έξοχο, σε γραφή, σε ποιότητα, σε έμπνευση!!!
bravo!!!

...και μετά ήρθε ο Θρούμπας και την κανόνισε τη δουλειά...

@papavasi,

ο λαός σου περιμένει τη συνέχεια!...

Ο Ουίνστον έγραψε:

Δεν θα επαναστατήσουν αν δεν αποκτήσουν συνείδηση, και δεν θα αποκτήσουν συνείδηση αν δεν επαναστατήσουν.

Αυτό σκέφτηκε, θα μπορούσε να 'ναι σχεδόν μια αντιγραφή από κάποιο βιβλίο του Κόμματος. Το Κόμμα, βέβαια, ισχυριζόταν πως είχε απελευθερώσει τους προλετάριους από τη σκλαβιά. Πριν από την επανάσταση, είχαν υποστεί φοβερή καταπίεση από τους καπιταλιστές. Τους άφηναν να πεθαίνουν από την πείνα, τους μαστίγωναν, έστελναν τις γυναίκες να δουλεύουν στα ανθρακωρυχεία (άλλωστε ακόμη και τώρα οι γυναίκες δούλευαν στα ανθρακωρυχεία), πουλούσαν τα παιδιά τους στα εργοστάσια από έξι χρονών.
 Παράλληλα όμως μ' αυτά, πιστό στις αρχές της διπλής σκέψης το κόμμα δίδασκε ότι οι προλετάριοι ήταν από τη φύση τους κατώτερα όντα και ότι έπρεπε να κρατιούνται σε υποταγή σαν τα ζώα. Για να γίνεται αυτό, έπρεπε να εφαρμόζονται μερικοί απλοί κανόνες. Στην πραγματικότητα πολύ λίγα πράγματα ήταν γνωστά για τους προλετάριους. Δε χρειαζόταν να ξέρει κανείς πολλά γι' αυτούς.

Όσο συνέχιζαν να δουλεύουν, να γεννοβολούν, όλες οι άλλες δραστηριότητές τους δεν είχαν καμία σημασία. Αφημένοι στην τύχη τους , σαν τα αμολημένα κοπάδια στις πεδιάδες της Αργεντινής, είχαν ξαναγυρίσει σ' ένα τρόπο ζωής που τους φαινόταν φυσικός, πάνω στα πρότυπα των προγόνων τους. Γεννιόνταν, μεγάλωναν στους δρόμους, πήγαιναν στη δουλειά από τα δώδεκά τους χρόνια, περνούσαν μια σύντομη περίοδο ανθηρής ομορφιάς και σεξουαλικού πόθου, παντρεύονταν στα είκοσι, ήταν κιόλας μεσόκοποι στα τριάντα, και πέθαιναν συνήθως γύρω στα εξήντα τους.
Η βαριά δουλειά, η φροντίδα για το σπίτι και τα παιδιά, οι μικροπρεπείς καβγάδες με τους γείτονες, κινηματογράφος, ποδόσφαιρο, μπύρα και πάνω απ' όλα ο τζόγος, αποτελούσαν όλο κι όλο τον πνευματικό τους ορίζοντα.
 Δεν ήταν δύσκολο να τους ελέγχει το Κόμμα. Κυκλοφορούσαν διαρκώς ανάμεσά τους πράκτορες της Αστυνομίας της Σκέψης, διαδίδοντας ψεύτικες φήμες. Και σημείωναν και εξοστράκιζαν τα λιγοστά άτομα που έκριναν ότι μπορούσαν να γίνουν επικίνδυνα.
 Δεν έκαναν όμως καμιά προσπάθεια να τους μυήσουν στην ιδεολογία του Κόμματος. Το Κόμμα δεν ήθελε να έχουν οι προλετάριοι πολιτική συνείδηση.
 Ό,τι ζητούσε απ' αυτούς ήταν ένας πρωτόγονος πατριωτισμός τον οποίον μπορούσε να επικαλείται κάθε φορά που χρειαζόταν να τους κάνει να δεχθούν περισσότερες ώρες δουλειάς ή μειωμένο συσσίτιο. Ακόμα κι όταν ήταν δυσαρεστημένοι - πράγμα που γινόταν καμιά φορά - η δυσαρέσκειά τους δεν οδηγούσε πουθενά, γιατί μην έχοντας γενικές απόψεις, συγκεντρώνονταν μόνο σε ασήμαντες προσωπικές στεναχώριες. Τα σημαντικά πράγματα τους διέφευγαν.

