Ευτυχώς που δεν έχω facebook.

Ξέρετε πώς λέγεται το τραγούδι που ακούγεται στο 2.10;

Καλησπέρα, ξέρετε κάποια που να κάνει μασάζ με τα πόδια, με δικό της χώρο, σε οικονομική τιμή, δηλαδή 20-25 ευρώ την ώρα; Τελευταία το μασάζ με τα πόδια είναι της μόδας και έχω δει πολλές διαφημίσεις στο ίντερνετ, μόνο που δεν έχουν δικό τους χώρο, που για μένα είναι βασικό. Έχω δει και κάνα δυο αγγελίες για μασάζ μιας ώρας, με δικό τους χώρο, στα 20-25 ευρώ αλλά δεν ξέρω ακόμα αν κάνουν και με τα πόδια. Αν έχετε κάποια πληροφορία με π.μ. ή εδώ. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Υ.Γ. Θα με ενδιέφερε και ένα απλό ποδοπάτημα, δεν ψάχνω απαραίτητα μασάζ φτάνει να είναι οικονομικό και η κοπέλα να έχει δικό της χώρο.

Καλησπέρα, η ερώτηση είναι άσχετη με τη θεματολογία του φόρουμ αλλά επειδή συζητιούνται διάφορα θέματα και απ' την άλλη ίσως υπάρχουν δικηγόροι στο φόρουμ είπα να ζητήσω μια γνώμη. Λοιπόν η ερώτηση: Είμαι διαχειριστής στην πολυκατοικία που μένω. Ένας ενοικιαστής έφυγε πριν δυο χρόνια αφήνοντας κάποια ενοίκια απλήρωτα. Εγώ αυτά τα χρήματα τα θεωρούσα χαμένα αφού έχει φύγει απ' την πολυκατοικία, αλλά μου είπαν κάποιοι γείτονες ότι μπορώ να τα ζητήσω απ' τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος. Ισχύει κάτι τέτοιο, ότι δηλαδή όταν ένας ενοικιαστής φεύγει αφήνοντας απλήρωτα κοινόχρηστα τα χρέη μεταβιβάζονται στον ιδιοκτήτη; Μπορώ να τα διεκδικήσω μετά από δυο χρόνια; Μπορείτε να με παραπέμψετε σε σχετικό νόμο; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Επειδή η ποδολαγνεία έχει έντονο το στοιχείο του παιχνιδιού, ειδικά δραστηριότητες όπως το trampling, πάντα πίστευα ότι οι ποδολάγνοι είναι αυτό που λένε μεγάλα παιδιά. Όταν λέω παιδιά δεν εννοώ ανώριμοι και μη σοβαροί, αλλά παιδιά με την καλή έννοια. Έχουν διατηρήσει δηλαδή ένα μέρος της παιδικότητάς τους και έχουν μια αγνότητα και μια αθωότητα. Εγώ προσωπικά, επειδή πέρα απ' όσα έγραψα παραπάνω η σχέση μου με το φετίχ μου ξεκίνησε στα παιδικά μου χρόνια, αισθάνομαι αρκετά παιδί. Εσείς τι λέτε; Τι πιστεύετε; Πώς νιώθετε;

Έρχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιείς τη διαφορετικότητά σου. Αυτό που νιώθεις δεν είναι ένα κατάλοιπο των παιδικών σου χρόνων, δεν είναι κάτι παροδικό. Το πάθος που νιώθεις για τα γυναικεία πόδια είναι κομμάτι του εαυτού σου. Είσαι διαφορετικός. Είσαι φετιχιστής. Μαθαίνεις ότι πολλοί άλλοι έχουν το ίδιο φετίχ με σένα, σε όλο τον κόσμο. Και κάποτε σταματάς να βολεύεσαι με φαντασιώσεις και κάποιες σκηνές στην τηλεόραση. Αποφασίζεις να ζήσεις όλα αυτά που υπήρχαν μόνο στη φαντασία σου. Να ικανοποιήσεις το πάθος σου, το φετίχ σου. Παίρνεις μια εφημερίδα, κλείνεσαι στο δωμάτιό σου και ψάχνεις στις μικρές αγγελίες. Στην κατηγορία με τις αφέντρες. Δεν είσαι υποτακτικός αλλά ξέρεις, έχεις ακούσει, ότι αυτές μπορούν να ικανοποιήσουν το πάθος σου. Κυκλώνεις μια δυο αγγελίες μ' ένα στυλό και περιμένεις μέχρι να είσαι μόνος στο σπίτι. Πηγαίνεις στο πιο απομονωμένο δωμάτιο και με τρεμάμενα χέρια τηλεφωνείς. Περιμένεις με αγωνία να απαντήσει. Όταν επιτέλους απαντάει λες ψιθυριστά ότι τηλεφωνείς για την αγγελία.

