 10, 2020, 12:57:24 πμ

Το πιπίλισμα των δακτύλων και πατουσών της πάνω από το γυαλιστερό καλσόν της περιμένουμε πως και πως και το χώσιμο όπως είναι με το καλσόν της ντυμένο μέσα στο στόμα του...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 10, 2020, 11:29:17 πμ

Άρχισα να τρίβω τα ποδαράκια της ενώ εκείνη είχε βολευτεί για τα καλά στο κρεβάτι.
Πήγα να ανοίξω κουβεντούλα αλλά με ένα μακρόσυρτο «Σςςςςς» με διέκοψε.

Όπως καταλαβαίνετε με είχε στρώσει για τα καλά στη δουλειά ενώ εκείνη είχε κλείσει τα μάτια της και χαλάρωνε απολαμβάνοντας τις υπηρεσίες μου.
Έβαλα τα δυνατά μου. Ορκίστηκα στον εαυτό μου να της δώσω το πιο φιλότιμο ποδομασάζ που είχε ποτέ ζήσει κι ας μην είχα ιδέα πως ακριβώς έπρεπε να το κάνω.
Ήμουν όμως αποφασισμένος και δε θα λογάριαζα ούτε χρόνο, ούτε κούραση.
Τα χέρια μου γλιστρούσαν πάνω στις καλσονάτες πατούσες της με ρυθμό και προσεκτικές κινήσεις.
Ανέβαζα ένταση, χαμήλωνα και πάλι ξανά το ίδιο. Δεν άφησα ούτε μισό τετραγωνικό εκατοστό από τα ποδαράκια της που να μην το περιποιήθηκα.
Τις έριχνα κλεφτές ματιές για να ανιχνεύσω τυχόν εκφράσεις ανακούφισης ή δυσαρέσκειας.
Παρατήρησα ότι όσο έσφιγγα τα δάχτυλά της εκείνη ανασήκωνε ελαφρά το στήθος και άφηνε ένα απαλό βογγητό να βγει από μέσα της.
Είχα συγκεντρωθεί τόσο πολύ στην προσπάθεια που η στύση μου είχε κάπως υποχωρήσει.
Μετά από μισή ώρα προσπάθειας άρχισα να ετοιμάζομαι για το φινάλε.
Κάποια στιγμή και αφού είχα ελαττώσει αρκετά την δύναμη που έβαζα με τα χέρια μου σήκωσα αργά το πόδι της στο πρόσωπό μου.
Ίσα που ακούμπησα τα χείλη μου στο σημείο που ξεκινούσαν τα δαχτυλάκια της και μετά ξανακατέβασα το πόδι της κάτω, αργά σαν σε τελετουργικό.
Η Έλενα άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε.

Ε: Ευχαριστώ. Ήσουν καταπληκτικός.
 
Η γλυκιά έκφραση είχε επιστρέψει και το πρόσωπο της φώτιζε.
Έδειχνε ότι το μασάζ όντως την είχε ανακουφίσει. Εγώ κατεύνασα κολακευμένος από το κοπλιμέντο της.
Η Έλενα ξανασήκωσε το πόδι της και με ακούμπησε στο σαγόνι με τα μακριά της δάχτυλα.
Αργά και βασανιστικά τα ανέβασε στα χείλη μου, μετά στη μύτη, μετά στο μέτωπο.
Άρχισε να τρίβει απαλά την πατούσα της σε όλο μου το πρόσωπο.
Τώρα ήταν σειρά μου να κλείσω τα μάτια και να βυθιστώ στην απόλαυση που εκείνη μου χάριζε.
Πλησίασα προς το μέρος της και γύρισα το πρόσωπο μου φάτσα μπροστά της για να την διευκολύνω.
Τα δύο καλσονάτα πατουσάκια τώρα έκοβαν βόλτες πάνω κάτω στα μούτρα μου και το θέαμα μάλλον την διασκέδαζε αν κρίνω από την συνέχεια.
Η στύση μου είχε επιστρέψει στο φουλ και θα έκανε ώρα να υποχωρήσει…

Ε: Σου έχουν ξανακάνει μασάζ με πατούσες στο πρόσωπο;

Μ: Ίσως. Αεροσυνοδός όμως ποτέ.

Ε: Για πες τι μυρίζουν;

Μ: Κάτι από airbus και λόμπι αεροδρομίου θα έλεγα.

Η Έλενα μου έδωσε ένα απαλό ποδοχαστούκι στο μάγουλο.
Γελάσαμε και οι δύο δυνατά.
Τώρα ήθελε κουβέντα και φυσικά δεν θα μπορούσα να της χαλάσω χατίρι.

Ε: Μα τι έχετε επιτέλους όλοι σας με τα πόδια των αεροσυνοδών;
Μ: Για να ακούσω ιστορίες…
Ε: Λοιπόν. Πριν από δύο μήνες σε πτήση Αθήνα – Λονδίνο ήμουν στην business class. Είχαμε έναν υπουργό στην πτήση και τον είχα από κοντά σε όλο το ταξίδι. Στα μισά της διαδρομής με φωνάζει κοντά του και τι μου λέει ο ξεφτίλας… «Κοπελιά άμα μου τον παίξεις με τα πόδια σου αυτό το δωράκι είναι δικό σου». Κουνούσε κάτι πενηντάευρα και εννοείται ότι ούτε που του πέρασε από το μυαλό ότι θα φάει άκυρο. Τον απείλησα ότι θα τον καταγγείλω και τον διαολόστειλα. Δεν τόλμησε να με ξαναενοχλήσει στο υπόλοιπο ταξίδι και φυσικά τον άφησα και νηστικό από πάνω.

Η αεροσυνοδός που δεν έκατσε στον υπουργό και τα φράγκα του είχε κινήσει γη και ουρανό για να βρεθεί μαζί μου εκείνο το βράδυ. Μετά από μία τέτοια διαπίστωση δεν ήθελα και πολύ για να το πάρω πάνω μου...


Μ: Μπράβο κοριτσάρα μου! Και λίγα του πες.

Η Έλενα είχε πάρει φόρα και ήθελε πει κι άλλα.
Μας διέκοψε όμως το τηλέφωνό που χτυπούσε μέσα στην τσέπη της καμπαρτίνας της.
Μόλις είδε ποιος καλούσε έκανε μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας.
Τελικά απάντησε.

Ε: Έλα.
………
Ε: Όλα καλά βγήκα μια βόλτα.
………
Ε: Εσύ τι έπαθες και ξύπνησες; Χθες κοιμόσουν σαν βόδι.
………
Ε: Καλά μη με πρήζεις. Θα σου πω.

Η Έλενα όσο μιλούσε στο τηλέφωνο άρχισε να με παρενοχλεί με τα ποδαράκια της.
Δεν της πήρε πολύ μέχρι να εντοπίσει το ερεθισμένο πέος μου κάτω από το μπουρνούζι.
Μόλις το άγγιξε έβγαλε ένα βουβό επιφώνημα έκπληξης προσποιούμενη ότι και καλά δεν το περίμενε…


Ε: Θυμάσαι τον ομορφούλη που καθόταν μόνος του στις πίσω σειρές;
……..
Ε: Ναι αυτός. Είμαι στο δωμάτιο του. Λοιπόν κλείσε και κοιμήσου! Θα στα πω αύριο!

Άφησε το κινητό στο κρεβάτι και τράβηξε τα πόδια της παραπέρα.
Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμουν ένα διάλειμμα γιατί δεν θα άντεχα για πολύ ακόμα.
Η εικόνα της να με παίζει και να μιλάει ταυτόχρονα στο τηλέφωνο με τη συνάδελφό της με είχε στείλει στην κυριολεξία.
Αμέσως μετά πήρε τον μπερέ της και τον φόρεσε. Αφού τον έστρωσε καλά στο κεφάλι της γύρισε και με κοίταξε.
Και τότε ξεκίνησε το μεγάλο σόου.

Συνεχίζεται...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 10, 2020, 12:54:24 μμ

Πολύ καλά την πας την ιστορία . Συγχαρητήρια έχεις ταλέντο.  :)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: sklavos 2004 στις Απριλίου 10, 2020, 01:11:21 μμ

 :stiletto: αναμένουμε την συνεχεία , πολύ καλή ιστορία  :thinking: 

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: alonso στις Απριλίου 10, 2020, 02:21:02 μμ

Τέλεια τέλεια   :thumbsup1: :clapping:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 10, 2020, 05:57:53 μμ

Η Έλενα χαμογελούσε με εκείνο το γνώριμο και ευχάριστο, αλλά σαφώς τραβηγμένο χαμόγελο που έχουν οι αεροσυνοδοί όταν σερβίρουν τους επιβάτες.

Δεν ήταν απλά γκομενάρα. Ήταν πανέξυπνη, άκρως αισθησιακή και με απίστευτη αίσθηση χιούμορ και αυτοσαρκασμού. Απλά ακαταμάχητη.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε την υπέροχη παράστασή της.

Ε: Να σας προσφέρουμε μια ποδομαλακία κύριε;
Μ: Παρακαλώ!
Ε: Πως θα θέλατε την ποδομαλακία σας; Με καλσόν ή γυμνά ποδαράκια, κύριε;
Μ: Γυμνά παρακαλώ!

Εγώ απαντούσα με ξιπασμένο ύφος επιβάτη της πρώτης θέσης και η Έλενα γούσταρε απίστευτα που συμμετείχα ενεργά στο θεατρικό της.
Όσο η Έλενα έβγαζε το καλσόν της και εγώ πετούσα το μπουρνούζι μου μένοντας τσίτσιδος γελούσαμε και οι δύο με λυγμούς.

Ε: Ορίστε κύριε! Η ποδομαλακία σας!

Είχα ξαπλώσει κάθετα στο κρεβάτι και η Έλενα είχε φέρει τα μαξιλάρια της στα πλάγια για να στηρίζεται καλύτερα.
Τα γυμνά πατουσάκια της με το πανέμορφο πορτοκαλί pedi αρχικά εξερευνούσαν το πέος μου και στη συνέχεια με απαλές αλλά σταθερές κινήσεις εδραίωναν την κυριαρχία τους.
Η Έλενα είχε μισάνοιχτο το στόμα και ελαφρώς γερμένο κεφάλι και κάθε φορά που την κοιτούσα στα μάτια εκείνη βλεφάριζε ναζιάρικα.

Η τεχνική της έδειχνε ότι σε καμία περίπτωση δεν ήταν πρωτάρα. Δοκίμαζε διάφορες στάσεις και χρησιμοποιούσε κάθε πιθανή επιφάνεια του ποδιού της για να με μαλακίσει.   

Κάποια στιγμή γύρισε ελαφρώς στο πλάι και γράπωσε το καυλί μου με τέτοιο τρόπο που οι πατούσες της το είχαν εγκλωβίσει ανάμεσα στο κουντεπιέ του ενός ποδιού της και στο πέλμα του άλλου.
Από τη γωνία που βρισκόμουν έβλεπα μόνο τα πέλματά της και ανάμεσα τους τον ανδρισμό μου να δίνει μια άνιση μάχη μαζί τους.
Όταν κατάλαβε ότι δεν θα κρατιόμουν για πολύ πήρε άλλη μια ευχάριστη πρωτοβουλία για να παρατείνει το μαρτύριό μου.

Ε: Παρακαλώ προσδεθείτε! Υπάρχει κίνδυνος αναταράξεων!

Πήρε τη ζώνη της καμπαρτίνας της και την πέρασε γύρω από τον λαιμό μου.
Με έβαλε να καθίσω οκλαδόν στο πάτωμα ενώ εκείνη κάθισε στην άκρη του κρεβατιού.

Ε: Πως θα θέλατε να τελειώσετε κύριε;
Μ: Όπως γουστάρεις εσύ μωρό μου.
Ε: Αμέσως κύριε!

Η Έλενα άρχισε να στραγγαλίζει το πουτσοκέφαλό μου με τα μακριά πανέμορφα δαχτυλάκια της ενώ με τα χέρια της τραβούσε τη ζώνη και κατέβαζε το κεφάλι μου χαμηλά προς τα πόδια της.
Αφού με βασάνισε λίγο ακόμα κάνοντας μια τελευταία επίδειξη υψηλής τεχνικής με τα δαχτυλάκια της κατάλαβε ότι το τέλος ήταν προ των πυλών.

Σταθεροποίησε τον πούτσο μου σε όρθια θέση με τα πόδια της ακίνητα και περίμενε.

Ε: Στα μούτρα σας κύριε!

Τελείωσα με ένα άγριο και ζωώδες βογκητό.
Το πρώτο υγρό κορδόνι που βγήκε από το ταλαιπωρημένο πέος μου προσγειώθηκε με φόρα κάπου ανάμεσα στη μύτη και το στόμα μου.
Το δεύτερο στο σαγόνι και τα υπόλοιπα ανάβλυζαν σαν πηγή που πότιζε τα ποδαράκια της  Έλενας.

Ε: Αχ με συγχωρείτε κύριε! Σας λέρωσα;

Εγώ ακόμα σπαρταρούσα γονατισμένος από καύλα στο πάτωμα.
Όταν κάπως συνήλθα πήρα αγκαλιά τα πόδια της και την φιλούσα λυτρωμένος πάνω από τα γόνατα.
Η Έλενα κάπου εκεί σταμάτησε το θεατρικό και πανηγύρισε θριαμβευτικά γελώντας με την ψυχή της.
Μετά από λίγο όμως σήκωσε το χαμηλωμένο μου πρόσωπό με το χέρι της και με κοίταξε τρυφερά.

Ε: Είναι η ομορφότερη αλλαγή χρόνου που θυμάμαι. Σ’ ευχαριστώ!

Με ξάπλωσε στο κρεβάτι και άρχισε να με φιλάει στο στόμα γλυκά και χαδιάρικα.
Με τα κατακόκκινα χείλια της σκούπισε σπιθαμή προς σπιθαμή το βομβαρδισμένο από τα ίδια μου τα σκάγια πρόσωπο.
Μετά σηκώθηκε και πήγε στην τουαλέτα να φρεσκαριστεί και να καθαρίσει τα πόδια της.

Ήταν περασμένες πέντε το ξημέρωμα.
Άνοιξα την κουρτίνα του δωματίου και έξω χιόνιζε πυκνά.
Σε λίγο η Έλενα βγήκε από το μπάνιο και ήρθε δίπλα μου στο παράθυρο.
Άνοιξε το κινητό της και διάβασε γρήγορα κάτι στα εισερχόμενα mail της.
Με κοίταξε με νόημα.

Ε: Όλα τα αεροδρόμια κλειστά μέχρι αύριο το απόγευμα!

Δεν απάντησα.
Την πήρα αγκαλιά και μείναμε να κοιτάζουμε το χιόνι που έπεφτε μαλακά έξω από το παράθυρο.


Μάλλον συνεχίζεται…

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: sklavos 2004 στις Απριλίου 10, 2020, 06:25:37 μμ

 :wanker2: θέλουμε  και   συνέχεια  !!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 10, 2020, 07:01:32 μμ

Ευγε    :wanker2: !!!!! θα ήταν όμως λίγο κρίμα να τελιεώσει εδώ η ιστορία.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: aeriko στις Απριλίου 10, 2020, 09:48:42 μμ

Εν τω μεταξυ στη πολη του ηρακλειου πρεπει να χει πανω απο εκατο χρονια να χιονισει!!!  :thinking: :):p :lol:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: alex 14 στις Απριλίου 10, 2020, 10:43:45 μμ

 :thinking: όντως πρέπει να χιόνιζε τότε αλλά στο Ηράκλειο Αττικής :lol:. καλή ιστορία καλογραμμένη .ξέρουμε όλοι αν είναι πραγματική η όχι

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Kostas στις Απριλίου 10, 2020, 11:48:40 μμ

Ξέρουμε οτι δεν εινσι αληθινή ιστορία απλα την απολαμβανουμε μην ψάχνετε να βρειτε τα λαθη που εχει λογικο ειναι οτι φαντάζεται γραφει και καλα κανει

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: feetfan στις Απριλίου 11, 2020, 12:37:27 πμ

Με τον εξαιρετικό τρόπο γραφής του φίλου σίγουρα μέχρι ένα σημείο μπήκαμε κι εμείς μέσα στην ιστορία για τα καλά και σε κάποια φάση ένιωσα ότι μπορούσε να είναι και αληθινή. Πολλά μπράβο!  :clapping:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Απριλίου 11, 2020, 12:58:57 πμ

Καλογραμμένη ιστορία αν και κάνει ΜΠΑΜ οτι ειναι ψεύτικη !

ΥΓ Καλό ειναι ο εκάστοτε συγγραφέας ιστοριών εδώ μέσα να ξεκαθαρίζει εξαρχής αν η ιστορία του ειναι αληθινή η προϊόν μυθοπλασίας. Ειναι πιο συνεπές , πιο έντιμο...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: george fw στις Απριλίου 11, 2020, 01:06:20 πμ

Δε πα να'ναι ψεύτικη.. Είμαι 5 χρόνια στο GF, τόσο περιγραφική, καλογραμμένη και καυλωτική ιστορία δε θυμάμαι να έχω διαβάσει (άντε να χω διαβάσει άλλη μία).  Σχεδόν νιώθω "μειονεκτικά" για τις προχειρογραμμένες δύο ιστορίες που είχα ανεβάσει παλιότερα..  :p Μπράβο φίλε Μάρκο (ελπίζω να μη την τελειώσεις βιαστικά..). Καλή δύναμη σε όλους!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Απριλίου 11, 2020, 03:03:25 πμ

Παράθεση από: george fw στις Απριλίου 11, 2020, 01:06:20 πμ

Δε πα να'ναι ψεύτικη.. Είμαι 5 χρόνια στο GF, τόσο περιγραφική, καλογραμμένη και καυλωτική ιστορία δε θυμάμαι να έχω διαβάσει (άντε να χω διαβάσει άλλη μία).  Σχεδόν νιώθω "μειονεκτικά" για τις προχειρογραμμένες δύο ιστορίες που είχα ανεβάσει παλιότερα..  :p Μπράβο φίλε Μάρκο (ελπίζω να μη την τελειώσεις βιαστικά..). Καλή δύναμη σε όλους!

Έλα μην ακούω βλακείες . Η ιστορία σου Ροζα ειναι μες στο top 5 του φόρουμ. Και του φίλου όμως ειναι αρκετά καλή, παρότι έπρεπε να το πει από την αρχή οτι αναφέρεται σε φανταστικά γεγονότα...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: aeriko στις Απριλίου 11, 2020, 03:19:52 πμ

Παράθεση από: aeriko στις Απριλίου 10, 2020, 09:48:42 μμ

Εν τω μεταξυ στη πολη του ηρακλειου πρεπει να χει πανω απο εκατο χρονια να χιονισει!!!  :thinking: :):p :lol:

Να διευκρινησω οτι αυτο που εγραψα καταωκανενα τροπο δεν εχει επικριτικο ή ειρωνικο  χαρακτηρα απεναντι  στο φιλο που γραφει την ιστορια! Εξαλλου προκυπτει ξεκαθαρα οτι ειναι μυθοπλασια - φαντασια κι αν δε κανω λαθος νομιζω το διευκρινιζει και ο ιδιος! Απλα το σχολιο μου για το χιονι στο ηρακλειο ηταν με την μορφη χαριτολογηματος και μονο! Κατα τα λοιπα το σεναριο απο μονο του ειναι ευφυες και δεν ακουλοθει τη πεπατημενη γεγονος που το κανει ιδιαιτερο και ξεχωριστο μονο γιαυτο το λογο κι ας εχει αδυναμιες σε σχεση με γεγονοτα και καταστασεις που υπο νορμαλ συνθηκες δε γινεται να υπαρξουν!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Απριλίου 11, 2020, 04:47:02 πμ

Όχι αερικό κανείς λάθος δεν το διευκρινίζει...Εξ ου και η κριτική που δέχεται. Εντάξει αυτο με τοΗρακλειο που λες, όντως ειναι «σκηνοθετικό» λάθος που απλά επιρρωνυει το ψευδές της ιστορίας. Κατα τα αλλά όμως, επειδή όντως η ιστορία ειναι καλή, να βγει ο φίλος να μιλήσει ανοιχτά να πει οτι ειναι φανταστικά γεγονότα, και το θέμα ας λήξει εκεί...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 11, 2020, 09:41:09 πμ

Καλημέρα στην όμορφη παρέα

Ευχαριστώ άπαντες για τα καλά σας λόγια και τις κριτικές σας.
Σε αυτή την αναθεματισμένη καραντίνα ο καθένας προσπαθεί να γεμίσει την μέρα του όπως μπορεί. 
Εμένα μου βγαίνει γράφοντας ιστορίες.   :whatever:
Άλλα παιδιά του φόρουμ κάνουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα αν κρίνω από φωτογραφίες που ανεβάζουν.  :hardcorefuck:  ;D

Μιας και έγινε όμως θέμα ας δώσω κάποιες αναγκαίες εξηγήσεις.
 
1. Αφού ζητείται τόσο επίμονα από τον φίλο, να ξεκαθαρίσω ότι ασφαλώς πρόκειται για φανταστική ιστορία. Στην πρώτη μου ιστορία στο GF τόνισα και στον τίτλο και στον πρόλογο ότι αναφέρομαι σε πραγματικά γεγονότα (βλ. ΜΑΡΚΗΣΙΟΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΑ) ακριβώς γιατί η πλειοψηφία των ιστοριών είναι φανταστικές. Από δω και πέρα ότι ιστορία τυχόν γράψω θα είναι φανταστική εκτός και αν διευκρινίσω το αντίθετο. Παράκληση μη μου ζητάτε να το γράφω συνέχεια γιατί νιώθω σαν μαθητής δημοτικού που κάνει λάθος στην ώρα του Σκέφτομαι και Γράφω.

2. Θα εκπλαγείτε αλλά στο Ηράκλειο έχει χιονίσει αρκετά πρόσφατα. Ήταν Φλεβάρης του 2004 και υπήρξαν όντως προβλήματα στο αεροδρόμιο για λίγες ώρες.

Υπόσχομαι όμως στο εξής να είμαι πιο προσεκτικός με τις εκάστοτε μετεωρολογικές παραμέτρους  :lol:

Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας και αναμείνατε τη συνέχεια.  :wave:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Απριλίου 11, 2020, 01:41:17 μμ

Φίλε μου είσαι σαφής. Συγχωρα με για την επιμονή μου, είμαι λίγο ιδιότροπος με αυτα. Συνέχισε να γράφεις ακάθεκτα, ευχαριστούμε!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: dimjohn στις Απριλίου 11, 2020, 03:36:10 μμ

Παράθεση από: george fw στις Απριλίου 11, 2020, 01:06:20 πμ

Δε πα να'ναι ψεύτικη.. Είμαι 5 χρόνια στο GF, τόσο περιγραφική, καλογραμμένη και καυλωτική ιστορία δε θυμάμαι να έχω διαβάσει (άντε να χω διαβάσει άλλη μία).  Σχεδόν νιώθω "μειονεκτικά" για τις προχειρογραμμένες δύο ιστορίες που είχα ανεβάσει παλιότερα..  :p Μπράβο φίλε Μάρκο (ελπίζω να μη την τελειώσεις βιαστικά..). Καλή δύναμη σε όλους!

συμφωνω απόλυτα !

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 11, 2020, 03:41:18 μμ

Πραγματικά ρε παιδια σε καθε ιστορια διαβαζω τους ντετεκτιβ απο κατω να κανουν αναλυση για το αν μια ιστορια ειναι φανταστική ή πραγματική. Και δεν μπορώ να καταλάβω και τι μας ενδιαφερει κιολας.

Φιλε μου συγχαρητήρια για την ιστορια και το τροπο γραφής σου. Γράφε όσο θες και οσο μπορεις και μην ασχολήσαι με οσους αναλυουν απο κατω αν ειναι αληθινες ή οχι

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 11, 2020, 04:24:41 μμ

Κλείσαμε την κουρτίνα και καθίσαμε στο κρεβάτι.
Εγώ ξάπλωσα, όμως εκείνη άρχισε να κόβει βόλτες πέρα δώθε ανήσυχη και σκεπτική.
Ύστερα άρχισε να φοράει το καλσόν και την καμπαρτίνα της.
Έτρεμα στην ιδέα ότι θα με άφηνε, αλλά έπρεπε να το αποδεχτώ.
Μπορεί να ήθελε να ξεκουραστεί στο δωμάτιό της και ίσως μετά να επέστρεφε.
Μπορεί απλά να μην ήθελε κάτι άλλο από μένα και απλά να τελείωνε εκεί.
Σε κάθε περίπτωση είχα μια ανεπανάληπτη εμπειρία μαζί της και δεν θα μπορούσα με τίποτα να της κρατήσω κακία. 
Φόρεσε τις γόβες και τον μπερέ της και έφυγε χωρίς καν να χαιρετήσει.
Το μπάνιο έκρυβε την πόρτα της εξόδου και έτσι δεν θα την έβλεπα να φεύγει.
Ότι και να πω τώρα εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου σφίχτηκε και ένας κόμπος δέθηκε στο λαιμό μου.
Η πόρτα άνοιξε και έκλεισε δυνατά.
Αναστέναξα και γύρισα το βλέμμα μου στο ταβάνι.

Ξαφνικά μια δυνατή μουσική γέμισε το δωμάτιο.
Προς στιγμήν πίστεψα ότι φεύγοντας της έπεσε το κινητό πίσω από την πόρτα.
Έκανα να σηκωθώ από το κρεβάτι για να δω τι συμβαίνει αλλά δε χρειάστηκε.
Η ποδάρα της συνοδεία κάποιου στριπτιζοτράγουδου ξεπρόβαλε προκλητικά στον αέρα πίσω από τον τοίχο του μπάνιου.
Με μία στροφή και ένα απότομο σήκωμα του ποδιού της βρέθηκε μπροστά από το κρεβάτι προσφέροντας μου τον πιο απίθανο ερωτικό χορό που είχα δει ως τότε.
Η κοπέλα βέβαια δεν ήταν επαγγελματίας, κάθε άλλο, αλλά για άλλη μια φορά η ευρηματικότητά της και το στοιχείο του αιφνιδιασμού με είχαν αφήσει άφωνο.
Έβρισκα χαριτωμένη κάθε άγαρμπη και ασυντόνιστη κίνηση που έκανε ενώ και εκείνη δε σταμάτησε να γελάει και να το διασκεδάζει ούτε λεπτό.   
Περιττό να σας πω ότι η πούτσα μου είχε γίνει πέτρα.

Ξεκίνησε πετώντας μου τον μπερέ. Τον φόρεσα κατευθείαν και την χαιρέτησα στρατιωτικά με το χέρι.

Μ: Διατάξτε κυρία!
Ε: Πιάσε μωρό μου!

Η Έλενα έβγαλε τη μια της γόβα και με τα δάχτυλα την κλότσησε στον αέρα προς το μέρος μου.
Εγώ την έπιασα και την κρέμασα ανάποδα από τη μύτη μου.
Τράβηξα μια βαθιά τζούρα και μεθυσμένος από τα αρώματα της έκανα νόημα να συνεχίσει.

Ε: Αυτή για να μην κρυώνει το πουλάκι σου!

Με τον ίδιο τρόπο μου πέταξε και τη δεύτερη.
Την φόρεσα πάνω στο ερεθισμένο μου πέος.
Κουνιόταν ακολουθώντας τους σπασμούς μου κάθε φορά που η Έλενα αφαιρούσε ένα ακόμα τεμάχιο από πάνω της.

Σταδιακά έβγαλε την καμπαρτίνα, το καλσόν και το φόρεμα σκορπώντας τα σε όλες τις άκρες του δωματίου.
Ανέβηκε στο κρεβάτι και πλησίασε όρθια ανάμεσα στα σκέλια μου.
Η μουσική είχε σταματήσει αλλά αυτό δεν πτοούσε κανέναν από τους δυο μας. 
Φορούσα ακόμα τη γόβα της στο πέος μου όταν η Έλενα την απομάκρυνε με μία απαλή κίνηση του ποδιού της.
Το πήρε ανάμεσα στο μεγάλο και το μακρύ της δάχτυλο και άρχισε να το τρίβει πάνω στην κοιλιά μου χρησιμοποιώντας όλο το πέλμα της.

Ε: Αχ και να υπήρχε τρόπος αντί για τις γόβες μου να πατούσα πάνω του για πάντα.

Μιλούσε πιο βαριά και με τη φωνή της σπασμένη.
Είχε αφεθεί στις σκοτεινές της ορέξεις και πλέον δεν την ενδιέφερε να είναι συνεπής με κάποιον από τους προηγούμενους ρόλους της.
Άρχισα να βλέπω την αληθινή Έλενα και αυτό στην αρχή με ενθουσίασε.
Ώσπου το πράμα πήρε μια άγρια ομορφιά… 

Απάντησα με ένα δυνατό βογκητό απόλαυσης και ηδονής.
Συνέχισε να με παίζει με το ίδιο πόδι και άρχισε να κινείται προς τα πάνω. 
Γύρισε την πατούσα της κατακόρυφα με τα καλοσχηματισμένα πορτοκαλί νύχια της να ξύνουν το κορμί μου αργά και βασανιστικά.
Ο οξύς πόνος από τα νύχια της που χάραζαν το δέρμα μου με έκανε να ανατριχιάσω από καύλα.
Έφτασε στο πρόσωπο και με τα δάχτυλα της άρχισε να ψαχουλεύει τα χείλια μου.
Άνοιξα το στόμα και μου τα έχωσε μέσα.
Όσο τα πιπιλούσα εκείνη άναβε και έσπρωχνε το πόδι της όλο και πιο βαθιά μέχρι που δεν πήγαινε παραπέρα.
Όταν τερμάτισε σχεδόν στο λαρύγγι μου έκλεισε τα μάτια της και άφησε ένα αναφιλητό ηδονής να βγει από τα σφιγμένα δόντια της.
Άρχισα να δακρύζω και να νιώθω τα πρώτα συμπτώματα ασφυξίας.
Η  Έλενα γρήγορα τράβηξε το πόδι της έξω και με αμήχανο αλλά σαφώς καυλωμένο βλέμμα με ρώτησε.

Ε: Μήπως το παράκανα;
Μ: Μπορείς να μου κάνεις ότι θέλεις.

Φυσικά δεν εννοούσα να με στείλει στον άλλο κόσμο αλλά περιέργως την εμπιστευόμουν.
Το ένστικτό μου από τη μία με είχε προειδοποιήσει για αυτή τη σαδιστική πλευρά της αλλά από την άλλη μου έλεγε «έμπαινε με τα μπούνια».
Και δεν με είχε προδώσει ποτέ.

Η Έλενα ανακουφισμένη από την απάντησή μου σκούπισε το σαλιωμένο πόδι της στα μαλλιά μου και με εύθυμο τρόπο απάντησε δίνοντας συνέχεια με το άλλο της πόδι.

Ε: Για να δούμε, για να δούμε… 

Το είχε σηκώσει πάνω από το πρόσωπό μου και με ζύγιζε.
Εγώ έβλεπα την πατούσα της πότε να πλησιάζει και πότε να απομακρύνεται  από τα μούτρα μου.
Η Έλενα απολάμβανε το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι όσο τίποτε.
Κάποια στιγμή κέντραρε τη φτέρνα της περίπου στο ύψος της μύτης μου και την κατέβασε κάτω βίαια.
Σταμάτησε απότομα λίγο πριν με κλοτσήσει και στη συνέχεια την βύθισε αργά αλλά σταθερά πάνω στο κόκκαλο της μύτης μου.
Την έτριβε δεξιά αριστερά λες και έσβηνε τσιγάρο στο πάτωμα.
Αυτή τη φορά ήταν αρκετά πιο προσεκτική στις κινήσεις της ίσως γιατί η σκληράδα της πέρασε σε λεκτικό επίπεδο.

Ε: Θα μπορούσα να σου σπάσω τη μύτη. Έτσι με τη φτέρνα μου. Να σε στείλω νοσοκομείο και να χρειαστείς δέκα πλαστικές για να σε γνωρίσει η μάνα σου. Να έτσι!

H φωνή της αν και ακόμα εύθυμη είχε γίνει πάλι τραχιά.
Πιστεύω ότι σε εκείνο το σημείο μιλούσε μισοαστεία μισοσοβαρά.
Πήρα το ρίσκο και έκανα την κίνηση μου.
Σήκωσα το πόδι της με τα χέρια μου και έδωσα ένα φιλί στο τρυφερό της πέλμα.

Μ: Αυτό θες να μου κάνεις αλήθεια;

Η Έλενα με κοίταξε σοβαρή για μια στιγμή μέχρι που το βλέμμα της στο τέλος μαλάκωσε.

Ε: Σε αυτό το μουτράκι όχι.
Μ: Τότε τι θέλεις από μένα;

Πρώτη φορά με κοίταξε τόσο τρυφερά από όταν την γνώρισα.
Λύγισε τα πόδια της μέχρι που έκατσε κανονικά πάνω μου.
Η μουσκεμένη στριγκάρα της δεν άφηνε αμφιβολίες για το τι θα ακολουθούσε.
Σε λίγο θα έβγαινε και αυτή….

Ε: Να γαμηθούμε και να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Συνεχίζεται…

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 11, 2020, 08:41:49 μμ

Eξαιρετικά!!!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: taboo στις Απριλίου 12, 2020, 09:12:53 πμ

Φίλε μου είσαι απίστευτος. Δεν έχω τι να πω. Περιμένω κάθε μέρα την ιστορία σου με απόλυτη ανυπομονησία.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Raichu στις Απριλίου 12, 2020, 12:28:18 μμ

Εξαιρετική ιστορία!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Άγγελος. στις Απριλίου 12, 2020, 02:31:44 μμ

Νομίζω ότι δικαιωματικά ο ΜΑΡΚΟΣ πρέπει να πάρει τον τιμητικό τίτλο «ΜΑΡΚΙΣΙΟΣ ΝΤΕ ΣΑΝΤ»!!!!
 :thumbsup1: :thumbsup1:
Πολύ ωραίες ιστορίες!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 12, 2020, 06:48:56 μμ

Μπήκα μέσα της.
Η ζέστη και η υγρασία της μουνάρας της έκαναν το κορμί μου να αναριγήσει ολόκληρο.
Ήταν όρθια από πάνω μου και σαν ανέμελη καβαλάρισσα τίναζε τα μαλλιά της προς τα πίσω.
Με τις κινήσεις των γοφών και της μέσης της έλεγχε πλήρως τις διεισδύσεις μου κρατώντας το τέμπο σε αργό αλλά αισθησιακό ρυθμό. 
Εγώ ξαπλωμένος με το κεφάλι μου ελαφρώς ανασηκωμένο στο μαξιλάρι απολάμβανα κάθε δευτερόλεπτο, κάθε διείσδυση σαν να ήταν η τελευταία της ζωής μου.
Ήταν από τις ομορφότερες γυναίκες που είχα δει ποτέ μου και με τεράστια διαφορά η ομορφότερη που είχα πάει στη ζωή μου. 
 
Κάποια στιγμή έφερε τα χέρια της στο πρόσωπό μου.
Τα δάχτυλά της ήταν πανέμορφα με αστραφτερά πορτοκαλί νύχια ασορτί με τα πόδια της.
Άρχισα να τα πιπιλάω με πάθος.
Η γλώσσα μου σκίστηκε πάνω στο κόψιμο των νυχιών της και ένα γλυκό μούδιασμα πλημμύρισε το στόμα μου.

H Έλενα άρχισε να βαριανασαίνει.
Έσκυψε μπροστά και με πλησίασε σε απόσταση αναπνοής.
Ήταν σειρά μου να πάρω τον έλεγχο.
Σηκώνοντας ελαφρά τη μέση μου μπαινόβγαινα μέσα της με μετρημένες αλλά σίγουρες κινήσεις.
Δεν μιλούσαμε, ούτε φιλιόμασταν.
Μόνο με κοιτούσε στα μάτια.
Το πρόσωπο της ήταν σχεδόν ανέκφραστο όμως οι μουσκεμένες καστανές ματάρες της ακτινοβολούσαν όλη την ένταση και το πάθος των στιγμών.
Ήταν τόσο ισχυρή η έλξη τους που αν έβαζες ένα κουτάλι μπροστά στο βλέμμα της μπορεί και να λύγιζε. 

Σε λίγο ξεκίνησε ο οργασμός της.
Προσπάθησε να καταπιέσει τους πρώτους σπασμούς της αφήνοντας μόνο κάτι πνιχτούς λυγμούς να βγαίνουν από μέσα της.
Αλλά δεν θα κρατούσε πολύ.
Όταν άρχισε να σπαρταράει ολόκληρη έσκυψε στο αυτί μου και σχεδόν ικετεύοντας ψιθύρισε.

Ε: Πάμε μαζί. Δεν αντέχω άλλο.

Υπάκουσα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Τελείωσα μέσα της και συνέχισα καθοδηγούμενος από τις ακανόνιστες  συσπάσεις της εκσπερμάτισης.
Η Έλενα στην κορύφωση του οργασμού της έβγαλε μια απόκοσμη στριγκλιά που μπορεί να ακούστηκε μέχρι και τα 30000 πόδια.
Με υπερπροσπάθεια προσπαθούσε να κρατήσει το κορμί της όρθιο από πάνω μου όσο εγώ άφηνα τα τελευταία μου υγρά να σμίξουν με τα δικά της βαθιά μέσα στα σπλάχνα της. 
Σωριάστηκε ξέπνοη πάνω στο κορμί μου και κατευθείαν κουλουριάστηκε γύρω μου.
Ώσπου να ηρεμήσουν οι λαχανιασμένες αναπνοές μας δεν αλλάξαμε ούτε κουβέντα.
Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα ότι ο μοναδικός λόγος που ήρθα σε αυτόν τον κόσμο ήταν για να ζήσω αυτή τη μαγική βραδιά.
Μαζί της.

Ε: Σε πειράζει να καπνίσω;
Μ: Ελεύθερα. Μισό λεπτό να φέρω και τα δικά μου.

Έβγαλε από την καμπαρτίνα της ένα πακέτο Davidoff Slim.
Εγώ έφερα στο κρεβάτι το τασάκι και ένα πακέτο Lucky Strike που πήρα από την τσέπη του μπουφάν μου.
Ξαπλώσαμε ανάσκελα και ανάψαμε ταυτόχρονα τα τσιγάρα μας.
Όσο χαζεύαμε τα ντουμάνια που ανέβαιναν στο ταβάνι του δωματίου πιάσαμε ψιλή κουβέντα.

Ε: Πρέπει να κοιμηθώ λίγο. Αύριο θα σέρνομαι.
Μ: Εγώ που σέρνομαι όλο το βράδυ στα πόδια σου;

Η Έλενα γέλασε και με κλώτσησε απαλά και ναζιάρικα στον πούτσο μου.
Και φυσικά μου σηκώθηκε με τη μία…

Ε: Ναι καλά κάνε όνειρα…
Μ: Όνειρο ζω όπως και να ‘χει.

Μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα και σηκώθηκε να μαζέψει τα ρούχα της που είχαν σκορπίσει από το στριπτίζ.
Σηκώθηκα και την βοήθησα.
Αφού φορέσαμε τα εσώρουχά μας και τακτοποιήσαμε κάπως το δωμάτιο, σβήσαμε τα φώτα και χωθήκαμε κάτω από τα σκεπάσματα αγκαλιασμένοι.
Είχε αρχίσει να ξημερώνει και η μουντάδα του χειμωνιάτικου πρωινού ίσα που διαπερνούσε τις χοντρές κουρτίνες του δωματίου.

Έρχεται και το φινάλε…

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 12, 2020, 08:47:58 μμ

Θεσπέσιο!!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 13, 2020, 04:42:55 μμ

Άκουγα τον ήχο της ντουζιέρας και πόρτες που ανοιγόκλειναν αλλά δεν ήμουν σε θέση να ανοίξω τα μάτια μου.
Ένοιωθα εξαντλημένος.
Ήταν οι ατελείωτες ώρες αναμονής της προηγούμενης μέρας και φυσικά η εξουθένωση από τη γλυκιά ταλαιπωρία της νύχτας με τις έντονες συγκινήσεις.
Είχε μεσημεριάσει πια και η Έλενα πήρε την κατάσταση στα χέρια της.
Για την ακρίβεια στα πόδια της…

Η αλήθεια είναι ότι έβλεπα κάποια ευχάριστα όνειρα ακαθόριστου περιεχομένου, ώσπου κάποια στιγμή ένοιωσα να πνίγομαι.
Άνοιξα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα ότι δύο δάχτυλα από το πόδι της Έλενας έσφιγγαν ανεπαίσθητα τη μύτη μου και έκλειναν τα ρουθούνια μου με επιδεξιότητα.
Τινάχτηκα βίαια και η επόμενη εικόνα που αντίκρισα ήταν η Έλενα να έχει λυθεί στα γέλια.

Ε: Καλημέρα υπναρά! Μόνο με κλοτσιές σηκώνεσαι εσύ;

Έτσι όπως ήμουν από τον ύπνο δεν βρήκα κάποια ατάκα της προκοπής για να απαντήσω. 
Της άφησα ένα χαμόγελο και τεντώθηκα.
Είχα καυλώσει με το καλημέρα…

Εκείνη μόλις είχε κάνει μπάνιο και φορούσε το μπουρνούζι μου.
Ήταν φρέσκια και αναζωογονημένη και στο φως της μέρας φαινόταν ακόμα ομορφότερη.
Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε στο μικρό τραπεζάκι απέναντι.
Πάνω υπήρχε ένας δίσκος με πρωινό που δεν είχα προσέξει ως τότε.

Μ: Πότε ήρθε αυτό;
Ε: Όσο κοιμόσουν. Μια καλή αεροσυνοδός δεν αφήνει κάτι τέτοια στην τύχη.
Μ: Θα με σερβίρετε παρακαλώ;
Ε: Αμέσως κύριε! Πως θα θέλατε τον καφέ σας;
Μ: Σκέτο παρακαλώ.

Σκάσαμε στα γέλια. Ο διάλογος θύμισε και στους δυο μας το ίδιο πράγμα.
Την επική ποδομαλακία της Έλενας από το προηγούμενο βράδυ με εκείνες τις θανατηφόρες ατάκες πληρώματος καμπίνας.
Έφερε τον δίσκο στο κρεβάτι και ξάπλωσε.
Καφές, κρουασάν, κέικ και μπισκότα.
Βάλαμε από μια κούπα καφέ και συνεχίσαμε τη συζήτηση.

Μ: Έχουμε κανένα νέο από την πτήση;
Ε: Ακόμα τίποτα συγκεκριμένο. Εδώ στην Κρήτη τα προβλήματα είναι λίγα αλλά στην Αθήνα γίνεται χαμός.
Μ: Ας πάρουμε το πρωινό μας τότε και μετά βλέπουμε.

Όσο έτρωγα το πρωινό μου η Έλενα με κοίταζε πονηρά.
Μου ήταν πλέον γνώριμο αυτό το βλέμμα και σήμαινε ότι πάλι κάτι πανούργο είχε βάλει στο μυαλό της. 
Και δεν θα αργούσα να το διαπιστώσω…

Μόλις έβαλα ένα μπισκότο στο στόμα μου η Έλενα άπλωσε το πόδι της και με τη φτέρνα με πάτησε πάνω στον πούτσο.
Δεν της έδωσα σημασία και συνέχισα να μασάω δήθεν ατάραχος.
Φορούσα ένα εφαρμοστό μποξεράκι που προς το παρόν μου έδινε μια προστασία απέναντι στις ύπουλες κινήσεις των ποδιών της.
Η Έλενα ήταν μεγάλο πειραχτήρι αλλά και άκρως ανταγωνιστική από τη φύση της.
Μόλις κατάλαβε ότι προσπαθούσα να την αγνοήσω πήρε το πράγμα στα σοβαρά.

E: Από σένα δεν το περίμενα!
Μ: Τι εννοείς;
Ε: Δεν έχω συνηθίσει να αγνοούν τα πόδια μου.
Μ: Θα τελειώσω πρώτα το πρωινό μου και μετά όλος δικός σου.
Ε: Θα τελειώσεις μωρό μου. Όχι το πρωινό σου όμως…

Πλέον τα πόδια της δεν είχαν απλά πρόθεση να με πειράξουν.
Δέκα υπέροχα δαχτυλάκια έκαναν καυλωτικές μαλάξεις στο ερεθισμένο περιεχόμενο του εσώρουχού μου.
Η Έλενα χαμογελούσε αυτάρεσκα αλλά και εγώ ήμουν αποφασισμένος να την δυσκολέψω όσο μπορούσα.
Είχα ανακτήσει δυνάμεις από τον ξεκούραστο ύπνο και ένοιωθα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση απέναντί της.

Σε αυτό το ιδιαίτερο στοίχημα όμως  κάποιος θα κέρδιζε και κάποιος θα έχανε.
Εγώ έπρεπε να τελειώσω το πρωινό μου πριν προλάβει να με τελειώσει η Έλενα με τα πόδια της.

Παραδόξως άντεχα.
Η Έλενα με μια αριστοτεχνική κίνηση των δαχτύλων της κατέβασε το μποξεράκι μου χαμηλά στα γόνατα και συνέχισε την ποδομαλακία απερίσπαστη.
Έβλεπε όμως ότι κρατούσα και πείσμωνε.
Πλησίασε περισσότερο και χρησιμοποίησε το μαξιλάρι πίσω από τη μέση της για την καλύτερη δυνατή στήριξη.
Πλέον δεν σπαταλούσε την ενέργειά της για άσκοπα βλέμματα και χαχανητά.
Είχε αφοσιωθεί απόλυτα στην τεχνική της και κάρφωνε τα μάτια της στο καυλί μου που στεκόταν αγέρωχο ανάμεσα στα αήττητα μέχρι τότε πατουσάκια της.   

Έλεγχα πλήρως την κατάσταση.
Ήμουν καυλωμένος μέχρι το θεό όμως κρατιόμουν με ευκολία.
Στο δίσκο είχε μείνει μόνο μία λεπτή φέτα κέικ και δύο γουλιές από τον καφέ φίλτρου.
Έκανα ένα διάλειμμα και έβαλα τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι.
Με έναν αναστεναγμό απόλαυσης αλλά και σιγουριάς έριξα το βλέμμα μου πάνω της.
Η άνεση μου την είχε αγχώσει.
Δοκίμασε και τις δύο στάσεις από το πλάι.
Πρώτα μοστράροντας τις πατούσες της με τον πούτσο μου ανάμεσα και μετά με το μπροστινό μέρος των ποδιών της ενώ τα δαχτυλάκια της θηλύκωναν το κρέας μου μέσα τους.
Εγώ το πήρα πάνω μου και κάπου εκεί, ίσως από υπερβολική σιγουριά, έκανα το μοιραίο λάθος.

Μ: Μωρό μου είσαι καταπληκτική. Αλλά αυτό το στοίχημα θα το χάσεις.
Ε: Αυτό δεν παίζει. Έχουν χύσει ολόκληρα αεροδρόμια για αυτά τα πόδια. Θα σε καταφέρω.

Η αυτοπεποίθησή μου σκορπίστηκε με μιας στο άκουσμα αυτής της απάντησης.
Ασφαλώς υπερέβαλε αλλά εγώ ταράχτηκα κάνοντας και μόνο εικόνα αυτού που είπε.
Η Έλενα ήταν τετραπέρατη.
Κατάλαβε κατευθείαν το ευάλωτο σημείο μου και συνέχισε απτόητη.
 
Ε: Ναι μωρό μου. Ολόκληρα αεροδρόμια! Και εγώ ούτε που γυρίζω να κοιτάξω!

Στο mind game ήταν μεγάλη μαστόρισσα.
Πλέον με κοίταζε εκείνη με σιγουριά και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να με λυπηθεί και να με αφήσει να κερδίσω.
Πήρε μια ευκολότερη και πιο ξεκούραστη στάση και επιτάχυνε.
Πλέον το έτοιμο να εκραγεί καυλί μου βρισκόταν ξαπλωμένο πάνω στη χούφτα που σχημάτιζαν τα δάχτυλα του ενός ποδιού της και στο πέλμα του άλλου που βίαια έσπρωχνε μπρός – πίσω.
Εγώ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κλέψω το στοίχημα στο 90’ έφερα βιαστικά την κούπα με τον καφέ στο στόμα μου.

Ε: Περίμενε μωρό μου να βάλεις και γαλατάκι. Τώρα στο ετοιμάζω!

Άφησα την κούπα στο δίσκο πριν προλάβω να πιω και έκλεισα τα μάτια μου για να συγκεντρωθώ.
Έσφιξα τα δόντια και με όσο κουράγιο μου είχε απομείνει άπλωσα το χέρι μου στο κέικ.

Ε: Μην το φας σκέτο. Άφησε με να στο γλασάρω πρώτα. Όπως εχθές έκανα στα μούτρα σου!

Με μία άγαρμπη κίνηση τα χέρια μου γκρέμισαν τον δίσκο και η Έλενα κέρδισε.
Ποτάμια σπέρματος έλουσαν την ποδοχούφτα της όσο εκείνη γελούσε χαιρέκακα με τα χάλια μου.
Σήκωσε τα χυμένα ποδαράκια της και τα κάρφωσε θριαμβευτικά πάνω στο στήθος μου. 
Όταν συνήλθα κάπως από την αναστάτωση πήρα το μουσκεμένο πόδι της και το φίλησα.

Μ: Τι μου έχεις για μετά;
Ε: Πρώτα θα ξεπλύνω τους διαδόχους σου από τα πόδια μου και μετά θα δεις.

Χαμογέλασε, σηκώθηκε από το κρεβάτι και με ένα άκρως καυλωτικό περπάτημα μπήκε στο μπάνιο.
Δεν είχε προλάβει να ξεπλυθεί καλά καλά όταν χτύπησε το κινητό της.
Βγήκε τρέχοντας και το σήκωσε.

Ε: Έλα. Έχουμε νέα;
………..
Ε: Τι ώρα;
………..
Ε: Και οι επιβάτες από Ηράκλειο;
………..
Ε: Έγινε. Σε λίγο κατεβαίνω να μαζέψω.

Γύρισε και με κοίταξε με ένα θλιμμένο χαμόγελο χωρίς να μου μιλήσει.
Περίμενε να απαντήσει στις δικές μου ερωτήσεις.

Μ: Αυτό ήταν. Φεύγουμε;
Ε: Εγώ φεύγω. Θα πάμε οδικώς στα Χανιά και από κει το απόγευμα θα πετάξουμε για Αθήνα.
Μ: Και εμείς;
Ε: Εσείς με μεγαλύτερο αεροπλάνο θα πετάξετε από Ηράκλειο το βράδυ. Συγχωνεύτηκαν πτήσεις λόγω των καθυστερήσεων οπότε το πρόγραμμα άλλαξε για όλους.

Κατεύνασα λυπημένος.
Όσο η Έλενα ντυνόταν εγώ ξαπλωμένος στο κρεβάτι άναψα ένα τσιγάρο μήπως και ξεγελάσω την θλίψη μου.
Κάθισε μπροστά στο τραπεζάκι και φτιαχνόταν στον καθρέφτη που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το κρεβάτι.
 
Μ: Ούτε το κινητό σου δεν θα πάρω στο τέλος. Αν ήταν θα μου το είχες δώσει στο αεροπλάνο.
 
Δεν ήθελα να την πιέσω για τη συνέχεια αλλά έπρεπε έστω να υπονοήσω πως ένοιωθα για εκείνη αφού σε καμία περίπτωση δεν μου ήταν αδιάφορη.
Η Έλενα δεν απάντησε αλλά μου χαμογέλασε μέσα από τον καθρέφτη δείχνοντας ότι εκτιμούσε το τρόπο μου. 

Σηκώθηκε πανέτοιμη.
Ήταν η πανέμορφη αεροσυνοδός που καψουρεύτηκα με την πρώτη ματιά.
Μου έκανε νόημα να μείνω ξαπλωμένος και ήρθε στο κρεβάτι σκύβοντας από πάνω μου.

Ε: Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

Το είπε ψιθυρίζοντας και το επισφράγισε με ένα τρυφερό φιλί στο στόμα.
Ύστερα γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται προς την έξοδο.
Αυτή τη φορά βάδιζε με σεμνό και επαγγελματικό τρόπο.
Λίγο πριν στρίψει στην τυφλή γωνία του δωματίου την σταμάτησα.

Μ: Να προσέχεις.

Είχα το χέρι πάνω στη ραγισμένη καρδιά μου και η φωνή μου είχε γίνει κομμάτια.
Έμεινε για λίγο ακίνητη και έκλεισε τα μάτια της.
Ύστερα γύρισε το βλέμμα της στην πόρτα και χάθηκε.
Η πόρτα άνοιξε και έκλεισε αλλά αυτή τη φορά η Έλενα έφυγε στ' άλήθεια.

Ήταν γραφτό αυτή η όμορφη ιστορία να τελειώσει όπως ακριβώς άρχισε.
Η Έλενα εισέβαλε στον κόσμο μου με τον χτύπο των τακουνιών της που ερχόταν πίσω από την πλάτη μου.
Τώρα ο ίδιος χτύπος έξω στο διάδρομο του ορόφου ολοένα και έσβηνε.
Ώσπου χάθηκε για πάντα.         

 :wave: :wave: :wave: :wave: :wave:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: taboo στις Απριλίου 13, 2020, 07:09:40 μμ

Επίκο. Δεν χρειάζεται να πω τίποτε άλλο. Η ιστορία σου θα στοιχειώνει τις φαντασιώσεις μας.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: taboo στις Απριλίου 13, 2020, 07:10:16 μμ

Επικό (...εννοείται).

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 13, 2020, 07:26:37 μμ

Μπραβο φιλε. Εκπληκτική η ιστορια σου.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 13, 2020, 07:57:03 μμ

Απο τις καλύτερες ιστορίες που έχω διαβάσει.
Ευχαριστώ

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Απριλίου 13, 2020, 08:06:55 μμ

Α να χαθείς  βρε παλιόπαιδο, μας συγκινήσες :p

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 13, 2020, 08:59:52 μμ

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!

Οι αεροσυνοδοί ήταν, είναι και θα είναι η μεγάλη αδυναμία μου.

Αυτή η ιστορία είναι ελάχιστος φόρος τιμής στα κορίτσια που μας προσέχουν και μας φροντίζουν εκεί ψηλά :-* :-* :-*

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Απριλίου 13, 2020, 10:51:37 μμ

Όντως , ο εμφανισιακος μέσος όρος τους ειναι αρκετά υψηλός. Πολλές ειναι καριολες όμως... Πθσω από το επιτηδευμένο χαμόγελο συχνά κρύβονται σκατοχαρακτηρες...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 13, 2020, 11:12:35 μμ

Παράθεση από: Fetixistis_ στις Απριλίου 13, 2020, 10:51:37 μμ

Όντως , ο εμφανισιακος μέσος όρος τους ειναι αρκετά υψηλός. Πολλές ειναι καριολες όμως... Πθσω από το επιτηδευμένο χαμόγελο συχνά κρύβονται σκατοχαρακτηρες...

Συμφωνώ για την εμφάνιση, διαφωνώ σε όλα τα υπόλοιπα.

Καριόλες και σκατοχαρακτήρες υπάρχουν παντού.
Το επιτηδευμένο χαμόγελο μην ξεχνάς ότι είναι απλά αξεσουάρ της δουλειάς τους.
Έχω ταξιδέψει πολύ και έχω βαρεθεί να βλέπω τελειωμένους πέφτουλες να ενοχλούν τα κορίτσια κατά τη διάρκεια της δουλειάς τους.
Και εκείνες είναι υποχρεωμένες να χαμογελάνε και από πάνω.

