Υπάρχει και η Γαλλία παιδιά!!!! 

Ξέρω γω; Την πέφτει χοντρά, η Λ δεν ξέρει πως είναι φίλος του Γ και ενδίδει (σου λέει, να βγάλω και κάτι παραπάνω) ο αφεντικός την πάει σε SM club να τη μυήσει...
Και μετά: κάψτε το σενάριο...

Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί πρέπει να ψαχνόμαστε αν είναι αληθινή μια ιστορία ή όχι! Τι θα αλλάξει;
Ένας γνωστός μου πάλι, μου είπε κάποτε: "Αν είναι αληθινές οι ιστορίες που διαβάζουμε, τότε έχουμε κι εμείς ελπίδα..."
(Και δεν εννοούσε ιστορίες του GF...)
Εγώ πάντως κύριε Νικόδιμε, την διάβασα ξανά... και πέρασα πολύ ωραία...

Μπράβο! Πολύ καλή η ιστορία σου....

   Ο Πρόεδρος σηκώθηκε με πρόσωπο σφιγμένο, ανοιγο¬κλείνοντας βιαστικά τα μάτια του. Κάθισε ξανά, αμίλητος. Είχε εκμηδενίσει απείθαρχους αντιπάλους του στο παρελ¬θόν με τη δύναμη του λόγου του, είχε κατευθύνει τις δέ¬σμες της γοητείας του προς το μέρος δύσπιστων και διαφω¬νούντων και τους είχε πάρει με το μέρος του. Θα κατάφερ¬νε να τα βγάλει πέρα και τώρα.
   «Αφιέρωσα τη ζωή μου στην υπηρεσία των πολιτών» είπε στην Υβόννη, με τη σοβαρότητα και την ειλικρίνεια να δονούν τη βαρύτονη φωνή του. «Η ευημερία αυτής της χώρας είναι η ζωή μου. Θέλω να το καταλάβεις. Οι αποφά¬σεις που πάρθηκαν σε τούτη την αίθουσα δεν πάρθηκαν α¬περίσκεπτα ή κυνικά. Όταν με εξέλεξαν Πρόεδρο, ορκίστη¬κα να προστατεύσω και να υπερασπιστώ τούτη τη χώρα -έ-δωσα τον ίδιο όρκο που είχε δώσει ο πατέρας μου πριν από είκοσι χρόνια. Είναι μια υποχρέωση που την αντιμετωπίζω με απόλυτη σοβαρότητα...»
   Η Υβόννη χασμουρήθηκε.
   «Ντέρεκ» είπε ο Πρόεδρος και στράφηκε προς το διευ¬θυντή των Προξενικών Επιχειρήσεων και το μόνο άνθρωπο στο τραπέζι που δεν είχε ανοίξει το στόμα του μέχρι τώρα. «Μίλα στη δικιά σου. Δώσ’ της να καταλάβει».
   Ο υφυπουργός Ντέρεκ Κόλινς έβγαλε τα βαριά μαύρα γυαλιά του και έτριψε τα κοκκινισμένα αυλάκια που είχαν αφήσει στη γέφυρα της μύτης του. Είχε την έκφραση αν¬θρώπου έτοιμου να κάνει κάτι που πιθανότατα θα το μετά¬νιωνε. «Προσπάθησα να σας το πω... Δεν την ξέρετε αυτή την γυναίκα» είπε ο Κόλινς. «Κανείς σας δεν την ξέρει».
   «Ντέρεκ;» Το αίτημα του Προέδρου ήταν ξεκάθαρο.
   «Για να προστατεύσετε και να υπερασπιστείτε» επανέ¬λαβε ο Κόλινς. «Βαριά κουβέντα. Μεγάλο βάρος. Ένα ό¬μορφο ιδεώδες που μερικές φορές απαιτεί ορισμένα απαί¬σια πράγματα. Δύσκολος ο ύπνος τα βράδια, έτσι δεν εί¬ναι;» Κοίταξε την Υβόννη. «Μη γελιέστε -δεν υπάρχουν άγιοι σε τούτη την αίθουσα. Αλλά ας δείξουμε κάποιο σε¬βασμό στη βασική ιδέα της δημοκρατίας. Υπάρχει ένα άτομο σ' αυτή την αίθουσα που έφτασε μακριά χρησιμοποιώ¬ντας λίγα απομεινάρια κοινής λογικής και λίγη κοινή αξιο¬πρέπεια. Είναι σκληρό καρύδι όσο λί¬γοι -και, είτε συμφωνείτε μαζί του είτε όχι, στο τέλος της μέρας η επιλογή πρέπει να είναι δική του».
   «Ευχαριστώ, Ντέρεκ» είπε ο Πρόεδρος, σοβαρός αλλά ικανοποιημένος.
   «Αναφέρομαι στην Υβόννη», ολοκλήρωσε ο υφυ¬πουργός, αντικρίζοντας τον Πρόεδρο. «Και αν δεν κάνετε όπως λέει, κύριε Πρό¬εδρε, θα είστε περισσότερο ανόητος από τον πατέρα σας».