 Οι περισσότεροι προλετάριοι δεν είχαν καν τηλεοθόνες σπίτι τους. Ακόμα και η ασφάλεια πολύ λίγο ανακατευόταν στις δουλειές τους. Υπήρχε ένα μεγάλο ποσοστό εγκληματικότητας στο Λονδίνο, ολόκληρο κράτος εν κράτει από κλέφτες, ληστές, πόρνες, λαθρέμπορους ναρκωτικών, και φυγόδικους κάθε λογής αλλ' αφού αυτά συνέβαιναν μεταξύ των προλετάριων, δεν είχαν σημασία. Στα θέματα ηθικής ήταν ελεύθεροι να ακολουθούν τον κώδικα των προγόνων τους. Ο σεξουαλικός πουριτανισμός του Κόμματος δεν επιβάλλονταν σ' αυτούς. Οι σεξουαλικές σχέσεις δεν τιμωρούνταν, το διαζύγιο επιτρεπόταν. Ακόμα και η θρησκευτική λατρεία θα επιτρεπόταν αν οι προλετάριοι έδειχναν κανένα σημάδι ότι τη χρειάζονταν ή την ήθελαν. Ήταν υπεράνω κάθε υποψίας. Όπως έλεγε και ένα σύνθημα του Κόμματος «τα ζώα και οι προλετάριοι είναι ελεύθεροι».

1984 Τζωρτζ Οργουελ

Η δικιά μας ιδιαιτερότητα "φετίχ"....των αλλονώνε "διαστροφή".....
Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω...
Δεν μπορούμε να τσουβαλιάζουμε τα "λάθος μηνύματα" της Κοντσίτας  με τις ολέθριες επιπτώσεις και συνέπειες της παιδεραστίας ,πως να το κάνουμε, είναι διαφορετικά πράματα.
Το φαινόμενο "κοντσίτα" μπορεί να μη μας γουστάρει και ως ουσία και ως αισθητική, σύμφωνοι ,αλλά στο βαθμό που υπερασπιζόμαστε την διαφορετικότητα, (γιατί αν δεν την υπερασπιστούμε θα πρέπει να αρχίσουμε να αυτοπυροβολούμαστε...) θα πρέπει να υπερασπιστούμε  μάλιστα την ελεύθερη έκφρασή της και να την χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα προκειμένου να (διεκδικήσουμε να ) εκφράσουμε και μείς ελεύθερα την δικιά μας ιδιαιτερότητα .
Δεν είδα εξ άλλου κανένα ιερό μένος για εκπομπές τηλεοπτικές οπου προβάλλονται ποδολαγνικές δραστηριότητες και τις οποίες παραφυλάμε μετά μανίας εδώ στο φόρουμ (και δικαιολογημένα)...
Εκεί δεν δίδονται λάθος μηνύματα στην κοινωνία;
Αλλά είπαμε, εμείς δεν είμαστε διεστραμμένοι, εμείς είμεθα φετιχισταί ρε παιδί μου...
Ισως θα πρέπει να αναλογιστούμε κάποια στιγμή την έννοια του "φυσιολογικού" και την υποκρισία που κρύβεται πίσω απο την χρήση της.