Η αεροσυνοδός είναι δουλειά. Ούτε χόμπι, ούτε λειτούργημα. Αξίζουν τον σεβασμό του καθένα.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Απριλίου 13, 2020, 11:21:22 μμ

Δεν γενικεύω ούτε τσουβαλιάζω όλες τις γυναίκες του κλάδου. Φυσικά υπάρχουν και καλές κοπέλες. Επιμένω όμως οτι, διαχρονικά, τα καριολακια καταλαμβάνουν ένα σεβαστό ποσοστό ανάμεσα τους. Ένα εξ αυτών,  κάποτε, κυβερνούσε την Ελλάδα...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Απριλίου 14, 2020, 12:01:42 πμ

Δεν είμαι fan των φανταστικών ιστοριών, για την ακρίβεια ποτέ δεν με συγκινούσαν, προτιμώ τις αληθινές. Οφείλω λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου να παραδεχτώ ότι η ιστορία σου φίλε μου είναι υπέροχη. Είναι τόσο προσεγμένη και παραστατικά γραμμένη που σε κάθε τι που διάβασα με έκανες να βλέπω και τις εικόνες. Από το σκηνικό στο αεροπλάνο, το αεροδρόμιο, τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, τον παππούλη με το πονηρό χαμόγελο :D το δωμάτιο του ξενοδοχείου μέχρι και το πρόσωπο και το κορμί της μούσας σου. Ήταν σαν τα ζούσα εγώ. Συγχαρητήρια για άλλη μια φορά. Πόσο ουτοπική πάντως μια τέτοια ιστορία. Too good to be true

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Απριλίου 14, 2020, 12:17:09 πμ

Ευσεβείς πόθοι...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: alex 14 στις Απριλίου 14, 2020, 01:32:15 πμ

Καλη ιστορία πραγματικά καιρο ειχε να ανεβει κατι καλο. Περιμενα να έμπαινε και η συναδελφος περιγραφη απο το τηλ οτι σου εκανε..... :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: george fw στις Απριλίου 14, 2020, 02:39:38 πμ

Τρομερή ιστορία. Καυλωτική τέρμα αλλά και με μία δόση απαλού ερωτισμού. Ερεθιστικές λεπτομέρειες, άψογη περιγραφή. Χωρίς ψυχρά γαμήσια, σκλάβους κλπ (τα συνηθισμένα δηλαδή). Καλογραμμένη, δεν μας βγήκαν τα μάτια όπως τις περισσότερες φορές. Μπράβο πολλά μπράβο!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 14, 2020, 11:12:16 πμ

Παιδιά κάθε κριτική είναι ευπρόσδεκτη.
Αν υπήρχαν σημεία που η ιστορία κούρασε ή αχρείαστες ανατροπές ή οτιδήποτε που να σας χάλασε εκφραστείτε ελεύθερα!

Η καραντίνα θα κρατήσει καιρό και από ότι φαίνεται θα πέσει φουλ γράψιμο.
Ρίξτε ιδέες!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Απριλίου 14, 2020, 11:37:09 πμ

θα ήθελα να δω μια παρόμοια ιστορία αλλά αντί για άνδρα - γυναίκα να είναι άνδρας- 2 γυναίκες  :)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Απριλίου 14, 2020, 12:38:27 μμ

Επειδή το τέλος ήτανε λίγο απότομο και μας ράγισε την καρδιά, εγώ θα λεγα άλλη μια σύντομη ιστορία με την ίδια ηρωίδα. Ότι πχ βρεθήκατε τυχαία στο ίδιο μαγαζί μετά από κάποια χρόνια και ξύπνησαν κάποιες δυνατές αναμνήσεις. Την συνέχεια την αφήνω πάνω σου..

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Απριλίου 14, 2020, 01:02:46 μμ

Παράθεση από: akis στις Απριλίου 14, 2020, 12:38:27 μμ

Επειδή το τέλος ήτανε λίγο απότομο και μας ράγισε την καρδιά, εγώ θα λεγα άλλη μια σύντομη ιστορία με την ίδια ηρωίδα. Ότι πχ βρεθήκατε τυχαία στο ίδιο μαγαζί μετά από κάποια χρόνια και ξύπνησαν κάποιες δυνατές αναμνήσεις. Την συνέχεια την αφήνω πάνω σου..

Όντως πολύ απότομο τέλος. Και ελαφρώς ανακόλουθο με τη ΡΟΗ της υπόλοιπης ιστορίας. Θέλει προσοχή σε αυτά...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 14, 2020, 11:48:43 μμ

Παράθεση από: akis στις Απριλίου 14, 2020, 12:38:27 μμ

Επειδή το τέλος ήτανε λίγο απότομο και μας ράγισε την καρδιά, εγώ θα λεγα άλλη μια σύντομη ιστορία με την ίδια ηρωίδα. Ότι πχ βρεθήκατε τυχαία στο ίδιο μαγαζί μετά από κάποια χρόνια και ξύπνησαν κάποιες δυνατές αναμνήσεις. Την συνέχεια την αφήνω πάνω σου..

Το reunion το έχω σχεδόν αποφασίσει. Θέλω να περάσει λίγος καιρός όμως για να ξαναδώ την ιστορία πιο αποστασιοποιημένα.  ;)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Απριλίου 15, 2020, 10:03:52 πμ

Παράθεση από: ΜΑΡΚΟΣ στις Απριλίου 14, 2020, 11:48:43 μμ

Το reunion το έχω σχεδόν αποφασίσει. Θέλω να περάσει λίγος καιρός όμως για να ξαναδώ την ιστορία πιο αποστασιοποιημένα.  ;)

Ωραίος!  :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Passenger στις Μαΐου 01, 2020, 01:50:03 μμ

Για τη ροή συμφωνώ απόλυτα με τον δάσκαλο, αλλά αυτό θα το φτιάξεις.

Εγώ όμως την ηρωίδα σου την ερωτεύτηκα και αυτό θέλει ταλέντο για να το κάνεις.

Την περιμένω πίσω με λαχτάρα.

Σε ευχαριστώ εκ βαθέων για την ταραχή και τη συγκίνηση.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαΐου 01, 2020, 09:12:25 μμ

Παράθεση από: Passenger στις Μαΐου 01, 2020, 01:50:03 μμ

Για τη ροή συμφωνώ απόλυτα με τον δάσκαλο, αλλά αυτό θα το φτιάξεις.

Εγώ όμως την ηρωίδα σου την ερωτεύτηκα και αυτό θέλει ταλέντο για να το κάνεις.

Την περιμένω πίσω με λαχτάρα.

Σε ευχαριστώ εκ βαθέων για την ταραχή και τη συγκίνηση.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Πάντως δεν νομίζω ότι ερωτεύτηκες την ηρωίδα λόγω ταλέντου φίλε μου. Πολύ απλά την ερωτεύτηκα εγώ όσο η ιστορία προχωρούσε και φρόντισα να μην τσιγκουνευτώ τα αισθήματά μου...  :lol: :lol: :lol: 

Γι' αυτό θα συνεχίσω την ιστορία και μέσα στο καλοκαίρι θα βάλω τα δυνατά μου για την επική επιστροφή της Έλενας!


*** Αύριο ή μεθαύριο θα ανεβάσω ένα σύντομο περιστατικό που "συνέβη" τρεισήμισι χρόνια μετά την Πρωτοχρονιά του 15. Θα είναι οδηγός και καταλύτης των εξελίξεων της 2ης σεζόν...

Αναμείνατε!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: alex 14 στις Μαΐου 02, 2020, 02:32:23 μμ

καλο μηνα . θα προτιμουσα και τη συναδελφο της Ελενας με καποιο τροπο να μπει μεσα σαν guest star..

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ioannis στις Μαΐου 02, 2020, 03:19:54 μμ

Το χαρακτηριστικό των τελειων ποδιών των αεροσυνοδών είναι τα γυαλιστερά nude ή cosmetic ή silver ή light grey ή suntan ή tan ή coffee ή bronze colors καλσόν, οπότε πρέπει στην ιστορία να μπουν και άλλες φίλες της αεροσυνοδού για ομαδικο pantyhosed licking shallowing worship και fisting (γλυστράνε τέλεια τα ντυμένα με γυαλιστερό καλσόν ποδαράκια μέχρι και το γόνατο στο feet fisting), πιστέψτε με θα εκτιναχθούν οι αναγνώστες

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαΐου 02, 2020, 09:14:57 μμ

-   Κομμάτια είμαι ρε φιλενάδα…
-   Δεν υπήρχε το χθεσινό… Ξεπατωθήκαμε στο χορό!
-   Καλά ρε συ… πόσοι καλεσμένοι ήταν έμαθες;
-   Ξέρω γω.. . Μπορεί και χίλιοι!
-   Χαμός… Τουλάχιστον γνώρισες τίποτα ενδιαφέρον;
-   Μίλησα με διάφορους αλλά να σου πω την αλήθεια δεν θέλω πάρε δώσε με τον κύκλο του Δημήτρη.
-   Καλά μόνο για ξεπέτα μας έχουν αυτοί…
-   Δεν με πειράζει αυτό. Όμως εκείνο το υφάκι ότι θα τους κάτσουμε μόνο και μόνο για τα φράγκα τους μου τη δίνει απίστευτα στα νεύρα!
-   Δεν έχεις κι άδικο...
-   Ευτυχώς ο Δημήτρης δεν είναι τέτοιος. Είναι τυχερή η Έλενα !

Άνοιξα τα μάτια μου και μέσα σε δευτερόλεπτα ήμουν ξανά σε πλήρη εγρήγορση.  Κάθε φορά που άκουγα το όνομά της γύριζα πίσω σε εκείνη τη στοιχειωμένη Πρωτοχρονιά του 2015 και την έβλεπα πάλι ολοζώντανη μπροστά μου. Ήταν ένα από τα πολλά κουσούρια που μου άφησε η σύντομη αλλά θυελλώδης γνωριμία μαζί της. Όπως επίσης ότι από εκείνη τη μέρα και μετά, καμία γυναίκα δεν μπόρεσε να μου δώσει σε βάθος χρόνου όσα μου έδωσε εκείνη σε λίγες μόνο ώρες. Θύμωσα με τον εαυτό μου γιατί τον τελευταίο χρόνο είχα καταφέρει να παραμερίσω κάπως την εμμονή μου μαζί της. Βέβαια ο παραπάνω διάλογος γινόταν μεταξύ δύο αεροσυνοδών οπότε η έξαψη που ένοιωσα ήταν κάπως δικαιολογημένη.

Ήταν ξημέρωμα Κυριακής,  μήνας Σεπτέμβρης,  και τα κορίτσια ντυμένα με τη στολή τους κατευθύνονταν στο αεροδρόμιο για να στελεχώσουν το πλήρωμα κάποιας πρωινής πτήσης. Εγώ επέστρεφα στο σπίτι μετά από άλλη μια βραδιά άσκοπης κραιπάλης και μισοκοιμόμουν στο άδειο βαγόνι. Όταν εκείνες μπήκαν στο μετρό και κάθισαν πέντε σειρές μπροστά μου πρέπει να είχα τα μάτια κλειστά και μάλλον γι’ αυτό ξεκίνησαν ανυποψίαστες τη συζήτηση χωρίς να αγχώνονται για την παρουσία μου.

-   Και τι θα κάνει τώρα η Έλενα; Θα σταματήσει τη δουλειά;
-   Είσαι τρελή ρε; Αυτή έχει έρωτα με τα αεροπλάνα.
-   Μην το λες σε μένα! Αυτή είναι πλέον κυρία Παπαζήση! Και ο άντρας της ούτε που ξέρει πόσα καράβια έχει…
-   Η Έλενα όμως έχει τσαμπουκά και στο τέλος θα κάνει ότι γουστάρει εκείνη. Να μου το θυμάσαι…
-   Και οι δικοί του τι λένε;
-   Δεν την ήθελαν απ’ την αρχή. Δε πα να λένε τώρα…
-   Σώπα μωρέ που τους έπεσε και λίγη… Τέτοιος κορίτσαρος!
-   Στο ‘πα και πριν. Αυτοί οι άνθρωποι της υψηλής  (μη χέσω) κοινωνίας βλέπουν τις αεροσυνοδούς σαν τελευταίες και πουτανάκια. Τι δεν καταλαβαίνεις;
-   Η Έλενα όμως πρώτα γνώρισε τον Δημήτρη και μετά έγινε ιπτάμενη. Άρα ο Δημητράκης πρέπει κάποια στιγμή να πατήσει πόδι στους δικούς του. Εκτός και αν νομίζει πως τον παντρεύτηκε απλά για να κλειστεί σε μια βίλα με υπηρέτες.
-   Καλός χρυσός ο Δημητράκης αλλά αυτό που λες δεν παίζει να γίνει.
-   Τι να πω θα δούμε… 

Όσο τα κορίτσια τα λέγανε για τις λεπτομέρειες του γάμου εγώ προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω απαντήσεις στο ίντερνετ. Με χέρια που έτρεμαν από την ταραχή χτύπησα στην αναζήτηση τις  λέξεις «Δημήτρης Παπαζήσης –εφοπλιστής - γάμος». Ήλπιζα ότι μιλούσαν για κάποια άλλη Έλενα, που λογικά θα ήταν και το πιθανότερο. Κι όμως, από το κουτσομπολιό των κοριτσιών διαισθανόμουν ότι η δυναμική κοπέλα για την οποία μιλούσαν ήταν η Έλενα που ήξερα.

Τα κοσμικά μπλογκ είχαν ήδη αναρτήσει την είδηση και άνοιξα μια από αυτές με τον γλυκανάλατο τίτλο: « LIVE: Ο παραμυθένιος γάμος του Δ.Παπαζήση με την πανέμορφη αεροσυνοδό ». Ήταν εκείνη. Και ήταν η ωραιότερη νύφη που είχα δει στη ζωή μου. Λαμπερή, χαμογελαστή και αφοπλιστικά όμορφη. Δεν μπόρεσα όμως να την χορτάσω καθώς τη φωτογραφία πλαισίωνε ένας αδιάφορος καλοζωισμένος φλώρος που στεκόταν δίπλα της και την κοιτούσε σαν τρόπαιο.

Δεν άντεξα να διαβάσω λεπτομέρειες. Έκλεισα το κινητό και αναστέναξα βαθιά. Η Έλενα εδώ και λίγες ώρες ήταν παντρεμένη με κάποιο γόνο εφοπλιστικής οικογένειας. Μάλιστα ήταν ήδη μαζί του εκείνο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς και δυστυχώς αυτό εξηγούσε πολλά.

Είχα ακούσει αρκετά και η στάση μου πλησίαζε. Πλέον δεν μου καιγόταν καρφί αν τα κορίτσια  θα αντιλαμβάνονταν την παρουσία μου και αυτό σταματούσε την κουβέντα τους. Λίγο πριν σηκωθώ όμως το ένστικτό μου με κράτησε. Ένοιωσα ότι υπήρχε και κάτι ακόμα που έπρεπε να ακούσω από αυτή τη συζήτηση.  Όχι τόσο γιατί ήλπιζα σε κάποια ανατροπή αλλά περισσότερο για να βεβαιωθώ μέχρι κεραίας ότι όλα πια είχαν τελειώσει και το ενδιαφέρον μου για εκείνη δεν ήταν παρά μια επικίνδυνη εμμονή.  Άλλωστε ήταν Κυριακή, δεν είχα καμία υποχρέωση και σίγουρα ο ύπνος δεν θα με έπαιρνε εύκολα  μετά απ’ όλα αυτά. Πήρα λοιπόν την απόφαση και έμεινα στη θέση μου.

Στάση Δουκίσσης Πλακεντίας. Οι πόρτες άνοιξαν και έκλεισαν. Κανείς δεν ανέβηκε, ούτε κατέβηκε και το τρένο πήρε το δρόμο του προαστιακού για το αεροδρόμιο. Τα κορίτσια συνέχισαν να μιλάνε για το γάμο. Σχολίαζαν φορέματα, καλεσμένους, φαγητά και γενικά πράγματα που εμένα δεν με αφορούσαν καθόλου. Είχα αρχίσει να μετανιώνω για την απόφασή να μην κατέβω στην στάση μου όταν ξαφνικά ο διάλογος επικεντρώθηκε και πάλι στην Έλενα.

-   Πάντως έλαμπε το κοριτσάκι μας!
-   Αχ ναι μια κούκλα!
-   Και τι χορός, τι κέφι! Αλήθεια κάποια στιγμή σας έχασα, που πήγατε;

Η μία από τις δύο κοπέλες αναστέναξε και γύρισε το βλέμμα της από την άλλη μεριά. Έμεινε για λίγο σκεπτική και μετά από μια σύντομη μάχη με τον εαυτό της ξαναμίλησε χαμηλόφωνα και εντελώς συνωμοτικά.

-   Λοιπόν, κρατάς μυστικό;
-   Εννοείται καλέ.
-   Πιο σιγά…

Έκλεισα με μιας τα μάτια μου και φρόντισα να πάρω την γαλήνια όψη του βαθιά κοιμισμένου επιβάτη. Ένιωσα τις ματιές των αεροσυνοδών να με περιεργάζονται και μια σιωπή πλάκωσε το έρημο βαγόνι.  Μετά από λίγο συνέχισαν την κουβέντα πολύ πιο χαμηλόφωνα από πριν. Εγώ προσπάθησα να εκτοξεύσω την ακοή μου καταπνίγοντας όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις. Με μεγάλη προσπάθεια απομόνωσα τους ήχους του συρμού και επικέντρωσα όλο μου το είναι στη συζήτηση που εξελισσόταν στις μπροστινές σειρές του βαγονιού.

-   Άστον αυτόν εκεί πίσω. Κοιμάται. Λέγε τώρα!
-   Λοιπόν… Κάποια στιγμή γύρω στις δωδεκάμιση είδα την  Έλενα να βγαίνει από την πίστα και να παραπατάει. Είχε πιει πάρα πολύ και πήγαινε τρεκλίζοντας προς τις τουαλέτες. Την πρόφτασα και προχωρήσαμε μαζί. Όταν μπήκαμε στον προθάλαμο με τους νιπτήρες η Έλενα άρχισε να ρίχνει νερό στο πρόσωπό της για να συνέλθει.
-   Καλά την έβλεπα πως κατέβαζε το κρασί μετά τις έντεκα. Με το μπουκάλι!
-   Ήταν ζαλισμένη αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Ήταν θλιμμένη!
-   Γιατί, συνέβη κάτι στον χορό;
-   Δεν νομίζω. Μετά από λίγο μπήκε σε μία τουαλέτα και εγώ έμεινα ακριβώς απ’ έξω να την περιμένω. Ευτυχώς δεν υπήρχε κανένας άλλος εκείνη την ώρα στις τουαλέτες.
-   Μα γιατί, τι συνέβη;
-   Άρχισε να ξερνάει και να κλαίει με λυγμούς.
-   Αχ το κοριτσάκι μου!!! Μήπως ήταν από την ένταση των ημερών  ή από την κούραση για τις προετοιμασίες του γάμου;
-   Στην αρχή αυτό νόμισα και εγώ.
-   Γιατί μετά τι έγινε;
-   Μέσα στους εμετούς και στα κλάματα άρχισε να λέει περίεργα πράματα.
-   Δηλαδή;
-   Ουφ… Μιλούσε για κάποιον άντρα…
-   Τι;;;  Για κάποιον πρώην της;;;
-   Δε νομίζω. Μου έχει μιλήσει για τους πρώην της. Το όνομα αυτό πρώτη φορά το άκουσα.
-   Ωχ θα τρελαθώ!  Έλεγε και όνομα; ;;
-   Πολλές φορές και πεντακάθαρα!
-   E μίλα ντε μ’ έσκασες!!!
-   Τι να σου πω… κάποιος Μάρκος.

Το φτωχό μου το μυαλό δεν βρίσκει λέξεις για να σας περιγράψω το συναίσθημα που με κατέκλυσε εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό και το αφήνω στη φαντασία όλων σας. Αρκούμαι μόνο να πω ότι ήταν τόσο βίαιο και καθηλωτικό  που με παρέλυσε για ώρες.

Φυσικά θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος Μάρκος που απλά οι συγκεκριμένες δύο φίλες της Έλενας τύχαινε να μην γνωρίζουν. Όμως η διαίσθησή μου έλεγε ότι τα δύο κορίτσια αναφέρονταν στον κοιμισμένο συνεπιβάτη τους. Χωρίς φυσικά να έχουν ιδέα...  Όσο εγώ τυραννιόμουν , αυτές συνέχιζαν ακάθεκτες την κουβέντα τους και το τρένο σχεδόν είχε φτάσει στο αεροδρόμιο.

-   Κι αυτό το κορίτσι πόσα κρατάει μέσα της…. Ώρες ώρες νομίζω ότι δεν την ξέρουμε καθόλου!
-   Έτσι είναι η Έλενα. Τουλάχιστο μετά συνήλθε και ευτυχώς κανένας δεν κατάλαβε τίποτα. Μη σου πω ότι δεν το θυμόταν ούτε η ίδια…
-   Αχ μακάρι το κοριτσάκι μας! Αλλά να σου πω ρε φιλενάδα… Ποιος να ‘ναι αυτός ο Μάρκος;
-   Ξεκόλλα!!! Είπαμε το ξεχνάμε εδώ! Έλα φτάσαμε.

Το τρένο άρχισε να επιβραδύνει ώσπου τελικά σταμάτησε στην αποβάθρα του τερματικού σταθμού. Εγώ εξακολουθούσα να έχω τα μάτια μου κλειστά εγκλωβισμένος μέσα στη δίνη του καφκικού ερωτικού αδιεξόδου μου.   

-   Ωχ. Αυτός εκεί πίσω κοιμάται ακόμα!
-   Κύριε σηκωθείτε!!! Φτάσαμε!
Μ:  Που είμαστε;  Δουκίσσης Πλακεντίας;

Οι όμορφες αεροσυνοδοί γέλασαν με ευγένεια και κατανόηση. Αφού μου εξήγησαν που βρισκόμαστε κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και συνέχισαν να γελάνε πιο διακριτικά, βρίσκοντας την γκάφα μου μάλλον χαριτωμένη.
Που να ‘ξεραν κι αυτές… 

Αν όλα πάνε καλά συνεχίζεται το καλοκαιράκι  :wave: :wave: :wave:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: dimjohn στις Μαΐου 02, 2020, 09:23:31 μμ

ωραίο !

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Μαΐου 02, 2020, 10:29:48 μμ

Δεν με απογοήτευσες. Το πας πολύ καλά μπορώ να πω. Έχεις ταλέντο αδερφέ, να το κοιτάξεις..  ;)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαΐου 03, 2020, 04:31:38 μμ

Παράθεση από: akis στις Μαΐου 02, 2020, 10:29:48 μμ

Δεν με απογοήτευσες. Το πας πολύ καλά μπορώ να πω. Έχεις ταλέντο αδερφέ, να το κοιτάξεις..  ;)

Παράθεση από: dimjohn στις Μαΐου 02, 2020, 09:23:31 μμ

ωραίο !

i 'll be back  8) 8) 8)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Passenger στις Μαΐου 03, 2020, 07:18:36 μμ

Αεροδρόμια ολόκληρα έχουν χύσει γι'αυτά τα πόδια
Αεροδρόμια ολόκληρα έχουν χύσει γι'αυτά τα πόδια
Αεροδρόμια ολόκληρα έχουν χύσει γι'αυτά τα πόδια
Αεροδρόμια ολόκληρα έχουν χύσει γι'αυτά τα πόδια

Τι ταραχή είναι αυτή χριστέμο

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαΐου 03, 2020, 10:13:02 μμ

Παράθεση από: Passenger στις Μαΐου 03, 2020, 07:18:36 μμ

Αεροδρόμια ολόκληρα έχουν χύσει γι'αυτά τα πόδια
Αεροδρόμια ολόκληρα έχουν χύσει γι'αυτά τα πόδια
Αεροδρόμια ολόκληρα έχουν χύσει γι'αυτά τα πόδια
Αεροδρόμια ολόκληρα έχουν χύσει γι'αυτά τα πόδια

Τι ταραχή είναι αυτή χριστέμο

Για αυτή την ατάκα θα την κάνω να πληρώσει!

Λέμε τώρα...  :lol: :lol: :lol:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: solemouth στις Μαΐου 22, 2020, 09:35:27 μμ

Και στο background Χρήστος Αυγερινός από αρχές 90.. 'Για τα μάτια του κόσμου, στα άσπρα ντύνεσαι φως μου...'
Πέρα από την πλάκα, εκτός από ερεθιστικές, οι ιστορίες του Μάρκου και της Έλενας είναι πάρα πολύ καλογραμμένες αλλά και ενδιαφέρουσες σε πλοκή.
Πολύ μεγάλο συγγραφικό ταλέντο. (Στα 9 χρόνια που είμαι στο φόρουμ είναι μόλις η δεύτερη φορά που σχολιάζω ιστορία)
Keep going please!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Giorgaros στις Μαΐου 22, 2020, 10:58:26 μμ

Παράθεση από: marioncotillard στις Απριλίου 08, 2020, 08:52:45 μμ

Το κινητό του που το βρήκε?
Έχει κενά το σενάριο

Αυτό σκέφτηκα κι εγώ.  :hmmm:
Ύποπτο, πολύ ύποπτο.

Και μετά ξαφνικά ξαναχάθηκαν.  :crazy0:

Ωραία ιστορία πάντως.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Μαΐου 22, 2020, 11:41:40 μμ

Πέθανα με τον Αυγερινό ρε σατανά :rofl: :rofl:
Αν έβαζα πάντως μουσικό χαλί για την Έλενα θα πήγαινα ακόμα μία δεκαετία πίσω.
Στον Παυλάρα.
"Γουστάρω όταν ακούω αχ τι παιδί είναι αυτό, γιατί εσύ ξέρεις στο κρεβάτι τι θα πει ροκ εν ρολ"  ;D ;D

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουνίου 01, 2020, 11:35:09 μμ

Καλό καλοκαίρι να έχουμε παίδες 8) 8) 8)


Μετά από εκείνο το περιστατικό στο τρένο ακολούθησαν δύσκολες μέρες και ακόμα δυσκολότερες νύχτες. Μέχρι να φύγει εκείνος ο Σεπτέμβρης  κυκλοφορούσα σαν σκιά του εαυτού μου. Άγρυπνος, απόμακρος και μονίμως με το μυαλό μου να ταξιδεύει σε άλλους τόπους και χρόνους. Όμως αφού το σοκ υποχώρησε, έβαλα κάτω τα δεδομένα και επιτέλους συμφιλιώθηκα με την πραγματικότητα. Η Έλενα είχε τραβήξει το δρόμο της και εγώ θα έπρεπε να κάνω το ίδιο. Το γεγονός ότι και εκείνης της έμεινε απωθημένο από εκείνη τη νύχτα δεν άλλαζε σε κάτι το παραπάνω. Απλά έκανε το αποτύπωμα της γλυκιάς εκείνης ανάμνησης ακόμα πιο δυνατό.

Εκείνη την περίοδο ήρθε στο γραφείο ένας νέος υπάλληλος, ο Στέλιος. Ο μόνος που του στάθηκε και τον βοήθησε να προσαρμοστεί στα καθήκοντά του ήμουν εγώ. Ήταν εντάξει παιδί και το φέρσιμό μου δεν το ξέχασε ποτέ. Σύντομα αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και εκτός γραφείου και έτσι γνώρισα και την κοπέλα του, την Ζωή, η οποία επίσης με κατασυμπάθησε. Είχε φαγωθεί να μου προξενέψει κάτι φίλες της αλλά εγώ το απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Αυτή ήταν μια παλιά συνήθεια που είχα ώστε να γλιτώνω το αναπόφευκτο κουτσομπολιό για τα ιδιαίτερα γούστα μου στο κρεβάτι ή τουλάχιστον αυτό να περιορίζεται εκτός του φιλικού μου κύκλου. Πέρασαν λοιπόν οι μήνες και ο Στέλιος με την  Ζωή προγραμμάτισαν τον γάμο τους για το καλοκαίρι. Φυσικά ο μόνος καλεσμένος από τη δουλειά του Στέλιου ήμουν εγώ.

Έφτασε το Σάββατο του γάμου και ξεκίνησα να ετοιμάζομαι για την περίσταση. Από νωρίς το μεσημέρι είχα πάρει από το καθαριστήριο το ένα και μοναδικό μου κουστούμι που το αποκαλούσα στολή γάμου για ευνόητους λόγους. Ντύθηκα, στολίστηκα και ξεκίνησα για να τιμήσω με την παρουσία μου τον γάμο των φίλων μου. Γινόταν σε μια εκκλησία κάπου στα νότια προάστια της Αθήνας και το τραπέζι ήταν σε κάποιο κτήμα προς την παραλιακή. Αν και έφυγα στην ώρα μου, κάπου στη Μεσογείων το σταρλετάκι με πούλησε για ακόμα μια φορά. To μπρος δεξί λάστιχο έγινε πίτα και φυσικά για ρεζέρβα ούτε λόγος. Αφού περίμενα καμιά ώρα την οδική βοήθεια και άλλο τόσο στο βουλκανιζατέρ, ξεκίνησα με καθυστέρηση σχεδόν δύο ωρών για τον προορισμό μου. Όχι μόνο έχασα το μυστήριο αλλά και στη δεξίωση έφτασα από τους τελευταίους.

Από την υποδοχή με ενημέρωσαν ότι το τραπέζι μου ήταν το νούμερο 8, μπροστά στην πίστα. ‘Όσο πλησίαζα συνειδητοποίησα ότι η Ζωή είχε κάνει τα κουμάντα της και με είχε στριμώξει στο τραπέζι με την κοριτσοπαρέα της. Φτάνοντας μέτρησα βιαστικά κάπου εφτά με οχτώ κοπέλες και μόλις τρεις άντρες. Υπήρχε μία κενή θέση και πήγα κατευθείαν εκεί. Λίγο πριν καθίσω πήρα ένα τυπικό κοινωνικό χαμόγελο και ετοιμάστηκα να ανταπεξέλθω στην αμηχανία της επερχόμενης γνωριμίας μου με δέκα εντελώς άγνωστους ανθρώπους.
Και κάπου εκεί το χαμόγελο πάγωσε. 

Κάποιες ιστορίες τελειώνουν όμορφα, κάποιες σπαρακτικά, κάποιες τελειώνουν πριν καν αρχίσουν και κάποιες άλλες δεν τελειώνουν ποτέ.  Δεν μπορώ να σας πω ακόμα πότε και πως τελείωσε η ιστορία μου με την Έλενα αλλά σίγουρα δεν ήταν γραφτό να τελειώσει ακόμα…

Καθόταν ακριβώς απέναντι.
Στα τέσσερα και βάλε χρόνια που είχαν περάσει, η Έλενα είχε αλλάξει, όχι όμως προς το χειρότερο. Ήταν ακόμα πανέμορφη, αλλά πιο αριστοκρατική, πιο στιβαρή ως συνολική θηλυκή παρουσία. Φορούσε ένα κομψό γαλάζιο φόρεμα και αν και απλά φτιαγμένη και χτενισμένη ήταν και πάλι εκθαμβωτική. Και φυσικά εμβρόντητη, όπως και εγώ. Άναψα ένα τσιγάρο για να διασκεδάσω την αμηχανία μου και εκείνη σε λίγα δευτερόλεπτα έκανε ακριβώς το ίδιο. Ρίχναμε ο ένας στον άλλο σύντομες δειλές ματιές και γενικά απασχολούμασταν με τα κινητά μας ή συζητούσαμε αδιάφορα θέματα με τους δίπλα, μόνο και μόνο για να μην κάνουμε την ατμόσφαιρα ακόμα πιο άβολη απ’ ότι ήταν. Έβλεπα ζωγραφισμένη πάνω της την απορία «Μα τι στο διάολο κάνει αυτός εδώ..» ενώ και εγώ με τη σειρά μου αναρωτιόμουν  ποια καρμική τύχη ή γκίνια την έφερε πάλι στο δρόμο μου. Κάποια στιγμή αφού σερβιριστήκαμε ήρθαν να χαιρετήσουν οι νεόνυμφοι. Η Ζωή ήρθε από πίσω και κάνοντας μου ένα φιλικό αλλά αγαπησιάρικο κεφαλοκλείδωμα απευθύνθηκε προς όλο το υπόλοιπο τραπέζι.

Ζ: “Σε περίπτωση που δεν γνωριστήκατε ακόμα, αυτός είναι ο Μάρκος. Συνάδελφος του Στέλιου από το νέο γραφείο, αρχιτέκτονας, και πολύ καλός μας φίλος! Και φυσικά το καλύτερο παιδί!”

Όσο η Ζωή μιλούσε, τα ελεύθερα κορίτσια του τραπεζιού που ήταν μιλημένα, κοιτούσαν πονηρά και χασκογελούσαν. Η Έλενα όμως δεν είχε ιδέα και κρεμόταν κυριολεκτικά από τα χείλη της φίλης της. Όταν η Ζωή τελείωσε με το αβαντάρισμά μου, εκείνη έστρεψε το βλέμμα της στο πουθενά και χαμογέλασε με νοσταλγία, αφήνοντας ανακουφισμένη τον καπνό του τσιγάρου να βγει από το στήθος της. Ο Στέλιος και η Ζωή συνέχισαν τις χαιρετούρες στα διπλανά τραπέζια και κάπως έτσι το πράγμα κυλούσε χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αρκετή ώρα.
Ώσπου ξεκίνησε η μουσική και ο χορός...

Τα κορίτσια του τραπεζιού σηκώθηκαν όλα μαζί και όρμηξαν στην πίστα. Εγώ έμεινα στη θέση μου και συνέχισα να καπνίζω αρειμανίως όσο κοιτούσα τον κόσμο να χτυπιέται αλύπητα στους ρυθμούς της λάτιν μουσικής. Σε λίγο ήρθε ο Στέλιος και με σήκωσε με το ζόρι για να πάμε μπροστά. Κάτσαμε όρθιοι δίπλα στον κόσμο που χόρευε και συζητούσαμε. Εγώ στάθηκα να χαζεύω την Έλενα που έδινε ρέστα στο χορό και επιτέλους ήταν ξανά κεφάτη. Ήταν καιρός να θαυμάσω και πάλι τα πόδια της. Το γαλάζιο φόρεμα τελείωνε στα γόνατα και όλο το υπόλοιπο πόδι ήταν εντελώς εκτεθειμένο στα διψασμένα μάτια μου. Φορούσε κάτι κλασικά επίσημα πέδιλα με άσπρα λουράκια και αστραφτερές λεπτομέρειες όπως αυτά που βλέπουμε σωρηδόν σε γάμους και δεξιώσεις. Αν και τα τακούνια της ήταν χαμηλότερα από των υπόλοιπων κοριτσιών, η Έλενα ήταν και πάλι με διαφορά η ψηλότερη.
Και εννοείται η ομορφότερη…
Αχ και αυτά τα δάχτυλα της!
Απλά υπέροχα, περιποιημένα στην εντέλεια και με τα νυχάκια της άψογα τριμαρισμένα και βαμμένα σε εκείνο το απαλό υπόλευκο χρώμα που όλα τα σικάτα κορίτσια εκτιμούν ιδιαιτέρως. Ένοιωσα ότι την ήθελα και πάλι κολασμένα, σαν να μην πέρασε ούτε στιγμή από εκείνη τη νύχτα στο Ηράκλειο. Η καρδιά μου φτερούγιζε σαν τρελή και το μόνο που πλέον με ένοιαζε ήταν να μου δώσει λίγη έστω σημασία.
Κι όπου ήθελε ας έβγαζε...
Με αυτά και με εκείνα βέβαια, ο Στέλιος δεν άργησε να με πάρει χαμπάρι και έσπευσε να με κατατοπίσει σχετικά.

Σ: “Αυτή φίλε μου είναι η Έλενα. Κολλητή της Ζωής από το σχολείο. Αεροσυνοδός στο επάγγελμα και παντρεμένη με τον Παπαζήση τον εφοπλιστή.”

Μ: “Δεν βλέπω κανέναν εφοπλιστή εδώ γύρω.”

Σ: “Είπε στη Ζωή ότι θα έλειπε για δουλειές στο εξωτερικό. Και εδώ να ήταν όμως σιγά μη μας καταδεχότανε…”

Μ: “Δεν πειράζει. Φτάνει που μας καταδέχτηκε η κυρία του.”

Σ: “Μάρκο μην ασχολείσαι μαζί της. Τόσα κορίτσια ελεύθερα έχει η Ζωή στην παρέα της. Αυτή ούτε να σε κοιτάξει δεν θα γυρίσει.”

Μ: “Αυτό ξαναπές το…”

Η Έλενα ως γνωστόν ήταν διαόλου κάλτσα και δεν της ξέφευγε τίποτα. Είχε καταλάβει ότι μιλούσαμε για εκείνη και φυσικά το είχε πάρει πάνω της. Το πείραγμα και το φλερτ ήταν ακόμα στο αίμα της και σύντομα άρχισε να ανταποκρίνεται στις ματιές μου με λάγνα βλέμματα και επιδέξιες χορευτικές κινήσεις που πέραν πάσης αμφιβολίας συνιστούσαν ένα απροκάλυπτο ερωτικό κάλεσμα. Πλέον δεν την ένοιαζε αν εκτεθεί γιατί πολύ απλά αυτή ήταν η Έλενα. Ένα ολοζώντανο πλάσμα που χαιρόταν τις στιγμές όπως κι αν έρχονταν και ρούφαγε τη ζωή ως το μεδούλι. Και αυτό φυσικά ασκούσε ακαταμάχητη γοητεία πάνω μου.
Ο Στέλιος πλέον κοιτούσε απορημένος, πότε εμένα, πότε εκείνη και πότε στο πουθενά.

Σ: “Τι γίνεται εδώ ρε μαλάκα;;;”

Μ: “Ρε Στέλιο δεν πας να χαιρετήσεις κανέναν καλεσμένο;”

Σ: “Τι να πω ρε φίλε… Πρόσεχε…”

Με ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο και έναν αναστεναγμό ο Στέλιος αποχώρησε. Δεν πρόλαβε να κάνει πέντε βήματα και η Έλενα άρχισε να με πλησιάζει χορεύοντας. Άπλωσε τα χέρια της, έπιασε τους καρπούς μου και με τράβηξε μέσα στην πίστα.

And so it begins…

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ioannis στις Ιουνίου 01, 2020, 11:47:23 μμ

Μας έβαλες σε καλοκαιρινό mood και τα γυαλιστερά suntan καλσόν που απογειώνουν τα πόδια θα μας λείψουν... ελπίζω να φορέσει με τα πέδιλα πλατφόρμες και ένα γυαλιστερό perle ή suntan καλσόν 15denier για να μας τελειώσει!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιουνίου 08, 2020, 10:12:17 πμ

Ξεκίνησα το βράδυ να διαβάζω την ιστορία με πήρε ο ύπνος με το κινητό ατο χέρι, σαν μικρό παιδί οου στέλνει ερωτικά μηνύματα μέχρι την τελευταία στιγμή  :p ξύπνησα από ήχο του κινητού και αντί να κοιμηθώ διάβασα την συνέχεια... Τι να πω; πραγματικά υπέροχη ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος που έφτασα και αναμένω την συνέχεια φυσικά! Ειλικρινά στείλε την σε κανένα εκδοτικό οίκο... Πρέπει να γράψεις βιβλία με το τρόπο σου κλπ.. Ευχαριστώ!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουνίου 08, 2020, 08:25:42 μμ

Παράθεση από: ioannis στις Ιουνίου 01, 2020, 11:47:23 μμ

Μας έβαλες σε καλοκαιρινό mood και τα γυαλιστερά suntan καλσόν που απογειώνουν τα πόδια θα μας λείψουν... ελπίζω να φορέσει με τα πέδιλα πλατφόρμες και ένα γυαλιστερό perle ή suntan καλσόν 15denier για να μας τελειώσει!!!

Φίλε ιωάννη εγώ είμαι με τις σαγιονάρες άντε μέχρι γόβες. Πάντως να ξέρεις σε θαυμάζω για την εξειδίκευση και την εμμονή σου στο γυναικείο παπούτσι και στο καλσόν  :) :) :)

Παράθεση από: Sektanor στις Ιουνίου 08, 2020, 10:12:17 πμ

Ξεκίνησα το βράδυ να διαβάζω την ιστορία με πήρε ο ύπνος με το κινητό ατο χέρι, σαν μικρό παιδί οου στέλνει ερωτικά μηνύματα μέχρι την τελευταία στιγμή  :p ξύπνησα από ήχο του κινητού και αντί να κοιμηθώ διάβασα την συνέχεια... Τι να πω; πραγματικά υπέροχη ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος που έφτασα και αναμένω την συνέχεια φυσικά! Ειλικρινά στείλε την σε κανένα εκδοτικό οίκο... Πρέπει να γράψεις βιβλία με το τρόπο σου κλπ.. Ευχαριστώ!

Και να πίστευα τόσο πολύ στον εαυτό μου δεν θα χτυπούσα την πόρτα κανενός εκδοτικού με μία ποδολαγνική νουβέλα στα χέρια  :lol: :lol: :lol:
Πάντως αν και νέος στο φόρουμ συμπτωματικά έριξα μια ματιά στο νήμα με τα πόδια της γυναίκας σου τις προηγούμενες μέρες. Να ξέρεις ότι γι' αυτά τα πόδια θα έλιωνα δέκα πληκτρολόγια γράφοντας για μέρες ολόκληρες... Και μήνες μη σου πω...  ;D ;D ;D


Η συνέχεια σύντομα  8)   

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιουνίου 09, 2020, 12:06:53 πμ

Παράθεση από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουνίου 08, 2020, 08:25:42 μμ

Και να πίστευα τόσο πολύ στον εαυτό μου δεν θα χτυπούσα την πόρτα κανενός εκδοτικού με μία ποδολαγνική νουβέλα στα χέρια  :lol: :lol: :lol:
Πάντως αν και νέος στο φόρουμ συμπτωματικά έριξα μια ματιά στο νήμα με τα πόδια της γυναίκας σου τις προηγούμενες μέρες. Να ξέρεις ότι γι' αυτά τα πόδια θα έλιωνα δέκα πληκτρολόγια γράφοντας για μέρες ολόκληρες... Και μήνες μη σου πω...  ;D ;D ;D


Η συνέχεια σύντομα  8)

Αν καλύψεις τα κενά ανάμεσα στις ιστορίες με κάποιες βασικές να το πω λεπτομέριες με το τρόπο που γράφεις αν δεν αναφέρεις ότι είναι το βασικό θέμα η ποδολαγνεια κανείς δεν θα το προσέξει αν δεν είναι γνώστης  ;)

Χαίρομαι που είδες το νήμα μου με τα ποδαράκια της γυναίκας μου και αν τυχόν γράψεις σχετικά θα χαρώ πολύ και φυσικά θα την ενημερώσω να διαβάσει την ανάλογη ιστορία σου  8)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Passenger στις Ιουνίου 09, 2020, 03:32:52 μμ

ΕΕΕΕΕΕΕΕΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουνίου 09, 2020, 07:32:37 μμ

Χωθήκαμε μέσα στον κόσμο και αρχίσαμε να λικνιζόμαστε κοιτώντας ο ένας τον άλλο διερευνητικά αλλά και αμήχανα. Ήμουν τόσο αναστατωμένος ψυχικά που ένιωθα ότι οι στιγμές παίζονταν σε αργή κίνηση με τους υπόλοιπους ήχους παραμορφωμένους και τις εικόνες θολές και μπερδεμένες. Μόνο  ότι αφορούσε την Έλενα είχε πλέον αξία και καθετί άλλο ήταν απλώς ένας περισπασμός από τον αδιάφορο κόσμο του γαμήλιου background. Σύντομα τα έντονα βλέμματα άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν και η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε επικίνδυνα. Τότε η Έλενα με κάπως επιτηδευμένη άνεση άνοιξε την κουβέντα και όλα πήραν τον δρόμο τους.

Ε: “Ώστε αρχιτέκτονας!”

Μ: “Ώστε παντρεμένη!”

Ε: “Βλέπω δεν έχασες χρόνο…”

M: “Θα εκπλαγείς αλλά το έμαθα μόλις λίγες ώρες μετά το γάμο σου.” 

Ε: “Μπα! Με παρακολουθείς;”    


Η Έλενα με πείραζε και έδειχνε κολακευμένη που γνώριζα περισσότερα για εκείνη από όσα υποτίθεται αυτή για μένα. Όπως είναι φυσικό δεν άργησε να καταλάβει ότι ήμουν ακόμα τσιμπημένος μαζί της και βέβαια δεν έπεφτε και πολύ έξω. Άλλωστε που αλλού να πήγαινε το μυαλό της…


Μ: “Ας πούμε ότι είχα πληροφόρηση από μέσα.”

Ε: “Άρα θα ξέρεις αρκετά. Για εντυπωσίασέ με!”

Μ: “Χίλιοι καλεσμένοι. Εφοπλιστές, επιχειρηματίες, βουλευτές και γενικά  «καλός» κόσμος.” 

Ε: “Χα! Αυτά τα μαθαίνεις και από τα κουτσομπολίστικα. Τίποτα άλλο;”

Μ: “Ότι δεν τα πήγαινες και τόσο καλά με τα πεθερικά σου ας πούμε;”

Ε: “Ούτε τα πήγαινα ούτε τα πηγαίνω. Είναι τόσο προφανές όμως! Άλλο τίποτα ξέρεις;” 


Με προκαλούσε ανοιχτά. Έβρισκε άκρως διασκεδαστικό το παιχνίδι και για άλλη μια φορά διψούσε να έχει το πάνω χέρι στην κουβέντα. Εγώ από την άλλη ήξερα πολλά περισσότερα από αυτά που ρωτούσα πράγμα που με έκανε να νιώθω αρκετά άνετα για την ώρα. Είπα όμως να την τσιγκλήσω και εγώ λίγο, ίσα για να δω την αντίδρασή της.   


Μ: “Τότε στο Ηράκλειο ήσουν ήδη ζευγάρι μαζί του. Γι’ αυτό όπου φύγει φύγει…”

Ε: “Δε θυμάμαι να κακοπέρασες… Το πως έφυγα και τι έκανα, δικός μου λογαριασμός!”

 
Τα πράγματα τώρα έπαιρναν μια άλλη τροπή. Τα γλυκά χαμόγελα και τα απλά πειράγματα είχαν δώσει τη θέση τους σε μια ένταση που δεν θα έβγαζε σε καλό. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα μια τόσο ευθεία απάντηση από μέρους της αλλά μάλλον μια πιο στρογγυλεμένη δικαιολογία. Δεν με ενόχλησε όμως τόσο αυτό που είπε, όσο το ύφος της. Ήταν εριστική, είχε έπαρση και ξεκάθαρη πρόθεση να με πληγώσει. Η Έλενα όμως θέλοντας να με δει να ξεπερνάω τα όρια μου, προκάλεσε την τύχη της, και στο τέλος ξεπέρασε και τα δικά της. Μέσα μου φούντωσε μια ακατανίκητη επιθυμία για εκδίκηση και ήξερα ακριβώς τι ήταν αυτό που έπρεπε να πω για να την πληγώσω. Έσκυψα δίπλα στο αυτί της και έριξα τη βόμβα μου. Σχεδόν ψιθυριστά.


Μ: “Ίσως και να μην το θυμάσαι αλλά όταν ξερνούσες και έκλαιγες στις τουαλέτες φώναζες κάποιον Μάρκο...”


Η Έλενα σταμάτησε  το χορό και στάθηκε μπροστά μου κερωμένη. Πάνω στα βουρκωμένα μάτια της τρεμόπαιζε η αντανάκλαση από τα φώτα της πίστας και εκείνη έμεινε να με κοιτάζει για μερικές στιγμές μ’ ένα παράπονο που μ’ έκοψε στα δύο. Μου άστραψε ένα χαστούκι και έφυγε κλαίγοντας.
Τα είχα κάνει σκατά…
Ήμουν εξοργισμένος. Όχι μαζί της, αλλά με εμένα και την ανεκδιήγητη καφρίλα που ξεστόμισα μπροστά της. Ευτυχώς ο κόσμος ήταν απορροφημένος με το χορό και δε μας πήρανε χαμπάρι. Μόνο κάτι άσχετοι από τα μπροστινά τραπέζια που δεν μας ήξεραν και υπέθεσαν ότι πρόκειται για ερωτικό καβγαδάκι.
Είχε καθίσει σε μια ζαρντινιέρα στο βάθος του κήπου και είχε σκεπάσει το πρόσωπο με τα χέρια της. Πήγα στο τραπέζι , γέμισα δύο ποτήρια με κόκκινο κρασί και την πλησίασα. Κάθισα δίπλα της και χωρίς να την κοιτάω μίλησα.

Μ: “Ειλικρινά συγγνώμη γι’ αυτό. Δεν πίστευα ποτέ στη ζωή μου ότι ήμουν ικανός για τέτοια μαλακία.”

Η Έλενα δεν απάντησε, μόνο κατέβασε τα χέρια από το μουσκεμένο της πρόσωπο. Δεν έδειχνε να ενοχλείτε από την παρουσία μου και εξακολουθούσε να κοιτάζει αποσβολωμένη τον κόσμο που χόρευε στην πίστα. Της έδωσα το ένα ποτήρι και συνέχισα.


Μ: “Όπως τότε στο αεροπλάνο...”


Φευγαλέα το πρόσωπό της φωτίστηκε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο ξέφυγε απ’ τα σφιγμένα χείλη της, έτσι που για μια στιγμή νόμισα ότι το είχα σχεδόν σώσει . Αφού όμως κατέβασε μια μεγάλη γουλιά κρασί, γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε αλλοπαρμένη.


Ε: “Δεν γίνεται να το ξέρει κανένας αυτό! Απλά δεν γίνεται!!! Πόσο μάλλον εσύ!!!”


Έσκυψα το κεφάλι και χαμογέλασα πικρά. Άρχισα να της εξιστορώ το συμβάν του προαστιακού όπως ακριβώς σας το έχω ήδη διηγηθεί. Όταν τελείωσα την κοίταξα και είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Άρχισε να γελάει δυνατά, εντελώς αψυχολόγητα, προσπαθώντας ίσως με αυτό τον τρόπο να εκτονώσει την εσωτερική της τρικυμία. Αφού ηρέμησε κάπως, με κοίταξε τσακισμένη και επιτέλους άνοιξε την καρδιά της.


Ε: “Αν θες να ξέρεις αυτή δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που σε σκέφτηκα και σε έψαξα. Λοιπόν ευχαριστημένος; Τράβα τώρα να κάνεις το κομμάτι σου και πες το σε όλους!”


Δεν απάντησα. Έβαλα το χέρι στο σακάκι και από την εσωτερική τσέπη έβγαλα το πορτοφόλι μου. Το άνοιξα, και μέσα από μια καλά προφυλαγμένη εσοχή τράβηξα ένα μικρό κομμάτι χαρτί διπλωμένο στα δύο. Ακούμπησα προσεχτικά τα χείλη μου πάνω του σα να ‘ταν  ιερό κειμήλιο και έπειτα απλά της το έδωσα. Η Έλενα το ξεδίπλωσε και άρχισε να διαβάζει σιγανά. Τα μάτια της βούρκωσαν ξανά, όμως αυτή τη φορά όχι από στενοχώρια.

«Μόλις τακτοποιηθείς πάρε τηλέφωνο στο 407. Άφησε το να χτυπήσει μόνο μια φορά και κατέβασέ το αμέσως. Μόλις μπορέσω θα έρθω να σε βρω στο δωμάτιό σου. Ξέρω ποιο είναι. Ε.»

Ήταν το γράμμα που μου είχε αφήσει εκείνη την παραμονή Πρωτοχρονιάς στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου στο Ηράκλειο. Παρά τις προσπάθειες μου κατά καιρούς να την ξεπεράσω  δεν βρήκα ποτέ το κουράγιο να το αποχωριστώ. Ίσως γιατί βαθιά μέσα μου πάντα ήξερα ότι η Έλενα ήταν η γυναίκα της ζωής μου.

Η στιγμή της αμοιβαίας εκείνης εξομολόγησης θα με συντροφεύει σαν ανάμνηση μέχρι το τέλος των ημερών μου. Σταθήκαμε για μερικές στιγμές και απλά κοιταζόμασταν λυτρωμένοι από το βάρος ενός καταραμένου έρωτα που μας έτρωγε βουβά τα σωθικά για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ξεροκατάπια και με κομμένη την ανάσα από την αγωνία, ρώτησα. 


Μ: “Και τώρα τι;”

Ε: “Πουτάνα όλα!”

...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Ιουνίου 09, 2020, 09:00:44 μμ

Είσαι μεγάλο ταλέντο!!!!!!!  :-*

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Ιουνίου 09, 2020, 10:15:40 μμ

Φίλε μου είσαι Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΟΣ!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Patousofilos στις Ιουνίου 10, 2020, 10:23:35 πμ

Συγχαρητήρια!!!

Καταπληκτική ιστορία!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: aeriko στις Ιουνίου 10, 2020, 04:48:53 μμ

Φιλε Μαρκο ή φιλογος εισαι ή δημοσιογραφος που βεβαια κανεις δε σε υποχρεωνει να αναφερεις εδω τι δουλεια κανεις ή σε καθε περιπτωση στην εκθεση και γενικα στα νεοελληνικα ειχες συνηθως αριστα και δε το εκμεταλλευτηκες!!! :)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: aeriko στις Ιουνίου 10, 2020, 04:50:13 μμ

Παράθεση από: aeriko στις Ιουνίου 10, 2020, 04:48:53 μμ

Φιλε Μαρκο ή φιλογος εισαι ή δημοσιογραφος που βεβαια κανεις δε σε υποχρεωνει να αναφερεις εδω τι δουλεια κανεις ή σε καθε περιπτωση στην εκθεση και γενικα στα νεοελληνικα ειχες συνηθως αριστα και δε το εκμεταλλευτηκες!!! :)

Φιλολογος****!  Μια συλλαβη μου ξεφυγε πριν!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουνίου 10, 2020, 11:17:51 μμ

Παιδιά δεν έχω λόγια  :-*
Σας ευχαριστώ όλους! George και Άκη ειδικά εσείς να ξέρετε ότι με συγκινείτε βαθιά με την αγάπη σας για αυτή την ιστορία.

Παράθεση από: aeriko στις Ιουνίου 10, 2020, 04:48:53 μμ

Φιλε Μαρκο ή φιλόλογος εισαι ή δημοσιογραφος που βεβαια κανεις δε σε υποχρεωνει να αναφερεις εδω τι δουλεια κανεις ή σε καθε περιπτωση στην εκθεση και γενικα στα νεοελληνικα ειχες συνηθως αριστα και δε το εκμεταλλευτηκες!!! :)

Τίποτα από τα δύο φίλε μου. Απλά προσπαθώ να είμαι συνεπής στη χρήση της γλώσσας και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι αρκετά ώρες ώρες. Όμως πίστεψε με, έχω στον κύκλο μου ανθρώπους της φιλοσοφικής και της νομικής που αν και δεινοί χειριστές της γλώσσας, τα γραφτά τους είναι πιο βαρετά και από τεύχος ΑΑΠ της εφημερίδας της κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί η φαντασία τους δεν φτάνει ούτε στην απέναντι μεριά του δρόμου που στέκονται.


Όσο για τη συνέχεια θα βάλω τα δυνατά μου για το Σαββατοκύριακο. Και επειδή περνάμε σιγά σιγά στη δράση, μια συμβουλή:
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ!!! 
 :wave:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιουνίου 11, 2020, 12:27:36 πμ

Έχεις καταφέρει με αυτή την ιστορία να ανυπομονώ να μπω εδώ και να έχεις ανεβάσει τη συνέχεια... Πραγματικά νιώθω λες και είμαι ένας καλεσμένος στο γάμο που επειδή γούσταρα την Έλενα πήρα χαμπάρι τι γίνετε και κρυφό κοιτάω όσο μπορώ να καταλάβω τι παίζει...