Όταν μιλάς για το πάθος σου εκείνη κάνει σου ειρωνικές ερωτήσεις και γελάει, παρόλο που δηλώνει αφέντρα που ικανοποιεί το φετίχ. Κλείνεις ντροπιασμένος το τηλέφωνο. Ξεκίνησες άσχημα, διστάζεις τώρα ακόμα πιο πολύ, αλλά δεν θες να σταματήσεις. Τηλεφωνείς στο δεύτερο τηλέφωνο που έχεις κυκλώσει στην εφημερίδα. Μετά από λίγο απ' την άλλη άκρη της γραμμής ακούς μια γυναικεία φωνή. Λες ανοιχτά αυτό που θες και ζητάς πληροφορίες. Αυτή τη φορά είσαι τυχερός. Έχεις πέσει σε σωστή επαγγελματία. Δεν σε αποπαίρνει και δείχνει να σέβεται το πάθος σου. Η τιμή είναι λίγο υψηλή αλλά είναι κάτι που δεν κάνεις κάθε μέρα. Η περιοχή που δέχεται είναι αρκετά μακριά απ' τη δική σου, αλλά δεν έχεις την πολυτέλεια να ψάχνεις κοντά στο σπίτι σου. Άσε που αυτό σε βολεύει γιατί ελαχιστοποιείς τις πιθανότητες να σε δει κάποιος γνωστός. Κλείνεις ραντεβού σε τρεις ώρες. Ξυρίζεσαι, κάνεις μπάνιο και φεύγεις. Φτάνοντας διαπιστώνεις ότι πρόκειται για μια κακόφημη περιοχή απ΄την οποία δεν υπήρχε περίπτωση να περάσεις αν δεν είχες αυτό το φετίχ. Αισθάνεσαι σαν τοξικομανής που πάει όπου του πει ο ντίλερ.

Έχεις φτάσει νωρίτερα. Κάθεσαι να πιεις έναν καφέ. Καπνίζεις το ένα τσιγάρο πίσω απ' το άλλο, αλλά η ώρα δεν λέει να περάσει με τίποτα. Δέκα λεπτά πριν το ραντεβού σηκώνεσαι με αργές κινήσεις. Φτάνεις μπροστά στην πολυκατοικία που έχεις ραντεβού. Κοιτάς τα κουδούνια για να βεβαιωθείς ότι δεν έχεις κάνει λάθος. Είσαι στη σωστή πολυκατοικία. Καπνίζεις νευρικά άλλο ένα τσιγάρο και χτυπάς το κουδούνι. Ανοίγει την πόρτα της εισόδου. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά βλέπεις μια πόρτα στο ισόγειο να ανοίγει δειλά. Μπαίνεις μέσα. Κάθεστε σ' έναν καναπέ για να μιλήσετε λίγο. Ξαφνικά η γλώσσα σου δένεται κόμπος. Ακόμα και τώρα, ακόμα και σ' αυτήν διστάζεις να μιλήσεις για το πάθος σου. Αναφέρεσαι σ' αυτό με μια λέξη, ενώ θα μπορούσες να μιλάς για ώρες. Εκείνη παίρνει την πρωτοβουλία και σε ρωτάει διάφορα πράγματα. Απαντάς με σκυμένο το κεφάλι μονολεκτικά στις ερωτήσεις της. Καταλαβαίνει τι θες. Σου λέει να γδυθείς και να περιμένεις λίγο.

Γδύνεσαι βιαστικά. Τα λεπτά σου φαίνονται αιώνες. Επιτέλους μπαίνει στο δωμάτιο και η εμπειρία που περίμενες καιρό ξεκινάει. Όλα είναι διαφορετικά απ' ό,τι φανταζόσουν. Όχι χειρότερα, ούτε καλύτερα. Απλώς διαφορετικά. Η υφή του καλσόν, η αίσθηση του πέλματος πάνω στο σώμα σου, η αίσθηση απ' τα δάχτυλα των ποδιών στο στόμα σου. Η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβεις. Λες ότι θα ξαναπάς, αλλά λες ψέματα. Θες να σε ξεχάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Όσο λιγότεροι άνθρωποι ξέρουν για το φετίχ σου, τόσο το καλύτερο.