   «Υφυπουργέ Κόλινς» είπε απότομα ο Πρόεδρος, «θα δε¬χτώ ευχαρίστως την παραίτησή σας».
   «Κύριε Πρόεδρε» είπε με ήρεμο τόνο ο Κόλινς, «θα δε¬χτώ ευχαρίστως τη δική σας».
   Ο Πρόεδρος πάγωσε. «Υβόννη, που να σε πάρει ο διάβολος, δεν κατάλαβες τι έκανες;»
   Η Υβόννη κοίταξε το διευθυντή των Προξενικών Επι¬χειρήσεων. «Ενδιαφέρον τραγούδι από γεράκι» είπε με την υποψία ενός χαμόγελου.
   Ύστερα στράφηκε προς το μέρος του Προέδρου. «Ξέρε¬τε αυτό που λένε, "Εξετάστε την πηγή"; Η συμβουλή που ακούσατε αποκαλύπτει περισσότερο τις ανησυχίες των συμβούλων σας παρά τις δικές σας. Θα έπρεπε να σκέφτε¬στε με βάση την ευθυγράμμιση συμφερόντων. Αυτό ισχύει και για σας, κύριε υπουργέ». Κοίταξε τον υπουργό Εξωτε¬ρικών, που τώρα φαινόταν νευρικός, και στράφηκε ξανά προς τον Πρόεδρο. «Όπως είπα και πριν, για τους πε¬ρισσότερους ανθρώπους σε τούτη την αίθουσα είστε απλώς περαστικός. Βρίσκονται εδώ περισσότερα χρόνια από σας και θα εξακολουθούν να βρίσκονται μετά από σας. Τα άμε¬σα, προσωπικά συμφέροντά σας δε σημαίνουν τίποτα γι' αυτούς, θέλουν να κοιτάξετε μακροπρόθεσμα».
   Ο Πρόεδρος απέμεινε σιωπηλός για μισό λεπτό. Κατά βάθος ήταν πραγματιστής και συνήθιζε να παίρνει σκληρές, δύσκολες αποφάσεις από τις οποίες εξαρτιόταν η πολιτική επιβίωση του. Όλα τα άλλα έπαιζαν δεύτερο ρόλο μπροστά σε τούτη τη βασική αριθμητική. Το μέτωπό του γυάλιζε α¬πό τον ιδρώτα.
   Χαμογέλασε βεβιασμένα. «Υβόννη» είπε, «φοβάμαι ότι αυτή η συνάντηση ξεκίνησε άσχημα. Ειλικρινά, θέλω να α¬κούσω την άποψή σου».
   «Κύριε Πρόεδρε» διαμαρτυρήθηκε ο Ντάγκλας Ολ¬μπράιτ. «Είναι εντελώς παράτυπο. Τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές και...»
   «Εντάξει, Νταγκ. Γιατί δε μου λες ότι ξέρεις τον τρόπο να ανατρέψεις όσα έκανε η Υβόννη; Δεν άκουσα κα¬νέναν άλλο εδώ μέσα να ασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα».
   «Δεν υπάρχει σύγκριση!» φώναξε ο Ολμπράιτ. «Μιλάμε για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα αυτής της γεωπολιτι¬κής μονάδας, όχι για τη μεγαλύτερη δόξα της κυβέρνησης Κυβέρνησής σας! Δεν υπάρχει καμία σύγκριση! Το Μέμπιους είναι μεγαλύτερο απ' όλους εμάς. Υπάρχει μόνο μία σωστή απόφαση».
   «Και τι έχεις να πεις για το επικείμενο πολιτικό σκάν¬δαλο;»
   «Το έχω χεσμένο, κύριε Πρόεδρε» είπε χαμηλόφωνα ο Ολμπράιτ. «Συγνώμη, κύριε Πρόεδρε, αλλά έχετε αρκετές πιθανότητες να επιβιώσετε. Σε κάτι τέτοια ειδικεύεστε ε-σείς οι πολιτικοί, έτσι δεν είναι; Μειώστε τους φόρους, εξα¬πολύατε μια εκστρατεία καθωσπρεπισμού εναντίον του Χόλιγουντ, κηρύξτε τον πόλεμο στην Κολομβία -κάντε ό,τι λένε οι δημοσκοπήσεις. Οι Αμερικανοί συγκεντρώνονται σε ένα θέμα όπως και μια σκνίπα. Αλλά, κι ας μου συγχω¬ρήσετε το θάρρος, δεν μπορείτε να θυσιάσετε αυτό το πρό¬γραμμα στο βωμό της πολιτικής φιλοδοξίας».
   «Έχει πάντα ενδιαφέρον να σ' ακούω να λες τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω», είπε ο Πρόεδρος, σκύβοντας και σφίγγοντας τους χοντρούς ώμους του ανα¬λυτή. «Πιστεύω, όμως, ότι είπες αρκετά για σήμερα».