Ανυπομονώ για το σκ λοιπόν 😁😁😁

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουνίου 13, 2020, 11:45:58 πμ

Κρατηθήκαμε σφιχτά από το χέρι και περπατήσαμε προς το βάθος του κήπου. Εκεί υπήρχε μια συστάδα θάμνων που χώριζε το κτήμα σε διαφορετικούς χώρους. Από ένα μονοπάτι κατεβήκαμε σε έναν έρημο και σκοτεινό χώρο που στο κέντρο του είχε μια στερεμένη γούρνα και παραδίπλα ένα χτιστό πεζούλι.
Σταματήσαμε και κοιταχτήκαμε.
Το βλέμμα της άστραφτε από λαχτάρα και λαγνεία.

Την άρπαξα από τις λαγόνες και την κάθισα στο πεζούλι. Γονάτισα στο πλακόστρωτο μπροστά της, σήκωσα το φόρεμα και τράβηξα το κιλοτάκι κάτω.  Την κοίταξα μια τελευταία φορά παραχωρώντας ένα ιπποτικό χαμόγελο και έχωσα το πρόσωπο μου μέσα της.

Ένα παλιό παραμύθι μιλούσε για μια μοναχική μέλισσα που ταξίδεψε όλο τον κόσμο γυρεύοντας το ένα και μοναδικό λουλούδι που πάντα προοριζόταν για εκείνη. Όταν το βρήκε μπήκε μέσα του και δεν ξαναβγήκε ποτέ. Ένιωθα ότι ζούσα ακριβώς εκείνη την στιγμή και αν υπήρχε τρόπος ίσως να έμενα έτσι μέσα της για πάντα. Τα χείλια της έκαιγαν και τα μεθυστικά γυναικεία αρώματα που έβγαιναν από τα σπλάχνα της έμπλεκαν με τις μυρωδιές της καλοκαιρινής νύχτας. Το στόμα μου στέγνωσε γρήγορα αλλά η υγρασία του κόλπου της έφτανε και περίσσευε για να προχωρήσω ακάθεκτος και να ολοκληρώσω το προσκύνημά μου. Κάποια στιγμή η γλώσσα μου ίσα που άγγιξε την κλειτορίδα της και εκείνη κρατώντας πάντα το κεφάλι μου βαθιά μέσα της άρχισε να τρέμει ολόκληρη. Πότε - πότε κάρφωνε με δύναμη τα τακούνια της στα πλευρά μου και γρύλιζε με λύσσα, αλλά παρά τον οξύ πόνο που έσκιζε τα πνευμόνια μου δε μπορούσα να σταματήσω. Η Έλενα τώρα πλησίαζε στην κορύφωση και από βαθιά μέσα της έβγαινε ένα ρυθμικό ουρλιαχτό που ολοένα επιτάχυνε και αυξανόταν σε ένταση. Νομίζω πως δεν υπάρχει ομορφότερο τραγούδι στον κόσμο από το παθιασμένο αλύχτημα της γυναίκας των ονείρων σου όταν εκείνη τελειώνει με το κεφάλι σου ανάμεσα στα σκέλια της. Ξεκίνησαν οι συσπάσεις της και ήταν σαν να βρισκόμουν στις πλαγιές ενός κοιμισμένου ηφαιστείου που ξαφνικά ξύπνησε και η φωτιά του αφάνιζε τα πάντα στο διάβα της. Εγώ πάλι το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω πεσμένος στα γόνατα και να την αφήσω να με κάνει στάχτη. Μετά από ώρα οι φωνές και τα αναφιλητά άρχισαν να κοπάζουν και τότε κατάλαβα ότι μέχρι και τα τριζόνια και τα άλλα πλάσματα της νύχτας σεβάστηκαν τις στιγμές μας και είχαν σταματήσει το τραγούδι τους. Το μόνο που ακουγόταν πια ήταν τα παράταιρα μπάσα από τη γαμήλια δεξίωση που συνέχιζαν μονότονα να μας υπενθυμίζουν την περίσταση και τους ηθικούς περιορισμούς που επέβαλε η θέση μας.

Έπιασε με τα χέρια της το κεφάλι μου και με σήκωσε αργά στο ύψος του δικού της. Το πρόσωπό της ήταν λιγωμένο αλλά πεντακάθαρο. Και η παραμικρή αμφιβολία που μπορεί ακόμα να είχα για τα αισθήματά της, διαλύθηκε κι αυτή. Φιληθήκαμε τρυφερά και καθίσαμε αγκαλιασμένοι στο πεζούλι χαζεύοντας τ’ αστέρια.

Ε: “Χθες βράδυ μετά από καιρό σε είδα στον ύπνο μου”

Μ: “Και τι έκανα;”

Ε: “Ήσουν στα πόδια μου. Περίεργο;”

Μ: “Καθόλου όμως…”

Ε: “Μετά βέβαια ξύπνησα και είδα τον σκύλο του Δημήτρη να μου γλύφει τις πατούσες.”

Μ: “Σκυλιά και ποδολάγνοι. Αυτή η μάστιγα!”

Ε: “Πάντως εγώ σηκώθηκα καυλωμένη!”


Γελάσαμε δυνατά.
Η Έλενα γύρισε στο πλάι και κάθισε ολόκληρη πάνω στο πεζούλι. Έβγαλε τα πέδιλά της και ακούμπησε τις πατούσες της πάνω στο μπούτι μου τρίβοντας τα δαχτυλάκια της επιδεικτικά.

Ίσως τα αισθήματα να θόλωναν κάπως την κρίση μου αν και πάντα στο θέμα πόδια ήμουν απόλυτα αντικειμενικός. Ίσως να ήταν και το πρωινό πεντικιούρ πριν τον γάμο οπότε το πρόσφατο χέρι του επαγγελματία να έκανε τη διαφορά. Όπως και να ‘χε ήταν μακράν τα ομορφότερα πόδια που είχα δει στη ζωή μου.

Δεν ήταν όμως μόνο η ομορφιά τους. Αυτά τα πόδια κάποτε μέσα σε λίγες μόνο ώρες στιγμάτισαν την ψυχή μου με παραστάσεις και εμπειρίες πρωτόγνωρες, που ποτέ ως τότε δεν πίστευα ότι θα ζήσω. Με στράγγιξαν, με πόνεσαν και με εξευτέλισαν. Σχεδόν κόντεψαν να με πνίξουν όμως στο τέλος με λυπήθηκαν και με μεταχειρίστηκαν με στοργή και τρυφερότητα. Τώρα επιτέλους ήταν ξανά επάνω μου και όπως τότε έδειχναν και πάλι έτοιμα για όλα. 

E: “Τους έλειψες…”


Τα έφερα στο πρόσωπο και τα φίλησα με λαγνεία αλλά και σεβασμό. Ήταν τόσο τρυφερά που φοβήθηκα ότι μέχρι και τα χείλια μου μπορεί να τους άφηναν σημάδι. Εκείνη έκλεισε τα μάτια και άρχισε να ανασαίνει βαριά και γρήγορα. Όμως την Έλενα δεν την ποθούσα απλά. Την αγαπούσα με όλη μου την ψυχή και την νοιαζόμουν πραγματικά. Είχε περάσει η ώρα και αν καθυστερούσαμε ακόμα περισσότερο μπορεί η απουσία μας  να γινόταν αισθητή. Στο κάτω - κάτω η κοπέλα ήταν παντρεμένη και το τελευταίο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν την φέρω σε δύσκολη θέση. Έτσι λοιπόν αντιστάθηκα στις ορμές μου και δεν χίμηξα σαν το πεινασμένο λιμάρι, αν και τόσο το λαχταρούσα. Άλλωστε η ιστορία μας μόλις ξεκινούσε και όλα έδειχναν ότι θα είχε πολύ μεγαλύτερη διάρκεια από την προηγούμενη. Τουλάχιστον σε αυτό προσδοκούσα.

Μ: “Λείπουμε σχεδόν μια ώρα…”

Ε: “Μια ώρα; Πάμε γρήγορα πίσω!!! Δεν είναι σωστό για τα παιδιά.”

Μ: “Ξεκίνα και θα έρθω μετά από κανένα τέταρτο. Καταλαβαίνεις…”

Ε: “Δε θα είσαι με τα καλά σου!”

Η Έλενα πήρε τα πέδιλα στο χέρι και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω. Η σιγουριά στη ματιά της δεν μου άφηνε περιθώρια να φέρω αντιρρήσεις. Άλλωστε αν εκείνη δεν είχε πρόβλημα να τινάξει το γάμο της στον αέρα, εγώ θα ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα της στεκόταν εμπόδιο.

Ανηφορίσαμε.

Περπατούσε ξυπόλητη στο χωμάτινο μονοπάτι και μέσα στο αέρινο γαλάζιο φόρεμα έμοιαζε με οπτασία λουσμένη από το φως των αστεριών. Μπορώ να σας πω ότι ένιωσα τόσο γεμάτος εκείνη τη στιγμή που δεν θα την αντάλλαζα για όλα τα γαμήσια του κόσμου.

Ήμουν βλέπετε τόσο ερωτευμένος…

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: dimjohn στις Ιουνίου 13, 2020, 12:42:13 μμ

εξαιρετική !

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: aeriko στις Ιουνίου 13, 2020, 02:26:33 μμ

"........Ομως πιστεψε με, εχω στο κύκλο μου ανθρώπους της φιλοσοφικής και της νομικής που αν και δεινοί χειριστές της γλώσσας, τα γραφτά τους είναι πιο βαρετά και από τεύχος ΑΑΠ της εφημερίδας της κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί η φαντασία τους δεν φτάνει ούτε στην απέναντι μεριά του δρόμου που στέκονται...."

Επεσες στη περιπτωση! Εξ αναγκης και νομου που λενε, δυστυχως τα διαβαζω ( τα ΦΕΚ) καθε μερα ειδικα το τελευταιο τριμηνο! Παρ'ολα αυτα θλελω να πιστευω οτι δε μου εχουν ευνουχισει τη φαντασια μου! Το γραπτο λογο μπορει, γιατι αναγκαστικα μπαινεις στο πλαισιο αυτο!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Ιουνίου 13, 2020, 03:55:51 μμ

Φιλε Μαρκο ειναι απολαυστικο να διαβαζει καποιος τις ιστοριες σου, οχι μονο για το περιεχομενο αλλά και για το ποσο ωραια χειριζεσαι τον λογο. Μην σταματας να γραφεις :)
Συγχαρητηρια για αλλη μια φορα.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Ιουνίου 13, 2020, 05:17:20 μμ

Γίνεται κάθε φορά και πιο τέλειο.  :-* :-* :-*

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Ιουνίου 14, 2020, 02:47:53 μμ

Η κάθε φορά είναι καλύτερη απ' την προηγούμενη. Είσαι μεγάλη πένα αδερφέ να το κοιτάξεις. Και δεν είναι μόνο ο φανταστικός τρόπος γραφής σου αλλά και η αστείρευτη φαντασία σου που έρχεται και απογειώνει την όλη ιστορία. Πραγματικά σε ζηλεύω με την καλή την έννοια πάντα  ;) 

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουνίου 14, 2020, 11:20:10 μμ

Παιδιά και πάλι ευχαριστώ για τα σχόλια όλων σας!!!
Η αλήθεια είναι ότι μου είναι δύσκολο να προχωράω γρήγορα στη συνέχεια αλλά κάνω ότι μπορώ. Όπως πάει αυτή η ιστορία θα μας κρατήσει συντροφιά όλο το καλοκαίρι. Και βάζω και εμένα μέσα γιατί απολαμβάνω κάθε γραμμή και κάθε διάλογο σαν να μου συμβαίνει στα αλήθεια.
 
Κι όμως παιδιά, η μεγαλύτερη ικανοποίηση όλων είναι που απλά το μοιράζομαι μαζί σας.

Σύντομα λοιπόν το Ελενάκι και πάλι κοντά μας  :-* :-* :-* 

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιουνίου 15, 2020, 12:12:47 πμ

Ειλικρινά το τελευταίο σου μήνυμα ήταν ότι καλύτερο! Κάθε μέρα θα μπαίνω με την ελπίδα να δω την συνέχεια... Ίσως καλύτερα να ανεβάζεις 1 φορά τη βδομάδα ώστε να περιμένουμε εκείνη τη μέρα να διαβάσουμε τη συνέχεια της υπεροχής ιστορίας σου!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Patousofilos στις Ιουνίου 15, 2020, 04:34:04 μμ

Φίλε μου δεν έχω λόγια για να σου εκφράσω τον θαυμασμό μου για την υπέροχη ιστορία σου!!

Αχ αυτή την Έλενα την ερωτεύτηκα και εγώ!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Passenger στις Ιουνίου 17, 2020, 05:17:32 μμ

Κάθε φορά όλο και μεγαλύτερη ταραχή, όλο και πιο αριστούργημα.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουνίου 18, 2020, 07:29:00 μμ

Τελικά η απουσία μας δεν πέρασε και τόσο απαρατήρητη. Δυστυχώς αυτό που φοβόμουν πριν λίγη ώρα έγινε πραγματικότητα και πλησιάζοντας στην πίστα, υπήρχε κόσμος που κοιτούσε στραβά και αδιάκριτα. Ο Στέλιος, η Ζωή και η κοριτσοπαρέα μας έριχναν έντονα και επικριτικά βλέμματα γεμάτα αποδοκιμασία. Ένιωσα τόσο αμήχανα που κοντοστάθηκα σαστισμένος για να αφήσω την Έλενα να προχωρήσει μόνη της. Εκείνο το κορίτσι όμως δεν καταλάβαινε Χριστό… Στάθηκε δίπλα μου, πέρασε το χέρι της κάτω από το μπράτσο μου και με έπιασε αγκαζέ. Έμειναν να μας κοιτάζουν σαν χάνοι.
Γύρισα, την κοίταξα και εκείνη μου χαμογέλασε.

Μ: Τον τσαμπουκά σου να είχα και τι στον κόσμο!

Μπήκαμε στην πίστα και αρχίσαμε να κοπανιόμαστε με ένταση και ενέργεια που θύμιζε καυλωμένα 15χρονα. Μέχρι το τέλος της βραδιάς ούτε που ασχοληθήκαμε ξανά με το πως κοιτούσαν οι άλλοι και απλά το χαρήκαμε σαν μην υπήρχε αύριο. Κάποια στιγμή η Ζωή δεν κρατήθηκε άλλο και παραμέρισε την Έλενα. Ξεκίνησαν μια συζήτηση που δεν μπορούσα να παρακολουθήσω και  όσο η Έλενα διηγούταν, η Ζωή έκπληκτη είχε καλύψει το στόμα με την παλάμη της και κάθε τόσο αναφωνούσε «Απίστευτο!». Στο τέλος οι δύο φίλες αγκαλιάστηκαν και γύρισαν το βλέμμα τους πάνω μου χαμογελώντας. Η κάθε μια με το δικό της τρόπο...

Γύρω στις τέσσερις η μουσική σταμάτησε. Πλέον δεν κρατούσαμε ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα και αποχαιρετήσαμε τους νεόνυμφους μαζί λες και ήμασταν κανονικό ζευγάρι. Προχωρήσαμε προς το πάρκινγκ κάνοντας ανάλαφρη κουβέντα. Κρατούσε ακόμα τα πέδιλα στα χέρια και εγώ έριχνα κρυφές ματιές στα πόδια της που αν και ταλαιπωρημένα από τον χορό και την ξυπολισιά ακτινοβολούσαν ακόμα εκείνη την αρχοντική ομορφιά που τόσο με σκλάβωνε. Δώσαμε τους αριθμούς των αυτοκινήτων μας στους παρκαδόρους και περιμέναμε. Κοιταχτήκαμε κάπως αμήχανα και όπως συνήθως η Έλενα έκανε την αρχή. 

Ε: “Πρέπει να πάω από το σπίτι να ετοιμάσω τα πράγματα. Αύριο το μεσημέρι στις τρεις πετάω για Λονδίνο και θα γυρίσω πίσω την Δευτέρα το απόγευμα.” 


Δαγκώθηκα. Περίμενα ν' ακούσω πως θα κοιμόμασταν μαζί εκείνο το βράδυ και είχα κάθε λόγο να το πιστεύω μετά από όσα είχαν προηγηθεί. Παρόλα αυτά της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη για το πως θα χειριζόταν την κατάσταση και δεν μπορούσα παρά να δείξω κατανόηση για την απόφασή της.

Μ: “Όπως νομίζεις...Πότε θα σε ξαναδώ;” 

Ε:  “ Πίνδου 10, Αγία Παρασκευή. Το πολύ σε δύο ώρες θα είμαι εκεί!” 


Έμεινα... Ήξερε τη διεύθυνση του σπιτιού μου χωρίς να της έχω πει τίποτα και τώρα έτσι απλά μου ανακοίνωσε ότι σε λίγη ώρα θα με συναντούσε εκεί. Χαμογέλασε πλατιά και μου έσκασε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Η θωρακισμένη μερσεντάρα της είχε αράξει με αναμμένη τη μηχανή μπροστά μας.  Κάθισε στη θέση του οδηγού, άφησε τα πέδιλα δίπλα της και μου έκλεισε το μάτι μαγκιόρικα. Μάρσαρε και χάθηκε στο σκοτάδι…

Σε λίγο ήρθε και το καταϊδρωμένο σταρλετάκι που το είχαν παραχώσει πίσω από κάτι δέντρα για να μη χαλάει τη μόστρα της υποδοχής. Μπήκα μέσα και έφυγα με χίλια.  Έφτασα στο σπίτι μου γύρω στις πέντε παρά τέταρτο και μπήκα μέσα σαν σίφουνας. Βρωμούσε εκείνη τη θανατερή εργένικη κλεισούρα αλλά από άποψη τακτικότητας ήταν σε ανθρώπινα επίπεδα. Αέρισα, σκούπισα τα βασικά, καθάρισα το μπάνιο και άλλαξα τα σεντόνια.  Σε γενικές γραμμές ήμουν έτοιμος  και έτσι πρόλαβα να κάνω και ένα γρήγορο ντουζάκι για να πάρω τα πάνω μου. Από στιγμή σε στιγμή η Έλενα θα έφτανε και έτσι είχα και το νου μου στο δρόμο για να κατέβω και να της ανοίξω.

Ενώ περίμενα στο μπαλκόνι για τη μερσεντάρα, ένα ταξί έστριψε στη γωνία του δρόμου και σταμάτησε ακριβώς μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Από την πίσω πόρτα κατέβηκε μια ψηλή κοπέλα και ο ταρίφας βγήκε έξω να την βοηθήσει με τις αποσκευές. Ήταν η Έλενα, απλά ντυμένη με κοντό σορτσάκι, καλοκαιρινή ζακέτα και άσπρες σαγιονάρες. Κατέβηκα τρέχοντας να της ανοίξω και να την βοηθήσω με τα πράγματα. Όταν βγήκα έξω εκείνη περίμενε ακουμπισμένη στα μπαγκάζια της με σταυρωμένα τα χέρια, σαν να βρισκόταν σε θέση άμυνας. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που φάνηκε στα μάτια μου τόσο ευάλωτη και αναστατωμένη. Είχε όμως κάθε λόγο...  Δίπλα της μία μικρή χειραποσκευή και δύο τεράστιες βαλίτσες φορτωμένες μέχρι τα μπούνια.  Δεν άργησα να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε. Η Έλενα τα είχε μαζέψει από το σπίτι της και είχε φύγει! Προσπάθησα να κρύψω τη συγκίνησή μου αλλά μάταια. Έτρεξα κατά πάνω της και την αγκάλιασα σφιχτά. Κατάλαβα από το αμήχανο βλέμμα της ότι είχε προετοιμαστεί για κάποιον άβολο διάλογο όμως εγώ δεν τη ρώτησα απολύτως τίποτα. Ούτε καν μίλησα. Μείναμε αγκαλιασμένοι στο ίδιο σημείο ώσπου άρχισε να χαράζει για τα καλά.

Μπήκαμε στο διαμέρισμα και άφησα τις βαλίτσες της στον στενό διάδρομο. Η ξενάγηση στα λιγοστά τετραγωνικά του σπιτιού μου δεν κράτησε πάνω από δύο λεπτά. Η Έλενα έδειχνε ενθουσιασμένη με την αδιάφορη τρύπα που νοίκιαζα και σε καμία περίπτωση δεν φαινόταν να λυπάται για την σπιταρώνα που άφησε πριν λίγη ώρα πίσω της.


Μ: “Αυτό είναι όλο κι όλο. Τίποτα σπουδαίο και ελπίζω προσωρινό.”

Ε: “Μια χαρά είναι!


Ένιωσα ότι το εννοούσε στ’ αλήθεια. Μπορεί όντως να είχε κουραστεί από τα άψυχα λούσα που της παρείχε o κατά τ’ άλλα πετυχημένος αλλά πλέον ξοφλημένος γάμος της και τώρα απλά να έψαχνε για ένα νέο διαφορετικό ξεκίνημα. Στη σκέψη και μόνο πως ήθελε να το κάνει μαζί μου, σκίρτησα από χαρά.  Κάποια στιγμή όμως πήρε μια βαθιά ανάσα και με κοίταξε στα μάτια με σοβαρότητα. Όσο άβολο κι αν της ήταν, η κλάση της δεν της επέτρεπε να αποφεύγει για πολλή ώρα αυτή τη συζήτηση.


Ε:  " Όταν σε είδα να χάνεσαι από τους καθρέφτες κατάλαβα μέσα μου ότι μια νύχτα δεν θα είναι αρκετή»

Μ: "Και πρόλαβες μέσα σε δύο ώρες να μαζέψεις όλα αυτά;"

Ε: "Τα περισσότερα είναι μαζεμένα εδώ και βδομάδες. Γι' αυτό σου λέω σκέψου το καλά. Μπορώ να βολευτώ προσωρινά σε κάποια φίλη μου μέχρι να τακτοποιηθώ κάπου πιο μόνιμα. Δε θέλω να σου γίνω…” 


Δεν άντεξα ν' ακούσω περισσότερα. Την βούτηξα και έχωσα το στόμα μου βαθιά μέσα στο δικό της μέχρι να μου τελειώσει η ανάσα. Όταν άνοιξα τα μάτια μου κατάλαβα ότι είχα κάνει αυτό που ακριβώς έπρεπε.  Σταμάτησε την κουβέντα εκεί και με ευχαρίστησε με ένα βαθύ μουσκεμένο βλεφάρισμα.   


Μ: “Μην το ξαναπείς... Έλα πάμε να ξαπλώσουμε. Αύριο πετάς και πρέπει να είσαι ξεκούραστη.”


Μπήκαμε στο υπνοδωμάτιο και αρχίσαμε να ξεντυνόμαστε ρίχνοντας ο ένας στον άλλο λοξές πονηρές ματιές. Η Έλενα τίναξε τις άσπρες σαγιονάρες της ελαφρώς προκλητικά και αφού έμεινε με τα εσώρουχα, ξάπλωσε στο κρεβάτι. Τριβόταν ναζιάρικα στα σεντόνια και έβγαζε ένα απαλό σαγηνευτικό βογγητό όσο με περίμενε να ξαπλώσω δίπλα της.


Ε: “Και τι μπορεί να κάνει μια καλή φιλοξενούμενη για να ευχαριστήσει τον ευγενικό οικοδεσπότη της;”


Το  είπε με σκανταλιάρικο ύφος που με άναψε, ωστόσο εμένα κάτι δεν μου άρεσε σε αυτό που άκουσα. Άνοιξα το συρτάρι του κομοδίνου και έπιασα τα δεύτερα κλειδιά του σπιτιού. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, τα άφησα πάνω στη τσάντα της που μόλις την είχε ακουμπήσει σε μία καρέκλα στη γωνία του δωματίου.


Μ: “Σε αυτό το σπίτι δεν είσαι φιλοξενούμενη. Για μένα είσαι κυρία με Κάπα κεφαλαίο.”


Κατεύνασε εμφανώς συγκινημένη. Είχα αρχίσει να την μαθαίνω πια. Η Έλενα μπορεί να ήταν μια περήφανη και δυναμική κοπέλα με απίστευτο τσαγανό , όμως σε καμία περίπτωση δεν ήταν αχάριστη και ακατάδεκτη. Ήταν όμως και τόσο πεισματάρα. Πανάθεμά την…


Ε: “Τιμή μου κύριε! Πάντως  την πρώτη νύχτα στο σπίτι σου αποκλείεται να σε αφήσω παραπονεμένο…. Είμαι κορίτσι με αρχές εγώ!”


Όλα έδειχναν ότι δεν θα πέφταμε για ύπνο και τόσο γρήγορα. Πλάγιασα δίπλα της και εκείνη με κοιτούσε στα μάτια. Με εκείνες τις καστανές ματάρες της. Όσο κι αν προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς εκείνη, κάθε βράδυ αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που με συντρόφευε πριν βυθιστώ στον ύπνο. Οι καστανές ματάρες της. Και τώρα νάτες πάλι ολοζώντανες. Να με κοιτάνε...
Στεκόταν ξαπλωμένη στο πλάι, με τον αγκώνα της όρθιο στο μαξιλάρι και το κεφάλι γερμένο πάνω στην παλάμη της. Έτριβε διαολεμένα τα δαχτυλάκια των ποδιών της και απλά περίμενε την αντίδρασή μου. Το μποξεράκι μου δεν άργησε να με προδώσει. Εκείνη χαμογελώντας ακούμπησε το πόδι στην κοιλιά μου και σέρνοντας κάτω τα δάχτυλα με ξεβράκωσε με άνεση.

Το είχε ξανακάνει άλλωστε…

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Ιουνίου 19, 2020, 12:07:43 πμ

K A T Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο..... :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Ιουνίου 19, 2020, 08:40:03 μμ

Πραγματικα τι αριστουργημα γραφεις φιλε? Απιστευτη η ιστορια σου.
Νταξει για τον τροπο γραφη σου τι να πω ξανα? Θα καταντησω γραφικος. Το μονο που θα πω ειναι οτι οταν διαβαζω την ιστορια σου ειναι σαν να τα βλεπω μπροστά μου. Διαβαζοντας καθε γραμμη σου την βλεπω να ζωντανευει μπροστα στα ματια μου.
Ενα πολυ μεγαλο μπραβο για αλλη μια φορα. Ελπιζω να συνεχισεις πολύ καιρο ακομα να γραφεις εδω.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Johann1 στις Ιουνίου 19, 2020, 11:49:48 μμ

Epic, απλά...και σε εξαιρετικά ελληνικά, thank God!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουνίου 21, 2020, 09:58:43 μμ

Προς όλους τους φίλους της ιστορίας...

Το καλό κάρμα που αφήνετε να σας γυρίσει διπλό και τρίδιπλο και στην επόμενη πτήση σας να τη δείτε στο galley να σας χαμογελάει και να παίζει με τη γόβα της αδιάφορα (τάχα μου δήθεν  :lol:)   
Γιατί τέτοιο είναι το κορίτσι μας και γι' αυτό το αγαπάμε.  :-* 


Συνέχεια το επόμενο Σάββατο, και αν όλα πάνε καλά , τουλάχιστον για τέσσερα - πέντε Σάββατα ακόμα. 
 :wave:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουνίου 28, 2020, 11:36:39 μμ

Η  Έλενα δεν μου έκανε απλά το χατίρι. Ήταν για τα καλά μέσα στη φάση της ποδολαγνείας και γούσταρε στ’ αλήθεια να κάνει ποδομαλακίες. Λάτρευε τα πόδια της και τα χρησιμοποιούσε σε κάθε ευκαιρία για να εκφράσει εκείνη την ιδιαίτερη κυριαρχικότητα που την χαρακτήριζε στο κρεβάτι. Όμως αυτή τη φορά δεν ήταν η σκληρή και αυταρχική Έλενα που απλά απολάμβανε να ελέγχει την κατάσταση και να με έχει στο έλεός της. Οι προηγούμενες ώρες ήταν γεμάτες από ένταση, δυνατές συγκινήσεις και ακραία συναισθήματα. Τώρα είχαμε και οι δυο μας ανάγκη από λίγη τρυφερότητα και αγνό αισθησιασμό. 

Ε: “Έχω να το κάνω από τότε. Μπορεί και να μου πάρει λίγη ώρα για να το ξαναβρώ…”

Μ: “Δεν σε φοβάμαι. Εμένα φοβάμαι ότι δε θα κρατηθώ για πολύ…”

Ε: “Να μην κρατηθείς και καθόλου. Δεν έχεις να μου αποδείξεις τίποτα πια...  ” 


Η πανέμορφη αεροσυνοδός που λίγη ώρα πριν τα βρόντηξε και έφυγε από την έπαυλη της Γλυφάδας ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Το στόμα και τα μάτια της έσταζαν μέλι και τα υπέροχα ποδαράκια της δούλευαν απαλά πάνω στο πέος μου. Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως!  Ήταν πια το κορίτσι μου… 

Είχε σταυρώσει τα πόδια της και τον είχε γραπώσει σφιχτά ανάμεσα στο πέλμα και στο κουντεπιέ. Εξακολουθούσε να είναι μισοξαπλωμένη πλαγιαστά και οι κινήσεις ήταν αργές και αισθησιακές. Εγώ ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα με τα χέρια περασμένα πίσω από το ανασηκωμένο κεφάλι μου. Θα μπορούσα ασφαλώς  να θαυμάζω τα πόδια της  που πραγματικά μεγαλουργούσαν επάνω μου. Η τεχνική που εκτελούσε μου έδινε απεριόριστη θέα και στα δέκα πανέμορφα δαχτυλάκια της όσο εκείνα κρατούσαν φυλακισμένο μέσα τους το όρθιο καυλί μου. Ή ακόμα θα μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου και απλά να αφεθώ στο τρυφερό άγγιγμα των θεϊκών άκρων της. Κι όμως δεν ήμουνα σε θέση να κάνω τίποτα απ' τα δύο αφού στάθηκε αδύνατο να δραπετεύσω από το βλέμμα της. Έτσι η μόνη μου επιλογή ήταν να συνεχίσω να την κοιτάζω στα μάτια μαγεμένος όσο εκείνη έκανε αυτό που τόσο καλά ήξερε. Παιχνίδι με το μυαλό και τις αντοχές μου.

Ε: “Δεν πρόκειται να σε αφήσω να κοιμηθείς αν δεν σου πάρω και την τελευταία σταγόνα. Με τα πόδια μου…”


Ακούστηκε μεγαλεπήβολο. Αν και μάλλον κατάλαβα τι εννοούσε, δεν είχα ιδέα πόσο μακριά ήθελε να το τραβήξει. Ήξερα μόνο με σιγουριά πως το δαιμόνιο μυαλό της ήταν ικανό για όλα και φυσικά τα πόδια της δεν θα δυσκολεύονταν ιδιαίτερα να τα βγάλουν πέρα μαζί μου. Με ένα τρυφερό βλέμμα της παραδόθηκα και αφέθηκα στα γούστα της.

Ε: “Μωρέ ταλαιπωρήθηκαν πολύ οι πατουσίτσες μου σήμερα το βράδυ και μάλλον θέλουν ενυδάτωση!”

Μ: “Δεν έφερες τις κρέμες σου; Ή μήπως προσπαθείς να την βγάλεις τζάμπα;”

Ε: “Εννοείται τις έφερα! Αλλά σαν τον φυσικό χυμό από τα μπαλάκια σου δεν έχει!!!”


Ήταν η άτιμη άλλο πράμα… Μπορούσε με μια μόνο κουβέντα να μου ανατινάξει το μυαλό και εγώ φυσικά την λάτρευα γι ‘αυτό. Άρχισε να επιβραδύνει βάζοντας όμως όλο και περισσότερη δύναμη στα πόδια της. Όταν σταμάτησε τελείως και ακινητοποίησε το καυλί μου σε όρθια θέση ,το κρατούσε τόσο σφιχτά μέσα στα πόδια της που για μια στιγμή ένιωσα ότι θα μπορούσε κυριολεκτικά να το λιώσει. Τότε με κοίταξε βαθιά στα μάτια και με φωνή σφιγμένη από την μυϊκή υπερπροσπάθεια και την υπερένταση πήγε να με αποτελειώσει.   

Ε: “Ήθελα να στο κάνω πάνω σε εκείνο το πεζούλι αλλά με πρόλαβες και τώρα θα πληρώσεις! Με τόκο!!!”


Θα μπορούσα να κρατηθώ κι άλλο, όμως δεν ήθελα να την αφήσω να ξεθεωθεί λίγες μόνο ώρες πριν την πτήση της. Τελείωσα απλώνοντας το χέρι μου και χαϊδεύοντας τρυφερά τα γόνατα και τα μπουτάκια της. Δεν θυμάμαι πόσες μέρες είχαν περάσει από την τελευταία φορά που είχα να χύσω έστω και μόνος μου. Λίγο η ανύπαρκτη ερωτική ζωή, λίγο το τρέξιμο της δουλειάς εκείνο τον καιρό, καταλαβαίνετε ότι είχαν συγκεντρωθεί τεράστιες ποσότητες σπέρματος μέσα μου και μόλις είχαν βρει ένα πολύ καλό λόγο για να αδειάσουν. Παχύ και κιτρινωπό ζεστό υγρό έλουσε τα πατουσάκια της από άκρη σε άκρη και η Έλενα όπως είχε υποσχεθεί συνέχισε μέχρι την τελευταία σταγόνα. Όμως ακόμα και όταν της την έδωσα εκείνη δεν σταμάτησε. Συνέχισε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αυτό το κορίτσι ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά όμως αυτή τη φορά το παράκανε. Ήταν τουλάχιστον τέσσερα…   

Ε: “Ωραία! Τώρα γλιστράμε κιόλας!!!”

Μ: “Βρε κοριτσάκι μου πότε θα κοιμηθείς; Ξέρεις τι ώρα …”


Με διέκοψε απότομα με ένα αυστηρό βλέμμα και ένα αιφνιδιαστικό πάτημα του μισοπεσμένου πέους μου. Εκείνη τη στιγμή σιγουρεύτηκα απόλυτα για το τι ακριβώς εννοούσε νωρίτερα λέγοντας «μέχρι και την τελευταία σταγόνα»… Θα ήταν εξαντλητικό και για τους δυο μας όμως η Έλενα δεν θα μπορούσε να συμβιβαστεί με κάτι απλά διεκπεραιωτικό για εκείνη την πρώτη νύχτα μας μετά από τόσα χρόνια. Σπέσιαλ περιποίηση και όποιος αντέξει λοιπόν…

Ε: “Αν θες να είμαι κυρία με Κάπα κεφαλαίο εδώ μέσα, στο κρεβάτι θα γίνεται αυτό που λέω εγώ!” 


Δεν κρατήθηκε. Έβαλε τα γέλια βρίσκοντας και η ίδια την ατάκα της υπερβολική ενώ εγώ είχα πλησιάσει πιο κοντά και πιπιλούσα τα ακροδάχτυλα του τεντωμένου  χεριού της όπως τα είχε ακουμπήσει πάνω στο πρόσωπό μου. Συνέχισε ακριβώς με την ίδια πλαγιαστή στάση και σε λιγότερο από ένα λεπτό ήμουν και πάλι σκληρός σαν πέτρα. Η αλήθεια είναι ότι τώρα τα πόδια της γλιστρούσαν περισσότερο χάρη στα προηγούμενα χύσια και έτσι έδωσε και λίγο παραπάνω γκάζι. Εγώ δεν μιλούσα, μόνο εξακολουθούσα να την κοιτάζω μέσα στα μάτια και αυτό την γέμιζε αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια.

Ε: "Σαν το γοβάκι της Σταχτοπούτας είναι ο πούτσος σου. Λες και φτιάχτηκε μόνο για τα πόδια μου!"

Μ: "Να σου πω την αλήθεια, από τότε που σε γνώρισα έπαψε να συγκινείται με οτιδήποτε άλλο!"

Ε: " Πάντως κι αυτά εδώ του 'χουν αδυναμία. Κοίτα πως τρελαίνονται να παίζουνε μαζί του!"

Μ: "Ναι άλλα κοίτα πως λιώνει ανάμεσά τους ο κακόμοιρος!"

Ε: " Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος!"


Τα δαχτυλάκια της δεν σταματούσαν στιγμή να με παίζουν και τα υπέροχα άσπρα νυχάκια των ποδιών της λαμπύριζαν νοτισμένα στο φως του δωματίου. Η δεύτερη φορά μας βρήκε μέσα σε γέλια και χαχανητά και ήταν η ωραιότερη απ' όλες. Με λιγότερα υγρά ασφαλώς αλλά και πολύ πιο έντονο και ευχάριστο οργασμό.


Σιγά σιγά όμως τα πράματα άρχισαν να δυσκολεύουν.  Στο ξεκίνημα για την τρίτη φορά καθυστέρησα κανένα τρίλεπτο να πάρω μπρος και πλέον οι σωματικές αντοχές είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν και τους δυο μας. Χρειάστηκε αρκετή προσπάθεια από τα πόδια της Έλενας για να με φέρει τρίτη φορά στο τέλος και πλέον η αίσθηση δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Αφού μετά από ώρα τέλειωσα βγάζοντας δυο τρεις σταγόνες όλες κι όλες, γύρισα και την κοίταξα με εκείνο το βλέμμα του κουταβιού που ικετεύει το αφεντικό του.

Μ: "Νομίζω αυτές ήταν οι τελευταίες σταγόνες μου. Για σήμερα τουλάχιστον" 
   
Ε: " Αν δεν τελειώσεις ακόμα μια φορά δεν θα το μάθουμε ποτέ!"

Μ: "Σε παρακαλώ μη!!! Εχω αρχίσει να πονάω. Αλήθεια!!!

Ε: "Άμα δε θέλεις με το καλό μπορώ κι αλλιώς. Να σε αρχίσω στις κλωτσιές ας πούμε!"   


Γελούσε αλλά αυτό το σκηνικό το είχα ζήσει και παλιότερα. H Έλενα μέσα στην κούραση και το πείσμα της έβγαζε και πάλι εκείνο το σκοτεινό πρόσωπο του σαδισμού και ήξερα ότι πραγματικά ήθελε να χοντρύνει το παιχνίδι όσο πλησιάζαμε προς το φινάλε. Εγώ από την άλλη σοβαρολογούσα και είχα αρχίσει στ' αλήθεια να νιώθω δυσφορία. Μετά όμως από όσα είχαν προηγηθεί και το τι περάσαμε για να βρεθούμε ξαπλωμένοι στο ίδιο κρεβάτι δεν υπήρχε περίπτωση να της έλεγα όχι σε ότι και να ζητούσε.

Μ: "Μπορείς να μου κάνεις ότι θέλεις. Στο έχω ξαναπεί..."

E: "Και ξέρω ότι το εννοείς. Γι' αυτό και είμαστε μαζί!"


Αν υπήρχε μια γυναίκα στον κόσμο που θα μπορούσε να είναι την ίδια στιγμή αυταρχική, καυλωμένη αλλά και ρομαντική αυτή θα ήταν η Έλενα. Κάπου εκεί όμως οι απαλές μαλάξεις και το τρυφερό παιχνίδι σταμάτησαν. Εκείνη  πάντα γυρισμένη  στο πλάι χρησιμοποίησε το ένα πόδι της για να κρατάει σηκωμένο τον πρησμένο για τα καλά πλέον πούτσο μου ενώ με το άλλο έδινε κοφτές κλωτσιές με τα δάχτυλα στοχεύοντας ψηλά στο πουτσοκέφαλο. Ήταν αρκετά προσεκτική στον τρόπο και στην ένταση που χτυπούσε, και εδώ που τα λέμε δεν είχε και κάποιο λόγο να με αφήσει σακάτη.  Δεν σας κρύβω ότι πλέον δεν ένοιωθα τον πούτσο μου παρά μόνο έντονο μούδιασμα στην περιοχή και έναν βαθύ πόνο από το υπογάστριο που αντανακλούσε μέχρι το στομάχι και ψηλότερα. Η Έλενα ήταν πιασμένη και ξεθεωμένη, αφού με μαλάκιζε για σχεδόν σαρανταπέντε λεπτά κρατώντας την ίδια πλαγιαστή στάση χωρίς να κάνει διάλλειμα ούτε δευτερόλεπτο, και τώρα συνέχιζε με πείσμα να μου σκαμπιλίζει την πούτσα με το πόδι της. Φτάσαμε στο σημείο να σφίγγουμε  και οι δύο τα δόντια μας από την προσπάθεια να φέρουμε το τέλος όσο πιο κοντά γινόταν. Αυτό το μαραθώνιο τετραπλό footjob της Έλενας κράτησε πάνω από μία ώρα και όταν επιτέλους τελείωσα για τέταρτη και τελευταία φορά δεν έβγαλα ούτε ίχνος υγρού από μέσα μου. Ένοιωθα τόσο μουδιασμένος που καλά καλά δεν καταλάβαινα αν οι συσπάσεις μου ήταν  λόγω του οργασμού ή απλά κινήσεις της πούτσας μου που χόρευε παραζαλισμένη στον ακανόνιστο ρυθμό που έδιναν οι κλωτσιές της Έλενας.

Έβγαλε ένα βογγητό πόνου και γύρισε ανάσκελα στο κρεβάτι τεντώνοντας και λυγίζοντας τα εξουθενωμένα άκρα της με δυσκολία. Με τα χίλια ζόρια σήκωσα το χέρι μου για να κλείσω το φως πάνω από την πλάτη του κρεβατιού και έπειτα σωριάστηκα σμπαραλιασμένος δίπλα της. Δεν είπαμε ούτε λέξη. Έφερε το κεφάλι της ανάμεσα στον ώμο και το στέρνο μου και άρχισε να γελάει χαμηλόφωνα και λαχανιασμένα.

Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα πως αυτό που συνέβη πριν λίγο ήταν μάλλον κάτι αχρείαστο και υπερβολικό. Απλά ένα καπρίτσιο δηλαδή. Ώρα με την ώρα όμως ηρεμούσα και άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Η Έλενα στο κρεβάτι ζούσε για να ξεπερνάει κάθε φορά τα όρια, είτε αυτά ήταν σωματικά είτε ψυχολογικά, είτε και τα δύο μαζί. Δεν είχα λοιπόν παρά να επιλέξω ανάμεσα στη μίζερη ερωτική ζωή των τελευταίων χρόνων και στο να της παραδώσω το τιμόνι αφήνοντάς την να με ταξιδέψει στα αχαρτογράφητα νερά του σκοτεινού ερωτισμού και του αστείρευτου πάθους της. Και φυσικά θα διάλεγα το δεύτερο.

Έχωσα την μύτη μου μέσα στα μαλλιά της και άρχισα να εισπνέω βαθιά. Ιδρώτας, άρωμα από σαμπουάν καρύδας και μια γλυκιά γυναικεία μυρωδιά. Μοσχοβολούσαν Έλενα…
Γύρισα το βλέμμα μου ψηλά στο ταβάνι και χάζεψα για λίγο τις δυνατές ακτίνες του πρωινού ήλιου που τρύπωναν μέσα απ’ τις γρίλιες της μπαλκονόπορτας. 

Μ: “Δεν θέλω να σε ξαναχάσω ποτέ στη ζωή μου!”


Καμία απάντηση. Είχε αποκοιμηθεί…

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιουνίου 29, 2020, 07:52:54 μμ

Υπέροχος όπως πάντα!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Ιουνίου 29, 2020, 11:42:18 μμ

Α ρε Έλενα! Μας έχεις κάψει την καρδιά..  :-*

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Patousofilos στις Ιουλίου 02, 2020, 02:50:23 μμ

Συγκλονιστικός!!

Συγχαρητήρια και πάλι!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουλίου 04, 2020, 01:16:21 μμ

Ξύπνησα από το κινητό που χτυπούσε επίμονα. Δεν πρόλαβα να κοιτάξω καν ποιος καλούσε. Η Έλενα άνοιξε τα μάτια της και πετάχτηκε όρθια σαν να τη χτύπησε το ρεύμα.

Ε: “Σκατά! Τι ώρα είναι;”

Μ: “Μία και μισή. Έχεις αργήσει πολύ;”

Ε: “Ω ρε πούστη μου… Στις δύο το πολύ έπρεπε να είμαι μέσα στο αεροπλάνο!”

Μ: “Ξεκίνα να ετοιμάζεσαι. Θα προλάβουμε!”


Η Έλενα έτρεξε στο διάδρομο που είχαμε αφήσει τα πράγματά της . Άρχισε να ντύνεται πανικόβλητη και να φτιάχνει την αποσκευή για το ταξίδι όπως - όπως. Εγώ ετοίμασα δύο μάχιμα φραπεδάκια και ντύθηκα πρόχειρα με μία βερμούδα και ένα κοντομάνικο μπλουζάκι. Μέσα σε πέντε λεπτά η Έλενα ήταν σχεδόν έτοιμη ενώ εγώ τακτοποιούσα κάπως καλύτερα τη βαλίτσα του ταξιδιού της για να χωρέσει περισσότερα πράγματα. Τότε την κοίταξα και ο χρόνος γύρισε πίσω…
Αν και μέσα στον πανικό, άβαφη και αγουροξυπνημένη, την είδα επιτέλους και πάλι με την στολή της αεροσυνοδού. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και απλά στάθηκα να τη χαζεύω σα βλάκας. Εκείνη παρά τη βιασύνη της ένιωσε κολακευμένη και με πλησίασε χαμογελώντας τρυφερά. Μου έδωσε ένα φιλί και φόρεσε βιαστικά τις γόβες της. Δεν έκανε όμως πάνω από τρία βήματα και σταμάτησε κοιτώντας με κατάπληκτη.

Ε: “Δεν το πιστεύω! Κολλάνε τα πόδια μου!!!”


Σήκωσα το μπλουζάκι μου και έριξα μια γρήγορη ματιά χαμηλά στην κοιλιά μου. Όπως τα πόδια της Έλενας έτσι και εγώ ήμουν γεμάτος από τα πρωινά ξεραμένα χύσια που ξεφλούδιζαν πάνω στο δέρμα μου και ανέδυαν εκείνη τη χαρακτηριστική βαριά οσμή. Σκάσαμε στα γέλια και αγκαλιαστήκαμε για μια τελευταία φορά πριν φύγουμε από το σπίτι.
Στον δρόμο η Έλενα βαφότανε και έφτιαχνε τα μαλλιά  της ενώ κάθε τόσο τηλεφωνούσαν οι συνάδελφοί της από ανησυχία για την αργοπορία της. Στις δύο και πέντε φτάσαμε στις αναχωρήσεις και βγήκαμε έξω από το αυτοκίνητο βιαστικά. Όσο εκείνη έστρωνε τη στολή της χρησιμοποιώντας για καθρέφτη το τζάμι του συνοδηγού εγώ έβγαλα τα πράγματά της από το πορτπαγκάζ και έπειτα στάθηκα απέναντί της.

Μ: “Να προσέχεις…”


Είχα ξανά το χέρι πάνω στη καρδιά μου αλλά αυτή τη φορά δεν ήμουν ο τσακισμένος άνθρωπος που αποχαιρετούσε για πάντα την γυναίκα που τον συγκλόνισε.  Η Έλενα όμως δεν είχε ξεχάσει. Ίσως και να την βάραινε ακόμα ο τρόπος που με άφησε εκείνη την Πρωτοχρονιά στο Ηράκλειο…

Ε: “Να με περιμένεις αύριο βράδυ. Σ’ αγαπάω πολύ.”


Έτσι απλά το είπε. Μου έδωσε ένα βιαστικό φιλί στο στόμα και έφυγε χωρίς καν να περιμένει απάντηση.  Μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς είχαν ακούσει τ’ αυτιά μου η Έλενα με γρήγορο βήμα περνούσε την κεντρική είσοδο των αναχωρήσεων και χανόταν στο πλήθος. Το «κι εγώ» που φώναξα ήταν αρκετά δυνατό για να με ακούσουν οι ταξιτζήδες τριγύρω και να με πάρουν στο ψιλό, όμως και αρκετά αργοπορημένο για να το ακούσει εκείνη που έπρεπε.

Μα πόσο μαλάκας θεέ μου…
 
Έψαξα τα πράγματά μου. Κινητό, τσιγάρα και πορτοφόλι. Ένιωσα μια γιγαντιαία παρόρμηση να ξαναβρεθώ κοντά της το συντομότερο δυνατό και ένας ήταν ο τρόπος για να το καταφέρω. Κατάλαβα ότι πλέον είχε φτάσει η στιγμή να κάνω τη μεγαλύτερη τρέλα της ζωής μου για μια γυναίκα. Και η γυναίκα αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την Έλενα.
Μπήκα στο πάρκινγκ μακράς διαρκείας με τις μπάντες. Παράτησα κάπου το σταρλετάκι και τρέχοντας έφτασα στο κτίριο του αεροδρομίου. Ρώτησα κάποιους τριγύρω και με τα πόδια στην πλάτη έφτασα στα γκισέ της Aegean.

M: “Λονδίνο τώρα! Και επιστροφή αύριο το απόγευμα!!!”

-  “Σε λίγο ξεκινάει η επιβίβαση κύριε…”

Μ: “Υπάρχει θέση;”

-  “Μισό λεπτό… Μάλιστα! Μία τελευταία και για τις δύο πτήσεις. Είναι στα 700 ευρώ κύριε…”


Δεν απάντησα. Της έδωσα μόνο την ταυτότητα και την χρεωστική κάρτα και περίμενα. Η κοπέλα με γρήγορες κινήσεις πέρασε την κάρτα και τα στοιχεία μου, τύπωσε την κράτηση και μου την έδωσε.

-  “Γρήγορα κύριε!!!”


Τα πόδια μου έβγαλαν φτερά. Άφησα πίσω μου το τσεκ ιν και τον έλεγχο  και συνέχισα να τρέχω σαν αφιονισμένος στους διαδρόμους του αεροδρομίου. Ήμουν και 700 ευρώ ελαφρύτερος αλλά δεν μου καιγότανε καρφί. Χαλάλι της… Όταν έφτασα στην πύλη η επιβίβαση σχεδόν τελείωνε και εγώ στήθηκα τελευταίος στην μικρή ουρά που είχε απομείνει. Περνώντας και τον έλεγχο της πύλης άρχισα να περπατάω στη φυσούνα και σύντομα την είδα στο βάθος να υποδέχεται πρώτη από το πλήρωμα τους τελευταίους επιβάτες της πτήσης. Έφτασα μπροστά της και εκείνη κοιτώντας επαγγελματικά και ρουτινιάρικα  με καλησπέρισε με χαμόγελο χωρίς να συνειδητοποιεί ποιόν ακριβώς είχε απέναντί της. 

Μ: “Κι εγώ…”


Ο αιφνιδιασμός μου είχε απόλυτη επιτυχία.  Την άφησα πίσω μου σύξυλη να κοιτάζει την άδεια φυσούνα και προχώρησα περιχαρής στη θέση μου κάπου στη μέση του αεροπλάνου πλάι στον διάδρομο.
Μόλις ο κόσμος βολεύτηκε, οι αεροσυνοδοί άρχισαν να κόβουν βόλτες μπρος πίσω στο διάδρομο τηρώντας τα κλασικά πρωτόκολλα ασφαλείας και ελέγχοντας αποσκευές, ζώνες και εξόδους κινδύνου. Η Έλενα πέρασε από μπροστά μου βιαστικά, χωρίς να με κοιτάξει, με πρόσωπο αγριεμένο που φανέρωνε αναστάτωση και ίσως ενόχληση. Μέχρι να απογειωθούμε το ίδιο σκηνικό συνέβη αρκετές φορές και έτσι δεν άργησαν να με ζώσουν τα φίδια. Σκέφτηκα το πιο απλό που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν μου είχε περάσει από το μυαλό πάνω στον ενθουσιασμό και στην τρέλα μου. Η Έλενα αγαπούσε τη δουλειά της και το να εκθέσω την προσωπική της ζωή στο περιβάλλον εργασίας της, ίσως ήταν ένα μοιραίο λάθος. Λούφαξα στη θέση μου σκύβοντας το κεφάλι και σκέπασα το μέτωπο με την παλάμη μου.

Η πτήση ξεκίνησε χωρίς καθυστέρηση και μετά από περίπου ένα μισάωρο οι αεροσυνοδοί άρχισαν να σερβίρουν καφέ και αναψυκτικά στους επιβάτες. Η Έλενα πλησίασε στη σειρά μου και αφού εξυπηρέτησε με ευγένεια και χαμόγελο  όλους τους υπόλοιπους, έφτασε και σε εμένα. Χωρίς να με ρωτήσει γέμισε ένα ποτήρι με καφέ και κοιτάζοντάς με επίμονα στα μάτια άπλωσε το χέρι της και μου το έδωσε. Κάτω από το ποτήρι όμως είχε προλάβει να βάλει διακριτικά ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί και μόλις βεβαιώθηκα ότι δεν είχε καταλάβει κανένας τίποτα από τους γύρω μου, το άνοιξα με προσοχή και το διάβασα.

«ΕΙΜΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΥΛΩΜΕΝΗ»

Γέλασα ανακουφισμένος. Τόση ώρα έβραζα στο ζουμί μου και σκεφτόμουν ένα σωρό μαλακίες ενώ η κοπέλα ήταν απλά μέσα στην καύλα και της ήταν δύσκολο να το διαχειριστεί μέσα σε όλον αυτό τον κόσμο. Την κοίταξα πιο προσεκτικά και όντως η γλώσσα του σώματος το επιβεβαίωνε με το παραπάνω. Άβολο βάδισμα, ξαναμμένο πρόσωπο και βλέμμα που σε σκότωνε ακαριαία. Μετά τον καφέ ακολούθησε το γεύμα και με τον ίδιο συνωμοτικό τρόπο παρέλαβα και το δεύτερο σημείωμα.

«ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΜΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙΣ ΣΑ ΘΕΑ. ΘΑ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ»   

Οι προσδοκίες μου και όχι μόνο χτύπησαν στον ουρανό της ατράκτου. Αν και ξεζουμισμένος, κατάκοπος και νυσταγμένος ένοιωσα και πάλι το σώμα μου σε πλήρη ετοιμότητα. Όλα έδειχναν πως αυτό που θ' ακολουθούσε τις επόμενες ώρες θα ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Και ανυπομονούσα να το ζήσω.
Λίγο πριν την προσγείωση η Έλενα άρχισε να βολτάρει στον διάδρομο σκορπίζοντας χαμόγελα στους επιβάτες και ρωτώντας τους τυπικά αν όλα ήταν εντάξει. Έφτασε μπροστά μου και σταμάτησε.

Ε: “Ελπίζω να έχετε άλλα ρούχα μαζί σας κύριε. Στο Λονδίνο αυτή τη στιγμή βρέχει και κάνει κρύο.”


Η αλήθεια είναι ότι δεν παρακολουθούσα ιδιαίτερα τι μου έλεγε και απαντούσα μονολεκτικά και κάπως συνεσταλμένα. Η Έλενα είχε ξεπεράσει το σοκ του αιφνιδιασμού και ήταν ξανά το γνωστό πειραχτήρι που τρελαινόταν να με προκαλεί και να με βλέπει να λιώνω μπροστά της. Είχε στηριχτεί στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος και είχε πετάξει τη μια της γόβα κάνοντας τρέλες με το ελευθερωμένο ποδαράκι της. Δεν ήμουν όμως ο μόνος που το παρατήρησε. Όλα τα βλέμματα των διπλανών μου είχαν πέσει χαμηλά στο διάδρομο και φυσικά η Έλενα δεν έδειχνε να ενοχλείται καθόλου.
Είχε αρπάξει το τακούνι της πεσμένης γόβας ανάμεσα στο μεγάλο και στο δεύτερο δάχτυλο και την έσερνε επιδεικτικά στο διάδρομο. Κάποια στιγμή τα δάχτυλά της άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν αισθησιακά στο τακούνι αναπαριστώντας τι άλλο... ένα footjob! Αν και την εμπόδιζε κάπως το καλσόν σε αυτή την κίνηση, τα μακριά δάχτυλα της Έλενας είχαν τέτοια ευλυγισία και επιδεξιότητα που μπορούσαν να αρπάξουν το οτιδήποτε και να το κάνουν παιχνιδάκι. Από τακούνι γόβας, μέχρι λεβιέ ταχυτήτων και ότι άλλο βάζει ο νους σας. Δεν ήταν όμως μόνο οι κινήσεις της που μου είχαν κόψει την ανάσα. Ορκίζομαι πως η βαριά μυρωδιά που έφτανε στη μύτη μου από το ποδαράκι της δεν ήταν μόνο ιδρώτας... Και μόνο στη σκέψη ότι στα ρουθούνια των ανυποψίαστων διπλανών μας έφταναν τα απότοκα της πρωινής ποδομαλακίας της Έλενας ένοιωθα τα λογικά μου να χάνονται.  Ήταν τόσο ερεθιστικό το σκηνικό που προς στιγμήν σκέφτηκα να βουτήξω κάτω και να της φιλήσω τα πόδια μπροστά σε όλο το Airbus. Αν δεν κρατούσα τα δύο σημειώματα στα χέρια μου ίσως και να μην είχα συγκρατηθεί στο τέλος.

Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε σηκώθηκα από τους πρώτους και αφού δεν είχα ούτε καν χειραποσκευή προχώρησα γρήγορα προς την έξοδο χωρίς να καθυστερήσω. Έφτασα πρώτος και στην πόρτα περίμενε η Έλενα με μία ακόμα συνάδελφό της. Πριν προλάβουν να μαζευτούν κι άλλοι επιβάτες, η Έλενα μου έκανε νεύμα να την πλησιάσω.

Ε: “Περίμενε στην αποβάθρα 5 των τρένων. Θα έρθω όσο πιο γρήγορα μπορώ.”


Η άλλη αεροσυνοδός έσκυψε το κεφάλι και χαμογέλασε πονηρά. Μέχρι να καταλάβω πως η Έλενα την είχε βάλει στο κόλπο, άρχισαν να στοιβάζονται πίσω μου οι υπόλοιποι επιβάτες, οπότε άφησα τις απορίες μου για αργότερα. Η πόρτα άνοιξε, η Έλενα με αποχαιρέτησε για την ώρα και έφυγα γρήγορα για να βρω το μέρος που είπε να την περιμένω.

Μόλις βγήκα από το υπόγειο τούνελ του αεροδρομίου και ανέβηκα στην αποβάθρα 5 των τρένων συνειδητοποίησα ότι την είχα πολύ άσχημα. Η Αθήνα μπορεί να είχε ήλιο και 35 βαθμούς όμως στο Λονδίνο έριχνε καρέκλες και έκανε ψόφο. Η Έλενα με είχε προειδοποιήσει κατά τη διάρκεια της πτήσης αλλά εγώ που μυαλό να καταλάβω τι ακριβώς μου έλεγε εκείνη την ώρα. Το χειρότερο ήταν ότι αυτή η αποβάθρα δεν είχε καν υπόστεγο και έτσι σε λίγα μόλις λεπτά τα καλοκαιρινά μου ρούχα είχαν γίνει μούσκεμα. Παραδίπλα μια παρέα σκανδιναβών γιάπηδων στην ηλικία μου, ντυμένοι στα ζεστά και κρατώντας ομπρέλες, γελούσαν μαζί μου και είχαν βγάλει τα κινητά τους τραβώντας φωτογραφίες. Ποιός ξέρει πόσα like θα μάζευαν στα μουρόχαβλα insta τους ποστάροντας ένα μουσκεμένο φουκαρά στα όρια της κατάρρευσης... Δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ όμως. Είχε περάσει ένα τέταρτο και πλέον πονούσε ολόκληρο το κορμί μου. Το μόνο που ένιωθα ήταν απανωτά ρίγη να με διαπερνούν και αν η Έλενα δεν εμφανίζονταν σύντομα  για να πάρουμε το  τρένο, μπορεί και να λιποθυμούσα στη μέση της αποβάθρας.
Και τότε την άκουσα. Μπορούσα πια να διακρίνω τον ήχο από τα τακούνια της ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες γυναίκες. Βήμα γρήγορο, κοφτό και σίγουρο. Όλη η αποβάθρα γύρισε και την χάζευε, μαζί και η παρέα των γιάπηδων που κατά τ' άλλα εξακολουθούσαν να με δουλεύουνε μέσα στα μούτρα μου. Η Έλενα είχε χαράξει πορεία κατά πάνω μου και μόλις πλησίασε αρκετά άνοιξε τα χέρια της και με έσφιξε γερά στην αγκαλιά της. Είχε δει από μακριά τι συνέβαινε με τους δίπλα και γύρισε τσαμπουκαλεμένη το βλέμμα της επάνω τους.

Ε: “ΤΙ ΚΟΙΤΑΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ;”


Δε νομίζω να κατάλαβαν τι ακριβώς τους είπε. Έβαλαν όμως την ουρά στα σκέλια και απομακρύνθηκαν χωρίς να πουν λέξη. Γύρισε και με φίλησε στο στόμα παθιασμένα όμως έτσι όπως τουρτούριζα δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ αντίστοιχα . Έβγαλε το παλτό της, το ακούμπησε στην πλάτη μου και με σκέπασε όπως μπορούσε με το κορμί της για να με προστατέψει από την καταρρακτώδη βροχή που λίγο ακόμα και θα με είχε ξεκάνει.
Το τρένο ήρθε σε δύο λεπτά. Μπήκαμε μέσα και καθίσαμε σε δυο διπλανές θέσεις με πλάτη στα παράθυρα. Έγειρα στον ώμο της. Η Έλενα χάιδευε τα μουσκεμένα μου μαλλιά και με φιλούσε τρυφερά στο κεφάλι. Υποθέτω φαινόμασταν σαν το πιο αταίριαστο ζευγάρι που κυκλοφορούσε εκείνη την ώρα στο Λονδίνο των δέκα εκατομμυρίων ψυχών. Όντως το κοντράστ ήταν απόλυτο. Εκείνη μια ιπτάμενη μεσογειακή καλλονή που θα έκανε ολόκληρο τάγμα της βασιλικής φρουράς να γυρίσει το κεφάλι για πάρτι της και εγώ ένας κουρελής που αν κυκλοφορούσε μόνος στους φημισμένους δρόμους της πόλης, θα τον μάζευαν σε πέντε λεπτά το πολύ. Όλο το βαγόνι μας κοίταζε. Άλλοι απορημένοι, άλλοι καχύποπτοι και άλλοι ξινισμένοι. Μόνο μια γιαγιούλα που καθόταν ακριβώς απέναντι δε σταμάτησε να μας χαμογελά ούτε στιγμή και πότε πότε βούρκωνε συγκινημένη όσο μας κοιτούσε αγκαλιασμένους. Την παρατεταμένη σιωπή έσπασα με μία ερώτηση όλο παράπονο που με βασάνιζε για τέσσερα και βάλε χρόνια.

Μ: “Τι άλλο πρέπει να γίνει για να μου δώσεις το κινητό σου επιτέλους;”


Το γέλιο μας πλημμύρισε ολόκληρο το βαγόνι.
Επιτέλους ο κόσμος έστρεψε τις ματιές του αλλού και το τρένο συνέχισε το ταξίδι του για το κέντρο της πόλης τυλιγμένο μέσα στην πυκνή λονδρέζικη ομίχλη.           

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Ιουλίου 04, 2020, 05:34:59 μμ

είσαι ΤΙΤΑΝΑΣ!!!!!  :) :) :) :) :) :)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιουλίου 05, 2020, 01:54:20 πμ

Πραγματικά υπέροχη γραφή της απίστευτης ιστορίας σου!  :worthy:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ioannis στις Ιουλίου 05, 2020, 03:37:32 πμ

μα καλα αεροσυνοδος χωρις γυαλιστερο καλσον;;; και μετα Λονδινο με τοσο κρυο και παλι χωρις καλσον;;;

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Ιουλίου 05, 2020, 11:46:36 πμ

Παράθεση από: ioannis στις Ιουλίου 05, 2020, 03:37:32 πμ

μα καλα αεροσυνοδος χωρις γυαλιστερο καλσον;;; και μετα Λονδινο με τοσο κρυο και παλι χωρις καλσον;;;

Ρε φίλε τι τρέλα είναι αυτή που έχεις με τα καλσόν?  :lol: Εδώ γράφει τέτοια ιστοριάρα  ο φίλος εσύ εκεί κόλλησες??

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: rizzlas στις Ιουλίου 05, 2020, 06:59:35 μμ

Τόσο υπέροχη ιστορία που πραγματικά δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ :clapping: :clapping: :clapping:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουλίου 06, 2020, 12:33:58 πμ

Και πάλι ευχαριστώ παιδιά!!! Έναν έναν απ' την καρδιά μου.
:-* :-* :-*


Καλά να 'μαστε το επόμενο ΣΚ η συνέχεια.


Υ.Γ.: Στο λινκ από κάτω έχουμε και teaser :lol:
 https://imgflip.com/i/47ckza (https://imgflip.com/i/47ckza)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουλίου 11, 2020, 04:07:42 μμ

Το ξενοδοχείο βρισκόταν πλάι στο ποτάμι στην περιοχή του Battersea. Τα πέντε αστέρια που του έδιναν οι τουριστικοί οδηγοί τα έλεγες και λίγα. Εγώ ούτε μπορούσα να πληρώσω πεντακόσιες λίρες για το φτηνότερο διαθέσιμο δωμάτιο, ούτε φυσικά να εμφανιστώ σαν συνοδός της Έλενας στο τσεκ ιν και με τα χάλια που είχα θα ήταν αδύνατο να περάσω τη ρεσεψιόν και την ασφάλεια του ξενοδοχείου χωρίς να τραβήξω όλη την ανεπιθύμητη προσοχή πάνω μου. Η μόνη λύση που απέμενε ήταν μπω στα μουλωχτά και να κλειστώ στο δωμάτιο της Έλενας μέχρι το επόμενο μεσημέρι που έτσι κι αλλιώς θα φεύγαμε. 

Ακολούθησε μια κινηματογραφική επιχείρηση στην οποία συμμετείχαν μια καμαριέρα, ένας μάγειρας και φυσικά η Έλενα σαν εγκέφαλος του όλου σχεδίου.  Όσο εγώ περίμενα για οδηγίες στο κινητό καθισμένος σ' ένα παγκάκι απέναντι από το ξενοδοχείο, η Έλενα με το κοφτερό της μάτι πλησίασε τους κατάλληλους ανθρώπους και λέγοντας την ιστορία μας στα γρήγορα τους έφερε με τα νερά της. Έδωσε βέβαια και στον καθένα πενήντα λίρες για τον κόπο του και κάπως έτσι η πίσω πόρτα της τροφοδοσίας άνοιξε την κατάλληλη στιγμή και για όση ώρα χρειαζόταν ώστε να τρυπώσω μέσα. Περνώντας από κάτι δαιδαλώδεις διαδρόμους που μόνο το προσωπικό θα μπορούσε να γνωρίζει, ο μάγειρας με παρέδωσε στην καμαριέρα και εκείνη με τη σειρά της στην Έλενα που περίμενε έξω από ένα ασανσέρ τρώγοντας τα νύχια της από την αγωνία. Για καλή μας τύχη οι υπόλοιποι υπάλληλοι του ξενοδοχείου που συναντήσαμε μέχρι να φτάσουμε στον έβδομο δεν μας έδωσαν και πολλή σημασία κι έτσι γύρω στις πεντέμισι το απόγευμα, ώρα Αγγλίας πια, φτάσαμε στο δωμάτιο.     
   
Έβαλε την κάρτα στη σχισμή και ανοίγοντας την πόρτα με άρπαξε από το λαιμό και με έσυρε μέσα στο σκοτεινό μονόκλινο δωμάτιο. Ένα αχνό φως άναψε αυτόματα στον διάδρομο και εκείνη βιαστικά κλώτσησε τις γόβες προς τον τοίχο τινάζοντας τα πόδια της απότομα. Άνοιξε το στόμα και με φίλησε βαθιά και αχόρταγα, λες και προσπαθούσε να με καταπιεί ολόκληρο. Έχωσε τα νύχια της στο στέρνο μου και με μια απότομη κίνηση προς τα κάτω έσκισε το μουσκεμένο μου μπλουζάκι στα δύο που πέφτοντας στο πάτωμα κόλλησε κάτω σαν σφουγγαρόπανο. Αφού με έσπρωξε πάνω στο στενό ημίδιπλο κρεβάτι στάθηκε όρθια από πάνω μου και κάρφωσε το πόδι της στη γυμνή κοιλιά μου.

Ε: "Λέγε! Πόσα έσκασες για τα εισιτήρια;"

Μ: " Εφτακόσια ευρώ"

Ε: " Και πόσα σου μένουν για να περάσεις τον μήνα;"

Μ: " Ούτε εκατό.."

E: "ΔΕ ΜΠΟΡΩ! ΠΕΘΑΙΝΩΩΩΩ!!!"


H Έλενα ούρλιαζε εκστασιασμένη και με το πόδι της έστιβε τα σωθικά μου στην κυριολεξία. Αυτή η κοπέλα είχε ένα μοναδικό τρόπο να δείχνει τα αισθήματά της και μάλλον για τους περισσότερους ανθρώπους θα ήταν ακατανόητος, αν όχι αρρωστημένος. Εγώ όμως ήξερα ότι η μανιασμένη αγριόγατα που με τσαλαπατούσε με λύσσα ήταν εκείνη τη στιγμή μια πραγματικά ευτυχισμένη γυναίκα που είχα κερδίσει την καρδιά της μέσα από φωτιά και σίδερο. Tα πόδια της άρχισαν να τρέμουν σε σημείο που δεν μπορούσε πλέον να συνεχίσει το ποδοπάτημα. Τα γόνατά της λύγισαν και λιγωμένη όπως ήταν κάθισε πάνω μου βγάζοντας αναφιλητά ηδονής. Αρχίσαμε να πετάμε τα ρούχα μας άτσαλα και βιαστικά, χωρίς καμία περιττή τελετουργία. Η Έλενα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, έκλεισε τα μάτια της και βυθίστηκε μέσα μου. Δεν ξέρω τι γιατρικό είχε το μουνί αυτής της γυναίκας όμως μόλις μπήκα μέσα της ότι πόνος, πρήξιμο και ενόχληση είχαν απομείνει από τα πρωινά ποδοβασανιστήρια εξαφανίστηκαν με μιας. Έφερε τα χέρια της στο κεφάλι μου και με τα ακροδάχτυλα άρχισε να με περιεργάζεται στο πρόσωπο. 

Ε: "Καύλωσες πολύ με το dipping μέσα στο αεροπλάνο μωρό μου;"


Δεν μου έκανε εντύπωση η εξοικείωσή της με τη φετιχιστική ορολογία. Ούτε φυσικά το γεγονός ότι το σκηνικό ήταν στημένο για να με ανάψει μπροστά σε άλλους 180 επιβάτες. Όμως η τροπή που θα έπαιρνε σε λίγο αυτός ο διάλογος ήταν κάτι που κανένας από τους δυο μας δεν είχε προβλέψει και θα έβγαζε σύντομα την έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερη σχέση μας έξω από κάθε συνηθισμένη νόρμα ευπρέπειας .

Μ: "Κόντεψα να μουσκέψω το σορτσάκι μου"

Ε: "Ε και γιατί κρατήθηκες; Έπρεπε να πέσεις κάτω και να βάλεις το πατουσάκι μου στο στόμα σου. Να τρίβεσαι μπρούμυτα στο πάτωμα μέχρι να χύσεις "

Μ: "Το ήθελες στ' αλήθεια;"

Ε: "Ο κόσμος θα γελούσε. Εγώ θα σου φώναζα να γυρίσεις στη θέση σου δήθεν τσαντισμένη. Μετά θα σου πατούσα το κεφάλι και σου έδινα και κανένα χαστούκι με το ποδαράκι μου μέχρι να μας χωρίσουν και να σε μαζέψουν..."

 
Μιλούσε με βαριά φωνή χρωματισμένη από την καύλα και είχε τα μάτια της μισόκλειστα. Εκείνη τη στιγμή η Έλενα ήταν μαζί μου αλλά όχι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Το μυαλό της ταξίδευε λίγες ώρες πριν και φαντασιωνόταν ξεκάθαρα το σκηνικό στο αεροπλάνο όπως μου το περιέγραφε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Δεν χρειαζόταν και πολύ μυαλό να καταλάβω ότι αυτή ήταν η απόλυτη φαντασίωση της Έλενας. Να με ταπεινώσει δημόσια με τα πόδια της.   

M: "Την επόμενη φορά έτσι θα γίνει!" 


Την απάντησή μου δεν την περίμενε και για να είμαι ειλικρινής ούτε και εγώ τη σκέφτηκα καλά πριν την ξεστομίσω. Κοιταχτήκαμε κατάματα και οι διεισδύσεις σταμάτησαν για μερικά δεύτερα. Πίσω από τα κατάπληκτα μάτια της μπορούσα να διαβάσω την απέραντη ευγνωμοσύνη αλλά και τη βαθιά λαχτάρα ν' αξιωθεί να ζήσει αυτό που μόλις της είχα υποσχεθεί. Ξεκίνησε πάλι να χορεύει επάνω μου, αυτή τη φορά μπαινοβγαίνοντας ρυθμικά και επιταχυνόμενα. Σε κάθε έμπα μου ένα πνιχτό «Ναι» έβγαινε απ' τα χείλη της μέχρι που αφέθηκε τελείως. Είχε γυρίσει το βλέμμα στο ταβάνι και με τα χέρια της έσφιγγε τα μπράτσα μου τόσο δυνατά, λες και ήταν το μόνο πράγμα που την κρατούσε εκείνη τη στιγμή στη γη. Ολοκλήρωσε με ένα μακρόσυρτο «Ναιιιι» που έμοιαζε με πολεμική ιαχή αρχαίας αμαζόνας,  ενώ εγώ προσπαθούσα ασθμαίνοντας να την ακολουθήσω στο εκρηκτικό της ντελίριο.  Ευτυχώς το πεντάστερο ξενοδοχείο είχε άριστη ηχομόνωση αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι δεν μας έγινε ούτε μια απλή σύσταση μετά από τέτοιο χαλασμό. Βέβαια το στενό κρεβατάκι μάλλον δεν ήταν σχεδιασμένο για να αντέξει τέτοιο βρωμόξυλο και  με το καλημέρα έχασε δυο τρία ελατήρια, ευτυχώς στα πλαϊνά του. Δεν είχαμε προλάβει να ηρεμήσουμε καλά καλά και η Έλενα με ένα χαριτωμένο σάλτο πετάχτηκε από το κρεβάτι και μου έγνεψε να την ακολουθήσω. 

Ε: "Πάμε για ντουζάκι!"


Η αλήθεια είναι ότι λίγο νερό πάνω μας ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμασταν εκείνη τη στιγμή. Με πήρε από το χέρι και χοροπηδώντας με κοριτσίστικο ενθουσιασμό άνοιξε την πόρτα του μπάνιου και με έσπρωξε μέσα. Μόλις είδαμε τη ντουζιέρα σκάσαμε στα γέλια απορημένοι. Ήταν τόσο στενή που με το ζόρι θα μας χωρούσε και τους δύο όρθιους και αγκαλιασμένους. Όταν όμως το νερό άρχισε να τρέχει πάνω μας συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει ωραιότερο μπάνιο στη ζωή μου ως τότε. Η Έλενα μέσα στους ατμούς, με τα μαλλιά της βρεγμένα και τα νερά να γλιστράνε από το πανέμορφο πρόσωπο ως τα ακροδάχτυλα των ποδιών της, ήταν ότι κοντινότερο σε νεράιδα θα μπορούσε κάποιος να δει στη ζωή του. Θα μπορούσα να απολαμβάνω για ώρες αυτό το θέαμα όμως την Έλενα κάτι τι έτρωγε... Μέχρι που τελικά πήρε την απόφαση και το έβγαλε από μέσα της.   

Ε: "Αυτά που έλεγα πριν δεν τα εννοούσα στ' αλήθεια. Ήταν πάνω στη φάση...Καταλαβαίνεις...  Δε θέλω να γελάει ο κόσμος μαζί σου, ούτε να περπατάς στο δρόμο και να τρως ντομάτες. Πόσο μάλλον να τραβιέσαι για σεξουαλική παρενόχληση και άλλα τέτοια..."


Συγκινήθηκα όσο να πείτε. Ήξερα ότι πλέον με νοιαζότανε αλλά να βάλει την αξιοπρέπειά μου πάνω από τις πιο βαθιές επιθυμίες της ήταν κάτι που δεν το είχα ακόμα δεδομένο. Όμως είχα πάρει τις αποφάσεις μου και όσο το νερό έτρεχε πάνω μας ορκίστηκα μέσα μου ότι εγώ θα ήμουν εκείνος που θα της έκανε αυτό το τρελό όνειρο πραγματικότητα. Έμεινα σιωπηλός όσο εκείνη με κοιτούσε και μόλις πήγε να γυρίσει το βλέμμα της αλλού για να τελειώσει τη συζήτηση, απάντησα.
 
Μ: "Έχε μου εμπιστοσύνη. Θα βρεθεί ο τρόπος και θα το ζήσουμε!"


Δεν απάντησε. Με έσφιξε στην αγκαλιά της και τυλίχτηκε σχεδόν ολόκληρη πάνω μου. Μείναμε έτσι μέχρι που άρχισε να μας πλακώνει η ζαλάδα από τους ζεστούς ατμούς που είχαν κατακλύσει το μικρό κλειστοφοβικό μπάνιο. Βγήκαμε στο δωμάτιο και η Έλενα ξάπλωσε βγάζοντας έναν αναστεναγμό ευχαρίστησης και πληρότητας. Την άφησα στο κρεβάτι να χαλαρώσει και βγήκα στο στενό μπαλκονάκι να καπνίσω.  Τα τσιγάρα μου ήταν ακόμα βρεγμένα κι αφού δεν μου έκαναν το χατίρι ν' ανάψουν, το πήρα απόφαση πάνω στο δίλεπτο και ξαναμπήκα στο δωμάτιο άκαπνος. Η Έλενα είχε ήδη κοιμηθεί. Ξάπλωσα δίπλα της και απλά την κοιτούσα, δεν ξέρω για πόση ώρα. Τις μόλις δύο νύχτες που είχαμε περάσει μαζί δεν είχα προλάβει να την δω να κοιμάται αφού πέφταμε και οι δύο ξεθεωμένοι και κλείναμε τα μάτια μας σε δευτερόλεπτα. Τώρα έμοιαζε με πραγματικό άγγελο.  Αναρωτήθηκα τι καλό είχα κάνει στον κόσμο για να αξίζω μια τέτοια γυναίκα στο πλάι μου. Δεν μπόρεσα να σκεφτώ τίποτα το ιδιαίτερο. Σίγουρα όμως από δω και πέρα δεν θα ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Και όντως ο κόσμος δίπλα της ήταν πλέον αλλιώτικος, πιο όμορφος, πιο φωτεινός και γεμάτος με όλα εκείνα τα χαμένα νοήματα που τόσα χρόνια στερήθηκα σε μια μίζερη γυάλα κλεισμένος. Τη φίλησα στο μέτωπο και συνέχισα να τη χαζεύω ώσπου κοιμήθηκα δίπλα της.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Ιουλίου 11, 2020, 07:12:00 μμ

ακόμη μια φορά φοβερό επεισόδιο :)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιουλίου 12, 2020, 11:03:17 μμ

Ελπίζω να έχεις έμπνευση για αυτή την ιστορία σου για πολλά χρόνια ακόμη ώστε κάθε σκ να διαβάζουμε και ένα μέρος της...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: kuan225 στις Ιουλίου 21, 2020, 12:40:38 πμ

Σκανάρετε κι εσείς όταν πετάτε με Aegean ΟΛΕΣ τις αεροσυνοδούς για να δείτε ποια έχει τα χαρακτηριστικά της Έλενας;;!!

Τέλεια ιστορία!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Patousofilos στις Ιουλίου 21, 2020, 04:12:05 μμ

Απίστευτος πραγματικά!!

Τρομερή έμπνευση και περιγραφή!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουλίου 23, 2020, 05:50:00 μμ

Παράθεση από: George στις Ιουλίου 11, 2020, 07:12:00 μμ

ακόμη μια φορά φοβερό επεισόδιο :)

  :-*

Παράθεση από: Sektanor στις Ιουλίου 12, 2020, 11:03:17 μμ

Ελπίζω να έχεις έμπνευση για αυτή την ιστορία σου για πολλά χρόνια ακόμη ώστε κάθε σκ να διαβάζουμε και ένα μέρος της...

Για χρόνια δύσκολο αλλά μερικές βδομάδες ακόμα θα τα καταφέρουμε. Ρε συ για δες μήπως η γυναικάρα σου ψήνεται για αεροσυνοδός αφού δε ψήνεται για μοντέλο. Θα στοιχειώσει τους αιθέρες  :lol:

Παράθεση από: kuan225 στις Ιουλίου 21, 2020, 12:40:38 πμ

Σκανάρετε κι εσείς όταν πετάτε με Aegean ΟΛΕΣ τις αεροσυνοδούς για να δείτε ποια έχει τα χαρακτηριστικά της Έλενας;;!!

Τέλεια ιστορία!

Μην αγχώνεσαι. Θα σε σκανάρει πρώτα εκείνη  :lol:

Παράθεση από: Patousofilos στις Ιουλίου 21, 2020, 04:12:05 μμ

Απίστευτος πραγματικά!!

Τρομερή έμπνευση και περιγραφή!!

:-*

Είμαι στο τελικό έντιτ για την συνέχεια. Σάββατο, άντε Κυριακή έρχεται :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιουλίου 24, 2020, 03:56:36 μμ

Παράθεση από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουλίου 23, 2020, 05:50:00 μμ

  :-* Για χρόνια δύσκολο αλλά μερικές βδομάδες ακόμα θα τα καταφέρουμε. Ρε συ για δες μήπως η γυναικάρα σου ψήνεται για αεροσυνοδός αφού δε ψήνεται για μοντέλο. Θα στοιχειώσει τους αιθέρες  :lol:
 :-*

Ας είναι για όσο κρατήσει αφού αν πήγαινε για χρόνια ίσως κουραζε  :p
Πλέον λόγο ηλικίας ίσως είναι λίγο δύσκολο να γίνει αεροσυνοδός αλλά και πάλι δύσκολα θα δεχόμουν εγώ να λείπει και να κάνει έτσι συνέχεια ταξιδάκια και εγώ να μένω πίσω  ;D

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιουλίου 25, 2020, 12:28:25 μμ

Ξυπνήσαμε γύρω στις εννέα το βράδυ από την πόρτα που χτυπούσε συνθηματικά και επίμονα. Η Έλενα σηκώθηκε, φόρεσε το μπουρνούζι της και πλησίασε προς την έξοδο του δωματίου.

Ε: "Κάτια εσύ είσαι;"

Κ: "Ναι! Σας έφερα φαγητό!"


Η Έλενα άνοιξε την πόρτα και μια χαμογελαστή κοπέλα ξεπρόβαλε κρατώντας μια μεγάλη χαρτοσακούλα. Ήταν η αεροσυνοδός που στεκόταν δίπλα στην έξοδο του αεροπλάνου μαζί με την Έλενα και προφανώς η δικιά μου της είχε αναθέσει καθήκοντα ανεφοδιασμού. Χαιρετηθήκαμε αμήχανα και αφού η Έλενα την ευχαρίστησε, έκλεισε την πόρτα και ήρθε δίπλα μου στο κρεβάτι. Καθίσαμε στο πλάι και ριχτήκαμε με τα μούτρα στο φαί. Μπέργκερ, πατάτες τηγανιτές και κόκα κόλα. Σε πέντε λεπτά το μόνο που είχε απομείνει ήταν κάτι λίγες γουλιές από τα αναψυκτικά μας κι έτσι με τις κοιλιές γεμάτες αράξαμε στο κρεβάτι για κουβεντολόι και χουζούρι. Πλέον όμως δεν μου έφτανε που απλά την είχα δίπλα μου. Ήθελα επιτέλους να την γνωρίσω.
Ξαπλώσαμε κανονικά και πέρασα το μπράτσο μου κάτω από το λαιμό της ενώ εκείνη γυρισμένη στο πλάι χάιδευε απαλά το στήθος μου με τα χέρια της. Μόλις βρήκαμε την πιο αναπαυτική θέση γύρισα το βλέμμα πάνω της και της χαμογέλασα.


Μ: "Βαρέθηκα να μαθαίνω για σένα από τους φίλους μου και τα κουτσομπολίστικα. Θέλεις να μου τα πεις η ίδια επιτέλους;"

Ε: "Ε καιρός είναι! Αλλά από που ν' αρχίσουμε..."

Μ: "Για αρχή να μιλήσουμε για τα κοινά μας βάσανα... Πόδια! Πότε και πως ξεκίνησες; Πόσο μικρή; Πες τα μου όλα!" 

Ε: " Ωωωω... Θα έχει πλάκα αυτό! Λοιπόν κοίτα να δεις... Σαν παιδάκι ήμουν αγοροκόριτσο και να σου πω την αλήθεια τα αγόρια δεν με είχαν στις ωραίες του σχολείου. Όμως από τότε είχα παρατηρήσει ότι τα πόδια μου ήταν πιο όμορφα από των άλλων κοριτσιών και κάπως έτσι μου έγιναν έμμονη ιδέα.  Κάποια στιγμή άρχισα να βουτάω τα βερνίκια της μαμάς μου και να τα βάφω στα κρυφά οπότε και η φάση του αγοροκόριτσου κάπου εκεί τελείωσε. Μετά που ξεπετάχτηκα στο γυμνάσιο και τα αγόρια άρχισαν να με προσέχουν μου κακοφάνηκε που κανένας δεν έδινε σημασία στα πόδια μου!"

Μ: "Και η πρώτη εμπειρία σου;"

Ε: "Εδώ μου βάζεις δύσκολα..."


Η Έλενα χαμογέλασε νοσταλγικά και χαμήλωσε το βλέμμα της. Έμεινε για λίγο σκεπτική και έπειτα τέντωσε το πόδι της ψηλά. Άρχισε να κάνει ασκήσεις με τα δαχτυλάκια της ανοιγοκλείνοντάς τα επιδεικτικά και είχε τα μάτια της καρφωμένα πάνω τους. Κοιτούσα πότε εκείνη και πότε το τεντωμένο πόδι της που έκρυβε τη λάμπα του δωματίου και έριχνε όλη τη σκιά στο πρόσωπό μου. Όλα έδειχναν ότι αυτά τα πανέμορφα ποδαράκια είχαν ένα μεγάλο και μάλλον ένοχο μυστικό που σύντομα η Έλενα θα το μοιραζόταν μαζί μου. Και φυσικά ανυπομονούσα.

Ε: "Δεν περίμενα ότι θα έφτανε η στιγμή να μιλήσω γι' αυτό. Αν δεν το πω σε σένα όμως, μάλλον δε θα το πω ποτέ σε κανένα."

Μ: "E πρέπει να μου το πεις για να σου πω και εγώ μετά τη δική μου ιστορία. Και πίστεψέ με θέλεις πολύ να την ακούσεις!"

Ε: "Λοιπόν, δε σου φαίνεται αλλά τελικά είσαι μεγάλη κουφαλίτσα!"     

Μ: "Όποτε είσαι έτοιμη..."

Ε: "Πάμε λοιπόν! Κατ' αρχήν να σου πω λίγα πράγματα για την οικογένειά μου. Μεγάλωσα μόνο με τη μαμά μου αφού ο πατέρας μου την εγκατέλειψε λίγο πριν γεννηθώ. Δεν έμαθα ποτέ ποιος είναι, δεν έχω δει ούτε φωτογραφία του και φυσικά δεν έχω το επίθετό του, αλλά της μητέρας μου. Μέχρι τα δέκα μου λοιπόν μέναμε στο πατρικό της στο Αιγάλεω, πάνω από τον παππού και την γιαγιά. Τότε η μαμά μου παντρεύτηκε ένα παλιό συνάδελφό της που είχε μείνει χήρος και μετακομίσαμε στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη. Αυτός είχε ένα γιο από τον προηγούμενο γάμο του, τον Αλέξη, δύο χρόνια περίπου μικρότερο από μένα."

M: "Κάτι μου λέει ότι ο Αλέξης στάθηκε τυχερός πριν από μένα..."

Ε: "Όντως! Τυχερός άτυχος να σου πω την αλήθεια... Ήταν πολύ κλειστός χαρακτήρας και δεν μπορούσε να ξεπεράσει εύκολα την απώλεια της μητέρας του. Ήταν άριστος μαθητής, πανέξυπνος αλλά και πολύ ντροπαλός. Τον πρώτο καιρό προσπάθησα πολύ να τον ξεκλειδώσω και να έρθω κοντά του όμως εκείνος δεν άφηνε κανένα να τον πλησιάσει. Έτσι κι εγώ τα παράτησα και απλά συμβιβάστηκα στην ιδέα ότι θα μέναμε στο ίδιο σπίτι χωρίς πολλά πολλά μεταξύ μας. Μεγαλώνοντας όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Αν και ακόμα εσωστρεφής, ο Αλέξης άρχισε να μου ανοίγεται και να με έχει από κοντά. Δεν ξέρω γιατί, ίσως ο τρόπος που πλέον με κοιτούσε, ίσως και από ένστικτο, ήμουν αρκετά επιφυλακτική απέναντί του και δεν του έδινα χώρο. Μέχρι που έφτασε εκείνο το πρωινό..."

Μ: "Όχι που δε θα έφτανε..."

Ε: "Μη κοροϊδεύεις ρε! Λοιπόν... Εγώ πρέπει να ήμουν δεκαέξι χρονών και εκείνος δεκατέσσερα. Ήταν Σάββατο πρωί, καλοκαίρι, και οι γονείς μας είχαν πάει για δουλειές και ψώνια. Ήμουν ξαπλωμένη στον καναπέ και διάβαζα ένα περιοδικό όταν εκείνος ήρθε και έκατσε δίπλα στα πόδια μου. Θυμάμαι ακόμα και τι φορούσα! Άσπρο ραντάκι, κοντό τζιν σορτσάκι και εννοείται ήμουν ξυπόλητη με νυχάκι βαμμένο πορτοκαλί. Η τηλεόραση έπαιζε κάτι που εγώ δεν παρακολουθούσα και αυτός μου ζήτησε να αλλάξει κανάλι για να δει αθλητικά. Απάντησα με ένα βαριεστημένο «ΟΚ» και μόλις άλλαξε κανάλι σήκωσε το πόδι μου και μου φίλησε στα κλεφτά την πατούσα! «Είσαι η καλύτερη αδερφή στον κόσμο» μου είπε και γύρισε στην τηλεόραση.

Μ: "Ε δεν νομίζω να τον άφησες έτσι μετά από αυτό!"

Ε: "Ε όχι βέβαια!!! Άπλωσα το πόδι μου και το ακούμπησα στον ώμο του. Εκείνος συνέχισε να βλέπει τηλεόραση δήθεν ατάραχος και εγώ τεντώνοντας τα δάχτυλα άρχισα να τον πειράζω στο αυτί. Μετά από λίγο άρχισε να ιδρώνει και κάπου εκεί κατάλαβα ότι μπορούσα να τον κάνω με τα πόδια μου ότι ήθελα. Ένοιωσα συνεπαρμένη! Σύρθηκα λίγο προς το μέρος του για να τον φτάνω ευκολότερα και ξαναέβαλα την πατούσα μου στο κεφάλι του. Εξακολουθούσε να μη μου δίνει σημασία αλλά πλέον ήταν λούτσα στον ιδρώτα! Τα δάχτυλα και οι πατούσες μου έπαιζαν μία με τα μαλλιά του, μία με τη μύτη του, ακόμα και με τα χείλια του! Κανονικό πατούσωμα δηλαδή!!!"

Μ: "Και συνέχιζε να βλέπει τηλεόραση σα να μη συμβαίνει τίποτα; Μπράβο Αλέξη!"

Ε: "Μη βιάζεσαι... Τώρα αρχίζει το καλό! Πάνω που είχα αρχίσει να έχω επιφυλάξεις για το αν όντως γούσταρε το σκηνικό και τα πόδια μου ή αν απλά με ντρεπόταν, έπεσε το βλέμμα μου στο μποξεράκι του. Κόντευε να σκιστεί στα δύο! Ε δεν ήθελα πολύ κι εγώ. Λίγο από περιέργεια, λίγο για να τον πειράξω που εξακολουθούσε να με αγνοεί, ακούμπησα την άλλη πατούσα πάνω στον πούτσο του. «Αααααα μη πονάω!!!» φώναξε. «Μα δε σε κλώτσησα!» απάντησα. Ο καημένος ήταν εντελώς άβγαλτος και δεν καταλάβαινε στ' αλήθεια τι του συνέβαινε. Είμαι σίγουρη ότι δεν είχε αρχίσει ακόμα να τον παίζει! "

Μ: "Μετά από αυτό του έκανες δεν θα του πήρε και πολύ να το ανακαλύψει..."

Ε: " Είμαι σίγουρη! Πάντως εγώ όσο τον έβλεπα σε αυτή την κατάσταση πείσμωνα περισσότερο. Προσπαθούσα να χώσω τα δάχτυλα του ενός ποδιού μέσα στο στόμα του αλλά αυτός άρχισε να αντιστέκεται. Ήταν σε κατάσταση πανικού. Ε, τα πήρα και εγώ και κατέβασα και αυτό το πόδι πάνω στο μποξεράκι του. Άρχισα να τρίβω και τις δύο μου πατούσες πάνω στον πούτσο του και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τον τελείωσα. Εκείνος με παρακαλούσε να σταματήσω, φώναζε «Πονάω», «Να πάμε σε γιατρό», «Μπαμπά βοήθεια!» και άλλα τέτοια σε κατάσταση υστερίας. Mε είχε πιάσει νευρικό γέλιο και για να είμαι ειλικρινής απολάμβανα τη φάση όσο δε πάει. Μετά άρχισα να τον χαϊδεύω στο πρόσωπο με τις πατούσες μουσκεμένες και να του κάνω πλάκα. «Δεν είμαι η καλύτερη αδερφή στον κόσμο;»

Μ: "Έκανες footjob στον δεκατετράχρονο θετό αδερφό σου και μετά του έφερες και τα χύσια μέσα στα μούτρα του! Περίμενα κάτι δυνατό από σένα αλλά αυτό πραγματικά με ξεπέρασε!!!"

Ε: "Σιγά μωρέ κι εσύ! Ούτε που καταλάβαινα κι εγώ τι έκανα. Απλά ήθελα να παίξω λίγο μαζί του και να τον πειράξω !!!"

Μ: "Και μετά πως ήταν η κατάσταση μέσα στο σπίτι; Πες μου ότι του το ξανάκανες!"

Ε: "Είπαμε όχι κι έτσι! Η φάση ήταν πολύ άβολη τις επόμενες μέρες και ο ένας απέφευγε τον άλλο ακόμα και μέσα στο ίδιο δωμάτιο. Ευτυχώς λίγες μέρες μετά έφυγε για το χωριό της γιαγιάς του που πήγαινε κάθε καλοκαίρι και καθόταν τουλάχιστον για ένα μήνα. Λίγο μετά που έφυγε, οι γονείς μας έριξαν ένα μεγάλο τσακωμό και ένα βράδυ τα μαζέψαμε και γυρίσαμε με τη μητέρα μου στο Αιγάλεω. Μετά από λίγο καιρό βγήκε και το διαζύγιο και δεν ξαναείδαμε κανέναν από τους δυο."   


Η ιστορία της Έλενας δεν θα μπορούσε παρά να είναι πραγματική. Ταίριαζε τόσο πολύ στην ιδιοσυγκρασία της που δεν δυσκολεύτηκα ούτε στιγμή να πιστέψω ότι τα πράγματα έγιναν έτσι όπως ακριβώς μου τα είπε. Ήμουν ερεθισμένος και για να πω την αλήθεια ένοιωσα κάπως άβολα εκείνη τη στιγμή. Δεν ήθελα να φανεί ότι μια ιστορία με πιτσιρίκια με είχε ξεσηκώσει τόσο πολύ. Δίπλα μου βέβαια δεν βρισκόταν η παιχνιδιάρα έφηβη που μόλις ανακάλυπτε τη δύναμη και την γοητεία της αλλά μια γυναικάρα πάνω στα ντουζένια της που πλέον ήξερε τι ήθελε στη ζωή και στο κρεβάτι. Και φυσικά δεν της ξέφευγε τίποτα. Ακούμπησε τα δαχτυλάκια της πάνω στο φουσκωμένο μου εσώρουχο και έσκασε στα γέλια. 

Ε: "Δεν το πιστεύω! Καλά σου σηκώθηκε;"

Μ: "Αφού με πειράζεις με το πόδι σου!"

Ε: "Είσαι ψεύτης! Σου είχε σηκωθεί από πριν!"

Μ: "Ε καλά μπορεί! Πάρε τώρα το ποδαράκι σου από κει και άσε με να σου πω και τη δική μου ιστορία."

Ε: "Ξεκίνα εσύ και ανάλογα με την εξέλιξη θα δω τι θα κάνω και με το πόδι μου...»


Ήταν σειρά μου να μιλήσω. Η πατούσα της αναπαυόταν για την ώρα πάνω στην κοιλιά μου και με τα δαχτυλάκια της άρχισε να παίζει με το λάστιχο του εφαρμοστού εσώρουχου. Όπως ένας ελεύθερος σκοπευτής χαϊδεύει την σκανδάλη λίγο πριν εκτελέσει το ανυποψίαστο θύμα του έτσι κι εκείνη περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Με τη διαφορά βέβαια ότι δεν ήμουν ούτε θύμα, ούτε και ανυποψίαστος.
Κάθε άλλο...     

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Giorgaros στις Ιουλίου 25, 2020, 12:48:44 μμ

Δεν υπάρχει κάτι καινούριο που να μπορώ να πω για τις συνέχειες της ιστορίας σου. Απλώς επειδή δεν είχα ξανασχολιάσει, ε, ήθελα να ξέρεις ότι έχεις και τη δική μου "υποστήριξη".

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Ιουλίου 25, 2020, 02:14:36 μμ

Είσαι τιτάνας!!!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Kostas στις Ιουλίου 25, 2020, 02:51:24 μμ

Όσο πάει και καλυτερεύει η ιστορία ;)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιουλίου 29, 2020, 07:19:57 μμ

Σήμερα βρήκα λίγο χρόνο να απολαύσω την ιστορία σου... Δεν έχω να πω κάτι νέο, απλά ανυπομονώ για τη συνέχεια όπως όλοι μας εδώ  ;D

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Patousofilos στις Αυγούστου 03, 2020, 12:55:15 μμ

Εύγε και πάλι νέε μου!!

Έχεις αστείρευτο ταλέντο!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Αυγούστου 10, 2020, 12:27:20 πμ

Ευχαριστώ άπαντες για τα καλά σας λόγια και την υποστήριξη. ;)
Απολογούμαι για την καθυστέρηση στη συνέχεια της ιστορίας αλλά λόγω προσθήκης νέου μέλους στην οικογένεια τρέχω και δε φτάνω αυτή την περίοδο. ;D ;D ;D

Όποτε βρω χρόνο και διάθεση υπόσχομαι να συνεχίσω. Δυστυχώς δεν έχω ιδέα πότε...
Καλές διακοπές και καλή αντάμωση!
 :wave:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Αυγούστου 11, 2020, 06:54:18 μμ

Νέο μέλος εννοείς παιδάκι λογικά, οπότε να ευχηθώ ότι καλύτερο στο παιδάκι σας με χαρές και αγάπη να δέχεται συνέχεια και να είναι υγιές μέχρι τα βαθιά γεράματά του!

Τίτλος: Απ: Στα πόδια της αεροσυνοδού. Παρακαλώ προσδεθείτε...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Αυγούστου 11, 2020, 10:41:38 μμ

Παράθεση από: Sektanor στις Αυγούστου 11, 2020, 06:54:18 μμ

Νέο μέλος εννοείς παιδάκι λογικά, οπότε να ευχηθώ ότι καλύτερο στο παιδάκι σας με χαρές και αγάπη να δέχεται συνέχεια και να είναι υγιές μέχρι τα βαθιά γεράματά του!

:-*

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Giorgaros στις Αυγούστου 12, 2020, 02:31:24 πμ

Νά'σαι καλά Μάρκο και να χαίρεσαι την οικογένειά σου ! Υγιές και καλότυχο να είναι !

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: taboo στις Αυγούστου 15, 2020, 10:52:34 πμ

Να είσαστε καλά να το χαίρεστε.
Υγεία και χαρά.
Εμείς θα περιμένουμε όσο χρειαστεί να μας απογειώσεις.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Nick Lia στις Αυγούστου 16, 2020, 01:23:13 πμ

Να το χαίρεσαι το μικρουλι σου Μαρκο.να σαι ευτυχισμένος με τη γυναίκα σου

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Αυγούστου 16, 2020, 11:55:18 μμ

Αδερφέ να χαίρεστε το παιδάκι σας. Υγεία σε όλη τη φαμίλια!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Νοεμβρίου 11, 2020, 07:28:26 μμ

Παράθεση από: taboo στις Αυγούστου 15, 2020, 10:52:34 πμ

Να είσαστε καλά να το χαίρεστε.
Υγεία και χαρά.
Εμείς θα περιμένουμε όσο χρειαστεί να μας απογειώσεις.

Παράθεση από: Nick Lia στις Αυγούστου 16, 2020, 01:23:13 πμ

Να το χαίρεσαι το μικρουλι σου Μαρκο.να σαι ευτυχισμένος με τη γυναίκα σου

Παράθεση από: akis στις Αυγούστου 16, 2020, 11:55:18 μμ

Αδερφέ να χαίρεστε το παιδάκι σας. Υγεία σε όλη τη φαμίλια!

Παράθεση από: Giorgaros στις Αυγούστου 12, 2020, 02:31:24 πμ

Νά'σαι καλά Μάρκο και να χαίρεσαι την οικογένειά σου ! Υγιές και καλότυχο να είναι !

Ευχαριστώ για τις ευχές σας παιδιά ::)
Πάμε σιγά σιγά για τη συνέχεια τώρα που ξανακλειστήκαμε μέσα 8)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Νοεμβρίου 11, 2020, 07:50:44 μμ

Ήξερα ότι η ιστορία μου θα την συνάρπαζε. Ήλπιζα μάλιστα ότι θα της έμπαινε η ιδέα να αναβιώσει την εμπειρία μου ακόμα πιο έντονη και ολοκληρωμένη, όμως πρώτα έπρεπε να με αφήσει να την διηγηθώ. Όσο με παρενοχλούσε με το ποδαράκι της δεν θα μπορούσα να συγκεντρωθώ και να βάλω τα γεγονότα σε μια σειρά για να πω τα πράγματα όπως έγιναν. Έτσι λοιπόν δοκίμασα να την αιφνιδιάσω...
Άρπαξα το πόδι της που χάιδευε απαλά τον πούτσο μου και με μια απότομη κίνηση το έχωσα στο στόμα μου.
Όλο!
Άρχισα να το ρουφάω με όση δύναμη είχα, έτσι που τα δάχτυλά της δέθηκαν κόμπος και οι αρθρώσεις της η μία μετά την άλλη έκαναν εκείνο το χαρακτηριστικό "κρακ". Η Έλενα γούρλωσε τα μάτια και με μια βαθιά εισπνοή γέμισε τα πνευμόνια της. Έμεινε ακίνητη να με κοιτάζει σαν αποσβολωμένη, μέχρι που έσκασε στα γέλια και με ρώτησε γεμάτη απορία.

Ε: "Τι είναι πάλι αυτό;;;"

Μ: "Αν με αφήσεις να πω την ιστορία μου χωρίς να με πειράζεις, σου υπόσχομαι ότι όλη τη νύχτα θα στα ρουφάω σαν ηλεκτρική σκούπα!"

Ε:"Σύμφωνοι λοιπόν! Αλλά με έναν όρο! Και τις δύο πατούσες μαζί!!!"


Με ένα νεύμα συμφώνησα και κατέβασα το πόδι της στο σεντόνι. Είχα κερδίσει την προσοχή της και τώρα το μόνο που έμενε ήταν να ξεκινήσω την διήγηση.


Μ: "Ήταν καλοκαίρι του 2001 και μόλις είχα τελειώσει τη δευτέρα λυκείου. Σαν μοναχοπαίδι κι εγώ είχα την προσοχή των γονιών μου αποκλειστικά στραμμένη πάνω μου. Το μόνο που για την ακρίβεια τους άγχωνε ήταν οι σχολικές μου επιδόσεις και η σωστή προετοιμασία για τις πανελλαδικές της επόμενης χρονιάς. Αμέσως μόλις τα σχολεία έκλεισαν μου ανακοίνωσαν ότι μέσα στο καλοκαίρι θα έκανα ιδιαίτερα στα βασικά μαθήματα για τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Ιουλίου... Ήθελα να πεθάνω!!! Το χειρότερο ήταν πως ο μαθηματικός που μου έκανε ιδιαίτερα τα προηγούμενα τρία χρόνια και τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση, μόλις είχε κάνει μια σοβαρή επέμβαση και θα έπρεπε να αναρρώσει για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Έτσι μας σύστησε την ανιψιά του την Άννα, μια κοπέλα γύρω στα 27 που είχε τελειώσει το Μαθηματικό και περίμενε το διορισμό της."

Ε: "Ώστε με τη δασκάλα πουλάκι μου!"

Μ: "Στην αρχή δεν ήθελα ούτε να ακούσω για εκείνη, αλλά αφού οι δικοί μου τα βρήκαν μαζί της στα λεφτά, δεν μου έμεναν και πολλές επιλογές. Μάλιστα επειδή ο άντρας της έλειπε συνέχεια για δουλειές και είχε ένα μωράκι που το φρόντιζε μόνη της, τα ιδιαίτερα γίνονταν αποκλειστικά στο σπίτι της!

Ε: "Ωχ ωχ ωχ!!! Ήταν όμορφη;"

Μ: "Μόλις την είδα έπαθα πλάκα! Μια σκέτη γλύκα! Μελαχρινή με μαύρα σπαστά μαλλιά και πανέμορφα πόδια. Μου έκανε αμέσως εντύπωση πόσο καλοσχηματισμένα και περιποιημένα ήταν. Για την εποχή εκείνη δεν ήταν και το πιο συνηθισμένο μια γυναίκα να έχει τα πόδια της συνέχεια στην πένα και αυτό την ξεχώριζε από οποιαδήποτε άλλη γυναίκα ήξερα ως τότε. Προτιμούσε τo κλασσικό γαλλικό ή το άσπρο στα νύχια της που έκαναν τέλεια αντίθεση με τη σκούρα επιδερμίδα της. Αν εξαιρέσουμε όμως τα πόδια, η γενικότερη εμφάνιση ήταν εμφανώς παραμελημένη..."

Ε: "Δηλαδή;"

Μ: "Κυκλοφορούσε πάντα με κάτι νυχτικά μου μύριζαν κλεισούρα και θηλασμό και η διάθεσή της ήταν μονίμως υποτονική. Τα ακατάστατα ωράρια της μπέμπας την είχαν εξαντλήσει και αν και στο μάθημα ήταν πάντα τυπική και συγκεντρωμένη δεν είχε διάθεση για τίποτα παραπάνω. Ούτε ένα αστείο, ούτε μια γενικότερη συζήτηση, απολύτως τίποτα όμως... Τουλάχιστον δεν σταματούσε να παίζει με τις σαγιονάρες της και όπως καταλαβαίνεις εμένα αυτό μου έφτανε και μου περίσσευε!"

Ε: "Ε και τι αυτό είναι όλο;"

Μ: "Μη βιάζεσαι.. Αμέσως απέκτησα εμμονή μαζί της και κάθε φορά που γυρνούσα σπίτι μετά το ιδιαίτερο πήγαινα κατευθείαν στην τουαλέτα και έμενα κλειδωμένος με τις ώρες για χάρη της... Κάπως έτσι λοιπόν κύλησε εκείνος ο Ιούλιος μέχρι που έφτασε το τελευταίο μάθημα. Και στην ουσία τώρα ξεκινάει η ιστορία!"

Ε: "Άντε γιατί άρχισα να βαριέμαι.."

Μ: "Να θυμάσαι πως όταν συνέβησαν όλα αυτά εσύ ακόμα έκλεβες τα μανό της μάνας σου! Θα σέβεσαι μικρούλα!"

Ε: "Μεγάλωσε η γλώσσα σου ή μου φαίνεται; Για τελείωνε με την ιστορία και θα στη περιποιηθώ καλά... Θα σαπίσει στο ποδογλύψιμο!!!"

Μ: "Αυτό στο έχω υποσχεθεί... Εκείνη η μέρα λοιπόν ήταν από την αρχή διαφορετική από τις άλλες. Από τη μία επιτέλους ξεκινούσαν οι καλοκαιρινές μου διακοπές χωρίς έγνοιες και διαβάσματα, από την άλλη όμως θα ήταν και η τελευταία φορά που την έβλεπα, αφού από Σεπτέμβρη θα με αναλάμβανε και πάλι ο παλιός μου μαθηματικός. Παρά τη στενοχώρια μου όμως, η προσμονή και η έξαψη φούντωναν όσο το μάθημα πλησίαζε. Έτσι γύρω στις 4 το απόγευμα βρέθηκα στο σπίτι της και αφού χτύπησα το κουδούνι μια κοφτή φορά όπως συνήθιζα, στάθηκα στο κατώφλι έχοντας το βλέμμα μου καρφωμένο στη χαραμάδα της πόρτας για να αντικρύσω πρώτα απ' όλα τα πόδια της μόλις εκείνη θα άνοιγε."

Ε: "Και μόλις άνοιξε βούτηξες στο πάτωμα και άρχισες να τα γλείφεις;;;"

Μ: "Ακριβώς αυτό σκεφτόμουν αλλά τελικά συγκρατήθηκα! Μόλις την είδα όμως, σάστισα!!! Ήταν όμορφα χτενισμένη, διακριτικά αλλά προσεχτικά βαμμένη και φορούσε ένα πολύχρωμο καλοκαιρινό φόρεμα. Τα πόδια της ήταν φρεσκοφτιαγμένα με ένα αστραφτερό άσπρο πεντικιούρ και η εικόνα τους μέσα στις πολυφορεμένες μαύρες δερμάτινες σαγιονάρες έμοιαζε πραγματικά με ζωγραφιά. Εκείνη κολακεύτηκε από την αντίδραση μου και μου είπε χαμογελώντας: «Ε σήμερα φτιάχτηκα λίγο. Μετά το μάθημα θα έρθει η μαμά μου να κρατήσει τη μικρή κι εγώ θα πάω για καφέ με τις φίλες μου. Επιτέλους!».

Ε: "Ναι καλά! Λες και δεν μπορούσε να φτιαχτεί μετά το μάθημα και να πάει για καφέ μισή ώρα αργότερα..."

Μ: "Εκείνη τη στιγμή ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι κάτι διαφορετικό υπήρχε στα σχέδιά της. Δεν άργησα όμως να το ανακαλύψω... Καθίσαμε όπως συνήθως πλάι πλάι στη μεγάλη πλευρά του μακρόστενου τραπεζιού με τη γυάλινη επιφάνεια που ήταν στην κουζίνα. Έβγαλα βιβλία και τετράδια αλλά η Άννα αυτή τη φορά δεν είχε όρεξη για μάθημα. Ήταν αρκετά ευδιάθετη και χαλαρή και μου άνοιξε κατευθείαν συζήτηση. Για τα χόμπι μου, για το σχολείο, για τους φίλους μου και διάφορα άλλα τέτοια. Εγώ απαντούσα με όσο χιούμορ μπορούσα να επιστρατεύσω για να την εντυπωσιάσω και μάλλον καλά τα πήγαινα αν κρίνω από τον τρόπο που με κοιτούσε και συνέχιζε την κουβέντα. Σύντομα όμως οι ερωτήσεις έγιναν πιο προσωπικές και άρχισα να αισθάνομαι άβολα. Με ρωτούσε πόσα κορίτσια έχω φιλήσει, αν έχω κοπέλα κι αν μου αρέσει καμία, ενώ εγώ όχι μόνο ήμουν ακόμα παρθένος, αλλά δεν είχα κάνει ούτε την παραμικρή κίνηση προς κάποια φίλη ή συμμαθήτρια."
       