Φεύγεις με ανάμεικτα συναισθήματα. Απ' τη μία χαρά και ικανοποίηση, απ' την άλλη ντροπή και ενοχές. Στον δρόμο νομίζεις ότι όλοι σε κοιτάνε περίεργα, ότι ξέρουν το μυστικό σου. Γυρνάς στο σπίτι και φέρνεις συνέχεια τις στιγμές που έζησες στο μυαλό σου. Μισή ώρα που σημάδεψε τη ζωή σου και θα μείνει στη μνήμη σου για πάντα. Η φαντασία έγινε πραγματικότητα. Ο καιρός περνάει κι έχεις κι άλλες εμπειρίες. Και η κάθε φορά θυμίζει την πρώτη φορά. Το ίδιο άγχος, η ίδια νευρικότητα, η ίδια περιέργεια, η ίδια ανυπομονησία. Κάθε φορά οι ίδιες ενοχές και η ίδια προσπάθεια να συμφιλιωθείς με μια πλευρά του εαυτού σου που δεν ξέρει κανείς. Μέσα σου είσαι πάντα ο πιτσιρικάς που πήγε για πρώτη φορά σε επαγγελματία για να ικανοποιήσει το φετίχ του. Κάθε φορά γυρνάς σ' εκείνη την εποχή. Κάθε φορά είναι η πρώτη φορά.

Με την Κάτια ήμασταν μαζί έξι μήνες. Ζούσαμε στο σπίτι της, ένα μικρό διαμέρισμα κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Στην αρχή, όταν ήμασταν στα ντουζένια μας, όλα ήταν τέλεια. Όλο αγκαλιές και φιλιά. Ήταν πολύ όμορφη. Όλα πάνω της ήταν τέλεια. Αλλά αυτό που πραγματικά με ξετρέλαινε ήταν τα πόδια της. Ίσια, μακρυά, με βελούδινο δέρμα. Μακρυά, καλοσχηματισμένα δάχτυλα και κάτι πέλματα μαλακά σαν μαξιλάρια. Απ' την αρχή είχα φροντίσει να της δείξω το πάθος μου για τα πόδια της. Ξάπλωνα ανάσκελα στο μεγάλο χαλί του σαλονιού προκαλώντάς την να με χαϊδέψει με το πόδι της. Κι αυτό το χάδι με ταξίδευε στον παράδεισο. Μη φανταστείτε ότι κι εκείνη έτρεφε λιγότερο θαυμασμό για μένα. Συνέχεια μου έλεγε πόσο γλυκός είμαι και πόσο τυχερή είναι που με έχει. Συχνά καλούσε και τις φίλες της να με δουν. Εκείνες με περιτριγύριζαν κάνοντας σχόλια όπως: “Καλέ τι κούκλος είναι αυτός; Πού τον βρήκες;”. Είμαι βλέπετε ξανθός και γαλανομάτης, κάτι που τρελαίνει πολλές γυναίκες. Ύστερα οι φίλες της με χάϊδευαν και έπαιζαν μαζί μου. Η Κάτια δεν ζήλευε καθόλου. Θεωρούσε ότι η ζήλεια κάνει τους ανθρώπους μικροπρεπείς. Για να το λέει κάτι θα ξέρει.