   «Σας παρακαλώ, κύριε Πρόεδρε...»
   «Βούλωσέ το» είπε ο Πρόεδρος. «Σκέφτομαι. Είμαι βυθισμένος σε σκέψεις, επανεκτιμώντας μια πολιτική σε προεδρικό επίπεδο».
   «Εγώ αναφέρομαι στις προοπτικές της αναδιαμόρφωσης των καθεστώτων όλου του κόσμου». Η φωνή του Ολμπράιτ υψώθηκε σε ένδειξη θιγμένης αξιοπρέπειας. «Εσείς αναφέ¬ρεστε απλώς στις πιθανότητες επανεκλογής σας».
   «Πολύ σωστά κατάλαβες. Πες με εγωιστή, αλλά μου α¬ρέσει το σενάριο όπου παραμένω Πρόεδρος». Στράφηκε προς το μέρος της Υβόννης. «Δικό σου το παιχνίδι, δικοί σου και οι κανόνες. Δεν έχω αντίρρηση».
   «Εξαιρετική επιλογή, κύριε Πρόεδρε» είπε ουδέτερα η Υβόννη.
   Ο Πρόεδρος της χάρισε ένα χαμόγελο που περιλάμ¬βανε εξουσία και ικεσία. «Και τώρα δώσε μου πίσω την α¬ναθεματισμένη την προεδρία μου».

Κεφάλαιο 42
Ο Κώστας καθόταν με την Υβόννη δίπλα στο παράθυρο.
   Της κρατούσε το χέρι και την κοίταζε στα μάτια, αλλά εκεί¬νη είχε στραμμένο το βλέμμα της έξω από το παράθυρο. Πίσω α¬πό το τζάμι διακρίνονταν η μεγάλη τριγωνική έκταση με το γκαζόν και οι θάμνοι που πλαισίωναν τα όρια της βίλας της Υβόννης. Πίσω τους εκτει¬νόταν η θάλασσα, ο απόηχος της οποίας έφτανε μέχρι το δωμάτιο. Αλλά ο Κώστας ήξερε ότι στην πραγ¬ματικότητα η Υβόννη δεν πρόσεχε την υπέροχη αυτή θέα. Αλ¬λά ούτε ήξερε τι έβλεπε. Ίσως εκείνο το λιβάδι που είχε έρθει να τον συναντήσει γυμνή με το άλογο αιώνες πριν. Ίσως έναν κήπο ή κάποια αγαπημένη τοποθεσία από τα παιδικά της χρόνια. Ό,τι κι αν ήταν, μονάχα αυτή το έβλεπε.
   «Πρέπει να μιλήσουμε» της είπε. «Νομίζω ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα».
   «Νόμιζα ότι το κάναμε ήδη» είπε εκείνη ανέκφραστα. «Του¬λάχιστον από τη δική σου πλευρά, όταν ήμασταν στο αεροπλάνο».
   Ο Κώστας έπαιζε συλλογισμένος με το μπουκάλι του πάνω στο τραπέζι.
   «Άκουσέ με, Υβόννη» της είπε μαλακά. «Εγώ ήξε¬ρα πάντα ποιος ήμουν».
   «Επομένως, ποιος είσαι;»
   «Είμαι ένας μυστικός πράκτορας που θέλει να σε υπηρετεί. Ακριβώς όπως ο φουκαράς ο υπηρέτης. Αυτός είμαι. Αυτό είμαι. Η δουλειά μου εί¬ναι να μπαίνω ανάμεσα στους κακούς και στους αθώους».
   «Σύμφωνα πάντα με ταμπέλες που τους βάζουν άνθρωποι σαν τον Κόλινς» είπε η Υβόννη.
   «Αυτό που δεν έχεις αντιληφθεί μέχρι τώρα εσύ για τον εαυτό σου» της είπε σαν να μην έδωσε σημασία στην διακοπή, «είναι ότι αυτό είναι κάτι παραπά¬νω από ένα επάγγελμα. Είσαι φτιαγμένη γι’ αυτή τη δουλειά, κι ας είναι συχνά δυσάρεστη και πάντοτε άχαρη. Σου αρέσει να πι¬στεύεις ότι είσαι ιστορικός ή μια απλή νοικοκυρά που βρέθηκε κατά λάθος σ’ αυτή τη δουλειά και που δεν σου ταιριάζει. Αλλά κάνεις λάθος, Υβόννη. Είτε βρήκες εσύ τη δουλειά είτε η δουλειά βρήκε εσένα, αυτό ήταν το πεπρωμένο σου».
   «Επομένως, προτείνεις να δεχτώ κι εγώ τη θέση που μας πρόσφεραν; Τη θέση σ' αυτό το Υπερτμήμα της CIA;»
   «Όχι ακριβώς. Είπα ότι θα βοηθήσουμε όπου αλλού μας χρεια¬στούν. Ότι θα δανείζουμε τις "ικανότητές" μας».