Ε: "Άχου τον μωρέ!!!"

Μ: "Σταμάτησε να με πιέζει και τελείωσε την κουβέντα χαρίζοντάς μου ένα στοργικό χαμόγελο. Άνοιξε ένα βιβλίο με ασκήσεις και κύκλωσε μία εκφώνηση που δεν ήταν πάνω από δύο σειρές όλες κι όλες. «Αν λύσεις αυτή την άσκηση μπορείς να καταφέρεις τα πάντα» μου είπε κοιτώντας με μισοπονηρά. Η άσκηση ήταν παλούκι από τα λίγα. Κάτι μου θύμιζε αλλά απαιτούσε συνδυαστική σκέψη και φαντασία ενώ εγώ ήμουν ήδη αρκετά αναστατωμένος για να μπορέσω να συγκεντρωθώ και να την λύσω. Σηκώθηκε από το τραπέζι κρατώντας τις σημειώσεις της και πήγε στο ψυγείο να βάλει κρύο νερό. Όταν όμως επέστρεψε στο τραπέζι δεν κάθισε δίπλα μου αλλά απέναντί μου. Πρώτη φορά το έκανε αυτό κι εκείνη την ώρα υπέθεσα ότι απλά μου άφηνε χώρο για να μπορέσω να σκεφτώ πιο καθαρά."

Ε: "Μέχρι στιγμής σε παίζει άψογα η δασκαλίτσα... Πολλά μπράβο από μένα!!!"

Μ: "Και τότε πέταξε τις σαγιονάρες και ανέβασε τα πόδια της πάνω στο τραπέζι... Μπουμ!!! Τα είχε σταυρώσει ακουμπώντας τη μία φτέρνα της πάνω στο τζάμι έτσι που οι πατούσες της έφταναν σχεδόν 30 πόντους από το τετράδιό μου. Η καρδιά μου σχεδόν σταμάτησε ακαριαία και σε κλάσματα δευτερολέπτου άρχισε να ξαναχτυπά μανιασμένη. Λαχάνιασα, κοκκίνισα και ενστικτωδώς έφερα το ένα μου χέρι στον καβάλο του παντελονιού μου. Εκείνη παντελώς αδιάφορη ξεφύλλιζε τις σημειώσεις της και έτριβε αργά και ρυθμικά τα δάχτυλα των ποδιών της σαν να μην υπήρχα απέναντί της. Σύντομα η γλυκιά μυρωδιά από το δέρμα της σαγιονάρας που είχε ποτίσει τα πέλματά της έφτασε στη μύτη μου κι εκεί απλά έμεινα με το στόμα ανοιχτό!"

Ε: "Ουάου!!!"

Μ: " Έχασα την αίσθηση του χρόνου. Μπορεί να ήμασταν έτσι για 5 λεπτά μπορεί και για 15. Κάποια στιγμή άφησα το στυλό κάτω και παρέδωσα και τις πέντε αισθήσεις μου στα πόδια της. Την χάζευα πλέον χωρίς να κάνω την παραμικρή προσπάθεια να είμαι διακριτικός. Τότε λοιπόν εκείνη δήθεν ενοχλημένη και χωρίς ακόμα να με κοιτάζει, με έβαλε στη θέση μου για τα καλά... «Κάτσε να κατεβάσω τα πόδια μου κάτω γιατί δεν πρόκειται να λύσεις την άσκηση ούτε του χρόνου». Τέτοια ντροπή δεν είχα ξανανιώσει στη ζωή μου. Δεν βρήκα λόγια να της απαντήσω, αν και ο κόμπος που κατέβηκε με έναν πνιχτό ήχο από το λαιμό μου ήταν από μόνος του η μόνη ενδεδειγμένη απάντηση για την περίσταση. Εκείνη αφού κατέβασε τα πόδια της χαμογέλασε αυτάρεσκα και έσυρε την καρέκλα της όσο πιο μπροστά μπορούσε ακουμπώντας πια την κοιλιά της στο τζάμι του τραπεζιού. Δεν είχε τελειώσει ακόμα μαζί μου..."

Ε: "Πλάκα μου κάνεις!!!"

Μ: " Καθόλου όμως... Και που να δεις όταν τέντωσε τα πόδια της και ακούμπησε τα δάχτυλα ακριβώς στην άκρη της καρέκλας λίγα εκατοστά μακριά από τον καβάλο μου... Δεν περιγράφεται η ένταση εκείνης της στιγμής. Εκείνη εξακολουθούσε να με αγνοεί και να κοιτάει δήθεν αφηρημένη τις σημειώσεις της. Προσπάθησα να μαζέψω κουράγιο και να την ρωτήσω τι στο διάολο συνέβαινε όμως με πρόλαβε. «Τράβα την καρέκλα σου πιο κοντά στο τραπέζι. Δε σε φτάνω!» Υπάκουσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Έσυρα την καρέκλα και κόλλησα την κοιλιά μου στο τζάμι όπως ακριβώς έκανε κι εκείνη νωρίτερα και σχεδόν αμέσως ένιωσα τα πατουσάκια της να τρίβουνε τον πούτσο και τ' αρχίδια μου πάνω από το τζιν. «Άννα τα πόδια σου...» «Ναι τι; Λύσε την άσκηση εσύ και άσε τα πόδια μου να κάνουν τη δουλειά τους. Μπορείς;;;». Φυσικά και δεν μπορούσα! Μία κοιτούσα τα πόδια της που με γλεντούσανε με μαεστρία και μία κοιτούσα εκείνη που ακόμα δεν είχε ρίξει ούτε ένα βλέμμα πάνω μου. Όπως καταλαβαίνεις μιλάμε για ένα σκηνικό που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να διαχειριστεί με ψυχραιμία ένας 17χρονος παρθένος ποδολάγνος....

Ε: "Μπράβο Άνναααααααα! Μην τον λυπάσαι!!!!!"

M: "Έχω την αίσθηση ότι για την ώρα δεν προσπαθούσε να με τελειώσει αλλά απλώς με πείραζε και τέσταρε τις αντοχές μου. Τα πόδια της με έπαιζαν προσεχτικά χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις και όποτε ένοιωθε να φτάνω στο αμήν έκοβε φόρα. Κανονικό βασανιστήριο δηλαδή. Εγώ βέβαια δεν είχα και πολλές αντοχές ακόμα. Μέχρι που ξαφνικά..."


Ε: "Επιτέλους τελείωσες!!!"

Μ: "Όχι... Έβαλε τα κλάματα η μπέμπα!"

Ε: "Φτου σου γκίνια! Και σε παράτησε έτσι;"

Μ: "Ευτυχώς όχι... Είχα σχεδόν ξεχάσει ότι υπήρχε μωρό στο σπίτι και η αλήθεια είναι ότι και η Άννα δεν έδειξε να αγχώνεται ιδιαίτερα. Επιτέλους παραμέρισε το αδιάφορο στυλάκι και κάρφωσε τα μάτια της επάνω μου. Με κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα που έλεγε «Άντε μαλάκα τελείωνε!».... Έλυσα τα κουμπιά του τζιν και τον πέταξα έξω. Η Άννα άρχισε να μου βαράει κανονική ποδομαλακία και παρά τις φωνές της μικρής διατηρούσε πλήρως την ψυχραιμία της μαλακίζοντάς με αποφασιστικά μέχρι τέλους. Ίσως και ν' άντεχα ένα λεπτό ακόμα όμως η Άννα πλέον βιαζόταν και δεν μου έδωσε άλλο χρόνο. Έσφιξε με τα δαχτυλάκια της το κεφάλι και το έστυψε με δύναμη. Οξύς πόνος, πρωτόγνωρη ηδονή και επιτέλους η πολυπόθητη λύτρωση. Γρύλισα σαν άγριο ζώο και χτύπησα το κεφάλι μου με δύναμη στο τζάμι του τραπεζιού αγκομαχώντας με απελπισία. Με παράτησε χυμένο στην καρέκλα, φόρεσε τις σαγιονάρες της και πετάχτηκε όρθια. «Αν λύσεις την άσκηση μέχρι να γυρίσω θα πάρεις κι ένα δωράκι να με θυμάσαι καλύτερα» φώναξε από το βάθος του διαδρόμου...

Ε: "Απλά υπέροχη!!!"
 
Μ: "Όντως. Που να δεις όμως την έκπληξή της όταν γύρισε με τη μπέμπα στα χέρια και εγώ είχα λύσει την άσκηση!"

Ε: "Ήσουν μεγάλο φυτό τελικά!"

Μ: "Ναι ήμουν. Όμως η άσκηση ήταν και πάλι πολύ πάνω από τις δυνατότητές μου. Για καλή μου τύχη είχα λύσει μια πανομοιότυπη με τον θείο της πριν δυο τρεις μήνες και μόλις με άφησε μόνο για να πάει στη μικρή μου έσκασε η φλασιά!»

Ε: "Άντε τυχεράκια! Και τι δωράκι πήρες;"

Μ: "Αφού με όρκισε να μην πω τίποτα ποτέ και σε κανένα με οδήγησε με τη μπέμπα στα χέρια στην έξοδο του σπιτιού. Το μάθημα όπως καταλαβαίνεις τελείωσε πρόωρα και μάλλον η Άννα με έδιωξε νωρίτερα για μην πέσω μούρη με μούρη με τη μάνα της και με πετύχαινε με τα παντελόνια μουσκεμένα... Στην εξώπορτα όμως σταμάτησε. «Μην ντρέπεσαι που σου αρέσουνε τα πόδια. Και από τα κορίτσια να ζητάς πάντα αυτό που θέλεις χωρίς να φοβάσαι τι θα σου απαντήσουν. Και που ξέρεις...». Λίγο πριν μου κλείσει την πόρτα κλώτσησε τις σαγιονάρες της έξω και μου έκλεισε το μάτι πονηρά. «Τις έχω τρία χρόνια και νομίζω τα έβγαλαν τα λεφτά τους. Μπορεί και να μυρίζουν λίγο να ξέρεις. Δικές σου!!!»

Ε: "Απίστευτο!!! Και τις έχεις ακόμα;;;"

Μ: "Φυσικά και τις έχω. Περιττό να σου πω ότι πέρασα όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι αγκαλιά μαζί τους!"

Ε: "Ε να σου δώσω και τις παλιές γόβες της δουλειάς να μεγαλώσεις τη συλλογή σου!"

Δεν πρόλαβα να απαντήσω. Χτύπησε το τηλέφωνο της Έλενας και εκείνη με μία κίνηση άπλωσε το χέρι της και το έβγαλε από την τσέπη της καμπαρτίνας που ήταν ακουμπησμένη στη διπλανή καρέκλα. Μόλις είδε ποιος καλούσε σοβάρεψε απότομα. Γύρισε, με κοίταξε και σουφρώνοντας τα φρύδια της απάντησε την κλήση με ανοιχτή ακρόαση.
Η Έλενα ήταν έτοιμη για πόλεμο.
Ήταν ο άντρας της.
 

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Giorgaros στις Νοεμβρίου 11, 2020, 10:33:59 μμ

Ακόμα δεν τον χώρισε το μαλάκα ; ... αυτά είναι που δεν μπορώ.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Νοεμβρίου 12, 2020, 03:50:49 μμ

Η μεγάλη επιστροφή! Άντε να έχουμε κάτι ωραίο να διαβάζουμε  ;D

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Νοεμβρίου 12, 2020, 07:25:42 μμ

Επιτέλους επέστρεψες και μάλιστα δριμύτερος! Καραντίνα χωρίς την αεροσυνοδό της καρδιάς μας δεν γίνεται..

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Νοεμβρίου 18, 2020, 06:49:17 μμ

Ίσως ήταν το πιο περίεργο, το πιο άβολο αλλά και ερεθιστικό σκηνικό που έζησα ποτέ μου. Μπήκα σε ένα ρόλο που ποτέ μου δεν περίμενα και αν και το ευχαριστήθηκα όσο δεν πάει, έμελε να το μετανιώσω πικρά...
Η Έλενα ήταν καθισμένη οκλαδόν στο κρεβάτι και είχε το κινητό ακουμπησμένο ακριβώς μπροστά της. Εγώ βρισκόμουν δίπλα της κουλουριασμένος από την αγωνία και πιο αμήχανος από ποτέ.

Ε: "Καλώς τον Δημητράκη....Σου πήρε αλήθεια μια ολόκληρη μέρα να χωνέψεις το μήνυμα ή τώρα βρήκες χρόνο να ασχοληθείς;"

Δ: "Τι μαλακίες είναι αυτές Έλενα;"

Ε: "Τι ακριβώς δεν κατάλαβες; Μία λέξη ήταν όλη κι όλη. ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ."

Δ: "Αυτό δεν το αποφασίζεις εσύ κοριτσάκι μου. Δεν παντρεύτηκες κανέναν τυχαίο για να την κάνεις όποτε σου καβλώσει..."

Ε: "Ακριβώς αυτό θα κάνω όμως. Όσο πιο γρήγορα το πάρεις απόφαση κι εσύ τόσο το καλύτερο. Είμαι ήδη αλλού..."

Δ: "Τι έγινε μωρή ανωμαλάρα; Βρήκες κανένα δουλάκι να βγάλεις τα βίτσια με τα πόδια σου και το 'χασες τελείως;"


Η Έλενα πάγωσε. Γύρισε, με κοίταξε έκπληκτη και δεν απάντησε τίποτα. Χαμήλωσε το βλέμμα της και βυθίστηκε σε σκέψεις όσο ο άντρας της γελούσε χαιρέκακα στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου. Μια βαριά σιωπή πλάκωσε το δωμάτιο και η Έλενα φαινόταν ανήμπορη να του αντιπαρατεθεί. Ίσως στην τελική να ένοιωθε και κάπως έτσι για μένα και τώρα που το άκουσε από τον ίδιο της τον άντρα να γέμισε τύψεις, ενοχές και ανασφάλειες. Όμως εμένα μου ήταν απόλυτα ξεκάθαρο τι ακριβώς ήμουν στη ζωή της και μάλιστα το αποδέχτηκα από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα.
Δεν είχα ιδέα λοιπόν αν για εκείνη ήμουν ο δούλος, ο εραστής ή το άλλο της μισό... Ίσως και τα τρία μαζί αλλά εκείνη τη στιγμή δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Ήξερα μόνο τι έπρεπε να κάνω για να τη βλέπω χαρούμενη, ευτυχισμένη και πάνω απ' όλα καβλωμένη. Και φυσικά το ήξερε κι εκείνη. Γι' αυτό λοιπόν δεν έμεινα με σταυρωμένα τα χέρια.

Γονάτισα στο πάτωμα πλάι στο κρεβάτι και την τράβηξα προς το μέρος μου. Έχωσα και τα δύο πόδια της στο στόμα μου. Όπως της είχα υποσχεθεί νωρίτερα, όπως δηλαδή είχαμε συμφωνήσει. Άρχισα να ρουφάω τα δάχτυλά της σαν να μην υπήρχε αύριο. Με τέτοιο πάθος και ένταση που οι μύες του λαιμού μου ένιωσα να γίνονται σκοινιά και να με στραγγαλίζουνε. Ήθελα μόνο να την κάνω να καταλάβει ότι δεν έδινα δεκάρα για το τι πίστευε ο κόσμος για μένα αλλά και για εκείνη.
Αυτό ήταν! Το βλέμμα της άστραψε και σε λίγο η Έλενα θα περνούσε σε αντεπίθεση διαρκείας. Ίσως εκείνη να ήταν η στιγμή που συμφιλιώθηκε οριστικά με τη φύση της και πλέον τίποτα και κανένας δε θα μπορούσε να μπει εμπόδιο στο δρόμο που χάραζαν η καρδιά και οι ορμές της. Μου έδωσε ένα φιλί στον αέρα κι ύστερα γύρισε προς το κινητό της.   
     
Ε: "Τον έχω στα πόδια μου αυτή τη στιγμή. Τον λένε Μάρκο. Ξέρεις ποια είναι η διαφορά σας; Εκείνος πέφτει στα πόδια μου γιατί πραγματικά γουστάρει ενώ εσύ γιατί ήσουν απλά ένας κακομοίρης που με παρακαλούσε να του κάτσω. Και κάτι άλλο... Με το Μάρκο πηδήχτηκα τρεις ώρες αφού τον γνώρισα, ενώ μ' εσένα πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος μέχρι να σε λυπηθώ και να σε αφήσω να με πιάσεις γκόμενα." 
 
Δ: "Τελικά είσαι μεγάλη πουτάνα Έλενα. Αλλά ειλικρινά στα παπάρια μου τι κάνεις με τον κάθε τελευταίο... Έχω πηδήξει τόσες απ' όταν παντρευτήκαμε που για να πατσίσεις το κέρατο χρειάζεσαι δέκα ζωές και δέκα Μάρκους ακόμα..."

Ε: "Και φυσικά όλες τις πλήρωσες... Αλλιώς σιγά μη σου καθόντουσαν ρε φλώρε..."

Δ: "Δικά μου είναι τα λεφτά και ότι θέλω τα κάνω! Και αν νομίζεις ότι θα βάλεις χέρι στην περιουσία μου να ξέρεις ότι θα πάρεις τ' αρχίδια μου. Οι δικηγόροι μου θα σε λιώσουνε!!!"

Ε: "Να τα βάλεις στον κώλο σου. Και τα λεφτά και τα σπίτια και τα καράβια σου. Από σένα δε θέλω τίποτα. Ότι δικό μου είχα το πήρα μαζί μου κι έφυγα. Τέλος!"

Δ: "Εγώ φταίω που σε μάζεψα από εκείνη την τρύπα στο Αιγάλεω και σε έκανα κυρία... Δεν σου άξιζε η μεγάλη ζωή τελικά. Μία γκαρσόνα του αέρα θα παραμείνεις. Να σου πιάνουν τον κώλο οι επιβάτες κι εσύ να τους χαμογελάς κι από πάνω."

Ε: "Όποιος τόλμησε μέχρι τώρα να απλώσει το ξερό του επάνω μου έφαγε χαστούκι και ζήτησε συγγνώμη κλαίγοντας. Να ξέρεις ότι αν συνεχίσεις αυτή τη συζήτηση θα βάλεις κι εσύ τα κλάματα στο τέλος..."


Το λεκτικό μπρα ντε φερ μεταξύ της Έλενας και του εφοπλιστή κρατούσε για τα καλά. Ήμουν σίγουρος πλέον ότι η Έλενα αργά ή γρήγορα θα του έσπαγε το τσαμπουκά και γι' αυτό δεν παρακολουθούσα πλέον με τόσο μεγάλη προσοχή τον διάλογο. Άλλωστε είχα και μια δουλειά να κάνω και έπρεπε να την κάνω σωστά. Έτσι λοιπόν συνέχισα μπουκωμένος με τις πατούσες της στο στόμα μου να την κοιτάω και να λιώνω...

 
Δ: "Σίγα μη με κάνεις να κλάψω κιόλας! Εγώ κοριτσάκι μου έχω όποια θέλω, όποτε τη θέλω και για όσο τη θέλω..."

Ε: "Ένας μπούλης που τα βρήκε όλα έτοιμα είσαι. Πάω στοίχημα ότι μέχρι και οι πουτάνες που τραβιέσαι γελάνε μαζί σου. Σε λυπάμαι..."


Η Έλενα ήξερε πολύ καλά τι έκανε και απλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να του πατήσει τον κάλο. Ο Δημήτρης ήταν ακριβώς αυτό. Ένας μπούλης που δεν στερήθηκε ποτέ τίποτα και δεν χρειάστηκε να κοπιάσει για να πετύχει το οτιδήποτε. Ασφαλώς και ο ίδιος το γνώριζε πολύ καλά και αυτό ήταν κάτι που τον στοίχειωνε σε όλη του τη ζωή.  Όμως ο εγωισμός του ήταν τόσο μεγάλος που δεν υπήρχε περίπτωση να παραδεχτεί ανοιχτά κάτι τέτοιο. Σίγουρα όχι στη σύζυγό του την Έλενα που μόλις τον είχε παρατήσει για κάποιον άλλο, εντελώς ασήμαντο και τιποτένιο στα μάτια του.

Δ: "ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ ΜΗΝ ΕΡΘΩ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΣΟΥ #@#%$$#@..."


Ο πληγωμένος εφοπλιστής ήταν πλέον εκτός ελέγχου. Ούρλιαζε, έβριζε και βλαστημούσε την Έλενα λες και τη μισούσε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Εκείνη όμως δεν τον ακολούθησε στο παραλήρημα του. Όσο εκείνος ωρυόταν εκείνη τον ειρωνευόταν και γελούσε μέσα στα μούτρα του. Τον είχε κάνει ρόμπα και το απολάμβανε. Όμως δεν είχε τελειώσει ακόμα μαζί του. Ίσα ίσα που τώρα ξεκινούσε το μεγάλο μαρτύριο του κερατά εφοπλιστή και θα του έμενε αξέχαστο.


Ε: "Μάρκο μωρό μου μη δίνεις σημασία στο μαλάκα και σήκω όρθιος. Θέλω να σε μαλακίσω λίγο με τα πατουσάκια μου!"


Ήταν σαφές ότι τα είχε μαζεμένα στον άντρα της όμως ούτε που μου πήγαινε το μυαλό πόσο ήθελε να τον πληγώσει. Δεν τον λυπόμουνα βέβαια. Κάθε άλλο. Αν δεν υπήρχε αυτός ο τύπος μπορεί και να 'μουν ζευγάρι με την Έλενα εδώ και καιρό. Καμία ντροπή και καμία αμηχανία δεν ένοιωθα πλέον να με κρατάνε. Πετάχτηκα όρθιος και στάθηκα στην άκρη του κρεβατιού κοιτώντας την. Άρπαξε το καβλί μου και ξεκίνησε το footjob με μιας. Ακούμπησε το κινητό όρθιο στο μαξιλάρι και αφού βεβαιώθηκε ότι η κλήση ήταν ακόμα ανοιχτή ξεκίνησε το σόου.


Ε: "Έτσι μωρό μου. Να παίζω το κοντάρι σου με τα πόδια μου και τι κόσμο... Εσύ Δημητράκη ακόμα να κλείσεις το τηλέφωνο; Δεν σε θέλω κάτι άλλο να ξέρεις..."

Δ: "Έλενα σε παρακαλώ σταμάτα! Συγγνώμη γι' αυτά που είπα πριν. Θέλω να μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Σε παρακαλώ!!!"


Κι έτσι τα πράγματα είχαν έρθει τούμπα. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Δημήτρης είχε ακόμα αισθήματα για την Έλενα κι ας έκανε προηγουμένως στο τηλέφωνο τον νταή και τον δήθεν άνετο. Μπορεί στο κρεβάτι να μην τα βρήκαν ποτέ και να είχαν αποξενωθεί γενικότερα σαν ζευγάρι, όμως υπήρχαν πράγματα που εξακολουθούσε να θαυμάζει πάνω της. Το τσαγανό, την τρέλα και φυσικά εκείνη την αριστοκρατική ομορφιά της που έκανε όλη την κοσμική Αθήνα να παραμιλάει. Το μεγάλο του λάθος όμως ήταν ότι την θεώρησε δεδομένη και την παραμέλησε, όπως είχε μάθει να κάνει με οτιδήποτε ήταν στην ιδιοκτησία του. Όμως η Έλενα δεν είχε τίποτα κοινό με εκείνα τα σαπιοκάραβα που γερνούσαν στην υπηρεσία του κι έπειτα πήγαιναν για σκραπ στα παλιοσίδερα.

Η φωνή του πια ήταν σπασμένη και οι πρώτοι λυγμοί δεν άργησαν να ακουστούν. Η Έλενα όμως δεν είχε σκοπό να του χαριστεί. Τον είχε προειδοποιήσει άλλωστε. Έτσι συνέχισε με την ποδομαλακία για μερικά λεπτά ενώ πότε πότε μου πετούσε κάτι πνιχτά πονηρά γέλια αδιαφορώντας πλήρως για τον άντρα της που πλέον κατέρρεε πίσω από το τηλέφωνο. Δεν ήθελε όμως να με τελειώσει απλά με τα πόδια της γιατί ήξερε πως κάτι τέτοιο δεν θα τσάκιζε αρκετά τον Δημήτρη.
Σταμάτησε και άρχισε να σκέφτεται... Όσο δούλευε στο μυαλό της την κατάλληλη τιμωρία σκαμπίλιζε διερευνητικά με το πόδι της το σηκωμένο μου καβλί και το χάζευε αφηρημένη όπως κουνιόταν πέρα δώθε. Δεν της πήρε και πολύ να αποφασίσει για τη συνέχεια.   
Ξαφνικά κατέβασε τα πόδια της και μου έκανε νεύμα να την πλησιάσω. Τέντωσε το χέρι της προς το τηλέφωνο, το σήκωσε όρθιο στο μαξιλάρι για να βλέπει προς τη μεριά μας και ενεργοποίησε την αποστολή βίντεο στην κλήση... Έπειτα μου γύρισε την πλάτη της, τούρλωσε τα κωλομέρια και στήθηκε στα τέσσερα. Πρώτη φορά στη ζωή της έδινε κώλο...

Κάτι τέτοιες στιγμές τρόμαζα με την Έλενα. Ώρες ώρες μπορούσε να γίνει τόσο σαδίστρια που πραγματικά δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω τη σκέψη της και να ανεχτώ τη συμπεριφορά της. Όμως για εκείνη ήταν τα πάντα μέσα στο παιχνίδι. Από το απλό teasing μέχρι να μετατρέψει τον σύζυγό της σε cuckold μπανιστιρτζή με το έτσι θέλω. Ένιωσα ένα παράξενο βάρος να πλακώνει το στήθος μου και να με φρενάρει. Βέβαια το υπόλοιπο κορμί μου είχε διαφορετική άποψη οπότε στο τέλος την ακολούθησα παίρνοντας το ρόλο που μου είχε ετοιμάσει. Συνήθως ήμουν το θύμα, όμως αυτή τη φορά έγινα συνεργός. 

Αργότερα μου εκμυστηρεύτηκε ότι το πρωκτικό σεξ ήταν ένα από τα βασικά σημεία τριβής στο κρεβάτι του πάλαι ποτέ ζεύγους Παπαζήση. Εκείνος ιδιαίτερα μετά το γάμο το ζητούσε επίμονα, όμως η Έλενα ούτε που ήθελε ν' ακούσει. Πάντα πίστευε ότι δεν υπήρχε τίποτα πιο ταπεινωτικό για μια γυναίκα από το να την πάρει κάποιος από πίσω και φυσικά κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να το ανεχτεί ο περήφανος και κυριαρχικός χαρακτήρας της. Τώρα όμως η περίσταση ήταν κάτι παραπάνω από ιδιαίτερη και το μόνο που είχε σημασία για εκείνη ήταν να σμπαραλιάσει ψυχολογικά τον άντρα της. Με οποιοδήποτε κόστος.

Έριξα ένα αμήχανο βλέμμα προς το κινητό κι έπειτα την κάρφωσα από πίσω. Η Έλενα βόγκηξε, περισσότερο από πόνο παρά από ηδονή. Συνέχισα προσεχτικά με αργές και όχι πολύ βαθιές διεισδύσεις μέχρι να βρω την αναγκαία ισορροπία. Αν και προσπαθούσα να μείνω συγκεντρωμένος στο έργο μου, οι φωνές από το τηλέφωνο δεν βοηθούσαν. Τα κλάματά του Δημήτρη, ανακατεμένα με συγγνώμες, απειλές και κατάρες, μας ακολούθησαν μέχρι το τέλος. Η Έλενα δεν άργησε να πάρει το κολάι και πλέον βογκούσε και φώναζε από ευχαρίστηση. Μέχρι και εγώ ο ίδιος δεν μπόρεσα να καταλάβω αν όντως της άρεσε ή αν απλά προσποιούταν για ευνόητους λόγους. Λίγο το σκηνικό όμως που ήταν παράξενο, λίγο από λύπηση προς τον παραπαίοντα σύζυγο, τελείωσα κάπως βιαστικά. Αν ήξερα βέβαια το τέλος που η ζωή επιφύλασσε στη σχέση μας θα είχα κρατηθεί περισσότερο. Ίσως θα έριχνα κι εγώ καμιά ατάκα την ώρα του πισωκολλητού, έτσι για να μεγαλώσω την ξεφτίλα του.     

Ε: "Μάρκο μωρό μου μ' έσκισες! Καλά ρε Δημητράκη, ακόμα εδώ είσαι εσύ; Μπράβο... Τη γουστάρεις βλέπω την cuckold φάση..."

Δ: "Γι' αυτό που έγινε σήμερα θα σε κάνω να υποφέρεις όλη την υπόλοιπη ζωή σου."


Εκείνη έσκασε στα γέλια και πριν προλάβει να του απαντήσει, η γραμμή έκλεισε. Σε αντίθεση όμως με την Έλενα που πανηγύριζε τον θρίαμβό της εγώ παρέμεινα σκεπτικός. Δεν ήταν τόσο αυτό που είπε, όσο η χροιά της φωνής του. Ήταν ψυχρή και απογυμνωμένη από κάθε συναίσθημα ζήλιας, απελπισίας ή πόνου. Φώναζε μονάχα ένα πράγμα: «Εκδίκηση». Το ένστικτό μου για άλλη μια φορά με προειδοποιούσε και υποθέτω πως φαινόμουν αρκετά ανήσυχος για να σπεύσει η Έλενα και να με καθησυχάσει. 

Ε: "Μη τον παίρνεις στα σοβαρά. Έτσι τα λέει. Ο Δημήτρης είναι κότα και δεν πρόκειται να μου κάνει απολύτως τίποτα. Τόσα χρόνια τον ξέρω. Άκου που σου λέω..."


Δεν απάντησα αλλά της χαμογέλασα πλατιά και την φίλησα με πάθος στο στόμα. Κάπως έπρεπε κι εγώ να ξορκίσω τις άσχημες σκέψεις που με είχαν ζώσει. Ξαπλώσαμε και τυλιχτήκαμε στα σεντόνια. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και ήμασταν και οι δύο κατάκοποι. Ο γάμος, η δεξίωση, το ξενύχτι στο σπίτι μου, το ταξίδι, το ξενοδοχείο στο Λονδίνο... Όλα αυτά μέσα σε 24 ώρες!

Ε: "Πάει κι αυτό. Τακτοποιήθηκε!"


Με φίλησε χαδιάρικα, χώθηκε μέσα στην αγκαλιά μου και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αποκοιμήθηκε. Εμένα μου πήρε αρκετά περισσότερο.
Ήταν εκείνο το γαμημένο το ένστικτο βλέπετε...   

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Νοεμβρίου 18, 2020, 07:29:03 μμ

 :w00t: :w00t: :w00t: Εξαιρετικό  :stiletto: :stiletto: :sadomazoch: :sadomazoch:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Νοεμβρίου 18, 2020, 10:39:00 μμ

Αν είναι να διαβάζουμε ιστορίες σου να μείνουμε μόνιμα σε καραντίνα  ;D :p

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Νοεμβρίου 19, 2020, 05:05:50 μμ

Εξαιρετικός για άλλη μια φορά. Δεν ξέρω πότε θα τελειώσεις την ιστορία σου αλλά θα σε παρακαλέσω πολύ να μην έχει άσχημο τέλος. Να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι μας ρε αδερφέ!   ;D

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Patousofilos στις Νοεμβρίου 20, 2020, 10:09:46 πμ

Εκπληκτική ιστορία!!

Τα συγχαρητήρια μου για ακόμα μία φορά!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: aeriko στις Νοεμβρίου 20, 2020, 04:04:18 μμ

Φιλε Μαρκο στη τελευταια ενοτητα της ιστοριας σου αφησες υπονοουμενα που αναφορικα με τη καταληξη της παραπεμπουν σε Νικο Ξανθοπουλο Μαρθα Βουρτση! Ελπιζω να πεφτω εξω!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Νοεμβρίου 20, 2020, 07:16:56 μμ

Παράθεση από: George στις Νοεμβρίου 18, 2020, 07:29:03 μμ

:w00t: :w00t: :w00t: Εξαιρετικό  :stiletto: :stiletto: :sadomazoch: :sadomazoch:

George κορυφαίε σχολιαστή του νήματος... Και πάλι ευχαριστώ φίλε ;)

Παράθεση από: Sektanor στις Νοεμβρίου 18, 2020, 10:39:00 μμ

Αν είναι να διαβάζουμε ιστορίες σου να μείνουμε μόνιμα σε καραντίνα  ;D :p

Εσύ ρε sektanor απορώ που βρίσκεις όρεξη να ασχοληθείς με τις ιστορίες μου όταν κυκλοφορούνε τέτοια πόδια μέσα στο σπίτι σου :lol:
Thanks φιλαράκι!

Παράθεση από: akis στις Νοεμβρίου 19, 2020, 05:05:50 μμ

Εξαιρετικός για άλλη μια φορά. Δεν ξέρω πότε θα τελειώσεις την ιστορία σου αλλά θα σε παρακαλέσω πολύ να μην έχει άσχημο τέλος. Να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι μας ρε αδερφέ!   ;D

Άκη η ιστορία έχει δρόμο ακόμα αλλά γενικά είναι προς το τέλος της. Το τέλος μέσες άκρες το έχω αποφασίσει και θέλω να πιστεύω ότι θα είναι αντάξιο της υπόλοιπης ιστορίας. Είσαι από τους πλέον σκληροπυρηνικούς φαν και δεν θα ήθελα να σε απογοητεύσω... :-*
   

Παράθεση από: Patousofilos στις Νοεμβρίου 20, 2020, 10:09:46 πμ

Εκπληκτική ιστορία!!

Τα συγχαρητήρια μου για ακόμα μία φορά!

Και πάλι ευχαριστώ πατουσοφιλαράκι μου :-*

Παράθεση από: aeriko στις Νοεμβρίου 20, 2020, 04:04:18 μμ

Φιλε Μαρκο στη τελευταια ενοτητα της ιστοριας σου αφησες υπονοουμενα που αναφορικα με τη καταληξη της παραπεμπουν σε Νικο Ξανθοπουλο Μαρθα Βουρτση! Ελπιζω να πεφτω εξω!!!

Δεν πέφτεις καθόλου έξω φίλε μου. Λέω να βάλω τον Βασιλάκη τον Καΐλα να γυαλίσει τις γόβες της Έλενας για το φινάλε. ΜΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ  :sadomazoch: :p

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Kostas στις Νοεμβρίου 20, 2020, 10:17:15 μμ

Η ιστορία είναι επική

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Νοεμβρίου 21, 2020, 01:47:32 πμ

Παράθεση από: ΜΑΡΚΟΣ στις Νοεμβρίου 20, 2020, 07:16:56 μμ

Εσύ ρε sektanor απορώ που βρίσκεις όρεξη να ασχοληθείς με τις ιστορίες μου όταν κυκλοφορούνε τέτοια πόδια μέσα στο σπίτι σου :lol:
Thanks φιλαράκι!

Αχχαχαχααχαχαχα όταν πέφτει γι ύπνο το βράδυ διαβάζω τις ιστορίες σου χαιδευοντας τα ποδαράκια της γυναίκας μου 😉 προσπάθησα και να τα γλύφω αλλά δεν μπορώ να διαβάσω ταυτόχρονα 😂😂😂😂

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Νοεμβρίου 26, 2020, 08:43:57 μμ

Το ταξίδι της επιστροφής δεν ήταν επεισοδιακό όπως εκείνο της περασμένης μέρας. Δεν χρειάστηκε ούτε να τρέξουμε για να προλάβουμε την πτήση, ούτε και να οργανώσουμε επιχείρηση τύπου prison break για να φύγουμε από το ξενοδοχείο. Η Έλενα ξύπνησε νωρίτερα από εμένα και πετάχτηκε στην κοντινή αγορά να μου ψωνίσει ένα σετ φθινοπωρινά ρούχα μιας και είχα ξεμείνει μ' ένα σορτσάκι όλο κι όλο που δεν είχε καν στεγνώσει από την βροχή της προηγούμενης. 

Αφού η Έλενα συνεννοήθηκε με τους συναδέλφους της και έδωσαν ραντεβού στο αεροδρόμιο, έκανε check out από το ξενοδοχείο και βγήκαμε για μία βόλτα στο κοντινό Battersea Park. Ήταν ένα μουντό πρωινό μιας εντελώς συνηθισμένης Δευτέρας του Λονδίνου και πέρα από λίγους συνταξιούχους και μερικούς αργόσχολους, το πάρκο το έλεγες και άδειο. Σε εκείνο τον περίπατο μιλήσαμε σε πιο ήρεμες συνθήκες απ' ότι συνήθως κι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω αρκετά πράγματα για την ιστορία που κουβαλούσε η Έλενα.

Ήταν 25 χρονών όταν έπιασε δουλειά σε μία από τις ναυτιλιακές εταιρείες του ομίλου Παπαζήση. Ο Δημήτρης την πρόσεξε αμέσως και την πήρε σαν ιδιαιτέρα στο προσωπικό του γραφείο. Ασφαλώς η Έλενα είχε όλα τα προσόντα για να ανταπεξέλθει στο συγκεκριμένο πόστο. Ήταν πανέξυπνη, συνεπής και φυσικά κάτι παραπάνω από εμφανίσιμη. Ξεκίνησε να την φλερτάρει ασταμάτητα και η Έλενα κολακευμένη από το ενδιαφέρον του αφεντικού σιγά σιγά με τον τρόπο της άρχισε να ανταποκρίνεται. Για έναν ολόκληρο χρόνο βέβαια τον είχε μετατρέψει κυριολεκτικά σε προσωπικό της σκλάβο όμως τελικά ενέδωσε κι έτσι η σχέση τους πήρε μια πιο κανονική μορφή. Όταν όμως έγινε γνωστό στη δουλειά ότι πλέον δεν ήταν απλά η ιδιαιτέρα του μεγάλου αφεντικού αλλά κάτι παραπάνω, οι συνάδελφοί της άρχισαν να τη βλέπουν με καχυποψία. Η Έλενα κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει και σύντομα παραιτήθηκε.

Ήταν λίγο πριν την παραίτηση που της μπήκε η ιδέα να γίνει αεροσυνοδός. Στο τελευταίο της επαγγελματικό ταξίδι ως συνοδός του Δημήτρη την πλησίασε μία αεροσυνοδός από την Emirates κατά την διάρκεια ενός πολύωρου transit και την ρώτησε σε ποια εταιρεία δούλευε. Η Έλενα φορούσε ένα όμορφο μπλε σκούρο εφαρμοστό φόρεμα και μαύρες γόβες και έμοιαζε πράγματι με αεροσυνοδό. Απάντησε ευγενικά στην κοπέλα ότι ήταν απλά επιβάτης και τότε εκείνη απολογούμενη της είπε: «Κρίμα! Θα ήσουν από τις ομορφότερες ιπτάμενες που έχω δει στη ζωή μου». Μετά από λίγες μέρες έστειλε από περιέργεια ένα βιογραφικό στην Aegean. Επικοινώνησαν άμεσα μαζί της και την κάλεσαν για συνέντευξη. Η πρόσληψη ήταν άμεση... Στον Δημήτρη απλά το ανακοίνωσε χωρίς να περιμένει την έγκρισή του και εκείνος δεν αντέδρασε αρνητικά σε πρώτη φάση.

Τα προβλήματα ξεκίνησαν μόλις οι γονείς του έμαθαν ότι ο κανακάρης τους κυκλοφορoύσε με μια απλή αεροσυνοδό. Εκτός όμως από το επάγγελμα της Έλενας, αυτό που περισσότερο τους ενοχλούσε ήταν η ταπεινή καταγωγή της. Θεωρούσαν ότι στην οικογένειά τους δεν είχε θέση ένα κορίτσι που κράταγε από τα δυτικά προάστια της Αθήνας, ούτε καν σαν περιστασιακή σχέση του γιού τους. Το βασικό πρόβλημα όμως ήταν ο ίδιος ο γιός τους που δεν έλεγε να κατασταλάξει σε μία άποψη. Πότε έπαιρνε το μέρος το δικό τους, πότε εκείνο της Έλενας κι έτσι το μόνο που κατάφερνε ήταν να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Βέβαια υπήρχε και κάτι που τους έκανε να ανέχονται την παρουσία της Έλενας στη ζωή του γιού τους. Από τις πρώτες κιόλας δημόσιες εμφανίσεις της στο πλευρό του, η Έλενα καταγοήτευσε τον κοσμικό περίγυρο με τη φινέτσα και την προσωπικότητά της. Έτσι τα πράγματα κύλησαν για αρκετό χρόνο με συνεχείς εναλλαγές ανάμεσα σε εντάσεις και ανακωχές. Έπειτα ήρθε και ο γάμος. Η Έλενα στην αρχή πίστευε ότι έτσι θα έβρισκε την ησυχία της αλλά τελικά έκανε λάθος. Όχι μόνο δεν έγινε και πάλι αποδεκτή από την οικογένεια του Δημήτρη, αλλά πλέον έπρεπε να συνοδεύει τον άντρα της σχεδόν σε όλες του τις κοσμικές εμφανίσεις.  Αυτό είχε επίπτωση στη δουλειά της, μιας και αναγκάστηκε να μειώσει τις πτήσεις στο ελάχιστο δυνατό που επιτρεπόταν για να εξακολουθήσει να ανήκει στον στόλο της  Aegean. 


Βαδίζαμε σε μία αλέα από σημύδες που από πάνω μας σχημάτιζαν έναν ατέλειωτο μακρόστενο θόλο μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μας. Η Έλενα αφηγούταν τη ζωή της απολαμβάνοντας τον πρωινό περίπατο κι εγώ παραδίπλα έσερνα το βαλιτσάκι της παρακολουθώντας όλα όσα έλεγε με αμείωτο ενδιαφέρον.     


Ε: "Έπρεπε να το έχω λήξει από καιρό. Κάποια στιγμή, αρκετά πριν το γάμο, του ζήτησα να χωρίσουμε αλλά έκανα πίσω. Με τούμπαρε με τα κλάματα και τα παρακάλια του."

Μ: "Γιατί, τι συνέβη;"

Ε: "Γνώρισα κάποιον. Περάσαμε πολύ λίγο χρόνο μαζί αλλά ήταν αρκετός για να καταλάβω ότι ο Δημήτρης δεν μπορούσε να μου δώσει εκείνα που πραγματικά χρειαζόμουν."

Μ: "Πες μου ότι ήταν κι αυτός επιβάτης σαν εμένα!"

Ε: "Εσένα λέω ρε βλάκα!!!"


Χαμογέλασα και κατέβασα το βλέμμα μου κοιτώντας χαμηλά το ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι. Η απάντησή της δεν με εξέπληξε ασφαλώς. Ήθελα μόνο να την πειράξω και να τσεκάρω την αντίδρασή της. Η Έλενα όμως συνέχιζε ακάθεκτη να εξιστορεί και μάλιστα ήταν έτοιμη να προχωρήσει σε μία παράξενη εξομολόγηση που είχε να κάνει με μένα...


Ε: "Καλά νομίζεις ότι σε κάθε πτήση τσεκάρω τους ποδολάγνους επιβάτες και μετά τους παίρνω στο κρεβάτι;"

Μ: " Δεν εννοούσα αυτό. Ένα αστείο έκανα, προφανώς αποτυχημένο... Συγγνώμη..."

Ε: "Μη ζητάς συγγνώμη. Ναι, σε κάθε σχεδόν πτήση βρίσκω κι από έναν. Πλέον τους καταλαβαίνω εύκολα. Όχι μόνο από τον τρόπο που μπανίζουν τα πόδια μου. Ακόμα και από τη θέση που διαλέγουν στο check in τους παίρνω χαμπάρι. Πάντα στον διάδρομο και πάντα στο πίσω μέρος του αεροπλάνου για να παίρνουν μάτι όλο το σκηνικό μπροστά τους... Με σένα όμως ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό."

Μ: "Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά να υποθέσω;"

Ε: "Κάτι άλλο... Ήταν απλά ένα ανεξήγητο αίσθημα οικειότητας και έλξης. Λες και σε γνώριζα ήδη από κάπου, λες και είχαμε ήδη περάσει στιγμές μαζί. Ακόμα και σήμερα δεν έχω καταφέρει να δώσω μία λογική εξήγηση. Δεν ξέρω... Ίσως απλά έτσι μας ήθελε η μοίρα. Μαζί."

Τα λόγια της Έλενας είχαν μια ιδιαίτερη βαρύτητα που δεν ήμουν σε θέση να κατανοήσω ακόμα. Θα φτάσει κι εκείνη η στιγμή αλλά προς το παρόν δεν συμμεριζόμουν τις μεταφυσικές ανησυχίες της. Περπατήσαμε πιασμένοι από το χέρι μέχρι το τέλος του μονοπατιού χωρίς να συζητάμε. Ήταν εκείνη η σιωπή που ξέρουν να μοιράζονται τα ταιριαστά ζευγάρια και κανένας από τους δύο δεν την βιώνει αμήχανα.   

Από την πτήση δεν έχω να περιγράψω κάτι ιδιαίτερο. Κοιμήθηκα από τη στιγμή που οι τροχοί του αεροπλάνου άφησαν το Χίθροου μέχρι που ακούμπησαν στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Στην αποβίβαση η Έλενα μου ζήτησε διακριτικά να την περιμένω στην πεζογέφυρα της Αττικής Οδού. Είχε να τακτοποιήσει ένα πολύ σημαντικό θέμα με την εταιρεία που δεν έπαιρνε άλλη αναβολή. Ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε το φουλ ωράριο, δηλαδή όσες το δυνατόν περισσότερες πτήσεις εβδομαδιαίως. Αυτό σήμαινε βέβαια ότι θα περνούσαμε λιγότερο χρόνο μαζί όμως εμένα δεν με ενοχλούσε καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Η οικονομική εξάρτηση από τον οποιοδήποτε ήταν κάτι που δεν ταίριαζε στον χαρακτήρα της και αυτός άλλωστε ήταν ένας ακόμα λόγος που γύρισε σελίδα στη ζωή της. Ήθελε την δουλειά της, τα λεφτά της και την ζωή της να τα κουμαντάρει όπως εκείνη γούσταρε και αυτό ήταν ένα ακόμα κομμάτι του εαυτού της που την έκανε τόσο συναρπαστική και ερωτεύσιμη στα μάτια μου.   

Φτάσαμε στο σταρλετάκι που ήταν παρκαρισμένο στο πάρκινγκ του αεροδρομίου. Κάθισε στη θέση του συνοδηγού και λίγο πριν ξεκινήσουμε μου ζήτησε χαρτομάντιλα. Της έδειξα με ένα νεύμα το ντουλαπάκι μπροστά της κι εκείνη το άνοιξε. Το βλέμμα της έπεσε αμέσως πάνω σε ένα άσπρο CD που είχε γραμμένο τον τίτλο του με κόκκινο μαρκαδόρο. «ΕΛΕΝΑ». Με κοίταξε με εκείνες τις καστανές ματάρες της που τρεμόπαιζαν από τη συγκίνηση και με χάιδεψε τρυφερά στο μάγουλο.


Ε: "Αχ τι θα κάνω με σένα!!! Άντε βάλτο να παίξει!!!"


Μόλις η μουσική ξεκίνησε ο ενθουσιασμός της άρχισε να φεύγει. Στην αρχή προσπαθούσε να κρύψει την απορία της όμως όσο η ώρα περνούσε γινόταν ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι τα γούστα μας στη μουσική ήταν η μέρα με τη νύχτα.


Ε: "Τι ακριβώς είναι αυτό που ακούμε; Και γιατί τσιρίζει αυτός;;;"

Μ: "Το τραγούδι λέγεται Laid και το συγκρότημα James. Αν προσέξεις τους στίχους μπορεί και να νομίσεις ότι είναι γραμμένο ειδικά για σένα..."

Ε: "Ναι σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ με τους στίχους... Χάθηκε να βάλεις κανένα πιο χαρούμενο τραγουδάκι; Έστω ελληνικό! Να γουστάρουμε λίγο ρε παιδί μου..."


Η Έλενα ήταν έξω καρδιά κορίτσι και η μουσική για εκείνη ήταν διασκέδαση, ξεφάντωμα και εκτόνωση. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ρηχή σαν άνθρωπος απλά το μουσικό της κριτήριο ήταν εντελώς διαφορετικό από το δικό μου. Μπορεί στην εφηβεία μου να έκρινα τους ανθρώπους από το γούστο τους στη μουσική, όμως είχαν περάσει κάπου δύο δεκαετίες από τότε και πλέον δεν έδινα καμία σημασία σε τέτοια πράγματα.


Μ: "Τουλάχιστον εγώ έφτιαξα CD με το όνομά σου. Εσύ;"

Ε: " Εγώ όχι. Για να πατσίσουμε όμως θα σε πάρω μαζί μου μόλις κανονίσουμε κανένα κλαμπάκι με τα κορίτσια από τη δουλειά. Να μάθεις πως διασκεδάζει ο κόσμος..."

Μ: "Αν είναι για τα κορίτσια θα έρθω.."

Ε: "Μη χαίρεσαι! Μόνο τα δικά μου πόδια αξίζουν!!!"

Μ: "Αεροσυνοδοί και να μην έχουν ωραία πόδια; Δεν σε πιστεύω."

Ε: "Μωρέ ωραία πόδια έχουν. Τι να τα κάνουνε δεν ξέρουν..."

Μ: "Άμα καμία θελήσει να τα προπονήσει πάνω μου θα την αφήσω να ξέρεις. Με την άδειά σου πάντα!"


Άφησα την ατάκα να πέσει και περίμενα για την αντίδραση της Έλενας που δεν ήρθε ποτέ. Στα λόγια τουλάχιστον, γιατί το βλέμμα της ένιωσα να με διαπερνά από άκρη σε άκρη. Ήταν μεν αυστηρό αλλά άκρως αισθησιακό και υποσχόμενο... Ποιος ξέρει τι είχε βάλει πάλι με το μυαλό της. Έπιασε το κινητό της και άρχισε να ψάχνει τις επαφές της. «Έχει γούστο» σκέφτηκα και κόντεψα να τα κάνω πάνω μου από τον ενθουσιασμό. Τελικά τηλεφώνησε στην ξαδέρφη της που μόλις είχε τελειώσει την Νομική.


Ε: "Τι κάνεις κοριτσάκι μου; Καιρό έχουμε να τα πούμε! Πως πάει η δικηγορία;"

........

Ε: "Μην ανησυχείς, γι' αυτό σε πήρα. Σου φέρνω την πρώτη σου υπόθεση. Το διαζύγιό μου." 


 
Δεν ήταν το τηλεφώνημα που εκείνη τη στιγμή περίμενα. Ήταν ακόμα καλύτερο όμως.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Νοεμβρίου 26, 2020, 10:27:05 μμ

Μα επάνω στο καλύτερο μα άφησες :)
Για μια ακόμη φορά πάρα πολύ καλή συνέχεια.... :thumbsup1: :thumbsup1: :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Νοεμβρίου 29, 2020, 03:26:25 πμ

Ακόμη και το κομμάτι που δεν έχει ερωτικά στοιχεία μέσα είναι υπέροχα και αναγκαία για την ιστορία αιυ ώστε να είναι ολοκληρωμένη και σωστή σε κάθε μας απορία!

Εύγε για ακόμη μια φορά και φυσικά αναμένουμε την συνέχεια 😁😁😁

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Δεκεμβρίου 12, 2020, 11:44:20 πμ

Η σκουληκότρυπα που εμφανίστηκε στο φόρουμ τις τελευταίες μέρες κατάπιε την πιο πρόσφατη εξέλιξη της ιστορίας όπως και κάποια σχόλια που δυστυχώς δεν πρόλαβα να απαντήσω.
Την αναδημοσιεύω λοιπόν προς αποκατάσταση της συνέχειας και σύντομα θα ακολουθήσει επόμενο ποστ.    ;)



Οι μέρες που ακολούθησαν κύλησαν όμορφα. Λόγω δουλειάς μπορεί να βρισκόμασταν μόνο δυο τρεις φορές την εβδομάδα όταν όμως αυτό συνέβαινε του δίναμε και καταλάβαινε. Η ίδια η συμβίωση μαζί της ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. Μοιραζόμασταν τα πάντα, σαν ένα ζευγάρι σε απόλυτα ισότιμη σχέση. Από τις δουλειές του σπιτιού, τα έξοδα  και τους λογαριασμούς, μέχρι φυσικά το κρεβάτι. Εκεί βέβαια η σχέση μόνο ισότιμη δεν ήταν, όμως αυτό κάθε άλλο παρά μας ενοχλούσε. Άλλωστε αυτός ήταν ο πυρήνας της ερωτικής μας χημείας. Μιας και πλησιάζουμε όμως προς το τέλος της ιστορίας, θα σας αφηγηθώ μερικά από τα περιστατικά που ξεχώρισαν εκείνη την σύντομη περίοδο της συγκατοίκησής μου με την Έλενα.

Το διαζύγιο βγήκε ανέλπιστα γρήγορα. Αν και ο πρώην άντρας της στην αρχή φαινόταν διατεθειμένος  να το τραβήξει με αντιδικία, τελικά για άλλη μια φορά έκανε ότι ήθελαν οι γονείς του. Κι εδώ που τα λέμε αυτό βόλεψε τους πάντες. Ένα επώδυνο διαζύγιο θα τραβούσε το ενδιαφέρον του σκανδαλοθηρικού τύπου και θα ήταν πλήγμα για την εικόνα της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας. Άλλωστε και η Έλενα δεν είχε την παραμικρή απαίτηση για χρηματική αποζημίωση ή διατροφή, ούτε και γενικότερα βλέψεις να αποσπάσει κάτι από την περιουσία του. Έτσι το νομικό τιμ του Δημήτρη ετοίμασε τα χαρτιά μέσα σε χρόνο ρεκόρ και μόλις 15 ημέρες μετά την επιστροφή μας από το Λονδίνο, η Έλενα κρατούσε στα χέρια το χαρτί του διαζυγίου. Ήταν λοιπόν και επισήμως ελεύθερη.
Ήθελα να της κάνω ένα μεγάλο δώρο. Θυμόμουν πολύ καλά την υπόσχεση που της είχα δώσει στο ξενοδοχείο του Λονδίνου και αυτή ήταν η ιδανική συγκυρία για να την εκπληρώσω.

«Να ταπεινωθώ δημόσια στα πόδια της»...

Έπρεπε να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει. Η Έλενα δεν ξέρω πως θα έβλεπε την ιδέα να με βγάλει βόλτα με λουρί στο δρόμο, όμως εγώ δεν σκόπευα να διαπομπευτώ μπροστά σε ένα τσούρμο άγνωστων περαστικών. Βέβαια για να μην ξεχάσουμε και τα ελληνικά που ξέρουμε, δημόσια ταπείνωση σημαίνει ούτε λίγο ούτε πολύ κάτι αντίστοιχο με αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω. Έκλινα περισσότερο όμως προς κάποιο σκηνικό με θεατές μεν, αλλά και με την διακριτικότητα ενός ιδιωτικού χώρου εξασφαλισμένη. Χρειαζόταν κάτι κομψά στημένο, σε ελεγχόμενο περιβάλλον και με ανθρώπους που η εχεμύθειά τους θα ήταν κατά κάποιο τρόπο δεδομένη.

