Ακούστε φίλοι μου. Σις περισσότερες το εκμυστηρεύομαι με όλη μου την ειλικρίνεια την τρίτη φορά που θα βγούμε. Νοιώθω και καταλαβαίνω σε ποιές αρέσω, απλά δεν γίνομαι κολιτσίδα, δεν βιάζομαι και τις αφήνω να αποφασίσουν εκείνες πότε θα ξαναβγούμε και τότε αποκαλύπτω το πάθος μου με τα πόδια. Μπορεί να μην προχωρήσουμε απαραίτητα ερωτικά, αλλά ένας ερωτισμός πλανάται στην ατμόσφαιρα και τις γοητεύει που θα ήθελα να κρατήσω ένα ενθύμιο από τα πατουσάκια τους.
Υπάρχουν και κοπέλες, που από την αρχή καταλαβαίνω οτι μάλλον δεν θα ήθελαν να συνεχίσουν σε κάτι ερωτικό μαζί μου. Σ΄αυτές με τέχνη περνάω την άποψη οτι ασχολούμαι με διάφορα θέματα που έχουν σχέση με τα άκρα γενικότερα (γι αυτό αναγκάζομαι να φωτογραφίζω και τα χέρια ταυτόχρονα, ώστε να να υπάρχει αληθοφάνεια) και αν δεν είχαν αντίρρηση θα μου πρόσφεραν μεγάλη βοήθεια πάνω σε... μελέτες που κάνω, αν μπορούσα να έχω μερικές φωτο από τα άκρα τους. Ξέρω, λίγο φασιστικό, αλλά τι να κάνω, Σε κάθε περίπτωση όμως μου βγαίνει και τα καταφέρνω επειδή θαυμάζω και αγαπάω το γυναικείο φύλο, ποτέ δεν κολλάω σε γυναίκα, αφήνω εκείνη να αποφασίσει και ποτέ δεν έχω εκθέσει καμία καθ΄οιονδήποτε τρόπο. Αφού να φανταστείτε, σκέφτομαι αν κάποτε είχα δική μου οικογένεια θα ήθελα να έχω δύο κόρες (άντε και ένα γυιό) και τότε πιστεύω οτι θα μου περνούσε αυτό το πάθος με τις πατούσες, που κουβαλάω εδώ και πολλά χρόνια. Δεν είναι κάτι τραγικό, ούτε βλάπτει τις γυναίκες, απεναντίας το βρίσκουν πολύ τρυφερό να ασχολείασι με τις πατούσες τους, όμως έχω κουραστεί...πραγματικά έχω κουραστεί να είμαι κολλημένος και με μια φωτογραφική μηχανή πάνω μου, όπου βρεθώ και όπου σταθώ. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε. Θα τα ξαναπούμε