   «Και μ' εμάς τι γίνεται;» Η φωνή της Υβόννης ήταν ψυχρή και σκληρή. Ο Κώστας πήρε τα χέρια της στα δικά του.
   «Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω κι εγώ...»
   «Λοιπόν» είπε η Υβόννη. «Μάλλον δεν μπορεί να έχει κανείς τα πάντα». Σηκώθηκε όρθια. «Είσαι έτοιμος;»
   «Όσο έτοιμος είμαι πάντα» είπε ο Κώστας και σηκώθηκε και εκείνος.

Όταν ο Κώστας ξύπνησε, το φως ήταν αναμμένο. Ένιωσε    το σώμα του παγωμένο και μουδιασμένο. Τα ρίγη και οι πό¬νοι στο κορμί του συνδυάζονταν μεταξύ τους σαν έγχορδα που έ¬παιζαν, αλλά σε λίγο το τραύμα στο κεφά¬λι από το χτύπημα του όπλου του Μυταρά πήρε θέση στο κέντρο της σκηνής. Για μια στιγμή σκέφτηκε ότι είχαν ανοίξει ξανά την ψύξη, αλλά μετά συνειδητοποίησε ότι ήταν η αντίδραση του ορ-γανισμού του στην κακοποίηση που είχε υποστεί. Για τον Κώστα το κρύο δε σήμαινε πια θάνατο. Σήμαινε ότι μπορούσε ακόμα να αισθάνεται. Σήμαινε ότι ήταν ζωντανός.
   Όμως κατάφεραν να λυγίσουν το πνεύμα μου, συλλογίστηκε ήρεμα. Ήξερε ότι κάτι είχε αλλάξει στον τρόπο που σκεφτόταν, στον τρόπο που αισθανόταν. Έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος, σκε¬φτόταν τον Κώστα σαν να ήταν κάποιος γνωστός του και όχι αυτή ο ίδιος. Ίσως ο Κώστας ήταν νεκρός, αλλά όποιος ή ό,τι είχε μείνει φαινόταν αποφασισμένο να επιβιώσει. Έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος, μελανιασμένος και τσακισμένος μέσα σ’ έναν άδειο ψυκτικό θάλαμο, καταλάβαινε ότι η μόνη στρατηγική για να επι¬βιώσει ήταν να αποσπαστεί από το σάρκινο εαυτό του. Να συγκε¬ντρώσει το μυαλό του και να χρησιμοποιήσει όσες εσωτερικές δυ¬νάμεις τού απέμεναν για να σκεφτεί έναν τρόπο να σωθεί.
   Σηκώθηκε με κόπο, τυλίχτηκε με την κουβέρτα και προχώρη¬σε προς τη βαριά πόρτα του ψυκτικού θαλάμου. Κόλλησε το πλάι του κεφαλιού του στο κρύο ατσάλι, αλλά το πάχος της πόρτας έ¬πνιγε κάθε θόρυβο από το διπλανό δωμάτιο. Έκανε ένα γύρο στο θάλαμο, αναζητώντας κάτι που θα του χρησίμευε ως όπλο. Δεν υ¬πήρχε τίποτα. Αλλά ακόμα κι αν έβρισκε κάτι, αμφέβαλλε αν ένα αυτοσχέδιο όπλο θα τον βοηθούσε να αντιμετωπίσει το Μυταρά και το όπλο του. Επέστρεψε στο στρώμα και κάθισε για να σκε¬φτεί την κατάσταση. Του έφερναν φαγητό. Αυτό σήμαινε ότι, για κάποιο λόγο, ο Ιερώνυμος ήθελε «να τον κρατήσει ζωντανό, αλλά μόνο για μερικές μέρες ακόμα. Άγγιξε αδέξια το καρούμπαλο στο κεφάλι του για να υπενθυμίσει στον εαυτό του πως, πέρα από το γεγονός ότι τον τάιζαν, οι δεσμοφύλακές του δεν ενδιαφέρονταν για την υγεία του. Ήταν όμηρος και δε θα μπορούσαν να τον κρα¬τάνε φυλακισμένο σε πιο κατάλληλο μέρος: δεν ήταν παρά ένα κομμάτι κρέας που το διατηρούσαν μέχρι να τους φανεί χρήσιμο.
   Το επόμενο γεύμα το έφερε η άγνωστη γυναίκα. Το μεθεπό¬μενο ο Μυταράς. Ίσως έκαναν βάρδιες. Αν ο Κώστας σκόπευε να δραπετεύσει, έπρεπε να το κάνει όταν θα τον φρουρούσε εκείνη η σκρόφα. Ήξερε ότι με το Μυταρά δεν είχε πιθανό¬τητες επιτυχίας. Ήξερε επίσης ότι, ακόμα και αν βρισκόταν σε πλήρη φόρμα, δεν ήταν βέβαιο αν θα κατάφερνε να αντιμετωπί¬σει την γυναίκα. Αλλά αν τον είχαν διδάξει κάτι τα χρόνια της θητείας του, αυτό ήταν ότι οποιοσδήποτε μπορεί να σκοτώσει οποιονδήποτε. Το σημαντι¬κό δεν ήταν η δύναμη. Το σημαντικό ήταν η πρόθεση να σκοτώ¬σεις. Να μη γνωρίζεις όρια.