Έτσι λοιπόν πρότεινα να γιορτάσουμε το διαζύγιο καλώντας φίλους στο σπίτι. Πιο συγκεκριμένα τον Στέλιο και τη Ζωή, το νιόπαντρο ζευγάρι που χάρη στο γάμο τους ξαναβρεθήκαμε ύστερα από χρόνια. Η Έλενα ενθουσιάστηκε και τηλεφώνησε κατευθείαν στη φίλη της για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες. Για την ώρα όμως ούτε που φανταζόταν ότι εκείνο το αυγουστιάτικο σαββατόβραδο θα της έμενε αξέχαστο. Ήταν κι αυτό ένα μέρος της έκπληξης και μέχρι την τελευταία στιγμή δεν θα της αποκάλυπτα τίποτα για το πραγματικό μου σχέδιο. 

Έφτασε λοιπόν το Σάββατο. Ήταν όλα έτοιμα για να υποδεχτούμε τους καλεσμένους μας. Το σπίτι καθαρό και συγυρισμένο, τα φαγητά στις πιατέλες τους και τα σερβίτσια στρωμένα στην τραπεζαρία. Μπορεί να ντυθήκαμε casual για την περίσταση, όμως η Έλενα για ακόμα μία φορά ήταν το κάτι άλλο. Από την κορφή ως τα νύχια. Τα μαλλιά της όμορφα και απλά χτενισμένα μισά πάνω μισά κάτω, το πρόσωπο βαμμένο σε διακριτικούς γήινους τόνους και ένα ανάλαφρο φόρεμα σε διάφορες αποχρώσεις του πορτοκαλί έπεφτε μέχρι τους μηρούς και άφηνε την πλάτη της ακάλυπτη. Στο τελείωμα ένα ζευγάρι καφέ mules με χαμηλό τακούνι άφηνε ελεύθερες τις καμάρες και τις φτέρνες της και ήταν εκείνη η ιδιαίτερη πινελιά που απογείωνε το ήδη υπέροχο σύνολο. Τα δάχτυλά της μπορεί να ήταν κρυμμένα μέσα στο μπροστινό κλειστό τμήμα του παπουτσιού, όμως η Έλενα δεν έχανε κάθε τόσο την ευκαιρία να τα αποκαλύπτει, αφήνοντας σε εκείνα τα θανατηφόρα σταυροπόδια της το mule να γλιστράει απαλά στο πάτωμα. Μία εκτυφλωτική λάμψη από τα αστραφτερά πορτοκαλί νύχια της πλημμύριζε για μερικές στιγμές τον χώρο κι έπειτα ψαρεύοντας πάλι με τα δάχτυλα το παπούτσι της επέστρεφε και πάλι στο ξεκίνημα αυτού του ατέρμονου αισθησιακού βρόχου.
H Έλενα άνοιξε την πόρτα και υποδέχτηκε πρώτη τους καλεσμένους μας. Η Ζωή κρατούσε μια όμορφη γλάστρα με λουλούδια και ο Στέλιος ένα στολισμένο κουτί ζαχαροπλαστείου. Χαιρετηθήκαμε, ασπαστήκαμε και περάσαμε στο μικρό σαλονάκι για ένα γρήγορο ποτό πριν ξεκινήσουμε το δείπνο. Το κλίμα ήταν αμήχανο αφού τα παιδιά δεν ήξεραν τι ακριβώς να μας ευχηθούν για την περίσταση. Όπως και να το κάνουμε δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα να γιορτάζει κανείς το διαζύγιό του, όμως η Έλενα επιστρατεύοντας εκείνο το σκέρτσο που την έκανε ακαταμάχητη έσπασε γρήγορα τον πάγο και η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε. Το δείπνο εξελίχθηκε χαλαρά και το ενδιαφέρον μονοπώλησε η Έλενα εξιστορώντας σε γενικές γραμμές το χρονικό της περιπετειώδους γνωριμίας μας, χωρίς ωστόσο να μπει σε πιο πικάντικες λεπτομέρειες για το κοινό πάθος και των δυο μας, την ποδολαγνεία. Αργότερα θα φρόντιζα εγώ ο ίδιος να το καταλάβουν. Όχι με λόγια, αλλά με έργα. 

Μετά το φαγητό μεταφερθήκαμε και πάλι στο σαλόνι. Κάποια στιγμή ένοιωσα την κουβέντα να τελματώνει και την βραδιά να φτάνει στο κρίσιμο σημείο που ή θα συνεχιζόταν ή θα σταματούσε. Τα κορίτσια κουτσομπόλευαν χαμηλόφωνα κάποια κοινή γνωστή τους και ο Στέλιος χάζευε στην τηλεόραση ένα αδιάφορο φιλικό προετοιμασίας του Ολυμπιακού με κάποια τριτοτέταρτη ομάδα του Βελγίου. Ήταν η πλέον κατάλληλη στιγμή να κάνω την κίνηση μου.


M: "Αράζουμε που αράζουμε ρε παιδιά... Δεν παίζουμε κανένα επιτραπέζιο;"

Ε: "Έλεος ρε Μάρκο... Παιδιά είμαστε;"

Ζ: "Γιατί μωρέ; Πλάκα θα έχει!!! Τι επιτραπέζια έχεις;"

Μ: "Επιστρέφω αμέσως!"


Λίγο έλειψε η ίδια η Έλενα να μου τινάξει το σχέδιο στον αέρα αλλά ευτυχώς η Ζωή αποδείχτηκε ένας πραγματικά πολύτιμος σύμμαχος. Ο Στέλιος αποχαυνωμένος στην τηλεόραση ούτε καν αντέδρασε κι έτσι εκβιάζοντας τη συναίνεση της Έλενας που δεν ήθελε να χαλάσει το χατίρι της φίλης της έφυγα για την αποθήκη που είχα φυλαγμένα όλα μου τα επιτραπέζια. Επέστρεψα σε μισό λεπτό κρατώντας στα χέρια μου το Taboo.


Ζ: "Taboo! Τέλεια!!! Να χωριστούμε σε ομάδες. Ζευγάρια ή αγόρια κορίτσια;"

Ε: "Καλύτερα αγόρια κορίτσια έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα. Να νικήσουμε γρήγορα και να ξεμπερδεύουμε με τις βλακείες..."

Μ: "Στέλιο αγόρι μου βάλε τα δυνατά σου γιατί μερικές εδώ πέρα νομίζουν ότι θα ξεμπερδέψουν γρήγορα..."


Το παιχνίδι ξεκίνησε και η ομάδα των κοριτσιών πήρε γρήγορα προβάδισμα. Ήταν βλέπετε φίλες από παιδιά και μπορούσε η μία να καταλάβει την άλλη μόνο με ένα βλέμμα. Μόλις το σκορ άρχισε να ξεφεύγει και το ενδιαφέρον για το παιχνίδι να χάνεται κατάλαβα ότι είχε φτάσει η πλέον κρίσιμη στιγμή. Για την ώρα το σχέδιο μου είχε ακολουθηθεί μέχρι κεραίας, τα πιόνια ήταν όλα στη θέση τους και το μόνο που έλειπε ήταν αυτή η τελευταία αποφασιστική κίνηση. Μετά θα έπαιρναν όλα το δρόμο τους και η ανάμνηση των όσων θα ακολουθούσαν θα στοίχειωνε τη μνήμη μας σαν μία από τις πιο ιδιαίτερες και δυνατές στιγμές μας.


Μ: "ΟΚ λοιπόν. Λέω να αλλάξουμε λίγο τους κανόνες μήπως και σας πλησιάσουμε. Ξέρετε τι είναι το dirty Taboo;"


Δεν είχα ιδέα τι ακριβώς ήταν αυτό που μόλις είχα πει. Ήθελα απλά να περιγράψω ότι οι παίχτες της μίας ομάδας θα μπορούσαν να πειράξουν αυτούς της άλλης κι έτσι επινόησα τον όρο εκείνη τη στιγμή. Η Ζωή και ο Στέλιος με κοιτούσαν απορημένοι όσο εξηγούσα το υποτιθέμενο dirty Taboo, όμως επιτέλους η Έλενα άρχισε να μπαίνει στο κόλπο. O νέος κανόνας του παιχνιδιού ήταν απλούστατος. Ο παίχτης που θα προσπαθούσε να μαντέψει τις λέξεις θα παρενοχλούταν από έναν αντίπαλο με οποιοδήποτε τρόπο. Επιτρέπονταν τα πάντα. Τσιμπιές, γαργαλητά και κάθε είδους «βρώμικα» πειράγματα που θα αποσπούσαν την προσοχή και τη συγκέντρωση του.


Ζ: "Καλέ παιδιά δεν ξέρω. Δεν έχω ξαναπαίξει έτσι..."

Ε: "Άντε μωρέ ξενέρωτη! Τώρα αποκτάει ενδιαφέρον το παιχνίδι. Εσύ θα πειράζεις τον Στέλιο κι εγώ τον Μάρκο. Πάμε φιλενάδα! Θα τους ξεφτιλίσουμε!!!"


Παρά τις όποιες επιφυλάξεις ,ο Στέλιος και η Ζωή ευτυχώς συμφώνησαν στους νέους κανόνες και επιτέλους ξεκινήσαμε πάλι. Πρώτα ήταν η σειρά της Έλενας να μαντέψει τις λέξεις όσο η Ζωή έκανε την περιγραφή κοιτώντας την κάρτα της. Μόλις ο χρόνος ξεκίνησε έσκυψα στο αυτί της και της είπα ψιθυριστά: «Σου είχα υποσχεθεί ότι θα βρω τον τρόπο. Όταν έρθει η σειρά μου θέλω να με κάνεις πουτάνα με τα πόδια σου! Εδώ μπροστά στα παιδιά!!!» Η Έλενα κοιτούσε τη Ζωή που καθόταν απέναντί της όμως δεν έκανε καμία προσπάθεια να βρει λέξεις. Ήταν φανερά σαστισμένη και δυσκολευόταν να συνειδητοποιήσει ότι όλο αυτό που συνέβαινε ήταν μια πλεκτάνη που έστησα για να τηρήσω εκείνη την υπόσχεσή μου. Στα μάτια της Ζωής και του Στέλιου φαινόταν ότι απλά τη γαργαλούσα με φιλιά πίσω από το αυτί κι έτσι δεν πήραν χαμπάρι τι τους περίμενε στη συνέχεια. Ίσως εκείνο το σατανικό χαμόγελο που πλέον φώτιζε το πρόσωπο της Έλενας θα έπρεπε να τους είχε βάλει κάποιες υποψίες.


Ζ: "Ελενάκι μου τα έκανες μούσκεμα... Μα καλά ούτε μία λέξη; Τι σου έκανε τέλος πάντων;;;"

Ε: "Μην αγχώνεσαι Ζωίτσα. Θα έρθει και η σειρά του..."


Στη συνέχεια του παιχνιδιού η Ζωή με τον Στέλιο αντάλλαξαν μεταξύ τους μερικά συμβατικά πειράγματα που δεν είναι άξια αναφοράς. Επιτέλους έφτασε η σειρά μου να μαντέψω τις λέξεις κι έτσι κάθισα στον καναπέ απέναντι από την πολυθρόνα του Στέλιου. Η Έλενα τίναξε τα mules στο πάτωμα και ανέβηκε ολόκληρη στον καναπέ ξαπλώνοντας δίπλα μου. Η κλεψύδρα γύρισε και ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα. Δεν έχασε ούτε δευτερόλεπτο. Άπλωσε τις μακριές ποδάρες της επάνω μου και ξεκίνησε να με γλεντάει. Πρώτα έτριψε τις πατούσες στην κοιλιά και στα πλευρά μου και σύντομα πήρε τον ανήφορο. Η Ζωή έσκασε στα γέλια έκπληκτη θεωρώντας μάλλον χαριτωμένο το πείραγμα, όμως ο Στέλιος σχεδόν σταμάτησε να αναπνέει από την ταραχή του. Έφτασε στο πρόσωπο. Πρέπει να έφταιγαν εκείνα τα κλειστά mules για τη μεθυστική μυρωδιά που γαργαλούσε τα ρουθούνια μου και με το ζόρι κρατιόμουν να μην τσιμπουκώσω τα δαχτυλάκια της. Αντί αυτού προσποιήθηκα ότι ήμουν δήθεν ενοχλημένος τινάζοντας πέρα δώθε το κεφάλι μου και καλά για να δραπετεύσω από την ποδαρίλα. Η Έλενα βρήκε την ευκαιρία να βγάλει λίγο από το τσαμπουκά της και με χαστούκισε παιχνιδιάρικα για να με τιμωρήσει που αντιδρούσα στις κινήσεις της.


Ε: "Μάρκο μωρό μου... Σε ενοχλούν τα πατουσάκια μου;"


Είχαμε φτάσει στη μέση του χρόνου κι απόμενε περίπου ένα λεπτό ακόμα για να τελειώσει ο γύρος μου. Ο καημένος ο Στέλιος δεν έκανε καν προσπάθεια να μου περιγράψει κάποια λέξη και χάζευε αναψοκοκκινισμένος το υπέροχο ρεσιτάλ της Έλενας. Η αθώα η Ζωή που είχε μείνει μόνη της να ασχολείται με το σκορ στο Taboo ενθάρρυνε την Έλενα να συνεχίσει το πείραγμα με τα πόδια νομίζοντας πως και η φίλη της το ίδιο πράγμα είχε στο μυαλό της... Προσπαθούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου για το σκηνικό όπως και τη χαρά μου που έβλεπα το πλάνο να εξελίσσεται ακριβώς όπως το είχα σκεφτεί. Στα λιγοστά δευτερόλεπτα που απομένανε η Έλενα έβαλε όλη της την μαεστρία. Σας έχω γράψει αρκετές φορές για το ταλέντο που είχαν τα δάχτυλα αυτής της κοπέλας. Μακριά σε μήκος πάνω από το μέσο όρο, εξαιρετικά ευλύγιστα και κυρίως δυνατά και ακούραστα σε εξωπραγματικό βαθμό. Λίγες μέρες νωρίτερα και σε ανύποπτο χρόνο μου είχε εξομολογηθεί μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι αν ποτέ αναγκαζόταν να ξεκάνει κάποιον θα ήθελε να τον πνίξει με τα δάχτυλά των ποδιών της. Εγώ είχα κάνει το λάθος να την πάρω στο ψιλό κι εκείνη αν και δεν απάντησε εκείνη τη στιγμή αποδείχτηκε ότι τελικά μου το φύλαγε... Με μία αιφνιδιαστική κίνηση έφερε το κεφάλι μου προς το μέρος της και με ταχύτατες κινήσεις τάπωσε με τη φτέρνα του δεξιού ποδιού της το στόμα μου. Με το μεγάλο και το μεσαίο δάχτυλο του άλλου της ποδιού έπιασε τη μύτη μου σαν μέγγενη και με άφησε να ασφυκτιώ μπροστά στους εμβρόντητους καλεσμένους μας. Ήταν τέτοια η έκπληξη μου που κυριολεκτικά παρέλυσα και δεν έκανα την παραμικρή προσπάθεια να ξεφύγω.


Ε: "Ζωίτσα άμα τον κάνω να σκάσει έχουμε κερδίσει το παιχνίδι; Τι λές;;;"


Η Ζωή δεν απάντησε τίποτα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα η κλεψύδρα άδειασε και η Έλενα με μια απότομη κίνηση με ελευθέρωσε μαζεύοντας τα πόδια της στο μαξιλάρι του καναπέ. Άρχισε να γελάει με λυγμούς κι εγώ μόλις συνήλθα από το σοκ την ακολούθησα. Ο Στέλιος και η Ζωή αν και φρικαρισμένοι από το θέαμα παρακινήθηκαν από τα γέλια μας και άρχισαν να νιώθουν κάπως πιο άνετα.


Ε: "Αυτά τα αστειάκια με τον Μάρκο τα κάνουμε συνέχεια. Μη τρομάζετε, δεν σκοπεύω να τον πνίξω!"

Ζ: "Ουφφφ... Για μια στιγμή με τρόμαξες μωρέ! Ε ναι νομίζω πως το παιχνίδι τελείωσε."

Μ: "Όχι ακόμα! Άλλον ένα γύρο μέχρι εμένα! Ρε Στέλιο συγκεντρώσου λίγο και θα το γυρίσουμε το ματς!"


Ο Στέλιος κούνησε το κεφάλι συμφωνώντας και χαμογέλασε αμήχανα. Την λαχτάρα που πήρε εκείνο το βράδυ μάλλον θα δυσκολεύτηκε πολύ να την ξεπεράσει. Είχα ψυλλιαστεί από την ημέρα κιόλας του γάμου του ότι ίσως γούσταρε την Έλενα, όμως ήταν συγκροτημένος άνθρωπος με ήθος και αρχές, και ήμουν σίγουρος ότι δεν θα έκανε ποτέ κάποια κίνηση. Αυτό που συνέβαινε όμως μπροστά στα μάτια του δεν θα μπορούσε να τον αφήσει ασυγκίνητο και ακριβώς εκεί πόνταρα για τη συνέχεια της βραδιάς.

Συνεχίσαμε. Το παιχνίδι σιγά σιγά πλησίαζε προς το τέλος του. Οι υπόλοιποι γύροι εξελίχθηκαν διεκπεραιωτικά και ήταν πλέον φανερό ότι άπαντες ανυπομονούσαν για το τελειωτικό πείραγμα της Έλενας επάνω μου. Μόλις η κλεψύδρα τούμπαρε για τελευταία φορά στο τραπέζι η Έλενα σήκωσε τα πόδια της και σημάδεψε κατευθείαν κέντρο. Το fast track footjob που ξεκίνησε άφησε τους καλεσμένους μας με ανοιχτό το στόμα κι εμένα έρμαιο στα πόδια της αγαπημένης μου, όπως ακριβώς το είχα σκηνοθετήσει δηλαδή. Ο πούστης είχα φροντίσει και την τελευταία λεπτομέρεια για την εξαιρετική εκείνη περίπτωση που το σχέδιο θα δούλευε μέχρι τέλους και η Έλενα θα έκλεινε τη βραδιά με ποδομαλακία. Είχα φορέσει ένα φαρδύ λινό παντελόνι στο χρώμα του πάγου, ώστε από τη μία να διευκολύνω τα ποδαράκια της Έλενας στις κινήσεις τους και από την άλλη να συγκεντρώσω όλη την ανεπιθύμητη υγρασία του «ατυχήματος» σε μία τεράστια στάμπα που θα έβγαζε μάτι. Τα μόλις δύο λεπτά που είχε στη διάθεσή της ήταν για την Έλενα μια πραγματική πρόκληση, πόσο μάλλον τώρα που είχε και θεατές να την παρακολουθούν. Από τις πρώτες κιόλας μαλάξεις το περίγραμμα της στύσης μου ξεχώρισε εύκολα στο αέρινο παντελόνι κι έτσι η Έλενα επικεντρώθηκε ακριβώς εκεί, δουλεύοντας κυρίως με τα δαχτυλάκια της. Οι κινήσεις της είχαν χειρουργική ακρίβεια και πραγματικά η αίσθηση ήταν σαν να μου τον έπαιζε χωρίς να φοράω ρούχα.


Ζ: "Ρε Ελενάκι τι του κάνεις του ανθρώπου; Είπαμε ένα παιχνίδι είναι!!!"

Ε: "Να σηκωθεί να φύγει άμα δεν του αρέσει..."


Είχε μείνει περίπου μισό λεπτό μέχρι το τέλος του χρόνου. Τέσσερις άνθρωποι στο σαλόνι και δεν ακουγόταν κιχ... Η Ζωή είχε βάλει το χέρι στο στόμα και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συνέβαινε κοιτώντας πέρα δώθε αμήχανα, ενώ ο Στέλιος με το στόμα ορθάνοιχτο και τα μάτια γουρλωμένα μάζευε «δουλειά για το σπίτι» χωρίς να δίνει δεκάρα για τα προσχήματα .  Η Έλενα αγνοώντας παντελώς τους φίλους μας, απλά με κοιτούσε με εκείνο το αυστηρό μειδίαμα της κυριαρχικής σκύλας που ήξερε πολύ καλά ότι με έκανε κομμάτια. Μπορούσα να τελειώσω ακριβώς εκείνη τη στιγμή, μπορούσα όμως και να κρατηθώ για μερικά λεπτά ακόμα. Αποφάσισα να αφεθώ σταδιακά, ώστε ο οργασμός μου να συμπέσει με τη λήξη του παιχνιδιού. Έγειρα πίσω στην πλάτη του καναπέ με τα μάτια μισάνοιχτα και την αναπνοή μου γρήγορη και θορυβώδη. Άρχισα να ψελλίζω σαν υπνωτισμένος ένα επαναλαμβανόμενο «Μη σταματάς, μη σταματάς, μη σταματάς!» κουνώντας ψυχαναγκαστικά το κεφάλι μου μπρος πίσω και δίνοντας έτσι την εικόνα ενός ανθρώπου κυριευμένου από τα πιο σκοτεινά πάθη του. Μόλις οι τελευταίοι κόκκοι της άμμου νικήθηκαν από τη βαρύτητα έβγαλα ένα άγριο ζωώδες βογγητό που θύμισε αρσενικό βούβαλο παραδομένο στη δίνη του οίστρου του. Πετάχτηκα όρθιος σαν να ξύπνησα από εφιάλτη και με τα χέρια μου κάλυψα όπως όπως τη τεράστια στάμπα που διαγραφόταν στον καβάλο μου.


Μ: "Χίλια συγγνώμη..."


Έφυγα δήθεν καταντροπιασμένος. Πίσω μου δεν ακουγόταν τσιμουδιά. Μπήκα στο δωμάτιο και έκλεισα την πόρτα. Όχι τελείως όμως... Έστησα αυτί πίσω από το μικρό άνοιγμα και περίμενα με ανυπομονησία τους διαλόγους που θα ξεκινούσαν στο σαλόνι. Δεν σας κρύβω ότι ένοιωθα και μερικές τύψεις που έφερα το Στέλιο και τη Ζωή σε τόσο άβολη θέση, βασικά όμως ήμουν εκστασιασμένος για ότι είχε προηγηθεί. Για την ακρίβεια μόλις κοίταξα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη του δωματίου συνειδητοποίησα ότι ήμουν χεσμένος από τη χαρά. Ύστερα από λίγα λεπτά ακραίας αμηχανίας στο σαλόνι ξεκίνησαν χαμηλόφωνα οι πρώτες κουβέντες.


Ε: "Παιδιά δεν ξέρω τι να πω... Όσες φορές και να σας ζητήσουμε συγγνώμη είναι λίγες..."

Ζ: "Αλίμονο καλέ! Καινούριο ζευγάρι είστε... Καταλαβαίνουμε... Πήγαινε στον Μάρκο να δεις τι κάνει. Μου φάνηκε ότι το πήρε πολύ βαριά!"

Ε: "Ναι πρέπει να πάω από κει. Χίλια συγγνώμη και πάλι."

Σ: "Μην το ξαναπείς. Ότι έγινε έγινε... Μεταξύ μας θα μείνει, δεν θα το κάνουμε βούκινο! Δώσε τους χαιρετισμούς μας στο Μάρκο και πες του να μην στενοχωριέται."


Οι ομιλίες έρχονταν από την εξώπορτα. Η Έλενα ξεπροβόδισε τους καλεσμένους και έκλεισε την πόρτα. Ο χαρακτηριστικός ήχος από τα χαστούκια που αντάλλασαν τα γυμνά της πέλματα με τα mule άρχισε να πλησιάζει προς το δωμάτιο. Ξεντύθηκα σε δευτερόλεπτα και ξάπλωσα ανάσκελα στο κρεβάτι περιμένοντας τσίτσιδος. Στάθηκε στην πόρτα και με κοίταξε μ' ένα χαμόγελο που φώτιζε όλο το δωμάτιο.


Ε: "Το μόνο που σκέφτομαι τώρα είναι πως θα στο ξεπληρώσω!"

Μ: "Ξάπλωσε δίπλα μου και βάλε τα δυνατά σου..."

Ε: "Δεν είναι αρκετό και το ξέρεις. Θυμάμαι όμως τι μου είχες πει στο αυτοκίνητο μόλις γυρίσαμε από το Λονδίνο. Κάτι θα πρέπει να κάνω γι' αυτό..."

M: "Δεν θυμάμαι τι ακριβώς είχα πει.."

Ε: "Ναι καλά... Άστο πάνω μου. Έχω ήδη λίστα στο μυαλό μου με αεροσυνοδούς που μπορεί να ψήνονται για τέτοια φάση..."


Κόντεψα να πάθω συγκοπή. Η Έλενα όμως δεν μου άφησε και πολύ χρόνο για να το σκεφτώ. Ήρθε από πάνω μου, σήκωσε το φόρεμα και με καβάλησε. Όπως καταλαβαίνετε η υπόλοιπη βραδιά κύλησε κάπως έτσι.
Μας βρήκε το ξημέρωμα...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Δεκεμβρίου 12, 2020, 05:45:59 μμ

 :thumbsup1: :thumbsup1: :clapping: :clapping:  ναι αλλά σήμερα Σάββατο αναμέναμε την συνέχεια :)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Δεκεμβρίου 13, 2020, 07:10:31 μμ

Όποτε ερχόταν στο γραφείο ένα μεγάλο πρότζεκτ από κάποιον απαιτητικό πελάτη, περνούσαν εβδομάδες ολόκληρες χωρίς να παίρνω ανάσα. Εκείνες τις μέρες τα δωδεκάωρα στη δουλειά ήταν κάτι αρκετά συνηθισμένο και καμιά φορά ούτε αυτό δεν ήταν αρκετό. Συνέχιζα να δουλεύω από το σπίτι και ενίοτε ακόμα και τα σαββατοκύριακα πήγαινα για κάποιες ώρες στο γραφείο. Όλος εκείνος ο Σεπτέμβρης μας βρήκε κάπως έτσι. Τα ωράρια της Έλενας ήταν εξίσου εξουθενωτικά με τα δικά μου αλλά και πιο ακατάστατα . Πετούσε νύχτες, έκανε απανωτά ταξίδια στο εξωτερικό και συνήθως τις ώρες που εκείνη βρισκόταν στο σπίτι εγώ έλειπα. Καταντήσαμε να βγάλουμε βδομάδες ολόκληρες με τσατ και βιντεοκλήσεις λες και ήμασταν φοιτητές που έφυγαν για τα χωριά τους το Πάσχα. Ευτυχώς η σχέση μας δεν κλονίστηκε απ' όλες εκείνες τις δυσκολίες. Βλέπετε είχαμε ακόμα να δώσουμε πολλά ο ένας στον άλλο.

Το πρώτο κυριακάτικο ρεπό της Έλενας ήρθε στα τέλη του μήνα. Όλη την προηγούμενη βδομάδα δούλεψα σαν το σκυλί, μαζί και το Σάββατο, ώστε να έχω την Κυριακή μου εντελώς ελεύθερη. Ήθελα κι εγώ μια μέρα ν' αράξουμε μαζί στο σπίτι, να μαγειρέψουμε με την ησυχία μας, να κοιμηθούμε και να πηδηχτούμε σαν άνθρωποι. Βέβαια το αφεντικό παρότι μου είχε υποσχεθεί ότι εκείνη την Κυριακή θα με άφηνε ήσυχο, τελικά είχε δεν είχε με κουβάλησε για μερικές ώρες στο γραφείο. Αφού δεν τον πλάκωσα στις μπουνιές εκείνη τη μέρα πάλι καλά... Τελικά γύρισα στο σπίτι γύρω στις 12 το μεσημέρι και όλα έδειχναν ότι επιτέλους θα καταφέρναμε να περάσουμε την υπόλοιπη μέρα οι δυο μας. Όμως η Έλενα είχε άλλα σχέδια για εκείνη τη μέρα και δεν μου είχε ανακοινώσει τίποτα προηγουμένως. Ήταν η δική της σειρά να μου κάνει έκπληξη.

Μόλις μπήκα στο σπίτι άκουσα ομιλίες και γέλια από το σαλόνι. Οι δύο μικρές βαλίτσες και τα δύο ζευγάρια γόβες που ήταν αφημένα στη γωνιά του διαδρόμου πλάι στην εξώπορτα έδειχναν ότι η Έλενα δεν ήταν η μόνη αεροσυνοδός εκείνη τη στιγμή μέσα στο σπίτι. Ένιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει από τη λαχτάρα και το σαγόνι μου να μουδιάζει. Προχώρησα μέχρι το τέλος του διαδρόμου και μόλις η ματιά μου συνάντησε την Έλενα και την παρέα της έμεινα σύξυλος. Τρεις πανέμορφες γυναίκες αραγμένες στο σαλόνι, έπιναν χαλαρά τον καφέ τους και ξεκούραζαν τα γυμνά τους ποδαράκια πάνω στο χαμηλό τραπεζάκι που είχαν φέρει στη μέση . Πριν προλάβει να με κυριέψει η ζήλια για το πιο τυχερό τραπεζάκι του κόσμου τα κορίτσια σταμάτησαν να μιλάνε και γύρισαν το βλέμμα τους επάνω μου.

Ε: "Καλώς τον κι ας άργησε! Ξέρεις πόση ώρα σε περιμένουν τα κορίτσια;"

Μ: "Εμένα;;;"

Ε: "Κάτσε και θα τα πούμε... Κορίτσια αυτός είναι λοιπόν ο Μάρκος!"


Οι δύο κοπέλες μου χαμογέλασαν ζεστά και όση ώρα η Έλενα προχωρούσε με τις συστάσεις, με περιεργάζονταν με αδιάκριτα βλέμματα. Η μία ήταν η Νάνσυ, μια 23χρονη κοκκινομάλλα με φρέσκο νεανικό πρόσωπο και πανέμορφο γυμνασμένο κορμί. Τα παιχνιδιάρικα μελιά της μάτια πλαισιωμένα από εκείνες τις χαρακτηριστικές φακίδες που έχουν οι περισσότερες φυσικές κοκκινομάλλες της έδιναν μια πολύ ιδιαίτερη και χαριτωμένη έκφραση. Πιο πολύ όμως ήταν εκείνη η γλώσσα του σώματος που μιλούσε με το θράσος της ηλικίας και τον νεανικό ενθουσιασμό και μαρτυρούσε πως πρόκειται για μια κοπέλα διψασμένη για εμπειρίες και κατακτήσεις απέναντι στο «ισχυρό» φύλο. Αργότερα έμαθα από την Έλενα ότι εκείνη την περίοδο είχε μια σχέση που δεν την έβλεπε σοβαρά κι έτσι φρόντιζε να αξιοποιεί κάθε ευκαιρία για να διευρύνει τους σεξουαλικούς της ορίζοντες.
Δίπλα της καθόταν η Τάνια. Μια γυναίκα κοντά στα 40, χωρισμένη με παιδί. Ήταν μελαχρινή με κατάμαυρα ίσια μαλλιά και σκούρα σκοτεινά μάτια. Δεν είχε το εντυπωσιακό κορμί της νεαρής συναδέλφου της, όμως η γοητεία που απέπνεε πλησίαζε ακόμα και εκείνη της Έλενας. Δεν ήταν τόσο το πλούσιο μπούστο ή τα έντονα ζυγωματικά της, όσο εκείνο το βαθύ βλέμμα που σχεδόν σε υπνώτιζε. H Τάνια όμως παρά τον πηγαίο και ανεπιτήδευτο ερωτισμό που εξέπεμπε, ήταν μια γυναίκα με ολοφάνερο το στίγμα του επώδυνου χωρισμού και αυτό είχε αντίκτυπο στην αυτοπεποίθησή της. Αυτή λοιπόν η κραυγαλέα αντίφαση θα κέρδιζε την προσοχή τόσο της Έλενας όσο και τη δική μου, και στο τέλος της ημέρας η Τάνια θα έφευγε από τη συνάντησή μας σαν ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. 
Όσο για την Έλενα δεν χρειάζονται συστάσεις. Μπορεί να μην φορούσε τη στολή της αεροσυνοδού όπως οι φίλες της και να ήταν απλά ντυμένη, όμως και πάλι η κλάση της ήταν αδιαμφισβήτητη. Ένα κίτρινο ραντάκι, ένα τζιν σορτσάκι σκέτη κόλαση και νύχια κόκκινα της φωτιάς. Και το καλύτερο όλων; Η Έλενα δεν σκόπευε να είναι ένας απλός παρατηρητής σε εκείνη τη μάζωξη. Θα αναλάμβανε την απόλυτη καθοδήγηση όλων μας κρατώντας για τον εαυτό της το ρόλο μιας πραγματικής δασκάλας της ποδολαγνείας.


Ε: "Αρκετά με τις χαιρετούρες. Μάρκο, τα κορίτσια σε λίγες ώρες πετάνε. Πήγαινε στο δωμάτιο, γδύσου κι έλα πίσω μόνο με το εσώρουχο. Θα σου τα εξηγήσω όλα σε λίγο. Εσείς κορίτσια κάντε στην άκρη το τραπεζάκι και βάλτε το χαλάκι στη θέση του. Τι με κοιτάτε; Κουνηθείτε!!!"


Έφυγα σφαίρα για το δωμάτιο. Μόλις έμεινα με το εσώρουχο γύρισα και κοίταξα τον καθρέφτη. Το μποξεράκι μου είχε γίνει σαν αντίσκηνο. Ένιωσα κάπως περίεργα να πω την αλήθεια αλλά έτσι όπως είχαν έρθει τα πράγματα δεν ήταν ώρα για ντροπές. Έσκασα ένα χαμόγελο στο είδωλό μου και όρμηξα στο σαλόνι. Εκεί τα κορίτσια είχαν ετοιμάσει τον χώρο και όπως φαινόταν θα αναλάμβανα μεταξύ άλλων και το ρόλο του τραπεζιού. Η Έλενα μου έκανε νεύμα να ξαπλώσω στο χαλάκι και αντίστοιχα στις φίλες της να λάβουν τις θέσεις τους.


Ε: "Πριν ξεκινήσουμε θα τα πω μια φορά ακόμα να τα ακούσει και ο Μάρκος. Μαζευτήκαμε εδώ για δύο λόγους. Πρώτον, για να γνωρίσει ο Μάρκος κι άλλα ποδαράκια αεροσυνοδών που τα έχει απωθημένο και δεύτερον, για να πάρουν μια πρώτη γεύση τα κορίτσια από τη φάση της ποδολαγνείας. Υπάρχουν όμως τρεις βασικοί κανόνες για να κάνουμε ότι κάνουμε και να το ευχαριστηθούμε όλοι. Πρώτος: Η φάση είναι ΜΟΝΟ πόδια και τίποτα παραπέρα. Δεύτερος: Θα κάνετε ότι ακριβώς σας λέω χωρίς να χρειαστεί να το ξαναπώ δεύτερη φορά. Τρίτος και βασικότερος: Αυτό που θα συμβεί θα μείνει μεταξύ μας και μόνο!!! Αν κάποιος το σφυρίξει παραέξω θα τον κάνω να το μετανιώσει και ξέρετε πολύ καλά όλοι σας ότι είμαι άνθρωπος που όταν λέει κάτι τέτοιο το εννοεί!"


Η Έλενα δεν είπε όλη την αλήθεια όμως. Δεν πήρε τέτοια πρωτοβουλία απλά και μόνο για το χατίρι μου ή πόσο μάλλον για τη ποδολαγνική διαπαιδαγώγηση των συναδέλφων της. Γούσταρε τόσο πολύ το ρόλο της αυστηρής δασκάλας στο όλο σκηνικό που τουλάχιστον στα μάτια μου αυτό ήταν απόλυτα ξεκάθαρο πριν καλά καλά ανοίξει το στόμα της για να μιλήσει. Ήταν κι αυτό μέρος του παιχνιδιού όμως. Η Έλενα για τις ανάγκες του ρόλου της θα έπρεπε να δείχνει υπεράνω και να εμπνέει το σεβασμό και τη σιδηρά πειθαρχεία όλων μας. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε να μονολογεί σε αυστηρό τόνο, βολτάροντας στο σαλόνι και δίνοντας τις πρώτες οδηγίες προς τις μαθητευόμενές της.


Ε: "Νάνσυ ξεκινάς πρώτη εσύ. Να θυμάσαι ότι με τα πόδια μπορούν να γίνουν τα πάντα στο σεξ. Εκτός από παιδιά... Για να κάνεις όμως απόλυτα δικό σου έναν ποδολάγνο θα πρέπει να υποτάξεις με τα πόδια σου και τις πέντε αισθήσεις του. Να τον κυριέψεις με τη θέα, το άγγιγμα, τη μυρωδιά, τη γεύση, ακόμα και με τους ήχους των ποδιών σου..."

Ν: "Σόρρυ φιλενάδα αλλά τα πόδια δεν ακούγονται!"

Ε: "Μην υποτιμάς τους ήχους! Έχεις ιδέα στο αεροδρόμιο πόσα κεφάλια γυρνάνε να σε κοιτάξουν από το άκουσμα και μόνο των τακουνιών σου; Άκου με προσεκτικά λοιπόν και μην αντιμιλάς!"


Η Νάνσυ έγνεψε απολογούμενη προς την Έλενα και καταπιάστηκε αμέσως με την εξάσκηση. Με είχε ξαπλωμένο στο χαλάκι ακριβώς μπροστά στα πόδια της και χωρίς να χάσει χρόνο ξεκίνησε χαϊδεύοντας με τις πατούσες την κοιλιά μου. Γρήγορα ενθουσιάστηκε από την αίσθηση της τριβής και αμέσως το μάτι της έπεσε πάνω στο τσιτωμένο μποξεράκι μου. Ρίχνοντας μια ματιά στην Έλενα, πήρε την σιωπηρή της άδεια και άρχισε να γυροφέρνει τα δαχτυλάκια της πάνω στο καβλί μου. Ήταν περιποιημένα τα πατουσάκια της και αυτό που τα ξεχώριζε ήταν η τρυφερή νεανική υφή τους. Τα δαχτυλάκια της αν και κάπως κοντά σε μήκος ήταν λεπτά και νευρώδη ενώ για την περίσταση τα νύχια της ήταν φρεσκοπερασμένα μ' ένα έντονο φούξια χρώμα. 

 
Ν: "Να του βγάλω το μποξεράκι και να παίξω με την πούτσα του;"

Ε: "Μη βιάζεσαι. Κράτα το footjob για το τέλος. Φέρε τα πόδια σου στο κεφάλι του και ταλαιπώρησέ τον λίγο. Αφέσου στο αίσθημα της κυριαρχίας και απόλαυσέ το. Είναι υπέροχο! Μίλα του, κορόιδεψε τον, παίξε λίγο με το μυαλό του..." 


Σηκώθηκε όρθια και στάθηκε δίπλα από το κεφάλι μου. Άρχισε να το περιεργάζεται για μερικά δευτερόλεπτα με το πόδι της και συνέχισε τρίβοντας με δύναμη την πατούσα πάνω στη μύτη και το στόμα μου. Έβγαλα τη γλώσσα μου έξω και μόλις ακούμπησα το πέλμα της τράβηξε απότομα το πόδι μακριά ξεσπώντας σε γέλια. Δεν άντεχε το γαργαλητό... Ξεκίνησε ένα παιχνίδι γάτας – ποντικού με εμένα να προσπαθώ να γλείψω το πόδι της και εκείνη να αποφεύγει τη γλώσσα μου. Την είχα έξω και κουνούσα μάταια το κεφάλι μου πέρα δώθε αφού το πατουσάκι της χτυπούσε και έφευγε. Κάπως έτσι ήρθαν τα πρώτα χαστούκια. Η Νάνσυ σήκωνε το πόδι της ψηλά και με μια γρήγορη κίνηση το κατέβαζε στο μάγουλό μου. Ο ήχος από το «πλατς» της σφαλιάρας την είχε ξεσηκώσει. Συνέχισε με πιο δυνατά χαστούκια, χρησιμοποιώντας εναλλάξ και τα δύο της πόδια. Μάζεψα τη γλώσσα μου, στάθηκα ακίνητος και συνέχισα υπομένοντας τα χτυπήματα. Η Νάνσυ είχε βρει αυτό που της ταίριαζε. Μπορούσε να συνεχίσει να με κλωτσάει με τις ώρες, όμως ευτυχώς η Έλενα τη συμμάζεψε.


Ε: "Φτάνει με τις κλωτσιές, δεν είναι για χόρταση. Συνέχισε πιο απαλά. Πιο αισθησιακά! Μίλα του!!!"

Ν: "Μα δεν έχω να του πω κάτι... Κάτσε να προσπαθήσω. Σου αρέσουν οι κλωτσιές Μάρκο; Θες κι άλλες; Χαχα! Θες δεν θες, μόνο για κλωτσιές είσαι κακομοίρη!!!"


Εν τέλει το στυλάκι της άρχισε να με κουράζει. Με έβλεπε αποκλειστικά σαν ένα κομμάτι κρέας για να βγάλει το άχτι της. Υπό προϋποθέσεις αυτό δεν θα με ενοχλούσε καθόλου, όμως η Νάνσυ δεν μου το έβγαζε γενικότερα. Δεν ακολουθούσε τις οδηγίες της Έλενας, είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της και συν τοις άλλοις ήταν αρκετά άτσαλη με τα πόδια της. Από την άλλη εγώ δεν ήμουν και κανένας τυχαίος. Με την Έλενα είχα εκπαιδευτεί σε κορυφαίου επιπέδου δραστηριότητες και τα στάνταρ μου ήταν πλέον πολύ ανεβασμένα. Σε λίγο που θα περνούσαμε στο τελευταίο κεφάλαιο της εκπαίδευσης, η πρωτάρα Νάνσυ θα καταλάβαινε ότι είχε πολλά ψωμιά να φάει ακόμα. Ε δεν θα της το έκανα και τόσο εύκολο!   


Ε: "Νάνσυ σταμάτα να τον χτυπάς! Τον θέλω και για μένα ξέρεις... Λοιπόν για να κλείνουμε σιγά σιγά πάμε να δούμε τι ψάρια πιάνεις και στο footjob! Κάθισε για αρχή ανάμεσά του και βγάλε το μποξεράκι με τα δάχτυλα των ποδιών σου. Σου δίνω 15 ολόκληρα λεπτά να τον τελειώσεις. Ξεκίνα με απαλές κινήσεις και μόλις βρεις ρυθμό επιτάχυνε. Πάρε όλο το χρόνο σου και στην πορεία δοκίμασε κι άλλες στάσεις. Είναι διασκεδαστικό αλλά και πιο ξεκούραστο να έχεις ποικιλία στο footjob."


Έφαγε περίπου δύο λεπτά να μου βγάλει το εσώρουχο και στο τέλος το κατάφερε χρησιμοποιώντας  τα χέρια. Ξεκίνησε την ποδομαλακία πιάνοντας το καβλί μου ανάμεσα στις καμάρες της και γρήγορα ξεθάρρεψε επιταχύνοντας τις κινήσεις της. Ήταν όμως άγαρμπη... Κάθε τόσο τα πόδια της γλιστρούσαν κι έχαναν το περιεχόμενο. Αντί να ρίξει όμως τον ρυθμό, όπως τη συμβούλευε και η Έλενα, συνέχιζε με το ίδιο επιθετικό μοτίβο. Μετά από κάμποσες παρατηρήσεις η Έλενα σταμάτησε να ασχολείται και κοιτούσε μόνο το χρονόμετρο στο ρολόι της. Βλέποντας την Έλενα αδιάφορη και τη Νάνσυ αγχωμένη, βρήκα την ευκαιρία να πάρω το αίμα μου πίσω για τα κλωτσίδια που μάζεψα προηγουμένως... 


Μ: "Βλέπω δεν τα παίρνεις τα γράμματα Νάνσυ..."


Την αποτελείωσα...
Η Έλενα με την Τάνια κρατιόντουσαν η μία από την άλλη για να μην πέσουνε κάτω από τα γέλια και η Νάνσυ γούρλωσε τα μάτια έκπληκτη και φανερά προσβεβλημένη. Είχε πλέον παραιτηθεί από την προσπάθεια να με μαλακίσει και τα πόδια της απλά βολόδερναν πάνω στο καβλί μου χωρίς κανένα τέμπο. Δεν ήταν όμως άνθρωπος που θα άφηνε μια τέτοια κουβέντα να πέσει κάτω χωρίς απάντηση κι έτσι η φάση λίγο έλειψε να ξεφύγει.


Ν: "Άμα εσύ είσαι ανίκανος και δεν μπορείς να χύσεις εγώ δεν φταίω!"

Ε: "Όχι Νάνσυ μου. Εσύ δεν μπορείς να τον κάνεις να τελειώσει. Κάνε λίγο στην άκρη!"


Η Έλενα την έβαλε στη θέση της χωρίς να χρειαστεί να συνεχίσω αυτόν τον διάλογο. Ήρθε από πάνω μου, πέταξε τη μία σαγιονάρα και όρθια όπως ήταν, άρπαξε την πούτσα μου ανάμεσα στο μεγάλο και στο δεύτερο δάχτυλο του ενός ποδιού της. Άρχισε να κουνάει όλο το πόδι της παλινδρομικά, έτσι που τα δάχτυλά της γλιστρούσαν πάνω στο καβλί μου πότε ανεβαίνοντας ως το πουτσοκέφαλο και πότε κατεβαίνοντας χαμηλά στ' αρχίδια. Χρειάστηκε μόλις μισό λεπτό για να με φέρει στο αμήν. Με κοιτούσε στα μάτια και μου χαμογελούσε αισθησιακά. Σχεδόν τηλεπαθητικά κατάλαβα ότι ήθελε να χύσω το συντομότερο δυνατό. Βλέπετε η ικανοποίηση για την Έλενα θα ήταν αρκετά μεγάλη αν κατάφερνε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να με τελειώσει δεδομένου ότι η φίλη της με παίδευε τόση ώρα στα πόδια της χωρίς αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν μπορούσα να κρατηθώ, πάντως δεν το ήθελα.  Η Έλενα άξιζε και με το παραπάνω αυτή την ικανοποίηση για πολλούς λόγους, κυρίως όμως γιατί είχε διοργανώσει αυτή την αξέχαστη κυριακάτικη μάζωξη. Αφέθηκα... Το έμπειρο πόδι της Έλενας κατάλαβε αμέσως τις πρόδρομες συσπάσεις και μόλις βεβαιώθηκε ότι πέρασα το σημείο δίχως επιστροφή απλά το απομάκρυνε φορώντας κατευθείαν τη σαγιονάρα της. Σε λίγα δευτερόλεπτα ένα λευκό μαστίγιο ξεπήδησε από μέσα μου, υψώθηκε για λίγο στον αέρα και προσγειώθηκε στροβιλιζόμενο στην κοιλιά μου. Η Νάνσυ και η Τάνια έμειναν με το στόμα ανοιχτό ενώ εγώ σπαρταρούσα βγάζοντας κραυγές απόλαυσης. Η Έλενα απλά στεκόταν από πάνω μου και κοιτούσε σαν μη συνέβαινε τίποτα το ιδιαίτερο.


Ε: "Κορίτσια δεν θέλει κόπο. Θέλει τρόπο!"


Αυτή ήταν η Έλενα. Ένα κορίτσι πραγματική ευλογία. Μπήκε στη διαδικασία να βάλει τις φίλες της να με ικανοποιήσουν μπροστά στα μάτια της μόνο και μόνο για να μου αποδείξει ότι δεν υπήρχε καμία γυναίκα που θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί της. Λες και δεν το ήξερα ήδη... Όπως και να' χει όμως χρειάζεται μεγάλη αυτοπεποίθηση για να τολμήσει κανείς κάτι τέτοιο και η Έλενα ήταν ακριβώς ένας τέτοιος άνθρωπος. Κοιταχτήκαμε για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου και μου έκλεισε πονηρά το μάτι. Ήταν σειρά της να διαβάσει τηλεπαθητικά τις σκέψεις μου και προφανώς τις επιδοκίμαζε όλες.


Ε: "Μάρκο πήγαινε σκουπίσου, πιες λίγο νερό και έλα πάλι στη θέση σου. Τάνια ετοιμάσου..."   

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Δεκεμβρίου 13, 2020, 09:47:05 μμ

 :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping: :clapping:  δεν απογοητέυεις ποτέ στις συνέχειες. κάθε νέο επεισόδιο είναι κομψοτέχνημα. Αντε να δούμε αν θα σκαμπάζει και η άλλη τίποτε....

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Patousofilos στις Δεκεμβρίου 17, 2020, 01:45:10 μμ

Σούπερ αφήγηση!!

Περιμένουμε και την Τάνια!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Δεκεμβρίου 20, 2020, 03:36:20 μμ

Η Τάνια ήταν εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας. Χαμηλών τόνων, μεθοδική και συγκροτημένη. Ακολουθούσε τις οδηγίες της Έλενας στο ακέραιο και άφηνε τον χρόνο να δουλέψει υπέρ της. Είχε επίσης το χάρισμα να αντιλαμβάνεται τα γούστα του παρτενέρ της και να προσαρμόζει τις κινήσεις και τις τεχνικές της ανάλογα. Ωστόσο μου έμεινε αξέχαστη για έναν κυρίως λόγο. Αποδείχτηκε πως ήταν ένα πραγματικά μεγάλο ταλέντο στα πόδια κάτι που και η ίδια η Έλενα παραδέχτηκε ιπποτικά στο τέλος εκείνης της συνάντησης.

Είχαμε λάβει θέσεις. Εγώ ξαπλωμένος στο χαλάκι και η Τάνια στον καναπέ παραδίπλα με τα πόδια της να αιωρούνται πάνω από το κορμί μου. Μόλις η Έλενα έδωσε το πράσινο φως, εκείνη έγειρε προς τη μεριά μου και άφησε μόνο το ένα της πόδι να ακουμπήσει στο στήθος μου. Η αίσθηση του αγγίγματος αν και δεν με απογοήτευσε, σαφώς υστερούσε σε σχέση με εκείνου της Νάνσυ, πράγμα λίγο πολύ αναμενόμενο. Όσο καλοδιατηρημένη και να είναι η επιδερμίδα μιας σαραντάρας, δεν μπορεί να συγκριθεί σε τίποτα με κάποιας που έχει σχεδόν τα μισά της χρόνια. Παρόλα αυτά όμως τα πόδια της Τάνιας ήταν αντικειμενικά πιο όμορφα από της πιτσιρίκας. Έντονες καμάρες, σαρκώδεις φτέρνες και κυρίως μακριά καλοσχηματισμένα δάχτυλα που αναδεικνύονταν πλήρως από το υπέροχο επαγγελματικό πεντικιούρ. Τα νύχια της είχαν εκείνο το ματ βάψιμο στο χρώμα της μέντας, μία αρκετά κομψή επιλογή που κολακεύει τα όμορφα και καλοφτιαγμένα άκρα. Συνέχισε περιδιαβαίνοντας τον κορμό μου με τα δάχτυλα. Οι κοφτερές ακμές των νυχιών της χάραζαν απαλά το δέρμα μου αφήνοντας στο πέρασμά τους μια αισθησιακή ανατριχίλα.

Τ: "Μάρκο αν σε πονάω πες το μου να συνεχίσω πιο απαλά..."

Η Τάνια ήταν αρκετά υποψιασμένη από το κάζο που έφαγε προηγουμένως η φίλη της και είχε καταλάβει ότι με ρηχούς τσαμπουκάδες δεν θα κατάφερνε πολλά πράγματα. Ο τόνος της φωνής ήταν ευγενικός, βαθύς και αισθησιακός δίνοντας έτσι έξτρα πόντους στην προσπάθειά της. Η Έλενα χωρίς να την διακόπτει, την ενθάρρυνε φανερά ικανοποιημένη με νεύματα και κοφτά επιφωνήματα. Άρχισε να σκαλίζει τα χείλια μου με τα δάχτυλα και φυσικά ανταποκρίθηκα αμέσως, αρπάζοντάς τα μέσα στο στόμα μου. Φαινόταν να απολαμβάνει το πιπίλισμα και όσο περισσότερο ρουφούσα, τόσο έσπρωχνε το πόδι της βαθύτερα μέσα μου. Όταν μετά από ώρα το στόμα μου ελευθερώθηκε, έριξα μια ματιά στο πόδι της που ήταν ζαρωμένο και κάτασπρο από το μούλιασμα. Τέτοιο πράγμα είχα να δω από τα μαραθώνια γλειψίματα στα πόδια της Έλενας...

Ε: "Μπράβο Τάνια μου, το πας πολύ καλά!!! Αλήθεια πως νιώθεις; "

Τ: "Με το ζόρι μπορώ να μιλήσω... Έχω μουδιάσει ολόκληρη!!!"

Ε: "Α! Είσαι σε πολύ καλό δρόμο δηλαδή... Για κατέβα από τον καναπέ και ετοιμάσου για την ποδομαλακία. Νομίζω θα τα πας μια χαρά!!!"

Η Τάνια κολακευμένη από τα λόγια της φίλης της έσκασε ένα σεμνό χαμόγελο και κάθισε στο πάτωμα ανάμεσα στα πόδια μου. Ήταν φανερό ότι αποκτούσα μια ιδιαίτερη χημεία μαζί της κι όμως η Έλενα δεν έδειχνε να ενοχλείται καθόλου. Στεκόταν από πάνω μας παρατηρώντας με προσήλωση, μ' ένα ενδιαφέρον σχεδόν ακαδημαϊκό και χωρίς κανένα απολύτως ίχνος ζήλειας ή ανησυχίας. Για μένα όμως τα πράγματα εξακολουθούσαν να είναι ξεκάθαρα. Αν και απολάμβανα το παιχνίδι με την Τάνια, στο τέλος θα έκανα τα πάντα για να συγκρατηθώ. Άλλωστε τον τελευταίο λόγο πάνω στο κορμί μου ήθελα να τον έχει πάντα η Έλενα.
Της πήρε μόλις λίγα λεπτά να εξοικειωθεί με την αίσθηση του σκληρού κρέατος ανάμεσα στα πόδια της. Είχε καταλάβει ότι το μεγάλου της ατού ήταν τα όμορφά της δάχτυλα κι έτσι εστίασε τις κινήσεις της σε αυτά κρατώντας το καβλί μου όρθιο και μαγκωμένο ανάμεσά τους. Ανοιγοκλείνοντας τα απαλά ασκούσε όση ακριβώς πίεση χρειαζόταν ώστε να με κρατάει καβλωμένο με την ελάχιστη δυνατή σπατάλη ενέργειας από τη μεριά της. Πάνω στο πεντάλεπτο άρχισα να λαμβάνω τα πρώτα σήματα από το καβλί μου ότι δεν θα άντεχα για αρκετή ώρα ακόμα. Δεν πανικοβλήθηκα ωστόσο. Βλέπετε μετά από τόσες μαραθώνιες ποδομαλακίες, είχα επινοήσει διάφορες τεχνικές αυτοσυγκράτησης με σκοπό την αποφυγή του βιαστικού και ανεπιθύμητου οργασμού. Έτσι λοιπόν έκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και ταξίδεψα νοητά σε αθώες εικόνες και παραστάσεις από την παιδική μου ηλικία. Ήταν ένα τρικ που σχεδόν πάντα έπιανε και δυσκόλευε αρκετά την Έλενα, η οποία όπως και να το κάνουμε ήταν πολλά επίπεδα πάνω από την Τάνια. Μετά από μισό λεπτό άνοιξα τα μάτια και όπως αναμενόταν ο συντονισμός μου με την Τάνια είχε πάει περίπατο. Η Τάνια δεν αντιλήφθηκε αμέσως ότι έκανα κάτι σαν restart και συνέχισε στο ίδιο ακριβώς μοτίβο με πριν. Έχασε πολύτιμο χρόνο και όταν κατάλαβε ότι έπρεπε ν' αλλάξει κάτι στην τεχνική της, ήταν ήδη αργά. Αντί να δοκιμάσει μια διαφορετική στάση επέμεινε συνεχίζοντας με ακόμα περισσότερη ένταση επαναλαμβάνοντας στην ουσία ένα από τα λάθη που έκανε και η Νάνσυ προηγουμένως. Η Έλενα προσπάθησε να την ηρεμήσει και τη συμβούλεψε να χαλαρώσει και να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό και πιο ξεκούραστο όμως η Τάνια ήταν αγχωμένη και απογοητευμένη. Μετά από λίγο απλά παραιτήθηκε τραβώντας τα πόδια της μακριά και καλύπτοντας το πρόσωπο με τα χέρια της. Σαν να μην έφτανε αυτό, έβαλε και τα κλάματα.