Άνθρωποι εν πλω εις μητρικήν αγκάλην

—
Το πλοίον (ένα βαπόρι φορτηγό), πλέει προς τον προορισμόν του. Άνεμοι μέτριοι έως ισχυροί δροσίζουν το θερμό, καλοκαιριάτικο ταξείδι.
Μια γυναίκα, καθισμένη σε σκαμνί, ρεμβάζει στο κατάστρωμα, με ένα μωρό στην αγκαλιά της.
Ένας επιβάτης, ευαίσθητος και οξυδερκής, καθήμενος επί ανακλίντρου, βλέπει, εντεύθεν της κουπαστής, την νέα γυναίκα με το βρέφος, και εκείθεν του κιγκλιδώματος, έχοντας πάντοτε την μάνα και το τέκνον της εντός του οπτικού πεδίου, βλέπει, συγχρόνως, την κυματίζουσα και αφρόεσσα επιφάνεια του πελάγους.
Δελφίνια στιλπνά βυθίζονται και αναδύονται από το ύδωρ. Το ατμόπλοιον λικνίζεται στο κύμα. Το βρέφος λικνίζεται στην μητρικήν αγκάλην. Ο επιβάτης παρατηρεί την μάνα και το βρέφος, και κάποτε αδημονεί, και κάποτε εφησυχάζει.
Ο ορίζων ανέρχεται. Ο ορίζων κατέρχεται. Και ότε μεν υπέρκειται και δεσπόζει, ότε δε κρύπτεται (για μια στιγμή) κάτω απ’ την γραμμή του καταστρώματος.
Ο άνεμος σφυρίζει στους ιστούς και εναρμονίζεται με τους τριγμούς των ξύλων.
Ο ήλιος λάμπει.
Η μάνα ρεμβάζει.
Αίφνης το βρέφος αρχίζει να ουρλιάζη και η μητέρα του (γυνή δολιχοκέφαλος), το ανασηκώνει, του ομιλεί, αλλά δεν ημπορεί να το ησυχάση.
Ο επιβάτης παρατηρεί την νέα γυναίκα και το βρέφος, και μία ελπίς γεννιέται στην καρδιά του… Υπάρχουν μαστοί σαν πορτοκάλλια. Υπάρχουν μαστοί που μοιάζουν με αχλάδια. Υπάρχουν μαστοί που μοιάζουν με ελπίδες.
Το βρέφος εξακολουθεί να ουρλιάζη. Ματαίως η μητέρα του προσπαθεί να το ησυχάση.
Η ελπίς του επιβάτου δυναμώνει.
Το βρέφος ολολύζει πιο πολύ.
Τέλος η μάνα του το αποφασίζει.
Βγάζει γοργά το ένα της βυζί, και δίνει την ρώγα του εις το παιδί της. Το βρέφος, με άμετρη λαχτάρα το αρπάζει, και με ηδονή το πιπιλίζει.
Ο επιβάτης στέκει απότομα στα πόδια του.
Ο ορίζων ανέρχεται.
Ο ορίζων κατέρχεται.
Αστραφτερά, στη θάλασσα, πηδούνε τα δελφίνια.
Το βρέφος πιπιλίζει με μανία. Η μάνα κοιτάζει το παιδί. Ο ήλιος λάμπει. Ο άνεμος μέλπει και σφυρίζει. Με άφατον ηδονήν το βρέφος πιπιλίζει.
Σιγά-σιγά, ο επιβάτης πλησιάζει από πίσω. έπειτα σκύβει, μονομιάς, επάνω απ’ την γυναίκα, και βγάζει το άλλο της βυζί.
Μια αναφώνησις ηχεί. Κανένας δεν ακούει. Ο επιβάτης σκύβει πιο πολύ, και παίρνει στο στόμα του την άλλη ρώγα. Δευτέρα αναφώνησις ηχεί. Μα ο επιβάτης εξακολουθεί.
Άλλη διαμαρτυρία δεν ακούεται. Γιατί να ακουσθή; Ο ήλιος λάμπει. Τα δελφίνια σκιρτούν. Υγρόν ψιμύθιον αφρού αναπηδά από το κύμα. Γιατί να διαμαρτυρηθή η νέα γυναίκα; Γιατί να μεμψιμοιρήση; Τρεις άνθρωποι τέρπονται. Κανένας δεν τους βλέπει.
Η μάνα αφήνεται και αναστενάζει.
Ο έρωτας είναι γλυκός.
Η ζωή ωραία.

Αντί επιλόγου

Το ίδιο βράδυ, η νεαρά γυνή, δέχθηκε στην καμπίνα της τον άγνωστον επιβάτη. Οσάκις ξυπνούσε το παιδί, το έπαιρνε στην αγκαλιά της. Ο άνδρας, όμως, δεν έφευγε. Γιατί να φύγη; Στην ηδονή υπάρχουν πολλαί στάσεις. Ο έρωτας είναι γλυκός. Η ζωή ωραία.

Ανδρέαs  Εμπειρίκοs

Από την προσωπική μου εμπειρία θα πω  πως όταν γνώρισα τη γυναίκα μου της φάνηκε περίεργο ότι έγλειφα τα πόδια   της. .. Με τον καιρό άρχισε να τα περιποιείται ιδιαίτερα για να μη χάσει αυτό που αισθάνεται όταν εγώ τα γλείφω  με λατρεία.....  Επομένως δεν φτιάχνεται από το γλείψιμο των ποδιών της αλλά  από το γεγονός ότι εγώ τρελαίνομαι για τα πόδια της.  Αποτέλεσμα ......... πλέον κάθε μέρα πρίν φύγει για τη δουλειά με βάζει να της γλείψω τα πόδια και με πατάει.....  αυτό με κάνει και εμένα ευτυχισμένο

ευτυχισμένος άνθρωπος κι ωραία η εκλογή του...
τηνελλα  (καλλι)νικε!