   Ο Κώστας ήξερε ότι ο Ιερώνυμος στο τέλος θα τον σκότωνε, α¬κόμα κι αν λογάριαζε να τον χρησιμοποιήσει σαν διαπραγματευτι¬κό χαρτί. Όταν δε θα τον είχε ανάγκη, θα τον σκότωνε με έναν τρόπο που θα ταίριαζε στο διεστραμμένο αίσθημά του περί φυσι¬κής δικαιοσύνης. Θα ήταν ένας άσχημος, αργός και πολύ επώδυ¬νος θάνατος. Συλλογίστηκε ξανά τα σχέδιά του. Θα ξέφευγε από τον Ιερώνυμο και από τη μοίρα που του επιφύλασσε, είτε δραπε¬τεύοντας είτε πεθαίνοντας στην προσπάθεια να το σκάσει. Θα ε¬λευθερωνόταν είτε σωματικά είτε ψυχικά.
   Το σχέδιό του άρχιζε να παίρνει μορφή.
   Υπήρχε μια πιθανότητα ο Μυταράς ή η άλλη γυναίκα να ήταν μόνοι στο κτίριο. Ο Κώστας δεν είχε δει άλλο φύλακα. Όταν η γυναίκα ή ο Μυταράς του έφερναν φαγητό, δεν ακούγονταν απ' έξω άλλοι θό¬ρυβοι. Στη χειρότερη περίπτωση, ο Μυταράς έμενε έξω όταν η γυναίκα έμπαινε μέσα. Ο Κώστας έπαιξε ξανά και ξανά τα σε¬νάρια στο μυαλό του, αναλύοντας όλους τους πιθανούς τρόπους που θα μπορούσε να εξουδετερώσει τη γυναίκα. Αλλά θα ή¬ταν προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν σχεδόν όλα αυτά τα σε¬νάρια. Η γυναίκα ή ο Μυταράς θα περίμεναν από τον Κώστα να κρυφτεί πίσω από την πόρτα, να παραστήσει τον άρρωστο ή τον πεθαμένο ή να τους επιτεθεί απρόσμενα. Έπρεπε να σκεφτεί κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι απρόσμενο. Θα έπρεπε να ενερ¬γήσει όταν η γυναίκα θα έφερνε το γεύμα του. Ο Κώστας σκέφτηκε την τραγική ειρωνεία του γεγονότος ότι το φαγητό, το μόνο πράγ-μα που μέχρι πρόσφατα απέφευγε, τώρα του πρόσφερε τη μοναδι¬κή ευκαιρία να γλιτώσει. Και τότε άρχισε να διαμορφώνεται στο μυαλό της η ιδέα.
   Υπολόγιζε ότι του έμεναν τέσσερις με πέντε ώρες μέχρι το ε¬πόμενο γεύμα. Ώρες που έπρεπε να εκμεταλλευτεί σωστά.
   Η καρδιά του Κώστα άρχισε να χτυπάει δυνατά μόλις άκουσε τη βαριά μπάρα της πόρτας του ψυκτικού θαλάμου. Όλα εξαρτιόνταν από το αν θα έφερνε το φαγητό Ο Μυταράς ή η γυναίκα. Όχι ότι αυτό που του έφερναν μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς φα¬γητό. Του έδιναν τροφή με ελάχιστες θερμίδες, έτσι ώστε να θο¬λώνει ο νους του και να καμφθεί η αντίστασή του. Η διατροφή του στα όρια της λιμοκτονίας σε συνδυασμό με το άναμμα και το σβή¬σιμο του φωτός σε άτακτα διαστήματα ήταν η τακτική τους για να τον κρατάνε αποπροσανατολισμένο. Η πόρτα άνοιξε. Δεν κοίταξε να δει ποιος ήταν. Την απόφαση να δράσει ή να μη δράσει, να σκοτώσει ή να μη σκοτώσει θα την υλοποιούσε την τελευταία στιγμή. Ήξερε τη ρουτίνα: αυτός που έφερνε το δίσκο τον άφηνε κατάχαμα έξω από την πόρτα και μετά στεκόταν λίγο παράμερα, σημαδεύοντας με το όπλο το θάλαμο και κατόπιν τον Κώστα.
   Ο Κώστας παρέμεινε γονατισμένος, κρατώντας την κοιλιά του και βαριανασαίνοντας.