Ε: "Τάνια είσαι καλά; Τι συμβαίνει;"

Τ: "Τι να συμβαίνει μωρέ Έλενα... Έλεγα ότι τουλάχιστον αυτό θα το κατάφερνα. Μα τόσο άχρηστη πια!"

Ε: "Και τι έγινε άμα δεν τον τελειώσεις δηλαδή; Σύνελθε Τάνια!"

Τ: "Δεν είναι αυτό Έλενα. Το πρόβλημα είναι ότι έφτασα τα σαράντα και δεν μπορώ να κρατήσω έναν άντρα κοντά μου. Να του δώσω αυτό που χρειάζεται τέλος πάντων. Εσύ δε μπορείς να το καταλάβεις. Παντρεύτηκες τον Δημήτρη, τον χώρισες, τώρα είσαι με τον Μάρκο..."

Ε: "Μαλακίες!!! Το πρόβλημα είναι ότι ψάχνεις μόνιμα αφορμή για κλάψα. Εγώ λέω να προσπαθήσεις να χαρείς λίγο τη ζωή σου και να σταματήσεις να λυπάσαι τον εαυτό σου όλη την ώρα. Μακάρι στα σαράντα μου να κρατιέμαι κι εγώ όπως κρατιέσαι εσύ τώρα! Άσε λοιπόν την κλάψα και αποτελείωσέ τον!!! Έχεις πέντε λεπτά ακόμα..."

Η Έλενα είχε ένα μοναδικό τρόπο να εμψυχώνει τους ανθρώπους χωρίς να τους χτυπάει την πλάτη με γλυκανάλατες παρηγοριές. Τα ωμά της λόγια συνέφεραν γρήγορα την Τάνια που έπιασε ξανά δουλειά με τα πόδια της χωρίς να χάνει καιρό. Αυτή τη φορά όμως η Έλενα είχε φέρει το πρόσωπο της λίγα μόλις εκατοστά πάνω από το επίκεντρο της ποδομαλακίας δίνοντας λεπτομερείς οδηγίες στη μαθητευόμενή της. Η Τάνια συνέχισε όπως πριν χρησιμοποιώντας και πάλι τα δάχτυλα.

E: "Πιο απαλά... Παίξε περισσότερο με το κεφάλι του... Όχι, μην το σφίγγεις ακόμα! Γύρνα πιο μέσα τα δάχτυλα... Μπράβο, βάλε και λίγο νύχι... Πιο προσεχτικά!!! Συνέχισε..."

Αυτή τη φορά θεώρησα αυτονόητο ότι δεν έπρεπε να αντισταθώ. Η Τάνια έδινε τον καλύτερό της εαυτό και πλέον τα σήματα που ταξίδευαν από το κάτω στο πάνω κεφάλι μου, έμοιαζαν με συνεχόμενα ηλεκτροσόκ ηδονής που ήταν αδύνατο να τιθασεύσω. Δευτερόλεπτα προτού εκραγώ, η Έλενα είπε στην Τάνια να στίψει το κεφάλι μου με το ένα της δάχτυλο και να κρατήσει το καβλί μου ακινητοποιημένο με τα υπόλοιπα. Έπνιξα τα πόδια της στο σπέρμα. Η Έλενα ξέσπασε σε πανηγυρισμούς όμως η Τάνια μ' ένα χαμόγελο ευχαρίστησης και ευγνωμοσύνης, ξεκίνησε να μου τον παίζει και πάλι, μόνο και μόνο για να με βοηθήσει ν' αδειάσω τελείως...
 
Παραδίπλα η Νάνσυ αρκέστηκε σε μερικές χλιαρές επιδοκιμασίες, εμφανώς ξενερωμένη που η φίλη της τελικά τα είχε καταφέρει και εκείνη όχι. Ίσως ένοιωθε και κάπως παραμερισμένη από την εξέλιξη που είχαν πάρει τα πράγματα γι' αυτό χωρίς να το πολυσκεφτεί, πήρε μια αυθαίρετη πρωτοβουλία για να ξαναμπεί στο παιχνίδι και να τραβήξει την προσοχή μας. Χωρίς να ζητήσει την άδεια της Έλενας, έβαλε το πόδι της στη μουσκεμένη κοιλιά μου και έπειτα το έφερε σε απόσταση αναπνοής από το στόμα μου.

Ν: "Καθάρισέ το με τη γλώσσα σου!"

Ένοιωσα κάπως ενοχλημένος και παρέμεινα ακίνητος χωρίς να ανταποκριθώ στην οδηγία της. Αν μου το ζητούσε η Τάνια θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Η Νάνσυ όμως δεν είχε κερδίσει τα χύσια μου με το σπαθί της για να έχει μία τέτοια απαίτηση. Δεν χρειάστηκε να απαντήσω κάτι. Σύντομα η Έλενα που παρακολουθούσε το συμβάν εξαγριωμένη θα έβαζε στη θέση της την πιτσιρίκα μια και καλή. Κάτι τέτοια δεν τα σήκωνε...   
     
Ε: "Αν είναι κάποιος να γλείψει χύσια εδώ μέσα Νάνσυ μου, αυτή θα είσαι εσύ. Κάνεις του κεφαλιού σου, δεν σέβεσαι ούτε εμένα, ούτε τον Μάρκο, ούτε καν τον κόπο της Τάνιας. Μη με κοιτάς σαν κλαμένο μουνί! Ξεκίνα τώρα να γλείφεις τα πόδια της Τάνιας πριν πάρω ανάποδες και σε αρχίσω στα χαστούκια!!!"

Τα γέλια και οι πανηγυρισμοί κόπηκαν μαχαίρι. Μια αμήχανη βουβαμάρα απλώθηκε στον χώρο κι εγώ με την Τάνια μείναμε να κοιταζόμαστε με ανοιχτό το στόμα. Η Νάνσυ κοιτούσε την Έλενα σαν δαρμένο κουτάβι που παρακαλούσε για συγχώρεση όμως το μόνο που εισέπραξε από εκείνη ήταν οργή και περιφρόνηση. Όμως η Έλενα δεν σκόπευε να κάνει πίσω και αυτό γιατί απλούστατα είχε διακρίνει κάτι πάνω στη Νάνσυ που από μένα είχε διαφύγει τελείως. Μπορεί η νεαρή αεροσυνοδός να μην το είχε και πολύ με τα πόδια της, ωστόσο οι σαδομαζοχιστικές τάσεις της δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες από την κοφτερή ματιά της Έλενας. Μην ξεχνάμε ότι στην αρχή εκείνης της συνάντησης η Νάνσυ είχε αρπάξει την ευκαιρία και με είχε κάνει τόπι στις κλωτσιές, χωρίς η Έλενα να την σταματήσει εγκαίρως. Όσο εγώ τις έτρωγα όμως, η Έλενα σκιαγραφούσε το προφίλ της φίλης της καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η Νάνσυ ήταν για τα καλά μέσα στον κόσμο του σαδομαζοχισμού. Πλέον είχε φτάσει η ώρα να δείξει και την παθητική πλευρά της...
Άρχισε να γλείφει τα πόδια της Τάνιας που δεν τόλμησε να φέρει την παραμικρή αντίρρηση. Στην αρχή φαινόταν ότι το έκανε καταναγκαστικά, γρήγορα όμως εγκατέλειψε τα προσχήματα και συνέχισε με απροκάλυπτο πάθος. Δάχτυλα, πέλματα, φτέρνες. Δεν άφησε τίποτα. Σε λίγα λεπτά έκανε τα πόδια της Τάνιας λαμπίκο και έμεινε γονατισμένη περιμένοντας φυσικά και συνέχεια...

Ε: "Μάρκο εσύ τελείωσες για σήμερα. Θα συνεχίσουμε οι τρεις μας. Φέρε τα τσιγάρα σου και άραξε..."

Σε δευτερόλεπτα ήμουν και πάλι στη θέση μου, καθισμένος οκλαδόν με το τασάκι μπροστά στ' αρχίδια μου. Η Έλενα άρπαξε από τα μαλλιά την Νάνσυ και την έσυρε γονατιστή όπως ήταν κάνοντας νεύμα στην Τάνια να καθίσει δίπλα της στον καναπέ. Τα πόδια της Έλενας σκέπασαν όλο το πρόσωπο της Νάνσυ και με γρήγορες παλινδρομικές κινήσεις άρχισε να τα τρίβει με δύναμη πάνω του. Συνέχισε με ποδοχαστούκια και κλωτσιές. Ήταν ολοφάνερο ότι η Νάνσυ γούσταρε και πιθανολογώ ότι τα δάκρυα στα μάτια της ήταν από τη λύτρωση και τον γλυκό πόνο. Η Έλενα το πήγε στα άκρα. Τέντωσε το πόδι της στο πλάι και με μία αστραπιαία περιστροφική κίνηση σκαμπίλισε το μάγουλο της Νάνσυ με τόση δύναμη που όλο της το κεφάλι έστριψε στο πλάι τερματίζοντας πάνω από τον ώμο της. Επανέλαβε την ίδια κλωτσιά τρεις τέσσερις φορές μέχρι που η Νάνσυ άρχισε να ζαλίζεται και να χάνει τον προσανατολισμό της.

Ε: "Τάνια σειρά σου. Βάλε το πόδι σου μέσα στο μουνί της και ξεκίνα να την μαλακίζεις!"

Η Τάνια χαμογελώντας αμήχανα τρύπωσε το πόδι της μέσα στο εφαρμοστό φόρεμα και ξεκίνησε να βασανίζει με τα ακροδάχτυλα τα ήδη ερεθισμένα μουνόχειλα της Νάνσυ. Όσο το footjob προχωρούσε η Έλενα απολάμβανε τις υπηρεσίες που παρείχε η γλώσσα της Νάνσυ στα πόδια της γελώντας κακιασμένα και κάνοντας πικρόχολα σχόλια για την κατάντια της υποτακτικής φίλης της. Μετά από λίγο η Νάνσυ έπεσε ανάσκελα στο πάτωμα ουρλιάζοντας σαν δαιμονισμένη. Είχε ακόμα το πόδι της Τάνιας σφηνωμένο μέσα στον κόλπο της και κυριολεκτικά σπαρταρούσε από την κάβλα. Όσο για μένα μην τα ρωτάτε... Όταν η Νάνσυ τελείωσε και το πόδι της Τάνιας υψώθηκε περήφανα στον αέρα βουτηγμένο μέσα στα παχύρευστα κολπικά υγρά, κοίταξα το καβλί μου που σχεδόν ακουμπούσε τα αποτσίγαρα μέσα στο τασάκι και χωρίς να το πολυσκεφτώ έτσι απλά άδειασα μέσα του... Αυτός ήταν και ο επίλογος ενός κατά τ' άλλα αξέχαστου «ποδολαγνικού σεμιναρίου».
 
Πριν φύγουν τα κορίτσια για το αεροδρόμιο, η Έλενα και η Τάνια περιποιήθηκαν στοργικά το μωλωπισμένο πρόσωπο της φίλης τους βάζοντας πραγματικά όλη τους την τέχνη στο make – up. Όταν τελείωσαν, η Νάνσυ έδειχνε και πάλι όμορφη. Πιο πολύ όμως ήταν εκείνη η λάμψη που φώτιζε το πρόσωπό της φανερώνοντας έναν άνθρωπο χορτάτο από πρωτόγνωρες εμπειρίες. Η Τάνια με τη σειρά της μας ευχαρίστησε έναν προς έναν για τις υπέροχες στιγμές και φεύγοντας άφησε πίσω της μια για πάντα την ανασφαλή γυναίκα που γνώρισα λίγες ώρες νωρίτερα. 

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε χαλαρά. Μείναμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι για ώρες χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα πέρα από το να χαζεύουμε σειρές στο λάπτοπ και να σχολιάζουμε τα επικά μεσημεριανά σκηνικά. Κάποια στιγμή η Έλενα που έστελνε μηνύματα στο κινητό γύρισε και με κοίταξε χολωμένη.

Μ: "Τι συμβαίνει;"

Ε: "Η μάνα μου. Μ' έχει ζαλίσει εδώ και λίγες μέρες... Θέλει να σε γνωρίσει!"

Μ: "Της μίλησες για μένα;;;"

Ε: "Δεν χρειάστηκε... Της τα πρόλαβε όλα η χαζή η Ζωή. Συναντήθηκαν τυχαία στη γειτονιά και άρχισαν να της ξεφεύγουν διάφορα. Η μάνα μου δεν είναι και καμία χαζή..."

Μ: "Ε καλά δεν έγινε και τίποτα..."

Ε: "Της είχα πει ότι προσωρινά με φιλοξενεί μία φίλη. Τώρα που με πήρε χαμπάρι θέλει να βγει από πάνω κι επειδή το έχει παράπονο που ο μαλάκας ο πρώην μου δεν καταδέχτηκε να πάμε μια φορά στο σπίτι της, θα την πληρώσεις εσύ απ' ότι φαίνεται..."

Μ: "Όποτε θες..."

Χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη και με φίλησε τρυφερά. Σ' εκείνο το οικογενειακό τραπέζι η Έλενα θα μου έκανε τη μεγαλύτερη έκπληξη που θα μπορούσε ποτέ να κάνει μια γυναίκα σε έναν ποδολάγνο άντρα βαριά ερωτευμένο μαζί της. Η χαρά μας βέβαια δε θα κρατούσε για πολύ αλλά επειδή η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, το καλύτερο ίσως και να μας το κρατούσε για το τέλος.   

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Δεκεμβρίου 20, 2020, 09:53:55 μμ

Καλά Χριστούγεννα και καλα να περνάς.
αναμένουμε την συνέχεια η οποιά προμηνύεται καταιγιστική.  :clapping: :clapping: :clapping:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Kostas στις Δεκεμβρίου 21, 2020, 07:25:17 μμ

Η ιστορία όσο πάει όλο και γίνεται καλύτερη

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Δεκεμβρίου 23, 2020, 08:09:34 μμ

Παράθεση από: George στις Δεκεμβρίου 20, 2020, 09:53:55 μμ

Καλά Χριστούγεννα και καλα να περνάς.
αναμένουμε την συνέχεια η οποιά προμηνύεται καταιγιστική.  :clapping: :clapping: :clapping:

Καλές γιόρτες φίλε George. Με υγεία πάνω απ' όλα :)

Παράθεση από: Kostas στις Δεκεμβρίου 21, 2020, 07:25:17 μμ

Η ιστορία όσο πάει όλο και γίνεται καλύτερη

Ευχαριστώ Κώστα. Κρίμα που δεν της έμειναν πολλά ψωμιά ακόμα :lol:

Παράθεση από: Patousofilos στις Δεκεμβρίου 17, 2020, 01:45:10 μμ

Σούπερ αφήγηση!!

Περιμένουμε και την Τάνια!!

Ευχαριστώ και πάλι πατουσόφιλε! Άλλο φρούτο η Τάνια :lol:


ΥΓ1: Μετά από 25 συνέχειες η ιστορία επιτέλους ολοκληρώνεται. Ένα ή το πολύ δύο ποστ ακόμα και μετά τέλος. Ελπίζω το φινάλε να μην απογοητεύσει όλους εκείνους τους φίλους που παρακολουθούν την εξέλιξη εδώ και μήνες.
Ευχαριστώ άπαντες για την συμμετοχή και την στήριξη.
 :-* :-* :-*

ΥΓ2:Τουλάχιστον δεν θα παραμείνει άλλη μια μισοτελειωμένη ιστορία που θα στοιχειώσει το GF :lol:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Δεκεμβρίου 23, 2020, 09:59:18 μμ

Πάντως φίλε Μάρκο όταν με το καλό τελειώσει αυτή η ιστορία με χαρά θα την ξαναδιαβάσω από την αρχή. Ό,τι καλύτερο υπάρχει εδώ μέσα κατά τη γνώμη μου! Καλές γιορτές με υγεία σε όλους!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Δεκεμβρίου 25, 2020, 04:59:15 μμ

Ακόμη μια υπέροχη συνέχεια που δεν περιμέναμε! Φυσικά ανυπομονώ για τη συνέχεια και στεναχωριεμαι που τελειώνει, αλλά όλα τα ωραία δυστυχώς κάποια στιγμή τελειώνουν και στο θέμα ιστορίας φυσικά καλύτερα να τελειώσει πάρα να ξεχειλωσει ή να μείνει δίχως τέλος  ;)

Καλά Χριστούγεννα σε όλους  ;D

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Δεκεμβρίου 25, 2020, 08:01:14 μμ

Παράθεση από: akis στις Δεκεμβρίου 23, 2020, 09:59:18 μμ

Πάντως φίλε Μάρκο όταν με το καλό τελειώσει αυτή η ιστορία με χαρά θα την ξαναδιαβάσω από την αρχή. Ό,τι καλύτερο υπάρχει εδώ μέσα κατά τη γνώμη μου! Καλές γιορτές με υγεία σε όλους!

Παράθεση από: Sektanor στις Δεκεμβρίου 25, 2020, 04:59:15 μμ

Ακόμη μια υπέροχη συνέχεια που δεν περιμέναμε! Φυσικά ανυπομονώ για τη συνέχεια και στεναχωριεμαι που τελειώνει, αλλά όλα τα ωραία δυστυχώς κάποια στιγμή τελειώνουν και στο θέμα ιστορίας φυσικά καλύτερα να τελειώσει πάρα να ξεχειλωσει ή να μείνει δίχως τέλος  ;)

Καλά Χριστούγεννα σε όλους  ;D

Άκη και Sektanor
Χωρίς τα σχόλια και την στήριξή σας η ιστορία δεν θα είχε φτάσει ως εδώ και γι' αυτό σας είμαι ευγνώμων.
Θα προσπαθήσω να δικαιώσω τις προσδοκίες σας για το φινάλε αν και δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θ' αρέσει σε όλους.
Σύντομα η συνέχεια..

Χρόνια πολλά με υγεία και χαρά! Καλές γιορτές!!! :-*


ΥΓ: Εσύ Sektanor μην σκοτίζεσαι για το τέλος κι εσύ Άκη μην βιάζεσαι να ξαναπιάσεις την αρχή...
"Der anfang ist das ende, und das ende ist der anfang"

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: papmar στις Δεκεμβρίου 27, 2020, 10:07:52 πμ

Σύντομα η συνέχεια..

Χρόνια πολλά με υγεία και χαρά! Καλές γιορτές!!! :-*

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και καλά με υγεία, χαρά, αγάπη, έρωτα και πολλή ΗΔΟΝΗ !!!

Δεν ξέρω τι να πρωτοειπώ ; ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ :clapping: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ; :respekt: όλα μαζί x 1000 :whatever: :wanker2:

Πάντως μου ήρθε μια ιδέα εκεί που σερφάριζα και χάζευα. Να εκδώσουμε την ιστορία σε βιβλίο και μάλιστα μερικώς εικονογραφημένη από κάποιον ή κάποια που μπορεί να το κάνει και θα διαλέξουμε....όπως οι παρακάτω όχι απαραίτητα κατά σειρά προτίμησης :

1......  https://www.instagram.com/fridacastelli/?igshid=1hoeqtg8bu7gv&fbclid=IwAR0h7d7-e2Rj961391hzILMEMhTLynoLpDp_wL1F7CPA9DCAEyMm3Ip8y3s (https://www.instagram.com/fridacastelli/?igshid=1hoeqtg8bu7gv&fbclid=IwAR0h7d7-e2Rj961391hzILMEMhTLynoLpDp_wL1F7CPA9DCAEyMm3Ip8y3s)

2......  https://www.instagram.com/ritarenoir/ (https://www.instagram.com/ritarenoir/)

3......   https://www.instagram.com/explore/tags/sergiobleda/ (https://www.instagram.com/explore/tags/sergiobleda/)

4......   https://www.instagram.com/explore/tags/vanessawalsh/ (https://www.instagram.com/explore/tags/vanessawalsh/)

5......   https://www.instagram.com/c.gourmelen/ (https://www.instagram.com/c.gourmelen/)

Τα έσοδα από τις πωλήσεις θα πάνε στην αναβάθμιση του forum ή όπου αποφασίσουμε οι συμμετέχοντες στη χρηματοδότηση

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Δεκεμβρίου 27, 2020, 12:43:45 μμ

sorry που επεμβαίνω αλλά αμα το εκδώσει γιατί να μην κρατήσει ο ίδιος τα λεφτά και να τα δώσει αλλού. Πνευματικά του δικαιώματα είναι

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: papmar στις Δεκεμβρίου 27, 2020, 01:07:17 μμ

Παράθεση από: George στις Δεκεμβρίου 27, 2020, 12:43:45 μμ

sorry που επεμβαίνω αλλά αμα το εκδώσει γιατί να μην κρατήσει ο ίδιος τα λεφτά και να τα δώσει αλλού. Πνευματικά του δικαιώματα είναι

Φυσικά και είναι δικά του τα δικαιώματα και μπορεί να κρατήσει τα έσοδα εφόσον το καταφέρει να το εκδώσει μόνος.... Άλλου είδους πρόταση έκανα κι εαν τη δέχεται προχωρούμε όσοι κι αν θέλουμε

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Δεκεμβρίου 27, 2020, 03:36:14 μμ

Έχω δύο μωρά παιδιά, τρέχω με διάφορες υποχρεώσεις και το βασικότερο όλων είναι ότι πέρα από τη γυναίκα μου, μία φίλη και κάτι πρώην που δεν ξέρω αν ζουν ή πέθαναν, δεν γνωρίζει κανένας άλλος για το φετίχ μου. Έτσι έχουν τα πράγματα και σ' αυτή τη φάση της ζωής μου δεν θέλω ν' αλλάξει κάτι.

Τεχνικά μιλώντας ο George έχει ένα δίκιο, όμως για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω και κυρίως γιατί πιστεύω ότι πρόκεται απλά για μία ερωτική ιστορία χωρίς λογοτεχνική δομή, δεν θα έβγαινα στη γύρα...
Όσο για την ιδέα του papmar μπορώ να πω ότι έχει ενδιαφέρον, δυστυχώς όμως με δεδομένα τα σημερινά επίπεδα οργάνωσης του φόρουμ δεν νομίζω ότι μπορεί να την υποστηρίξει. Συν ότι θεωρώ πως υπάρχουν πολύ καλύτερες ιστορίες για αυτή τη δουλειά, πιο πικάντικες και λιγότερο εκτεταμένες.

Όπως και να 'χει χαίρομαι που ακόμα και στα τελευταία της η ιστορία της Αεροσυνοδού βρίσκει καινούργιους θαυμαστές και εξακολουθεί να σας κρατάει συντροφιά.

Σε λίγες μέρες (μπορεί και ώρες  :lol:) η συνέχεια!     

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Δεκεμβρίου 27, 2020, 03:38:41 μμ

Ναι οτι ο φίλος ας πούμε έχει όνειρο του να γίνει ευρύτερα γνωστός  ως συγγραφέας φετιχιστικών πορνογραφημάτων... Ρε σεις βγείτε λίγο από τον bdsmικο σας μικρόκοσμο...

ΥΓ Στο μεταξύ τα έγραψε αναλυτικά και ο ενδιαφερόμενος...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Δεκεμβρίου 27, 2020, 10:13:29 μμ

Έφτασε η Κυριακή του τραπεζώματος και στις 9 το βράδυ η κυρία Βασιλική μας περίμενε στο σπίτι της στο Αιγάλεω όπως είχαμε συνεννοηθεί μέρες πριν. Η Έλενα νωρίς το απόγευμα θα επέστρεφε με πτήση Θεσσαλονίκη – Αθήνα, όμως λόγω πυκνής ομίχλης στο αεροδρόμιο "Μακεδονία", το δρομολόγιο ξεκίνησε με μεγάλη καθυστέρηση. Έφτασε στο "Ελ.Βενιζέλος" γύρω στις οκτώμισι και αφού αγοράσαμε στα γρήγορα ένα γλυκό από τα ζαχαροπλαστεία των Αφίξεων, ξεκινήσαμε κατευθείαν για Αιγάλεω. Τρία τέταρτα αργότερα είχαμε ήδη χωθεί μέσα στα δαιδαλώδη στενά του πυκνοκατοικημένου δυτικού προαστίου και ακολουθώντας τις οδηγίες της, έστριψα στην οδό Παρνασσού που ήταν και ο προορισμός μας. Το μάτι μου έπεσε με τη μία πάνω σε μία φωταγωγημένη διπλοκατοικία που στο μπαλκόνι του ορόφου της βρισκόταν κόσμος συνωστισμένος για τσιγάρο.

Ε: "Όχι γαμώ την πουτάνα μου!!! Δεν την αντέχω άλλο αυτή τη γυναίκα!!!"

Μ: "Τι έγινε;;;"

Ε: "Δε βλέπεις τι γίνεται στο μπαλκόνι μπροστά μας; Φώτα! Κόσμος! Κουβάλησε όλο το σόι ρε πούστη μου!!!"   

Η Έλενα είχε γίνει μπαρούτι όμως εγώ με το ζόρι κρατιόμουνα να μην ξεκαρδιστώ στα γέλια. Η κυρία Βασιλική είχε κάνει τα κουμάντα της και χωρίς να έχει ενημερώσει την Έλενα, μάζεψε τ' αδέρφια της και κάτι ακόμα κοντινούς συγγενείς για να γνωρίσουν όλοι μαζί τον καινούριο γαμπρό. Όσο η Έλενα στόλιζε τη μάνα της με μπινελίκια εγώ έκανα τις τελευταίες μανούβρες για να παρκάρω το σταρλετάκι λίγα μόλις μέτρα μακριά από την είσοδο του σπιτιού. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ακούστηκαν οι πρώτες ενθουσιώδεις ιαχές από το φωτισμένο μπαλκόνι... «Βάσω ήρθανε! Άνοιξε!» - «Ήρθαν τα παιδιά;;; Σβήστε τα ρημάδια τα τσιγάρα και μπείτε μέσα!». Η Έλενα προχωρούσε θυμωμένη με γρήγορα  βήματα ψελλίζοντας βαριές κουβέντες μέσα από τα δόντια της. Προσπάθησα να την ηρεμήσω...

Μ: "Μην στενοχωριέσαι. Μια χαρά θα τα πάω. Να δεις που όλοι θα με συμπαθήσουνε!"

Ε: "Αν δεν ήμουν σίγουρη γι' αυτό τώρα θα γυρνούσαμε σπίτι. Μου τη δίνει όμως απίστευτα αυτή η μάνα μου! Γι' αυτό δεν της είχα πει τίποτα τόσο καιρό. Αφού την ξέρω..."
 
Μ: "Δεν πειράζει μωρέ! Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα μη σου πω ότι θα ζητήσω και το χέρι σου..."

Ε: "Μη μου βάζεις τέτοιες ιδέες..."

Η απάντησή της με αιφνιδίασε. Εγώ το είπα εντελώς στην πλάκα, όμως κατάλαβα ότι η Έλενα πιάστηκε από κει και κάτι περίεργο προχωρούσε μέσα στο μυαλό της. Δεν είχα όμως χρόνο να το σκεφτώ περισσότερο. Είχαμε ήδη φτάσει στη μέση του κλιμακοστασίου και μόλις πήραμε την τελευταία στροφή αντικρίσαμε την κυρία Βασιλική να μας περιμένει στο πλατύσκαλο. Είχε ένα πλατύ χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά όμως η υπόλοιπη έκφραση του προσώπου της έδειχνε πως ήταν αποφασισμένη και πανέτοιμη ν' αντιμετωπίσει την αναμενόμενα τσαμπουκαλεμένη κόρη της.

Β: "Καλώς τα παιδιά!!! Μάρκο αγόρι μου καλώς ήρθες..."

Μ: "Καλώς σας βρ..."

Ε: "Έλεος ρε μαμά!!!!! Είναι σοβαρά πράγματα αυτά τώρα;;;"   

Β: "Ενώ να μαθαίνω για την κόρη μου από τους περαστικούς τι είναι;"

Ε: "Καλά εμένα δεν με σκέφτεσαι... Ο Μάρκος; Τι θα σκεφτεί ο άνθρωπος;;; Μα καλά κουβάλησες όλο το σόι;;;"

Β: "Ο Μάρκος είναι μια χαρά παιδί και δεν θα μας παρεξηγήσει. Νομίζεις θα έφερνα σήμερα τους θείους και τις θείες σου αν δεν είχα τις πληροφορίες μου; Η Ζωή μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια και να ξέρεις ότι την εμπιστεύομαι τυφλά. Όπως και τότε για τον «Λόρδο» που μου τα μάσαγε και τελικά είχε απόλυτο δίκαιο!"

«Λόρδος» ήταν το παρατσούκλι που είχε κολλήσει το συγγενολόι της Έλενας στον πρώην άντρα της. O ψηλομύτης εφοπλιστής τους θεωρούσε παρακατιανούς και κοινωνικά ασύμβατους με την καταγωγή του, σνομπάροντάς τους ανοιχτά με κάθε τρόπο. Ακόμα και στον γάμο, πέρα από την πεθερά του, είχε αποφύγει να χαιρετήσει τους υπόλοιπους συγγενείς της Έλενας και όπως έχει ήδη ειπωθεί, δεν καταδέχτηκε ποτέ να επισκεφτεί το πατρικό της στο Αιγάλεω. Ωστόσο οι αντεγκλήσεις στο πλατύσκαλο συνεχίζονταν και θα μπορούσαν να τραβήξουν για ώρες, αφού μάνα και κόρη είχαν πολλά μαζεμένα η μία στην άλλη και όπως καταλαβαίνετε καμία από τις δύο δεν σκόπευε να κάνει πίσω. Έτσι λοιπόν μπήκα ανάμεσά τους παρεμβαίνοντας διπλωματικά και έδωσα το γλυκό στην κυρία Βασιλική.

Μ: "Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα! Το γλυκό είναι αρκετά μεγάλο και ούτως ή άλλως δεν θα το καταφέρναμε οι τρεις μας..."

Η κυρία Βασιλική με πήρε μια μεγάλη αγκαλιά κοιτώντας θριαμβευτικά την κόρη της που φύσαγε και ξεφύσαγε σαν μαινόμενος ταύρος. Η Έλενα μας προσπέρασε βιαστικά και παίρνοντας το γνωστό προσποιητό χαμόγελο της δουλειάς, μπήκε στο σπίτι κατευθυνόμενη προς την τραπεζαρία. Την ακολούθησα μένοντας δύο βήματα πίσω της. Εκεί μας περίμεναν όλοι με ανυπομονησία, καθισμένοι στο μακρόστενο τραπέζι και η Έλενα μετά από μία γενική χαιρετούρα ξεκίνησε κατευθείαν με τις συστάσεις.

Στην μία κεφαλή του τραπεζιού καθόταν ο θείος Ανέστης, ένας κοτσονάτος 65αρης με παχύ μουστάκι και διαπεραστικό, αυστηρό βλέμμα που μου θύμισε αμέσως εκείνο της Έλενας. Ήταν ο μεγάλος αδερφός της κυρίας Βασιλικής και ο άνθρωπος που της στάθηκε πιο πολύ απ' όλους όταν ο άντρας της την εγκατέλειψε με την Έλενα ακόμα μέσα στην κοιλιά της. Είχε τεράστια αδυναμία στην ανιψιά του και παρότι συχνά διαπληκτιζόταν μαζί της, στο τέλος πάντα στήριζε και υπερασπιζόταν τις επιλογές της. Για την Έλενα που δεν γνώρισε πατέρα, ο θείος Ανέστης υπήρξε ότι πιο κοντινό σε πατρική φιγούρα γι' αυτό και τα αισθήματά της προς εκείνον ήταν αμοιβαία. Δίπλα του από τη μία μεριά η σύζυγός του και από την άλλη ο κύριος Μίλτος, ο άλλος θείος της Έλενας. Σε αντίθεση με τον αδερφό του, ο Μίλτος ήταν ένας μειλίχιος άνθρωπος με σαφώς πιο ήπιο χαρακτήρα. Στο τραπέζι υπήρχαν άλλα τρία ζευγάρια εκ των οποίων δύο καλοί γείτονες της κυρίας Βασιλικής, ένας ξάδερφος με τη γυναίκα του και κάτι κουμπάροι της.
Υπήρχαν τρεις άδειες καρέκλες που προορίζονταν για εμένα, την Έλενα και την μητέρα της. Αφού η Έλενα τελείωσε με τις συστάσεις, κάθισα στην ελεύθερη κεφαλή του τραπεζιού απέναντι από τον θείο Ανέστη που τόση ώρα δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω μου. Η κυρία Βασιλική ζήτησε βοήθεια για να μεταφέρει τα φαγητά στο τραπέζι και έφυγε προς την κουζίνα. Στην παράκλησή της ανταποκρίθηκαν μόνο οι γυναίκες του τραπεζιού και μόλις έκανα να σηκωθώ κι εγώ, η Έλενα καταλαβαίνοντας την πρόθεση μου έσκυψε στο αυτί και μου ψιθύρισε.

«Μην κάνεις καμία μαλακία και σηκωθείς να βοηθήσεις... Εδώ είναι Αιγάλεω!»

Έμεινα μόνος στο τραπέζι με τους άντρες συγγενείς που δεν έχασαν χρόνο και ξεκίνησαν αμέσως την ανάκριση. Για αρχή οι ερωτήσεις ήταν απλές. Που μένω, από που είναι η καταγωγή μου, τι σπούδασα, τι δουλειά κάνω και τα λοιπά. Όλοι φαίνονταν ικανοποιημένοι από τις απαντήσεις μου, όχι όμως και ο θείος Ανέστης που ήταν ολοφάνερο ότι ήθελε να με στριμώξει περισσότερο. Τα φαγητά έφτασαν, άπαντες πήραν τις θέσεις τους και αφού γέμισαν τα ποτήρια με κρασί, ο θείος Ανέστης μου έκανε την πλέον δύσκολη και προβοκατόρικη ερώτηση.

Α: "Πότε προλάβατε και γνωριστήκατε εσείς οι δύο; Και τώρα μένετε και μαζί;;; Το κορίτσι μέχρι το καλοκαίρι ήταν παντρεμένο..."

Ε: "Γνωριστήκαμε πριν από χρόνια θείε. Χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε τυχαία στο γάμο μιας φίλης μου τον Ιούλιο. Το ίδιο βράδυ έφυγα από το ..."

Α: "Ναι αλλά δεν ρώτησα εσένα Ελενίτσα μου! Αλήθεια ρε Μάρκο, δεν ήξερες ότι ήταν παντρεμένη; Ή μήπως δεν έχεις πρόβλημα με τέτοια πράγματα;;;"

Μ: "Όπως σας τα είπε η Έλενα είναι. Φυσικά και ήξερα ότι ήταν παντρεμένη και δεν μετανιώνω καθόλου για ότι έκανα. Με όλο τον σεβασμό αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Δεν είναι κάτι που σκοπεύω να κάνω σε όποια παντρεμένη γυναίκα συναντώ στο δρόμο και αν εσείς δεν με πιστεύετε, η Έλενα το ξέρει πολύ καλά. Και εμένα αυτό μου φτάνει και μου περισσεύει..."
 
Ήμουν κάπως κοφτός και απότομος αλλά σε καμία περίπτωση αγενής. Σεβόμουν τους ανθρώπους, ήθελα όμως να κάνω σαφές ότι δεν ήμουν και κανένα παιδί της σφαλιάρας. Άλλωστε είχα ψυχολογήσει από την πρώτη στιγμή τον θείο Ανέστη και παρότι κατάλαβα με μιας ότι είναι απόλυτος και δύστροπος άνθρωπος, ήμουν σίγουρος ότι στο τέλος εκτιμούσε τις ξεκάθαρες κουβέντες. Και πράγματι πέτυχα διάνα... Σηκώθηκε όρθιος με το ποτήρι του υψωμένο. Όλοι τον κοιτούσαν με αγωνία περιμένοντας την αντίδραση του και ήξεραν πολύ καλά ότι δεν θα το είχε σε τίποτα να μου φέρει το κρασί στο κεφάλι αν δεν του άρεσαν αυτά που άκουσε.

Α: "Καλώς σε βρήκαμε Μάρκο. Εύχομαι με το καλό!"

Σήκωσαν όλοι τα ποτήρια στον αέρα ανακουφισμένοι και μ' ένα στόμα μια φωνή επανέλαβαν την τελευταία φράση του. «Με το καλό». Ξεκινήσαμε να τρώμε και σιγά σιγά η προσοχή ξεγλίστρησε από πάνω μου. Η Έλενα έγειρε προς τη μεριά μου και είπε ψιθυριστά.

«Τέλος! Αφού σε συμπάθησε και ο θείος Ανέστης, αυτό ήταν!!!»

Η βραδιά προχωρούσε όμορφα. Το κρασί έρρεε άφθονο και γρήγορα η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε. Τα γέλια, οι φωνές και τα χοντροκομμένα αστεία που συνηθίζονται σε κάθε οικογενειακό τραπέζι έδιναν και έπαιρναν. Είχα αρχίσει να συμπαθώ τους συνδαιτυμόνες μου. Απλοί άνθρωποι του καθημερινού μόχθου, ανοιχτόκαρδοι και με καθαρά βλέμματα. Η Έλενα μεγάλωσε μαζί τους και παρότι τα τελευταία χρόνια είχε απομακρυνθεί λόγω των συνθηκών, δεν τους έβγαλε ποτέ από την καρδιά της. Περιτριγυρισμένη από την αγάπη των δικών της ανθρώπων, έλαμπε από ευτυχία και δεν μου πήρε πολύ να καταλάβω ότι είχε κιόλας συγχωρέσει τη μάνα της για το καψόνι που μας είχε ετοιμάσει εκείνη τη βραδιά. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν θα της το ανταπέδιδε κιόλας... Άλλωστε η Έλενα είχε αποφασίσει τι ακριβώς θα έκανε για να σοκάρει τους πάντες στο τραπέζι και φυσικά εγώ θέλοντας και μη, θα την βοηθούσα να το κάνει πραγματικότητα.
 
Ένιωσα το κουντεπιέ της να ζεσταίνει τη γάμπα μου. Η Έλενα καθόταν διαγώνια δεξιά μου, οπότε για αρχή δεν ανησύχησα ιδιαίτερα, αφού η θέση της θεωρητικά δεν βόλευε για κάτι παραπέρα από λίγο τρίψιμο χαμηλά στο πόδι μου. Ο μόνος τρόπος για να με στριμώξει άσχημα και να μου παίξει ποδομαλακία θα ήταν να γυρίσει την πλάτη της σε όλο το τραπέζι, πράγμα που πίστευα ότι δεν θα τολμούσε να κάνει υπό το άγρυπνο βλέμμα της μάνας της και του θείου Ανέστη.
Όμως όταν εγώ πήγαινα, η Έλενα ερχόταν...
Παρά τη δύσκολη γωνία κατάφερε να φέρει το ένα πόδι της στον καβάλο μου και με το πλαϊνό μέρος της φτέρνας ξεκίνησε να μου τον πατάει. Επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό για να με φέρει στο αμήν, επικεντρώθηκε κυρίως σε αισθησιακά βλέμματα και πρωτότυπα ερωτικά πειράγματα. Είχε φέρει το ποτήρι στο στόμα και με τη γλώσσα της έπαιζε διακριτικά με το στρογγυλεμένο χείλος του, υγραίνοντας πότε πότε τα χείλια της με μερικές σταγόνες κόκκινου κρασιού. Η αμηχανία μου δεν πέρασε απαρατήρητη από το τραπέζι αλλά ευτυχώς ο κόσμος το απέδωσε στο γεγονός ότι μάλλον δεν σήκωνα και πολύ το αλκοόλ. Αν νομίζεται όμως ότι η Έλενα κρατούσε μια απλή ποδομαλακία για το φινάλε, κάνετε λάθος...

Κάποια στιγμή πήρε το πιρούνι της και ξεκίνησε να χτυπάει ρυθμικά το ποτήρι με το κρασί που κρατούσε στο άλλο της χέρι. Ίσως έχετε υπόψη σας τα παλιότερα γαμήλια γλέντια που κάποιος με αυτό τον τρόπο ζητούσε την προσοχή των υπόλοιπων καλεσμένων για να προχωρήσει σε κάποια πρόποση. Αμέσως τα πηγαδάκια σταμάτησαν και όλα τα βλέμματα έπεσαν επάνω της. Η Έλενα τους γύρισε την πλάτη αντικρίζοντας πλέον μόνο εμένα, και φέρνοντας ταυτόχρονα τα δυο πατουσάκια της πάνω στον πούτσο μου, συνέχισε με το πιο επίσημο ύφος.

Ε: "Μάρκο! Εδώ μπροστά στη μαμά και στην υπόλοιπή μου οικογένεια θέλω να σου ανοίξω την καρδιά μου. Μπορεί να είμαστε μόλις τρεις μήνες μαζί, όμως αυτό που έχουμε δεν θέλω να το χάσω και είμαι σίγουρη πως όσο κι αν ψάξω στη ζωή μου δεν θα το βρω πουθενά άλλου. Πάρε το χρόνο σου και μην βιαστείς να απαντήσεις. Θέλεις να παντρευτούμε;"

Ο χρόνος που μου έδινε δεν ήταν για να καταλήξω σε μία απόφαση. Η απάντησή μου ήταν δεδομένη. Εκείνο που ήθελε όμως, ήταν να ακούσει το ΝΑΙ χρωματισμένο με την κάβλα μου. Εκείνο το ΝΑΙ που κάθε φορά απολάμβανε να ακούει όταν με έστελνε στα ουράνια με τις απίστευτες ποδομαλακίες της. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή μου έπαιζε την πιο βίαιη, πρόστυχη και εξωπραγματική ποδομαλακία μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Κάτω από τη μύτη των ανυποψίαστων συγγενών της που παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα και με την κάλυψη του επίσημου ριχτού τραπεζομάντηλου που έκρυβε τα αίσχη μας. Η Έλενα με έπαιζε άγρια, σχεδόν με κλωτσούσε και ο ήχος από το διάφανο καλσόν που τριβόταν με λύσσα πάνω στον καβάλο μου, ορκίζομαι ότι έφτανε μέχρι τ' αυτιά μου.

E: "Μάρκο μου... Θα με παντρευτείς;"

Μ: "ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ.."

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: zan στις Δεκεμβρίου 27, 2020, 10:58:32 μμ

Είσαι Θεός!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Patousofilos στις Δεκεμβρίου 28, 2020, 01:17:04 μμ

Τρομερή έμπνευση και αφήγηση!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Δεκεμβρίου 28, 2020, 05:38:05 μμ

Respect  :clapping: :clapping: :clapping:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιανουαρίου 03, 2021, 02:27:28 πμ

Υπέροχο και αυτό το μέρος της ιστορίας!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιανουαρίου 03, 2021, 11:54:50 πμ

Παράθεση από: Sektanor στις Ιανουαρίου 03, 2021, 02:27:28 πμ

Υπέροχο και αυτό το μέρος της ιστορίας!

Παράθεση από: George στις Δεκεμβρίου 28, 2020, 05:38:05 μμ

Respect  :clapping: :clapping: :clapping:

Παράθεση από: Patousofilos στις Δεκεμβρίου 28, 2020, 01:17:04 μμ

Τρομερή έμπνευση και αφήγηση!!

Παράθεση από: zan στις Δεκεμβρίου 27, 2020, 10:58:32 μμ

Είσαι Θεός!!!

Ευχαριστώ πολύ και πάλι παιδιά! Καλή χρονιά σε όλους!!!
Αμέσως η συνέχεια...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιανουαρίου 03, 2021, 12:03:36 μμ

Ξέσπασαν όλοι σε πανηγυρισμούς και ζητωκραυγές. Σοκαρισμένοι από την ευχάριστη τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα, χειροκροτούσαν, φώναζαν συγχαρητήρια και αγκαλιάζονταν μεταξύ τους. Ήταν τέτοια η χαρά τους που κανένας δεν κατάλαβε για ποιο λόγο η απάντησή μου καθυστέρησε τόσο, ούτε φυσικά και γιατί βγήκε τόσο τραχιά και ορμητική από μέσα μου. Η Έλενα πετάχτηκε κατευθείαν όρθια και κρατώντας ακόμα το κρασί έπεσε πάνω στην αγκαλιά μου. Άφησε δήθεν κατά λάθος το ποτήρι να γλιστρήσει από το χέρι της και το περιεχόμενο του να χυθεί πάνω στο παντελόνι μου. Λίγο κοκκινέλι ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν για να καλύψει τα αποδεικτικά στοιχεία από το βρώμικο παιχνίδι που μου έπαιξε με τα πόδια της λίγες στιγμές νωρίτερα. «Γούρι γούρι» φώναξαν όλοι και κανένας δεν ασχολήθηκε με το λεκιασμένο παντελόνι μου για το υπόλοιπο της βραδιάς.     
     
Έμεινε καθισμένη στα γόνατά μου και αγκαλιασμένοι όπως ήμασταν, ασπαστήκαμε έναν προς έναν τους συγγενείς που μας ευχόντουσαν για τη συνέχεια. Ο θείος Ανέστης αρκέστηκε σε μία δυνατή χειραψία που λίγο έλειψε να με στείλει στο νοσοκομείο με κατάγματα στα δάχτυλα. Δεν το έκανε όμως για να με πονέσει. Απλά αυτός ήταν ο τρόπος του για να μου δείξει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του. Μαζί με την κυρία Βασιλική, ήταν ίσως ο πιο χαρούμενος άνθρωπος εκείνη τη στιγμή σε όλο το Αιγάλεω, γι' αυτό και πριν καν τελειώσουν τα συχαρίκια των υπολοίπων, άρχισε να σπρώχνει το τραπέζι και να κολλάει τις καρέκλες στον τοίχο.

Α: "Μίλτο φέρε κρασί και αν δεις ότι τελειώνει πετάξου στο σπίτι μου να πιάσεις από το βαρέλι στο υπόγειο. Βάσω που έχεις το στερεοφωνικό; Εσείς οι υπόλοιποι τι με κοιτάτε; Άντε κουνηθείτε να ανοίξουμε λίγο τον χώρο... Το κορίτσι μας παντρεύεται! Δεν θα το γιορτάσουμε;;;"

Σε λιγότερο από πέντε λεπτά οι θείοι και οι θείες της Έλενας χοροπηδούσαν στη μέση της τραπεζαρίας σαν τα κατσίκια. Η βραδιά συνεχίστηκε με τη συνοδεία κλαρίνων στη διαπασών, χορού μέχρι τελικής πτώσης και κρασιού που κατέβαινε με τις νταμιτζάνες. Εγώ με την Έλενα ρίξαμε δύο στροφές για να μην τους κακοκαρδίσουμε κι έπειτα αράξαμε πιάνοντας την κουβέντα και χαζεύοντας το αυθόρμητο γλέντι που στήθηκε μπροστά στα μάτια μας από τη μια στιγμή στην άλλη.
Είπαμε πάρα πολλά. Για τον γάμο, τους κουμπάρους, τους καλεσμένους, ακόμα και για το ταξίδι του μέλιτος. Συμφωνήσαμε σε κάτι στενό και μαζεμένο, με τους πολύ κοντινούς φίλους και συγγενείς. Όσο για το ταξίδι του μέλιτος, κανένας εξωτικός προορισμός ή παγκόσμια μητρόπολη δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με μερικές βραδιές σε εκείνο το τίμιο ξενοδοχείο του Ηρακλείου. Από εκεί που όλα ξεκίνησαν και πάλι εκεί θα ξαναγυρνούσαν.
Όμως αυτή η συζήτηση ξύπνησε μνήμες και η Έλενα που το κρατούσε ως τώρα καλά κρυμμένο μέσα της, δεν άντεξε άλλο...

Ε: "Από σένα έχω ένα παράπονο να ξέρεις. Τότε στο ξενοδοχείο. Εκείνη την Πρωτοχρονιά..."

Μ: "Τι παράπονο;"

Ε: "Δεν έπρεπε να με αφήσεις να φύγω. Όχι έτσι τουλάχιστον..."

Μ: "Δική σου απόφαση ήτανε. Τι να έκανα;"

Ε: "Δεν ξέρω... Θέλω να μου υποσχεθείς όμως ότι θα κάνεις τα πάντα για να μην ξαναφύγω..."


Αν και δεν ενθουσιάστηκα με αυτό που άκουσα, τουλάχιστον ήταν ειλικρινής. Άλλωστε αυτή ήταν η Έλενα. Όσο εύκολο της ήταν να μου κάνει πρόταση γάμου μετά ποδομαλακίας μπροστά σε όλο της το σόι, άλλο τόσο εύκολο θα της ήταν να πάρει το καπελάκι της και να φύγει αν έβλεπε ότι το πράγμα μεταξύ μας δεν τσουλάει. Για την ώρα μπορεί να μην υπήρχε τέτοιος ορατός κίνδυνος, όμως η Έλενα κοιτούσε στο μέλλον και το μόνο που ζητούσε από αυτό, ήταν να μας βρει όπως ακριβώς ήμασταν εκείνη τη στιγμή. Ξεμυαλισμένοι και μέσα στην κάβλα. Χωρίς να απαντήσω, έπιασα τα χέρια της και σφίγγοντας τα δάχτυλα μέσα στις χούφτες μου την κοίταξα στα μάτια κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου. Αυτή ήταν η πιο ιερή υπόσχεση που έδωσα ποτέ στη ζωή μου και όσο κι αν σας φαίνεται αδιανόητο αυτή τη στιγμή, απέχουμε μόλις λίγες ώρες από τη στιγμή που θα χρειαζόταν να την τηρήσω. 

Το γλέντι τελείωσε γύρω στις 4 το ξημέρωμα. Αφήσαμε πίσω μας μερικούς από τους συγγενείς να βοηθάνε την κυρία Βασιλική στο συμμάζεμα του σπιτιού και αφού τους χαιρετήσαμε, φύγαμε για το σπίτι. Οι μέχρι πρότινος πολύβουες και μποτιλιαρισμένες λεωφόροι της πόλης, κοιμόντουσαν ακόμα για τα καλά. Πήραμε την Ιερά Οδό, στρίψαμε στην Αθηνών – Λαμίας και από κει βγήκαμε στην Αττική Οδό. Μέσα σε 20 μόλις λεπτά βρισκόμασταν στα έρημα και κακοφωτισμένα στενά πίσω από το σταθμό της Δουκίσσης Πλακεντίας. Όσο κράτησε αυτή η διαδρομή, η Έλενα δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να τραγουδάει, να χορεύει και να κάνει χαζομάρες μέσα στο αυτοκίνητο. Κάποια στιγμή προσπάθησε να με πειράξει και με τα πόδια της, ήταν όμως τόσο ζαλισμένη από το κρασί που δεν είχε κουράγιο να τα σηκώσει μέχρι το πρόσωπό μου.

 
Δυστυχώς όμως, ούτε εγώ ήμουν αρκετά νηφάλιος. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά ίσως να έδινα σημασία στο θωρακισμένο μαύρο SUV με τα φιμέ τζάμια που είχε σταθμεύσει σχεδόν δίπλα στην είσοδο της πολυκατοικίας της οδού Πίνδου 10.  Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και τρεκλίζοντας μπήκαμε στο προαύλιο χωρίς να έχουμε ιδέα για το τι θα ακολουθούσε. Όταν κατάλαβα ότι δύο ογκώδεις σκιές μας είχαν πλησιάσει απειλητικά από πίσω και βρίσκονταν πλέον σε απόσταση αναπνοής, ήταν ήδη πολύ αργά. Γύρισα το κεφάλι μου και πριν προλάβω να αντιδράσω, είδα δύο φουσκωτούς τύπους ντυμένους στα μαύρα να μας επιτίθενται. Ο ένας άρπαξε την Έλενα από πίσω με κεφαλοκλείδωμα και έβαλε στο πρόσωπό της ένα μαντήλι που βρωμοκοπούσε αιθέρα. Σε δευτερόλεπτα η Έλενα σωριάστηκε λιπόθυμη στο πλακόστρωτο της πρασιάς κι έτσι στράφηκαν και οι δυο τους εναντίον μου. Ο ένας με ακινητοποίησε και ο άλλος με μια μπουνιά με ξάπλωσε κάτω με συνοπτικές διαδικασίες. Έκανα να σηκωθώ όμως τα χτυπήματα που δεχόμουν ήταν συντριπτικά. Με χτυπούσαν αλύπητα, με χέρια και πόδια, λες και ήθελαν να με αφήσουν στον τόπο. Μάζεψα όσο κουράγιο είχα και έφερα τα χέρια στο πρόσωπο μήπως και γλιτώσω κανένα χτύπημα. Αλλά αυτοί εκεί... τη δουλειά τους...

Μ: "Το πορτοφόλι μου είναι στην τσέπη. Πάρτε το κι αφήστε μας ήσυχους!"

-  "Και ποιος σου είπε ότι θέλουμε το πορτοφόλι σου; Εσένα θέλουμε!"

Μ: "Ποιοι είστε και τι έχετε μαζί μου; Δεν έχω πειράξει ποτέ μου κανέναν!"

-  "Για σκέψου λίγο καλύτερα..."


Το ξύλο για την ώρα είχε κοπάσει, όμως πλέον βρισκόμουν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Το οπτικό μου πεδίο είχε συρρικνωθεί και με μεγάλη δυσκολία μπορούσα να διακρίνω πρόσωπα μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Το βλέμμα μου σταμάτησε πάνω στην ξαπλωμένη φιγούρα της Έλενας που ακόμα δεν είχε βρει τις αισθήσεις της. Αμέσως τα κατάλαβα όλα... Το ένστικτό μου βλέπετε δεν με είχε προδώσει ποτέ. Την μοναδική φορά που εγώ το πρόδωσα έμελε να το μετανιώσω πικρά. 

Μ: "Μπράβοι του Παπαζήση είστε;"

-  "Όχι και μπράβοι. Εμείς ένα συμβόλαιο εκτελούμε. Να ξέρεις ότι ο κύριος Δημήτρης μας πλήρωσε διπλά για να σου εξηγήσουμε κιόλας γιατί θα σε καθαρίσουμε. Εξαιρετικός κύριος!"


Ο εφοπλιστής δεν είχε μάθει να χάνει στη ζωή του. Είχε απειλήσει ανοιχτά την Έλενα στο τέλος εκείνης της βιντεοκλήσης στο Λονδίνο, όμως εκείνη δεν τον είχε πάρει στα σοβαρά. «Είναι κότα» μου είχε πει χαρακτηριστικά και προφανώς πίστευε ότι δεν ήταν ικανός να κάνει τις απειλές του πραγματικότητα. Αυτό ήταν και το τεράστιο λάθος της. Προφανώς ο πρώην άντρας της δεν είχε τα κάκαλα να μας αντιμετωπίσει ο ίδιος, είχε όμως τα φράγκα και την παλιανθρωπιά να πληρώσει άλλους για να το κάνουν. Και μάλιστα πλήρωσε διπλά, γιατί μια σφαίρα πισώπλατα δεν ήταν αρκετή για να πάρει την εκδίκησή του. Έπρεπε να ζήσω τις τελευταίες μου στιγμές γεμάτες απόγνωση, πανικό και με την παραλυτική αγωνία του επερχόμενου θανάτου μου. Και φυσικά να γνωρίζω ότι την εντολή την είχε δώσει εκείνος. Όπως καταλαβαίνετε μου έμενε ακόμα μία κουβέντα και φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το να παρακαλέσω για την τύχη της αγαπημένης μου.

 
Μ: "Κάντε ότι είναι να κάνετε μαζί μου, όμως σας παρακαλώ: Όχι την Έλενα!"