Μετά από λίγο καιρό άρχισαν τα προβλήματα. Η Κάτια έλειπε όλη μέρα στη δουλειά, είναι ασκούμενη δικηγόρος, κι εγώ καθόμουν μόνος στο σπίτι. Όταν γύριζε άρχιζε τη γκρίνια. Ότι είμαι όλη μέρα στον καναπέ και κάνω το σπίτι άνω κάτω και τέτοια. Η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο τεμπέλης, όσο για τη νοικοκυροσύνη δεν είναι απ' τα δυνατά μου σημεία. Δεν φταίω όμως εγώ, η φύση με έχει κάνει έτσι. Εγώ σε κάθε ευκαιρία τριβόμουν στα πόδια της και την καλούσα σε ερωτικά παιχνίδια. Τότε εκείνη μου έλεγε αυστηρά τη μία ότι πρέπει να σέβομαι την κούρασή της και την άλλη ότι είχε δουλειά. Ήταν φανερό ότι είχε χάσει τον ενθουσιασμό της για μένα. Στην αρχή με το που έμπαινε στο σπίτι το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πει “Γύρισα γλυκέ μου” και να με φιλήσει. Αυτό που με πλήγωνε περισσότερο ήταν ότι πολλές φορές έλεγε ότι με συντηρεί και ότι αν δεν υπήρχε εγώ θα ήμουν στο δρόμο. Λες και δεν ξέρει ότι δεν μπορώ να δουλέψω. Όταν το έλεγε αυτό πήγαινα στην κουζίνα, καθόμουν δίπλα στο παράθυρο και κοιτούσα τον δρόμο. Πολλές ώρες γινόταν αυτό. Αργά το βράδυ ερχόταν η Κάτια, με χάϊδευε στο κεφάλι, μου έλεγε ότι δεν εννούσε αυτό που είπε και μου ζητούσε συγγνώμη. Εγώ την συγχωρούσα γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιως. Όταν αγαπάς η συγχώρεση είναι μονόδρομος. Ύστερα μ' έπαιρνε αγκαλιά, καθόμασταν στον καναπέ και βλέπαμε τηλεόραση.

Το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβε πόσο πολύ την αγαπούσα. Αν το καταλάβαινε, έστω και λίγο, δεν θα με πλήγωνε ποτέ. Σίγουρο επίσης είναι ότι δεν μπορούσε να έρθει στη θέση μου. Δεν είχα οικογένεια, δεν είχα φίλους, όλη μου η ζωή ήταν αυτή. Ίσως πάλι αυτό ήταν που κατέστρεψε τη σχέση μας. Ότι δηλαδή είχα κρεμαστεί πάνω της. Ο καιρός περνούσε και η ένταση γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη. Αυτό που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει ήταν όταν μια μέρα, κατά τη διάρκεια ενός καυγά, έσπασα ένα βάζο που είχε φέρει από ένα ταξίδι στο Παρίσι. Ακόμα δεν ξέρω αν το έκανα κατά λάθος ή επίτηδες. Εκείνη με χτύπησε, πραγματικά τρόμαξα πρώτη φορά την είδα να ασκεί βία, και με κλείδωσε στο μπαλκόνι. Κουλουριασμένος σε μια γωνιά του μπαλκονιού είχα να επιλέξω ανάμεσα στην ανεξαρτησία και την περηφάνια, που είναι στη φύση μου, και στην αγάπη ή μάλλον αυτό που είχα στο μυαλο μου σαν αγάπη, μια σχέση δηλαδή που καρκινοβατούσε. Επέλεξα το πρώτο, κάτι που λίγες μέρες μετά θα μετάνιωνα.

Πέρασα στο διπλανό μπαλκόνι και με τη βοήθεια ενός σωλήνα κατέβηκα στον δρόμο. Η ζωή στον δρόμο δεν ήταν τελικά τόσο δύσκολη. Προσαρμόστηκα εύκολα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι μου έλειπε η Κάτια. Κάτι άλλο που δεν μπορώ στον δρόμο είναι κάτι νταήδες που μου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Όσο να 'ναι η ασφάλεια του σπιτιού είναι άλλο πράγμα. Είχα σκεφτεί πολλές φορές να γυρίσω αλλά φοβόμουν την αντίδραση της Κάτιας. Ότι θα μου έλεγε “Έφυγες χωρίς προειδοποίηση, τόσες μέρες δεν έδωσες σημεία ζωής και τώρα έρχεσαι και περιμένεις να σε δεχτώ; Είναι πολύ αργά” και θα μου έκλεινε την πόρτα κατάμουτρα. Ήταν κι ο σκύλος της διπλανής που με είχε βάλει στο μάτι απ' την αρχή. Τα φοβάμαι τα σκυλιά. Είναι κι αυτό μέρος της φύσης μου μαζί με την τεμπελιά, την ανεξαρτησία και την περηφάνια. Τώρα λιάζομαι και ξοδεύω άσκοπα τον καιρό μου. Ίσως τον χειμώνα βρεθεί καμιά κοπέλα σαν την Κάτια που θα λιμπιστεί τα κάλη μου και θα με περιμαζέψει στο σπίτι της. Δύσκολοι καιροί για γάτους.