   «Είμαι άρρωστος...» είπε, δίχως να σηκώσει το βλέμμα. Ήταν ο μόνος τρόπος να ξεφύγει. Ήξερε πως ο Ιερώνυμος θα τους είχε δώσει αυστηρές εντολές να τον κρατήσουν ζωντανό μέχρι να πά¬ψει να τους είναι χρήσιμος. Άκουσε βήματα να πλησιάζουν.
   «Τα φάρμακά μου...» βόγκηξε ο Κώστας. «Στο παλτό μου... σας παρακαλώ, βοηθήστε με». Δεν ήθελε να κλείσει η πόρτα, δεν ήθε¬λε ο φρουρός του να επικοινωνήσει με τον Ιερώνυμο για οδηγίες. Του παρουσίασε το πρόβλημα και συγχρόνως τη λύση. Ήλπιζε ό¬τι τα φάρμακα βρίσκονταν ακόμα στην τσέπη του παλτού του. Οι ταμπλέτες στο παλτό του ήταν τα αγχολυτικά που πάντα είχε μαζί του. Οι μπότες έμειναν ασάλευτες -η προσποιητή αρρώ¬στια είναι συνηθισμένο κόλπο. Έχοντας προβλέψει τις αμφιβολίες του φρουρού του, έφερε το χέρι στα χείλη του σαν να ετοιμαζόταν να κάνει εμετό. Έχωσε κρυφά τον παράμεσο στο στόμα και στο λαιμό του. Η αντίδραση ήταν ακαριαία. Ένας Θεός ήξερε πόσες ώρες είχαν περάσει από το τελευταίο πενιχρό γεύμα και το στο¬μάχι του ήταν σχεδόν άδειο, αλλά το λιγοστό περιεχόμενο του χύ¬θηκε ορμητικά στο δάπεδο του ψυκτικού θαλάμου σαν να ήταν πραγματικά άρρωστος. Ο Κώστας έπεσε στο πλάι με τα μάτια κλει¬στά. Άκουσε τα βήματα να πλησιάζουν ξανά και μια μπότα τον κλότσησε μαλακά στα πλευρά. Ο Κώστας ήταν τόσο αποκομμένος από το σώμα του, που ούτε καν μόρφασε. Μεσολάβησαν μερικές στιγμές καθώς ο φρουρός υπολόγιζε το ρίσκο: πόσο επικίνδυνος θα μπορούσε να είναι ο κρατούμενος, ακόμα και αν είχε τις αισθή¬σεις του; Ύστερα ακούστηκε ο ήχος του όπλου που ξαναμπήκε στη θήκη του. Ο Κώστας ένιωσε δάχτυλα στο λαιμό του να με¬τρούν το σφυγμό.
   Και τότε ο Κώστας άνοιξε τα μάτια του. Διάπλατα. Κάρφωσε το βλέμμα στο πρόσωπο της γυναίκας. Και είδε στα μά¬πα της τον τρόμο της συνειδητοποίησης ότι κοιτούσε κάτι που δεν ήταν πια ανθρώπινο πλάσμα.
Μέσα σ' εκείνες τις κρύες, σκοτεινές ώρες της απομόνωσης, ο Κώστας είχε καταλάβει ότι για να πετύχει η επίθεσή του χρειαζό¬ταν κάτι αιχμηρό. Είχε σκεφτεί να ακονίσει το κουτάλι, αλλά του το είχαν πάρει και, μαζί μ' αυτό, είχαν πάρει για λίγο τις ελπίδες του. Στη συνέχεια είχε συνειδητοποιήσει ότι διέθετε ήδη ένα αιχ¬μηρό όπλο. Μόνο που για να το χρησιμοποιήσει χρειάστηκε να ο¬δηγήσει τον εαυτό του πέρα από τα όρια του ανθρώπινου.
   Οι σταχτιοί τοίχοι ήταν πιτσιλισμένοι με αρτηριακό αίμα. Η γυναίκα άπλωσε το χέρι προς τον Κώστα, νιώθοντας την απελ¬πισμένη ανάγκη να αγγίξει ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα τη στιγ¬μή που πέθαινε. Η ποσότητα του αίματος που τιναζόταν από το λαιμό της μειώθηκε. Το τεντωμένο χέρι έπεσε στο βρόμικο πάτω¬μα. Ο Κώστας σηκώθηκε τρέμοντας και σκούπισε το αίμα από το στόμα και το πρόσωπο του με την ανάποδη του μανικιού του. Πήρε το αυτόματο από τη θήκη της γυναίκας, προσπαθώντας να μην κοιτάζει το πρόσωπο που είχε χάσει την ομορφιά του. Το πρόσωπο που ο ίδιος είχε καταστρέψει. Αλλά δεν αισθανόταν φρί¬κη. Ένιωθε και πάλι σαν να μην ήταν πραγματικός, σαν να παρα¬κολουθούσε απλώς τον εαυτό του. Βγήκε παραπατώντας από το θάλαμο, στρέφοντας ξέφρενα το αυτόματο της γυναίκας προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεν υπήρχε κανείς. Ο Μυταράς δε φαινό¬ταν πουθενά. Ο Κώστας έστρεψε το βλέμμα του στο σημείο όπου ήταν στημένες οι οθόνες παρακολούθησης. Ήταν σκοτεινές. Τρά¬βηξε έξω συρτάρια, άνοιξε ντουλάπια, ώσπου βρήκε τρεις γεμι¬στήρες για το αυτόματο, καθώς και τα δύο όπλα που του είχαν πάρει. Στη γωνία είδε ένα καλάθι αχρήστων και το άδειασε φρε¬νιασμένα στο πάτωμα. Βρήκε ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς μου¬λιασμένο σε χυμένο καφέ, με ένα κομματάκι κρέας μέσα του. Το έχωσε στο στόμα του και το κατάπιε σχεδόν αμάσητο, νιώθοντας την μπαγιάτικη γεύση του να ανακατεύεται στο στόμα του με τη γεύση του αίματος της γυναίκας.