-  "Μόλις τελειώσουμε με εσένα θα την περιποιηθούμε κι αυτή την πουτάνα. Και μετά θα την πετάξουμε στο δρόμο να την περάσουν και τα σκυλιά της γειτονιάς ένα χεράκι..."


H τελευταία μου εικόνα ήταν τα πόδια της Έλενας στο πλακόστρωτο, που όμως εξακολουθούσαν να μένουν ασάλευτα. Έκλεισα τα μάτια μου. Άξιζα μια καλύτερη εικόνα για να με συντροφεύσει στο τέλος μου. Και ήρθε μόνη της...

Ήταν Εκείνη. Με προσπέρασε σε μία αίθουσα αναμονής αεροδρομίου και μετά από λίγα βήματα σταμάτησε. Γύρισε, με κοίταξε και μου χαμογέλασε.

Ένιωσα το κρύο μέταλλο της κάνης στον κρόταφο. Έπειτα το κλικ της σκανδάλης, μια λάμψη και αυτό ήταν.
Με τύλιξε το σκοτάδι.

 

ΥΓ: Για τον επίλογο μείνετε συντονισμένοι. Έρχεται σε λίγες μέρες.
   

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιανουαρίου 03, 2021, 05:15:15 μμ

Οκ... Τιννα πω; τρελή ανατροπή που δεν περίμενα με τίποτα... Εύγε 😁😁😁

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Ιανουαρίου 03, 2021, 05:33:33 μμ

Δεν μου άρεσε αυτήν η εξέλιξη.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: dimjohn στις Ιανουαρίου 03, 2021, 07:07:36 μμ

τελικά , όλες "  κουκούλωμα "  θέλουν !  ξενερώσαμε και μ αυτο και με τους μπράβους

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Ιανουαρίου 03, 2021, 08:51:33 μμ

Πολύ ωραία δοσμένο φιναλε, από έναν συγγραφέα που ΝΙΩΘΕΙ, αλλά too much και ελαφρώς αταίριαστο για το ύφος  της ιστορίας και τα δεδομένα του φόρουμ...Μετά τον επίλογο θα κάνω, πάντως, έναν αναλυτικό, συγκεφαλαιωτικο σχολιασμό της ιστορίας, γιατί κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν ...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Ιανουαρίου 04, 2021, 12:26:36 πμ

Γιατί μας κάνεις σμπαραλια ρε Μάρκοο!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: taboo στις Ιανουαρίου 04, 2021, 11:55:42 πμ

Διαφωνώ με τους προλαλήσαντες. Το τελευταίο κομμάτι το θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα ανατροπή και μάλιστα λίγο πριν το τέλος, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο δημιουργός. Η ιστορία είναι πολύ καλά δεμένη και πλούσια σε εκπλήξεις. Αν μου επιτρέπεται, το κομμάτι με τις άλλες αεροσυνοδούς είναι αυτό που εγώ θεωρώ κάπως υπερβολικά φανταστικό, αν και ομολογώ ότι "έφτιαξε" μια πολύ δυνατή εικόνα της Έλενας. Αγαπητέ δημιουργέ Μάρκο περιμένουμε με τεράστια πλέον αγωνία τις τελευταίες σου πινελιές.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: alex 14 στις Ιανουαρίου 05, 2021, 04:11:09 μμ

Χαλασε η μαγιά στο τελος ασχημο τελος κριμα.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: aeriko στις Ιανουαρίου 05, 2021, 04:48:57 μμ

Εμενα παντως κατι μου λεει οτι οι δυο πρωταγωνιστες της ιστοριας θα ζησουν και θα ειναι μαζι φυσικα!!! Και οτι ο εφοπλιστης του γλυκου νερου με τα βαρκακια του, θελησε απλα να τους φοβισει για να ικανοποιησει τον αρρωστημενο εγωισμο του! Ιδωμεν!!!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ioannis στις Ιανουαρίου 05, 2021, 05:03:56 μμ

Πολύ θα ήθελα στην ποδολατρεια να προστεθεί και ο φετιχισμός με γυαλιστερά καλσόν που όλες οι αεροσυνοδοί φοράνε σε όλες τις αεροπορικές εταιρείες του κοσμου όλο το χρόνο ακόμα και το καλοκαίρι. Φοράνε από 10-40denier ανάλογα με την εποχή και πάντα shiny. Στην ιστορία αυτή μόνιμα παρουσιάζει χωρίς καλσόν τις αεροσυνοδούς.... γιατί αυτή η στρέβλωση;;;

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Ιανουαρίου 05, 2021, 07:27:05 μμ

Παράθεση από: aeriko στις Ιανουαρίου 05, 2021, 04:48:57 μμ

Εμενα παντως κατι μου λεει οτι οι δυο πρωταγωνιστες της ιστοριας θα ζησουν και θα ειναι μαζι φυσικα!!! Και οτι ο εφοπλιστης του γλυκου νερου με τα βαρκακια του, θελησε απλα να τους φοβισει για να ικανοποιησει τον αρρωστημενο εγωισμο του! Ιδωμεν!!!

Αυτό που λες δεν ισχύει με την καμία. Η ιστορία τελείωσε. Ο συγγραφέας είπε ρητά ότι απομένει μόνο ο επίλογος. Ως γνωστόν η έννοια του επιλόγου παραπέμπει σε επεξήγηση γεγονότων ή σε κάτι συναφές, πάντως όχι σε ανατροπή ή παραγωγή νέων γεγονότων. Εκτός αν ο συγγραφέας χρησιμοποίησε λάθος λέξη...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Ιανουαρίου 05, 2021, 07:28:23 μμ

Παράθεση από: ioannis στις Ιανουαρίου 05, 2021, 05:03:56 μμ

Πολύ θα ήθελα στην ποδολατρεια να προστεθεί και ο φετιχισμός με γυαλιστερά καλσόν που όλες οι αεροσυνοδοί φοράνε σε όλες τις αεροπορικές εταιρείες του κοσμου όλο το χρόνο ακόμα και το καλοκαίρι. Φοράνε από 10-40denier ανάλογα με την εποχή και πάντα shiny. Στην ιστορία αυτή μόνιμα παρουσιάζει χωρίς καλσόν τις αεροσυνοδούς.... γιατί αυτή η στρέβλωση;;;

Αυτό είναι όντως έγκλημα. Μα τέτοια στρέβλωση? Πως κοιμάται ήσυχος τα βράδια ο συγγραφεύς?

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ioannis στις Ιανουαρίου 05, 2021, 07:35:21 μμ

Παράθεση από: Fetixistis_ στις Ιανουαρίου 05, 2021, 07:28:23 μμ

Αυτό είναι όντως έγκλημα. Μα τέτοια στρέβλωση? Πως κοιμάται ήσυχος τα βράδια ο συγγραφεύς?

Χαίρομαι που συμφωνείτε ότι είναι στρέβλωση της απαρέγκλιτης εντολής όλων των αεροπορικών εταιρειών απαξανεκανθεν οι αεροσυνοδοί να φοράνε καλσόν... πιστεύω πάντα καλοπροαίρετα ότι έστω και τώρα μπορεί στα τελευταία αφηγήματα να μην παραληφθεί αυτό το τέλειο φετίχ που αναδεικνύει τα γυναικεία πόδια και εξιτάρει το ποδολατρικό ενδιαφέρον των αναγνωστών

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιανουαρίου 05, 2021, 08:42:07 μμ

Είμαι στο γράψιμο παιδιά. Αύριο πρωί θα σηκωθώ στις πεντέμισι το πρωί μήπως και μέσα στη μέρα ανεβάσω το φινάλε.
Πανάθεμά σας  :lol: :lol: :lol:

Συγγνώμη που στενοχώρησα αρκετούς φίλους με τις τελευταίες εξελίξεις αλλά έτσι μου βγήκαν, έτσι τα έγραψα.
Σας το έχω ξαναπεί. Βάζω τα δυνατά μου αλλά δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα αρέσει σε όλους. 



ΥΓ: Δεν είπα ποτέ ότι είμαι συγγραφέας. Μια ιστορία στο GF έγραψα ο έρμος ... Δεν είμαι καν εξοικειωμένος με την σωστή χρήση εννοιών όπως πχ «Επίλογος»...
Οπότε αναμείνατε. Το φινάλε ίσως κρύβει κι άλλες εκπλήξεις ...
 

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Ιανουαρίου 05, 2021, 09:53:36 μμ

Παράθεση από: ioannis στις Ιανουαρίου 05, 2021, 07:35:21 μμ

Χαίρομαι που συμφωνείτε ότι είναι στρέβλωση της απαρέγκλιτης εντολής όλων των αεροπορικών εταιρειών απαξανεκανθεν οι αεροσυνοδοί να φοράνε καλσόν... πιστεύω πάντα καλοπροαίρετα ότι έστω και τώρα μπορεί στα τελευταία αφηγήματα να μην παραληφθεί αυτό το τέλειο φετίχ που αναδεικνύει τα γυναικεία πόδια και εξιτάρει το ποδολατρικό ενδιαφέρον των αναγνωστών

Ναι μπορεί να το φοράει στο φέρετρο  :lol:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ioannis στις Ιανουαρίου 05, 2021, 10:24:34 μμ

Παράθεση από: Fetixistis_ στις Ιανουαρίου 05, 2021, 09:53:36 μμ

Ναι μπορεί να το φοράει στο φέρετρο  :lol:

Προφανώς ΠΟΤΕ δεν μπήκατε σε αεροπλάνο ούτε συναντήσατε αεροσυνοδό στη ζωή σας ε;!;!;!
🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼🖕🏼

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιανουαρίου 06, 2021, 05:12:46 μμ

Κι όμως. Εκεί που όλα έμοιαζαν να έχουνε τελειώσει, στην πραγματικότητα τώρα μόλις ξεκινούσαν.
 
Άνοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα καθηλωμένος σ' ένα παγκάκι. Η αγωνία, ο φόβος και η θλίψη που με κατέκλυσαν τις τελευταίες στιγμές πριν τον πυροβολισμό, βάραιναν ακόμα κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Μόνο το βλέμμα μου μπορούσε για την ώρα να περιπλανηθεί στον χώρο και αμέσως άρχισε να ψάχνει για κάποιες πρώτες απαντήσεις.
Βρισκόμουν σε μια κατάφωτη αίθουσα. Στην αρχή υπέθεσα ότι ήταν χώρος αναμονής νοσοκομείου και ότι περίμενα για τις πρώτες βοήθειες. Το απέκλεισα σχεδόν αμέσως. Εξ επαφής σφαίρα στο κεφάλι είχα φάει άλλωστε. Αν για κάποιο λόγο ήμουν ακόμα ζωντανός θα έπρεπε να ήμουν πνιγμένος στα αίματα, με σαράντα γιατρούς από πάνω μου και όχι να κάθομαι σταυροπόδι σε ένα άσχετο παγκάκι. Εστίασα σε ένα φωτεινό μόνιτορ με ανακοινώσεις που βρισκόταν στο βάθος της αίθουσας.
Αυτά που διάβασα, ήρθαν και με αποτελείωσαν...

Κρατικός Αερολιμένας Ηρακλείου «Νίκος Καζαντζάκης»
DATE: 31.12.2014               TIME: 22:30

Ίσως τελικά αυτό ήταν το τίμημα που βγήκα ζωντανός από μια τέτοια περιπέτεια. Να χάσω το μυαλό μου... Διότι ήμουν ζωντανός πέραν πάσης αμφιβολίας, όμως τίποτα από τα υπόλοιπα δεν έβγαζε νόημα για την ώρα. Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Έπρεπε να βάλω σε μια σειρά τα γεγονότα και τις σκέψεις μου.

Γιατί δεν ήμουν στην Αγία Παρασκευή αλλά στην άλλη άκρη της Ελλάδας;
Πως βρέθηκα πίσω στο 2014 και τι δουλειά είχα σε μια αίθουσα αναμονής αεροδρομίου;
Η Έλενα που βρισκόταν; Ήταν καλά;
Οι εκτελεστές μου;
...

Η μόνη λογική εξήγηση για όλα αυτά θα ήταν πως επρόκειτο για ένα όνειρο που στο τέλος του εξελίχθηκε στον χειρότερο εφιάλτη. Όμως τα όνειρα, όπως και οι εφιάλτες, όσο ζωντανά κι αν φαίνονται στην αρχή, γρήγορα ξεθωριάζουν και το μόνο που απομένει στο τέλος δεν είναι παρά μια θολή ανάμνηση. Κι όμως εδώ συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Ήμουν πεπεισμένος πως όλα όσα είχα ζήσει μέχρι την στιγμή του πυροβολισμού ήτανε πέρα για πέρα αληθινά και κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, η σιγουριά μου γινόταν όλο και μεγαλύτερη. H ιστορία μου με την Έλενα όπως σαν την έχω διηγηθεί, άλλες προσωπικές στιγμές, διακοπές με φίλους, ξενύχτια στη δουλειά... Πέντε ολόκληρα χρόνια από τη ζωή μου και τώρα συνειδητοποιούσα πανικόβλητος ότι είχαν μυστηριωδώς διαγραφεί. Το μόνο που φάνταζε ονειρικό και απόμακρο ήταν ο τόπος και ο χρόνος που βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τι δουλειά είχα στην Κρήτη, με ποιούς συναντήθηκα, τι συζήτησα και ποιο ήταν θέμα. Δεν αναγνώριζα καν τα ρούχα και τα παπούτσια που φορούσα. Έβγαλα από την τσέπη του μπουφάν μου ένα κινητό κι έμεινα να το κοιτάζω με έκπληξη αλλά και νοσταλγία. Ήταν ένα Iphone 4 που είχα πάρει μεταχειρισμένο μερικούς μήνες νωρίτερα και μου το έκλεψαν στο μετρό τον επόμενο χρόνο. Κοίταξα τις πρόσφατες κλήσεις και τα μηνύματα και άρχισα να θυμάμαι... 

Ήμουν πλέον απόλυτα σίγουρος για το τι ακριβώς συνέβαινε. Δεν ονειρευόμουν σε καμία περίπτωση. Ούτε τώρα, ούτε και προηγουμένως. Όσο ξεψυχούσα κάτι με άρπαξε και με πέταξε μέσα από μία σχισμή του χρόνου πίσω στο 2014. Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω γιατί, ξέρω μόνο πως έτσι έγινε. Όσο κι αν φάνταζε αδιανόητη, απόκοσμη και εξωπραγματική, η μόνη πιθανή εξήγηση ήταν αυτή. Έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου, να ανασυγκροτηθώ και να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα που μου επεφύλασσε η ζωή. Άρχισα να ψάχνω στις τσέπες μου και βρήκα την κάρτα επιβίβασης. Την διάβασα με προσοχή. Ήταν η πτήση Ηράκλειο – Αθήνα της Aegean με κωδικό Α300, ημερομηνία 31-12-14, ώρα 23:00 και θέση 20B στην ουρά του αεροσκάφους.

«Διάολε!» φώναξα.
Ήταν η πτήση που είχα γνωρίσει την Έλενα. Η απαρχή μιας ιστορίας γεμάτης από τα πιο έντονα συναισθήματα που έχω ποτέ μου ζήσει, με στιγμές μαγικές και εμπειρίες πρωτόγνωρες. Συνεπαρμένος άρχισα να εξερευνώ προσεκτικά τον υπόλοιπο χώρο. Κάτι λιγοστοί βαριεστημένοι επιβάτες καθισμένοι εδώ κι εκεί στα παγκάκια της αίθουσας, ένας υπάλληλος της αεροπορικής στο γκισέ της πύλης και δίπλα του τα μέλη του πληρώματος της πτήσης Α300 που συζητούσαν περιμένοντας κάποιον ακόμα.
 
«Έχει γούστο...» σκέφτηκα.
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω αυτή την σκέψη, άκουσα από το βάθος της αίθουσας τον χαρακτηριστικό ήχο των τακουνιών. Σας έχω ξαναπεί ότι μπορούσα να αναγνωρίσω το περπάτημά της ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες γυναίκες. Βήμα γρήγορο, κοφτό και σίγουρο. Από την ταραχή έκλεισα πάλι τα μάτια μου, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο στα δάκρυα που ξεπήδησαν σαν χείμαρρος και κύλησαν στο πρόσωπό μου. Δεν έκλαιγα για τα πέντε χαμένα χρόνια και τις στιγμές που μου αφαίρεσε ο χρόνος με μία μονοκοντυλιά. Ούτε καν από την χαρά και τη συγκίνηση που ήμουν ακόμα ζωντανός. Ήταν κάτι άλλο βλέπετε... Χωρίς την Έλενα, η ζωή με τον θάνατο δεν θα είχαν καμία απολύτως διαφορά και καταλαβαίνοντας ότι την είχα πάλι κοντά μου, μόλις μερικά βήματα πίσω μου, ένιωσα λυτρωμένος. Περνώντας από δίπλα μου το άρωμα της με τύλιξε. Ήταν εκείνο το υπέροχο θηλυκό και φινετσάτο άρωμα που μου είχε πάρει τα μυαλά από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ένοιωσα ένα ζεστό κύμα να με κατακλύζει ως τα κατάβαθα της ψυχής μου και να διώχνει μακριά κάθε φόβο, ανασφάλεια και αγωνία.

Άνοιξα τα μάτια και την είδα να περνάει από μπροστά μου πηγαίνοντας προς την πύλη. Αυτή τη φορά όμως σταμάτησε λίγο πιο πέρα και έπειτα γύρισε, με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Το στιγμιότυπο εκείνο ήταν το ίδιο με την εικόνα που ήρθε μπροστά μου λίγες στιγμές πριν το πυροβολισμό. Πλέον όμως τίποτα δεν μου έκανε εντύπωση. Ούτε το χαμόγελό της που ήταν γεμάτο απορία, ούτε καν αυτή η έκφρασή του κενού στα μάτια της που φανέρωνε πως κι εκείνη βίωνε το δικό της ντεζαβού. Σηκώθηκα από τη θέση μου και άρχισα να την πλησιάζω λες και υπήρχε ένας μαγνήτης που με τραβούσε κοντά της. Εκείνη απλά στεκόταν και με περίμενε. Ήταν αναπόφευκτο να ξανασμίξουμε. Βλέπετε η μοίρα μας είχε παίξει ένα πολύ περίεργο παιχνίδι, όμως είχε πάρει τις αποφάσεις της για εμάς τους δύο. Θυμήθηκα τα λόγια της Έλενας σε εκείνο τον πρωινό περίπατο στο Battersea Park. «Ίσως έτσι μας ήθελε η μοίρα. Μαζί». Τότε βέβαια δεν ήμουν σε θέση να το κατανοήσω, τώρα όμως όλα έβγαζαν νόημα.

Ήξερα τα πάντα κι ας μην είχαμε τυπικά συστηθεί ακόμα.... Πως να την προσεγγίσω, τι να της πω, τι ήθελα εγώ από εκείνη και τι ήθελε εκείνη από εμένα. Όμως το μόνο που είχε πλέον σημασία ήταν να κρατήσω εκείνη την υπόσχεση που έδωσα στο πατρικό της μερικές ώρες νωρίτερα ή πέντε χρόνια αργότερα αν προτιμάτε... 
           
«Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα κάνεις τα πάντα για να μην ξαναφύγω» μου είχε πει.
 Και φυσικά ακριβώς αυτό θα έκανα.
     
  :wave: :wave: :wave:


ΥΓ1: Αυτό παιδιά είναι το τέλος και από μένα είναι οριστικό και αμετάκλητο. Τη συνέχεια την αφήνω στην φαντασία του καθενός. Άλλωστε η ιστορία μόλις ξεκίνησε από μία άποψη...
ΥΓ2: Ευχαριστώ ακόμα μια φορά για την παρέα και την συμμετοχή σας όλους αυτούς τους μήνες. Λυπάμαι αν το φινάλε δεν κάλυψε τις προσδοκίες όλων σας. Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα και πιστεύω αυτό να το εκτιμήσετε.
ΥΓ3: Σέβομαι την κάβλα του καθενός αλλά σας παρακαλώ μην σπαμάρετε το νήμα γράφοντας τα ίδια και τα ίδια. Μιλάω για τα καλσόν, τις πλεχτές κάλτσες, τα τερλίκια κ.ο.κ.
ΥΓ4: Το τέλος το είχα σχεδόν μαρτυρήσει σε μία δημόσια απάντηση προς τον akis και τον Sektanor λίγο πριν τα Χριστούγεννα.  :lol:

   
 

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Kostas στις Ιανουαρίου 06, 2021, 06:13:40 μμ

Άρα στην ουσία του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία...

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Ιανουαρίου 06, 2021, 09:09:50 μμ

Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου για την ιστορία αυτή, που, είναι σαφές πλέον, ότι μπαίνει στο πάνθεον των σπουδαίων (και δημοφιλών - χωρίς τα 2 να ταυτίζονται απαραιτήτως) ιστοριών του φόρουμ...

Εξ απόψεως λογοτεχνικής, αισθητικής, χειρισμού της γλώσσας, επιλογής καλολογικών στοιχείων, δομής (με μερικές παρεκκλίσεις), και το βασικότερο για εμένα, παρουσίασης των χαρακτήρων, προσέγγισης του εσωτερικού τους κόσμου και των ενδότερων ψυχικών διεργασιών τους, η ιστορία παίρνει άριστα ή σχεδόν άριστα, κατατασσόμενη τουλάχιστον στο top-5 των ερωτικών  ιστοριών εδώ μέσα. Δεν λέω παραπάνω, διότι από τούτο το φόρουμ έχουν περάσει ένας goodoggy, ένας Knight69, ένας Nic O Saint (συγκρίνω συγγραφείς παρόμοιου ύφους με αυτό του Μάρκου , για αυτό και δεν αναφέρομαι σε έτερους συγγραφικούς τιτάνες όπως το δάσκαλο FL1, τον Passenger και τον STAAL που είναι εγγύτερα στο δικό μου στυλ γραφής), έτσι για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...

Ο Μάρκος επέλεξε να γράψει συναισθηματικά. Όχι κατ' ανάγκην σε βάρος του αισθησιασμού, που επιδαψίλευε αφειδώς στον αναγνώστη η γλυκιά αεροσυνοδός, αλλά το συναίσθημα προηγείτο της σάρκας σε αυτήν την ιστορία. Ο ίδιος ο συγγραφεύς το ομολόγησε άλλωστε, γράφοντας σε κάποιο προγενέστερο ποστ ότι "ερωτεύθηκε" την ηρωίδα του. Ένας άλλος Πυγμαλίων που αγάπησε το δημιούργημά του...Συνάγονται πολλά για τον ψυχισμό του ανδρός από όλα αυτα, όπως το πόσο του λείπει η "Έλενα" στη ζωή του, αλλά αυτή είναι μια συζήτηση άσχετη με την ιστορία, που απηχεί προσωπικές σκέψεις, χωρίς κάποια σημασία.

Η μικρή μου κριτική εστιάζει σε κάποια ζητήματα ήσσονος σημασίας σε σχέση με όσα εγκωμιαστικά έγραψα παραπάνω, τα οποία πάλι απηχούν αυστηρά υποκειμενικές απόψεις περί του γράφειν. Τα θεματάκια είναι συνοπτικά τα εξής:

1) Η ιστορία θα ήταν σαφώς ανώτερη από άποψη δομής και συνοχής, αν τελείωνε στον πρώτο της κύκλο, με τον ήχο των τακουνιών της Έλενας που αποχωρεί από το δωμάτιο του ξενοδοχείου... Η συνέχεια, υπέροχη αισθητικά κατά τα λοιπά, πρόδιδε και μια κοπιώδη, τεχνητή εν μέρει, προσπάθεια του Μάρκου να την παρατείνει πάση θυσία. Κάπου τον παρέσυρε και ο ενθουσιασμός δύο τριών σχολιαστών ίσως...

2) Απόρροια του 1 ήταν το γεγονός, ότι και σε αυτήν ακόμη την (περιττη;) συνέχεια της ιστορίας, μπήκαν κάποια κεφάλαια χωρίς ιδιαίτερο νόημα, όπως πχ αυτό με την επιχείρηση "ειδικών δυνάμεων" για να μπουν στο ξενοδοχείο στο Λονδίνο, ή με τις φίλες της Έλενας και το ομαδικό footjob ακόμα και αυτό με το τραπέζι στο Αιγάλεω και την αναλυτική περιγραφή του θείου της Έλενας (σε ένα ηθογραφικό μυθιστόρημα όλα αυτά μπορεί να είχαν τη σημασία τους, εδώ όμως ήταν μάλλον περιττές παρεκβάσεις που νιώθω ότι κούρασαν και τον Μάρκο...)

3) Το φινάλε ήταν βαρύ. Και δεν αναφέρομαι στον επίλογο. Αναφέρομαι στο κανονικό φινάλε που είναι ο θάνατος του ζεύγους. Η προσωπική μου άποψη είναι πως θα άρμοζε ένα τέλος (πέρα από το τεριμμένο χαπι εντ που δεν ήθελε ούτε ο συγγραφέας) που θα απεικόνιζε το χωρισμό των 2, λόγω της Έλενας ενδεχομένως και του περιπετειώδους χαρακτήρα της. Αυτό το φινάλε θα έδενε περισσότερο με το χαρακτήρα των 2 ηρώων, όπως τους έπλασε ο Μάρκος. Επιπλέον θα κέρδιζε και σε αληθοφάνεια.... Η μαφιόζικη εκτέλεση ήταν too much, κάπως δύσπεπτη.

4) Ο επίλογος ήταν τελείως άκυρος κατά την ταπεινή μου άποψη. Μου θύμισε κάτι "μεταφυσικά" αγαπησιάρικα στορυ από ταινίες μικρού μήκους της Lacta... Θεωρώ ότι και σε αυτό ο Μάρκος μάλλον παρασύρθηκε από 2- 3 άτομα που τον ώθησαν προς τα εκεί... Η ιστορία έπρεπε να μείνει "γήινη". Το όφειλε στους τόσο γήινους πρωταγωνιστές της, ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που περίτεχνα δημιούργησε ο συγγραφέας.

Τα 4 παραπάνω σημεία ουδόλως κηλιδώνουν τη μεγάλη εικόνα. Αξίζουν συγχαρητήρια σε αυτό το παιδί για μια ιστορία που θα γίνει κλασική για τα δεδομένα του gf, που θα μπορούσε να σταθεί και έξω από εδώ (αφαιρουμένων κάποιων φετιχιστικών, όχι όλων κατ' ανάγκην, στοιχείων). Εξακολουθώ να πιστεύω, ότι είναι μια ιστορία κάπως αταίριαστη με τα καθιερωμένα εδώ μέσα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό...  Όποιος έχει γράψει στη ζωή του έστω μια αράδα, καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να γράφεις τόσα κεφάλαια, τόσες λέξεις, να αποτυπώνεις τόσα νοήματα. Και μόνο για αυτό ΜΠΡΑΒΟ ξανά.

Ελπίζω να μην κούρασα. Ελπίζω ακόμα και τα σημεία κριτικής μου να τύχουν καλόπιστης υποδοχής.

Με εκτίμηση, Fetixistis_

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Ιανουαρίου 06, 2021, 09:40:47 μμ

Ρε φίλε σου βγάζω το καπέλο! Ανατρεπτικό τέλος, φοβερή ιστορία και τρόπος γραψιματος μην ξαναλέω τα ίδια έχω εκφραστεί πολλάκις. Απ' την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος με έκανες να νιώσω δυνατά συναισθήματα λες και όλα αυτά τα έχω ζήσει εγώ. Όσο για την φράση που μαρτυρά κατά κάποιο τρόπο το τέλος, η αλήθεια είναι ότι κάτι ψιλιαστηκα και με έβαλε σε σκέψεις αν και αυτό που σκέφτηκα εγώ ήταν ότι ίσως όλο αυτό είναι ένα όνειρο. Τελικά το τέλος, αν και ουτοπικό, ήτανε καλύτερο απ'αυτό που νόμιζα. 😉

Φίλε σε ευχαριστούμε για τον χρόνο που αφιέρωσες να μας αποτυπώσεις με τόσο όμορφο και γλαφυρό τρόπο την αστείρευτη φαντασία σου και έκανες τουλάχιστον εμένα να ξεφεύγω λίγο απ'τις καραντινατες στιγμές που ζούμε. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι την οικογένειά σου!

ΥΓ: Αλήθεια, η γυναίκα σου ξέρει για αυτήν την ιστορία; Κι αν ναι ποια η γνώμη της;

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: dimjohn στις Ιανουαρίου 06, 2021, 11:16:52 μμ

άψογος ο fetixistis  είπε ότι έπρεπε όπως έπρεπε !

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιανουαρίου 07, 2021, 07:05:37 μμ

Παράθεση από: Kostas στις Ιανουαρίου 06, 2021, 06:13:40 μμ

Άρα στην ουσία του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία...

Δυστυχώς οι δεύτερες ευκαιρίες υπάρχουν μόνο στις ιστορίες... 
Κώστα, σ' ευχαριστώ και πάλι για τη συμμετοχή!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιανουαρίου 07, 2021, 07:10:05 μμ

Παράθεση από: Fetixistis_ στις Ιανουαρίου 06, 2021, 09:09:50 μμ

Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου για την ιστορία αυτή, που, είναι σαφές πλέον, ότι μπαίνει στο πάνθεον των σπουδαίων (και δημοφιλών - χωρίς τα 2 να ταυτίζονται απαραιτήτως) ιστοριών του φόρουμ...

Εξ απόψεως λογοτεχνικής, αισθητικής, χειρισμού της γλώσσας, επιλογής καλολογικών στοιχείων, δομής (με μερικές παρεκκλίσεις), και το βασικότερο για εμένα, παρουσίασης των χαρακτήρων, προσέγγισης του εσωτερικού τους κόσμου και των ενδότερων ψυχικών διεργασιών τους, η ιστορία παίρνει άριστα ή σχεδόν άριστα, κατατασσόμενη τουλάχιστον στο top-5 των ερωτικών  ιστοριών εδώ μέσα. Δεν λέω παραπάνω, διότι από τούτο το φόρουμ έχουν περάσει ένας goodoggy, ένας Knight69, ένας Nic O Saint (συγκρίνω συγγραφείς παρόμοιου ύφους με αυτό του Μάρκου , για αυτό και δεν αναφέρομαι σε έτερους συγγραφικούς τιτάνες όπως το δάσκαλο FL1, τον Passenger και τον STAAL που είναι εγγύτερα στο δικό μου στυλ γραφής), έτσι για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...

Ο Μάρκος επέλεξε να γράψει συναισθηματικά. Όχι κατ' ανάγκην σε βάρος του αισθησιασμού, που επιδαψίλευε αφειδώς στον αναγνώστη η γλυκιά αεροσυνοδός, αλλά το συναίσθημα προηγείτο της σάρκας σε αυτήν την ιστορία. Ο ίδιος ο συγγραφεύς το ομολόγησε άλλωστε, γράφοντας σε κάποιο προγενέστερο ποστ ότι "ερωτεύθηκε" την ηρωίδα του. Ένας άλλος Πυγμαλίων που αγάπησε το δημιούργημά του...Συνάγονται πολλά για τον ψυχισμό του ανδρός από όλα αυτα, όπως το πόσο του λείπει η "Έλενα" στη ζωή του, αλλά αυτή είναι μια συζήτηση άσχετη με την ιστορία, που απηχεί προσωπικές σκέψεις, χωρίς κάποια σημασία.

Η μικρή μου κριτική εστιάζει σε κάποια ζητήματα ήσσονος σημασίας σε σχέση με όσα εγκωμιαστικά έγραψα παραπάνω, τα οποία πάλι απηχούν αυστηρά υποκειμενικές απόψεις περί του γράφειν. Τα θεματάκια είναι συνοπτικά τα εξής:

1) Η ιστορία θα ήταν σαφώς ανώτερη από άποψη δομής και συνοχής, αν τελείωνε στον πρώτο της κύκλο, με τον ήχο των τακουνιών της Έλενας που αποχωρεί από το δωμάτιο του ξενοδοχείου... Η συνέχεια, υπέροχη αισθητικά κατά τα λοιπά, πρόδιδε και μια κοπιώδη, τεχνητή εν μέρει, προσπάθεια του Μάρκου να την παρατείνει πάση θυσία. Κάπου τον παρέσυρε και ο ενθουσιασμός δύο τριών σχολιαστών ίσως...

2) Απόρροια του 1 ήταν το γεγονός, ότι και σε αυτήν ακόμη την (περιττη;) συνέχεια της ιστορίας, μπήκαν κάποια κεφάλαια χωρίς ιδιαίτερο νόημα, όπως πχ αυτό με την επιχείρηση "ειδικών δυνάμεων" για να μπουν στο ξενοδοχείο στο Λονδίνο, ή με τις φίλες της Έλενας και το ομαδικό footjob ακόμα και αυτό με το τραπέζι στο Αιγάλεω και την αναλυτική περιγραφή του θείου της Έλενας (σε ένα ηθογραφικό μυθιστόρημα όλα αυτά μπορεί να είχαν τη σημασία τους, εδώ όμως ήταν μάλλον περιττές παρεκβάσεις που νιώθω ότι κούρασαν και τον Μάρκο...)

3) Το φινάλε ήταν βαρύ. Και δεν αναφέρομαι στον επίλογο. Αναφέρομαι στο κανονικό φινάλε που είναι ο θάνατος του ζεύγους. Η προσωπική μου άποψη είναι πως θα άρμοζε ένα τέλος (πέρα από το τεριμμένο χαπι εντ που δεν ήθελε ούτε ο συγγραφέας) που θα απεικόνιζε το χωρισμό των 2, λόγω της Έλενας ενδεχομένως και του περιπετειώδους χαρακτήρα της. Αυτό το φινάλε θα έδενε περισσότερο με το χαρακτήρα των 2 ηρώων, όπως τους έπλασε ο Μάρκος. Επιπλέον θα κέρδιζε και σε αληθοφάνεια.... Η μαφιόζικη εκτέλεση ήταν too much, κάπως δύσπεπτη.

4) Ο επίλογος ήταν τελείως άκυρος κατά την ταπεινή μου άποψη. Μου θύμισε κάτι "μεταφυσικά" αγαπησιάρικα στορυ από ταινίες μικρού μήκους της Lacta... Θεωρώ ότι και σε αυτό ο Μάρκος μάλλον παρασύρθηκε από 2- 3 άτομα που τον ώθησαν προς τα εκεί... Η ιστορία έπρεπε να μείνει "γήινη". Το όφειλε στους τόσο γήινους πρωταγωνιστές της, ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που περίτεχνα δημιούργησε ο συγγραφέας.

Τα 4 παραπάνω σημεία ουδόλως κηλιδώνουν τη μεγάλη εικόνα. Αξίζουν συγχαρητήρια σε αυτό το παιδί για μια ιστορία που θα γίνει κλασική για τα δεδομένα του gf, που θα μπορούσε να σταθεί και έξω από εδώ (αφαιρουμένων κάποιων φετιχιστικών, όχι όλων κατ' ανάγκην, στοιχείων). Εξακολουθώ να πιστεύω, ότι είναι μια ιστορία κάπως αταίριαστη με τα καθιερωμένα εδώ μέσα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό...  Όποιος έχει γράψει στη ζωή του έστω μια αράδα, καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να γράφεις τόσα κεφάλαια, τόσες λέξεις, να αποτυπώνεις τόσα νοήματα. Και μόνο για αυτό ΜΠΡΑΒΟ ξανά.

Ελπίζω να μην κούρασα. Ελπίζω ακόμα και τα σημεία κριτικής μου να τύχουν καλόπιστης υποδοχής.

Με εκτίμηση, Fetixistis_

Ήμουν σίγουρος για δύο πράγματα. Ότι θα έγραφες πολλά και ότι θα ήσουν κατά βάση επικριτικός. Στο πρώτο έπεσα μέσα, στο δεύτερο όμως όχι. Και ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη ομολογώ, δεδομένου ότι δεν ήταν λίγες οι φορές τους τελευταίους μήνες που άφησες χλευαστικούς υπαινιγμούς για την ιστορία σε άσχετα νήματα του φόρουμ... Αυτά ανήκουν στο παρελθόν όμως.
Δεν γνωρίζω αν οι σπουδές σου ή το επάγγελμά σου έχουν κάποια σχέση με τη λογοτεχνία πάντως από τα ενεργά μέλη αυτή τη στιγμή είσαι ο πλέον καταρτισμένος κριτικός – αναλυτής πράγμα που νομίζω αντιλαμβάνονται οι πάντες. Γι' αυτό και οι κουβέντες σου έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. 
Για την κριτική έχω μόνο δύο ενστάσεις.
Πρώτον, θεωρώ ότι είσαι αρκετά σκληρός σε ότι αφορά το τέλος και αυτό φαίνεται από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιείς. Δεν στέκομαι στο αν σου άρεσε ή όχι. Είναι προφανές ότι δεν άρεσε στους περισσότερους άλλωστε. Ούτε και υπαινίσσομαι ότι το τέλος είναι υπεράνω κριτικής.  Απλά διακρίνω γενικότερα μια φοβία στο φόρουμ με το φινάλε των ιστοριών και ίσως αυτό εξηγεί γιατί έχουν μείνει τόσες πολλές ανολοκλήρωτες. Καταλαβαίνω ότι ένα κακογραμμένο ή αταίριαστο τέλος μπορεί να υπονομεύσει την όλη προσπάθεια αλλά πρέπει να παίρνουμε το ρίσκο ώστε οι ιστορίες να ολοκληρώνονται. Το χρωστάμε στον κόπο μας και κυρίως σε αυτούς που τις διαβάζουνε.     
Δεύτερον, αναφέρεις (μάλλον) επικριτικά ότι παρασύρθηκα από τους σχολιαστές και μάλιστα αρκετές φορές. Δεν βρίσκω κάτι το μεμπτό σε αυτό. Μια ιστορία που ανεβαίνει σε ένα δημόσιο νήμα συζήτησης πρέπει να αλληλεπιδρά με τους ανθρώπους που την σχολιάζουν και αυτό ήταν κάτι που το επεδίωξα από την πρώτη στιγμή. Φοβάμαι πως αν την έγραφα μονοκοπανιά και ξεκομμένος από τον κόσμο, θα ήταν σίγουρα μια εντελώς διαφορετική ιστορία και πολύ πιο εσωστρεφής να πω την αμαρτία μου. Όμως εδώ ουσιαστικά δεν διαφωνούμε διότι απλά έχουμε διαφορετική προσέγγιση στο θέμα.   

Τέλος θέλω να σε ευχαριστήσω από καρδιάς για τον χρόνο που αφιέρωσες και τα ανέλπιστα καλά σου λόγια. Πιο πολύ όμως για την κριτική σου, διότι ήταν εύστοχη, καλόπιστη και ειλικρινά νιώθω ότι θα μου φανεί χρήσιμη. Ενδεχομένως και εκτός του GF. Ποτέ δε ξέρεις καμιά φορά...     ;)

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιανουαρίου 07, 2021, 07:18:34 μμ

Φίλε akis για κάποιο λόγο δεν μπορώ να σου απαντήσω με παράθεση...

Ο πιο ήπιος, συναισθηματικός και ανθρώπινος χαρακτήρας της Έλενας που βγήκε στην πορεία της ιστορίας, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα σχόλια και τις παροτρύνσεις σου. Αυτό να ξέρεις σου το χρωστάω!  ;)

Με την ευκαιρία να αποκαλύψω ότι εμπνεύστηκα την ηρωίδα από ένα υπαρκτό πρόσωπο και για την ακρίβεια από μία αεροσυνοδό της Aegean που είχα την χαρά να συνταξιδέψω πρόπερσι. Πραγματικά πανέμορφη κοπέλα και άσος στο shoeplay... Φυσικά δεν"παίχτηκε" απολύτως τίποτα. Αν και θυμάμαι το όνομά της, επέλεξα να χρησιμοποιήσω το "Έλενα" σε ανάμνηση ενός παλιού ανεκπλήρωτου έρωτα που με στοίχειωνε για χρόνια.

Όσο για το ΥΓ σου φίλε Άκη σε ενημερώνω ότι η γυναίκα μου ξέρει καλά τι κουμάσι είμαι... Το γράψιμο της το κρύβω για την ώρα αλλά αν το μάθει δε νομίζω να πέσει κι από τα σύννεφα  :lol:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Sektanor στις Ιανουαρίου 07, 2021, 11:20:24 μμ

Μιας και βρήκα σήμερα χρόνο να διαβάσω την ιστορία και το τέλος της, δυστυχώς, θέλω για ακομη6μια φορά να σε ευχαριστήσω για την καύλα αλλά και γενικότερα τι στορυ που μας προσφερες αυτό το καιρο6και μας έκανες να ταυτηστουμε ή να σκεφτούμε δικά μας σκηνικά κλπ...

Το ότι δεν άρεσαν κάποια πράγματα στην όλη ιστορία είναι λογικό αφού μπορεί να έχουμε εδώ μέσα κάποια κοινά αλλά σίγουρα όταν απευθύνεται κάποιος σε τόσο κόσμο δεν γίνετε να τους ευχαριστήσει όλους.

Το βασικό θετικό είναι ότι είναι από τις αρκετά καλές ιστορίες του φόρουμ που έχουν καταφέρει να ολοκληρωθούν! Από τις λίγες που έχει μέσα της μέρη καθαρά για να μας βάλουν μέσα στην ιστορία χωρίς την απόλυτη καύλα μας σε αυτά.

Ελπίζω να χαλαρώσεις να ηρεμήσεις από αυτή την προσπάθεια σου και κάποια στιγμή να έχουμε νέα ιστορία σου  ;)  :-*

Από μένα πολλά :clapping: :clapping:  :clapping:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: George στις Ιανουαρίου 07, 2021, 11:52:55 μμ

Ευχαριστούμε για την πολύ ωραία ιστορία. Δεν μου άρεσε το τέλος, αλλά στην ζωή ας μην ξεχνάμε δεν μας έρχονται όλο οπως θέλουμε. Αυτό που έχει όμως σημασία είναι ότι για αρκετό καιρό κοίταζα το site περιμένοντας την συνέχεια της Έλενας και αυτό από μόνο του λέει κάτι.

Καλή συνέχεια σε ότι και να κάνεις , και εύχομαι μια καλή και υγιή χρονιά για την οικογένεια σου.

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιανουαρίου 09, 2021, 10:20:26 πμ

Παράθεση από: Sektanor στις Ιανουαρίου 07, 2021, 11:20:24 μμ

Μιας και βρήκα σήμερα χρόνο να διαβάσω την ιστορία και το τέλος της, δυστυχώς, θέλω για ακομη6μια φορά να σε ευχαριστήσω για την καύλα αλλά και γενικότερα τι στορυ που μας προσφερες αυτό το καιρο6και μας έκανες να ταυτηστουμε ή να σκεφτούμε δικά μας σκηνικά κλπ...

Το ότι δεν άρεσαν κάποια πράγματα στην όλη ιστορία είναι λογικό αφού μπορεί να έχουμε εδώ μέσα κάποια κοινά αλλά σίγουρα όταν απευθύνεται κάποιος σε τόσο κόσμο δεν γίνετε να τους ευχαριστήσει όλους.

Το βασικό θετικό είναι ότι είναι από τις αρκετά καλές ιστορίες του φόρουμ που έχουν καταφέρει να ολοκληρωθούν! Από τις λίγες που έχει μέσα της μέρη καθαρά για να μας βάλουν μέσα στην ιστορία χωρίς την απόλυτη καύλα μας σε αυτά.

Ελπίζω να χαλαρώσεις να ηρεμήσεις από αυτή την προσπάθεια σου και κάποια στιγμή να έχουμε νέα ιστορία σου  ;)  :-*

Από μένα πολλά :clapping: :clapping:  :clapping:

Η προσπάθειά μου εξ αρχής στόχευε ακριβώς σε αυτό. Να σας βάλω μέσα στα σκηνικά σαν να τα παρακολουθείτε από μία γωνία του δωματίου. Άλλες φορές το πέτυχα, άλλες όχι και τόσο...   
Θέλω και πάλι να σε ευχαριστήσω φίλε Sektanor για τα καλά σου λόγια! Καλή συνέχεια  :-*

Παράθεση από: George στις Ιανουαρίου 07, 2021, 11:52:55 μμ

Ευχαριστούμε για την πολύ ωραία ιστορία. Δεν μου άρεσε το τέλος, αλλά στην ζωή ας μην ξεχνάμε δεν μας έρχονται όλο οπως θέλουμε. Αυτό που έχει όμως σημασία είναι ότι για αρκετό καιρό κοίταζα το site περιμένοντας την συνέχεια της Έλενας και αυτό από μόνο του λέει κάτι.

Καλή συνέχεια σε ότι και να κάνεις , και εύχομαι μια καλή και υγιή χρονιά για την οικογένεια σου.

Αν σπάστηκα μία φορά που το τέλος απογοήτευσε τόσους φίλους, για σένα ειδικά σπάστηκα δέκα φίλε George. Είσαι ο άνθρωπος που από την πρώτη μέχρι την τελευταία αράδα αυτής της ιστορίας συμμετείχε και με ενθάρρυνε αδιάκοπα για την συνέχεια... Σου χρωστάω ένα καλύτερο φινάλε στην επόμενη. Όποτε κι αν εκείνη έρθει...

 :wave: :wave: :wave:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Fetixistis_ στις Ιανουαρίου 09, 2021, 01:28:55 μμ

Παράθεση από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιανουαρίου 07, 2021, 07:10:05 μμ

Ήμουν σίγουρος για δύο πράγματα. Ότι θα έγραφες πολλά και ότι θα ήσουν κατά βάση επικριτικός. Στο πρώτο έπεσα μέσα, στο δεύτερο όμως όχι. Και ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη ομολογώ, δεδομένου ότι δεν ήταν λίγες οι φορές τους τελευταίους μήνες που άφησες χλευαστικούς υπαινιγμούς για την ιστορία σε άσχετα νήματα του φόρουμ... Αυτά ανήκουν στο παρελθόν όμως.
Δεν γνωρίζω αν οι σπουδές σου ή το επάγγελμά σου έχουν κάποια σχέση με τη λογοτεχνία πάντως από τα ενεργά μέλη αυτή τη στιγμή είσαι ο πλέον καταρτισμένος κριτικός – αναλυτής πράγμα που νομίζω αντιλαμβάνονται οι πάντες. Γι' αυτό και οι κουβέντες σου έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. 
Για την κριτική έχω μόνο δύο ενστάσεις.
Πρώτον, θεωρώ ότι είσαι αρκετά σκληρός σε ότι αφορά το τέλος και αυτό φαίνεται από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιείς. Δεν στέκομαι στο αν σου άρεσε ή όχι. Είναι προφανές ότι δεν άρεσε στους περισσότερους άλλωστε. Ούτε και υπαινίσσομαι ότι το τέλος είναι υπεράνω κριτικής.  Απλά διακρίνω γενικότερα μια φοβία στο φόρουμ με το φινάλε των ιστοριών και ίσως αυτό εξηγεί γιατί έχουν μείνει τόσες πολλές ανολοκλήρωτες. Καταλαβαίνω ότι ένα κακογραμμένο ή αταίριαστο τέλος μπορεί να υπονομεύσει την όλη προσπάθεια αλλά πρέπει να παίρνουμε το ρίσκο ώστε οι ιστορίες να ολοκληρώνονται. Το χρωστάμε στον κόπο μας και κυρίως σε αυτούς που τις διαβάζουνε.     
Δεύτερον, αναφέρεις (μάλλον) επικριτικά ότι παρασύρθηκα από τους σχολιαστές και μάλιστα αρκετές φορές. Δεν βρίσκω κάτι το μεμπτό σε αυτό. Μια ιστορία που ανεβαίνει σε ένα δημόσιο νήμα συζήτησης πρέπει να αλληλεπιδρά με τους ανθρώπους που την σχολιάζουν και αυτό ήταν κάτι που το επεδίωξα από την πρώτη στιγμή. Φοβάμαι πως αν την έγραφα μονοκοπανιά και ξεκομμένος από τον κόσμο, θα ήταν σίγουρα μια εντελώς διαφορετική ιστορία και πολύ πιο εσωστρεφής να πω την αμαρτία μου. Όμως εδώ ουσιαστικά δεν διαφωνούμε διότι απλά έχουμε διαφορετική προσέγγιση στο θέμα.   

Τέλος θέλω να σε ευχαριστήσω από καρδιάς για τον χρόνο που αφιέρωσες και τα ανέλπιστα καλά σου λόγια. Πιο πολύ όμως για την κριτική σου, διότι ήταν εύστοχη, καλόπιστη και ειλικρινά νιώθω ότι θα μου φανεί χρήσιμη. Ενδεχομένως και εκτός του GF. Ποτέ δε ξέρεις καμιά φορά...     ;)

Και εγώ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Μάρκο. Έχουν και για μένα σημασία... Σίγουρα έχω γράψει (και) μαλακίες, αλλά δεν υπόσχομαι ότι... δεν ξαναγράψω  :lol: Πλάκα κάνω.

Δε διεκδικώ δάφνες ειδικού ωστόσο. Μη μασάς. Μπορεί επαγγελματικά- ακαδημαϊκά να είμαι εξοικειωμένος με το γραπτό λόγο, αλλά η ενασχόλησή μου με τη λογοτεχνία είναι για την ώρα, τουλάχιστον, ερασιτεχνική...

Εντούτοις, αν όντως οι "συμβουλές" μου αποδειχτούν εποικοδομητικές για γράψιμο και έξω από εδώ, αυτό σίγουρα με χαροποιεί. Η σχέση μου με με όσους γράφουν εδώ μέσα, και με σένα, ιδίως, με αφορμή την παρούσα ιστορία, είναι καθαρά διαλεκτική. Κερδίζω και εγώ από σένα και από κάθε ταλαντούχο συγγραφέα του gf...

Θέλω να το ξαναπω, γιατί εκεί νομίζω ότι είναι το δυνατό σου χαρτί.. Πλάθεις πολύ ρεαλιστικούς χαρακτήρες, χαρτογραφείς ψυχοσυνθέσεις, δίνεις εύστοχους διαλόγους. Και αυτό είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο ενίοτε. Όχι ότι στις περιγραφές υστερείς, κάθε άλλο, αλλά το ψυχογραφικό στοιχείο σου βγαίνει πιο άνετα...

Το κλείνω όμως, γιατί στο τέλος θα γράψω διατριβή για την "Έλενα" όπως το πάω. Όπ(οταν) επανέλθεις με το καλό με νέα ιστορία, θα είμαστε εδώ για να σε κρίνουμε ξανά  :thumbsup1:

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: akis στις Ιανουαρίου 09, 2021, 08:17:34 μμ

Παράθεση από: ΜΑΡΚΟΣ στις Ιανουαρίου 07, 2021, 07:18:34 μμ

Φίλε akis για κάποιο λόγο δεν μπορώ να σου απαντήσω με παράθεση...

Ο πιο ήπιος, συναισθηματικός και ανθρώπινος χαρακτήρας της Έλενας που βγήκε στην πορεία της ιστορίας, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα σχόλια και τις παροτρύνσεις σου. Αυτό να ξέρεις σου το χρωστάω!  ;)

Με την ευκαιρία να αποκαλύψω ότι εμπνεύστηκα την ηρωίδα από ένα υπαρκτό πρόσωπο και για την ακρίβεια από μία αεροσυνοδό της Aegean που είχα την χαρά να συνταξιδέψω πρόπερσι. Πραγματικά πανέμορφη κοπέλα και άσος στο shoeplay... Φυσικά δεν"παίχτηκε" απολύτως τίποτα. Αν και θυμάμαι το όνομά της, επέλεξα να χρησιμοποιήσω το "Έλενα" σε ανάμνηση ενός παλιού ανεκπλήρωτου έρωτα που με στοίχειωνε για χρόνια.

Όσο για το ΥΓ σου φίλε Άκη σε ενημερώνω ότι η γυναίκα μου ξέρει καλά τι κουμάσι είμαι... Το γράψιμο της το κρύβω για την ώρα αλλά αν το μάθει δε νομίζω να πέσει κι από τα σύννεφα  :lol:

Όντας κι εγώ αρκετά συναισθηματικός τύπος μπορώ να πω πως χάρηκα που επέλεξες αυτόν τον χαρακτήρα για την Έλενα και σε ευχαριστώ για αυτό. Επίσης δεν ξέρω αν ο χαρακτήρας του Μάρκου είναι και ο δικός σου στην πραγματικότητα, πάντως σε πολλά σημεία πέρα από τις υποτακτικές του τάσεις, ταυτίστηκα. Όσο για τον ανεκπλήρωτο έρωτα που ομολόγησες πως είχες, επειδή κι εγώ είμαι παθών κι ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει  :no:, ήταν και ο λόγος που σε παρακάλεσα για ένα αίσιο τέλος. Δεν ήθελα να ζήσω κάτι σαν deja vu.. :p

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: lostinspace84 στις Φεβρουαρίου 03, 2021, 03:47:52 πμ

Μπράβο!Μπράβο!Μπράβο! Εξαιρετική ιστορία, εξαιρετικό γράψιμο όχι μόνο μας καύλωσες αλλά μας συγκίνησες κιόλας! :clapping: :clapping:
Προσωπικά και θα ήθελα λίγο περισσότερο την πλευρά του σκλάβου Μάρκου της αφέντρας Έλενας σε διάφορα σκηνικά ιδιωτικά ή δημόσια...περισσότερη ωρα στα πόδια της....περισσότερο την εξουσιαστική πλευρά της Έλενας...ίσως και σε κάποια διαφωνία ή τσακωμό...πιο πολύ  :stiletto: :stiletto: :stiletto: και σεξουαλική "εκμετάλλευση" του "σκλάβου" της...πάντα με τα ωραία "ρομαντικά" στοιχεία που μας ταξίδευαν στην ιστορία σου...
Αλλά είναι προσωπική άποψη...δεν μειώνει καθόλου την ευχαρίστηση που προσέφερε η ιστορία σου!!
Ίσως να συμβεί, να συμβαίνει, να έιχε συμβεί ή να έχει συμβεί, αύριο, χθες ή τώρα στη συνέχεια της...σε αυτή τη "στρέβλωση" στον χωροχρόνο....
Μου θυμίζει λίγο interstellar....
Και ένα τραγουδάκι που λέει: "Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη η αγάπη είναι παντού, στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου.Κι όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει, θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή..."

Καλή χρονιά σε όλους και κουράγιο, να περνάτε καλά!

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Παναγιώτης στις Ιουνίου 02, 2021, 04:10:45 μμ

Δεν μπορουσα διαβαζοντας την ιστορια σου να μην κανω νεο λογαρισμο και να σχολιασω!
Αριστουργημα, το γραψιμο σου φοβερο, υπεροχη χρηση γλωσσας, εκφρασης.
Μας εκανες ολους να σαγηνευτουμε απο την Ελενα.
Συμφωνω και εγω με προηγουμενα σχολια οτι την καψουρευτηκες και εσυ (απολυτα λογικο) αλλα δεν με ενοχλησε καπου στην ιστορια.
Το περιστατικο με τις συναδερφους ηταν αχρειαστο αν και μου αρεσε ο dominant χαρακτηρας της Ελενας και περιμενα να τον ξαναδω με τον Μαρκο...
Το τελος εμενα μου αρεσε, ανατρεπτικο και εξω απο τα καθιερωμενα. Εδω ταιριαξε νομιζω
Εν κατακλειδι, μακραν μες την τριαδα των καλυτερων ιστοριων που εχω διαβασει. Μπραβο σου

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: Ilias Mpalaouras στις Φεβρουαρίου 17, 2022, 11:25:43 πμ

Υπεροχη ιστορια
και πολυ καλογραμμενη

Τίτλος: Απ: ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΥ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΡΟΣΔΕΘΕΙΤΕ...
Αποστολή από: fido στις Φεβρουαρίου 21, 2022, 12:02:11 μμ

Υπέροχη φανταστική ιστορία...
Συγχαρητήρια....
Μην σταματάς...
Δώσε θέμα στον λαό...