Καλή η παρατήρησή σου φίλε Οδυσσέα. Αγαπητή Λία καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου. Μπορώ όμως να φανταστώ κάποια λίγα ζευγάρια να μπορούν να λειτουργούν καλά με κάποιες εξωσυζυγικές σχέσεις που θα είναι γνωστές. Δηλαδή μπορούμε να  διευρύνουμε το θέμα γενικά στις εξωσυζυγικές επαφές, ανεξάρτητα από φετιχιστικά σκηνικά. Χωρίς να το προβάλω σαν μοντέλο συμπεριφοράς, θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ  Σε αρκετά ζευγάρια  περνάει από το μυαλό και των δύο να δοκιμάσουν, για διάφορους λόγους, περιστασιακά κάτι το διαφορετικό . Αν το ζευγάρι έχει κατά τ' άλλα μια πολύ καλή σχέση, θα μπορούσε χωρίς εγωισμούς, κτητικές τάσεις, ανασφάλειες ή εμπεδομένες-ανακλαστικές συμπεριφορές  (όλα αρνητικά) να δει με ειλικρίνεια το θέμα, γιατί σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί έτσι να προστατεύσει ακόμα-ακόμα και να βελτιώσει τη σχέση του. Δεν παραβλέπω τους κινδύνους, αλλά πιστεύω ότι αποτελεί μια ουσιαστική πρόκληση να χειρισθεί το ζευγάρι το ζήτημα, αναγνωρίζοντας ο ένας στον άλλο την ανάγκη αυτή, δημιουργώντας το ίδιο τους όρους και τα όρια που κρίνει. Αντίθετα το να το αποφεύγει επειδή δεν μπορεί να το χειρισθεί μας πάει στο 'Ου μοιχεύσεις' δηλ. στην εύκολη λύση. Ή αλλιώς 'πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι'. Όταν αγαπάω πραγματικά τον άλλο, σέβομαι τις ανάγκες του και δεν τον παραμυθιάζω. Όταν ο ένας κρυφοσκέπτεται κάτι δεν μπορεί να αρνείται και στον άλλο το να κρυφοσκέπτεται το ίδιο. Ή αλλιώς καλύτερα να γίνονται όλ' αυτά στα φανερά. Το έχω ψιλοδοκιμάσει  και ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρον. Έχουμε και επώνυμα παραδείγματα. Ένα τέτοιο ζευγάρι ήταν ο Σάρτρ με την Μποβουάρ. Τι λέτε;

Συμφωνώ και επαυξάνω!