   Ο Μυταράς μπήκε από την κεντρική είσοδο στο βάθος της μο¬νάδας κουβαλώντας ένα μεγάλο κουτί. Μόλις είδε τον Κώστα, πέ¬ταξε το κουτί και έχωσε το χέρι στο δερμάτινο τζάκετ του. Ο Κώστας προχώρησε σταθερά προς το μέρος του δίχως να βιάζεται. Ά¬κουσε κάμποσους πυροβολισμούς και ένιωσε το όπλο της γυναίκας να κλοτσάει στο τεντωμένο χέρι του. Ο Μυταράς έπεσε στα γόνατα, χτυπημένος στο στήθος και στο αριστερό πλευρό. Το χέρι του απομακρύνθηκε από το σακάκι και ο Κώστας τον πυροβό¬λησε ακόμα δύο φορές. Το όπλο του έπεσε με κρότο στο πάτωμα. Ο Κώστας το κλότσησε μακριά. Εκείνος σήκωσε το βλέμμα πάνω του ανασαίνοντας με δυσκολία. Ο Κώστας ήξερε ότι τον είχε τραυ¬ματίσει σοβαρά και ότι, αν δε μεταφερόταν αμέσως σε νοσοκο¬μείο, θα πέθαινε. Υπέθεσε ότι κι εκείνος το ήξερε. Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ο Κώστας τον έσπρωξε ξανά στο πάτωμα με το πόδι του.
   «Πού θα γίνει η ανταλλαγή;» ρώτησε.
   «Ποια ανταλλαγή;» ρώτησε εκείνος παλεύοντας να πάρει ανάσα.
   Ο Κώστας χαμήλωσε το όπλο και πυροβόλησε ξανά. Εκείνος ούρλιαξε, καθώς το δεξί του γόνατο θρυμματιζόταν και το τζιν του ποτιζόταν από το σκουροκόκκινο αίμα.
   «Πρόκειται να με ανταλλάξουν με κάτι», είπε ο Κώστας διατη¬ρώντας την ηρεμία του. «Υποψιάζομαι ότι πρόκειται για τους κωδικούς του λογαριασμού της Υβόννης. Πού θα γίνει η συνάντηση;»
   «Άντε γαμήσου...»
   «Όχι» είπε κουρασμένα ο Κώστας. «Εσύ να πας να γαμηθείς». Έγειρε μπροστά και έστρεψε την κάννη στο μέτωπο του.
   «Θα γίνει η Γενική συνέλευση του ΟΗΕ. Εκεί θα πάει ο Ιερώνυμος. Εκεί θα γίνει και η συναλλαγή» είπε ο Μυταράς.
   «Θα είναι εκεί και η Υβόννη;»
   «Υποτίθεται ότι η Υβόννη θα ανταλλάξει τους κωδικούς μ' εσένα».
   «Ευχαριστώ» είπε ο Κώστας. «Αν δεν πας σε νοσοκομείο, θα πεθάνεις. Έχεις κινητό;»
   «Στην τσέπη μου».
   Ο Κώστας έχωσε την κάννη του όπλου στο μάγουλο του και έ¬ψαξε με το άλλο χέρι το δερμάτινο τζάκετ, ώσπου βρήκε το τηλέ¬φωνο και το έχωσε στη δική του τσέπη. Ύστερα, με όλη τη δύνα¬μη που του απέμενε και αγνοώντας τις εναγώνιες κραυγές του, τον έπιασε από το γιακά και τον έσυρε μέσα στον ψυκτικό θάλα¬μο. Τον απίθωσε δίπλα στο πτώμα της γυναίκας  και τον παράτησε εκεί.
   «Όπως είπα...» Ο Κώστας κοίταξε τον Ουκρανό με βλέμμα ψυ¬χρό καθώς έκλεινε την πόρτα του θαλάμου, «...εσύ να πας να γα¬μηθείς».

Το διαμέρισμα του ξενοδοχείου που έμενε ήταν κομψό αλλά παράλληλα κοινότοπο. Όπως διαβεβαίωσαν την Υβόννη, θα ήταν ασφαλής εδώ στο καινούργιο ξενοδοχείο που την είχαν εγκαταστήσει. Εξίσου σημαντικό ήταν ότι θα είχε πρόσβαση στα πιο εξελιγμένα συστήματα τηλεπικοινωνιών -ανάμεσα τους, άμεση πρόσβαση στις εκτεταμένες τράπεζες δεδομέ¬νων που είχαν συγκεντρωθεί από όλες τις μυστικές υπηρε-σίες των Ηνωμένων Πολιτειών.
   Η Υβόννη καθόταν στο γραφείο και κοίταζε ένα κίτρινο σημειωματάριο. Τα μάτια της ήταν κα¬τακόκκινα από την έλλειψη ύπνου κι ένας πονοκέφαλος βα¬σάνιζε το κρανίο της. Είχε επικοινωνήσει χρησιμοποιώντας κρυπτογραφική συσκευή με τα υπόλοιπα μέλη του Προ¬γράμματος Μέμπιους. Κανένας δεν ήταν αισιόδοξος -ούτε προσποιούνταν ότι ήταν.
   Αν ο Σηφάκης στο συνέδριο, πώς θα το έκανε; Πόσες πιθανότητες είχαν να τους ειδοποιήσουν οι αρχές για την άφιξή του; Είχαν στείλει μια οδη¬γία σε όλα τα αστυνομικά τμήματα, σε όλη τη χώρα. Η οδηγία βέβαια έλεγε ότι, λόγω «αξιόπιστων απειλών» εναντίον της ζωής του Πέτρου Σηφάκη, ήταν απαραίτητο να αναφέρουν την οπτική επαφή μαζί του αμέσως σε μια ειδική τακτική ομάδα ασφαλείας που συ-ντόνιζε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και που ήταν αφιερωμένη στην προστασία ξένων προσωπικοτήτων.
   Η Υβόννη κοιτούσε το τηλέφωνο με μια αίσθηση ανησυχίας.
   Σχεδόν αμέσως μετά, σαν το τηλέφωνο να είχε ανταποκριθεί σε κάποιου είδους άλεσμα, χτύπησε σιγανά και ο σιγανός ήχος του κουδουνίσματος πρόσθεσε μια επιπλέον βαρύτητα στην κλήση. Σήκωσε το ακουστικό. Ήταν ο Πρόεδρος.
   «Άκου, Υβόννη, εξέτασα λεπτομερώς το θέμα. Σχετικά με την ομιλία του Ιερώνυμου στη Γενική Συνέλευ¬ση, μπορεί να αντιμετωπίσουμε ένα έμμεσο τελεσίγραφο».
   «Τι εννοείτε, κύριε Πρόεδρε;»
   «Όπως ξέρεις, ζήτησε τους κωδικούς ελέγχου ολόκλη¬ρου του συστήματος Έσελον και το απέφυγα».
   «Το αποφύγατε;»
   «Αρνήθηκα. Νομίζω πως το μήνυμα που μας στέλνει εί¬ναι ξεκάθαρο. Αν δεν πάρει αυτό που θέλει, θα εμφανιστεί στη Γενική Συνέλευση και θα προκαλέσει έκρηξη. Θα τα αποκαλύψει όλα, με όλο τον κόσμο να κρέμεται από το στόμα του. Είναι μια απλή υπόθεση, βέβαια, και μπορεί να πέφτουμε έξω, αλλά όσο περισσότερο το σκεφτόμαστε τό¬σο περισσότερο πιστεύουμε ότι πρόκειται για αξιόπιστη α¬πειλή».
   «Και λοιπόν;»
   «Ελπίζω να τον χτυπήσει κεραυνός πριν σηκωθεί για να μιλήσει στη συνέλευση».
   «Καλό σχέδιο».
   «Αν δε συμβεί κάτι τέτοιο, αποφάσισα να συναντηθώ μαζί του πιο πριν. Να υποχωρήσω. Να ικανοποιήσω τον πρώτο γύρο των απαιτήσεών του».
   «Είναι προγραμματισμένο να εμφανιστείτε στον ΟΗΕ;»
   «Το είχαμε αφήσει ασαφές. Ο υπουργός Εξωτερικών θα βρίσκεται εκεί, μαζί με τον πρεσβευτή μας στον ΟΗΕ, το μόνιμο αντιπρόσωπο, τον εμπορικό διαπραγματευτή και τα υπόλοιπα στρατιωτάκια που στέλνουμε πάντα. Ωστόσο, αν πρόκειται να... να διαπραγματευτούμε μαζί του, θα πρέπει να μιλήσει με εμένα. Είμαι ο μόνος που έχει την εξουσία και τη δικαιοδοσία να κάνει κάτι τέτοιο».
   «Θα εκθέσετε τον εαυτό σας σε κίνδυνο».
   «Υβόννη, έχω ήδη εκτεθεί σε κίνδυνο. Το ίδιο κι εσύ».